Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ

Δεν αντέχω να παρακολουθήσω ούτε για αστείο τα ελληνικά σήριαλ. Έτσι για να κάνω πλάκα έστω.
Τα πρότυπα που αναπαράγουν είναι επιεικώς για τα μπάζα: γονείς χωρίς κανέναν έλεγχο, αγενέστατα παιδιά, αεριτζήδες πατεράδες για τους οποίους δεν ντρέπεται ούτε η οικογένεια ούτε οι φίλοι, μάνες πνιγμένες στους καφέδες, τα ηρμειστικά και τα μπότοξ με δανεικά που ταίζουν σουβλάκια τα υπερτροφικά σώματα και εγώ των απαίσιων παιδιών τους, γυναίκες σε μόνιμη υστερία που φωνάζουν σαν τα τραβεστί του Φίλιππου Καμπούρη, αστειάκια κλεμένα από αμερικανιές sitcom, κακομαθημένοι, αγράμματοι βλάχοι και δήθεν αρχοντικοί λεφτάδες που είναι εξίσου καράβλαχοι με τα λαμόγια τους νεόπλουτους.
Τίποτα δεν περνάει απ' το άδειο κεφάλι τους εκτός απ' το καινούργιο κάμπριο (ποιόν θα ρίξουμε για να το πάρουμε μέχρι να το ξαναπάρει η αντιπροσωπεία), τη φιλοσοφία του ό,τι φάμε-ό,τι πιούμε-κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας, μια φρικαλέα σπατάλη πόρων με φαγητά που παρελαύνουν για να μη φάει κανείς σε ταβέρνες όπου συχνάζουν οι πρωταγωνιστές, και κραυγαλέα ασχήμια στο ντεκόρ (τα σπίτια είναι σαν το Μοιραρακέϊκο).
Βλέποντας αυτά τα ξεράσματα προφανώς εθίζεται κανείς στην ασχήμια, την ανοχή της λαμογιάς, το Χατζηαβατισμό -εξάλλου την αποχαύνωση υποβοηθά και η μεσημεριανο-απογευματινή ζώνη (γνωστή και ως ζώνη του καραπούτανου), όπου μαθαίνει κανείς ότι ο μπουζουξής είναι ιερό πρόσωπο, οι σκυλούδες έχουν πισίνα, όσοι δεν είναι αγράμματα ζώα είναι ξεπερασμένοι και αντικείμενα χλευασμού, και ότι η πλειοψηφία της αθλιότητας προστατεύει τα μέλη της, αρκεί να χειροκροτήσουν μπροστά σ' όλο τον κόσμο την Αλεξανδράτου, να ορκιστούν στο όνομα του Μαλέλη, να ακούσουν τα σχόλια των πανελιτζήδων, να αντέξουν επί ημίωρο Σκορδά και Λόη, να επιχειρηματολογήσουν πάνω στις ιδέες της wannabee Όπρα και να θαυμάσουν το styling Μπακοδήμου και Καραβάτου, αν όχι να το υιοθετήσουν κιόλας.

2 σχόλια:

mahler76 είπε...

είναι τελικά οι τηλεοπτικές μας εκπομπές προϊόντα της κοινωνίας μας ή εμείς προϊόντα δικά τους? Or both?

natasha hassiotis είπε...

νομίζω ότι δρουν λίγο νωρίτερα διαμορφώνοντας τα αντανακλαστικά, και σε μερικέ περιπτώσεις επικουρικά των όσων γίνονται. υπάρχουν και τα περιοδικά, το σινεμά, ο Τύπος κλπ.
οι επιλογές ενός καναλάρχη και του διευθυντή του έχουν σημασία:η Ρούλα αναπαρήγαγε το Μπερλουσκονικό ξέκωλο, για παράδειγμα, οπότε σαφώς δη,μιουργεί ανοχή και συνήθεια σ΄αυτό.
Το συνεχίζει το Σταρ με τις Πετρούλες. Το άλλο μεγάλο πρότυπο της ελληνικής τηλεόρασης, είναι η κακή, σκουπιδιάρικη αμερικανική τηλεόραση. Κι από την άλλη, υπάρχει το άλλο αλαφουζο-πρότυπο τάχα μου BBC, αλλά με ποιούς; με τους πρώην παχυλόμισθους της ΕΡΤ. Δε γίνεται! Με πορδές αυγά δε βάφονται. Ο Ελληνο-ΜπιΜπισής, το πολύ να αναπαρλαξει το βλάχικο προφίλ του συζύγου της παρά το Σιούφα συζύγου.