Τρίτη 15 Μαΐου 2012

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΖΩΧΑΔΙΑΣΜΕΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Κάποτε, τη χρυσή δεκαετία της μεταπολιτευτικής δόξας, αποτελούσε εύσημο για τη χώρα η "Βαλκανικού τύπου" ανυπακοή.
Ήμασταν καθαρόαιμοι ημι-αντιευρωπαίστές, τουλάχιστον το πόπολο, που γλένταγε με τα ψίχουλα -ή τις καρβελάρες, ανάλογα τη θέση στον κομματικό μηχανισμό- που του πέταγε η νέα νομενκλατούρα.
Μια ολόκληρη γενιά, ακόμη και καλλιτεχνών, εξηντάρηδες πια, ανδρώθηκε μέσα σε ρόλους που αναδείκνυαν το χαβαλέ και τη χαλαρότητα "γενικώς" ως σήμα κατατεθέν της φυλής.
Το καλοκαίρι της μετεφηβικής "αναρχίας" (ποιητική αδεία το λέω) κράτησε για όσους ανήκαν στη γ@μογενιά του πολυτεχνείου καμιά τριανταριά χρόνια...Ώσπου ήρθε το τέλος της Α' Δημοκρατίας, με τον οικονομικό πόλεμο (λέγε "κρίση") που θα θυμόμαστε σαν να ζωγραφίζουμε μελλοντολογικό κόμικ, με το νου του Ελεουτέριο Σερπιέρι.
Και κει που λέγαμε πώς στα σκ@τ@ θα σωθούμε, αρχίσαμε ενδιάμεσα να θρηνολογούμε και να συζητάμε για το "τέλος της μεταπολίτευσης". Σιγά τα ωά. Η Γαλλία έχει καμιά πέντε-έξι Δημοκρατίες, σταθμούς πολιτικής αλλαγής της χώρας, και δεν τραβάει ζόρι, εδώ όμως, ο πολιτικός θάνατος του κάθε Παπουτσή, έφερε ανησυχία, και επιπλέον έφερε ποσοστά συγκυβέρνησης τόσο σε επαγγελματίες αντιρρησίες ενός απαράδεκτου δογματισμού, όσο και σε έναν πρώην έμπορο αυτοκινήτων που ο ίδιος υπήρξε ατσίδας στο χρηματιστήριο, κατά δική του ειλικρινή δήλωση.
Επιλογές τσαντίλας τρισμέγιστης, και θεωριών συνωμοσίας ότι εμάς τους οικονομικά ισότιμους εταίρους τώρα μας κάνουν κορδελάκια οι κακές ξένες δυνάμεις, και ο Αλέξης, σαν άλλος Μεγαλέξαντρος, θα πάρει το ξίφον και θα σκοτώκει τον καταραμένο όφιδα της διεθνούς πολιτικής και των ντόπιων και ξένων αντιλαϊκών πολιτικών. Που ως πολίτης δεν ξέρω από τι να πρωτοτρομάξω: από τον Αλέξη, από τον υπερήλικα κ. Γλέζο, από τον συνδυασμό των απόψεων που δημιούργησαν τον Σύριζα, και ουδείς γνωρίζει μέχρι πότε θα παραμείνουν ως ένα και το αυτό μόρφωμα, από τις εμφυλιοπολεμικές δυνάμεις που αναπτύσσονται και η αριστερά περί άλλων τυρβάζει, από τι;
Τις ευθύνες των άλλων κομμάτων τις συζητάμε ανοιχτά, τώρα πρέπει να πει κανείς χωρίς τις συνήθεις συνωμοσιολογίες, και ορισμένα πράγματα για τον επίλεκτο του θυμού των πολιτών.
Λέω "πολίτης" και όχι "λαός" επειδή αφενός το "λαός" το 'χουνε ξεσκίσει αυτές τις μέρες και προκαλεί πλέον αηδία το κλισέ, αφετέρου γιατί ο "πολίτης" δίνει ταυτόχρονα την αίσθηση της πραγματικής δύναμης, της ελπίδας της δημοκρατίας, αλλά και της καταστροφικής μεταστροφής που μετατρέπει το ατομικό σε όχλο. Η ιστορία έχει πάμπολλα τέτοια παραδείγματα.






2 σχόλια:

mahler76 είπε...

πες τα αγάπη μου

natasha hassiotis είπε...

αμ τα λέω...πολλά φιλιά