Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΗΝΤΙΑ

Αγανακτισμένος ο Λυμπέρης για τα όσα του προσάπτουν, αγανακτισμένοι και οι -πρώην- εργαζόμενοι στον πρώην εκδοτικό του όμιλο.
Βγαίνει απ' τα ρούχα του και "αποκαλύπτει" ότι ο καημένος έδινε 19.000 ευρώ το μήνα μισθό ή περίπου τόσα, σε πολλούς εργαζόμενους του ομίλου του.
Προφανώς τα διευθυντικά στελέχη και οι πένες που πληρωνόντουσαν με το βάρος τους σε χρυσάφι, σε μια φτωχή αγορά 7.000.000 (και πολλούς βάζω) "αναγνωστών", "πίτα" που περίμεναν πολλοί να τη μοιραστούν, δεν έφεραν τα αναμενόμενα. Και ο ίδιος -τι διάολο;- ο καλός Σαμαρείτης με την κουλαμάρα στα οικονομικά ήταν;-  δεν έβλεπε ή δεν προέβλεπε;

Θα πει κανένας όμως σ' αυτήν την έρμη χώρα κάτι και για το κάτεργο των "συνεργατών"; Αυτών που βγάζουν ή έβγαζαν τη δουλειά με ελαχιστότατη αποζημίωση; Που δεν ήταν μέσα στα γραφεία ολημερίς κι ολονυκτίς να γλύφουν, να παρακαλάνε, να μοιράζονται τα προσωπικά και τις ίντριγκες, και επιπλέον να υπομένουν θάψιμο και μαχαίρωμα πισώπλατα χωρίς να μπορούν να αμυνθούν.
Και πώς διάολο γέμιζαν τα γραφεία από κει που "δεν υπήρχαν θέσεις" με κάθε λογής μονιμάδες; Τσατσάκια μιας ιεραρχίας και μεραρχίας αγράμματων αναρριχησιών που έκαναν τη δημοσιογραφία σαν τον κώλο της μαϊμούς, μόνο πιο ξεδιάντροπα επιδεικτική.

Περισσότερη ενέργεια καταναλωνόταν σε μεγάλα και μικρά συγκροτήματα να βρεθεί πρόφαση να ειπωθεί καλημέρα στα -μικρά και μεγάλα- αφεντικά, παρά στη δουλειά.
Κατά τα αφεντικά και οι εργαζόμενοι όμως, όσο κι αν πονάει η αλήθεια. "Αφεντικά" παρόμοια με τον Σ. Καλογήρου στην ταινία (με το Βουτσά), που από κρεοπώλης εν μια νυκτί γίνεται κινηματογραφικός παραγωγός "μεγάλων επιτυχιών". Κι εδώ γελάμε όπως ο αείμνηστος ηθοποιός που έπαιζε τον ομώνυμο ρόλο του κρεοπώλη: μουαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!





Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

ΤΙ ΖΗΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ



Οι γυναίκες ζηλεύουν, όπως όλοι, πολλά πράγματα. Υλικά αγαθά, ομορφιά, μπότοξ, πλαστικές, παπούτσια, έναν καλό πλαστικό χειρουργό, τα εικοσάποντα της Τζο Τόγκου, τα ψεύτικα στήθη που πάνε κόντρα στο νόμο της βαρύτητας απλανή και βυθισμένα στη Νιρβάνα σαν το Βούδα (κι ανάποδα να κρεμάσεις την ιδιοκτήτρια, αυτά στέκονται ψύχραιμα με το χαμόγελο της αιώνιας αυτογνωσίας), πισίνες, σπίτια (κυρίως το συνδυασμό αυτών των δύο), έναν άντρα με λεφτά -που θα δίνει τα λεφτά κι αυτές θα κάνουν παιχνίδι με τον ντελιβερά, και άλλα παρεμφερή. Πάνω απ’ όλα όμως, αυτό που ζηλεύουν μέχρι μίσους είναι η ελευθερία. Των άλλων. Γυναικών.
Δεν έχετε δει πώς έχει συρρικνωθεί η χαρά των γυναικών τώρα που η επιστήμη επιμήκυνε το προσδόκιμο ζωής των ανδρών; Παλιά δεν υπήρχαν τα διαζύγια, αλλά η μητέρα φύση είχε προνοήσει: οι άνδρες κάπνιζαν αρειμανίως, έτρωγαν τα πάντα, απόφευγαν το γιατρό και επωμίζονταν το στρες της επιβίωσης της οικογένειας. Το άθροισμα των προαναφερθέντων κάνει ένα ωραιότατο έμφραγμα, («αχ δε σε προλάβαμε Βαγγέλη μουουου»), εναλλακτικά ένα πνευμονικό οίδημα («αχ δε σε προλάβαμε Βαγγέλη μουουου»), άντε στα μεγάλα κέφια της εντατικής, και τα δύο μαζί, συνεπικουρούμενα από εγκεφαλικό («αχ δε σε προλάβαμε κλπ.»). Βεβαίως η «απελευθέρωση» (aka χηρεία) στην «ηλικία της ανάγκης», όταν δηλαδή υπήρχαν ακόμη ανήλικα τέκνα και αυξημένες οικονομικές απαιτήσεις, μόνο κατάρες μπορούσε να φέρει στον δειλό που αποδήμησε («που να μη σώσεις Βαγγέλη μου»). Ιδανικός χρόνος αναχώρησης για τον τόπο αναψύξεως ήταν μια πλέον προκεχωρημένη ηλικία, ώστε να προλάβει να δει και η καημένη η χήρα μια άσπρη μέρα χωρίς να ασπρίζει τα σώβρακα του «Βαγγέλη». Σύνταξη, περιουσία και με τα παιδιά μεγάλα, προς τι η σκλαβιά; «Όταν λευτερωθεί η Κρήτη...» θυμάμαι τραγουδούσε μια κυρία κάποιας ηλικίας κοιτώντας με λατρεία τον σύζυγό της όταν της πήγαινε κόντρα.
Η ελευθερία. Αυτό θέλουν οι γυναίκες. Ακόμη κι εκείνες που δεν ψυχανεμίζονται αυτή τους την επιθυμία. Ακόμη και οι πλέον οικόσιτες, οι πλέον εξημερωμένες. Γιατί επί της ουσίας η γυναικεία ψυχή, παρά το θρήνο και τον οδυρμό από αρχαίων χρόνων μέσω της τέχνης, και το κάλεσμα σε συμπαράταξη των ανδρών για να δουν πώς θα ηρεμήσουν το «Θηρίο», ουδείς άνθρωπος επιθυμεί τη σκλαβιά. Και πώς να συγχωρήσει μια γυναίκα την απώλεια της ελευθερίας της, όταν έχει περάσει από τα στάδια εξευτελισμού της πατριαρχίας: να κάνει το βλάκα, να κολακεύει τον ευκόλως πίπτοντα (...) «εγωισμό» του κάθε Βαγγελάκη, να υφίσταται ρατσισμό στην εργασία, να βλέπει την ευκολότερη ανέλιξη των αρρένων, να πηγαίνει απ’ τον πατέρα στο σύζυγο...Νομίζω ότι η μόνη περίπτωση εθελούσιας «εξημέρωσης» είναι σε σχέση με τα παιδιά. Το ψυχανεμίστηκε η Μήδεια ότι εκεί παίζεται το παιχνίδι της εξουσίας: στους απογόνους, στην επόμενη γενιά, στην κληρονομιά. Εκεί διαχωρίζονται οι κόσμοι των φύλων, και σ’ αυτό πήγε να παρέμβει με ακραίο τρόπο: «αν δε ζήσουν μ’ εμένα, δε θα ζήσουν χωρίς εμένα.» Η κληρονομική διαδοχή έφερε το «όνομα του πατρός» και τη μονογαμία. Να ξέρουμε πού θα δώσουμε την οικογενειακή περιουσία. Άλλο αν κατά τον Αριστοφάνη, πολλές φορές η πατριαρχία έφαγε τις σάρκες της, θεωρώντας κληρονόμους τα παιδιά του κουμπάρου με τη σύζυγο. Αλλά αυτό είναι κι ο ρόλος της  κωμωδίας, να πει επώδυνες αλήθειες για μια πραγματικότητα που γνωρίζουμε, καθότι κάθε άλλη προσπάθεια να την περιγράψουμε οδηγεί άμεσα στην τραγωδία («θα σε σκοτώσω άτιμη, οι φίλοι μου μου είπαν ότι το παιδί μοιάζει του κουμπάρου»).
Η ελευθερία, μισο-αντιληπτή, κακοφορμισμένη, όπως μπορεί να την αντιληφθεί η καθεμιά, αυτή είναι που περισσότερο μισούν στις άλλες γυναίκες και ζηλεύουν οι ομόφυλές μας. Η ελευθερία, συχνά, ως μια φανταστική Εδέμ, που καλύπτεται από ένα μυστήριο. Ένας τόπος που τα όριά του δεν τα ξέρει κανείς, σαν τις φανταστικές ιστορίες των ναυτικών της αρχαιότητας με το τέλος του κόσμου και το έρεβος να βρίσκονται στις Ηράκλειες Στήλες. Που ήταν απλά το Γιβραλτάρ...Αυτό επιθυμούν οι γυναίκες: τη Δίνη του Μάλστρεμ, τον μυστηριώδη τόπο που από μικρές μαθαίνουν να φοβούνται. Τον τόπο εκτός ελέγχου, με το σκοτάδι και το μπαμπούλα για όσες βγαίνουν εκτός κανονικότητας. Όπως οι αστικοί μύθοι, το «τέλος του κόσμου» στην Εδέμ της γυναικείας ελευθερίας, είναι κι αυτός ένας ζοφερός, ψευδεπίγραφος μύθος της πατριαρχίας. 


(Votre Beaute, summer 2011) 

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Περί των γυναικών... (ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ)


Στερεότυπα
Γιατί στην Ελλάδα –ειδικά- ο φεμινισμός έχει τόσο κακή φήμη; Αρκεί να αναφέρει κανείς τη λέξη, ακόμη και σε συναθροίσεις γυναικών, για να εισπράξει περίεργα βλέμματα και σχόλια ατύπως επιθετικά, δηλαδή που προσπαθούν να εκφράσουν τις επιφυλάξεις εκείνου που τα εκφέρει, με χιούμορ, ή ευθέως απορριπτικά. Αν κατηγοριοποιούσε κανείς το περιεχόμενο των σχολίων αυτών, θα κατέληγε στα εξής: α) οι φεμινίστριες είναι εξαγριωμένες μαινάδες με αξύριστα όλα τα μέρη που στις Δυτικές κοινωνίες θεωρούνται ως υποχρεωτικά «αποτριχώσιμα», β) οι φεμινίστριες είναι εξαγριωμένες μαινάδες που καλύπτουν την υπερβολική «ανάγκη του άρρενος» κάτω από ιδεολογήματα τύπου «γυναικεία απελευθέρωση», γ) αποτελούν άχρηστο κομμάτι της κοινωνίας και απαρχαιωμένο, αποκομμένο από τη σύγχρονη πραγματικότητα που δεν τις χρειάζεται πλέον διότι η εξίσωση επιτεύχθηκε και ως εκ τούτου είναι μόνο μια αφορμή για περισσότερη «γυναικεία γκρίνια και υπερβολή», φυσικά διότι «τα θέλουν όλα δικά τους», δ) είναι ταραξίες της κοινωνικής γαλήνης και των ισορροπιών μεταξύ ανδρών και γυναικών, διότι «έτσι κι αλλιώς ό,τι θέλουμε κάνουμε» και ε) οι φεμινίστριες έχουν πολύ έντονο τον φθόνο του πέους, και θέλουν πολύ να είναι άνδρες.
Υπεραπλουστευτικά σχόλια, βασισμένα σε απόηχους ή και καθαυτό βιολογικές θεωρίες, απροθυμία και διστακτικότητα ή ακόμη και στο φόβο, από την πλευρά των γυναικών, να αναλάβουν διαφορετικούς ρόλους ως κόρες, σύντροφοι και μητέρες στο οικογενειακό, επαγγελματικό ή κοινωνικό τους περιβάλλον. Έλλειψη ενημέρωσης για την πορεία του φεμινιστικού κινήματος, και συγκάλυψη της απογοήτευσης για όσα αυτό δεν έλυσε, πεποίθηση ότι ο άνδρας είναι ειδική κατηγορία που δεν έχει τα ατταβιστικά χαρακτηριστικά των γυναικών στο σιδέρωμα και τις υπόλοιπες δουλειές καθότι η φύση τον έκανε μόνο κυνηγό (sic), κι ακόμη, υιοθέτηση ιδεών που κατά κόρον προβάλλονται από εφημερίδες και περιοδικά, για το τέλος των ιδεολογιών, των κινημάτων και των επαναστάσεων, που μπορεί να τελείωσαν στην μορφή που είχαν ως τώρα, όμως η θεωρία και η πράξη πολλών από τις ιδέες που έθρεψαν τις παραπάνω εκδηλώσεις, ήδη παρακολουθούν το σημερινό γίγνεσθαι, χωρίς την ανάγκη της καθολικής συλλογικότητας και την υπαγωγή τους σε κεντρικές επιτροπές και συμβούλια, χωρίς δηλαδή νέες ιεραρχίες.

Περί ταυτότητας και Ρόλων
Ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα κατά του «φεμινισμού», παρ’ όλο που ο όρος χρησιμοποιείται καταχρηστικά μια και πλέον μιλάμε για μετα-φεμινισμό, είναι το πρόβλημα της ανάληψης του κοινωνικού ρόλου, η ταυτότητα δηλαδή της γυναίκας, στη σημερινή κοινωνία. Εδώ θα παραδεχόταν κανείς ότι ακραίες συμπεριφορές του παρελθόντος είναι ξένες με τη σημερινή εποχή, στην οποία ήδη έχουν εμπεδωθεί θεσμικά και κοινωνικά κάποια από τα αποτελέσματα των μακρόχρονων αγώνων του φεμινιστικού κινήματος. Θα μπορούσαμε όμως να κάνουμε έναν παραλληλισμό, προκειμένου να καταλάβουμε καλύτερα το θέμα της αναζήτησης ταυτότητας και τη σύγχυση που αυτή η αναζήτηση μπορεί να επιφέρει. Αυτός ο παραλληλισμός, δεν είναι έξω από την ιστορική διάσταση της θεωρίας του φεμινιστικού κινήματος, αλλά ούτε και από τις ποικίλες σύγχρονες προσεγγίσεις του. Είναι γεγονός λοιπόν, ότι σήμερα, στις χώρες της Ασίας ή της Αφρικής που ζουν στη σκιά των προβλημάτων που έφερε το τέλος της αποικιοκρατίας, γίνεται προσπάθεια να βρεθεί κάποια ισορροπία ανάμεσα στη θέση που η κάθε χώρα επιζητεί στο σύγχρονο κόσμο, και την αντίθεση στο παρελθόν της κατοχής, εκμετάλλευσης και βίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, την στροφή προς την παράδοση, μερικές φορές σε σημείο απόλυτης προσκόλλησης, μέχρις ότου τουλάχιστον, μπορέσει να βρεθεί ένας νέος κώδικας ισορροπιών, ο οποίος θα σχετίζεται φυσικά με άλλες αλλαγές στην κοινωνία, τους θεσμούς, την πολιτική και τις ελευθερίες. Κάπως έτσι, μπορούμε να δούμε τις ακρότητες που κατά καιρούς υπήρξαν εντός των κόλπων του φεμινισμού ως θεωρίας και πράξης, και είναι φυσικό να επέφεραν κάποια σύγχυση. Αν όμως δούμε θετικά σ’ αυτό τον παραλληλισμό την ιστορική διάσταση και τις μορφές που πήρε η δράση του φεμινιστικού κινήματος, μπορεί να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας. Άλλωστε, αυτό το κομμάτι του κινήματος επέβαλε στην ακαδημαϊκή θεωρία και τις επιστήμες, νέους όρους παρατήρησης των κοινωνικών δομών, νέο τρόπο ερμηνείας του κόσμου γύρω, και επαναδιαπραγματεύθηκε όρους και θεωρίες, όπως η ψυχανάλυση, η κριτική της λογοτεχνίας, η κοινωνιολογία κλπ.

Λίγη ιστορία...
Ο δρόμος δε που διάνυσαν οι γυναίκες στη Δύση μέχρι να εμπεδωθεί –ως ένα βαθμό- η ισότητα, είναι τεράστιος. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι το δικαίωμα ψήφου, που υπήρξε μαζί με το δικαίωμα στο διαζύγιο και την περιουσία ο ακρογωνιαίος λίθος των πρώτων χρόνων του φεμινιστικού κινήματος, δόθηκε στις γυναίκες της Ευρώπης μόλις τον 20ό αιώνα, και πάντως στις περισσότερες χώρες όχι πριν το 1920. Χρειάστηκε πολύ θάρρος, σε μια εποχή που οι γυναίκες έγραφαν με ψευδώνυμα ή έμεναν στο σπίτι, ή λατρεύονταν ως αιθέριες υπάρξεις και πεθαμένα ξωτικά σε έργα όπως η Συλφίδα και η Ζιζέλ, για κάποιες γυναίκες να πάνε ενάντια στους κανόνες της πατριαρχικής κοινωνίας και τα πρότυπα της εποχής. Τον 19ο αιώνα, η Σούζαν Άνθονυ, η Ελίζαμπεθ Στάντον, η Λουκρητία Μοτ και νωρίτερα η Μαίρη Γούλστονκραφτ, μητέρα της Μαίρη Σέλλευ, οργάνωσαν σε Αγγλία και Αμερική ομάδες, ή έγραψαν κάτι ανάλογο της Χάρτας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, για τις γυναίκες, όπως έκανε η Γούλστονκραφτ, το 1792 (A Vindication of the Rights of Women), ή του Αμερικανικού Συντάγματος, όπως έκανε –κατά κύριο λόγο- την  ταραγμένη χρονιά του 1848, η Ελίζαμπεθ Στάντον, και έμεινε στην ιστορία ως η Seneca Falls Declaration, από το όνομα του τόπου όπου συντάχθηκε το κείμενο και έγινε η συγκέντρωση των γυναικών. Η Εμμελίνα Πάνκαρστ με τις δύο κόρες της φυλακίστηκαν και έκαναν απεργία πείνας στην Βικτωριανή Αγγλία διεκδικώντας το δικαίωμα ψήφου, ενώ υπήρξαν και μαύρες γυναίκες που πριν την ανεξαρτησία μίλησαν για το δικαίωμα ισότητας και ψήφου, όπως η Τζαρένα Λη και η Σοτζέρνερ Τρούθ, στα μέσα και οι δύο, του 19ου αιώνα.
Έχουμε λοιπόν την θελκτική εικόνα του λιπόθυμου, πεθαμένου ή ημιθανούς «ξωτικού» ως μεταφορά του αιθέριου, διακριτικού, αθόρυβου πλάσματος που πρέπει να είναι η γυναίκα, η λογική και η ικανότητα του σκέπτεσθαι της οποίας αμφισβητείτο επί σειρά αιώνων από φιλοσόφους και θεολόγους, οπότε αν μη τι άλλο έπρεπε να έχει περίσσευμα ευαισθησίας και καρτερικότητας. Ήταν επίσης σύμβολο μιας γυναίκας υπερπροστατευμένης, με καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, σφιγμένη σε κορσέδες και μπαλένες, που έκανε μια ανθυγιεινή ζωή. Μεταλλαγμένη η εικόνα αυτή, ή μάλλον το ιδεώδες, δεν έπαψε να κυριαρχεί και τον προηγούμενο αιώνα, μόνο που πλέον ορθώθηκε απέναντί του το «αντίπαλον δέος» του φεμινισμού και των αποκαλύψεων που έκανε. Τα κοινωνικά δεδομένα όσον αφορά στη σχέση και θέση των δύο φύλων έπαψαν να θεωρούνται αλάνθαστα, αρχές που απέρρεαν από θεολογικά και βιολογικά «θέσφατα». Αποκαλύφθηκε, της επιστήμης βοηθούσης, ότι πολλά «δεδομένα» δεν ήταν παρά κοινωνικές και ηθικές προκαταλήψεις, και οι λέξεις «καταπίεση», «απελευθέρωση», «ισοτιμία», έγιναν καθολικής χρήσης όσο κι αν ενοχλούσαν. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, το 1949, το βιβλίο της Σιμόν ντε Μπωβουάρ «το Δεύτερο Φύλο» έκανε πάταγο, ενώ η δεκαετία του ’60, ήταν εκείνη που έφερε τις μεγαλύτερες ανατροπές, και το αίτημα για την περίφημη σεξουαλική απελευθέρωση. Ήταν μια εποχή κατάρριψης πολλών μύθων, και δημιουργίας περισσότερων, αλλά αυτό είναι μάλλον αναπόφευκτο σε περιόδους τεράστιας κοινωνικής αναταραχής. Τα βιβλία των Μπέτυ Φρίνταν The Feminine mystique και της Ζερμαίν Γκρηρ The female eunuch ήταν τα νέα «ευαγγέλια» της εποχής, και παρ’ όλο που κρίνονται σήμερα ως μονομερή σε κάποιες από τις απόψεις που εξέφρασαν, δεν παύουν να έχουν πραγματική και ιστορική σημασία.

Στην εποχή μας
Ο φεμινισμός από τη δεκαετία του ’90 και μετά, ονομάζεται μετα-φεμινισμός. Δεν ενδιαφέρεται για τη κατάλυση των διαφορών, αλλά θεωρεί τη διαφορά ως τη νέα δυναμική. Προωθεί την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ισότητα. Χρησιμοποιεί ακόμη τον όρο της πατριαρχίας, καθώς και της «φυλετικής» (gender) ταυτότητας ως κυρίως κοινωνικά ανειλημμένου ρόλου και όχι ως θέσης βασισμένης σε ανατομικά χαρακτηριστικά. Αγκαλιάζει και μελετά γυναικεία μοντέλα που παλιότερα θα θεωρούνταν αδιανόητο και να ασχοληθεί κανείς μαζί τους, όπως η Μαντόνα, στη μελέτη της –αμφιλεγόμενης- Καμίλ Πάλια. Υπάρχουν δε πολλά διαφορετικά ρεύματα, από τον οικολογικό φεμινισμό, που επαναδιαπραγματεύεται το θέμα της κυριαρχίας επί των γυναικών κατά τρόπο ανάλογο της κυριαρχίας επί της φύσης, ως τον ριζοσπαστικό, τον πολιτισμικό, τον υλικό, τον μετριοπαθή, τον ακαδημαϊκό φεμινισμό κλπ. Την αλλαγή που έχει επιτευχθεί στους κόλπους του φεμινιστικού κινήματος, προσωπικά την αντιλήφθηκα, μεταξύ άλλων, και όταν διαπίστωσα ότι γυναίκες που θεωρούνταν απλά «ελαφρόμυαλες», έγιναν αντικείμενο βαθιάς μελέτης, βγήκαν από τη σκιά και επαναπροσδιορίστηκε η συμβολή τους στην πορεία των γυναικείων κατακτήσεων: η Ιζαντόρα Ντάνκαν και η Μάτα Χάρι είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, και δίνουν και μια διάσταση της διείσδυσης της «φεμινιστικής» ματιάς στην ιστορική έρευνα αλλά και στην μελέτη της τέχνης.
Είναι βέβαιο ότι μένουν πολλά να λυθούν, ιδίως όταν βλέπει κανείς γυναίκες να παλεύουν, στο πλαίσιο εθνικιστικών κινημάτων, να περισώσουν τα σύμβολα του ελέγχου της πατριαρχίας επάνω τους, όπως η μαντήλα, όταν βλέπει επίσης γυναίκες να πολεμούν ενάντια σε γυναίκες ή να συναινούν στη θανάτωση των θυγατέρων τους που «παρέβησαν το νόμο», σε φτωχά προάστια δυτικών μεγαλουπόλεων. Υπάρχει ακόμη η κλειτοριδεκτομή, το εμπόριο γυναικών, η οικογενειακή βία, ο λιθοβολισμός και η μαστίγωση ως τιμωρία για τις «άπιστες» ή όσες έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα που έχει σχέση με τη σεξουαλικότητα. Υπάρχει η προσπάθεια για απαγόρευση των αμβλώσεων, αλλά και η ανεξέλεγκτη «χρήση» τους εξαιτίας ελλειπούς ενημέρωσης και κοινωνικών ταμπού. Εκεί ξυπνά κάτι από την αγριότητα του μύθου των Αμαζόνων, της αποτυχημένης προσπάθειας της Κλυταιμνήστρας να πάρει την κρατική εξουσία, της προσπάθειας της Μήδειας να απαντήσει στο ερώτημα περί της φύσης και του πολιτισμού, και σε ποιό από τους δύο χώρους υπάγεται η γυναίκα και ο άνδρας, ορίζοντας τα παιδιά από τη μια ως κτήμα της μητέρας και υποκείμενα στη δική της εξουσία, από την άλλη ως όργανα διαδοχής και εμπέδωσης των θεσμών και της εξουσίας για τον πατέρα, της Αρτεμισίας Τζεντιλέσκι που στον πίνακά της «Ιουδήθ και Ολοφέρνης» φέρνει τη βιαιότητα των δικών της εμπειριών με τους άνδρες στη δραματική απεικόνηση του αποκεφαλισμού του βασιλιά, στη Φαραώ Χατσεπσούτ που τα σύμβολά της καταστράφηκαν με λύσσα μετά το θάνατό της από το Ιερατείο...Δεν μπορεί παρά να σκεφθεί κανείς, ότι ξέροντας τα λάθη και τα σωστά του παρελθόντος, οι «αδελφές» όλου του πλανήτη, δεν χρειάζονται διαδηλώσεις (μόνο), χρειάζονται απλά λίγη αποφασιστικότητα να αλλάξουν τη μοίρα τους.

                    © Νατάσσα Χασιώτη (σε παραλλαγμένη μορφή είχε δημοσιευθεί στο Votre Beaute) 
 

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

SUMMER A LITTLE LONGER

To my opinion, summer is overrated in terms of erotic expectations.
You never get enough and what you get is never perfect enough.
Summer lasts for three months, like every other season of the year, but it seems that everyone thinks it's shorter. Associated with holiday-making and the right to a break from responsibilities (so to speak), summer has to live up to very high standards.
In one month or even a two-week "session" you have to make the right decisions: to pick up the right place, the right group of people, the right person, the right bars, food, money spending...the lot.
But...think, how many times can YOU say that it all went "according to plan" -even if "plan" meant no planning at all? How many summers went by with you cursing for all the stupid and wrong things you did and the misery you ended up feeling?
You broke up with friends, you quarelled with girl-friends over the same man, you were unfortunate enough to be granted the man you wanted and turned out to be a complete idiot, your room was miserable, your friends were acting like jerks and embarrassed you and your summer ideals, the place you picked was a complete disaster and you did not even complain enough because it was summer!
Yeah, if it had worked, if your guy would not have been jealous, possessive, introvert, if you had more money, better friends, more days for holiday making and a lot more, (now that you know) you would have spent it alone on an island or an inland itinerary, free to make choices.
Well, next time!




Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ΣΚΕΨΕΙΣ...

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ (sic)

Πάντοτε πίστευα ότι ήμουν καλοκαιρινός τύπος. Της εποχής της ελευθερίας, της ελευθεριότητας, των διακοπών στην ωραία χώρα μου.
Δεν το πιστεύω πια.
Μετά από σειρά μαύρων διανυκτερεύσεων σε καμαρούλες μια σταλιά ανά την επικράτεια, με κονσερβούλα μαρμελαδίτσα ληγμένη, που να είναι το κεράσι ένα μείγμα εκρηκτικό καταρχήν, υποβυσσινί χρώματος εν δευτέροις, πράγμα που θα επιβεβαίωνε οποιοσδήποτε ιατροδικαστής: το κονσερβάκι πόθανε από πολυκαιρισμό. Φέρει βαθουλώματα και εκδορές στην άνωθεν επιφάνεια, είναι φαιόχρωμο σα σκατά από κροκόδειλο Αργεντινής και το έξωθεν σκέδιο έχει μαραζώσει χρωματικώς. Μάλλον είχε κάνει το σπίτι της οικογένεια μαμουνιών άνωθεν της συσκευασίας και τα ξεσπιτώσατε άρον-άρον να ταίσετε τους τουρίστες.
Έπειτα, δεν μπορεί πρέπει ο δωματιούχος να είναι κακούργος, αλλιώς, ποιός θα διάλεγε μαρμελάδα ΚΕΡΑΣΙ για το πρωινό τ' αλλουνού; Πέραν αυτών των μικρών και ασήμαντων, αυτό που με έχει εμβριθώς κάνει Τούρκο, πριν απ' το γάτο του Μαχαιρίτσα, είναι η ευγνωμοσύνη που σύμπασα η ξενοδο-οικογένεκια απαιτεί από εμένα τον τουρίστα: να έχεις φτάσει βράδυ, παρεπιδημών, μετά από ένα ξερασοτάξιδο με το ωραιότατο καράβι "Άη-Σκυλοπνίχτη", να έχεις κοιμηθεί τσάτρα-πάτρα (Ινδικό είανι αυτό; πώς λέμε "τσόπρα-τσούπρα";) σε δωμάτιο που δε ζήτησες, να έχεις ξυπνήσει από ολόκληρο το πανιδολόϊ της περιοχής αναρωτώμενος αν ο κόκκορας-ξυπνητήρι θα  'ναι νοστιμούτσικος κρασάτος και τα φτερά του καπέλο ινδιάνικο διά τας προσεχείς αποκριάς, και να 'χεις να διαβείς πρωινιάτικο την αυλή για να φας τα προαναφερθέντα, με όλη την οικογένεια -ο καθένας στο πόστο του- και όλοι μαζί υπεύθυνοι που αισθάνεσαι σα δάσκαλος στην επαρχία το 1920, καθώς και για όλες τις μαύρες Καρυωτακικές σκέψεις που κάνεις πρωινιάτικα, τύπου "θάνατος είν' ο πανδοχέας που πανδοχεύει ωσάν να καθάριζε κρεμμύδια".
Δεν είμαι καλοκαιρινός τύπος. Σιχαίνομαι όλα τα άσχημα όντα που θεριεύουν με τη ζέστη: κατσαρίδες, κουνούπια, έντομα με βούλες, με πιτσίλες, άγνωστα τέρατα που Κύριος οίδε πώς ξέμειναν μετά από τόσα εκατομμύρια χρόνια, ζέστη, καρπούζια -που τα κόβεις και δε χωράνε ποτέ σε κανένα πιάτο, όσο κι αν έχεις αγοράσει την πιατελάρα, διότι ποτέ δεν είναι αρκετά στρογγυλή ή αρκετά οβάλ και στάζει ή σιγοσαπίζει παραπονεμένα κάποια άκρη του φρούτου, και το βρίσκεις πανιασμένο και κατσαρό όλο ζουμιά-, ροδάκινα που αν τα βάλεις στο ψυγείο η μετάλλαξη που έχουνε πάθει γκαγκανιάζει στην ψύξη και γίνονται σαν το βράχο του Γιβραλτάρ κι άμα τα βγάλεις όξω γίνονται πλισέ και καφέ μέχρι να πάρεις το μαχαιράκι στα χεράκια σου. Επίσης, ακούς τα τηλεοπτικά γούστα του γείτονα, τις συζητήσεις, "Τούλα, δυό πιάτα ακόμα και φύγε από μπροστά δε βλέπω γμτ", τρως πλαστικό μουσακά, προτηγανισμένη πατάτα, και ρημαδοταχαμουγκουρμέ, που ειρήσθω εν παρόδω, έχω σιχαθεί να βλέπω χοντρούς και αδύνατους να μαγειρεύουνε νυχθημερόν στην ελληνική τηλεόραση.
Δε θέλω να με χώνουνε σε καμαρούλα μια σταλιά για να βγει ένα έξτρα δωμάτιο με ημιμπάνιο που πλέον δε θα νοικιαστεί λόγω κρίσης, και μάλιστα με ένα αιρ-κοντίσιον κομμένο και ραμμένο για να τουρτουρίσει θωρηκτό ολόκληρο, πολλώ δε μάλλον τα τέσσερα τετραγωνικούλια του ξενοδοχο-δωματίου. Έξτρα μπόνους η κουβέρτα και τα δόντια που χτυπάνε, αν δεν έχει πάθει πάρρεση μέχρι το πρωί ο τουρίστας, να του φτάσει η μασέλα στο αυτί (κι ο διάκος στο κεφάλι του ιδιοκτήτη).
Θέλω πλοίο καθαρό, δωμάτιο με άπλα και εναλλακτικές επιλογές ψύξης-θέρμανσης, φρέσκια ρημαδο-μαρμελάδα, και καφέ που να μην είναι φακελλάκι με βραστό νερό της αρεσκείας του πελάτου δεξιά από τον φυσικό χυμό "Ξυνιώρα Βαρδουσίων" με έντονο πορτοκαλλί χρώμα και καθιζάνον παχύρευστον τι εις το εσωτερικόν. Δε θέλω θέα στο βουλκανιζατέρ του κυρ-Μήτσου, ιδίως αφού ζήτησα να βλέπω την απέραντη γαλάζια θάλασσα, διότι ουδέν ενδιαφέρον παρουσιάζει η ζυγοστάθμιση του "Λάντα", επίσης όταν λέω να βλέπω τη ρημάδα τη θάλασσα, εννοώ να μην είμαι πάνω απ΄το μπαρ του νησιού, αλλά ούτε και η εναλλακτική να είναι να πιάνω μια υποψία γαλάζιου απ' το μπαλκόνι του διπλανού που είχε καλύτερα p.r. έπιασε προνομιούχα θέση πάνω απ' το μπαρ και απέναντι απ' τη θάλασσα: κουφός, ναι, αλλά προνομιούχος...






Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

BROTHERS AND SISTERS...

...here are some true facts:
I started working back in 1992.
What I came across, was a standard phrase, in the private sector" "we are in recession, there is no money, if you want to work as a journalist, you either work getting paid by the piece -an external contributor aka fancy title for a underpaid and hard job- or you work for nothing, and if you help us make any profit, then we' ll consider!!!

The private sector, unless you had some threads to pull, like relatives in good positions and willing to help, politicians and/or a fuck-and-proceed policy, you could end-up really working for nothing.

Even if you asked to pay from your pocket for your insurance, while having a f@cking chance to have journalist's insurance -since you f@cking worked your ass off for that- editors and editors-in-chief would not help you with that, unless you were a member of a political party and all the above mentioned strategies and circumstance were part of your strategy and circumstance.

Of corpse, being an external contributor, meant that -especially if you worked like a horse and minded your business- were far away from the haven of gossip and politics and the co-formation of the ethics and culture of your work environment. Which meant you might at some point become expendable according to whims and petty gossip and access to the boss.

So, when I hear all that crap in regard to the crisis and "nobody knew" and "Greece was heaven" and "how things changed" and so on and so forth, I want to throw up, because the only descent years in the private sector -which was a slavery market and that's that- were the years 1995-1998. Before and after that it was obvious that things were getting out of hand.

It is still the same, with the exception that some bastards have gone out of business, for better or worse.

Big part of the private sector in Greece was amateurish, corrupt, family-oriented, often with crap services, stagnated, squandering, lazy, authoritarian, macho, incompetent, short-sighted, provincial. Paraphrasing I would say that "it was not a pleasure doing business with some of you." 















Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

ΕΧΩ ΠΑΛΙ ΑΠΟΡΙΕΣ...

Πας στη ΔΕΗ και λες υπάρχει λάθος στο λογαριασμό, αφαιρέστε μου, αυτό κι εκείνο, να πάω να πληρώσω. Κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, "τι εννοείτε, δεν σας καταλαβαίνω, δηλαδή τι θέλετε να πείτε κυρία μου", κι αισθάνεσαι σαν τον Παπαγιαννόπουλο στη Σωφερίνα, που λέει στη "Λιλή" -η οποία αποφεύγει να απαντήσει με ένα "τι είπατε;"- "τι είπατέ, έλα Παναγία μου..."
Επαναλαμβάνεις με δύο διαφορετικές συντακτικές δομές την πρόταση, και εναλλακτικό λεξιλόγιο, το ένα σε πιο αργό ρυθμό από το άλλο, ώστε να βοηθήσεις τα καμένα εγκεφαλικά κύτταρα του "τι είπατέ". Του χαμογελάς κιόλας. Ενώ θα 'θελες να αμολύσεις τη νυχτερίδα-pet-βαμπίρ να του δαγκώσει τον άπλυτο σβέρκο.
Του λες -δηκτικά- ότι γ@μοπλήρωσες και το χαράτσι. Ότι υπάκουσες ο νομοταγής. Ότι οφείλει να σε εξυπηρετήσει, υπονοείς. Ότι να πάει να γ@μηθεί. Υποννοείς. Αλλά με χαμόγελο. (Κι η νυχτερίδα στην τσάντα έτοιμη.) Το κοιτάει ξανά το χαρτί που του έδειξες, τσαντισμένος. Ψάχνει εναλλακτικές, πώς να σε κάνει να το βουλώσεις. Αχνοφαίνεται στα δικά του μάτια η διάθεση να σε πλακώσει στις φάπες που πρέπει να σε εξυπηρετήσει χωρίς την ευτοπεποίθηση ενός Φωτόπουλου από πίσω πλέον, και στα δικά σου μάτια αχνοφαίνεται η χαιρεκακία που λέει "πήγα να σε συμπαθήσω δημόσιε υπάλληλε, αλλά δε μου αφήνεις περιθώρια, που να δουλεύεις με μισθό Αγκόλας επί Πορτογάλων, και να σε κυνηγάει ο "Νεγκορό" ο δουλέμπορος απ' το "Δεκαπενταετή πλοίαρχο".)
Σου βγάζει το λάδι και το λάθος ποσόν απ' το λογαριασμό, του λες -για να ανάψουν υπογείως τα αίματα- "είδατε; αυτό έλεγα κι εγώ απ' την αρχή!" Θέλει να σε πλακώσει στις γρήγορες. Δεν μπορεί, και λέει, "Ναι αλλά υπάρχει κι άλλος λογαριασμός κυρία μου." Μένεις πάλι κάγκελο. Ποιός λογαριασμός; "Του...Ιουνίου, που τρέχει τώρα", λέει ο κάγκουρας, που άφησε νωρίτερα μια ουρά μεγαλύτερη κι απ' του κερκοπίθηκου να περιμένει σύξυλη επειδή είχε ξεχάσει τη σφραγίδα του και τα στυλό σε άλλο όροφο!!! ("Να σας δώσω το δικό μου στυλό;" είπε η σεκιουριτού. "Όχι, άσε θέλω τα δικά μου (sic) και έχω ξεχάσει και τη σφραγίδα...", είχαμε ακούσει όλα τα μουλάρια που έστεκαν όρθια, τον εν λόγω κύριο να απαντάει. Ζωχάδας και μόλις απ' τον καφενέ, ενώ εμείς περιμέναμε να πλερώσουμε για να μαυροπιούμε της παρηγοριάς μετά...)
Και τι μου το λέτε; Του Ιουνίου, όταν βγει θα μου τον στείλετε, λες εσύ με χαμόγελο σαν να μην κατάλαβες -για να του κάνεις ηλεκτροσόκ. Σου πετάει το λογαριασμό. Θα ήθελε στα μούτρα να στον τρίψει, αλλά τον πετάει κάτω απ' το γκισέ. Ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση του λες, κι από πίσω γελάει το άπαν σύμπαν: γιαγιάδες κατάκοιτες με τον ορό και τη Βουλγάρα, μετανάστες που ρωτάνε "αυτό είναι το ουρά;", θείτσες που λένε "μα πώς έφτασε ο λογαριασμός 375 ευρώ αφού είναι άδειο το σπίτι;", κάτι ψηλοί μηχανόβιοι που ζμπρώχνουνε "έλα μη μιλάμε, να προχωράμε", μια κοκκαλιάρα ανορεξική με παντελόνι που έχει γραμμένο στα επίμαχα σημεία "sex", συνταξιούχοι που μυρίζουνε τα ρούχα τους ναφθαλίνη και το δέρμα τους φορμόλη...Όλοι εμείς απέναντι στα πέντε γκισέ σαν τυφλό πλήθος που περιμένει να δεχτεί τα πυρά σε μια ομαδική εκτέλεση.
Καλημέρα σας!













Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ (ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ)

1. Γιατί κάποιος που (κακώς κάκιστα κλπ.) φέρνει μνημόνια και άλλα συναφή και μπλα μπλα μπλα είναι "παπαγαλάκι των ξένων μεγαλοεπενδυτών και συμφερόντων", και κάποιος που κάνει τους πολίτες να πάρουν ό,τι έχει απομείνει από επένδυση και χρήμα στην Ελλάδα ΧΩΡΙΣ κάν να είναι σε εμπόλεμη κατάσταση η χώρα, είναι "αθώος και δρα στο όνομα του λαού;"
2. Γιατί κάποιος που λέει (κακώς κλπ.) "δανειζόμαστε από Ευρώπη και ΔΝΤ" είναι παλιομ@λ@κ@ς, ενώ κάποιος που λέει "θα κάνω κολλεγιά με τις μισο-πρώην κομμουνιστικές υπερδυνάμεις Ρωσία και Κίνα" είναι "μια χαρά στα μυαλά του και δρα για το συμφέρον της χώρας;" (α ναι, θα δώκουμε πετρέλαιο που το 'χουμε έτοιμο στις πλατφόρμες εξόρυξης και θα κυβερνήσουμε τον κόσμο. Το 'χα ξεχάσει ρε παιδί μου!)
Έχει ιδέα κανένας από την Ελλάδα, τι θα πει σύγκλιση με αυτές τις δυνάμεις; Τι "ιδιορρυθμίες" υπάρχουν, τι πιθανά προβλήματα να ανακύψουν ή σκέφεται  "ωραία, ό,τι φάγαμε με την ΕΕ φάγαμε, τώρα θα αφήσουμε τα σκ@τ@ παντού και θα ορμήσουμε να φάμε με χρυσά κουτάλια από τον καινούργιο εργοδότη" (χρωστώντας ακόμα στον παλιό...)
Το απωθημένο της Γιάλτας που δεν μας πέρασε στο πρώην μπλοκ των κομμουνιστικών χωρών, ανάκατο με το μύθο του Άρη, του Τσε, του Ντουρούτι και του Ζαπάτα (αυτών που υποτίθεται δεν πρόλαβε να ευτελίσει η ζωή διότι έφυγαν νωρίς) τα ξαναζούν ανερυθρίαστα πολλοί συντοπίτες μας αυτή την εποχή.
Σαφέστατα υπάρχουν πολλές κερδοσκοπικές συνιστώσες από τις οποίες υποφέρει ο πλανήτης ολόκληρος, αλλά το να ανασυσταθεί ένας φιλο-Ρωσικός αλυτρωτισμός, μου θυμίζει αφενός τις ελπίδες της αριστεράς στον εμφύλιο, και αφετέρου τις ελπίδες του "υπόδουλου γένους" επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η νοοτροπία του "σκλαβωμένου που θα κάνει την επανάσταση" στις σημερινές συνθήκες, μόνο προσωπικά συμφέροντα μπορεί να εξυπηρετεί, κλονίζει κάθε αίσθηση κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, εντείνει, έστω και αφανώς προς το παρόν, την κοινωνική δυσαρμονία, και δείχνει, πως ένας απελεύθερος της αποικιοκρατίας θα αναζητά πάντοτε αφέντη.
Αντί να δούμε τα λάθη μας, προτιμάμε να κάνουμε συγκρίσεις με την Αργεντινή: ένα κράτος άλλων διαστάσεων, αλλων πολιτκών και κοινωνικών συνθηκών, άλλων προϊόντων, για να πει κανείς τα περισσότερο εμφανή.Αχ αυτό το ρημάδι καλοκαίρι της "αναρχίας"...(Πήξαμε στους Σάκκο και Βαντσέττι σ' αυτή τη χώρα, στους "αθώους προδομένους αγωνιστές").











Τρίτη 15 Μαΐου 2012

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΖΩΧΑΔΙΑΣΜΕΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Κάποτε, τη χρυσή δεκαετία της μεταπολιτευτικής δόξας, αποτελούσε εύσημο για τη χώρα η "Βαλκανικού τύπου" ανυπακοή.
Ήμασταν καθαρόαιμοι ημι-αντιευρωπαίστές, τουλάχιστον το πόπολο, που γλένταγε με τα ψίχουλα -ή τις καρβελάρες, ανάλογα τη θέση στον κομματικό μηχανισμό- που του πέταγε η νέα νομενκλατούρα.
Μια ολόκληρη γενιά, ακόμη και καλλιτεχνών, εξηντάρηδες πια, ανδρώθηκε μέσα σε ρόλους που αναδείκνυαν το χαβαλέ και τη χαλαρότητα "γενικώς" ως σήμα κατατεθέν της φυλής.
Το καλοκαίρι της μετεφηβικής "αναρχίας" (ποιητική αδεία το λέω) κράτησε για όσους ανήκαν στη γ@μογενιά του πολυτεχνείου καμιά τριανταριά χρόνια...Ώσπου ήρθε το τέλος της Α' Δημοκρατίας, με τον οικονομικό πόλεμο (λέγε "κρίση") που θα θυμόμαστε σαν να ζωγραφίζουμε μελλοντολογικό κόμικ, με το νου του Ελεουτέριο Σερπιέρι.
Και κει που λέγαμε πώς στα σκ@τ@ θα σωθούμε, αρχίσαμε ενδιάμεσα να θρηνολογούμε και να συζητάμε για το "τέλος της μεταπολίτευσης". Σιγά τα ωά. Η Γαλλία έχει καμιά πέντε-έξι Δημοκρατίες, σταθμούς πολιτικής αλλαγής της χώρας, και δεν τραβάει ζόρι, εδώ όμως, ο πολιτικός θάνατος του κάθε Παπουτσή, έφερε ανησυχία, και επιπλέον έφερε ποσοστά συγκυβέρνησης τόσο σε επαγγελματίες αντιρρησίες ενός απαράδεκτου δογματισμού, όσο και σε έναν πρώην έμπορο αυτοκινήτων που ο ίδιος υπήρξε ατσίδας στο χρηματιστήριο, κατά δική του ειλικρινή δήλωση.
Επιλογές τσαντίλας τρισμέγιστης, και θεωριών συνωμοσίας ότι εμάς τους οικονομικά ισότιμους εταίρους τώρα μας κάνουν κορδελάκια οι κακές ξένες δυνάμεις, και ο Αλέξης, σαν άλλος Μεγαλέξαντρος, θα πάρει το ξίφον και θα σκοτώκει τον καταραμένο όφιδα της διεθνούς πολιτικής και των ντόπιων και ξένων αντιλαϊκών πολιτικών. Που ως πολίτης δεν ξέρω από τι να πρωτοτρομάξω: από τον Αλέξη, από τον υπερήλικα κ. Γλέζο, από τον συνδυασμό των απόψεων που δημιούργησαν τον Σύριζα, και ουδείς γνωρίζει μέχρι πότε θα παραμείνουν ως ένα και το αυτό μόρφωμα, από τις εμφυλιοπολεμικές δυνάμεις που αναπτύσσονται και η αριστερά περί άλλων τυρβάζει, από τι;
Τις ευθύνες των άλλων κομμάτων τις συζητάμε ανοιχτά, τώρα πρέπει να πει κανείς χωρίς τις συνήθεις συνωμοσιολογίες, και ορισμένα πράγματα για τον επίλεκτο του θυμού των πολιτών.
Λέω "πολίτης" και όχι "λαός" επειδή αφενός το "λαός" το 'χουνε ξεσκίσει αυτές τις μέρες και προκαλεί πλέον αηδία το κλισέ, αφετέρου γιατί ο "πολίτης" δίνει ταυτόχρονα την αίσθηση της πραγματικής δύναμης, της ελπίδας της δημοκρατίας, αλλά και της καταστροφικής μεταστροφής που μετατρέπει το ατομικό σε όχλο. Η ιστορία έχει πάμπολλα τέτοια παραδείγματα.






Κυριακή 29 Απριλίου 2012

H HMEΡA TOY ΧΟΡΟΥ

Την Ημέρα του Χορού στην Ελλάδα, θα έπρεπε να σκεφθεί κανείς μετ' επιφάσεως πώς ο φτωχός συγγενής των τεχνών έγινε μαρμελαδίτσα στο ψωμάκι της δημοσιογραφίας της άγνοιας, που μέσα από κακοδιδαγμένα τσιτάτα, και με τη συνδρομή του ίντερνετ και του γκουγκλαρίσματος (...), ανακάλυψαν το καινούργιο χόμπυ των "κολλητών" τους στην εκδοχή της κακής και ευκαιριακής εκπαίδευσης και της "διεπιστημονικής" προσέγγισής του, και του 'δωσαν και κατάλαβε.
Η εξουσία του Τύπου στα χέρια αδαών, αντί να βοηθήσει έγινε τροχοπέδη και βοήθησε την ανόσια, τύπου lifestyle προβολή μιας κατά τα άλλα απίστευτα δυναμικής τέχνης.
 
Αλοίμονο στην τέχνη που πριν καν ανθίσει, γίνεται έρμαιο τέτοιων lifestyle ή τάχα μου "διεπιστημονικών" προσεγγίσεων που ξεζουμίζουν άκριτα, απεκδύουν από κάθε ανατρεπτικότητα και ως ξενιστές απομυζούν την ικμάδα της.
Ευθύνη γι' αυτή την κατάντια έχουν οι ατάλαντοι που βρήκαν στην εξουσία και τους διαδρόμους της ευήκοον ούς -για χίλιους λόγους, ως είθισται. Ευθύνη έχουν όσοι επέλεξαν να σπιλώσουν με τη μιζέρια τους την τέχνη. Ευθύνη έχουν όσοι κατέπνιξαν ή προσπάθησνα να το κάνουν, την ελευθερία του λόγου και της κριτικής στο όνομα της διατήρησης ενός status quo στο οποίο η αξία και το ταλέντο δεν ήταν πλέον το διακύβευμα. Ευθύνη έχει η μερίδα της κριτικής που ενέκρινε και ακολούθησε τα γλιτσερά μονοπάτια των ανίερων συμμαχιών με τη συνασπισμένη μετριότητα, κατά παράβασιν κάθε δεοντολογίας και εγγενούς υποχρέωσης έναντι της τέχνης. Ευθύνη έχουν ακόμη κι εκείνοι που έμαθαν -επειδή η δική τους agenda δεν το χωρούσε, για να το πω ευγενικά- στους νεότερους μια άκαμπτη ιστορία του χορού, ή τη λειψή και βολική εκδοχή της. Ευθύνη έχουν ακόμη και όσοι έμαθαν στους άλλους ότι στη μπίζνα της τέχνης, δε χρειάζεται να ξέρεις πολλά ούτε να ξέρεις σωστά όσα ξέρεις, ούτε να σέβεσαι την ιστορία της τέχνης του χορού, αλλά την ιστορία των ελιγμών στους διαδρόμους της εκάστοτε εξουσίας. Ευθύνη έχουν και όσοι μιλάνε για τους καλλιτέχνες και δασκάλους παρελθόντος και παρόντος σαν name dropping προς εντυπωσιασμό νεοπλούτων, επιλέγοντας τους "πιασάρικους" και αγνοώντας τους υπόλοιπους, ή μιλώντας για σημαντικούς ανθρώπους με το ένα στοιχείο του ονοματεπωνύμου τους σαν να είναι τρίτης διαλογής σκυλάδες που κάνουν καριέρα σε κάποιο μπουζουξίδικο.
Ευτυχώς ο χρόνος και το κοινό ξέρουν, και κατατάσσουν τον καθένα εκεί που του αξίζει, άσχετα από ευκαιριακά χειροκροτήματα και πληρωμένες γραφές.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

ΨΗΦΙΣΤΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!

Πώς το 'πε αυτό η νέα υποψήφια; "Οι γυναίκες θα σηκώσουν στην πλάτη την Ελλάδα όπως κάνουν με όλα και θα τα καταφέρουν..." Δηλαδή κακομοίρες και φτυσμένες χωρίς στον ήλιο μοίρα θα πέσουν με τα μούτρα στην αγγαρεία επειδή ξέρουν αυτές από τέτοια. Ξέρουν αυτές -οι γυναίκες- από φασίνες, άμισθη εργασία, εκμετάλλευση, κακομοιριά, κέρατο, ανοργασμικό σεξ, κατινιά, υποχώρηση ("έμεινα στο σπίτι, παράτησα τη δουλειά μου, αλλά έκανα μια θαυμάσια οικογένεια. Έκι παιδιά έσπειρε ο Σούλης και είχα πλήρη απασχόληση, ένιωσα ότι πρόσφερα κι εγώ στην κοινωνία. Τόσους φαντάρους βγάλαμε, χώρια τις υποψήφιες νοικοκυρές ή υπαλλήλους του δημοσίου τα θηλυκά μας.") Εγώ όμως, επειδή δεν είμαι "οδοντίατρος και γυναίκα", που έλεγε και το σλόγκαν παλιά, επειδή δεν έχω τύψεις που σιχαίνομαι το ξεσκόνισμα και την εργασία στο δημόσιο, επειδή μου αρέσουν οι άμεσες αντιπαραθέσεις και όχι τα παρακαλετά, επειδή για μένα η εξουσία είναι ευχαρίστηση κι όχι -τάχα μου!- αγγαρεία, δεν θα ψηφίσω καμία υποψήφια που υπόσχεται να κάνει την Ελλάδα παρκετόπανο. Μη δώσετε ούτε εσείς ψήφο σε όσες διαιωνίζουν τη νοοτροπία "είμαστε μαθημένες στα σκατά, και σαν να καθαρίζουμε τουαλέτες θα κυβερνήσουμε." Αντισταθείτε στις υποψήφιες που διατυμπανίζουν ότι είναι ασφαλείς και σίγουρες λύσεις επειδή...ξέρουν το ρόλο τους! Άντε, που να δείτε μια Βουλή όπως τη θέλετε!

Υ.Γ. Και σαν να μην έφταναν αυτά, να 'σου κι οι ναρκισσευόμενες κυράτσες "με άποψη!" Με επιχειρήματα "χτενισμένα" στο στυλ κουνουπίδι με ανάλαφρες μες, που φιλοδοξούν να κάνουν τα παντός είδους στερεότυπα να τρέμουν στην επέλασή τους (φεύ...) Ρε κορίτσια, άντε στις φιλανθρωπίες, κι όποτε χαρμανιάζετε για διανόηση, ρίχτε και κανέναν σοροπτιμιστικό να πάνε τα φαρμάκια κάτω.

© (δημοσιευμένο το 2000 στην "Αυγή" με το ψευδώνυμο Καλυψώ)

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ!!!



Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα να έχουμε!!!