Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ (ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ)

1. Γιατί κάποιος που (κακώς κάκιστα κλπ.) φέρνει μνημόνια και άλλα συναφή και μπλα μπλα μπλα είναι "παπαγαλάκι των ξένων μεγαλοεπενδυτών και συμφερόντων", και κάποιος που κάνει τους πολίτες να πάρουν ό,τι έχει απομείνει από επένδυση και χρήμα στην Ελλάδα ΧΩΡΙΣ κάν να είναι σε εμπόλεμη κατάσταση η χώρα, είναι "αθώος και δρα στο όνομα του λαού;"
2. Γιατί κάποιος που λέει (κακώς κλπ.) "δανειζόμαστε από Ευρώπη και ΔΝΤ" είναι παλιομ@λ@κ@ς, ενώ κάποιος που λέει "θα κάνω κολλεγιά με τις μισο-πρώην κομμουνιστικές υπερδυνάμεις Ρωσία και Κίνα" είναι "μια χαρά στα μυαλά του και δρα για το συμφέρον της χώρας;" (α ναι, θα δώκουμε πετρέλαιο που το 'χουμε έτοιμο στις πλατφόρμες εξόρυξης και θα κυβερνήσουμε τον κόσμο. Το 'χα ξεχάσει ρε παιδί μου!)
Έχει ιδέα κανένας από την Ελλάδα, τι θα πει σύγκλιση με αυτές τις δυνάμεις; Τι "ιδιορρυθμίες" υπάρχουν, τι πιθανά προβλήματα να ανακύψουν ή σκέφεται  "ωραία, ό,τι φάγαμε με την ΕΕ φάγαμε, τώρα θα αφήσουμε τα σκ@τ@ παντού και θα ορμήσουμε να φάμε με χρυσά κουτάλια από τον καινούργιο εργοδότη" (χρωστώντας ακόμα στον παλιό...)
Το απωθημένο της Γιάλτας που δεν μας πέρασε στο πρώην μπλοκ των κομμουνιστικών χωρών, ανάκατο με το μύθο του Άρη, του Τσε, του Ντουρούτι και του Ζαπάτα (αυτών που υποτίθεται δεν πρόλαβε να ευτελίσει η ζωή διότι έφυγαν νωρίς) τα ξαναζούν ανερυθρίαστα πολλοί συντοπίτες μας αυτή την εποχή.
Σαφέστατα υπάρχουν πολλές κερδοσκοπικές συνιστώσες από τις οποίες υποφέρει ο πλανήτης ολόκληρος, αλλά το να ανασυσταθεί ένας φιλο-Ρωσικός αλυτρωτισμός, μου θυμίζει αφενός τις ελπίδες της αριστεράς στον εμφύλιο, και αφετέρου τις ελπίδες του "υπόδουλου γένους" επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η νοοτροπία του "σκλαβωμένου που θα κάνει την επανάσταση" στις σημερινές συνθήκες, μόνο προσωπικά συμφέροντα μπορεί να εξυπηρετεί, κλονίζει κάθε αίσθηση κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, εντείνει, έστω και αφανώς προς το παρόν, την κοινωνική δυσαρμονία, και δείχνει, πως ένας απελεύθερος της αποικιοκρατίας θα αναζητά πάντοτε αφέντη.
Αντί να δούμε τα λάθη μας, προτιμάμε να κάνουμε συγκρίσεις με την Αργεντινή: ένα κράτος άλλων διαστάσεων, αλλων πολιτκών και κοινωνικών συνθηκών, άλλων προϊόντων, για να πει κανείς τα περισσότερο εμφανή.Αχ αυτό το ρημάδι καλοκαίρι της "αναρχίας"...(Πήξαμε στους Σάκκο και Βαντσέττι σ' αυτή τη χώρα, στους "αθώους προδομένους αγωνιστές").