Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΤΣΗΣ & ΥΠΠΟ

Μετά από ώρες και ώρες, ώδυνεν όρος και έτεκεν μυ το ΥΠΠΟ, ανακοινώνοντας την μεγάλη ξύλινη και άδεια παπαριά που ακολουθεί:


"Ο Γιάννης Μέτσης υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του κλασικού μπαλέτου στην Ελλάδα. Διέθετε όλο το ταλέντο, την πειθαρχία, τη μεθοδικότητα και την αφοσίωση για να αναδειχθεί σε σημαντικό χορευτή και χορογράφο διεθνώς, αλλά και σε πρωτεργάτη και διαμορφωτή της σκηνής κλασικού μπαλέτου στην Ελλάδα.

» Ως δάσκαλος προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες, μετέφερε στους νέους τις γνώσεις, το πάθος και τις εμπειρίες του, ενώ εξαιρετικά σημαντικές υπήρξαν οι υπηρεσίες που προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια στην Εθνική Λυρική Σκηνή που σήμερα πενθεί για την απώλειά του."

Πόσο να βαριόταν αυτός που το συνέταξε;;;! Επαναλήψεις λέξεων μέσα σε δύο φράσεις, αερολογία, γενικότητες. Πόση άγνοια; Πόση αμορφωσιά; Πόση αδιαφορία;
Ούτε κάν ένας εκπρόσωπος του ΥΠΠΟ, έστω τελευταίος τη τάξει υπάλληλος, δεν ήρθε να εκφωνήσει δυό λόγια στην τελετή...
"Διέθετε την πειθαρχία, λέει, και τη μεθοδικότητα για να αναδειχθεί σε σημαντικό χορευτή." Ακούστε παπαρο-παραφιλολογία, και κακή γραφή.
Σαν να το βλέπω: (θαμπή εικόνα, κυματιστή, ήχος γκλιν-γκλον, ταξίδι στη φαντασία α λα ελληνικό σήριαλ)
Η είδηση για το θάνατο του Μέτση φτάνει στ' αυτιά κάποιου ανώτερου υπαλλήλου, παρά τω υπουργώ. Ο καλός βαστάζος των μπόσικων του αφεντικού, συσκέπτεται με τις παπάρες του κοιτώντας τη Μπουμπουλίνας από ψηλά. Βλέπει έναν επιδειξία στον πεζόδρομο μακριά που κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση με κείνον. Ο ανώτερος μπόσικος σταματάει το ξύσιμο. Όχι για άλλο λόγο, αλλά μην τυχόν τον πουν λαουτζίκο εφαψία. Αναρωτιέται ποιός ήταν ο Μέτσης. Το όνομα δεν του λέει τίποτα. Έχει γνωρίσει στο κλαμπ κάποιον Λέτση, αλλά αποκλείεται, χώρια που εκείνος ήταν νέος, πώς πέθανε;
Συσκέπτεται με τη Λίζα Κορνίζα, το ξέκωλο, μερικά γραφεία πιο κάτω. Έχει πτυχία κορνίζα η Λίζα. Αλλά τον Μέτση ούτε αυτή τον ξέρει. Στο κωλέγιο που φοίτησε, η ιστορία άρχιζε από το 1985 και μετά. Ήταν προϋπόθεση για να αγοράσει το πτυχίο. Άμα ήταν να διαβάσει τι να τα 'κανε τα φράγκα του μπαμπά στο κολλέγιο του εξωτερικού...;
Και οι δύο αποφασίζουν να μιλήσουν με χορογράφους και άλλους διαδρομιστές, απ' αυτούς που μέχρι προ 5ετίας έκρινε ο Μέτσης για επιχορηγήσεις, ή προ 7ετίας δίδασκε...Ουδείς θυμόταν το παραμικρό. Το νέο στυλ στο ΥΠΠΟ είναι ότι όλα ξεκινούν απ' το 1998 και μετά, απαραίτητη προϋπόθεση να αισθάνονται έξυπνοι οι παροικούντες το οίκημα, διότι έχουν μνήμη κουνουπιού και ευφυία ασβού (του βρωμιάρη, βοήθειά τους).
Συγκαλείται συμβούλιο. Απόφαση πρώτη: σίγουρα να μην ενοχληθεί ο υπουργός. Απόφαση δέυτερη: ελεύθεροι συνειρμοί, τύπου "τι σας θυμίζει ο εκλιπών", "σαν πόσο σημαντικός ήτανε" και άλλα τινά. Απόφαση τρίτη, τελική: γράφουμε κάτι γενικό, καλύτερα να το γράψει η Τζίνα-Μαρία Καραμπούτσογλου που ξέρει και καλύτερα αγγλικά (παρακολουθεί Βίσση και Κωστέτσο, ιδίως τώρα που η πρώτη κάνει παρέα με τον εκλεκτό διευθυντή του φεστιβάλ αθηνών και έχει τεσταρισμένη γνώση της ξένης γλώσσας). Το σημείωμα είναι σαν το I spy και την Κολοκυθιά μαζί ("μάνα" κάνει ο Τόλης Πιστόλης, που προαλείφεται για το ρόλο αν το δεχτεί και το ταίρι του ο Ντίμης): τι χρειάζεται κάποιος για το χορό τόσο ιδρώτα, δάκρα και αίμα που έχει; -ρωτάει η "μάνα". "Πειθαρχία!", "Τόλμη!", "Επιμονή!" απαντάνε όλες οι συνεργάτιδες, κ.ο.κ. Έτσι δρομολογήθηκε η επίμαχη ανακοίνωση. Ευτυχώς ο υπουργός δεν ενοχλήθηκε. Η ζέστη έδωσε και μια καλή δικαιολογία σε πολλούς να μην εμφανιστούν. Μόλις εκδόθηκε η ανακοίνωση, κουρασμένη η ντρημ τημ του ΥΠΠΟ πήγε για βραδινό μπάνιο.
Τέλος της ονειροφαντασίας α λα ελληνική σειρά.(Εννοείται πως κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Η ιστορία είναι απολύτως φανταστική.)

Κρατάω την πονηριά, την τσαχπινιά και το χαμόγελο του Μέτση. Τη διακριτική κοκεταρία και το μάτι που "έπαιζε". Την "πυροσβεστική" του διάθεση. Το ότι στις επιχορηγήσεις πάντοτε πρώτη του σκέψη ήταν οι χορευτές. Αν θα είχαν δουλειά.
Την καριέρα. Την μεγάλη, πολύ μεγάλη αγάπη του στο χορό. Άξιος.

2 σχόλια:

Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών Χορού είπε...

Κράτα, ας κρατήσουμε τον τρόπο που χόρεψε τις "Μικρές λαϊκές ζωγραφιές" προσκεκλημένος της Μάνου. Παρ’ ότι του περίσσευε τεχνική, ειδικά για την εποχή του, παρατήρησε πως επέλεξε αντί να κάνει θεαματικό το απλό βηματολόγιο της να το χορέψει όσο πιο λιτά καταλήγοντας σε ένα ιδιώτυπο λυρικό μινιμαλισμό. Αυτή η στάση σε μια τέχνη και χώρα συνήθως επιδειξιακή (υπάρχει τέτοια λέξη;) αποδεικνύει το καλλιτεχνικό ήθος.

natasha hassiotis είπε...

πες τα στο ΥΠΠΟ...philistines.