Comments, texts about what is happening on TV, the arts and society. Feel free to visit, comment, agree or disagree.
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
CITY JOURNAL
Τα καφενεία είναι γεμάτα από απόμαχους του Γιωργάκη. Δεν υπάρχει μέλλον, μόνο παρελθόν αξίας μερικών δις. Οι θαμώνες πίνουν ψύχραιμα τον καφέ τους, τόσο ψύχραιμα, που καθώς τους προσπερνώ κάνω δήθεν ότι κάτι ψάχνω στην τσάντα μου για να κοντοσταθώ λίγο και να τους κοιτάξω καλύτερα. Ο Τράγκας στο ραδιόφωνο μέσα στο ταξί, λέει για αεριτζήδες, αετονύχηδες και λαμόγια. Δε διαφωνώ. Ούτε και περίμενα να με διακινεί η ρητορία του. Στα κινέζικα ψωνίζουν τώρα οι εξαθλιωμένοι. Τα εμπορεύματα κρέμονται μισοτιμής: καρώ πουκάμισο 4 ευρώ από 8. Στο κατάστημα του "1 ευρώ" υπάρχει ουρά. Πουλάει κούπες, καλλυντικά, φω μπιζού, παιχνιδάκια, σαγιονάρες, κλάμερ, σημειωματάρια, κουζινικά. Μα πραγματικά 1 ευρώ; Σε τι εργοστάσιο φτιάχτηκαν; Στα φθηνά πολυκαταστήματα υπάρχει κόσμος αλλά δεν ψωνίζει, στο ταμείο μπορείς να εξαντλήσεις όλη σου την εκκεντρικότητα. Ουδείς θα στενοχωρηθεί για τις καθυστερήσεις. Είδα στην Ομόνοια κοντά τον Βλαντιμίρ, τον Εστραγκόν και τον Λάκι. Εκπληκτικό! Απερίγραπτο! Από τις καλύτερες performances ever. Ήδη απεχθάνομαι τις προσχεδιασμένες αγωνίες της σκηνής. Νομίζω ότι μου χαρίστηκε μια εξαιρετική στιγμή. Τα καταστήματα της Αιόλου, έχουν φούστες "εβαζέ". Σε κρεμάστρες στην είσοδο. Ό,τι πάρεις 12 ευρώ. Σκέπτομαι πως όταν αρχίζει να μη σε συγκινεί τίποτα, καλύτερα να μη γράφεις κριτική. Ξανά ο Εστραγκόν, ο Βλαντίμιρ κι ο Λάκι. Τι έξοχη σωματικότητα! Η Μαγκί Μαρέν ό,τι αηδία και να 'κανε, το May B θα την έσωζε. Πολύ καλή ματιά στον Μπέκετ. Αν κάποιος σε ρωτήσει ξαφνικά, τι σκέφτεσαι; Και πεις, ότι δε θέλω να ξεχάσω την αυθόρμητη σκηνή απ' τον Γκοντό στην Ομόνοια και το May B της Μαγκί Μαρέν, αντί για κάτι πιο χειροπιαστό, όπως η απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ ή τις τιμές των αγαθών, αυτό σε κάνει "εκκεντρικό"; Δεν είχα την παραμικρή διάθεση να γίνω μέλος κάποιας "χαμένης γενιάς". Σαν τις γενιές των δύο παγκοσμίων πολέμων ή άλλων ζοφερών στιγμών της ανθρωπότητας. Όταν συμβεί αυτό πρέπει να μεταναστεύσεις, και να χορέψεις αυτοκατστροφικά μέχρι το τέλος; Σαν τους Αμερικανούς στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου; Ωραίο το Midnight in Ρaris. Κρίμα που ο Ουίλσον πρέπει να μιλάει σαν καρικατούρα του Γούντι Άλλεν. Ο τελευταίος κάνει συλλογή τεράστιων αστέρων στα μη-γκλάμουρ έργα του. Από τότε που έπαψε να παίζει, όλοι μιλάνε σαν αυτόν και την Νταϊάν Κήτον. Είναι πάντα το ίδιο ζευγάρι σε καταστάσεις ανατροπής του μεσο-μεγαλο-αστικού περιβάλλοντος. Αυτό το όρθιο κορμί, αυτή η ασχήμια, η ταπεινότητα ενός απεχθούς παρουσιαστικού με τη βεβαιότητα της ικανότητας επιβίωσης...μου φαίνεται γνωστό...αλλά το μέγεθος είναι λάθος, μάλλον θα είναι νεαρός απόγονος των σιχαμερών κατσαρίδων, και τρέχει με ταχύτητα στο πάτωμα του εστιατορίου. Το πάτωμα είναι τόσο γυαλιστερό...αψεγάδιαστο. πώς διάολο λοιπόν...; Κρύφτηκε κάτω απ' τον καναπέ. Είμαι κουρασμένη για να φύγω. Καταφεύγω στην τακτική της στρουθοκαμήλου. Αν καθόμουν αλλού, δεν θα την είχα δει. Καλού-κακού, ρίχνω μια ματιά στη δική μου καρέκλα. OK, No Monsters tonight. Ξαφνικά πάντως, δεν πεινάω. Έναν ελληνικό παρακαλώ. Είναι ανεβαστικός. Η σερβιτόρα αναρωτιέται απ' το ύψος του μεγαλείου που μου δίνει η σακκούλα που κρατάω, γιατί παραγγέλνω τον φθηνότερο καφέ, χωρίς καν ένα συνοδευτικό. Μου φαίνεται ξαφνικά, για κλάσματα δευτερολέπτου ότι τα ακούω όλα και τα βλέπω τόσο καθαρά που είναι ενοχλητικό, κάπως σαν τον Τζέρυ Λιούις μετά το μεθύσι του, που ο παραμικρός θόρυβος του φαίνεται σαν τις καμπάνες της Νοτρ Νταμ. Αφήνω πουρμπουάρ και ο σεβασμός αποκαθίσταται. Ώρα γαι τον επόμενο γύρο. Καλό μου ημερολόγιο θα τα ξαναπούμε.
Labels:
Γκοντό,
Γούντυ Άλλεν,
Μαγκί Μαρέν,
Ομόνοια
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011
ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Ή TIME MACHINE
Ξαναγυρνάμε στο 2004.
Ασύστολον ψεύδος, διότι το 2004, δεν υπήρχε τέτοια εξαθλίωση.
Υπήρχαν, για τους υποψιασμένους, τα πρώτα σημάδια, ίσως ανεξήγητα, και υφέρποντες κραδασμοί. Όπως στα θρίλερ με τα ανακόντα, τα κουνούπια, τις αράχνες και τα ηφαίστια, που όλο και ψυχανεμίζονται κάποιοι, όλο και ψιλοκουνάει η γη, όλο και μυστηριωδώς εξαφανίζονται κάποιοι, αλλά κανένας δεν ακούει και δεν ερμηνεύει τα τεκταινόμενα.
Τα πρώτα σημάδια ήταν πως εν μέσω "άνθισης", με το συμπάθειο κιόλας για την λέξη πορνό που χρησιμοποιώ, δουλειές χάνονταν, και το κυριότερο, δεν μπορούσε όποιος την έχανε να βρει άλλη, δεν πα' να 'χε προσόντα και το Θεό μπάρμπα.
Άλλο σημάδι, της παθογένειας που προετοίμαζε την κρίση, ήταν πως οι πόροι που ελαχιστοποιούνταν και μορφοποιούνταν σε πολύ συγκεκριμένα αντικείμενα, συγκεντρώνονταν στα χέρια απόλυτα ολίγων.
Τώρα που γυρνάμε πίσω στο χρόνο της ντροπής των Ολυμπιακών ρεζιλιών, σ' ένα εικονικό 2004 με επιπλέον ανεργία και φτώχεια δυσθεώρητες, πώς σας φαίνονται οι αναμνήσεις της φιέστας;
Πώς σας φαίνονται τα κάθε είδους φεστιβάλ, φεστιβαλάκια, συναυλίες, και σπατάλες κάθε είδους;
Πώς σας φαίνονται οι τριετείς συμβάσεις σε μια Ελλαδίτσα κακομοίρα, όταν δεν άντεξε τέτοια "συμβόλαια" ούτε η Γαλλία;
Πώς σας φαίνονται τα μεγαλομανιακά και καλοπληρωμένα καλλιτεχνίζοντα "οράματα";
Ποιός θα ρωτήσει επιτέλους για απολογισμούς, έξοδα και αποζημιώσεις επιτροπών και κόντρα επιτροπών;
Πότε θα καταλάβουν όλοι ότι 700 χιλιάρικα είναι πολλά λεφτά για επιχορηγήσεις ανέλπιδης καριέρας; Πότε;;;
Άντε, ευτυχισμένο το 1999 έτος Μπαγκλαντές, διότι τέτοιους μισθούς θα παίρνει οσονούπω και ο Έλληνας εργαζόμενος.
Α, και επειδή είσαστε εύπιστοι και φταίτε που δεν ακούσατε και δεν ρωτήσατε όταν έπρεπε όσα έπρεπε, όταν δείτε κανέναν Πακιστανό, Ινδό, Μπαγκλαντεσιανό, ρωτήστε για ελεύθερες θέσεις εργασίας εκεί, και ανοίγματα λογαριασμών σε ρουπίες. Προβάρετε και κανένα χορευτικό Μπόλυγουντ, άντε και κανά τραγούδι της Ναργκίς οι παλιότεροι. Ξεθάψτε Καζαντζίδη, δημοτικά της ξενιτιάς, ντοκυμανταίρ για μετανάστες, δείτε στην ανάγκη και την Αλίκη που ζήταγε από "ένα θείο της να της βγάλει άδεια και τα εισιτήρια για την Αυστράλια". Μια κούτα τσιγάρα δρόμος είναι. Μέχρι να πεις κάρρυ και κοτόπουλο τίκκα μασάλα, θα 'σαι στην Καλικούτα. Ο Βισνού* να σας βαρέσει να συνέλθετε.
(*Βισνού: θεότητα με πολλά χέρια).
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΝ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΝ Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ
Υπεραστικό λεωφορείο κατευθύνεται προς κεντρική αρτηρία, για να συναντήσει άλλο, διερχόμενο υπεραστικό λεωφορείο από την πρωτεύουσα του νομού. Θα ανταλλάξουν επιβάτες. Αν υπάρχει χώρος, το "φορτίο" του πρώτου, από την κωμόπολη, θα ανέβει και θα πάει να παλουκωθεί σε όσα καθίσματα περισσεύουν στο όχημα από την πρωτεύουσα. Άγραφος νόμος λέει ότι όποιος πρόλαβε από την πρωτεύουσα τον Κύριο οίδε, και οι δευτεράντζες απ' τον υπόλοιπο νομό κάθονται στα περισσευούμενα. Το εθιμικό δίκαιο όμως δεν ισχύει στην Ελλάδα, και ο γραπτός νόμος λέει ότι κάθεσαι στον ίδιο αριθμό θέσης που έλεγε το εισιτήριο από το κωλοχώρι που ανέβηκες. Επίσης λέει ότι το παιδάκι σου δικαιούται θέση και δε χρειάζεται να το κρατάς λες και παίζεις στην "Κυρά μας τη μαμμή".
Ανέβηκα στο εκ της πρωτευούσης λεωφορείο με το παιδάκι μου, και με άγχος φύλακα στα τραίνα των Ες-Ες που έπρεπε να προλάβουν το νυχτερινό για Άουσβιτς, ο εισπρακτορεύων μου σύστησε να προχωρήσω γρήγορα όπου νομίζω -προς τα μετόπισθεν.
Αφού κάθισα στο απολύτως τελευταίο κάθισμα και μόνο επειδή κάποιος εντέλει σηκώθηκε (διότι ΟΛΟΙ κάθονταν ανά ένας για να είναι ως αυτοκράτορες μόνοι τους και έπρεπε το τετράχρονο παιδάκι μου να πάει να κάτσει μόνο του διότι ουδείς δεχόταν να καθίσει με άλλον και οι ιθύνοντες του λεωφορείου ουδέν έπρατταν για να συνετίσουν τα γαϊδούρια), είπα στον νεαρό εισπράκτορα αν θα πάει μακριά η βαλίτσα και πότε θα κάτσω στη σωστή θέση που δικαιούμην. Ακολούθησε το εξής σουρεάλ:
Εγώ: Πού 'σαι αγαπούλα, πήγαινε πες ότι έχω εισιτήριο και πρέπει να κάτσω στην θέση αρ. 1!
Πάει μπροστά και λέει στα δύο αρσενικά γαιδούρια που ήταν στη θέση που κανονικά είχα, το θέμα. Έρχεται και λέει: Συγγνώμη, πρέπει να κάτσετε εδώ, δεν σηκώνονται.
Λέω: Πες τους ότι έχω εισιτήριο και ρώτησα στην αφετηρία και μου είπαν ότι δικαιούμαι να καθίσω εκεί, και δεν θα υποχωρήσω.
Πάει και το λέει σε οδηγό και γαιδούρια. Έρχεται και λέει: Δεν μπορώ να κάνω τίποτα λέει ο οδηγός, το πολύ να σας δώσουμε τη μια θέση, διότι ο ένας δέχτηκε να σηκωθεί!!!
Του λέω: Πήγαινε πες ότι δεν θα υποχωρήσω, θα κάνω αναφορά, και δικαιούμαι θέση για το νήπιο, τα ρώτησα και είναι έτσι. (Εν χορώ οι δίπλα έλεγαν, "ναι, ναι, ωσαννά!!!")
Πάει τα λέει και έρχεται λέγοντας: Δε γίνεται τίποτα, λυπάμαι.
Του λέω λοιπόν, αφού παίζω τον Τάκη Σπυριδάκη όπως στη διαφήμιση, (γέλια από δίπλα και πλέον παρακολουθούσε ΟΛΟ το λεωφορείο και το παιδί μου έλεγε "μαμά γιατί τσακώνεσαι;" και διάφοροι του λέγανε "καλά κάνει η μαμά σου, έχει δίκιο", κι άλλοι λέγανε "έτσι πρέπει να μάθεις κι εσύ να διεκδικείς τα δίκια σου" και γενικά γινόταν της κακομοίρας), πήγαινε πες στον οδηγό να κοιτάξει απ' το καθρεφτάκι ένα λεπτό, μην τον στείλω και προπονεί στα χωράφια.
Γυρνάει ο οδηγός και του δείχνω τεντωμένο το χαρτάκι του εισιτηρίου, με τον δείκτη στη θέση που αναγραφόταν ο αριθμός της θέσης. Ακολουθεί σύσκεψη, ξανάρχεται. Μα δε γίνεται...
Του λέω, άκου, δεν μπορείτε να επιβάλλετε τον κανονισμό στο ίδιο σας το λεωφορείο;
Λέει: Μα δεν είναι δικό μου, εγώ απλά μεταφέρω τι λέτε...!
Εδώ δεν είναι διαφήμιση, του λέω, να πας να πεις ότι ξέρω τι ισχύει γιατί ρώτησα, και οι κύριοι ΔΕΝ έχουν αυτή τη θέση, οπότε δεν θα τους περάσει, θα επιβληθεί το δίκαιο και ο νόμος.
Έρχεται ξανά, αφού είχε σηκωθεί και το δεύτερο γαϊδούρι με ηττημένο το dasein του και τα γεννητικά του όργανα ακόμα μικρότερα, και λέει πονεμένα, "ελάτε να καθίσετε".
Το χειρότερο ήταν που είπα στον καρα-μάτσο -και ευνουχισμένο πλέον- οδηγό, "ευχαριστώ".
Ανέβηκα στο εκ της πρωτευούσης λεωφορείο με το παιδάκι μου, και με άγχος φύλακα στα τραίνα των Ες-Ες που έπρεπε να προλάβουν το νυχτερινό για Άουσβιτς, ο εισπρακτορεύων μου σύστησε να προχωρήσω γρήγορα όπου νομίζω -προς τα μετόπισθεν.
Αφού κάθισα στο απολύτως τελευταίο κάθισμα και μόνο επειδή κάποιος εντέλει σηκώθηκε (διότι ΟΛΟΙ κάθονταν ανά ένας για να είναι ως αυτοκράτορες μόνοι τους και έπρεπε το τετράχρονο παιδάκι μου να πάει να κάτσει μόνο του διότι ουδείς δεχόταν να καθίσει με άλλον και οι ιθύνοντες του λεωφορείου ουδέν έπρατταν για να συνετίσουν τα γαϊδούρια), είπα στον νεαρό εισπράκτορα αν θα πάει μακριά η βαλίτσα και πότε θα κάτσω στη σωστή θέση που δικαιούμην. Ακολούθησε το εξής σουρεάλ:
Εγώ: Πού 'σαι αγαπούλα, πήγαινε πες ότι έχω εισιτήριο και πρέπει να κάτσω στην θέση αρ. 1!
Πάει μπροστά και λέει στα δύο αρσενικά γαιδούρια που ήταν στη θέση που κανονικά είχα, το θέμα. Έρχεται και λέει: Συγγνώμη, πρέπει να κάτσετε εδώ, δεν σηκώνονται.
Λέω: Πες τους ότι έχω εισιτήριο και ρώτησα στην αφετηρία και μου είπαν ότι δικαιούμαι να καθίσω εκεί, και δεν θα υποχωρήσω.
Πάει και το λέει σε οδηγό και γαιδούρια. Έρχεται και λέει: Δεν μπορώ να κάνω τίποτα λέει ο οδηγός, το πολύ να σας δώσουμε τη μια θέση, διότι ο ένας δέχτηκε να σηκωθεί!!!
Του λέω: Πήγαινε πες ότι δεν θα υποχωρήσω, θα κάνω αναφορά, και δικαιούμαι θέση για το νήπιο, τα ρώτησα και είναι έτσι. (Εν χορώ οι δίπλα έλεγαν, "ναι, ναι, ωσαννά!!!")
Πάει τα λέει και έρχεται λέγοντας: Δε γίνεται τίποτα, λυπάμαι.
Του λέω λοιπόν, αφού παίζω τον Τάκη Σπυριδάκη όπως στη διαφήμιση, (γέλια από δίπλα και πλέον παρακολουθούσε ΟΛΟ το λεωφορείο και το παιδί μου έλεγε "μαμά γιατί τσακώνεσαι;" και διάφοροι του λέγανε "καλά κάνει η μαμά σου, έχει δίκιο", κι άλλοι λέγανε "έτσι πρέπει να μάθεις κι εσύ να διεκδικείς τα δίκια σου" και γενικά γινόταν της κακομοίρας), πήγαινε πες στον οδηγό να κοιτάξει απ' το καθρεφτάκι ένα λεπτό, μην τον στείλω και προπονεί στα χωράφια.
Γυρνάει ο οδηγός και του δείχνω τεντωμένο το χαρτάκι του εισιτηρίου, με τον δείκτη στη θέση που αναγραφόταν ο αριθμός της θέσης. Ακολουθεί σύσκεψη, ξανάρχεται. Μα δε γίνεται...
Του λέω, άκου, δεν μπορείτε να επιβάλλετε τον κανονισμό στο ίδιο σας το λεωφορείο;
Λέει: Μα δεν είναι δικό μου, εγώ απλά μεταφέρω τι λέτε...!
Εδώ δεν είναι διαφήμιση, του λέω, να πας να πεις ότι ξέρω τι ισχύει γιατί ρώτησα, και οι κύριοι ΔΕΝ έχουν αυτή τη θέση, οπότε δεν θα τους περάσει, θα επιβληθεί το δίκαιο και ο νόμος.
Έρχεται ξανά, αφού είχε σηκωθεί και το δεύτερο γαϊδούρι με ηττημένο το dasein του και τα γεννητικά του όργανα ακόμα μικρότερα, και λέει πονεμένα, "ελάτε να καθίσετε".
Το χειρότερο ήταν που είπα στον καρα-μάτσο -και ευνουχισμένο πλέον- οδηγό, "ευχαριστώ".
Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011
ΕΜΠΝΕΥΣΗ
Είναι ευχάριστο που η στήλη μου City Journal, που ξεκίνησε πριν από κάτι χρόνια εδώ στο μπλογκ μου, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και αντιγραφής. Πώς λέγαμε "seiko" και "sfiko", αυθεντικό και παραποιημένο-μαϊμού; Ε, αυτό.
Να πω ότι δεν τσαντίστηκα; Ψέμματα θα πω και δεν το θέλω. Τουλάχιστον, αφού διαβάζεται το μπλογκ μου, ξέρω ότι οι ψωρίληδες αντιγραφείς θα δουν το μήνυμα.
Να πω ότι δεν τσαντίστηκα; Ψέμματα θα πω και δεν το θέλω. Τουλάχιστον, αφού διαβάζεται το μπλογκ μου, ξέρω ότι οι ψωρίληδες αντιγραφείς θα δουν το μήνυμα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)