Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Στον 9.84

http://www.athina984.gr/node/232823



Καλεσμένη στην εκπομπή "Το φελέκι μου", Κυριακή 24/3/2013, να μιλήσω για το βιβλίο μου.

Μπαίνω στο 40:52 περίπου...

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Athens Blues

Αποφάσισα για κάθε σκατά εμπειρία στην Αθήνα της κρίσης, να γράφω κι από ένα ποίμα, για ενθύμιον.

Το Τακσί (σε ρυθμό μπλουζ βαρύ κι ασήκωτο. Όχι r'n'b και φλωριές, μπλουζ ορίτζοναλ του ανθρακώρυχου).

Σαν μπεις στο ταξί,
εσύ και άλλοι τρεις μαζί,
να κλείσεις την πόρτα καλά,
και θα κυλήσουν όλα ομαλά...

Η πόρτα κρατιέται με τσίχλα,
το κάθισμα είναι μέσα στη μπίχλα,
μην ακουμπήσεις πουθενά,
σε περιμένει η πανούκλα ξανά...

Τη διεύθυνση ο οδηγός δε νογάει,
το αμάξι με δέκα το πάει,
σας πιάσαν ξανά τα φανάρια,
σε λίγο θα σου πρηστούν τα παπάρια...

Σας πειράζει μαντάμ που αργούμε;
Μπα, φέρε κάτι να πιούμε,
εδώ μέσα θα μείνουμε ώρες,
αχ αχ αχ αχ o tempora o mores...

Απ' το κάθισμα βγήκαν οι σούστες,
ξηλωθήκαν απόψε οι φούστες,
τα ποδάρια μου τα 'χω διπλώσει,
το μπροστινό κάθισμα το 'χει απλώσει...

Το μαζεύετε; λέω ντροπαλά,
είμαι εύσωμος, μου λέει απαλά,
ναι, αλλά έπαθα κράμπες χρυσέ μου,
είν' οι γάμπες μακριές θησαυρέ μου...

Το τσιγάρο ενοχλεί; με ρωτάει,
έχω άσθμα, γι' αυτό άστο να πάει...
δυό ρουφηξές μου απομείναν, το σβήνω,
άσ' το γαμημένο, (από βήχα θα μείνω...)

Το παράθυρο ανοίγει; μυρίζει,
άστο έτσι, το κρύο ξυρίζει,
γρίππη σέρνεται, ν' αλλάξουμε αέρα,
μη μου σκας, κατεβαίνεις πιο πέρα...






ΠΑΡΟΧΗ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ...

Εν Ελλάδι το 2013. Οι τιμές δεν πέφτουν, εκεί που πάν' να πέσουν, να 'τες ξυπνάνε από 'ξαρχής και καταληστεύουν τα κορόϊδα. Το σέρβις όμως έχει πέσει κατακόρυφα.

Έγραψα για το οικολογικό (χαχα!!!) ΙΤ, δεν έγραψα όμως για γνωστό καφέ στο οποίο προσεκλήθην από φίλη. Εκεί, ήρθε πελάτης τις (...) με κύων. Ο κύων ήτο πολύ χαριτωμένος, και μάλιστα, είχε βουτήξει ένα μαξιλάρι, στον εξωτερικό χώρο του οικολογικού, βιολογικού και ως εναλλακτικού προβεβλημένου καφέ, και του είχε αλλάξει τον αδόξαστο, επειδή βαριόταν, και το αφεντικό του διάβαζε εφημερίς. Το σκυλί, υπούλως είχε υφαρπάξει το μαξιλάρι, το 'χε βάλει κάτω, και το ξεπουπούλιαζε αργά, σταθερά και με ενθουσιασμό. Μη σας πω ότι χαμογελούσε κιόλας το άτιμο το ζωντανό. Κάποια στιγμή στο κυριλέ κατάστημα με τα μπλαζέ αρσενικά γκαρσόνια και τα φιλότιμα θηλυκά, αν ήμουν αφεντικό, τα αγόρια θα 'χανε πάρει πόδι, μια κυρία, ειδοποιεί η μαρτυριάρα την γκαρσόνα ότι κύων τις διασκεδάζει τοιουτοτρόπως και μην είδατε το μαξιλάρι. Βγαίνει η κοπέλα ΠΡΙΝ ολοκληρώσει την παραγγελία μου, ένα ρημαδοκομμάτι κέίκ κι έναν καφέ, λέει στον κύριο να δώσει φόλα στον κύων μη δώσουνε φόλα στον ιδιοκτήτη του κύων, και αρχίζει να χαϊδεύει τον κύων.

Αφού το χάϊδεψε το ζωντανό, μέχρι που αυτό άρχισε να δαγκώνει την γκαρσόνα αφού του πήρανε και το μαξιλάρι, μπήκε χαμογελαστή να ετοιμάσει την παραγγελία. Λέμε μεταξύ μας οι πελάτες: "Θα πλύνει τα χέρια απ' τον αξιολάτρευτο κύων;" Λέω εγώ, "ρε παιδιά, το δικό μου πιάτο είναι, αλλά τρέμω και δίνω απόδοση ένα προς τριάντα ότι δε θα τα πλύνει." Όπερ και εγένετο.

Για πότε εκτινάχθηκα ως τον πάγκο σερβιρίσματος, πήρα τα σχετικά που με αφορούσαν και γύρισα στο τραπέζι, δεν περιγράφεται. Η δε γκαρσόνα, το εξέλαβε ως πρόθεση να την ξεκουράσω -μη σας πω ότι απόρησε και λίγο...Το καφέ, είναι το Cake, στο Κολωνάκι.

Έτερον παράδειγμα: "εμείς τώρα ανοίξαμε κυρία, και έχουμε Ελληνικά κρέατα, και έχουμε και μπιφτέκια που πλάθουμε (κουλουράκια) καθημερινά, φρεσκότατα." "δε θέλω." "Παρακαλώ να τα δοκιμάσετε." "Δωρεάν;" "Χαχα, πώς τα λέτε...!" Πήρα ένα να δω τι σκατά...Ε...σκατά.
Και λέω εκεί που έτρωγα, "τι 'ν' τούτο το άσπρο μπαχαρικό; Εντάξει, άσχετη από κουζίνα, αλλά τι να 'χει πχιά ένας μπιφτέκης μέσα;" Το εν λόγω μπαχαρικό, είναι Ελληνικό, και λέγεται "τσόφλης". Βάνεις το αυγό, βάνεις και τον τσόφλη, για έξτρα αζβέστιο. Κράτησα τον τσόφλη, και θα τον πάω πεσκέσι σήμερα στο χασάπη, να του πω τη γνώμη μου για τα εμπλουτισμένα μπιφτέκια που πουλάει -ακριβά.

Θυμήθηκα μια φορά που πήρα απ' το Βασιλόπουλο (ΑΒ και του πουλιού το γάλα) φαί. Το πάω σπίτι, και ο μάγειρας είχε ξεχάσει μέσα το ποστίς. Παίρνω τηλέφωνο, μου λένε "έχετε το κομμάτι του φαγητού που ευρέθη η θριξ;" "Αχ," λέω, "όχι, έκανα εμετό στη λεκάνη της τουαλέτας, δεν ήξερα ότι θα τα χρειαζόσασταν..." Σιωπή από το άλλο μέρος της τελεφωνικής γραμμής, λέει, "Μην έχετε την θριξ;" "Όχι," λέω, "λυπάμαι, αηδίασα τόσο που πήγε όλο το φαί στη χωματερή να το φάνε τα γλαρόνια που δε νοιάζονται για τέτοιες λεπτομέρειες."
Εν ολίγοις, με δώκανε δύο οψιόν: να πάρω ένα άλλο ίδιο φαί "όχι ευχαριστώ, δεν θα επαναλάβω αυτή τη νεανική τρέλλα", ή να πάρω το αντίτιμο. Έλαβα 2.34 ευρώ στο ταμείο. Ευχήθηκα να μην ξαναπροσλάβουνε τον Μπόζο με τη μαλλιαδούρα για μάγειρα, και έφυγα, περιέργως, σκεπτόμενη "πάρ' τ' αυγό και κούρεφ' το."


















Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

IT (οδός Σκουφά) -Don't EAT!

-Ένα ουίσκυ ον δη ροκς;
-Όχι, ένα ον δη Κοχ...
έγραφε, και σατίριζε υπέροχα προ αμνημονεύτων ετών ο ΚΥΡ, όταν είχαν βρεθεί στοιχεία φυματίωσης (εξ' ου και το "Κοχ" από τον άνθρωπο που βρήκε το μικρόβιο) σε ποτά. Και καθήστε να καταλάβετε πορκέ τα λέω αυτά.

Μετά από τροχάδην μεγατόνων, είπα να πιω έναν ρημαδοκαφέ στον πρώτο καφενέ που θα έβλεπα μπροστά μου. Ήταν το ΙΤ, στην οδό Σκουφά, αυτό που λέει ότι δε σερβίρει χθεσινά, τα δίνει σε αγαθοεργίες. Κάλλιο να ψοφήσει ο μάγερας, παρά να μας δώκουνε χθεσινό φαί -που λέει ο λόγος.

Επειδή έτρεχα χωρίς καύσιμα όλο το πρωί, λέω δε βάζω μπετζίνα εγγυημένη; (όπως καταλάβατε το παρόν είναι αλληγορία...) Παίρνω κι ένα σαντουιτσάκι που έλεγε 2.80, λέω, να που επιτέλους κατεβάσανε τις τιμές για τα ρημάδια τα αραβικά πιτάκια εδώ μέσα, για να μην αισθάνομαι μεγιστάνας τρώγοντας καμιά φορά μια φακή βιολογικιά με λίγο μαϊντανό από πάνω. (Ο Αμπράμοβιτς σου λέει, από δω παραγγέλνει...)
Παίρνω τα δύο πακετάκια-πιτάκια και πάω προς τον μπαρίστα να παραγγείλω γκαϊβέ. Με το καλημέρα σας, τον πιάνει βήχας το μάγκα, και μισοβήχει στα χέρια και στα πέριξ. Άτιμος κενωνία. Τον κοιτάω αυστηρά και λέω τι θέλω. Το παλουκάρι πονεμένο, ετοιμάζει τον καφέ, βήχοντας πλέον απάνω σε φλυτζάνια, κατσαρόλες, εκμαγεία, φλυτζάνια, σούπες, πατατάκια, μόλυνε ΟΛΗ την περιοχή πίσω απ' το γκισέ και ολίγον απ' τα μούτρα του πελάτη. Και στα κωλόχερά του, με τα οποία πιάνει το άπαν σύμπαν.

Του λέω "έτσι θα φτιάξετε καφέ;" (έριξα πόντους).
"Ναι," με λέει ο παλήκαρος, "καπουτσίνο δεν είπατε;" (και λίγο στύφα).
Και συνεχίζει να ψήνει και να βήχει. Να βήχει τον άσωτο.
-Άσ' το, του λέω, θα πάρω το σάντουιτς και θα φύγω, "δε θα πιω εδώ καφέ."
-Καλά, λέει στυφά ο άρρωστος που άφησε το Σωτηρία να 'ρθει να βήξει επιμελώς εις μνήμην Μαρίας Πολυδούρη πάνω απ' την κουζίνα του ΙΤ της οδού Σκουφά. 5,60 ευρώ παρακαλώ.
-Τι; Θα πληρώσω και τον καφέ που δεν ήπια;;;! λέω εγώ.
-Όχι, κυρία μου (κεριά και λιβάνια) είναι για το σάντουιτς.
-Μα έγραφε 2,80!
-Το ΕΝΑ κυρία μου! (τζαμπατζού) Εσείς πήρατε και τα ΔΥΟ!
-..............................


Σαν βγεις στον πηγαιμό για τις δουλειές σου,
να βρεις να σε καταληστέψουνε,
οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες εις την Σκουφά,
εις πλείστα όσα άλλα μέρη εσέ καραδοκούν,
κι άμα το ξεπουπούλιασμα
δεν το κατάλαβες,

πολύ μαλάκας,
να το ξέρεις, είσαι.


Υ.Γ. Φωτιά και λαύρα επίσης, το παλιατζίδικο βιβλίων στην οδό Στουρνάρη, αριστερά όπως κατεβαίνετε προς Πατησίων.






Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ

Επειδή έχω μια έμφυτη απέχθεια στους οικονομολόγους, (μπορεί επειδή ήμουν από επιλογή σκράπας στα μαθηματικά), και θεωρώ ότι πρόκειται για ατάλαντους ανθρώπους που χτίζουν άχρηστες θεωρίες πάνω στο χάος της εκάστοτε εποχής, δεν κοιτάζω τις προβλέψεις τους, αλλά την απλή αριθμητική.
Ναι, του μπακάλη, μην κάνουμε ότι δεν την ξέρουμε και μην τη σνομπάρουμε παρακαλώ.

Επειδή λοιπόν ένα κι ένα στον απλό κόσμο -και ουχί σε κάποιο παράλληλο σύμπαν- κάνει δυό, το πρώτο που πρόσεξα εδώ και πάρα πολύ καιρό, ήταν ότι η καινούργια τάξη πραγμάτων προέρχεται από πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα. Όπερ δηλοί ότι γνωρίζουν και έχουν στο πετσί τους αφενός τα άγρια (...) καπιταλιστικά, αλλά και τα αγριότερα κομμουνιστικά, χωρίς τα κόμπλεξ της Δύσης περί Ψυχρού πολέμου και σοβιέτ. Τόσο η Μέρκελ, όσο και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, και πάμπολλοι άλλοι, είναι παιδιά του Στάλιν και του Μάο -κατά μια έννοια- ενώ πολλές αναπτυσσόμενες οικονομίες έχουν την εμπειρία της κομμουνιστικής νοσταλγίας, το "παρ' ολίγο" που είχε/έχει και η Ελλάδα, μεταπολιτευτικά ιδίως. Επομένως το παιχνίδι, παίζεται αν όχι με άλλους όρους, πάντως με άλλο τύπο εμπειρίας και ανθρώπων. Ακόμη και σε επίπεδο πικρίας, ακραίας πειθαρχίας, φόβου, χαφιεδισμού, νοοτροπίας και τιμωρητικότητας. Κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Ο άλλος όρος της απλής αριθμητικής, είναι το προηγούμενο της Κύπρου, στο στυλ, ρίχ' το κι αν δεν πιάσει, (που θα πιάσει), πάντως θα είναι ένα τεστ-σοκ για πολύ κόσμο ακόμη, που καλώς ή κακώς, με αφορμή ή όχι λαμογιές, έχει περιπέσει σε ένδεια ή πάει να κάνει τον καμπόσο ή ό,τι άλλο -εν τέλει δεν έχει τόση σημασία. Καταφανώς περιπλέκει τα πράγματα, καταφανώς δημιουργεί εκ νέου κατάσταση σύγκχισης, αμηχανίας και τρόμου, καταφανώς δημιουργεί προηγούμενο και δεν αφήνει κανέναν να ησυχάσει, πολλώ μάλλον να αναδειχθεί η δημιουργία επενδύσεων σε στρατηγικό -και κυρίως επιτεύξιμο- στόχο.










Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

WOMEN'S DAY

Well we have another idiotic "somebody's day". This time it is dedicated to us, women.
And for good reason too: it is apparently a day, dedicated to all inhabitants of this planet suffering from degenerating mental illnesses, and therefore tend to forget a) who they (women)  are, b) that there are others (women) on this planet, c) that there are other sexes/genders on this planet (except for the male amoebas).

Which, logically takes us to the assumption that today is the forget-me-not day totally dedicated to the weak memory of men, to remind them that "poor girls are to be cherished because they bear your children, run errands, and tend to become, all by free will, your beast of burden". So, don't forget the bitches man, and for Christ's sake give them a bunch o' flowers to show sense and sensibility.

The other awkward thing of the day, is that all females, from total blondes to fake blondes to real blondes, to red hairs to rednecks to fat to thin to idiots to professors to cougars to bikini slims to...name it, think WE are "sisters". Well, that's not the case! I don't want sisters covered in black veil from head to toe, and who look like walking cells (direct association to  prisoners), I don't want for sisters idiots who think that showing a man their -whatever- intelligence this might lead to trouble. I don't want for sisters psychopaths who gossip behind my back at work and make all sort of horror stories about me while playing friends. I don't want any of that devious "feminine" unethical conduct. And no, they are not victims. they are just prehistoric female past. That should be buried six feet under and forgotten. Possibly put a Stonehedge rock on top of their graves.

I see students of mine, boys and girls. And I see that the girls can be competitive and thorough and all, but I also see them block their most innovative ideas. They can lead a "deprived" or fairly free life, but their thinking is cut short for reasons of propriety. They are ashamed of feminism without even bothering to know what it is all about. They just don't want to know a lot. They want to know "average". To know necessary. To not leave the path.


No celebrations please. You know very well that we are here. We know that too. Except for some total idiots of course. The thing is to change oppression and ignorance. Not so much in women, but in men.
And if there must be a "Something/somebody" Day, it should be made a "RETHINK women" Day or "re-educate Men" Day.