Πολλές ευχές για ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΓΕΜΑΤΗ ΥΓΕΙΑ (ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ), ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ, ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ, ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΚΑΛΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ, ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ!!!
ΝΑ ΣΚΑΣΟΥΝ ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ!!!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!!! ΑΜΗΝ!!!
Comments, texts about what is happening on TV, the arts and society. Feel free to visit, comment, agree or disagree.
Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!
Καλοί μου φίλοι, σας εύχομαι Καλές Γιορτές και Καλή Πρωτοχρονιά!!!
Σας ευχαριστώ για τις επισκέψεις και τις αναγνώσεις σας. Να είστε καλά.
Σας ευχαριστώ για τις επισκέψεις και τις αναγνώσεις σας. Να είστε καλά.
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011
CITY JOURNAL
Starbucks, μεσημεράκι, για να θυμάμαι τον Μόμπυ Ντικ και να καταλάβω κάποτε γιατί η εκδίκηση του κήτους είναι δυνατότερη και εξόχως πιθανότερο να πραγματοποιηθεί από του Αχαάβ. Το Κήτος του Ιωνά σώζει τον πιστό του Θεού, αλλά πνίγει και στέλνει στην τρομερή άβυσσο τον βλάσφημο που δε φοβάται ούτε θεούς ούτε δαίμονες. Ο Στάρμπακ είναι από τους βασικούς ναύτες του Pequod...
Η θέση δίπλα στο μεγάλο παράθυρο μου ανήκει, και το ζεστό τσάι (από πότε άρχισα εγώ να πίνω τέτοια κατασκευάσματα...;) με νανουρίζει καθώς το πολύ πρωινό εγερτήριο ζητάει εκδίκηση, κι εγώ αδυνατώ να αντιπαλέψω.
Πάνω που σκέφτομαι θολά και μπερδεμένα, και η πραγματικότητα ψιλομπερδεύεται με εικόνες απ' το παρελθόν, εισβάλλει μάνα με κόρη και εγγόνια. Τα τραπέζια έχουν πολυθρόνες ανά δύο αντικρυστά, και η δική μου αντικρυστή είναι άδεια, οπότε η γιαγιά-σκρόφα έρχεται και στρώνεται. Η κόρη την προτρέπει να πάει να καθίσει εκεί που είναι το δικό τους territory, και την εκτιμώ, αν και βλέποντας τη μάνα της, καταλαβαίνω ότι δε θα πήγε πολύ μακριά. Ζει ακόμα "στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων", so to speak, και δε μ' αρέσει καμιά τους, αποφασίζω στα γρήγορα. Επίσης, έχω ζυγίσει τα του ζωτικού μου χώρου, και έχω καταλήξει ότι το δίκαιο προστάζει να σηκωθεί η Θεσσαλονικά σκροφίτσα και να πάει να παλουκωθεί παραδίπλα.
Στην παραίνεση της κόρης απαντάει: "Ε, καλά, δεν έγινε τίποτα, δεν ενοχλώ. Ενοχλώ;" λέει προς εμένα. "Θα δούμε", της απαντώ, και σηκώνεται έκπληκτη και θυμωμένη. "Χιούμορ..." ψελλίζω ευχαριστημένη, αν και συνειδητοποιώ ότι θα έχω το μουγγανητό του small talk από δίπλα, και όλες οι ελπίδες μου εναποτίθενται στο πιτσιρίκι που κοιμάται στο καρότσι, ή στο άλλο, γύρω στα τρία, που με κοιτάει επίμονα και με θαυμασμό. Μάλλον είμαι η μόνη που αντιμίλησε στη γριά.
Αφού ειπώθηκε ό,τι σαβούρα ήταν να ειπωθεί, ήρθαν οι καφέδες, και εγώ δικαιώθηκα για όσα πίστευα για τις δύο. Η κόρη έδινε στο δυομισάχρονο να πιεί εσπρέσσο -οπότε οι ελπίδες μου ότι θα διαλυόταν απ' την κούραση και θα έπαιρνε τους συγγενείς του να φύγουνε, εξατμίστηκαν. Ανάμεσα στο να καλέσω την πρόνοια και να φύγω διάλεξα το δεύτερο, αφήνοντας το νήπιο να ρουφάει την καφεδιά του, πρόβα για το αυριανό φραπόγαλο και τα τσιτωμένα νεύρα.
Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ...
...Είναι καθ' οδόν και είναι μια καταπληκτική γιορτή, αλλά δεν θα πιάσω εδώ τα ερμηνευτικά και πήξουμε όλοι -γιορτινές μέρες που είναι.
Έχω όμως βαρεθεί την "αποκαθήλωση" των Χριστουγέννων, καθώς και τη σκληρή απομυθοποίηση του Άη-Βασίλη. Έχουν γίνει αποδέκτες της μιζέριας και της σκοτεινιάς, ενώ καταφανώς τα Χριστούγεννα είναι εορτή του φωτός και της χαράς.
Οι μετανοημένοι σαλετζήδες (σαλετζής, αυτός που μένει σε σαλέ στην Αράχωβα παίρνοντας εορτοδάνειο - απαξιωτικός όρος) όμως, είναι φυσικό να ψάχνουν αποδιοπομπαίο τράγο για τις τραπεζο-δοσοληψικές αμαρτίες τους, και οι δημοσιογράφοι να προσπαθούν να "βγάλουν θέμα" μη φάνε πόδι απ' το αφεντικό, οπότε όλοι ξεσπάνε στα τελευταία πράγματα που μείνανε όρθια και συμβολίζουν τη χαρά.
Είπα δημοσιογράφοι, θέμα, αφεντικό, και θυμήθηκα τη δική μου 17ετή εμπειρία και τα ενίοτε παπαροθέματα που έπρεπε να βγουν εν είδει φασόν, αλλά ας είναι, το κείμενο έχει εορταστικό χαρακτήρα και δεν θα το χαλάσω.
Εκείνο επίσης που απεχθάνομαι, είναι η υπερανάλυση, αν καλώς στολίζουμε δέντρο ή γίναμε πνεύματα των Γερμανικών δρυμών, αν ο Χριστούλης ήταν όντως σε φάτνη, αν ήταν παιδί Ρωμαίου εκατόνταρχου και άλλα τέτοια, λες και την έρευνα την έκανε κάποια από τις Ολομέλειες του ΚΚΕ, καλώντας τα εορτοσυντρόφια να φτύσουν εαυτόν που φάγανε μελομακάρονο.
Μπορώ να σκεφτώ όμως σιχαμερές Χριστουγεννιάτικες στιγμές που λίγο ήθελαν να με κάνουν να απωλέσω ό,τι πολυτιμότερον, την πίστη σ' αυτή τη χαρούμενη γιορτή. Αρχίζω τη λίστα της ντροπής:
Χριστούγεννα (ή/και Πρωτοχρονιά εννοείται) με παραστολισμένες Ρούλες, χλαπαταγή κι αντάρα Μπερλουσκονική, με καλεσμένους μπουζουξήδες, πρώτο τραπέζι χλίδα, και σπατάλη σκυλάτη.
Χριστούγεννα (κλπ.) με άνευ όρων παράδοση στα τριτοκλασάτα ονόματα του ρεφραίν και της σαιζόν, εν μέσω φωνών, ουρλιαχτών, φιλιών, καπνών και άλλων σιχαμερών πραγμάτων.
Εντιτόριαλ και αφιερώματα Χριστουγεννιάτικα, με θέμα την κολλητή του εκδότη/διευθυντή/συντάκτη, με must του σωστού καταναλωτή (ή του γέρου με το τσουλί, ή του καταδανεισμένου με τη σκυλογκόμενα που άμα δε φάει οχτώ εορτοδάνεια και τρεις Visa στην καθισιά της, δεν του κάθεται) 15 μέρες τρελλής δαπάνης στα νεόπλουτα θέρετρα, προκειμένου να δεις από κοντά τα σούργελα που φωτογραφίζει ο εκδότης/διευθυντής κλπ.
Οργισμένες γκομενίτσες/δημοσιογράφες που γράφουν σε αναγνωρίσιμα έντυπα μόδας και ποικίλης ύλης και είναι σαν ανάποδο γαμώ το, (εξ ου και για να επιβιώσουν στο περιβάλλον αλείβονται όξος και χολή και φοράνε πέντε καντάρια δήθεν άνεση), που γράφουν για τα στραβά των εορτών, καθότι εκτός από ανάποδα γαμώτο είναι και επαναστατημένες.
Άντε τώρα, στολίστε δέντρο τεμπέληδες και Καλά Χριστούγεννα!!!
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011
Fab5 (ή 4 ή όσοι τελοσπάντων...)
Κανονικά θα έπρεπε να είναι βουτιά στο υπεργκλάμουρ.
Δεδομένης όμως της κατάστασης των οικονομικών λαού και επιχειρηματικών ομίλων, είναι ένα κόνσεπτ στα χνάρια της ντεκορασιόν του Σπυρου Σούλη: θέλει δηλαδή κάποιος να φτιάξει το σπίτι του, και το σόι του φαίνεται να του λέει, άκου, θα περάσεις και λίγο του λιναριού τα πάθη στα χέρια του Τρύφωνα-μουτζαχεντίν της ...ανδρικής ομορφάδας, θα πιείς και όλο το κονσερβοποιημένο τζίντζερ για δυναμωτικό, θα σε ντύσει κι ο Λάκης (δε ρωτάνε ποιός Λάκης) σαν τον Τζέρυ Λιούις όταν παρίστανε το βλαμένο, θα ξυρίσεις γάμπες, θα βγάλεις φρύδια, θα παστωθείς στις κρέμες ομορφιάς, θα παίξεις την Τσιγκολελέτα, θα μιλάς και θα σκέφετσαι στα καλιαρντά, αλλά μόνο για 24 ώρες, γιατί εδώ παίζεται τσοκ μπερντέ.
Μετά για τον πόνο σου θα πάρεις μπόνους καινούργια έπιπλα και ένα βαμένο διαμέρισμα, και θα ξεχάσεις όσα έζησες. Θα ενταχθείς κανονικά στην κοινωνία του φραπόγαλου, και μπορείς για ξεκάρφωμα ν' αφήσεις τη μουστάκα του νταγλαρά.
Βέβαια μπορεί οι φίλοι σου να σου πετάνε υπονοούμενα και να κάνουν ερωτήσεις για το πόσο λάγνα σε κοίταζαν οι Fab5, αλλά μπροστά στα έπιπλα και τα άλλα δωράκια στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, τι είναι μια μικρή ερωτησούλα.
Σκεφθείτε τον πρώτο διδάξαντα-Χρόνη Εξαρχάκο-"Λεό" στη Μύκονο. (Κι εσείς πάλι, όταν σας ρωτάνε "τι φρούτα βγάζει η Καλαμάτα αγοράκι", είναι ανάγκη να λέτε σύκα; Μούσμουλα θα λέτε, μούσμουλα...)
©
Δεδομένης όμως της κατάστασης των οικονομικών λαού και επιχειρηματικών ομίλων, είναι ένα κόνσεπτ στα χνάρια της ντεκορασιόν του Σπυρου Σούλη: θέλει δηλαδή κάποιος να φτιάξει το σπίτι του, και το σόι του φαίνεται να του λέει, άκου, θα περάσεις και λίγο του λιναριού τα πάθη στα χέρια του Τρύφωνα-μουτζαχεντίν της ...ανδρικής ομορφάδας, θα πιείς και όλο το κονσερβοποιημένο τζίντζερ για δυναμωτικό, θα σε ντύσει κι ο Λάκης (δε ρωτάνε ποιός Λάκης) σαν τον Τζέρυ Λιούις όταν παρίστανε το βλαμένο, θα ξυρίσεις γάμπες, θα βγάλεις φρύδια, θα παστωθείς στις κρέμες ομορφιάς, θα παίξεις την Τσιγκολελέτα, θα μιλάς και θα σκέφετσαι στα καλιαρντά, αλλά μόνο για 24 ώρες, γιατί εδώ παίζεται τσοκ μπερντέ.
Μετά για τον πόνο σου θα πάρεις μπόνους καινούργια έπιπλα και ένα βαμένο διαμέρισμα, και θα ξεχάσεις όσα έζησες. Θα ενταχθείς κανονικά στην κοινωνία του φραπόγαλου, και μπορείς για ξεκάρφωμα ν' αφήσεις τη μουστάκα του νταγλαρά.
Βέβαια μπορεί οι φίλοι σου να σου πετάνε υπονοούμενα και να κάνουν ερωτήσεις για το πόσο λάγνα σε κοίταζαν οι Fab5, αλλά μπροστά στα έπιπλα και τα άλλα δωράκια στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, τι είναι μια μικρή ερωτησούλα.
Σκεφθείτε τον πρώτο διδάξαντα-Χρόνη Εξαρχάκο-"Λεό" στη Μύκονο. (Κι εσείς πάλι, όταν σας ρωτάνε "τι φρούτα βγάζει η Καλαμάτα αγοράκι", είναι ανάγκη να λέτε σύκα; Μούσμουλα θα λέτε, μούσμουλα...)
©
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011
TODAY'S MANIFESTO
TO CREATE AN AVANT-GARDE WORK OF ART, ONE MUST CREATE SHIFTING, CONTRADICTORY ONTOLOGIES.
THEREFORE, ONE CANNOT BE ESSENTIALLY POST-MODERN, BUT ONLY MODERN IN ORDER TO BE AVANT-GARDE, OR TO HAVE ANY NOTION OF THE AVANT-GARDE.
THEREFORE, POST-MODERN IS THE POST-MORTEM OF ANY REVOLUTIONARY ART FORM, AND RECYCLES WHAT A PETIT-BOURGEOIS MIND CAN DIGEST AND TOLERATE.
IT DOES NOT NURTURE THE FEELING AS IN VS MIND, OR CONTEXTUAL COGNITION, BECAUSE IT IS EASY ART.
PLUS IT DOES NOT EXIST QUE PAR RAPPORT TO MODERNISM AS A REACTION AGAINST IT. IT IS THE CONTEXTUAL INFO OF MODERNISM.
THEREFORE, ONE CANNOT BE ESSENTIALLY POST-MODERN, BUT ONLY MODERN IN ORDER TO BE AVANT-GARDE, OR TO HAVE ANY NOTION OF THE AVANT-GARDE.
THEREFORE, POST-MODERN IS THE POST-MORTEM OF ANY REVOLUTIONARY ART FORM, AND RECYCLES WHAT A PETIT-BOURGEOIS MIND CAN DIGEST AND TOLERATE.
IT DOES NOT NURTURE THE FEELING AS IN VS MIND, OR CONTEXTUAL COGNITION, BECAUSE IT IS EASY ART.
PLUS IT DOES NOT EXIST QUE PAR RAPPORT TO MODERNISM AS A REACTION AGAINST IT. IT IS THE CONTEXTUAL INFO OF MODERNISM.
Labels:
art form,
contextual,
modernism
Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011
TAXI!
Στέκομαι στο πεζοδρόμιο. Από τα βρώμικα κίτρινα αυτοκίνητα με την ταμπέλα «Taxi» από πάνω, με χωρίζει ο λεωφορειόδρομος. Ένα-ένα, καθώς κάνω σήμα, ελίσσονται με ευλυγισία ανάμεσα από άλλα αυτοκίνητα, τρόλλευ και λεωφορεία, και περνούν ξυστά από μπροστά μου. Οι οδηγοί μου κάνουν σήμα με την παλάμη «πού πάς;» με το μπράτσο να ξεκουράζεται πάνω στο τιμόνι. Σεπτή μαγκιά και κατανοητή κόπωση καθώς είναι απόγευμα. Η κατεύθυνση που προτείνω δεν βολεύει, είναι η ώρα που ο Έλλην ταξιτζής πάει σπίτι για να φάει. Κάποιος με πιο ανθρωπιστικά αισθήματα κάνει γρήγορους υπολογισμούς και σκέφτεται ότι αν έχω διάθεση να περπατήσω και λιγάκι, κάπως θα με βολέψει. Με αντιμετωπίζει σαν να του ‘χω υποχρέωση για τη φιλάνθρωπη στάση που επέδειξε, και στο δρόμο γίνεται άπληστος: πριν αλλάξει με το συνάδελφο μπορεί να συμπληρώσει κι άλλο το μεροκάματο. Περνάμε ξυστά και κόβουμε ταχύτητα μπροστά σε όποιο άνθρωπο κοντοστέκεται στο πεζοδρόμιο, ψαρεύοντας πελάτες. Σκέφτομαι ότι για έναν τέτοιο μουστακαλή η παρομοίωση που έχω στο νου μου είναι αστεία, αλλά μάλλον δεν θα την εκτιμήσει αν αποφασίσω να τη μοιραστώ μαζί του. Χαμογελάω με εκδικητικότητα από τις κοινωνικοφιλοσοφικές προεκτάσεις του παραλληλισμού. Σιγά-σιγά αρχίζω να αισθάνομαι ότι «κάτι» με κοιτάει. Είναι ο οδηγός, εξεταστικά απ’ τον καθρέφτη: δε βρέθηκε ούτε ένας πελάτης, προφανώς με βρίζει από μέσα του γι’ αυτό, και αρχίζω να πιστεύω ότι σαν τον Μπαρμπαρόσσα θα με βάλει να «περπατήσω στη σανίδα» ή κάτι ανάλογο μια και δεν είμαστε στη θάλασσα. Ο νους μου πάει στα καλά του βαδίσματος. Στην εκγύμναση των μυών, την «καλή χοληστερίνη» και άλλα συναφή που έχω αποκομίσει από την κυριακάτικη ιατρική πληροφόρηση των εφημερίδων. Τον ευχαριστώ και κατεβαίνω πιο πριν από το σημείο όπου θα με εγκατέλειπε. Είναι η πρώτη φορά που χαμογελάει, χαίρεται που κατάλαβα ότι του ήμουν βάρος. Ε, μου ‘ρχεται να του πω, τι είναι ένας μικρός εκβιασμός μεταξύ φίλων;
©
©
Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011
SISTERS O SISTERS? (NO WAY!)
...Γράφω αυτή την επιστολή και την απευθύνω προς όλες εκείνες που νομίζουν ότι διαφέρουν από τις «απλές νοικοκυρούλες» επειδή αντί για «Ελενίτσα» έβλεπαν «Sex and the City», καθώς και σε αυτές που κολακεύονται να τις αποκαλούν «σούπερ μαμάδες» επειδή «κάνουν τα πάντα τόσο μα τόσο αγόγγυστα και ηρωικά -και συμφέρουν». Δηλαδή μαζεύουν, καθαρίζουν, ανατρέφουν κακομαθημένα παιδιά και ένα μωρό (ούτως ειπείν ηλίθιο) σύζυγο, και επιπλέον μπορούν με παρρησία –ως εργαζόμενες επιπλέον- να ξυστούν την επομένη στον (μέχρι πρότινος) Παράδεισο, (κάτι σαν μόνιμο ταξίδι στις Μαλδίβες), που λέγεται «Δημόσιο». Να είναι σαδιστικές, κακοπλυμένες, κακοπηδημένες, αλλά να είναι «σούπερ μαμάδες», με προσήλωση στην εξάλειψη του λεκέ, στο παρκέ και το σφουγγάρισμα.
Το είδος δηλαδή που πλέον συνασπίζεται σε μπλόγκο-ιντερνετικές συζητήσεις για τα παιδιά τους, και που ανατριχιάζουν οι λογικές ψυχές έτσι και η μηχανή αναζήτησης τις στείλει σε κανένα τέτοιο site, σα χαλασμένη μηχανή του χρόνου που σε στέλνει στο Μεσαίωνα. Σ’ αυτές τις διαδικτυακές τοποθεσίες, όλα τα καλά χωράνε: υστερίες, τρελλές συμβουλές, αγώνας ταχύτητας ποιά θα καπελώσει την άλλη, με το χαμόγελο και τη φιλικότητα στη μούρη, διά των «γνώσεων»: «Τι κάνετε αν έχει ψείρες το παιδί σας;» «Εγώ να σου πω «φιλενάδα»! πρέπει να του βάλεις οινόπνευμα, πετρέλαιο και βαζελίνη, και μετά να το λούσεις με σαπούνι για τα πιάτα μ’ ένα χέρι ξύδι στο τέλος για να γυαλίσει.» Ναι, θα έρθει σίγουρα και θ’ αστράψει η κασίδα, χώρια που το Πυρέξ θέλει πάντα καλή περιποίηση για να «τρίζει» από καθαριότητα πριν το επόμενο ψητό, κι αυτό μια «σούπερ μαμά» δεν το ξεχνάει ποτέ.
Αφήσαμε εδώ και καιρό στην άκρη τον όρο «Κατίνα», γιατί υποτίθεται ότι η μέση Ελληνίδα αποτίναξε τα περιττά κιλά και τη σκοτοδίνη του σεξ με το σύζυγο, μορφώθηκε κιόλας, οπότε έπαψε να είναι το ατημέλητο παντρεμένο θηλυκό με τα κουτσούβελα να κρέμονται απ’ τη φούστα. Μα μη γινόμαστε αφελείς...Γίνεται να αλλάξει το «μέσα» επειδή –ενδεχομένως- άλλαξε το «έξω»; Το γεγονός ότι η γάμπα-κολώνα του Παρθενώνα ξεχείλωσε πέντε ζευγάρια μπότες στο κατάστημα για να στριμωχτεί στο έσχατο ζευγάρι-με-ελαστικό-αντί-για-δέρμα, και ισορροπεί το όλον σε δώδεκα μυτερούς πόντους ενώ ανεμίζει από πάνω χαίτη νομιμοποιημένου οξυζενέ (ενώ παλιότερα αυτό ήταν ο ορισμός της κοτάρας), δε σημαίνει ότι η ψυχή δεν πετάει στα ουράνια κάθε φορά που επαναλαμβάνεται το τηλεοπτικό Άρλεκιν με τις τέσσερις επαρχιώτισσες στη Νέα Υόρκη, να ντύνονται και να φέρονται σαν καρνάβαλοι.
Είναι οι ίδιες μεταλλαγμένες γυναίκες, αυτές οι σούπερ μαμάδες (...), που συναντά κανείς στις παιδικές χαρές, με τα παιδιά που συμπεριφέρονται ως θηρία ενώ οι στοργικές μητερούλες τους καπνίζουν αρειμανίως ατενίζοντας το άπειρο ωσάν να μην τις αφορά το όλο ζήτημα. Είναι οι ίδιες που συμπεριφέρονται αλλιώς στα παιδιά τους ανάλογα με το φύλο τους, και απαιτούν να κάνει και η άτιμος κοινωνία το ίδιο: στις κόρες τους –από τα γεννητούρια των οποίων νιώθουν ταπεινωμένες στα σόγια- να κάνουν τα χατίρια υπό την απειλή διαρκούς υστερικής κρίσης, στους γιους τους τεμενάδες μια και υπομένουν το βάρος της τεθνεώσης επιθυμίας της μαμάκας να βρει στο πρόσωπο του μπαμπάκα τον πρίγκιπα που της τάξανε. Μια υπενθύμιση ότι ο μικρός τους πρίγκηψ ενδέχεται να αποδειχτεί εξίσου τζούφιος με τον μπαμπά στο κρεβάτι ή μικρομοριακός, συνήθως βοηθά τους ευαίσθητους αυτούς γυναικείους ψυχισμούς να έρθουν στα συγκαλά τους, κυρίως μέσω τους θυμού, και της αδρεναλίνης που εξαιτίας αυτού του σχολιασμού, εκλύεται σε ποσότητες πέραν κάθε φαντασίας.
Το φτωχοποιημένο λάϊφ-στάϊλ τις κολακεύει. Ψαρεύοντας στα τυφλά, ψαχουλεύοντας στο χάος μιας αναδιαρθρωμένης αν όχι καταβαραθρωμένης αγοράς, το ενδιαφέρον γυρνάει –και ζυγίζει τις δυνατότητες που μπορεί να έχει ως αγοραστικό κοινό και αξία- στη μετεξέλιξη της «κατίνας της διπλανής πόρτας.» Που δε βλέπει «Ελενίτσα» σαν τη μάνα της, αλλά Carrie Bradshaw. Που συμμετέχει σε μπλογκ στο ίντερνετ με συμβουλές για κάθε νόσο και μαλακία, δείχνοντας «εμπειρία και αφοσίωση στην οικογένεια.» Τόσα καμένα σουτιέν, τόση θεωρία, τόση σκέψη, και να μην ηττώνται με τίποτα οι «τοξικές» άγιες κατίνες...Ενδεχομένως αναπαράγονται και μεταλλάσσονται χρησιμοποιώντας ως βολικούς «υποδοχείς» τους άρρενες (σαν τους προαναφερθέντες της παιδικής χαράς), που μεγάλωσαν άλλες τοξικές πριν απ’ αυτές, γι’ αυτές: με κρυφό καμάρι για το «επίτευγμα», και έσχατη ντροπή για το φύλο τους.
Το είδος δηλαδή που πλέον συνασπίζεται σε μπλόγκο-ιντερνετικές συζητήσεις για τα παιδιά τους, και που ανατριχιάζουν οι λογικές ψυχές έτσι και η μηχανή αναζήτησης τις στείλει σε κανένα τέτοιο site, σα χαλασμένη μηχανή του χρόνου που σε στέλνει στο Μεσαίωνα. Σ’ αυτές τις διαδικτυακές τοποθεσίες, όλα τα καλά χωράνε: υστερίες, τρελλές συμβουλές, αγώνας ταχύτητας ποιά θα καπελώσει την άλλη, με το χαμόγελο και τη φιλικότητα στη μούρη, διά των «γνώσεων»: «Τι κάνετε αν έχει ψείρες το παιδί σας;» «Εγώ να σου πω «φιλενάδα»! πρέπει να του βάλεις οινόπνευμα, πετρέλαιο και βαζελίνη, και μετά να το λούσεις με σαπούνι για τα πιάτα μ’ ένα χέρι ξύδι στο τέλος για να γυαλίσει.» Ναι, θα έρθει σίγουρα και θ’ αστράψει η κασίδα, χώρια που το Πυρέξ θέλει πάντα καλή περιποίηση για να «τρίζει» από καθαριότητα πριν το επόμενο ψητό, κι αυτό μια «σούπερ μαμά» δεν το ξεχνάει ποτέ.
Αφήσαμε εδώ και καιρό στην άκρη τον όρο «Κατίνα», γιατί υποτίθεται ότι η μέση Ελληνίδα αποτίναξε τα περιττά κιλά και τη σκοτοδίνη του σεξ με το σύζυγο, μορφώθηκε κιόλας, οπότε έπαψε να είναι το ατημέλητο παντρεμένο θηλυκό με τα κουτσούβελα να κρέμονται απ’ τη φούστα. Μα μη γινόμαστε αφελείς...Γίνεται να αλλάξει το «μέσα» επειδή –ενδεχομένως- άλλαξε το «έξω»; Το γεγονός ότι η γάμπα-κολώνα του Παρθενώνα ξεχείλωσε πέντε ζευγάρια μπότες στο κατάστημα για να στριμωχτεί στο έσχατο ζευγάρι-με-ελαστικό-αντί-για-δέρμα, και ισορροπεί το όλον σε δώδεκα μυτερούς πόντους ενώ ανεμίζει από πάνω χαίτη νομιμοποιημένου οξυζενέ (ενώ παλιότερα αυτό ήταν ο ορισμός της κοτάρας), δε σημαίνει ότι η ψυχή δεν πετάει στα ουράνια κάθε φορά που επαναλαμβάνεται το τηλεοπτικό Άρλεκιν με τις τέσσερις επαρχιώτισσες στη Νέα Υόρκη, να ντύνονται και να φέρονται σαν καρνάβαλοι.
Είναι οι ίδιες μεταλλαγμένες γυναίκες, αυτές οι σούπερ μαμάδες (...), που συναντά κανείς στις παιδικές χαρές, με τα παιδιά που συμπεριφέρονται ως θηρία ενώ οι στοργικές μητερούλες τους καπνίζουν αρειμανίως ατενίζοντας το άπειρο ωσάν να μην τις αφορά το όλο ζήτημα. Είναι οι ίδιες που συμπεριφέρονται αλλιώς στα παιδιά τους ανάλογα με το φύλο τους, και απαιτούν να κάνει και η άτιμος κοινωνία το ίδιο: στις κόρες τους –από τα γεννητούρια των οποίων νιώθουν ταπεινωμένες στα σόγια- να κάνουν τα χατίρια υπό την απειλή διαρκούς υστερικής κρίσης, στους γιους τους τεμενάδες μια και υπομένουν το βάρος της τεθνεώσης επιθυμίας της μαμάκας να βρει στο πρόσωπο του μπαμπάκα τον πρίγκιπα που της τάξανε. Μια υπενθύμιση ότι ο μικρός τους πρίγκηψ ενδέχεται να αποδειχτεί εξίσου τζούφιος με τον μπαμπά στο κρεβάτι ή μικρομοριακός, συνήθως βοηθά τους ευαίσθητους αυτούς γυναικείους ψυχισμούς να έρθουν στα συγκαλά τους, κυρίως μέσω τους θυμού, και της αδρεναλίνης που εξαιτίας αυτού του σχολιασμού, εκλύεται σε ποσότητες πέραν κάθε φαντασίας.
Το φτωχοποιημένο λάϊφ-στάϊλ τις κολακεύει. Ψαρεύοντας στα τυφλά, ψαχουλεύοντας στο χάος μιας αναδιαρθρωμένης αν όχι καταβαραθρωμένης αγοράς, το ενδιαφέρον γυρνάει –και ζυγίζει τις δυνατότητες που μπορεί να έχει ως αγοραστικό κοινό και αξία- στη μετεξέλιξη της «κατίνας της διπλανής πόρτας.» Που δε βλέπει «Ελενίτσα» σαν τη μάνα της, αλλά Carrie Bradshaw. Που συμμετέχει σε μπλογκ στο ίντερνετ με συμβουλές για κάθε νόσο και μαλακία, δείχνοντας «εμπειρία και αφοσίωση στην οικογένεια.» Τόσα καμένα σουτιέν, τόση θεωρία, τόση σκέψη, και να μην ηττώνται με τίποτα οι «τοξικές» άγιες κατίνες...Ενδεχομένως αναπαράγονται και μεταλλάσσονται χρησιμοποιώντας ως βολικούς «υποδοχείς» τους άρρενες (σαν τους προαναφερθέντες της παιδικής χαράς), που μεγάλωσαν άλλες τοξικές πριν απ’ αυτές, γι’ αυτές: με κρυφό καμάρι για το «επίτευγμα», και έσχατη ντροπή για το φύλο τους.
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
CITY JOURNAL
Τα καφενεία είναι γεμάτα από απόμαχους του Γιωργάκη. Δεν υπάρχει μέλλον, μόνο παρελθόν αξίας μερικών δις. Οι θαμώνες πίνουν ψύχραιμα τον καφέ τους, τόσο ψύχραιμα, που καθώς τους προσπερνώ κάνω δήθεν ότι κάτι ψάχνω στην τσάντα μου για να κοντοσταθώ λίγο και να τους κοιτάξω καλύτερα. Ο Τράγκας στο ραδιόφωνο μέσα στο ταξί, λέει για αεριτζήδες, αετονύχηδες και λαμόγια. Δε διαφωνώ. Ούτε και περίμενα να με διακινεί η ρητορία του. Στα κινέζικα ψωνίζουν τώρα οι εξαθλιωμένοι. Τα εμπορεύματα κρέμονται μισοτιμής: καρώ πουκάμισο 4 ευρώ από 8. Στο κατάστημα του "1 ευρώ" υπάρχει ουρά. Πουλάει κούπες, καλλυντικά, φω μπιζού, παιχνιδάκια, σαγιονάρες, κλάμερ, σημειωματάρια, κουζινικά. Μα πραγματικά 1 ευρώ; Σε τι εργοστάσιο φτιάχτηκαν; Στα φθηνά πολυκαταστήματα υπάρχει κόσμος αλλά δεν ψωνίζει, στο ταμείο μπορείς να εξαντλήσεις όλη σου την εκκεντρικότητα. Ουδείς θα στενοχωρηθεί για τις καθυστερήσεις. Είδα στην Ομόνοια κοντά τον Βλαντιμίρ, τον Εστραγκόν και τον Λάκι. Εκπληκτικό! Απερίγραπτο! Από τις καλύτερες performances ever. Ήδη απεχθάνομαι τις προσχεδιασμένες αγωνίες της σκηνής. Νομίζω ότι μου χαρίστηκε μια εξαιρετική στιγμή. Τα καταστήματα της Αιόλου, έχουν φούστες "εβαζέ". Σε κρεμάστρες στην είσοδο. Ό,τι πάρεις 12 ευρώ. Σκέπτομαι πως όταν αρχίζει να μη σε συγκινεί τίποτα, καλύτερα να μη γράφεις κριτική. Ξανά ο Εστραγκόν, ο Βλαντίμιρ κι ο Λάκι. Τι έξοχη σωματικότητα! Η Μαγκί Μαρέν ό,τι αηδία και να 'κανε, το May B θα την έσωζε. Πολύ καλή ματιά στον Μπέκετ. Αν κάποιος σε ρωτήσει ξαφνικά, τι σκέφτεσαι; Και πεις, ότι δε θέλω να ξεχάσω την αυθόρμητη σκηνή απ' τον Γκοντό στην Ομόνοια και το May B της Μαγκί Μαρέν, αντί για κάτι πιο χειροπιαστό, όπως η απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ ή τις τιμές των αγαθών, αυτό σε κάνει "εκκεντρικό"; Δεν είχα την παραμικρή διάθεση να γίνω μέλος κάποιας "χαμένης γενιάς". Σαν τις γενιές των δύο παγκοσμίων πολέμων ή άλλων ζοφερών στιγμών της ανθρωπότητας. Όταν συμβεί αυτό πρέπει να μεταναστεύσεις, και να χορέψεις αυτοκατστροφικά μέχρι το τέλος; Σαν τους Αμερικανούς στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου; Ωραίο το Midnight in Ρaris. Κρίμα που ο Ουίλσον πρέπει να μιλάει σαν καρικατούρα του Γούντι Άλλεν. Ο τελευταίος κάνει συλλογή τεράστιων αστέρων στα μη-γκλάμουρ έργα του. Από τότε που έπαψε να παίζει, όλοι μιλάνε σαν αυτόν και την Νταϊάν Κήτον. Είναι πάντα το ίδιο ζευγάρι σε καταστάσεις ανατροπής του μεσο-μεγαλο-αστικού περιβάλλοντος. Αυτό το όρθιο κορμί, αυτή η ασχήμια, η ταπεινότητα ενός απεχθούς παρουσιαστικού με τη βεβαιότητα της ικανότητας επιβίωσης...μου φαίνεται γνωστό...αλλά το μέγεθος είναι λάθος, μάλλον θα είναι νεαρός απόγονος των σιχαμερών κατσαρίδων, και τρέχει με ταχύτητα στο πάτωμα του εστιατορίου. Το πάτωμα είναι τόσο γυαλιστερό...αψεγάδιαστο. πώς διάολο λοιπόν...; Κρύφτηκε κάτω απ' τον καναπέ. Είμαι κουρασμένη για να φύγω. Καταφεύγω στην τακτική της στρουθοκαμήλου. Αν καθόμουν αλλού, δεν θα την είχα δει. Καλού-κακού, ρίχνω μια ματιά στη δική μου καρέκλα. OK, No Monsters tonight. Ξαφνικά πάντως, δεν πεινάω. Έναν ελληνικό παρακαλώ. Είναι ανεβαστικός. Η σερβιτόρα αναρωτιέται απ' το ύψος του μεγαλείου που μου δίνει η σακκούλα που κρατάω, γιατί παραγγέλνω τον φθηνότερο καφέ, χωρίς καν ένα συνοδευτικό. Μου φαίνεται ξαφνικά, για κλάσματα δευτερολέπτου ότι τα ακούω όλα και τα βλέπω τόσο καθαρά που είναι ενοχλητικό, κάπως σαν τον Τζέρυ Λιούις μετά το μεθύσι του, που ο παραμικρός θόρυβος του φαίνεται σαν τις καμπάνες της Νοτρ Νταμ. Αφήνω πουρμπουάρ και ο σεβασμός αποκαθίσταται. Ώρα γαι τον επόμενο γύρο. Καλό μου ημερολόγιο θα τα ξαναπούμε.
Labels:
Γκοντό,
Γούντυ Άλλεν,
Μαγκί Μαρέν,
Ομόνοια
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011
ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Ή TIME MACHINE
Ξαναγυρνάμε στο 2004.
Ασύστολον ψεύδος, διότι το 2004, δεν υπήρχε τέτοια εξαθλίωση.
Υπήρχαν, για τους υποψιασμένους, τα πρώτα σημάδια, ίσως ανεξήγητα, και υφέρποντες κραδασμοί. Όπως στα θρίλερ με τα ανακόντα, τα κουνούπια, τις αράχνες και τα ηφαίστια, που όλο και ψυχανεμίζονται κάποιοι, όλο και ψιλοκουνάει η γη, όλο και μυστηριωδώς εξαφανίζονται κάποιοι, αλλά κανένας δεν ακούει και δεν ερμηνεύει τα τεκταινόμενα.
Τα πρώτα σημάδια ήταν πως εν μέσω "άνθισης", με το συμπάθειο κιόλας για την λέξη πορνό που χρησιμοποιώ, δουλειές χάνονταν, και το κυριότερο, δεν μπορούσε όποιος την έχανε να βρει άλλη, δεν πα' να 'χε προσόντα και το Θεό μπάρμπα.
Άλλο σημάδι, της παθογένειας που προετοίμαζε την κρίση, ήταν πως οι πόροι που ελαχιστοποιούνταν και μορφοποιούνταν σε πολύ συγκεκριμένα αντικείμενα, συγκεντρώνονταν στα χέρια απόλυτα ολίγων.
Τώρα που γυρνάμε πίσω στο χρόνο της ντροπής των Ολυμπιακών ρεζιλιών, σ' ένα εικονικό 2004 με επιπλέον ανεργία και φτώχεια δυσθεώρητες, πώς σας φαίνονται οι αναμνήσεις της φιέστας;
Πώς σας φαίνονται τα κάθε είδους φεστιβάλ, φεστιβαλάκια, συναυλίες, και σπατάλες κάθε είδους;
Πώς σας φαίνονται οι τριετείς συμβάσεις σε μια Ελλαδίτσα κακομοίρα, όταν δεν άντεξε τέτοια "συμβόλαια" ούτε η Γαλλία;
Πώς σας φαίνονται τα μεγαλομανιακά και καλοπληρωμένα καλλιτεχνίζοντα "οράματα";
Ποιός θα ρωτήσει επιτέλους για απολογισμούς, έξοδα και αποζημιώσεις επιτροπών και κόντρα επιτροπών;
Πότε θα καταλάβουν όλοι ότι 700 χιλιάρικα είναι πολλά λεφτά για επιχορηγήσεις ανέλπιδης καριέρας; Πότε;;;
Άντε, ευτυχισμένο το 1999 έτος Μπαγκλαντές, διότι τέτοιους μισθούς θα παίρνει οσονούπω και ο Έλληνας εργαζόμενος.
Α, και επειδή είσαστε εύπιστοι και φταίτε που δεν ακούσατε και δεν ρωτήσατε όταν έπρεπε όσα έπρεπε, όταν δείτε κανέναν Πακιστανό, Ινδό, Μπαγκλαντεσιανό, ρωτήστε για ελεύθερες θέσεις εργασίας εκεί, και ανοίγματα λογαριασμών σε ρουπίες. Προβάρετε και κανένα χορευτικό Μπόλυγουντ, άντε και κανά τραγούδι της Ναργκίς οι παλιότεροι. Ξεθάψτε Καζαντζίδη, δημοτικά της ξενιτιάς, ντοκυμανταίρ για μετανάστες, δείτε στην ανάγκη και την Αλίκη που ζήταγε από "ένα θείο της να της βγάλει άδεια και τα εισιτήρια για την Αυστράλια". Μια κούτα τσιγάρα δρόμος είναι. Μέχρι να πεις κάρρυ και κοτόπουλο τίκκα μασάλα, θα 'σαι στην Καλικούτα. Ο Βισνού* να σας βαρέσει να συνέλθετε.
(*Βισνού: θεότητα με πολλά χέρια).
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΝ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΝ Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ
Υπεραστικό λεωφορείο κατευθύνεται προς κεντρική αρτηρία, για να συναντήσει άλλο, διερχόμενο υπεραστικό λεωφορείο από την πρωτεύουσα του νομού. Θα ανταλλάξουν επιβάτες. Αν υπάρχει χώρος, το "φορτίο" του πρώτου, από την κωμόπολη, θα ανέβει και θα πάει να παλουκωθεί σε όσα καθίσματα περισσεύουν στο όχημα από την πρωτεύουσα. Άγραφος νόμος λέει ότι όποιος πρόλαβε από την πρωτεύουσα τον Κύριο οίδε, και οι δευτεράντζες απ' τον υπόλοιπο νομό κάθονται στα περισσευούμενα. Το εθιμικό δίκαιο όμως δεν ισχύει στην Ελλάδα, και ο γραπτός νόμος λέει ότι κάθεσαι στον ίδιο αριθμό θέσης που έλεγε το εισιτήριο από το κωλοχώρι που ανέβηκες. Επίσης λέει ότι το παιδάκι σου δικαιούται θέση και δε χρειάζεται να το κρατάς λες και παίζεις στην "Κυρά μας τη μαμμή".
Ανέβηκα στο εκ της πρωτευούσης λεωφορείο με το παιδάκι μου, και με άγχος φύλακα στα τραίνα των Ες-Ες που έπρεπε να προλάβουν το νυχτερινό για Άουσβιτς, ο εισπρακτορεύων μου σύστησε να προχωρήσω γρήγορα όπου νομίζω -προς τα μετόπισθεν.
Αφού κάθισα στο απολύτως τελευταίο κάθισμα και μόνο επειδή κάποιος εντέλει σηκώθηκε (διότι ΟΛΟΙ κάθονταν ανά ένας για να είναι ως αυτοκράτορες μόνοι τους και έπρεπε το τετράχρονο παιδάκι μου να πάει να κάτσει μόνο του διότι ουδείς δεχόταν να καθίσει με άλλον και οι ιθύνοντες του λεωφορείου ουδέν έπρατταν για να συνετίσουν τα γαϊδούρια), είπα στον νεαρό εισπράκτορα αν θα πάει μακριά η βαλίτσα και πότε θα κάτσω στη σωστή θέση που δικαιούμην. Ακολούθησε το εξής σουρεάλ:
Εγώ: Πού 'σαι αγαπούλα, πήγαινε πες ότι έχω εισιτήριο και πρέπει να κάτσω στην θέση αρ. 1!
Πάει μπροστά και λέει στα δύο αρσενικά γαιδούρια που ήταν στη θέση που κανονικά είχα, το θέμα. Έρχεται και λέει: Συγγνώμη, πρέπει να κάτσετε εδώ, δεν σηκώνονται.
Λέω: Πες τους ότι έχω εισιτήριο και ρώτησα στην αφετηρία και μου είπαν ότι δικαιούμαι να καθίσω εκεί, και δεν θα υποχωρήσω.
Πάει και το λέει σε οδηγό και γαιδούρια. Έρχεται και λέει: Δεν μπορώ να κάνω τίποτα λέει ο οδηγός, το πολύ να σας δώσουμε τη μια θέση, διότι ο ένας δέχτηκε να σηκωθεί!!!
Του λέω: Πήγαινε πες ότι δεν θα υποχωρήσω, θα κάνω αναφορά, και δικαιούμαι θέση για το νήπιο, τα ρώτησα και είναι έτσι. (Εν χορώ οι δίπλα έλεγαν, "ναι, ναι, ωσαννά!!!")
Πάει τα λέει και έρχεται λέγοντας: Δε γίνεται τίποτα, λυπάμαι.
Του λέω λοιπόν, αφού παίζω τον Τάκη Σπυριδάκη όπως στη διαφήμιση, (γέλια από δίπλα και πλέον παρακολουθούσε ΟΛΟ το λεωφορείο και το παιδί μου έλεγε "μαμά γιατί τσακώνεσαι;" και διάφοροι του λέγανε "καλά κάνει η μαμά σου, έχει δίκιο", κι άλλοι λέγανε "έτσι πρέπει να μάθεις κι εσύ να διεκδικείς τα δίκια σου" και γενικά γινόταν της κακομοίρας), πήγαινε πες στον οδηγό να κοιτάξει απ' το καθρεφτάκι ένα λεπτό, μην τον στείλω και προπονεί στα χωράφια.
Γυρνάει ο οδηγός και του δείχνω τεντωμένο το χαρτάκι του εισιτηρίου, με τον δείκτη στη θέση που αναγραφόταν ο αριθμός της θέσης. Ακολουθεί σύσκεψη, ξανάρχεται. Μα δε γίνεται...
Του λέω, άκου, δεν μπορείτε να επιβάλλετε τον κανονισμό στο ίδιο σας το λεωφορείο;
Λέει: Μα δεν είναι δικό μου, εγώ απλά μεταφέρω τι λέτε...!
Εδώ δεν είναι διαφήμιση, του λέω, να πας να πεις ότι ξέρω τι ισχύει γιατί ρώτησα, και οι κύριοι ΔΕΝ έχουν αυτή τη θέση, οπότε δεν θα τους περάσει, θα επιβληθεί το δίκαιο και ο νόμος.
Έρχεται ξανά, αφού είχε σηκωθεί και το δεύτερο γαϊδούρι με ηττημένο το dasein του και τα γεννητικά του όργανα ακόμα μικρότερα, και λέει πονεμένα, "ελάτε να καθίσετε".
Το χειρότερο ήταν που είπα στον καρα-μάτσο -και ευνουχισμένο πλέον- οδηγό, "ευχαριστώ".
Ανέβηκα στο εκ της πρωτευούσης λεωφορείο με το παιδάκι μου, και με άγχος φύλακα στα τραίνα των Ες-Ες που έπρεπε να προλάβουν το νυχτερινό για Άουσβιτς, ο εισπρακτορεύων μου σύστησε να προχωρήσω γρήγορα όπου νομίζω -προς τα μετόπισθεν.
Αφού κάθισα στο απολύτως τελευταίο κάθισμα και μόνο επειδή κάποιος εντέλει σηκώθηκε (διότι ΟΛΟΙ κάθονταν ανά ένας για να είναι ως αυτοκράτορες μόνοι τους και έπρεπε το τετράχρονο παιδάκι μου να πάει να κάτσει μόνο του διότι ουδείς δεχόταν να καθίσει με άλλον και οι ιθύνοντες του λεωφορείου ουδέν έπρατταν για να συνετίσουν τα γαϊδούρια), είπα στον νεαρό εισπράκτορα αν θα πάει μακριά η βαλίτσα και πότε θα κάτσω στη σωστή θέση που δικαιούμην. Ακολούθησε το εξής σουρεάλ:
Εγώ: Πού 'σαι αγαπούλα, πήγαινε πες ότι έχω εισιτήριο και πρέπει να κάτσω στην θέση αρ. 1!
Πάει μπροστά και λέει στα δύο αρσενικά γαιδούρια που ήταν στη θέση που κανονικά είχα, το θέμα. Έρχεται και λέει: Συγγνώμη, πρέπει να κάτσετε εδώ, δεν σηκώνονται.
Λέω: Πες τους ότι έχω εισιτήριο και ρώτησα στην αφετηρία και μου είπαν ότι δικαιούμαι να καθίσω εκεί, και δεν θα υποχωρήσω.
Πάει και το λέει σε οδηγό και γαιδούρια. Έρχεται και λέει: Δεν μπορώ να κάνω τίποτα λέει ο οδηγός, το πολύ να σας δώσουμε τη μια θέση, διότι ο ένας δέχτηκε να σηκωθεί!!!
Του λέω: Πήγαινε πες ότι δεν θα υποχωρήσω, θα κάνω αναφορά, και δικαιούμαι θέση για το νήπιο, τα ρώτησα και είναι έτσι. (Εν χορώ οι δίπλα έλεγαν, "ναι, ναι, ωσαννά!!!")
Πάει τα λέει και έρχεται λέγοντας: Δε γίνεται τίποτα, λυπάμαι.
Του λέω λοιπόν, αφού παίζω τον Τάκη Σπυριδάκη όπως στη διαφήμιση, (γέλια από δίπλα και πλέον παρακολουθούσε ΟΛΟ το λεωφορείο και το παιδί μου έλεγε "μαμά γιατί τσακώνεσαι;" και διάφοροι του λέγανε "καλά κάνει η μαμά σου, έχει δίκιο", κι άλλοι λέγανε "έτσι πρέπει να μάθεις κι εσύ να διεκδικείς τα δίκια σου" και γενικά γινόταν της κακομοίρας), πήγαινε πες στον οδηγό να κοιτάξει απ' το καθρεφτάκι ένα λεπτό, μην τον στείλω και προπονεί στα χωράφια.
Γυρνάει ο οδηγός και του δείχνω τεντωμένο το χαρτάκι του εισιτηρίου, με τον δείκτη στη θέση που αναγραφόταν ο αριθμός της θέσης. Ακολουθεί σύσκεψη, ξανάρχεται. Μα δε γίνεται...
Του λέω, άκου, δεν μπορείτε να επιβάλλετε τον κανονισμό στο ίδιο σας το λεωφορείο;
Λέει: Μα δεν είναι δικό μου, εγώ απλά μεταφέρω τι λέτε...!
Εδώ δεν είναι διαφήμιση, του λέω, να πας να πεις ότι ξέρω τι ισχύει γιατί ρώτησα, και οι κύριοι ΔΕΝ έχουν αυτή τη θέση, οπότε δεν θα τους περάσει, θα επιβληθεί το δίκαιο και ο νόμος.
Έρχεται ξανά, αφού είχε σηκωθεί και το δεύτερο γαϊδούρι με ηττημένο το dasein του και τα γεννητικά του όργανα ακόμα μικρότερα, και λέει πονεμένα, "ελάτε να καθίσετε".
Το χειρότερο ήταν που είπα στον καρα-μάτσο -και ευνουχισμένο πλέον- οδηγό, "ευχαριστώ".
Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011
ΕΜΠΝΕΥΣΗ
Είναι ευχάριστο που η στήλη μου City Journal, που ξεκίνησε πριν από κάτι χρόνια εδώ στο μπλογκ μου, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και αντιγραφής. Πώς λέγαμε "seiko" και "sfiko", αυθεντικό και παραποιημένο-μαϊμού; Ε, αυτό.
Να πω ότι δεν τσαντίστηκα; Ψέμματα θα πω και δεν το θέλω. Τουλάχιστον, αφού διαβάζεται το μπλογκ μου, ξέρω ότι οι ψωρίληδες αντιγραφείς θα δουν το μήνυμα.
Να πω ότι δεν τσαντίστηκα; Ψέμματα θα πω και δεν το θέλω. Τουλάχιστον, αφού διαβάζεται το μπλογκ μου, ξέρω ότι οι ψωρίληδες αντιγραφείς θα δουν το μήνυμα.
Κυριακή 28 Αυγούστου 2011
ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ
Έρχονται σε μια στιγμή που είσαι χαλαρός. Ζόμπι απ' τα παλιά. Σιχαμερά όντα που κάποτε έκανες -βλακωδώς- παρέα.
Χωρίς να τους καλέσεις, χωρίς να τους επιθυμήσεις, έτσι αυθαίρετα.
Για να πουν έναν προβαρισμένο μονόλογο γεμάτο από προσεκτικά μελετημένες στιγμές της ασήμαντης ζωούλας τους, νομίζοντας ότι θα σου τραβήξουν το ενδιαφέρον.
Και το μόνο σκίρτημα είναι μια ενόχληση και ένα ανακάτεμα στο στομάχι. Ανταποδίδεις κουρασμένα και βαριεστημένα μερικά αόρατα πειράγματα, αλλά είσαι σε μια πραγματικά καλή προσωπική στιγμή, σε έχουν διακόψει και σκέφτεσαι μόνο -με ταχύτητα φωτός- το μέγεθος του θράσους, κι έτσι δεν παρατηρείς σωστά τους πιθανούς υπαινιγμούς, ούτε και εκμεταλλεύεσαι τις χασμωδίες στη διήγηση, κάνεις αγώνα να μη ρίξεις μπινελίκια και μπούφλες.
Κι αναρωτιέσαι μόνο γιατί το σκουλήκι ήρθε να σ' ενοχλήσει, δεν υπήρχε λόγος, δεν το αναζητάς, η έκπληξη και η ενόχληση, η αμηχανία και ο θυμός κάπου φαίνονται. Αλλά το κωλοπετσωμένο σιχαματάκι, κάνει πως δεν τα βλέπει. Και σου χαλάει τη διάθεση. Μπορεί και όχι ιδιαίτερα...Δεν μπορείς να καθαρίσεις τον τόπο από τα μικρά, ύπουλα σκατά τα σπαρμένα δεξιά κι αριστερά. Μόνο τη μπόχα να αποφύγεις.
Μου διηγήθηκε την εμπειρία του ένας φίλος και σας τη μεταφέρω.
Χωρίς να τους καλέσεις, χωρίς να τους επιθυμήσεις, έτσι αυθαίρετα.
Για να πουν έναν προβαρισμένο μονόλογο γεμάτο από προσεκτικά μελετημένες στιγμές της ασήμαντης ζωούλας τους, νομίζοντας ότι θα σου τραβήξουν το ενδιαφέρον.
Και το μόνο σκίρτημα είναι μια ενόχληση και ένα ανακάτεμα στο στομάχι. Ανταποδίδεις κουρασμένα και βαριεστημένα μερικά αόρατα πειράγματα, αλλά είσαι σε μια πραγματικά καλή προσωπική στιγμή, σε έχουν διακόψει και σκέφτεσαι μόνο -με ταχύτητα φωτός- το μέγεθος του θράσους, κι έτσι δεν παρατηρείς σωστά τους πιθανούς υπαινιγμούς, ούτε και εκμεταλλεύεσαι τις χασμωδίες στη διήγηση, κάνεις αγώνα να μη ρίξεις μπινελίκια και μπούφλες.
Κι αναρωτιέσαι μόνο γιατί το σκουλήκι ήρθε να σ' ενοχλήσει, δεν υπήρχε λόγος, δεν το αναζητάς, η έκπληξη και η ενόχληση, η αμηχανία και ο θυμός κάπου φαίνονται. Αλλά το κωλοπετσωμένο σιχαματάκι, κάνει πως δεν τα βλέπει. Και σου χαλάει τη διάθεση. Μπορεί και όχι ιδιαίτερα...Δεν μπορείς να καθαρίσεις τον τόπο από τα μικρά, ύπουλα σκατά τα σπαρμένα δεξιά κι αριστερά. Μόνο τη μπόχα να αποφύγεις.
Μου διηγήθηκε την εμπειρία του ένας φίλος και σας τη μεταφέρω.
Παρασκευή 27 Μαΐου 2011
Τα 10 πιστεύω του ακράδαντου και απαρέγκλιτου Ελληνομαλάκα:
1. Θαυμάζει τον Παπούλια, τον Στεφανόπουλο, και γενικά τους τελευταίους προέδροι, ΚΑΙ αντιδρά φασιστικά άμα κάποιος εκφέρει βλάσφημη άποψη τύπου "ο Στεφανόπουλος δεν είχε βγει ποτέ του στις κανονικές εκλογές."
2. Πιστεύει ότι είναι εγγύηση του πολιτεύματος ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας.
3. Βγάζει παιδιά που μόνο με μέσον μπορούν να λειτουργήσουν.
4. Κάνει αγόρια και τα φέρνει στην παιδική χαρά αφήνοντάς τα ασύδοτα για να αποχτήσουν "αντρικά ένστικτα". (Ευτυχώς υπάρχουν κάτι μαμάδες -χαχα!- που λένε στις μαμάδες του μαλάκα ότι να προσέχει το μικρό καθήκι μήπως έχει στυτικές δυσλειτουργίες αύριο μεθαύριο και μήπως χρειαστεί αυξητική το μόριο (μπουχαχαχαχα!!!)
5. Πιστεύει ότι καλά κάνει και τρέχει σα ζαβός με το κινητό σκουλαρίκι μέσα σε 4Χ4 στα δρομάκια της Αθήνας.
6. Πιστεύει ότι καλώς πήρε 83 καταναλωτικά για να πάει να χορέψει σκυλάδικα στην Αράχωβα και να πιεί φραπέ της συμφοράς στη Μύκονο, μαστιγωνόμενος απ' την άμμο και τον αέρα δίπλα στους φον Ξεκόλεν.
7. Πιστεύει ότι τα τελευταία 4 χρόνια, το φεστιβάλ Αθηνών απόκτησε "Ευρωπαικό αέρα."
8. Μαθαίνει στα παιδιά του να είναι Χατζατζάρηδες "γλύψε, καλόπιασε (δάγκωσε στην πρώτη ευκαιρία καταπιεσμένο σκατό) έχε τον από κοντά τον καθηγητή και όλο και κάπου θα σε χώσει". (στον κ... του.)
9. Πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να δίνει λεφτά στους καλλιτέχνες.
10. Πιστεύει ότι η Μενεγάκη έχει ταλέντο, ο Γιακουμάτος "τα λέει έξω απ' τα δόντια", ο Πάγκαλος "έχει μια τρέλλα αλλά είναι έξυπνος" και άλλα συναφή -το πιάσατε το νόημα.
2. Πιστεύει ότι είναι εγγύηση του πολιτεύματος ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας.
3. Βγάζει παιδιά που μόνο με μέσον μπορούν να λειτουργήσουν.
4. Κάνει αγόρια και τα φέρνει στην παιδική χαρά αφήνοντάς τα ασύδοτα για να αποχτήσουν "αντρικά ένστικτα". (Ευτυχώς υπάρχουν κάτι μαμάδες -χαχα!- που λένε στις μαμάδες του μαλάκα ότι να προσέχει το μικρό καθήκι μήπως έχει στυτικές δυσλειτουργίες αύριο μεθαύριο και μήπως χρειαστεί αυξητική το μόριο (μπουχαχαχαχα!!!)
5. Πιστεύει ότι καλά κάνει και τρέχει σα ζαβός με το κινητό σκουλαρίκι μέσα σε 4Χ4 στα δρομάκια της Αθήνας.
6. Πιστεύει ότι καλώς πήρε 83 καταναλωτικά για να πάει να χορέψει σκυλάδικα στην Αράχωβα και να πιεί φραπέ της συμφοράς στη Μύκονο, μαστιγωνόμενος απ' την άμμο και τον αέρα δίπλα στους φον Ξεκόλεν.
7. Πιστεύει ότι τα τελευταία 4 χρόνια, το φεστιβάλ Αθηνών απόκτησε "Ευρωπαικό αέρα."
8. Μαθαίνει στα παιδιά του να είναι Χατζατζάρηδες "γλύψε, καλόπιασε (δάγκωσε στην πρώτη ευκαιρία καταπιεσμένο σκατό) έχε τον από κοντά τον καθηγητή και όλο και κάπου θα σε χώσει". (στον κ... του.)
9. Πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να δίνει λεφτά στους καλλιτέχνες.
10. Πιστεύει ότι η Μενεγάκη έχει ταλέντο, ο Γιακουμάτος "τα λέει έξω απ' τα δόντια", ο Πάγκαλος "έχει μια τρέλλα αλλά είναι έξυπνος" και άλλα συναφή -το πιάσατε το νόημα.
Δευτέρα 23 Μαΐου 2011
ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ...
...που λέγεται οδός Πλουτάρχου πρωί-πρώι με 6-7 μηχανές-τέρατα, δεν φαίνονται όλες, μέσα σε 10 μέτρα. Παραπάνω, διπλοπαρκαρισμένα τζιπ-τέρατα με σκατιάρηδες που μόλις ξεπαρκάρουν, τρέχουν και μιλάνε στο κινητό.
Δήμαρχε τα βλέπεις ή βγαίνεις μόνο με την αστυνομική συνοδεία και πας βόλτα στην Ομόνοια;
Διαμαρτυρήθηκα στο ψηλό γομάρι της μεγάλης μηχανής, και του είπα αυτό μπορεί να πέσει επάνω μας, και μόνο που δεν έκανε τσαμπουκά. Πώς και παρά το παράνομον της στάθμευσης αυτός...στα τέτοια του; Έχει καμιά ασυλία το παλουκάρι; Χώρια που καβαλικεύουν το πεζοδρόμιο και τρέχουν σαν τρελλοί. Άει σιχτίρ καφρίλα.
City Journal
Κατηφόρισα προς το στέκι μου μετά από μια μαραθώνια συζήγτηση, να πιω έναν καφέ να στανιάρω. Και να παρατηρήσω τους δίπλα, εμπρός, και έξω απ' το παράθυρο διαβαίνοντες. Και να διαβάσω την εφημερίδα μου.
Σύντομα κάθισαν δίπλα μου, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων δύο ζεύγη φιλενάδων. Μεσόκοπο ως προκεχωρημένο το ένα, νεαρότατο το άλλο.
Η συζήτηση όμως ήταν η ίδια, λες και είχε βγει από εικονογράφηση δείπνου Εβραϊκών οικογεννειών σε ταινία του Γούντυ Άλλεν: "η πίεση του Γιώργου, που έκανε εξετάσεις και χρειάστηκε μετά αξονική, αλλά του 'πε η ξαδέρφη του ότι ο αιματοκρίτης και μπλα...μπλα...μπλα", και "μα δεν ξέρεις αν έχεις υποθυροειδισμό, είσαι νέα, κάνε εξετάσεις κι αν οι τιμές είναι...και οι ορμόνες...άνω-κάτω...μην στενοχωριέσαι βρε συ..." και ξανά το πρώτο ζευγάρι "και είπε ο γιατρός...του 'γραψε τα φάρμακα...και πάνω που καλυτέρεψε, έπαθε η θειά του Αλτσχάϊμερ...άσ' τα σου λέω...και ο άντρας της Λούλας, ναι στο Χ νοσοκομείο, ναι όλες τις εξετάσεις βρε παιδί μου...", "πάρε το γιατρό και ρώτα τον...", "πήρε το γιατρό και τον ρώτησε, αλλά ήταν αργά..." Φαίνεται ότι είχα μείνει άναυδη και κοίταζα, διότι εισέπραξα κάτι ματιές ενοχλημένες, και οι φιλενάδες συνέχισαν το μακάβριο έργο τους. Οι συζητήσεις πήραν ακόμη πιο δραματική τροπή σαν να είχαν πάρει φόρα και να ευχαριστιόντουσαν την ίδια τους τη νοσηρότητα.
Εννοείται ότι πρέπει κανείς να αναγνωρίζει τις αντοχές του: αποχώρησα νικημένη κατά κράτος, παρά το γεγονός ότι είμαι σκληροπυρηνική καφενόβια. Πόσο καλύτερες στιγμές έχει γνωρίσει ο καφενές αυτός με επισκέπτες όπως πρώην υπουργοί πολιτισμού εν μέσω σκανδάλων και εμπορίου, καθώς και εκείνοι που "δεν θα τους ήξερε ούτε ο κηποιυρός τους χωρίς τον Αείμνηστο..." Με τον κόσμο να μουρμουρίζει θορυβημένος και να απομακρύνεται γρήγορα απ' το γκισέ στη θέα των διάσημων επισκεπτών. Και μετά απ' αυτά να έχεις την αδρεναλίνη της σαπουνόπερας και το αυτοσχέδιο δράμα. Οποία κατάντια.
Σύντομα κάθισαν δίπλα μου, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων δύο ζεύγη φιλενάδων. Μεσόκοπο ως προκεχωρημένο το ένα, νεαρότατο το άλλο.
Η συζήτηση όμως ήταν η ίδια, λες και είχε βγει από εικονογράφηση δείπνου Εβραϊκών οικογεννειών σε ταινία του Γούντυ Άλλεν: "η πίεση του Γιώργου, που έκανε εξετάσεις και χρειάστηκε μετά αξονική, αλλά του 'πε η ξαδέρφη του ότι ο αιματοκρίτης και μπλα...μπλα...μπλα", και "μα δεν ξέρεις αν έχεις υποθυροειδισμό, είσαι νέα, κάνε εξετάσεις κι αν οι τιμές είναι...και οι ορμόνες...άνω-κάτω...μην στενοχωριέσαι βρε συ..." και ξανά το πρώτο ζευγάρι "και είπε ο γιατρός...του 'γραψε τα φάρμακα...και πάνω που καλυτέρεψε, έπαθε η θειά του Αλτσχάϊμερ...άσ' τα σου λέω...και ο άντρας της Λούλας, ναι στο Χ νοσοκομείο, ναι όλες τις εξετάσεις βρε παιδί μου...", "πάρε το γιατρό και ρώτα τον...", "πήρε το γιατρό και τον ρώτησε, αλλά ήταν αργά..." Φαίνεται ότι είχα μείνει άναυδη και κοίταζα, διότι εισέπραξα κάτι ματιές ενοχλημένες, και οι φιλενάδες συνέχισαν το μακάβριο έργο τους. Οι συζητήσεις πήραν ακόμη πιο δραματική τροπή σαν να είχαν πάρει φόρα και να ευχαριστιόντουσαν την ίδια τους τη νοσηρότητα.
Εννοείται ότι πρέπει κανείς να αναγνωρίζει τις αντοχές του: αποχώρησα νικημένη κατά κράτος, παρά το γεγονός ότι είμαι σκληροπυρηνική καφενόβια. Πόσο καλύτερες στιγμές έχει γνωρίσει ο καφενές αυτός με επισκέπτες όπως πρώην υπουργοί πολιτισμού εν μέσω σκανδάλων και εμπορίου, καθώς και εκείνοι που "δεν θα τους ήξερε ούτε ο κηποιυρός τους χωρίς τον Αείμνηστο..." Με τον κόσμο να μουρμουρίζει θορυβημένος και να απομακρύνεται γρήγορα απ' το γκισέ στη θέα των διάσημων επισκεπτών. Και μετά απ' αυτά να έχεις την αδρεναλίνη της σαπουνόπερας και το αυτοσχέδιο δράμα. Οποία κατάντια.
Labels:
καφενόβιος,
πολιτισμός,
σαπουνόπερα,
υπουργός
Παρασκευή 6 Μαΐου 2011
ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ
Επειδή ζήλεψα που ο μάλερ@ παρουσιάζει όπερες σε διαφορετικές εκδοχές, παρουσιάζω εδώ σήμερα τρεις (3) διαφορετικές εκδοχές του μεγάλου Μάκη, προς τέρψιν των αναγνωστών. Η εκδοχή που λέει "θα γίνω αν το ζητάς και χαλί να με πα-ν-τάς" είναι θεϊκή. Δυστυχώς ως μη-αυθεντική λαϊκή ψυχή, προτιμάω τις άλλες δύο, αν και εκτιμώ βαθύτατα και την προαναφερθείσα "αυθεντική." (Φάε τη σκόνη μας μάλερ@ με τον (Δ)Ροσσίνι).
http://www.youtube.com/watch?v=IyDq6qE5yVo&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=xA1puF0zto4&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=NIXyv5f6XNw&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=IyDq6qE5yVo&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=xA1puF0zto4&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=NIXyv5f6XNw&feature=related
Δευτέρα 18 Απριλίου 2011
ACHTUNG! ACHTUNG!
Ακούσατε! Ακούσατε! Άγγλοι, Γάλλοι, πορτογάλοι, ο πολυχρονεμένοςμ μας σουλτάνος ΕΛΑΣ ανακοίνωσε ότι στην πρωτεύουσα Αθήναμπουζουμπούρου, απαγορεύεται να κυκλοφορούν οι γυναίκες μετά τη δύση του ηλίου διότι οι αντίπαλες φυλές Πουτίνγκα-Τζουτζούρου και Μπντινγκντονγκ-Δεγουίκεντγουίτςιζντεντ θα σφάζονται με ματσέτες και καλό είναι τα θηλυκά να μένουνε μέσα.
Επιβάλλεται δε συσκότισις ώστε ο κατακτητής της πόλεως των Αθηνώνμπουζουμπούρου να μην γνωρίζει τι ποιεί (την νύσσαν) το άπαν σύμπαν θηλυκόν της πρωτευούσης.
Καλόν είναι, εάν υπάρχουσιν αρκεβούζια, μουσκέτα και λοιπά όπλα, να τα έχουσιν τα θηλυκά παρά πόδαν άμα δε και υπάρχουν περισσότερα του ενός θήλεα ανά οικία, να κοιμούνται με βάρδιες και κάποια απ' τις τσούπρες να φυλάει σκοπιάν -αυτή που θα φυλάει το άτιμο τρίωρο 3 με 5, δικαιούται έξτρα μουρταντέλλα και ροβυθοκαφέ, απ' του μαυραγορίτη του κυρ-Θανάση στο κέντρον της πόλεως.
Επειδή τελούμεν υπό Κατοχής και η ηρωική χωροφυλακή δεν δύναται να πράξει το πρέπον διότι έχει να φυλάει βουλευτάς, προεστούς και άλλα τινά υποκείμενα, ο κάθε πολίτης οφείλει να πράξει τα δέοντα και να φυλάει τον κώλο του.
Ηπιπρουσθέτους (εδώ τελείωσε το ορθογραφικό στο Word της χωροφυλακής και ο λόγος συνεχίζεται αυθορμήτως), θα πρέπ' να ντύνουντ' οι τσούπρις ηυπριπώς διότ' γιουρτάζ'τι του ραμαζάν' κι άλλες γιουρτές, και διν πρέπ' να προυκαλούν. Να παίρνε παράδειγμα απ' του Καράτσ' κι να προυσέχ'νε.
Η ηρουική χουρουφυλακή, θα πράξ' του πρέπουν: θα μοιράσ' σίτις για τα παράθυρα, κλειδαριές, κι αν χρειαστεί θα δημιουργήσ' κι στρατόπιδα για τα γ'νυκόπιδα σι διάφουρες πιριουχές τσ' πρωτευούσης, για να γλυτώσ' μια κι καλή ου γυνικείους πληθυσμός απ' του πρόβλημα να πρέπ' να κ'κλουφουράει ιλεύθερους.
Ιξιρούντι, όσις έχ'νε σύζυγου άνεργου, ή άλλου συγγινή (άνιργου) κι μπορεί να τσ' πηγαίν' βόλτα κι προς νιρού τσ'. Οι άλλις στου στρατόπιδου Καπουτά. Μι κουραμάνα κι σιτιρέσιου.
Εκ της Ελληνικής Χωροφυλακής
Επιβάλλεται δε συσκότισις ώστε ο κατακτητής της πόλεως των Αθηνώνμπουζουμπούρου να μην γνωρίζει τι ποιεί (την νύσσαν) το άπαν σύμπαν θηλυκόν της πρωτευούσης.
Καλόν είναι, εάν υπάρχουσιν αρκεβούζια, μουσκέτα και λοιπά όπλα, να τα έχουσιν τα θηλυκά παρά πόδαν άμα δε και υπάρχουν περισσότερα του ενός θήλεα ανά οικία, να κοιμούνται με βάρδιες και κάποια απ' τις τσούπρες να φυλάει σκοπιάν -αυτή που θα φυλάει το άτιμο τρίωρο 3 με 5, δικαιούται έξτρα μουρταντέλλα και ροβυθοκαφέ, απ' του μαυραγορίτη του κυρ-Θανάση στο κέντρον της πόλεως.
Επειδή τελούμεν υπό Κατοχής και η ηρωική χωροφυλακή δεν δύναται να πράξει το πρέπον διότι έχει να φυλάει βουλευτάς, προεστούς και άλλα τινά υποκείμενα, ο κάθε πολίτης οφείλει να πράξει τα δέοντα και να φυλάει τον κώλο του.
Ηπιπρουσθέτους (εδώ τελείωσε το ορθογραφικό στο Word της χωροφυλακής και ο λόγος συνεχίζεται αυθορμήτως), θα πρέπ' να ντύνουντ' οι τσούπρις ηυπριπώς διότ' γιουρτάζ'τι του ραμαζάν' κι άλλες γιουρτές, και διν πρέπ' να προυκαλούν. Να παίρνε παράδειγμα απ' του Καράτσ' κι να προυσέχ'νε.
Η ηρουική χουρουφυλακή, θα πράξ' του πρέπουν: θα μοιράσ' σίτις για τα παράθυρα, κλειδαριές, κι αν χρειαστεί θα δημιουργήσ' κι στρατόπιδα για τα γ'νυκόπιδα σι διάφουρες πιριουχές τσ' πρωτευούσης, για να γλυτώσ' μια κι καλή ου γυνικείους πληθυσμός απ' του πρόβλημα να πρέπ' να κ'κλουφουράει ιλεύθερους.
Ιξιρούντι, όσις έχ'νε σύζυγου άνεργου, ή άλλου συγγινή (άνιργου) κι μπορεί να τσ' πηγαίν' βόλτα κι προς νιρού τσ'. Οι άλλις στου στρατόπιδου Καπουτά. Μι κουραμάνα κι σιτιρέσιου.
Εκ της Ελληνικής Χωροφυλακής
Κυριακή 10 Απριλίου 2011
ΜΠΛΟΓΚΟΣΦΑΙΡΑ
Απουσίασα για καιρό από το μπλογκ, μόνο πού και πού έγραφα αποσπασματικά κάτι απ' αυτά που σκεπτόμουν.
Έφταιξε η γρίππη, έφταιξαν οι πολλές υποχρεώσεις, έφταιξε όμως και το ότι επί 4 συναπτά έτη καταθέτω τις απόψεις μου και ήταν ώρα για ένα απολογισμό.
Έχει καμιά αποτελεσματικότητα όλο αυτό; Χμ, αν κρίνω από κάτι αντιγραφές που έχω δει, μάλλον ναι, αλλά άλλοι εισπράττουν τα οφέλη.
Από την άλλη, μου φαίνεται ότι όλα έχουν γίνει πιο συντηρητικά, πιο "αστυνομευμένα". Ελεγχόμενες κονσέρβες που αισθάνομαι ότι δε με χωράνε. Τέσσερα χρόνια πριν, τα πράγματα ήταν πιο ελεύθερα, και ίσως η δυνατότητα του απολογισμού να είναι το πιο σηαμντικό. Οι στατιστικές, τα συμπεράσματα.
Βέβαια, μπορεί εγώ να παραμεγάλωσα χωρίς τίποτα να αλλάζει κι έγινα πιο απαιτητική, τόσο, που νιώθω ότι ο μπλογκο-και λοιπό περίγυρος δεν το αντέχει.
Εν πάση περπτώσει, αυτά σκέπτομαι αυτή την εποχή, μεταξύ άλλων, και επισκέπτομαι και το παζάρι που πλαιότερα αντιπαθούσα, το fb, και γράφω το κατιτίς μου κι εκεί.
Θα μου άρεσε ν' ακούσω κι άλλες απόψεις, εκτός απ' τη δική μου (χαχα!) Αν και, αυτό το μπλογκ δεν κατάφερε να κάνει -σπανιοτάτων περιπτώσεων- μεγάλους διαλόγους.
Αυτά, καλή Κυριακή, και καλόμ κουράγιο σε όσους από 'μας θα δούνε Mazoo and the Zoo The musical.
Έφταιξε η γρίππη, έφταιξαν οι πολλές υποχρεώσεις, έφταιξε όμως και το ότι επί 4 συναπτά έτη καταθέτω τις απόψεις μου και ήταν ώρα για ένα απολογισμό.
Έχει καμιά αποτελεσματικότητα όλο αυτό; Χμ, αν κρίνω από κάτι αντιγραφές που έχω δει, μάλλον ναι, αλλά άλλοι εισπράττουν τα οφέλη.
Από την άλλη, μου φαίνεται ότι όλα έχουν γίνει πιο συντηρητικά, πιο "αστυνομευμένα". Ελεγχόμενες κονσέρβες που αισθάνομαι ότι δε με χωράνε. Τέσσερα χρόνια πριν, τα πράγματα ήταν πιο ελεύθερα, και ίσως η δυνατότητα του απολογισμού να είναι το πιο σηαμντικό. Οι στατιστικές, τα συμπεράσματα.
Βέβαια, μπορεί εγώ να παραμεγάλωσα χωρίς τίποτα να αλλάζει κι έγινα πιο απαιτητική, τόσο, που νιώθω ότι ο μπλογκο-και λοιπό περίγυρος δεν το αντέχει.
Εν πάση περπτώσει, αυτά σκέπτομαι αυτή την εποχή, μεταξύ άλλων, και επισκέπτομαι και το παζάρι που πλαιότερα αντιπαθούσα, το fb, και γράφω το κατιτίς μου κι εκεί.
Θα μου άρεσε ν' ακούσω κι άλλες απόψεις, εκτός απ' τη δική μου (χαχα!) Αν και, αυτό το μπλογκ δεν κατάφερε να κάνει -σπανιοτάτων περιπτώσεων- μεγάλους διαλόγους.
Αυτά, καλή Κυριακή, και καλόμ κουράγιο σε όσους από 'μας θα δούνε Mazoo and the Zoo The musical.
Σάββατο 2 Απριλίου 2011
THE RETURN OF THE MUMMY
Είδα χθες την ιντερνετική μούμια που ακόμη μου χρωστάει λεφτά, να εμφανίζεται από τη γωνία, και να πέφτει επάνω μου: με το δέρμα να γυαλίζει σιχαμερά απ' τις κρέμες και το τεζάρισμα πάνω στο καλούπι του πλαστικού χειρουργού, τα χείλη φουσκωμένα σαν να την είχνα τσιμπήσει σφήκες (θα πέθαιναν οι καημένες), με γυαλιά και καπέλο να κρύβει τη μουράκλα. Έκανα πως δεν την γνώρισα, κι αυτή, έσκυψε γρήγορα το κεφάλι δήθεν ότι δεν με γνώρισε, και έσπευσε να εξαφανιστεί -και σκεπτόμενη, αφενός ότι δεν θα είχε άλλη ευκαιρία (που να 'ξερε η κακομοίρα ότι απαξιώ και ν' ασχοληθώ με το τομάρι της), και αφετέρου ότι θα πρέπει να προσέχει τα στέκια της μήπως και την πλακώσω στις γρήγορες.
Αχ, η κακομοίρα η γρια-Φούσκα...
Αχ, η κακομοίρα η γρια-Φούσκα...
Σάββατο 5 Μαρτίου 2011
ΟH my God!
...θα έρθει να σκηνοθετήσει ο Μπομπ! Ο Γουίλσον. Μετά τον Προμηθέα Τελειωμένο (ντιπ Μπάρμπι) -που καλά να πάθει ο κερατιασμένος ο Τιτάνας- το 2002, ο ανήρ προτίθεται να περιποιηθεί τώρα και τον Οδυσσέα.
Προφανώς αναμένεται να λάβει νέες διαστάσεις η λέξη "Οδύσσεια" για το κοινό που θα την παρακολουθήσει, και που θα περάσει (και καλά να πάθει) όσα και ο πονηρός Επτανήσιος στην επιστροφή του στα πάτρια εδάφη.
Ο συνταξιούχος καλλιτέχνης δήλωσε ικανοποιημένος, ενώ η παραγωγή θα είναι μια "ελληνική παραγωγή, στην Ελλάδα με Έλληνες", όπως συχνά-πυκνά ονομάζονται οι παραγωγές των ληγμένων, οι οποίες κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά, τις βλέπει το κοινό και φτύνει, και τάχα μου ακολουθούν "δριμείες συζητήσεις" πάνω στο μέλλον και το παρελθόν της τέχνης στην Ελλάδα." Μηδέν από μηδέν, μηδέν -εν ολίγοις.
Προφανώς αναμένεται να λάβει νέες διαστάσεις η λέξη "Οδύσσεια" για το κοινό που θα την παρακολουθήσει, και που θα περάσει (και καλά να πάθει) όσα και ο πονηρός Επτανήσιος στην επιστροφή του στα πάτρια εδάφη.
Ο συνταξιούχος καλλιτέχνης δήλωσε ικανοποιημένος, ενώ η παραγωγή θα είναι μια "ελληνική παραγωγή, στην Ελλάδα με Έλληνες", όπως συχνά-πυκνά ονομάζονται οι παραγωγές των ληγμένων, οι οποίες κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά, τις βλέπει το κοινό και φτύνει, και τάχα μου ακολουθούν "δριμείες συζητήσεις" πάνω στο μέλλον και το παρελθόν της τέχνης στην Ελλάδα." Μηδέν από μηδέν, μηδέν -εν ολίγοις.
Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011
Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011
MY FUNNY VALENTINE
Αγίου Βαλεντίνου: ημέρα που εορτάζεται με μαξιλαράκια, ζωάκια, κουκλάκια, υποχρεωτικά λόγια αγάπης, υποχρεωτικά έξοδα, υποχρεωτικά γενικώς.
Χρόνια Πολλά σε όποιον γιορτάζει τέτοιες κακογουστιές.
Χρόνια Πολλά σε όποιον γιορτάζει τέτοιες κακογουστιές.
Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011
1.40 euros for a metro ticket?
Είναι δυνατόν; Είναι αυταρχισμός και κλοπή!!!
Και χωρίς να υπάρχει ημερήσια ή εβδομαδιαία κάρτα, όπως σ' όλες τις πολιτισμένες χώρες!!!
Είναι ανήκουστο, εντελώς ανήκουστο να δώσεις σχεδόν 1.50 ευρώ για μιάμισυ ώρα!!!
Είναι θράσος, είναι αδιανόητη ληστεία!!!
Ο Ρέππας έτσι ήξερε όταν πήγαινε με το γαϊδούρι στο χωριό του;
Τι βδέλλες είναι αυτές;!
Και χωρίς να υπάρχει ημερήσια ή εβδομαδιαία κάρτα, όπως σ' όλες τις πολιτισμένες χώρες!!!
Είναι ανήκουστο, εντελώς ανήκουστο να δώσεις σχεδόν 1.50 ευρώ για μιάμισυ ώρα!!!
Είναι θράσος, είναι αδιανόητη ληστεία!!!
Ο Ρέππας έτσι ήξερε όταν πήγαινε με το γαϊδούρι στο χωριό του;
Τι βδέλλες είναι αυτές;!
Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011
ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ
Έγραψα στο fb και παρότρυνα τους συνδικαλιστές και καλλιτέχνες να κάνουν matinees: είτε πρωινή, είτε απογευματινές παραστάσεις, στις 4 ας πούμε. Θα είναι λύση για το κοινό, διότι:
α) βράδυ δεν κυκλοφορείς εύκολα πλέον μόνος/η σε κάποιες περιοχές,
β) θες ένα σκασμό λεφτά για baby-sitter και δνε έρχονται διότι δεν θέλει κάποιος να δεσμεύει τόσα βράδια, κι αν το δεχτεί στην αρχή, κάποια στιγμή θα "κλωτσήσει" (μιλάω εκ πείρας), και είναι ρατσιστικό και αίσχος να αποκλείει κάποιος ανθρώπους με τέτοιες υποχρεώσεις από το κοινό, ή να πιστεύει ότι ζούμε το '60, με γιαγιάδες, πεθερές και θείτσες ένα γύρω που έρχονται και σε παρακαλάνε να κακομάθουν το παιδί σου,
γ) θα είναι καλό για τη γενικότερη οικονομία γιατί θα είσαι σαν άνθρωπος και θα πιείς κι έναν καφέ ή θα τσιμπήσεις κάτι μετά,
δ) θα είναι καλό για την κοινωνικοποίηση, γιατί δεν θα τρέχεις σαν τον μουρλό να βρεις μέσο να φύγεις, με το κεφάλι κάτω, μην τραβήξεις το βλέμμα κανενός νταβά/πρεζονιού/ματσετοκρατούντος, και
ε) γίνεται παντού στας Ευρώπας, και η τέχνη δεν έπαθε τίποτα. Μπορεί να έχει και μειωμένο εισιτήριο!
Θα δώσει ανταγωνιστικότητα στο χορό και θα τον κάνει πρώτης γραμμής ώριμη κοινωνική ομάδα που δεν είναι στην κοσμάρα του, αλλά αντιλαμβάνεται αισθητικές και επιχειρηματικές τομές.
Εγώ τα λέω, εγώ τα ακούω. (Ή μέχρι να μπορέσει αν το πλασάρει κανάς αντιγραφέας του κώλου ως δική του ιδέα σε κανέναν διάδρομο...Αμ με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;)
α) βράδυ δεν κυκλοφορείς εύκολα πλέον μόνος/η σε κάποιες περιοχές,
β) θες ένα σκασμό λεφτά για baby-sitter και δνε έρχονται διότι δεν θέλει κάποιος να δεσμεύει τόσα βράδια, κι αν το δεχτεί στην αρχή, κάποια στιγμή θα "κλωτσήσει" (μιλάω εκ πείρας), και είναι ρατσιστικό και αίσχος να αποκλείει κάποιος ανθρώπους με τέτοιες υποχρεώσεις από το κοινό, ή να πιστεύει ότι ζούμε το '60, με γιαγιάδες, πεθερές και θείτσες ένα γύρω που έρχονται και σε παρακαλάνε να κακομάθουν το παιδί σου,
γ) θα είναι καλό για τη γενικότερη οικονομία γιατί θα είσαι σαν άνθρωπος και θα πιείς κι έναν καφέ ή θα τσιμπήσεις κάτι μετά,
δ) θα είναι καλό για την κοινωνικοποίηση, γιατί δεν θα τρέχεις σαν τον μουρλό να βρεις μέσο να φύγεις, με το κεφάλι κάτω, μην τραβήξεις το βλέμμα κανενός νταβά/πρεζονιού/ματσετοκρατούντος, και
ε) γίνεται παντού στας Ευρώπας, και η τέχνη δεν έπαθε τίποτα. Μπορεί να έχει και μειωμένο εισιτήριο!
Θα δώσει ανταγωνιστικότητα στο χορό και θα τον κάνει πρώτης γραμμής ώριμη κοινωνική ομάδα που δεν είναι στην κοσμάρα του, αλλά αντιλαμβάνεται αισθητικές και επιχειρηματικές τομές.
Εγώ τα λέω, εγώ τα ακούω. (Ή μέχρι να μπορέσει αν το πλασάρει κανάς αντιγραφέας του κώλου ως δική του ιδέα σε κανέναν διάδρομο...Αμ με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;)
Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011
ΣΧΟΛΙΑΣΤΙΚΑ...
Η κρίση είναι άγριο πράγμα, όπως και το να κρατάνε έναν ολόκληρο λαό δέσμιο φημών περί πτώχευσης και άλλων ζοφερών.
Η κρίση μπορεί να είναι η αποτυχία του καπιταλισμού και ο θρίαμβος του λαμόγιου (τα 'φαγα και δεν πληρώνω, δεν πληρώνω...)
Επίσης αρχίζω να μην πιστεύω ότι απαραίτητα κάτι καινούργιο μπορεί να προέλθει απ' τους κλυδωνισμούς, διότι τα λαμόγια επιβιώνουν πάντα και παντού. Τεσπά, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Ένεκα το κρύωμα, παρεξόν από αυτές τις σκέψεις, είδα αναγκαστικά και ολίγη τηλεόραση. Η οποία ήταν Μπερλουσκονικής γκλαμουριάς αρπαχτή, και τώρα έχει γίνει μιζεροαρπαχτή:
έχετε δοκιμάσει να δείτε σήριαλ ελληνικό; θα ξεράσετε και θα σας ανέβει η πίεση. Τόση αταλαντοσύνη, σπάνιο να βρει κανείς.
Έετε δοκιμάσει να δείτε πρωινό με τα βλαχαδερά και τη μικρή πόνυ που σαραντάρισε και κυκλοφορεί με το λουλούδι στο μαλλί σαν την Αλίκη στη Νεράϊδα & το παληκάρι -ή κάποιο άλλο πόνημα; (που ήδη ήταν γελοία η Αλίκη με το μαλλί-λάχανο και το λέλουδο). Θα σας έρθει πίκρα. Το λέλουδο φαίνεται είναι και αυταρχικό, και οι συνεργάτες γελάνε υποχρεωτικά ή κατά παραγγελία, να τους λυπάσαι.
ΔΕΝ υπάρχει εκπομπή μεγαλύτερης και αυθεντικής κακίας σε σημείο τρόμου και προβληματισμού από το live του Σταρ το απογευματινό, με το δίδυμο που παλιά ήτανε πρωινό. Μπρρρρ...Γυρνάς κανάλι μη σε αγγίξει το δηλητήριο. La Haine και χωρίς τον Βενσάν Κασέλ, αλλά μόνο με τις μπακατέλ.
Τα δε σόου, είναι τόσο ξεπεσμένα, που ανατριχιάζει ο θεατής: τόσο τελειωμένο πράμα, δύσκολα συναντάς.
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα αστυνομικά εξ Αμερικής, άντε και καμιά ταινία, και ξεχνάς κάπως την εγχώρια ξεφτίλα.
Άσχετο: αυτοί στα Τουρκικά σήριαλ, γιατί μιλάνε με τόση φιοριτούρα; Τι λεκτικός Μεσαίωνας είναι αυτός;;;!
Η κρίση μπορεί να είναι η αποτυχία του καπιταλισμού και ο θρίαμβος του λαμόγιου (τα 'φαγα και δεν πληρώνω, δεν πληρώνω...)
Επίσης αρχίζω να μην πιστεύω ότι απαραίτητα κάτι καινούργιο μπορεί να προέλθει απ' τους κλυδωνισμούς, διότι τα λαμόγια επιβιώνουν πάντα και παντού. Τεσπά, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Ένεκα το κρύωμα, παρεξόν από αυτές τις σκέψεις, είδα αναγκαστικά και ολίγη τηλεόραση. Η οποία ήταν Μπερλουσκονικής γκλαμουριάς αρπαχτή, και τώρα έχει γίνει μιζεροαρπαχτή:
έχετε δοκιμάσει να δείτε σήριαλ ελληνικό; θα ξεράσετε και θα σας ανέβει η πίεση. Τόση αταλαντοσύνη, σπάνιο να βρει κανείς.
Έετε δοκιμάσει να δείτε πρωινό με τα βλαχαδερά και τη μικρή πόνυ που σαραντάρισε και κυκλοφορεί με το λουλούδι στο μαλλί σαν την Αλίκη στη Νεράϊδα & το παληκάρι -ή κάποιο άλλο πόνημα; (που ήδη ήταν γελοία η Αλίκη με το μαλλί-λάχανο και το λέλουδο). Θα σας έρθει πίκρα. Το λέλουδο φαίνεται είναι και αυταρχικό, και οι συνεργάτες γελάνε υποχρεωτικά ή κατά παραγγελία, να τους λυπάσαι.
ΔΕΝ υπάρχει εκπομπή μεγαλύτερης και αυθεντικής κακίας σε σημείο τρόμου και προβληματισμού από το live του Σταρ το απογευματινό, με το δίδυμο που παλιά ήτανε πρωινό. Μπρρρρ...Γυρνάς κανάλι μη σε αγγίξει το δηλητήριο. La Haine και χωρίς τον Βενσάν Κασέλ, αλλά μόνο με τις μπακατέλ.
Τα δε σόου, είναι τόσο ξεπεσμένα, που ανατριχιάζει ο θεατής: τόσο τελειωμένο πράμα, δύσκολα συναντάς.
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα αστυνομικά εξ Αμερικής, άντε και καμιά ταινία, και ξεχνάς κάπως την εγχώρια ξεφτίλα.
Άσχετο: αυτοί στα Τουρκικά σήριαλ, γιατί μιλάνε με τόση φιοριτούρα; Τι λεκτικός Μεσαίωνας είναι αυτός;;;!
Labels:
αρπαχτή,
γκλαμουριά,
κρίση
Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011
Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές σκέψεις
Πώς λεγόταν το καλόπαιδο που δεν προλάβαινε να βγαίνει στις συνδέσεις και να εξηγεί τα δίκαια της κατάληψης της Νομικής; Δεν μπορούσα να μη σκέπτομαι ότι ήταν ο αυριανός συνδικαλιστής και όχι απλά ανταγωνιστής του ΠίσωαπότιςλέξειςκρύβεταιοΑλέξης Τσίπρας, αλλά και -γιατί όχι;- ο καινούργιος, ο αυριανός Μπίστης/Ανδρουλάκης και βάλε.
Σκεπτόμουν επίσης -άσχετο- ότι άλλοι γίνονται μουσικοί, άλλοι τζογαδόροι, άλλοι αεριτζήδες για να βγάλουνε γκόμενες και να ζήσουν το εφηβικό όνειρο για μια ζωή, ενώ άλλοι γίνονται "επαναστάτες"-συνδικαλιστές. Μεγάλο πράγμα να είσαι ψιλομπάζο αλλά να πεις οριστικά αντίο στο γνωστό ρητό "παλάμη μου πιστή μου γκόμενα" με λίγη ντουντούκα και πέντε επαναστατικές (...) ευαισθησίες.
Σκεπτόμουν επίσης -άσχετο- ότι άλλοι γίνονται μουσικοί, άλλοι τζογαδόροι, άλλοι αεριτζήδες για να βγάλουνε γκόμενες και να ζήσουν το εφηβικό όνειρο για μια ζωή, ενώ άλλοι γίνονται "επαναστάτες"-συνδικαλιστές. Μεγάλο πράγμα να είσαι ψιλομπάζο αλλά να πεις οριστικά αντίο στο γνωστό ρητό "παλάμη μου πιστή μου γκόμενα" με λίγη ντουντούκα και πέντε επαναστατικές (...) ευαισθησίες.
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011
Greek TV
Τα ζόμπι λένε ειδήσεις
Τα μεσημεριανάδικα σχολιάζουν τις δηλώσεις της Φαίης Σκορδά σχετικά με τον μάγειρα της εκπομπής της, με δέος
Ενώ η Όπρα γίνεται σιγά-σιγά αντικείμενο σάτιρας, η εγχώρια μιμητής της συνεχίζει τη σκουπιδολογία μετά συναισθημάτων ακάθεκτη, ωσάν να ανακάλυψε τον τροχό
Αν έλειπαν μια-δυό ξένες σειρές, θα ήταν για πέταμα στο σύνολό της
Τα σήριαλ δε βλέπονται -τόσο κακές μιμήσεις αμερικάνικου δράματος και σίτκομ ούτε στον εχθρό τους
Τα πολιτιστικά ελάχιστα και για πέταμα -ρίγη στις ανταποκρίσεις του Μεγάρου και ανακύκλωση των δελτίων Τύπου των εταιριών, δεδομένου ότι οι συντάκτες του καλλιτεχνικού σε όλα τα μέσα είναι πλέον αγράμματοι, επηρμένοι αντιγραφείς του κώλου
Πεντακόσιες εκπομπές μαγειρικής σε ένα O.D. γεύσεων. Κάθε κανάλι έχει οπωσδήποτε δύο τέτοιες αηδίες. Σιχτιριασμένοι τηλεμάγειροι, πήξαμε στον Ρατατούη!
Τα μεσημεριανάδικα σχολιάζουν τις δηλώσεις της Φαίης Σκορδά σχετικά με τον μάγειρα της εκπομπής της, με δέος
Ενώ η Όπρα γίνεται σιγά-σιγά αντικείμενο σάτιρας, η εγχώρια μιμητής της συνεχίζει τη σκουπιδολογία μετά συναισθημάτων ακάθεκτη, ωσάν να ανακάλυψε τον τροχό
Αν έλειπαν μια-δυό ξένες σειρές, θα ήταν για πέταμα στο σύνολό της
Τα σήριαλ δε βλέπονται -τόσο κακές μιμήσεις αμερικάνικου δράματος και σίτκομ ούτε στον εχθρό τους
Τα πολιτιστικά ελάχιστα και για πέταμα -ρίγη στις ανταποκρίσεις του Μεγάρου και ανακύκλωση των δελτίων Τύπου των εταιριών, δεδομένου ότι οι συντάκτες του καλλιτεχνικού σε όλα τα μέσα είναι πλέον αγράμματοι, επηρμένοι αντιγραφείς του κώλου
Πεντακόσιες εκπομπές μαγειρικής σε ένα O.D. γεύσεων. Κάθε κανάλι έχει οπωσδήποτε δύο τέτοιες αηδίες. Σιχτιριασμένοι τηλεμάγειροι, πήξαμε στον Ρατατούη!
Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011
Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011
Τρία χρόνια...
...έκλεισε αυτό μπλογκ, και ήθελα να ευχαριστήσω όσους φίλους με επισκέφθηκαν και με επισκέπτονται, γέλασαν και πέρασαν καλά ή άκουσαν τις γκρίνιες μου.
Άλλαξαν πολλά στη ζωή μου αυτό το διάστημα, άλλαξαν και στις ζωές όλων μας πράγματα ως ένα βαθμό.
Καλά να 'μαστε να τα αλλάξουμε κι άλλο, προς το καλύτερο! Να μην αφήσουμε τους "μαυραγορίτες" να παίζουν μαζί μας, και να αποδείξουμε ότι η ασφάλεια, η πρόοδος, η δικαιοσύνη, η ποιότητα (πχιότητα για τους Σημιτικούς χαχα!!!) είναι σημαντικά πράγματα για τη ζωή, περισσότερο από τις άθλιες ανταποκρίσεις του Σταρ από τα κωλάδικα, τις νεόπλουτες και τους αμήχανου παρελθόντος γκουρμεδιάρηδες.
Να αφήσουμε τους γελαδάρηδες στη λάσπη τους και στην αγραμματοσύνη τους, όπως κι εκείνους που οδηγούν 4Χ4 και διπλοπαρκάρουν επειδή περιμένουν έξω απ' το γραφείο του πολιτευτή που τους προστατεύει. Όξω σκατιάρηδες, μέρα που είναι!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!
Πολλές ευχές και την αγάπη μου!
Άλλαξαν πολλά στη ζωή μου αυτό το διάστημα, άλλαξαν και στις ζωές όλων μας πράγματα ως ένα βαθμό.
Καλά να 'μαστε να τα αλλάξουμε κι άλλο, προς το καλύτερο! Να μην αφήσουμε τους "μαυραγορίτες" να παίζουν μαζί μας, και να αποδείξουμε ότι η ασφάλεια, η πρόοδος, η δικαιοσύνη, η ποιότητα (πχιότητα για τους Σημιτικούς χαχα!!!) είναι σημαντικά πράγματα για τη ζωή, περισσότερο από τις άθλιες ανταποκρίσεις του Σταρ από τα κωλάδικα, τις νεόπλουτες και τους αμήχανου παρελθόντος γκουρμεδιάρηδες.
Να αφήσουμε τους γελαδάρηδες στη λάσπη τους και στην αγραμματοσύνη τους, όπως κι εκείνους που οδηγούν 4Χ4 και διπλοπαρκάρουν επειδή περιμένουν έξω απ' το γραφείο του πολιτευτή που τους προστατεύει. Όξω σκατιάρηδες, μέρα που είναι!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!
Πολλές ευχές και την αγάπη μου!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)