Comments, texts about what is happening on TV, the arts and society. Feel free to visit, comment, agree or disagree.
Τρίτη 28 Μαΐου 2013
Πέμπτη 23 Μαΐου 2013
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
Παρουσίαση του βιβλίου: «Μεγάλοι χορογράφοι»
σας προσκαλούν στην παρουσίαση
του βιβλίου της Νατάσσας Χασιώτη "Μεγάλοι Χορογράφοι" την Παρασκευή 24 Μαΐου, ώρα 20:00
στην γκαλερί «Πυλαρινός», πλατεία Μητροπόλεως 11, Αθήνα.
στην γκαλερί «Πυλαρινός», πλατεία Μητροπόλεως 11, Αθήνα.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Παυλίνα Βερέμη, Διευθύντρια της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (Κρατικής Σχολής Χορού)
Κωνσταντίνος Μίχος, χορογράφος και ιδρυτής της ομάδας "Λάθος Κίνηση".
Παυλίνα Βερέμη, Διευθύντρια της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (Κρατικής Σχολής Χορού)
Κωνσταντίνος Μίχος, χορογράφος και ιδρυτής της ομάδας "Λάθος Κίνηση".
ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ!
Παρουσίαση του βιβλίου: «Μεγάλοι χορογράφοι»
σας προσκαλούν στην παρουσίαση
του βιβλίου της Νατάσσας Χασιώτη "Μεγάλοι Χορογράφοι" την Παρασκευή 24 Μαΐου, ώρα 20:00
στην γκαλερί «Πυλαρινός», πλατεία Μητροπόλεως 11, Αθήνα.
στην γκαλερί «Πυλαρινός», πλατεία Μητροπόλεως 11, Αθήνα.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Παυλίνα Βερέμη, Διευθύντρια της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (Κρατικής Σχολής Χορού)
Κωνσταντίνος Μίχος, χορογράφος και ιδρυτής της ομάδας "Λάθος Κίνηση".
Παυλίνα Βερέμη, Διευθύντρια της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (Κρατικής Σχολής Χορού)
Κωνσταντίνος Μίχος, χορογράφος και ιδρυτής της ομάδας "Λάθος Κίνηση".
Labels:
Βιβλίο,
Μεγάλοι Χορογράφοι-Συνεντεύξεις,
παρουσίαση
Η Ελλάς Ψηφιοποιημένη
Κι όμως...
Προχθές είχαμε βλάβη στο τελέφωνο. Όταν κατάφερα να πιάσω γραμμή (sic), δεν έπαιρνε τον τρισκατάρατο αριθμό των βλαβών. Πράττω λοιπόν το λογικό. (Και πανέξυπνο, αλλά δε βαριέσαι.) Παίρνω το 13888, και λέω:
-Ναι, καλά, σταματείστε όλα αυτά που λέτε γιατί χρεώνομαι, ποιός είναι ο αριθιμός για τις βλάβαι;
-(με ψιλομούτρα) Το τάδε.
-Μερσί, μπορείτε να το καλέσετε και να με συνδέσετε;
-Όχι κυρία μου.
-Είμαι όλη την ημέρα με πρόβλημα στο τηλέφωνο και το ίντερνετ. Μη μου λέτε όχι αυτή τη στιγμή. Γιατί δεν μπορείτε;
-Δεν γίνεται κυρία μου. Να το καλέσετε εσείς.
-Μα φυσικά, το κάλεσα, αλλά δεν το καλεί το τηλέφωνό μου για κάποιο λόγο. Μουλάρωσε. Μπορείτε να το καλέσετε εσείς; Και αυτή τη φορά, θα κάνω εγώ μάνα στην κολοκυθιά.
-Σας είπα κυρία μου, δεν γίνεται, δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς. Πρέπει εσείς να το καλέσετε!
-Μπουφ! αμπεμπαμπλό/ το κάλεσα κι εγώ/ όμως δε βγαίνει αριθμός/ και σου τηλεφωνώ! / Πάρτο εσύ/ μην κάνεις την κουφή/ γιατί θα έρθω από κει/ και θα -σ' α- φή-σω κα-ρα-φλή!
-Μα πήρατε το σωστό αριθμό;
-Μπορώ να καλώ τετραψήφια νούμερα. Εσείς πάλι...
-Μα τι θέλετε;
-Λοιπόν, πάμε από την αρχή: θέλω να καλέσετε τις βλάβες, να με συνδέσετε, να σας πληρώνω με τη σκατά ακριβή χρέωση, για να δω τι βλάβη υπάρχει και να κλείσω ραντεβού να τη φτιάξουν αν χρειάζεται! Όπως ακριβώς συνδέετε με άλλους αριθμούς.
-(ξυνά) Ναι, το κατάλαβα...αλλά δεν γίνεται όπως σας εξήγησα. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΛΕΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΣΑΣ!
-Απ' αυτόν με τη βλάβη;
-Μάλιστα.
-Τι χρονιά έχουμε;
-...................
-Ευτυχές το 1930! Τι θα πει εν έτει 2013 δεν γίνεται; Είναι απλό. Όπως όταν παίρνει ο ΟΤΕ τα φράγκα για το δίμηνο!
-Εγώ δεν ξέρω...Μακάρι να μπορούσα να σας εξυπηρετήσω. Στείλτε μια επιστολή...
-Ότι θα στείλω, θα στείλω, αλλά να μεταφέρετε παρακαλώ τα γαμοσταυρίδια εκ μέρους μου, και την επόμενη φορά που το τμήμα μάρκετινγκ θα σκεφτεί σλόγκαν τύπου "για σας εδώ" και τρίχες, καλύτερα να βάλει κάτι πιο κοντά στην αλήθεια, τύπου "στ' @ρχίδι@ μας και μας, λέμε εμείς για σας." Τα σιχτίρια και την καλησπέρα μου.
Προχθές είχαμε βλάβη στο τελέφωνο. Όταν κατάφερα να πιάσω γραμμή (sic), δεν έπαιρνε τον τρισκατάρατο αριθμό των βλαβών. Πράττω λοιπόν το λογικό. (Και πανέξυπνο, αλλά δε βαριέσαι.) Παίρνω το 13888, και λέω:
-Ναι, καλά, σταματείστε όλα αυτά που λέτε γιατί χρεώνομαι, ποιός είναι ο αριθιμός για τις βλάβαι;
-(με ψιλομούτρα) Το τάδε.
-Μερσί, μπορείτε να το καλέσετε και να με συνδέσετε;
-Όχι κυρία μου.
-Είμαι όλη την ημέρα με πρόβλημα στο τηλέφωνο και το ίντερνετ. Μη μου λέτε όχι αυτή τη στιγμή. Γιατί δεν μπορείτε;
-Δεν γίνεται κυρία μου. Να το καλέσετε εσείς.
-Μα φυσικά, το κάλεσα, αλλά δεν το καλεί το τηλέφωνό μου για κάποιο λόγο. Μουλάρωσε. Μπορείτε να το καλέσετε εσείς; Και αυτή τη φορά, θα κάνω εγώ μάνα στην κολοκυθιά.
-Σας είπα κυρία μου, δεν γίνεται, δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς. Πρέπει εσείς να το καλέσετε!
-Μπουφ! αμπεμπαμπλό/ το κάλεσα κι εγώ/ όμως δε βγαίνει αριθμός/ και σου τηλεφωνώ! / Πάρτο εσύ/ μην κάνεις την κουφή/ γιατί θα έρθω από κει/ και θα -σ' α- φή-σω κα-ρα-φλή!
-Μα πήρατε το σωστό αριθμό;
-Μπορώ να καλώ τετραψήφια νούμερα. Εσείς πάλι...
-Μα τι θέλετε;
-Λοιπόν, πάμε από την αρχή: θέλω να καλέσετε τις βλάβες, να με συνδέσετε, να σας πληρώνω με τη σκατά ακριβή χρέωση, για να δω τι βλάβη υπάρχει και να κλείσω ραντεβού να τη φτιάξουν αν χρειάζεται! Όπως ακριβώς συνδέετε με άλλους αριθμούς.
-(ξυνά) Ναι, το κατάλαβα...αλλά δεν γίνεται όπως σας εξήγησα. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΛΕΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΣΑΣ!
-Απ' αυτόν με τη βλάβη;
-Μάλιστα.
-Τι χρονιά έχουμε;
-...................
-Ευτυχές το 1930! Τι θα πει εν έτει 2013 δεν γίνεται; Είναι απλό. Όπως όταν παίρνει ο ΟΤΕ τα φράγκα για το δίμηνο!
-Εγώ δεν ξέρω...Μακάρι να μπορούσα να σας εξυπηρετήσω. Στείλτε μια επιστολή...
-Ότι θα στείλω, θα στείλω, αλλά να μεταφέρετε παρακαλώ τα γαμοσταυρίδια εκ μέρους μου, και την επόμενη φορά που το τμήμα μάρκετινγκ θα σκεφτεί σλόγκαν τύπου "για σας εδώ" και τρίχες, καλύτερα να βάλει κάτι πιο κοντά στην αλήθεια, τύπου "στ' @ρχίδι@ μας και μας, λέμε εμείς για σας." Τα σιχτίρια και την καλησπέρα μου.
Πέμπτη 9 Μαΐου 2013
Κυριακή 5 Μαΐου 2013
Καλό Πάσχα!!!
Μικρό διάλειμμα από το έργο, για θερμές ευχές:
Καλό Πάσχα!!! Με υγεία και χαρά!!! Και του χρόνου!!!
Καλό Πάσχα!!! Με υγεία και χαρά!!! Και του χρόνου!!!
Δευτέρα 29 Απριλίου 2013
Service to the client-Aegean airlines is a humorous company (not meant in a good way)
A (Polish) citizen on the window seat; blond as can be, eyes grey blue as can be. Very quiet, occasionally looking outside the window, minding his own business as he should. In the middle sits a little boy, mousy hair, soft brown eyes, asleep, leaning slightly over to his mom sitting on the aisle seat. The stewardesses are ready to serve lunch.
One of them, a polite brunette, gives the man his tray, he nods, then gives the lady her tray, she says "efharisto", then she looks puzzled about what to do with the boy who is asleep.
She resolves the issue by turning to the man who does not care about the kiddo, it is NOT HIS!!!, but is chewing silently and is looking outside the window, and asks him in perfect Greek: "Should I leave a tray for YOUR SON?" The man is surprised, does not understand what the lady just told him, and looks around for help. The mother, equally surprised, almost jumps on her seat, and says in Greek: "The child IS MINE!!! No need to leave a tray, thank you." The stewardess laughs and comments: "Oh! he is yours!!!"
Well, yes, he is leaning over her shoulder, the man does not give a damn, the colors and the language are different...helloooo!!!
A mostly dangerous attitude though; for obvious reasons and for all sorts of implications; I think it should be taken into consideration. To mistake a child to be someone else's, to not be careful on such issues, to not be double careful, to be convinced whose is it easily...It is nightmarish.
Plus, to make it a little lighter, King Solomon and Brecht would have something to say on the matter.
One of them, a polite brunette, gives the man his tray, he nods, then gives the lady her tray, she says "efharisto", then she looks puzzled about what to do with the boy who is asleep.
She resolves the issue by turning to the man who does not care about the kiddo, it is NOT HIS!!!, but is chewing silently and is looking outside the window, and asks him in perfect Greek: "Should I leave a tray for YOUR SON?" The man is surprised, does not understand what the lady just told him, and looks around for help. The mother, equally surprised, almost jumps on her seat, and says in Greek: "The child IS MINE!!! No need to leave a tray, thank you." The stewardess laughs and comments: "Oh! he is yours!!!"
Well, yes, he is leaning over her shoulder, the man does not give a damn, the colors and the language are different...helloooo!!!
A mostly dangerous attitude though; for obvious reasons and for all sorts of implications; I think it should be taken into consideration. To mistake a child to be someone else's, to not be careful on such issues, to not be double careful, to be convinced whose is it easily...It is nightmarish.
Plus, to make it a little lighter, King Solomon and Brecht would have something to say on the matter.
Σάββατο 27 Απριλίου 2013
ΑΘΑΝΑΤΗ ΣΙΧΑΣΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ-Ο Δωδεκάλογος του Γκύπτου
1. Στη γέφυρα "του Καλατράβα" της Κατεχάκη, το πανό για την ομιλία του Καμένου. Όποιου και να ήτανε, σκατά κι απόσκατα. Σε πιάνει η ψυχή σου να το βλέπεις, τόσο παλιό, τόσο γυφτουλέ, τόσο παρακμιακό -με την κακή έννοια.
2. Ο βήχας πάνω από το φαγητό του πελάτη.
3. Το φτάρνισμα στις παλαμούκλες που πιάνουν το φαί.
4. Το πιάσιμο του φαγητού δήθεν με γάντια. Ναι, μ' αυτά που έπιασαν τα λεφτά, την πιτουρήθρα, την ουρήθρα κ.ο.κ.
5. Η ζύμη με την τρίχα. (Δεν θα επεκταθώ. Ξεράσογλου).
6. Τα χόρτα με τα ερπετά απάνω. Είπαμε του βουνού, αλλά όχι με όλα τα ζωντανά του βουνού απάνω.
7. Οι τουαλέτες χωρίς κρεμάστρα στην πόρτα. Πάνε και γυναίκες για κατούρημα, οι οποίες κουβαλάνε μια τεράστια τσαντούκλα με τα απαραίτητα βρε μεσαιωνικά ζωντόβολα, και πρέπει να την αφήσουν κάπου μέχρι να τακτοποιήσουν τα αναγκαία.
8. Τα 35 ευρώ από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης. Πολλά. Πάρα πολλά.
9. Οι μουράτοι υπάλληλοι. Ουστ γαϊδούρια!
10. Οι μουτρωμένοι υπάλληλοι.
11. Οι υπάλληλοι που είναι ένας κόκκος στην αλυσίδα του μεγάλου καταστήματος που δουλεύουνε, και λένε "θα έχω από Δευτέρα". Εν ολίγοις οι μεγαλοπιανόμενοι τελευταίοι τροχοί.
12. Τα μεγαλοπιανόμενα φαρμακεία με την πελατεία ηλικίας τριακοσίων αιώνων και ύφος "εμένα ο μπαμπάς ήταν τρεις γενιές φαρμακοτρίφτης". Άει μωρή.
2. Ο βήχας πάνω από το φαγητό του πελάτη.
3. Το φτάρνισμα στις παλαμούκλες που πιάνουν το φαί.
4. Το πιάσιμο του φαγητού δήθεν με γάντια. Ναι, μ' αυτά που έπιασαν τα λεφτά, την πιτουρήθρα, την ουρήθρα κ.ο.κ.
5. Η ζύμη με την τρίχα. (Δεν θα επεκταθώ. Ξεράσογλου).
6. Τα χόρτα με τα ερπετά απάνω. Είπαμε του βουνού, αλλά όχι με όλα τα ζωντανά του βουνού απάνω.
7. Οι τουαλέτες χωρίς κρεμάστρα στην πόρτα. Πάνε και γυναίκες για κατούρημα, οι οποίες κουβαλάνε μια τεράστια τσαντούκλα με τα απαραίτητα βρε μεσαιωνικά ζωντόβολα, και πρέπει να την αφήσουν κάπου μέχρι να τακτοποιήσουν τα αναγκαία.
8. Τα 35 ευρώ από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης. Πολλά. Πάρα πολλά.
9. Οι μουράτοι υπάλληλοι. Ουστ γαϊδούρια!
10. Οι μουτρωμένοι υπάλληλοι.
11. Οι υπάλληλοι που είναι ένας κόκκος στην αλυσίδα του μεγάλου καταστήματος που δουλεύουνε, και λένε "θα έχω από Δευτέρα". Εν ολίγοις οι μεγαλοπιανόμενοι τελευταίοι τροχοί.
12. Τα μεγαλοπιανόμενα φαρμακεία με την πελατεία ηλικίας τριακοσίων αιώνων και ύφος "εμένα ο μπαμπάς ήταν τρεις γενιές φαρμακοτρίφτης". Άει μωρή.
Δευτέρα 15 Απριλίου 2013
City Journal: Service to the client
Apollonion Bakery, Kolonaki sq.
A very sympathetic client goes to the counter: -I would like a capuccino coffee and a cheese-pie. To eat here, thank you.
-Right away Madam, says the waitress.
She prepares the coffee, puts it carefully on the tray along with a glass of water, some sugar sticks and says: -Your snack will be here in a second.
After this great moment of professionalism, she turns to her left and tries to pass while a huge garbage bag is blocking her way. She says: -Oh so sorry girls (to her fellow waitresses) for the garbage, I' ll take it out in a minute, after I finish with my client.
So she grabs the huge bag and moves it over to the side. Then, goes on with her job. She takes a small paper bag to put the cheese-pie in. No gloves, no hand-washing! She furthermore puts her hands in to help open the bag so there will be enough space for the cheese-pie, then finishes her task, using -fortunately- tongs to grab the food.
Then serves the cheese-pie to her client. Oh no thank you!
A very sympathetic client goes to the counter: -I would like a capuccino coffee and a cheese-pie. To eat here, thank you.
-Right away Madam, says the waitress.
She prepares the coffee, puts it carefully on the tray along with a glass of water, some sugar sticks and says: -Your snack will be here in a second.
After this great moment of professionalism, she turns to her left and tries to pass while a huge garbage bag is blocking her way. She says: -Oh so sorry girls (to her fellow waitresses) for the garbage, I' ll take it out in a minute, after I finish with my client.
So she grabs the huge bag and moves it over to the side. Then, goes on with her job. She takes a small paper bag to put the cheese-pie in. No gloves, no hand-washing! She furthermore puts her hands in to help open the bag so there will be enough space for the cheese-pie, then finishes her task, using -fortunately- tongs to grab the food.
Then serves the cheese-pie to her client. Oh no thank you!
Labels:
καθαριότητα,
Κολωνάκι,
τυρόπιττα,
food,
hygiene,
Kolonaki square
Κυριακή 14 Απριλίου 2013
"Your Face Sounds Familiar", Aντέννα TV
Το νέο τηλεπαιχνίδι ή όπως αλλιώς λέγεται, προξενεί θλίψη, γιατί δείχνει -ιδίως αυτή την εποχή- το "ξεβράκωτοι στα αγκάθια". Η Θωμαή Απέργη Sade δε γίνεται, και η ελληνική σόου μπίζνες δείχνει άτσαλη, ανίκανη και λίγη ακόμη και στην -επί τούτου- ιμιτασιόν ερμηνεία που είναι και το θέμα του παιχνιδιού.
Τάχα μου γκλαμουριές είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε και η κριτική επιτροπή είναι σχεδόν άσχετη. Σε όλα τα talent shows υπήρχε ο εμπνευστής, μέλος της κριτικής επιτροπής και απολύτως σχετικοί με το αντικείμενο δίπλα του. Εδώ, κατά τα γνωστά, επικράτησε ο αχταρμάς.
Η παρουσιάστρια, δεν είναι δυσάρεστη, αλλά κάνει τόσο απεγνωσμένες προσπάθειες να είναι ευχάριστη που κουράζει και καταντάει ανιαρή. Ευτυχώς πάντως που δεν είναι κανένα μπίμπο γλαστράκι, αλλά παλιά καραβάνα, λίγο οριακή ηλικιακά για το ρόλο -κάπως σαν την Baby Jane με τα κουκλάκια- αλλά πιο έμπειρη, και δεν κουράζει με την πολλή γλαστρίλα.
Άντε να κοπεί το συντομότερο, διότι δεν είναι και ατελείωτη η δεξαμενή ταλέντων.
Τάχα μου γκλαμουριές είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε και η κριτική επιτροπή είναι σχεδόν άσχετη. Σε όλα τα talent shows υπήρχε ο εμπνευστής, μέλος της κριτικής επιτροπής και απολύτως σχετικοί με το αντικείμενο δίπλα του. Εδώ, κατά τα γνωστά, επικράτησε ο αχταρμάς.
Η παρουσιάστρια, δεν είναι δυσάρεστη, αλλά κάνει τόσο απεγνωσμένες προσπάθειες να είναι ευχάριστη που κουράζει και καταντάει ανιαρή. Ευτυχώς πάντως που δεν είναι κανένα μπίμπο γλαστράκι, αλλά παλιά καραβάνα, λίγο οριακή ηλικιακά για το ρόλο -κάπως σαν την Baby Jane με τα κουκλάκια- αλλά πιο έμπειρη, και δεν κουράζει με την πολλή γλαστρίλα.
Άντε να κοπεί το συντομότερο, διότι δεν είναι και ατελείωτη η δεξαμενή ταλέντων.
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013
Στον 9.84
http://www.athina984.gr/node/232823
Καλεσμένη στην εκπομπή "Το φελέκι μου", Κυριακή 24/3/2013, να μιλήσω για το βιβλίο μου.
Μπαίνω στο 40:52 περίπου...
Καλεσμένη στην εκπομπή "Το φελέκι μου", Κυριακή 24/3/2013, να μιλήσω για το βιβλίο μου.
Μπαίνω στο 40:52 περίπου...
Labels:
Βιβλίο,
Μεγάλοι Χορογράφοι,
ραδιόφωνο,
Χασιώτη
Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013
Athens Blues
Αποφάσισα για κάθε σκατά εμπειρία στην Αθήνα της κρίσης, να γράφω κι από ένα ποίμα, για ενθύμιον.
Το Τακσί (σε ρυθμό μπλουζ βαρύ κι ασήκωτο. Όχι r'n'b και φλωριές, μπλουζ ορίτζοναλ του ανθρακώρυχου).
Σαν μπεις στο ταξί,
εσύ και άλλοι τρεις μαζί,
να κλείσεις την πόρτα καλά,
και θα κυλήσουν όλα ομαλά...
Η πόρτα κρατιέται με τσίχλα,
το κάθισμα είναι μέσα στη μπίχλα,
μην ακουμπήσεις πουθενά,
σε περιμένει η πανούκλα ξανά...
Τη διεύθυνση ο οδηγός δε νογάει,
το αμάξι με δέκα το πάει,
σας πιάσαν ξανά τα φανάρια,
σε λίγο θα σου πρηστούν τα παπάρια...
Σας πειράζει μαντάμ που αργούμε;
Μπα, φέρε κάτι να πιούμε,
εδώ μέσα θα μείνουμε ώρες,
αχ αχ αχ αχ o tempora o mores...
Απ' το κάθισμα βγήκαν οι σούστες,
ξηλωθήκαν απόψε οι φούστες,
τα ποδάρια μου τα 'χω διπλώσει,
το μπροστινό κάθισμα το 'χει απλώσει...
Το μαζεύετε; λέω ντροπαλά,
είμαι εύσωμος, μου λέει απαλά,
ναι, αλλά έπαθα κράμπες χρυσέ μου,
είν' οι γάμπες μακριές θησαυρέ μου...
Το τσιγάρο ενοχλεί; με ρωτάει,
έχω άσθμα, γι' αυτό άστο να πάει...
δυό ρουφηξές μου απομείναν, το σβήνω,
άσ' το γαμημένο, (από βήχα θα μείνω...)
Το παράθυρο ανοίγει; μυρίζει,
άστο έτσι, το κρύο ξυρίζει,
γρίππη σέρνεται, ν' αλλάξουμε αέρα,
μη μου σκας, κατεβαίνεις πιο πέρα...
Το Τακσί (σε ρυθμό μπλουζ βαρύ κι ασήκωτο. Όχι r'n'b και φλωριές, μπλουζ ορίτζοναλ του ανθρακώρυχου).
Σαν μπεις στο ταξί,
εσύ και άλλοι τρεις μαζί,
να κλείσεις την πόρτα καλά,
και θα κυλήσουν όλα ομαλά...
Η πόρτα κρατιέται με τσίχλα,
το κάθισμα είναι μέσα στη μπίχλα,
μην ακουμπήσεις πουθενά,
σε περιμένει η πανούκλα ξανά...
Τη διεύθυνση ο οδηγός δε νογάει,
το αμάξι με δέκα το πάει,
σας πιάσαν ξανά τα φανάρια,
σε λίγο θα σου πρηστούν τα παπάρια...
Σας πειράζει μαντάμ που αργούμε;
Μπα, φέρε κάτι να πιούμε,
εδώ μέσα θα μείνουμε ώρες,
αχ αχ αχ αχ o tempora o mores...
Απ' το κάθισμα βγήκαν οι σούστες,
ξηλωθήκαν απόψε οι φούστες,
τα ποδάρια μου τα 'χω διπλώσει,
το μπροστινό κάθισμα το 'χει απλώσει...
Το μαζεύετε; λέω ντροπαλά,
είμαι εύσωμος, μου λέει απαλά,
ναι, αλλά έπαθα κράμπες χρυσέ μου,
είν' οι γάμπες μακριές θησαυρέ μου...
Το τσιγάρο ενοχλεί; με ρωτάει,
έχω άσθμα, γι' αυτό άστο να πάει...
δυό ρουφηξές μου απομείναν, το σβήνω,
άσ' το γαμημένο, (από βήχα θα μείνω...)
Το παράθυρο ανοίγει; μυρίζει,
άστο έτσι, το κρύο ξυρίζει,
γρίππη σέρνεται, ν' αλλάξουμε αέρα,
μη μου σκας, κατεβαίνεις πιο πέρα...
ΠΑΡΟΧΗ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ...
Εν Ελλάδι το 2013. Οι τιμές δεν πέφτουν, εκεί που πάν' να πέσουν, να 'τες ξυπνάνε από 'ξαρχής και καταληστεύουν τα κορόϊδα. Το σέρβις όμως έχει πέσει κατακόρυφα.
Έγραψα για το οικολογικό (χαχα!!!) ΙΤ, δεν έγραψα όμως για γνωστό καφέ στο οποίο προσεκλήθην από φίλη. Εκεί, ήρθε πελάτης τις (...) με κύων. Ο κύων ήτο πολύ χαριτωμένος, και μάλιστα, είχε βουτήξει ένα μαξιλάρι, στον εξωτερικό χώρο του οικολογικού, βιολογικού και ως εναλλακτικού προβεβλημένου καφέ, και του είχε αλλάξει τον αδόξαστο, επειδή βαριόταν, και το αφεντικό του διάβαζε εφημερίς. Το σκυλί, υπούλως είχε υφαρπάξει το μαξιλάρι, το 'χε βάλει κάτω, και το ξεπουπούλιαζε αργά, σταθερά και με ενθουσιασμό. Μη σας πω ότι χαμογελούσε κιόλας το άτιμο το ζωντανό. Κάποια στιγμή στο κυριλέ κατάστημα με τα μπλαζέ αρσενικά γκαρσόνια και τα φιλότιμα θηλυκά, αν ήμουν αφεντικό, τα αγόρια θα 'χανε πάρει πόδι, μια κυρία, ειδοποιεί η μαρτυριάρα την γκαρσόνα ότι κύων τις διασκεδάζει τοιουτοτρόπως και μην είδατε το μαξιλάρι. Βγαίνει η κοπέλα ΠΡΙΝ ολοκληρώσει την παραγγελία μου, ένα ρημαδοκομμάτι κέίκ κι έναν καφέ, λέει στον κύριο να δώσει φόλα στον κύων μη δώσουνε φόλα στον ιδιοκτήτη του κύων, και αρχίζει να χαϊδεύει τον κύων.
Αφού το χάϊδεψε το ζωντανό, μέχρι που αυτό άρχισε να δαγκώνει την γκαρσόνα αφού του πήρανε και το μαξιλάρι, μπήκε χαμογελαστή να ετοιμάσει την παραγγελία. Λέμε μεταξύ μας οι πελάτες: "Θα πλύνει τα χέρια απ' τον αξιολάτρευτο κύων;" Λέω εγώ, "ρε παιδιά, το δικό μου πιάτο είναι, αλλά τρέμω και δίνω απόδοση ένα προς τριάντα ότι δε θα τα πλύνει." Όπερ και εγένετο.
Για πότε εκτινάχθηκα ως τον πάγκο σερβιρίσματος, πήρα τα σχετικά που με αφορούσαν και γύρισα στο τραπέζι, δεν περιγράφεται. Η δε γκαρσόνα, το εξέλαβε ως πρόθεση να την ξεκουράσω -μη σας πω ότι απόρησε και λίγο...Το καφέ, είναι το Cake, στο Κολωνάκι.
Έτερον παράδειγμα: "εμείς τώρα ανοίξαμε κυρία, και έχουμε Ελληνικά κρέατα, και έχουμε και μπιφτέκια που πλάθουμε (κουλουράκια) καθημερινά, φρεσκότατα." "δε θέλω." "Παρακαλώ να τα δοκιμάσετε." "Δωρεάν;" "Χαχα, πώς τα λέτε...!" Πήρα ένα να δω τι σκατά...Ε...σκατά.
Και λέω εκεί που έτρωγα, "τι 'ν' τούτο το άσπρο μπαχαρικό; Εντάξει, άσχετη από κουζίνα, αλλά τι να 'χει πχιά ένας μπιφτέκης μέσα;" Το εν λόγω μπαχαρικό, είναι Ελληνικό, και λέγεται "τσόφλης". Βάνεις το αυγό, βάνεις και τον τσόφλη, για έξτρα αζβέστιο. Κράτησα τον τσόφλη, και θα τον πάω πεσκέσι σήμερα στο χασάπη, να του πω τη γνώμη μου για τα εμπλουτισμένα μπιφτέκια που πουλάει -ακριβά.
Θυμήθηκα μια φορά που πήρα απ' το Βασιλόπουλο (ΑΒ και του πουλιού το γάλα) φαί. Το πάω σπίτι, και ο μάγειρας είχε ξεχάσει μέσα το ποστίς. Παίρνω τηλέφωνο, μου λένε "έχετε το κομμάτι του φαγητού που ευρέθη η θριξ;" "Αχ," λέω, "όχι, έκανα εμετό στη λεκάνη της τουαλέτας, δεν ήξερα ότι θα τα χρειαζόσασταν..." Σιωπή από το άλλο μέρος της τελεφωνικής γραμμής, λέει, "Μην έχετε την θριξ;" "Όχι," λέω, "λυπάμαι, αηδίασα τόσο που πήγε όλο το φαί στη χωματερή να το φάνε τα γλαρόνια που δε νοιάζονται για τέτοιες λεπτομέρειες."
Εν ολίγοις, με δώκανε δύο οψιόν: να πάρω ένα άλλο ίδιο φαί "όχι ευχαριστώ, δεν θα επαναλάβω αυτή τη νεανική τρέλλα", ή να πάρω το αντίτιμο. Έλαβα 2.34 ευρώ στο ταμείο. Ευχήθηκα να μην ξαναπροσλάβουνε τον Μπόζο με τη μαλλιαδούρα για μάγειρα, και έφυγα, περιέργως, σκεπτόμενη "πάρ' τ' αυγό και κούρεφ' το."
Έγραψα για το οικολογικό (χαχα!!!) ΙΤ, δεν έγραψα όμως για γνωστό καφέ στο οποίο προσεκλήθην από φίλη. Εκεί, ήρθε πελάτης τις (...) με κύων. Ο κύων ήτο πολύ χαριτωμένος, και μάλιστα, είχε βουτήξει ένα μαξιλάρι, στον εξωτερικό χώρο του οικολογικού, βιολογικού και ως εναλλακτικού προβεβλημένου καφέ, και του είχε αλλάξει τον αδόξαστο, επειδή βαριόταν, και το αφεντικό του διάβαζε εφημερίς. Το σκυλί, υπούλως είχε υφαρπάξει το μαξιλάρι, το 'χε βάλει κάτω, και το ξεπουπούλιαζε αργά, σταθερά και με ενθουσιασμό. Μη σας πω ότι χαμογελούσε κιόλας το άτιμο το ζωντανό. Κάποια στιγμή στο κυριλέ κατάστημα με τα μπλαζέ αρσενικά γκαρσόνια και τα φιλότιμα θηλυκά, αν ήμουν αφεντικό, τα αγόρια θα 'χανε πάρει πόδι, μια κυρία, ειδοποιεί η μαρτυριάρα την γκαρσόνα ότι κύων τις διασκεδάζει τοιουτοτρόπως και μην είδατε το μαξιλάρι. Βγαίνει η κοπέλα ΠΡΙΝ ολοκληρώσει την παραγγελία μου, ένα ρημαδοκομμάτι κέίκ κι έναν καφέ, λέει στον κύριο να δώσει φόλα στον κύων μη δώσουνε φόλα στον ιδιοκτήτη του κύων, και αρχίζει να χαϊδεύει τον κύων.
Αφού το χάϊδεψε το ζωντανό, μέχρι που αυτό άρχισε να δαγκώνει την γκαρσόνα αφού του πήρανε και το μαξιλάρι, μπήκε χαμογελαστή να ετοιμάσει την παραγγελία. Λέμε μεταξύ μας οι πελάτες: "Θα πλύνει τα χέρια απ' τον αξιολάτρευτο κύων;" Λέω εγώ, "ρε παιδιά, το δικό μου πιάτο είναι, αλλά τρέμω και δίνω απόδοση ένα προς τριάντα ότι δε θα τα πλύνει." Όπερ και εγένετο.
Για πότε εκτινάχθηκα ως τον πάγκο σερβιρίσματος, πήρα τα σχετικά που με αφορούσαν και γύρισα στο τραπέζι, δεν περιγράφεται. Η δε γκαρσόνα, το εξέλαβε ως πρόθεση να την ξεκουράσω -μη σας πω ότι απόρησε και λίγο...Το καφέ, είναι το Cake, στο Κολωνάκι.
Έτερον παράδειγμα: "εμείς τώρα ανοίξαμε κυρία, και έχουμε Ελληνικά κρέατα, και έχουμε και μπιφτέκια που πλάθουμε (κουλουράκια) καθημερινά, φρεσκότατα." "δε θέλω." "Παρακαλώ να τα δοκιμάσετε." "Δωρεάν;" "Χαχα, πώς τα λέτε...!" Πήρα ένα να δω τι σκατά...Ε...σκατά.
Και λέω εκεί που έτρωγα, "τι 'ν' τούτο το άσπρο μπαχαρικό; Εντάξει, άσχετη από κουζίνα, αλλά τι να 'χει πχιά ένας μπιφτέκης μέσα;" Το εν λόγω μπαχαρικό, είναι Ελληνικό, και λέγεται "τσόφλης". Βάνεις το αυγό, βάνεις και τον τσόφλη, για έξτρα αζβέστιο. Κράτησα τον τσόφλη, και θα τον πάω πεσκέσι σήμερα στο χασάπη, να του πω τη γνώμη μου για τα εμπλουτισμένα μπιφτέκια που πουλάει -ακριβά.
Θυμήθηκα μια φορά που πήρα απ' το Βασιλόπουλο (ΑΒ και του πουλιού το γάλα) φαί. Το πάω σπίτι, και ο μάγειρας είχε ξεχάσει μέσα το ποστίς. Παίρνω τηλέφωνο, μου λένε "έχετε το κομμάτι του φαγητού που ευρέθη η θριξ;" "Αχ," λέω, "όχι, έκανα εμετό στη λεκάνη της τουαλέτας, δεν ήξερα ότι θα τα χρειαζόσασταν..." Σιωπή από το άλλο μέρος της τελεφωνικής γραμμής, λέει, "Μην έχετε την θριξ;" "Όχι," λέω, "λυπάμαι, αηδίασα τόσο που πήγε όλο το φαί στη χωματερή να το φάνε τα γλαρόνια που δε νοιάζονται για τέτοιες λεπτομέρειες."
Εν ολίγοις, με δώκανε δύο οψιόν: να πάρω ένα άλλο ίδιο φαί "όχι ευχαριστώ, δεν θα επαναλάβω αυτή τη νεανική τρέλλα", ή να πάρω το αντίτιμο. Έλαβα 2.34 ευρώ στο ταμείο. Ευχήθηκα να μην ξαναπροσλάβουνε τον Μπόζο με τη μαλλιαδούρα για μάγειρα, και έφυγα, περιέργως, σκεπτόμενη "πάρ' τ' αυγό και κούρεφ' το."
Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013
IT (οδός Σκουφά) -Don't EAT!
-Ένα ουίσκυ ον δη ροκς;
-Όχι, ένα ον δη Κοχ...
έγραφε, και σατίριζε υπέροχα προ αμνημονεύτων ετών ο ΚΥΡ, όταν είχαν βρεθεί στοιχεία φυματίωσης (εξ' ου και το "Κοχ" από τον άνθρωπο που βρήκε το μικρόβιο) σε ποτά. Και καθήστε να καταλάβετε πορκέ τα λέω αυτά.
Μετά από τροχάδην μεγατόνων, είπα να πιω έναν ρημαδοκαφέ στον πρώτο καφενέ που θα έβλεπα μπροστά μου. Ήταν το ΙΤ, στην οδό Σκουφά, αυτό που λέει ότι δε σερβίρει χθεσινά, τα δίνει σε αγαθοεργίες. Κάλλιο να ψοφήσει ο μάγερας, παρά να μας δώκουνε χθεσινό φαί -που λέει ο λόγος.
Επειδή έτρεχα χωρίς καύσιμα όλο το πρωί, λέω δε βάζω μπετζίνα εγγυημένη; (όπως καταλάβατε το παρόν είναι αλληγορία...) Παίρνω κι ένα σαντουιτσάκι που έλεγε 2.80, λέω, να που επιτέλους κατεβάσανε τις τιμές για τα ρημάδια τα αραβικά πιτάκια εδώ μέσα, για να μην αισθάνομαι μεγιστάνας τρώγοντας καμιά φορά μια φακή βιολογικιά με λίγο μαϊντανό από πάνω. (Ο Αμπράμοβιτς σου λέει, από δω παραγγέλνει...)
Παίρνω τα δύο πακετάκια-πιτάκια και πάω προς τον μπαρίστα να παραγγείλω γκαϊβέ. Με το καλημέρα σας, τον πιάνει βήχας το μάγκα, και μισοβήχει στα χέρια και στα πέριξ. Άτιμος κενωνία. Τον κοιτάω αυστηρά και λέω τι θέλω. Το παλουκάρι πονεμένο, ετοιμάζει τον καφέ, βήχοντας πλέον απάνω σε φλυτζάνια, κατσαρόλες, εκμαγεία, φλυτζάνια, σούπες, πατατάκια, μόλυνε ΟΛΗ την περιοχή πίσω απ' το γκισέ και ολίγον απ' τα μούτρα του πελάτη. Και στα κωλόχερά του, με τα οποία πιάνει το άπαν σύμπαν.
Του λέω "έτσι θα φτιάξετε καφέ;" (έριξα πόντους).
"Ναι," με λέει ο παλήκαρος, "καπουτσίνο δεν είπατε;" (και λίγο στύφα).
Και συνεχίζει να ψήνει και να βήχει. Να βήχει τον άσωτο.
-Άσ' το, του λέω, θα πάρω το σάντουιτς και θα φύγω, "δε θα πιω εδώ καφέ."
-Καλά, λέει στυφά ο άρρωστος που άφησε το Σωτηρία να 'ρθει να βήξει επιμελώς εις μνήμην Μαρίας Πολυδούρη πάνω απ' την κουζίνα του ΙΤ της οδού Σκουφά. 5,60 ευρώ παρακαλώ.
-Τι; Θα πληρώσω και τον καφέ που δεν ήπια;;;! λέω εγώ.
-Όχι, κυρία μου (κεριά και λιβάνια) είναι για το σάντουιτς.
-Μα έγραφε 2,80!
-Το ΕΝΑ κυρία μου! (τζαμπατζού) Εσείς πήρατε και τα ΔΥΟ!
-..............................
Σαν βγεις στον πηγαιμό για τις δουλειές σου,
να βρεις να σε καταληστέψουνε,
οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες εις την Σκουφά,
εις πλείστα όσα άλλα μέρη εσέ καραδοκούν,
κι άμα το ξεπουπούλιασμα
δεν το κατάλαβες,
πολύ μαλάκας,
να το ξέρεις, είσαι.
Υ.Γ. Φωτιά και λαύρα επίσης, το παλιατζίδικο βιβλίων στην οδό Στουρνάρη, αριστερά όπως κατεβαίνετε προς Πατησίων.
-Όχι, ένα ον δη Κοχ...
έγραφε, και σατίριζε υπέροχα προ αμνημονεύτων ετών ο ΚΥΡ, όταν είχαν βρεθεί στοιχεία φυματίωσης (εξ' ου και το "Κοχ" από τον άνθρωπο που βρήκε το μικρόβιο) σε ποτά. Και καθήστε να καταλάβετε πορκέ τα λέω αυτά.
Μετά από τροχάδην μεγατόνων, είπα να πιω έναν ρημαδοκαφέ στον πρώτο καφενέ που θα έβλεπα μπροστά μου. Ήταν το ΙΤ, στην οδό Σκουφά, αυτό που λέει ότι δε σερβίρει χθεσινά, τα δίνει σε αγαθοεργίες. Κάλλιο να ψοφήσει ο μάγερας, παρά να μας δώκουνε χθεσινό φαί -που λέει ο λόγος.
Επειδή έτρεχα χωρίς καύσιμα όλο το πρωί, λέω δε βάζω μπετζίνα εγγυημένη; (όπως καταλάβατε το παρόν είναι αλληγορία...) Παίρνω κι ένα σαντουιτσάκι που έλεγε 2.80, λέω, να που επιτέλους κατεβάσανε τις τιμές για τα ρημάδια τα αραβικά πιτάκια εδώ μέσα, για να μην αισθάνομαι μεγιστάνας τρώγοντας καμιά φορά μια φακή βιολογικιά με λίγο μαϊντανό από πάνω. (Ο Αμπράμοβιτς σου λέει, από δω παραγγέλνει...)
Παίρνω τα δύο πακετάκια-πιτάκια και πάω προς τον μπαρίστα να παραγγείλω γκαϊβέ. Με το καλημέρα σας, τον πιάνει βήχας το μάγκα, και μισοβήχει στα χέρια και στα πέριξ. Άτιμος κενωνία. Τον κοιτάω αυστηρά και λέω τι θέλω. Το παλουκάρι πονεμένο, ετοιμάζει τον καφέ, βήχοντας πλέον απάνω σε φλυτζάνια, κατσαρόλες, εκμαγεία, φλυτζάνια, σούπες, πατατάκια, μόλυνε ΟΛΗ την περιοχή πίσω απ' το γκισέ και ολίγον απ' τα μούτρα του πελάτη. Και στα κωλόχερά του, με τα οποία πιάνει το άπαν σύμπαν.
Του λέω "έτσι θα φτιάξετε καφέ;" (έριξα πόντους).
"Ναι," με λέει ο παλήκαρος, "καπουτσίνο δεν είπατε;" (και λίγο στύφα).
Και συνεχίζει να ψήνει και να βήχει. Να βήχει τον άσωτο.
-Άσ' το, του λέω, θα πάρω το σάντουιτς και θα φύγω, "δε θα πιω εδώ καφέ."
-Καλά, λέει στυφά ο άρρωστος που άφησε το Σωτηρία να 'ρθει να βήξει επιμελώς εις μνήμην Μαρίας Πολυδούρη πάνω απ' την κουζίνα του ΙΤ της οδού Σκουφά. 5,60 ευρώ παρακαλώ.
-Τι; Θα πληρώσω και τον καφέ που δεν ήπια;;;! λέω εγώ.
-Όχι, κυρία μου (κεριά και λιβάνια) είναι για το σάντουιτς.
-Μα έγραφε 2,80!
-Το ΕΝΑ κυρία μου! (τζαμπατζού) Εσείς πήρατε και τα ΔΥΟ!
-..............................
Σαν βγεις στον πηγαιμό για τις δουλειές σου,
να βρεις να σε καταληστέψουνε,
οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες εις την Σκουφά,
εις πλείστα όσα άλλα μέρη εσέ καραδοκούν,
κι άμα το ξεπουπούλιασμα
δεν το κατάλαβες,
πολύ μαλάκας,
να το ξέρεις, είσαι.
Υ.Γ. Φωτιά και λαύρα επίσης, το παλιατζίδικο βιβλίων στην οδό Στουρνάρη, αριστερά όπως κατεβαίνετε προς Πατησίων.
Τρίτη 19 Μαρτίου 2013
ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ
Επειδή έχω μια έμφυτη απέχθεια στους οικονομολόγους, (μπορεί επειδή ήμουν από επιλογή σκράπας στα μαθηματικά), και θεωρώ ότι πρόκειται για ατάλαντους ανθρώπους που χτίζουν άχρηστες θεωρίες πάνω στο χάος της εκάστοτε εποχής, δεν κοιτάζω τις προβλέψεις τους, αλλά την απλή αριθμητική.
Ναι, του μπακάλη, μην κάνουμε ότι δεν την ξέρουμε και μην τη σνομπάρουμε παρακαλώ.
Επειδή λοιπόν ένα κι ένα στον απλό κόσμο -και ουχί σε κάποιο παράλληλο σύμπαν- κάνει δυό, το πρώτο που πρόσεξα εδώ και πάρα πολύ καιρό, ήταν ότι η καινούργια τάξη πραγμάτων προέρχεται από πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα. Όπερ δηλοί ότι γνωρίζουν και έχουν στο πετσί τους αφενός τα άγρια (...) καπιταλιστικά, αλλά και τα αγριότερα κομμουνιστικά, χωρίς τα κόμπλεξ της Δύσης περί Ψυχρού πολέμου και σοβιέτ. Τόσο η Μέρκελ, όσο και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, και πάμπολλοι άλλοι, είναι παιδιά του Στάλιν και του Μάο -κατά μια έννοια- ενώ πολλές αναπτυσσόμενες οικονομίες έχουν την εμπειρία της κομμουνιστικής νοσταλγίας, το "παρ' ολίγο" που είχε/έχει και η Ελλάδα, μεταπολιτευτικά ιδίως. Επομένως το παιχνίδι, παίζεται αν όχι με άλλους όρους, πάντως με άλλο τύπο εμπειρίας και ανθρώπων. Ακόμη και σε επίπεδο πικρίας, ακραίας πειθαρχίας, φόβου, χαφιεδισμού, νοοτροπίας και τιμωρητικότητας. Κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Ο άλλος όρος της απλής αριθμητικής, είναι το προηγούμενο της Κύπρου, στο στυλ, ρίχ' το κι αν δεν πιάσει, (που θα πιάσει), πάντως θα είναι ένα τεστ-σοκ για πολύ κόσμο ακόμη, που καλώς ή κακώς, με αφορμή ή όχι λαμογιές, έχει περιπέσει σε ένδεια ή πάει να κάνει τον καμπόσο ή ό,τι άλλο -εν τέλει δεν έχει τόση σημασία. Καταφανώς περιπλέκει τα πράγματα, καταφανώς δημιουργεί εκ νέου κατάσταση σύγκχισης, αμηχανίας και τρόμου, καταφανώς δημιουργεί προηγούμενο και δεν αφήνει κανέναν να ησυχάσει, πολλώ μάλλον να αναδειχθεί η δημιουργία επενδύσεων σε στρατηγικό -και κυρίως επιτεύξιμο- στόχο.
Ναι, του μπακάλη, μην κάνουμε ότι δεν την ξέρουμε και μην τη σνομπάρουμε παρακαλώ.
Επειδή λοιπόν ένα κι ένα στον απλό κόσμο -και ουχί σε κάποιο παράλληλο σύμπαν- κάνει δυό, το πρώτο που πρόσεξα εδώ και πάρα πολύ καιρό, ήταν ότι η καινούργια τάξη πραγμάτων προέρχεται από πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα. Όπερ δηλοί ότι γνωρίζουν και έχουν στο πετσί τους αφενός τα άγρια (...) καπιταλιστικά, αλλά και τα αγριότερα κομμουνιστικά, χωρίς τα κόμπλεξ της Δύσης περί Ψυχρού πολέμου και σοβιέτ. Τόσο η Μέρκελ, όσο και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, και πάμπολλοι άλλοι, είναι παιδιά του Στάλιν και του Μάο -κατά μια έννοια- ενώ πολλές αναπτυσσόμενες οικονομίες έχουν την εμπειρία της κομμουνιστικής νοσταλγίας, το "παρ' ολίγο" που είχε/έχει και η Ελλάδα, μεταπολιτευτικά ιδίως. Επομένως το παιχνίδι, παίζεται αν όχι με άλλους όρους, πάντως με άλλο τύπο εμπειρίας και ανθρώπων. Ακόμη και σε επίπεδο πικρίας, ακραίας πειθαρχίας, φόβου, χαφιεδισμού, νοοτροπίας και τιμωρητικότητας. Κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Ο άλλος όρος της απλής αριθμητικής, είναι το προηγούμενο της Κύπρου, στο στυλ, ρίχ' το κι αν δεν πιάσει, (που θα πιάσει), πάντως θα είναι ένα τεστ-σοκ για πολύ κόσμο ακόμη, που καλώς ή κακώς, με αφορμή ή όχι λαμογιές, έχει περιπέσει σε ένδεια ή πάει να κάνει τον καμπόσο ή ό,τι άλλο -εν τέλει δεν έχει τόση σημασία. Καταφανώς περιπλέκει τα πράγματα, καταφανώς δημιουργεί εκ νέου κατάσταση σύγκχισης, αμηχανίας και τρόμου, καταφανώς δημιουργεί προηγούμενο και δεν αφήνει κανέναν να ησυχάσει, πολλώ μάλλον να αναδειχθεί η δημιουργία επενδύσεων σε στρατηγικό -και κυρίως επιτεύξιμο- στόχο.
Κυριακή 10 Μαρτίου 2013
Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013
WOMEN'S DAY
Well we have another idiotic "somebody's day". This time it is dedicated to us, women.
And for good reason too: it is apparently a day, dedicated to all inhabitants of this planet suffering from degenerating mental illnesses, and therefore tend to forget a) who they (women) are, b) that there are others (women) on this planet, c) that there are other sexes/genders on this planet (except for the male amoebas).
Which, logically takes us to the assumption that today is the forget-me-not day totally dedicated to the weak memory of men, to remind them that "poor girls are to be cherished because they bear your children, run errands, and tend to become, all by free will, your beast of burden". So, don't forget the bitches man, and for Christ's sake give them a bunch o' flowers to show sense and sensibility.
The other awkward thing of the day, is that all females, from total blondes to fake blondes to real blondes, to red hairs to rednecks to fat to thin to idiots to professors to cougars to bikini slims to...name it, think WE are "sisters". Well, that's not the case! I don't want sisters covered in black veil from head to toe, and who look like walking cells (direct association to prisoners), I don't want for sisters idiots who think that showing a man their -whatever- intelligence this might lead to trouble. I don't want for sisters psychopaths who gossip behind my back at work and make all sort of horror stories about me while playing friends. I don't want any of that devious "feminine" unethical conduct. And no, they are not victims. they are just prehistoric female past. That should be buried six feet under and forgotten. Possibly put a Stonehedge rock on top of their graves.
I see students of mine, boys and girls. And I see that the girls can be competitive and thorough and all, but I also see them block their most innovative ideas. They can lead a "deprived" or fairly free life, but their thinking is cut short for reasons of propriety. They are ashamed of feminism without even bothering to know what it is all about. They just don't want to know a lot. They want to know "average". To know necessary. To not leave the path.
No celebrations please. You know very well that we are here. We know that too. Except for some total idiots of course. The thing is to change oppression and ignorance. Not so much in women, but in men.
And if there must be a "Something/somebody" Day, it should be made a "RETHINK women" Day or "re-educate Men" Day.
And for good reason too: it is apparently a day, dedicated to all inhabitants of this planet suffering from degenerating mental illnesses, and therefore tend to forget a) who they (women) are, b) that there are others (women) on this planet, c) that there are other sexes/genders on this planet (except for the male amoebas).
Which, logically takes us to the assumption that today is the forget-me-not day totally dedicated to the weak memory of men, to remind them that "poor girls are to be cherished because they bear your children, run errands, and tend to become, all by free will, your beast of burden". So, don't forget the bitches man, and for Christ's sake give them a bunch o' flowers to show sense and sensibility.
The other awkward thing of the day, is that all females, from total blondes to fake blondes to real blondes, to red hairs to rednecks to fat to thin to idiots to professors to cougars to bikini slims to...name it, think WE are "sisters". Well, that's not the case! I don't want sisters covered in black veil from head to toe, and who look like walking cells (direct association to prisoners), I don't want for sisters idiots who think that showing a man their -whatever- intelligence this might lead to trouble. I don't want for sisters psychopaths who gossip behind my back at work and make all sort of horror stories about me while playing friends. I don't want any of that devious "feminine" unethical conduct. And no, they are not victims. they are just prehistoric female past. That should be buried six feet under and forgotten. Possibly put a Stonehedge rock on top of their graves.
I see students of mine, boys and girls. And I see that the girls can be competitive and thorough and all, but I also see them block their most innovative ideas. They can lead a "deprived" or fairly free life, but their thinking is cut short for reasons of propriety. They are ashamed of feminism without even bothering to know what it is all about. They just don't want to know a lot. They want to know "average". To know necessary. To not leave the path.
No celebrations please. You know very well that we are here. We know that too. Except for some total idiots of course. The thing is to change oppression and ignorance. Not so much in women, but in men.
And if there must be a "Something/somebody" Day, it should be made a "RETHINK women" Day or "re-educate Men" Day.
Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013
Κριτική παρουσίαση του βιβλίου μου
http://www.captainbook.gr/
Τι μας λέει ο χορός; Τι σχέση μπορεί να έχει με την πραγματικότητα; τη δική μας, τώρα, εδώ.
Να μερικές ερωτήσεις που συνοδεύουν την έκρηξη του χορού, από τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού παραστάσεις της δεκαετίας του '80, στην καθημερινή πλέον προσφορά τους στο καταναλωτικό κοινό θεαμάτων της χώρας μας.
Συνήθως οι δημοσιευόμενες στον τύπο συνεντεύξεις προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο να απαντήσουν σε αυτές τις ερωτήσεις αλλά και να ικανοποιήσουν τις ηδονοβλεπτικές επιθυμίες ενός πολιτισμού με εμμονή στη διασημότητα.
Πολλές φορές, οι συνεντεύξεις είναι σαν εξέδρες απογείωσης θαυμασμού, γι' αυτό το ακατανόητο και άπιαστο, που είναι το ανθρώπινο σώμα, και αρκετών ασήμαντων προσωπικών στιγμών λάιφ στάιλ, με αποτέλεσμα να εξαερώνονται στο διάβασμα των πρώτων φράσεων.
Το βιβλίο με τον τίτλο «Μεγάλοι Χορογράφοι - Συνεντεύξεις» δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία δημόσιου λόγου. Η Νατάσσα Χασιώτη είναι μια αγκιτάτορας, η τακτική της είναι αυτή της εισοδίστριας των παλιών πολιτικών οργανώσεων.
Διείσδυσε στον κόσμο του χορού με ξεκάθαρο στόχο να τον αλλάξει. Οι συνεντεύξεις της ήταν προφανώς άλλο ένα εργαλείο για να παρέμβει στον χορό στην Ελλάδα, μαζί με την διδασκαλία της στην Κρατική Σχολή Χορού ή τις τολμηρές αποφάσεις της ως μέλους των επιτροπών επιχορηγήσεων.
Δημοσιευμένες στο Βήμα, την Αυγή, και τα περιοδικά Tanz, ELLE, Eν Χορώ, Χορός, στην εικοσαετία 1992 - 2012, καταφέρνουν να καλύπτουν ταυτόχρονα δύο χάσματα στην ελληνική βιβλιογραφία: της θεωρίας και της ιστορίας του χορού.
Περιλαμβάνουν δημιουργούς από όλο το πεδίο του χορού ως θεατρικής τέχνης, από τις αναβιώσεις έργων του Νιζίνσκυ, το Νεοκλασικό Μπαλέτο, όλους σχεδόν τους μοντέρνους χορογράφους, παλιότερους όπως η Μάρθα Γκράχαμ και σύγχρονους όπως η Τρίσα Μπράουν, το χοροθέατρο της Πίνα Μπάους και τους επιγόνους της, από τον εννοιολογικό χορό έως το Φλαμένκο, το Μπούτο και τον χορό με άτομα με αναπηρία.
Διαβάζοντάς τες, δεν βλέπουμε μόνο τους χορογράφους και τις ιδιοσυγκρασιακές επιλογές τους αλλά την θεωρητικό που οδηγεί τον διάλογο, χωρίς φανερές βιβλιογραφικές αναφορές, με ανθρώπινο και πρακτικό τρόπο, σε καίρια θέματα, όπως τη θεωρία της πρόσληψης στην τέχνη, τη θέση της γυναίκας, ζητήματα ιστορίας, τις πολιτιστικές διαφορές.
Αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι οι συνεντευξιαζόμενοι αισθάνονται εμπιστοσύνη ότι η Νατάσσα Χασιώτη γνωρίζει το έργο τους, με αποτέλεσμα σε κάποιες από αυτές, αν και σύντομες, να ανοιχτούν, να εκτεθούν, να υπερβούν τα έτοιμα λόγια των δελτίων τύπου. Καταφέρνει ακόμα και να φανεί ο αντιφατικός χαρακτήρας ανάμεσα σε «αυτά που θέλω» και «αυτά που μπορώ». Σε αυτές τις περιπτώσεις οι ομιλίες τους λειτουργούν σαν μαθήματα καλλιτεχνικής σύνεσης.
Σε όλες κατανοούμε την χειρωνακτική πλευρά της τέχνης του δημιουργού μιας χορογραφίας και έτσι ίσως να εξηγήσουμε με λέξεις αυτά που νιώθουμε όταν βλέπουμε τα έργα τους.
Ακόμα και αν δεν γνωρίζετε το έργο των αναφερόμενων χορογράφων, μπορείτε να σβήσετε τα ονόματα και να διαβάσετε το βιβλίο σαν οδηγό χορογραφίας ή πολιτικής θεωρίας του σώματος, μπορείτε να δείτε τις περιγραφές όχι σαν αισθητικές βλέψεις αλλά σαν πραγματοποιημένες οργανώσεις του κόσμου.
Εν τέλει, πρόκειται για ένα βιβλίο αισιόδοξο, και παρ' ότι φαινομενικά στρέφεται στο παρελθόν, στην ουσία μας δείχνει όσα μπορούμε να κάνουμε με το σώμα μας τώρα.
Παρ' ότι τα κείμενα είναι γενναιόδωρα σε γνώση και συναίσθημα για τις περιπέτειες της δημιουργίας, εδώ δεν θα βρείτε κοσμητικά επίθετα.
Αυτό το βιβλίο δεν θα το τοποθετήσετε στην βιβλιοθήκη σας δίπλα σε λευκώματα, αλλά μετά το ράφι με τα βιβλία γυναικείων σπουδών, να! εκεί που τελειώνουν και αρχίζει η ποίηση.
Τι μας λέει ο χορός; Τι σχέση μπορεί να έχει με την πραγματικότητα; τη δική μας, τώρα, εδώ.
Να μερικές ερωτήσεις που συνοδεύουν την έκρηξη του χορού, από τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού παραστάσεις της δεκαετίας του '80, στην καθημερινή πλέον προσφορά τους στο καταναλωτικό κοινό θεαμάτων της χώρας μας.
Συνήθως οι δημοσιευόμενες στον τύπο συνεντεύξεις προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο να απαντήσουν σε αυτές τις ερωτήσεις αλλά και να ικανοποιήσουν τις ηδονοβλεπτικές επιθυμίες ενός πολιτισμού με εμμονή στη διασημότητα.
Πολλές φορές, οι συνεντεύξεις είναι σαν εξέδρες απογείωσης θαυμασμού, γι' αυτό το ακατανόητο και άπιαστο, που είναι το ανθρώπινο σώμα, και αρκετών ασήμαντων προσωπικών στιγμών λάιφ στάιλ, με αποτέλεσμα να εξαερώνονται στο διάβασμα των πρώτων φράσεων.
Το βιβλίο με τον τίτλο «Μεγάλοι Χορογράφοι - Συνεντεύξεις» δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία δημόσιου λόγου. Η Νατάσσα Χασιώτη είναι μια αγκιτάτορας, η τακτική της είναι αυτή της εισοδίστριας των παλιών πολιτικών οργανώσεων.
Διείσδυσε στον κόσμο του χορού με ξεκάθαρο στόχο να τον αλλάξει. Οι συνεντεύξεις της ήταν προφανώς άλλο ένα εργαλείο για να παρέμβει στον χορό στην Ελλάδα, μαζί με την διδασκαλία της στην Κρατική Σχολή Χορού ή τις τολμηρές αποφάσεις της ως μέλους των επιτροπών επιχορηγήσεων.
Δημοσιευμένες στο Βήμα, την Αυγή, και τα περιοδικά Tanz, ELLE, Eν Χορώ, Χορός, στην εικοσαετία 1992 - 2012, καταφέρνουν να καλύπτουν ταυτόχρονα δύο χάσματα στην ελληνική βιβλιογραφία: της θεωρίας και της ιστορίας του χορού.
Περιλαμβάνουν δημιουργούς από όλο το πεδίο του χορού ως θεατρικής τέχνης, από τις αναβιώσεις έργων του Νιζίνσκυ, το Νεοκλασικό Μπαλέτο, όλους σχεδόν τους μοντέρνους χορογράφους, παλιότερους όπως η Μάρθα Γκράχαμ και σύγχρονους όπως η Τρίσα Μπράουν, το χοροθέατρο της Πίνα Μπάους και τους επιγόνους της, από τον εννοιολογικό χορό έως το Φλαμένκο, το Μπούτο και τον χορό με άτομα με αναπηρία.
Διαβάζοντάς τες, δεν βλέπουμε μόνο τους χορογράφους και τις ιδιοσυγκρασιακές επιλογές τους αλλά την θεωρητικό που οδηγεί τον διάλογο, χωρίς φανερές βιβλιογραφικές αναφορές, με ανθρώπινο και πρακτικό τρόπο, σε καίρια θέματα, όπως τη θεωρία της πρόσληψης στην τέχνη, τη θέση της γυναίκας, ζητήματα ιστορίας, τις πολιτιστικές διαφορές.
Αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι οι συνεντευξιαζόμενοι αισθάνονται εμπιστοσύνη ότι η Νατάσσα Χασιώτη γνωρίζει το έργο τους, με αποτέλεσμα σε κάποιες από αυτές, αν και σύντομες, να ανοιχτούν, να εκτεθούν, να υπερβούν τα έτοιμα λόγια των δελτίων τύπου. Καταφέρνει ακόμα και να φανεί ο αντιφατικός χαρακτήρας ανάμεσα σε «αυτά που θέλω» και «αυτά που μπορώ». Σε αυτές τις περιπτώσεις οι ομιλίες τους λειτουργούν σαν μαθήματα καλλιτεχνικής σύνεσης.
Σε όλες κατανοούμε την χειρωνακτική πλευρά της τέχνης του δημιουργού μιας χορογραφίας και έτσι ίσως να εξηγήσουμε με λέξεις αυτά που νιώθουμε όταν βλέπουμε τα έργα τους.
Ακόμα και αν δεν γνωρίζετε το έργο των αναφερόμενων χορογράφων, μπορείτε να σβήσετε τα ονόματα και να διαβάσετε το βιβλίο σαν οδηγό χορογραφίας ή πολιτικής θεωρίας του σώματος, μπορείτε να δείτε τις περιγραφές όχι σαν αισθητικές βλέψεις αλλά σαν πραγματοποιημένες οργανώσεις του κόσμου.
Εν τέλει, πρόκειται για ένα βιβλίο αισιόδοξο, και παρ' ότι φαινομενικά στρέφεται στο παρελθόν, στην ουσία μας δείχνει όσα μπορούμε να κάνουμε με το σώμα μας τώρα.
Παρ' ότι τα κείμενα είναι γενναιόδωρα σε γνώση και συναίσθημα για τις περιπέτειες της δημιουργίας, εδώ δεν θα βρείτε κοσμητικά επίθετα.
Αυτό το βιβλίο δεν θα το τοποθετήσετε στην βιβλιοθήκη σας δίπλα σε λευκώματα, αλλά μετά το ράφι με τα βιβλία γυναικείων σπουδών, να! εκεί που τελειώνουν και αρχίζει η ποίηση.
Κωνσταντίνος Μίχος
Χορογράφος
Χορογράφος
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013
ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΛΕΚΡΙΤΙΚΗΣ
Χριστούγεννα και Πάσχα δεν είναι τα μελομακάρονα, τα
σκόρδα, οι εκδρομές στην Αράχωβα, το κλέφτικο και το ξεφάντωμα με σι-ντι
«Κονιτοπουλαίων» και «Πλανητάρχη». Τα σύμβολα των ημερών είναι ο μικρός
Σαντικάι (λογικά τώρα θα ‘χει πάει στρατό, αλλά σάματις ο Καίλας μεγάλωσε ποτέ
στη συνείδηση του κοινού;) και ο μεγάλος Γαιτάνος. Και φυσικά όλη η
κινηματογραφική βιομηχανία που προωθεί το μήνυμα της αγάπης για το τριήμερο των
Χριστουγέννων, μέχρι τελικής αποχαύνωσης, (καθότι είναι και οικογενειακή γιορτή
και υπάρχει πάντα ο φόβος συρράξεων), με ταινίες κολοσσούς, τύπου «οχτώ
κοτοπουλάκια και γω», «τα σκυλογατάκια, το έλκηθρο και το βρωμόπαιδο»,
«γκίλι-γκίλι στη Ζαχαροσκονούπολη», «ξοδέψτε, ξοδέψτε ωσαννά εν τοις Υψίστοις».
Το Πάσχα παραδοσιακά ανήκει στην Τσινετσιτά, όπως και ο πόνος, που τον ελαφρώνει
κάπως ο πιστός με γαρδούμπα, αρνί και λαμπάδα που ‘χει απάνω ολόκληρη την
κούρσα του Μπεν Χουρ -γνωστού οδηγού της Φόρμουλα 1 της εποχής...
Η αμηχανία, η άβολη ώρα και το ντεπασέ στυλ, κάνουν μαντράχαλους
όπως το δίδυμο Φωτης-Μαρία, και το πολύδυμο Κανάκης και Σια να δείχνουν σαν
γονείς που πήραν τα παιχνίδια των παιδιών τους -το τραινάκι, το χαρταετό, τα
κουβαδάκια- και με την πρόφαση ότι θα τους μάθουν πώς να τα χρησιμοποιούν,
παίζουν μόνοι τους στη θέση των μωρών. Πόσο να κάνει την ανήξερη παιδούλα η
Μαρία και να μην προκαλέσει θυμηδία…Το στυλ «μιλάω αυθόρμητα και μπεμπεκίζω», που
χρόνια κολάκεψε την τηλεθεάτρια απόφοιτη δημοτικού, υπανδρευθείσα στα δεκάξι
που βιδώνεται στην τηλεόραση τρώγοντας
πατατάκια και καπνίζοντας, πολυφορέθηκε, ενώ η υπόγεια ξυνίλα των τηλεαστέρων προδίδει
απωθημένα περί του ποιοτικού -που δεν ήρθε…
«Από πού είσαι; Μπορεί να ‘μαστε και συγγενείς.», είπε
η Σοφία (Αλιμπέρτη) στο δημοσιογράφο που έκανε ρεπορτάζ στο ενυδρείο με τους
καρχαρίες. «Απ’ την Τήνο» λέει αυτός. «Ε δεν μπορεί! Συγγενείς είμαστε,
οπωσδήποτε!» επέμεινε εκείνη. Ευτυχώς, το I.Q. της
παρουσιάστριας έσωσε την τιμή των Τηνιακών, διότι παρά την εμμονή της να
συγγενέψει με τον νεαρό ρεπόρτερ αποδείχτηκε ότι κατάγονταν από άλλο χωριό ο
καθένας, οπότε στο τέλος της συζήτησης έφυγαν, όπως τα ντουέτα των αλλοίθωρων,
προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Εμ, κάτι είχε πάρει τ’ αυτί μας για τον Πύργο
Ηλείας, αλλά δεν ξέραμε ότι είχαν το ίδιο σπορ κι οι Τηνιακοί.
Η ίδια παρουσιάστρια, τα ψάρια, τα αποκαλούσε, όπως
τα μικρά παιδάκια, «αδερφάκια του Νέμο», και όχι όπως οι κυρίες της ηλικίας της
«Μπάμπη μια συναγρίδα στα κάρβουνα για μας, και τσιπούρα ελεύθερης βοσκής για
τα παιδιά, πιάσε και κρασί κι ένα γύρο ορεκτικά με απ’ όλα».
Σε αφιέρωμα μεσημεριανάδικου στη Ρούλα (Κορομηλά), ήταν
συγκούμπαρος στο πάνελ ο Μιχάλης (Μανιάτης). Κατά τη διάρκεια λοιπόν του
τηλεφωνήματος λύπης και ελέους προς την
εκπεσούσα βασίλισσα που ριγούσε από μοναξιά στην Κονσιερζερί των τηλεοπτικών
αζήτητων, ακούστηκε μια μπάσα φωνή: «Κυγία Κογομηλά, εμένα δεν με καλέσατε ποτέ
στην εκπομπή σας, που είχα μεγάλη σκογδοκαϊλα να έγθω». Παγωμάγα, και μετά
ακούγεται η Γούλα: «Μα κύριε Μανιάτη, λείπατε. Όσες φορές ήθελα να σας καλέσω
εσείς απουσιάζατε.» «Αυτό είναι αλήθεια», επιβεβαίωσε ο κύριος Μανιάτης, «έτσι
ακγιβώς είναι.» Προφανώς ήταν κοινή η αγάπη και η επιθυμία να τα πούνε από
κοντά -καμμιά μέρα που θα λείπανε και οι δύο.
(Από τη στήλη "ΠΛάσμα ΤΙΒΙ στο Βήμα, 2008)
Labels:
Κορομηλά,
παρουσιάστρια,
τηλεκριτική,
τηλεπρσόνα
ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΛΕΚΡΙΤΙΚΗΣ
Δε θέλω να πω για τον άνθρωπο, αλλά άπαξ και
φιγουράρισε στο TVweek-end, σκούρα τα πράγματα. Στα μαύρα πανιά το πάνελ για
το Γιώργο (Παπαδάκη): πρώτα δείξανε τα χρόνια που πέρασαν. Μετά, με ποιους
έκανε παρέα τότε: Τατιάνα με τριχοφυία ζηλευτή, Βίκυ (Χατζηβασιλείου) πριν
δώσει κανούργιο νόημα στη γιορτή της Μεταμορφώσεως, και τον «παραγιό» που
έκλεψε το αφεντικό κι άνοιξε δικό του κατάστημα, τον Γιώργη (Αυτιά). Κι όλοι
είχαν ένα καλό λόγο να πούν: «με το Γιώργο μπορούσες να τσακωθείς, να
διαφωνήσεις, να μην ξαναμιληθείς, αλλά πάνω απ’ όλα ήταν στοργικός συνεργάτης.»
«Ο Γιώργος κατά βάθος έχει καρδιά μικρού παιδιού- έλα Γιώργο, κλάψε στην
κάμερα, έλα αγόρι μου, χαιρέτα τον κόσμο» Όμως το καλύτερο, το
φιλοσοφημενότερο, το είπε ο Γιώργης: «Με τον Παπαδάκη…συμφωνούσαμε μαζί, και
διαφωνούσαμε μαζί». Γιατί μόνο στις καλές και σπάνιες συνεργασίες συμφωνείς και
διαφωνείς μ’ αυτόν που έχεις απέναντί σου. Συχνάκις-πυκνάκις, συμφωνείς και διαφωνείς
αλλοιθωρηδόν με άλλους, άσχετους. Όμως ο Αυτιάς κι ο Παπαδάκης, πέρασαν σε
άλλες κυβερνοσφαίρες συνεννόησης, κι έκαναν πράξη αυτό που ο απλός λαός το
λέει: μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαινόμαστε.
Πώς γίνεται και όσοι αισθάνονται την AGB να τους σφίγγει, πάνε στην ΕΡΤ; Πρώτα ο Τέρενς (Κουίκ),
που χουχούλιασε στο σαλονάκι του. Μετά η Σεμίνα (Διγενή) που πήγε τα
τραπεζώματα στο κρατικό κανάλι. Κάτι συνάξεις, σαν οικογενειακές Κυριακές, που
δέρνεις τα παιδιά γιατί δεν μπορείς να αστράψεις κανά-δυό περιποιημένες στο
πεθερικό. Επίσης, οι συνταξιούχοι είναι φθηνότεροι απ’ τους μάχιμους. Αληθεύει
αυτό ή μήπως να πάει η AGB
και στην Αγία Παρασκευή –βοήθειά μας…
Ενθουσιάστηκε ο Πασχάλης που η Ελεονώρα του ‘κανε
αβάντες, και της έριξε ένα «μπράβο, να σε φιλήσω». Πάγωσε για λίγο το αίμα της
παρουσιάστριας, αλλά η κουβέντα συνεχίστηκε. Όμως ο Πασχάλης, παρά την ηλικία
και το πολύ πρωινό ξύπνημα, επανέλαβε την πρόταση: «να σε φιλήσω -πάλι!» Είναι
σίγουρο ότι η Ελεονώρα και όσοι
παρακολουθούσαν, σκέφτηκαν το ίδιο: «άστο καλύτερα, για να μη μας φάνε τα λεφτά
τα DNAτζάδικα…» Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η λατρεία
της γυναικούλας του παραμένει αμετάβλητη. Μέχρι που δήλωσε, στην ίδια εκπομπή,
ότι «ο Πασχάλης θα πεθάνει μαζί μου». Και δώσ’ του μετά απ’ αυτό να του λένε οι
ρεπόρτερ «αυτή είναι η Αλίκη σου». Αμ δεν ξέρει ο άνθρωπος τι λούστηκε τόσα
χρόνια; Γι’ αυτό και η Αλίκη «του» θέλει
να τον πάρει μαζί στη νεκρική πυρά…
Είναι γνωστό ότι για να βγει η εφημερία θέλει και τα
τυχερά της, σαν τις υπερατλαντικές πτήσεις. Εξ ου και το ιατρικό επάγγελμα έχει
να επιδείξει πολλούς γάμους ζωηρών ιατρών μετά των νοσοκόμων τους. Μια πλευρά
αυτού του ενδιαφέροντος φαινομένου του ιατρικού κόσμου δίνει η σειρά Grey’s anatomy (Αντέννα), όπου όλοι μέσα στις κλινικές έχουν γίνει
συγγενείς. Ειδικευμένος δε βγαίνει κανένας άμα δεν πάρει μεζέ ολόκληρη η
πτέρυγα.
Μπράβο στο Βασίλη (Δρυμούση) που σε ώρα που τα
ανήλικα μασαμπουκώνουνε και κοιτάνε και λίγο τα τηλεοπτικά, διαφημίζει
«φωνάρες» όπως η Λίτσα Άπαρτου-Πεπλανημένου, με εσώρουχα και γούνα, να δηλώνει
τι την ευχαριστεί σ’ έναν άντρα. Σύμπασα η μαθητιώσα νεολαία (και το ΕΣΡ;) εν
συνεχεία θα τη βγάζουν στο μπάνιο...
Labels:
ΕΡΤ,
Σεμίνα,
τηλεκριτική
ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΛΕ-ΚΡΙΤΙΚΗΣ
Είναι να μη θέλει κάποιος να σου κάνει κομπλιμέντο.
Έτσι και θελήσει, θα το πει κι ας σε προσβάλλει. Ήτανε μεσημέρι που η Βάσια (Λόη)
συνέλαβε την ιδέα να προλογίσει συνέντευξη
της Έλενας (Κατρίτση) με την εκπάγλου θαυμασμού φράση: «τι σπουδαία καριέρα, τι
έχει κάνει αυτή η γυναίκα…τέτοια δουλειά θα τη ζήλευε…(παύση για αναζήτηση του
υποκειμένου που θα ζήλευε τα έργα και ημέρες της Κατρίτση-ο χρόνος περνάει-η
αγωνία κορυφώνεται-ανακουφισμένη η Βάσια που βρήκε αυτό που έψαχνε, συνεχίζει)…άνθρωπος!»
Είναι όντως μεγάλος ο άθλος της δημοσιογράφου Έλενας να καταφέρει να τη ζηλέψει
το είδος από το οποίο προέρχεται. Ακόμη μεγαλύτερος ο άθλος της παρουσιάστριας,
και αξιοθαύμαστο το κουράγιο της να τεθεί εκτός του είδους αυτού και να το
παρατηρήσει αντικειμενικά ως τρίτος.
Γιατί άμα ερωτάται καμμιά ψιλοσελέμπριτυ Ελληνίς αν
θα (ξανα)παντρευτεί απαντάει «άμα θέλει ο Θεός» -λες και το ‘χει ταμένο; (Το
στεφάνι, τι νομίσατε;) Πέραν της υποκρισίας, και του καρφιού προς τον υποψήφιο
που δε λέει το «ναι», η φράση είναι και βλάσφημος, διότι ο Θεός είναι πανάγαθος
και δεν επιθυμεί το κακό των ανθρώπων. Επομένως, πάσα απόφαση προς συγκλήρωσιν
βίου και ζέψιμο αυτών στον ίδιο ζυγό (σα μοσχάρια), βαρύνει εκείνους που
πράττουν το απονενοημένο και τους δικηγόρους που αναλαμβάνουν τα προγαμιαία
συμβόλαια -καθιστώντας τον προσωρινό αυτό διακανονισμό, τον επονομαζόμενο και
γάμο, αξιοπρεπέστερο.
Εντάξει, το ρούχο δεν είχε μανικοκόλληση, δεν είχε
γιακά, δεν είχε κάν ύφασμα. Αλλά να της κολλήσουνε τις δυό «ψείρες» (μικρόφωνα)
της Φαίης (Σκορδά) στα επίμαχα σημεία του κορσάζ, έδωσε άλλο ύφος στο μπρονζέ,
λαδωμένο ντεκολτέ μεσημεριάτικα.
(Από τη στήλη "Πλάσμα ΤιΒι" στο Βήμα, 2008-2009)
Labels:
Θεός,
τηλεκριτική,
τηλεόραση,
ΤιΒι,
Φαίη
Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013
A New Book
http://www.captainbook.gr/book/185934/1259428900/megaloi-chorografoi
"Μεγάλοι Χορογράφοι-Συνεντεύξεις": 39 Choreographers talk about their art.
της Νατάσσας Χασιώτη
"Μεγάλοι Χορογράφοι-Συνεντεύξεις": 39 Choreographers talk about their art.
της Νατάσσας Χασιώτη
Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013
My Book
Στο link μπορείτε να βρείτε πληροφορίες που ίσως σας ενδιαφέρουν:
https://www.captainbook.gr/book/185934/1259428900/megaloi-chorografoi
https://www.captainbook.gr/book/185934/1259428900/megaloi-chorografoi
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)