Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ ή Ο ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΟΣ

Αδελφοί μου, θα ξεκινήσω το κήρυγμα της ημέρας υπό την επιφώτιση των τριών ιεραρχών, υπενθυμίζοντας πως επί σειρά ετών, ακόμη και εις τας πλέον ασχέτους περιπτώσεις, πάντοτε ανεζήτουν έναν τρόπο, να ομιλήσω διά το πραγματικό ποιόν του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.

Ενθυμούμαι αδελφοί μου, ότι, ιδίως στα ξεχεστήρια κριτικά σημειώματα -και όλως ιδιαιτέρως όποτε επρόκειτο για ατάλαντα, παραφουσκωμένα υποκαλλιτεχνίδια με εκτόπισμα στον κύκλο των υπερήφανα αμόρφωτων κρατικών ταγών και των ομοίων τους- συνεδύαζα την κριτικήν αποτίμησιν της παραστάσεως μετά της θέσεως του καλλιτέχνου εις τον παγκόσμιον χάρτην της τέχνης, κατ' αναλογίαν προς την θέσιν του Ελληνικού κράτους εις τον Ευρωπαϊκόν χάρτην και την συνείδησιν των ετέρων μας.

Εξεσήκωσα αδελφοί μου πλήθος μετρίων εναντίον μου δι' αυτής της τακτικής, προφανώς διότι δεν ήθελον ουδόλως να τους αντιπαραβάλλω με την χώραν προελεύσεώς των.

Έλεγον λοιπόν, ότι η πολυαγαπημένη μου χώρα στα χέρια των ηλιθίων και μόνον καθ' ό μέρος συνεδέετο μετά των μετρίων καλλιτεχνίσκων, ομοίαζε εκπληκτικώς άμα δε είχε και την ίδια αίσθησιν διά τον ξένον επισκέπτη, μετά της μακρινής και σκονισμένης Γαλιλαίας διά τον ύπατον τον διορισθέντα υπό του Καίσαρος διά να καταπνίξει τας επαναστάσεις βεδουίνων και νομάδων, πνιγείς ο ίδιος και οι πολιτικές του φιλοδοξίες στο ηλιοκαμμένο τοπίο των θερμών καλοκαιρινών μηνών της εγγύς Ανατολής.

Φανταζόμην τον Πόντιον Πιλάτον ή τον Σερ Άνθονυ Πάτερσον, ύπατον αρμοστήν των Ινδιών, (και όχι της Ινδίας διότι μόνον ο πληθυντικός εξασφαλίζει τον νοσταλγικόν χαρακτήρα της αναγνώσεως του παρόντος κειμένου και διασφαλίζει την ταυτοποίηση των συναισθημάτων ενός αρμοστή μιας αυτοκρατορίας και μιας άλλης εποχής), να αγκομαχούν και να ενθυμούνται τις βροχερές τους πατρίδες, με τις γυναίκες που δεν έβαφον τα μάτια με κιννάβαρι, και τις παρελάσεις χωρίς την σύμπραξιν των ελεφάντων ή των καμηλών.
Φανταζόμην ότι ο σερ Άνθονυ Πάτερσον και ο Γάϊος Λούκιος Γκερμάνικους θα υπέμεναν αξιοπρεπώς τα τοπικά ειδύλλια, θα κολάκευαν προκειμένου να εξασφαλίσουν συμμαχίες, πεπεισμένοι κιόλας διά την αδυναμίαν αλλαγής των θεσμών υπό των δευτεροκλασάτων πληθυσμών. Θα κολάκευαν λοιπόν τους τοπικούς καλλιτέχνες και τας κοσμικάς μανδαμίτσας αίτινες τους ακολουθούσαν, και θα σιγογελούσαν εις την ανάμνησιν των πλέον βρωμερών συναλλαγών μετά των εκάστοτε αυθέντων ή καλλιτεχνών, ευχόμενοι να μην εμπλακούν σε τοπικάς έριδας ωσότου λήξει η περίοδος τιμωρίας (ή χάριτος, ανάλογα με τη δυνατότητα επιβολής και απομύζησης χρήματος από τους τοπικούς πληθυσμούς) και επιστρέψωσιν εις τα πάτρια εδάφη.

Με αυτάς τα σκέψεις σας εύχομαι Καλημέρα και Καλήν Εβδομάδα φίλτατοι.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

ΘΡΗΝΟΣ ΚΑΙ ΚΟΠΕΤΟΣ

Η χώρα θρηνεί έναν σκηνοθέτη που δεν κατάλαβε, ένα έργο που δεν γνωρίζει, και επιδεικνύει έναν φασίζον πρόσωπο προς όποιον έχει αντίθετη γνώμη, δίκην όχλου.

Ο καλλιτέχνης κρίνεται για το έργο του, είναι καθήκον η κριτική αποτίμηση, όσο και η ψύχραιμη αντιμετώπιση. Δεν μπορώ να φανταστώ να απαγορεύεται στον Γκάρντιαν (και αλλού) να γράψει τα "κουσούρια" του Ντέμιαν Χίρστ, δεν διανοούμαι ότι η ιστορία, η κριτική και η αισθητική θα έκλειναν τα μάτια ακόμη και μπροστά σε μεγέθη όπως ο Φελλίνι, ο Μπέργκμαν ή ο Χίτσκοκ, και εδώ μιλάμε για αληθινά μεγάλους δημιουργούς.

Ας καταλάβει αυτή η χώρα ότι είναι ίδιον των αδύναμων έργων να χρειάζονται πραιτωριανούς που θα περιφρουρήσουν την όποια ή την υποτιθέμενη αξία τους.

Είναι ντροπή και όνειδος να λογοκρίνεται οποιοσδήποτε έχει αντίθετη γνώμη από την τάχα μου δημοκρατικίζουσα πλειοψηφία. Δεν κάνω επ' ουδενί σύγκριση, μόνο θέλω να επαναφέρω στη μνήμη θλιβερές στιγμές και ονόματα στην ιστορία του αγώνα της ανθρωπότητας προς τον πολιτισμό: είναι οι καμένοι, λογοκριμένοι, τιμωρημένοι, καταδικασμένοι στη σιωπή άνθρωποι, όπως ο Μπρούνο, ο Μπέικον, ο Γαλιλαίος, ο Πιέρ Αμπελάρ, και πολλοί-πολλοί ακόμη, διωχθέντες από τους μεγάλους ή μικρούς Τορκουεμάδα της δημόσιας αρετής.

Τα κατασκευασμένα είδωλα άρον-άρον και με τη βία, περιφρουρούνται με τη βία, και είναι θλιβερό. Στη ρημαγμένη χώρα, αυτό ήταν που έλειπε.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΤΙ ΛΕΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Κανένας από τους υπουργούς, και μάλιστα τους πρώτους τη τάξει, δεν καταδέχτηκε να διαβάσει το Μνημόνιο. Σωστό: είναι πάκο ολόκληρο, βαρετό και καταθλιπτικό το ρημάδι. Ως επανόρθωση προτείνεται: α) να σπάνε πέτρα Ιούλιο, 12-7 μ.μ. ει δυνατόν σε νησί των Κυκλάδων (χωρίς σκιά)
β) να διαβάσουν την Οδύσσεια του Καζαντζάκη και να την απαγγείλουν σε παλιό εργοστάσιο που το κάνανε χώρο τέχνης ως συνεπείς ...σοσιαλιστές, αρκεί να 'χει κάκιστη ακουστική (για να γκαρίξουνε).
γ) να γίνει το κόμμα τους απόκομμα.
δ) να γίνουν αρχηγοί και πρόεδροι στη Δόξα Κατσικούδας, που θα παίζει στην Ε' εθνική.
ε) κατά την Δαντική τιμωρία της ανταπόδοσης, να τους κυνηγάει ο χρόνος και να κοιτάνε το ρολόϊ σαν το κουνέλι στη Χώρα των Θαυμάτων (αφού απ' τις πολλές δουλειές δεν προλάβανε την ανάγνωση).
στ) να χρειαστεί να δουλέψουνε (σκληρά).

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

ΤΙ ΕΣΤΙ ΚΡΙΤΙΚΗ

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ
ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
&
*BOOK-LAB

... Για όλους εκείνους που θέλουν να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, ανεξαρτήτως εμπειρίας, επαγγέλματος και ηλικίας. Για όσους αγαπούν την τέχνη και θέλουν να μάθουν περισσότερα για την ερμηνεία, την κριτική και την απόλαυση της γνώσης.

Κύκλος 10 εβδομάδων (2 ώρες/εβδομαδιαία, Πέμπτη 6-8 μ.μ.)
Αριθμός συμμετεχόντων: 7-10 άτομα.
Πρώτο μάθημα (κατ’ εξαίρεσιν Παρασκευή): 10/2/2012.

*Το Book-Lab είναι επιπλέον, σύνολο 4 ώρες μοιρασμένες ανάμεσα στις εβδομάδες του σεμιναρίου, με θέμα ανάλυση, ερμηνεία και συζήτηση ενός βιβλίου (3 φορές: 1+1+2 ώρες.)
Για περισσότερες πληροφορίες και κράτηση θέσης μπορείτε να γράψετε στη διεύθυνση: n_act@yahoo.co.uk




Η Νατάσσα Χασιώτη (LLB, ΜΑ, ΜΒΑ), ξεκίνησε την επαγγελματική της σταδιοδρομία το 1992. Εργάστηκε σε περιοδικά, εφημερίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση (Το Βήμα, Ταχυδρόμος, Athens Νews, Ημερησία, Αυγή, Elle, Votre Beaute, faqpress, Ballet/Tanz, Dance Theatre Journal, Danza & Danza, Seven X, ΝΕΤ, Εν Λευκώ κ.ά.)
Διδάσκει από το 2000 Ιστορία Χορού στο Επαγγελματικό Τμήμα της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης, ενώ έχει κάνει ντοκυμανταίρ για τον Σύγχρονο Χορό στην Ελλάδα (NET 2001), που βρίσκεται στην New York Public Library.
Έχει μεταφράσει 11 βιβλία, έχει εργαστεί ως promoter και παραγωγός, και έχει εκπροσωπήσει τη χώρα της σε πολλές σημαντικές διεθνείς εκδηλώσεις. Έχει δώσει διαλέξεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ ετοιμάζει το πρώτο της βιβλίο.
Ήταν μέλος της επιτροπής επιχορηγήσεων και βραβείων χορού του ΥΠΠΟ (1997-2004), αντιπρόεδρος της World Dance Alliance (2002-2006) και Πρόεδρος του Σωματείου Φίλων της ΚΣΟΤ (2001-2005).
Δείγμα της δουλειά της μπορεί κανείς να δει στο www.sarma.be

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Έληξε η απεργία των ΜΜΕ και άρχισε η μπίχλα.
Ο πάσα είς διαλαλεί την πραμάτεια του απ' το ράδιο και τις τηλεοράσεις, "εδώ καλέ κυρία, πάρε τρόμο, πάρε τρόμο, έχουμε και μουζικές δρακουλιάρικες, άμα σβήσεις τα φώτα την ώρα που παίζουνε οι ειδήσεις είναι ίδιο σαν να παίζουνε την Ψυχώ, θα νομίσεις ότι σε βαράει στο ντους ο Νόρμαν Μπέϊτς που έβαλε στη φορμόλη τη μάνα του, έλα καλιέ κυρία, διαλιέχτε, εμείς σ' έχουμε χεσμένη πιο πολύ απ' τους δίπλα, εμείς και καταστροφές έχουμε, και πόνο διαθέτουμε, και ό,τι χειρότερο έχει συμβεί πάνω στη γη θα στο κάνουμε μεγέθυνση να 'ρθεις να κατουρηθείς απάνω σου, και άμα ακούσεις προσεκτικά, θα δεις ποιά είναι τα καινούργια μας συμφέροντα και πού νταραβεριζόμαστε, για να ξέρεις τι να ψηφίσεις όταν έρθει η ώρα."

Τι ωραία δυό μέρες χωρίς ραδιο-χαζοβιόλες να παριστάνουνε τις παιδούλες πρωινιάτικα, σιτεμένους με βαμένο μαλλί να πετάνε υπονοούμενα τύπου εφηβικά σεξο-ανέκδοτα, και την παρέα να γελάει είτε από ομαδικό πνεύμα μαλάκυνσης, είτε διότι άμα δε γελάς με τα ανέκδοτα του "αφεντικού" σε περιμένει εφεδρεία.

Το μόνο μέρος που δεν έκανε διαφορά ήτανε η ΕΡΤ που έτσι κι αλλιώς στον αφεδρώνα της έχει γραμμένη την εφεδρεία, και παίζει θρασύτατα επαναλήψεις αππό καιρό. Η ΕΡΤ κάνει σινεμά μέσα στο σινεμά, απεργία μέσα στην απεργία: σαν Τρυφώ ας πούμε, με Τρεντινιάν και Ζαν-Πιέρ Λεό...
Προσωπικά, φίλοι αναγνώστες, για να συγγράψω αυτό το εμπεριστατωμένο άρθρο, έμαθα πολλά για το κουνάβι (άτιμο ζωντανό), όλες τις φυλές του Θιβέτ και της Πέρα Μογγολίας (τη Δώθε την πολεμάω ακόμα, έχει δύσκολη πανίδα η ρουφιάνα), έμαθα επίσης πόση ησυχία πρέπει να έχει ο ψύλλος Flea Circus για να αναπαραχθεί στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, που το συνέδεσα με άλλα υπέροχα ντοκυμανταίρ για τον ξεσηκωμό των Ελλήνων -ο οποίος έτσι που παρουσιάστηκε, σκασίλα μου κι εμένα, άτιμοι φραγκοφονιάδες ήντουσαν όλοι λέει, με τάσεις γενιτσαρο-ομοφυλοφιλικές. Είδα επίσης πώς ήτανε ο "προσωπικά ζητήματα συζήτηση καμία"-υδραυλικός-Τάσος Χαλκιάς πριν από 20 χρόνια, όταν έπαιζε στη Μαντάμ Σουσού, ενώ έμαθα επίσης, πώς κατασκευάζεται ο νερόμυλος, πώς πλένεται η φλοκάτη από τις φυλές των δασών της Παταγονίας, και συνταγές μαγειρικής του Τζέϊμι Όλιβερ τον καιρό που ήταν ανύπαντρος -τώρα έχει γυναίκα και τέσσερα παιδιά ο άνθρωπος.
Καλύτερη παρ' όλα αυτά η φλοκάτη Παταγονίας από το "Διαλιέχτε τρόμο". Εξάλλου καλή μου τηλεόραση, μια φλοκάτη είναι must μπροστά στο τζάκι, σύμφωνα με την αισθητική των κυβερνώντων την εικόνα στην Ελλάδα, διότι στο τσακίρ κέφι μπορεί να θές να αναφωνήσεις "Μεταχύ μας Μεταχά" βρ' αδερφέ, έτσι...να καούν τα '70s...!

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

ΤΕΤΑΡΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ: ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΜΕΡΑ

Βγήκα σκεπτική από την πολυκατοικία, άνοιξα την ομπρέλα και προχώρησα μέχρι το φανάρι. Εκεί διαπίστωσα ότι η τέχνη αντιγράφει τη ζωή: βρέθηκα να περπατώ ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν στηθεί ακανόνιστα αλλά και με μια μυστήρια αρμονία στις μεταξύ τους αποστάσεις κρατώντας ομπρέλες, σαν να μπήκα στο σετ ταινίας του Αγγελόπουλου. Μου 'ρθε να πω κάτι για αντάρτες, να αρχίσω να τραγουδάω το "Ένας αητός περήφανος", να ρωτήσω τον καθένα αν ο πατέρας του ήταν αντάρτης, δεξιός ή ταγματασφαλίτης, με τον Άρη, το Ζαχαριάδη ή κάποια απ' τις ατελε΄θωτες Ολομέλειες του ΚΚΕ, να πω με Ιταλική προφορά "Ο Μεγκαλέξαντρος ζει!", αλλά μετά σκέφτηκα ότι μπορεί να μην είχαν την ίδια διάθεση να παίξουμε τον Αγγελόπουλο οι άλλοι, κι έτσι κράτησα απογοητευμένη το σχέδιο περφόρμανς για πάρτη μου.

Σκέφτηκα να πάω στην Πινακοθήκη, σαν τον αστυνόμο Μπέκα, να δω τον τόπο των κλεμένων, αλλά δεν μπόρεσα, διότι ανακάλυψα ότι έχω αναπτύξει μια -ακόμη- φοβία: φοβάμαι να πάω στην Πινακοθήκη γιατί είναι επικίνδυνο μέρος, και μπορεί να έχει κλέπτας και τσαντάκηδες.

Αργότερα, παρακολούθησα λίγη τηλεόραση. Ήταν κάποια από τις πρωινές εκπομπές που τελειώνουν καλό μεσημέρι, και είχε τους συνήθεις καλεσμένους: την Πίτσα Μουνίκου, τον Πάρτον Κεδάγκωστον (θενξ Μποστ), τον γνωστό γκέϊ Φρούμπα Αρλούμπα, και μορφωμένους παρουσιαστές που με τις δικές τους αποκλειστικά δυνάμεις έφτασαν μέχρι την τρίτη δημοτικού, για να μιλήσουν για τους έρωτές τους και τα προσεχή καλλιτεχνικά τους σχέδια.

Εντωμεταξύ η Αγγελική Γκερέκου έκανε την είσοδό της σε κεντρικό ξενοδοχείο, αφήνοντας τον "πτέραχο" να τα πει με τον σωφέρ της που έτρεξε να παρκάρει το αμάξι. Αλίμονο ένα εξέχον του Ελληνικού μπατιρο-Κοινοβουλίου άμα δεν κάνει μεγαλειώδη είσοδο. Θα μείνει στην Ιστορία η συμβολή της στην πρόοδο και εξέλιξη του ελληνικού πολιτισμού και τουρισμού, όπως και των πριν και μετά από αυτήν διοικούντων το ΥΠΠΟΤ.

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

ΤΡΙΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ : ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΗΣ

Χιονίζει στην Πάρνηθα και την Πεντέλη, στην πόλη πέφτει ένα ψοφοχιονόνερο και τίποτα πιο συγκλονιστικό, αλλά το κρύο κάνει καλό στην αλλεργία μου, οπότε όλα καλά, μόνο να μην είναι έτσι τσιρλόκαιρος, να αγριέψει λίγο κι εδώ (όπως στην Πάρνηθα και την Πεντέλη, αλλά αυτό το 'παμε, πάμε παρακάτω.)

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, ενώ πίνω τον καφέ μου, μαθημένη να δουλεύω "κατά μόνας", έχω κινήσεις απολύτως μετρημένες, "η οικονομία της ρουτίνας" το ονομάζω, σπάνια τις αλλάζω, εκτός κι αν βρω ότι ένας άλλος συνδυασμός μου κάνει πιο εμφανή τη ρουτίνα, κι αυτό παραδόξως με ικανοποιεί, με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής, μου φαίνεται και λίγο περφόρμανς.
Κοιτάζω λοιπόν έξω και κόβω κίνηση, μαντεύω πόση ώρα θα χρειαστώ για τις μετακινήσεις μου, τι μπορεί να έχει συμβεί έξω στον κόσμο, και σκέπτομαι ότι οι σκηνές που δεν αγάπησα στους πίνακες ζωγραφικής, αγωνίστηκα να τις εκτιμήσω αλλά μου ήταν ξένες, ήταν στιγμές στα θεωρεία κάποιας όπερας, έξω στο δρόμο ή οι παρέες του Ρενουάρ στην εξοχή και τις υπαίθριες περιοχές για να ξεσκάνε οι Παριζιάνοι.
Ο Caillebotte ας πούμε και το ζευγάρι με την ομπρέλα στη βροχή, μου φαινόταν μια ασφυκτική σύμβαση, όπως και η κυρία με το σκυλάκι του Ρενουάρ, που με κοκκεταρία κρατάει κοντά στο πρόσωπό της.
Οι σκηνές στους δρόμους της πόλης που μου άρεσαν ήταν εκείνες που το περίγραμμα ήταν απολύτως διαλυμένο, σαν να είχε ποτίσει η υγρασία τα σώματα και να τα μίκρυνε, να τα έκανε σχεδόν ασήμαντα, εξαφανίζοντάς τα μέσα στο τοπίο. Έτσι έβλεπα ανθρώπους σκεπτικούς, αμίλητους, μικρές προσωπικές ιστορίες -που λένε- σε τι σπίτια πήγαιναν, τι ζωές ζούσαν, άλλοι κάτω απ' τις ομπρέλες τους, άλλοι περήφανοι μαλάκες χωρίς ομπρέλα, αναγκασμένοι να προχωράνε σκυφτοί και τρεχάτοι. Ένας κόσμος διασκορπισμένος από το φυσικό φαινόμενο που μετέτρεψε μια περιοχή σε έρημο ξένων.

Τελευταία όμως, αυτοί οι ίδιοι πίνακες που παλιά η απόλαυσή τους έφτανε μόνο μέχρι τις ζωώδεις μορφές του Brueghel, αρχίζουν να με συγκινούν. Το αστικό τοπίο, οι αστοί, αναδύουν μια γοητεία εκπληκτική. Τα σπίτια, η ζωή τους, ενάμισυ αιώνα πριν, οι συνήθειές τους, το ασφυκτικό περιβάλλον (ενδεχομένως), ο καθωσπρεπισμός, γίνονται υποψήφιο βίωμα. Οι φιγούρες τους που δεν διαλύονται στη βροχή, αλλά στέκουν against all odds, δείγμα του σύγχρονου Ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Καλημέρα!!!

©

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

SALAAM ATHEN ή ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Το ρεσιτάλ του Κίμωνα -Σεμεδάκι στην Ερμού- Κουλούρη, με μακιγιάζ ίδιο με του Αμενχοτέπ του Α', θα αφήσει εποχή. ΔΙΑΣ-Μέσο Βασίλειο Αιγύπτου (οπότε και βασίλεψε ο Αμενχοτέπ): 1-1. Πάρ' τους όλους σκοτεινέ Άνουβι με το μυαλό και τη μορφή του ανηλεούς τσακαλιού, προσεύχονται οι πιστοί, και κάνε το Κα τους να στέκει για μια αιωνιότητα και να κοιτάει ένα κόκκινο φανάρι, χωρίς να ξέρει γιατί. Ανταποδοτική τιμωρία, μπλεγμένη με τη φαντασία του Δάντη (του Αλιγκιέρι, όχι του Χρήστου.)

Από την άλλη, η ζούγκλα της μεγαλούπολης όλο και περισσότερο θυμίζει τη Βομβάη, με τα μικρά τρίκυκλα των ρακοσυλλεκτών Ινδών, Πακιστανών και Μπαγκλαντεσιανών ολόγυρα με σπουδή και βιάση. Στοιβαγμένα χαρτόκουτα, ανοιγμένα και πρεσαρισμένα επιμελώς στην καρότσα από υπαλλήλους μιας αόρατης επιχειρηματικής μηχανής, σοφά επιλεγμένοι από χώρες που ξέρουν την αξία των σκουπιδιών. Δεν ξέρω Hindu, μόνο τα samuta και asamuta hasta του Bharata Natyam, και λέω: Μεγάλε Σίβα, Δημιουργέ και Καταστροφέα, μην έρθεις ακόμα στην Αθήνα, μείνε να αναβοσβήνεις τα αστέρια πάνω απ' το Γάγγη, κάνε τους πιστούς σου να ακροβατούν κατά την ονειροπόλησή τους σε alapadma, κι αν είναι να μετακομίσεις κατά 'δω, τράβα μια περιποιημένη σφαλιάρα στο Δήμο Αθηναίων και στην Προστασία του Πολίτη (επειδή είναι πολύς κόσμος, φέρε μαζί και το Βισνού με τα πολλά χέρια να τους αλλοιθωρίσει.)

Αν σου περισσέψουνε φάπες, πέρνα κι απ' την Εθνική Πινακοθήκη. Φυλλομέτρησε τους ταπεινούς, σκισμένους (άλλοτε) καταλόγους στο μαγαζάκι, καμάρωσε κατάστημα μουσείου/πινακοθήκης που πουλάει (ακόμη άραγε;) μόνο τα βιβλία-πονήματα του διευθυντή, και αφισούλες σαν φεστιβάλ της ΚΝΕ του 1975. Κατέβα πιες έναν καφέ καλύτερα, ο Παρθένης, ο Ροϊλός, ο Γύζης, ο Ιακωβίδης θα καταλάβουν...


©

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Διαβάζω και ακούω με δέος ότι το Μέγκα φόβισε μέχρι ταραχής και αγωνίας τον ΓΑΠ λόγω της ανηλεούς και μεγαλειώδους κριτικής που ασκούσε στην κυβέρνηση. Αυτός ο ογκόλιθος αντίστασης, αυτό το μετερίζι πολέμου της κοινωνικής αναλγησίας και της κυβερνητικής αναποτελεσματικότητας. Μόνο, ηλιοχτυπημένο, δαρμένο από τους αέρηδες της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, χωρίς σχέσεις με εκδοτικά και κατασκευαστικά συγκροτήματα, γεμάτο θυμωμένους συντάκτες σε ξεσπάσματα λογικής και χιούμορ που τσάκισαν κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων. Εύγε!

Διαβάζω και διάφορα "εγκώμια", βιβλία, σενάρια, ποιήματα, και σκέπτομαι ότι παραμένω σχεδόν "ρατσιστικά" στις θέσεις μου ότι δεν πρέπει επ' ουδενί οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι διαφημιστές να γράφουν. Προσβάλλουν την τέχνη με την παρουσία τους στα γράμματα, το σινεμά, την ποίηση. Τα γραπτά τους μυρίζουν συμφέρον, κουζινίλα, ηλίθιες τύψεις και δημόσιες σχέσεις. Η διαφήμιση κατέστρεψε την πρωτοπορία, την έκανε δουλικό προώθησης ρούχων, φαρίνας και σασί αυτοκινήτων.

Σιχαίνομαι και το κρύο που καμουφλάρεται με τον ήλιο, σαν να απολογείται στην ανθρωπότητα για την ύπαρξή του.

Καλή εβδομάδα!

©