Τρίτη 25 Μαΐου 2010

ORESTEIA (III)

Με αναφορές (sic) στο σινεμά μέσα στο σινεμά, φτυστό πώς το 'χε κάνει ο Τρυφώ με τον Ζαν-Πιέρ Λεό.

Ηλέκτρα
Ζω καθημερινά
Ένα μεγάλο ζόφο,
Και μου ‘ρχεται να τρελαθώ,
Νομίζω θα ‘χω ψόφο.

Ο αδερφός μου έφυγε
Μακριά στην εξορία,
Κι εγώ παρέμεινα εδώ
Με μια απορία:

Γιατί ολούθε οι ποιητές
Με βάζουν κακομοίρα
Να τριγυρνάω κλαίγοντας
Τη μαύρη μου τη μοίρα,

Για φόνους να συνομιλώ
Με Ορέστη και Πυλάδη,
Πώς θα κατέβει η μάνα μας
Στα βάραθρα του Άδη...

Και δε με βάζουν άραγε
να είμαι μια νταρντάνα,
Ωραία, βυζού και πλατινέ,
Του παλατιού σουλτάνα...;

Βαρέθηκα να τριγυρνώ
Μια αχρεία δολοφόνος,
Που του πατέρα ο καημός,
Ο άτιμος ο πόνος,

Την κάνει μια μέγαιρα,
μια στρίγκλα κουρεμένη,
που με κουρέλια ντύνεται
και είναι παιδεμένη.

Ενώ...εγώ κρύβω μέσα μου
Μια φλογερή γυναίκα,
Σας το ‘πα μια και δυό και τρεις
Κι εφτά κι οχτώ και δέκα.

(με βαθιά περισυλλογή) Άμα δεν είναι ο ποιητής
Φίλος ή γκόμενός σου,
Σου μέλει να δυσκολευτείς
Να φτάσεις στο σκοπό σου.

Αααχ! Πάλι ας ετοιμαστώ
Να παίξω τραγωδία,
Έστω κι αν μου υποσχέθηκαν
Πως θα ‘ναι παρωδία...

Δεν ξέρω αν μ’ ακούει κανείς,
Μα κύριε συγγραφέα,
Μήπως κάπως στο ρόλο μου
Να ήμουν κορυφαία...

Να αλλάζαμε τα ρούχα μου,
Τα νύχια, τα μαλλιά μου,
Κι εγώ μετά θα κοίταζα
Και πάλι τη δουλειά μου.

Και φονικά, και ίντριγκες,
Κι εκδίκηση θα πάρω,
Κι η μάνα μου από μένανε
Θα ξαναδεί το χάρο.

Όμως...(σκεπτική)

Λιγάκι μια ανταύγεια,
Κάτι να με φωτίσει,
Με ρουχαλάκι πιο σινιέ
Αχ! κάποιος να με ντύσει...!

Θέλω να βγω πολυτελής,
Κι ας είμαι δολοφόνος,
Με πέπλα, τούλια και ουρές
-Πώς βγήκε η παιδοκτόνος...;!

Μιλάω για τη Μήδεια,
Τη βάρβαρη κακίστρω
Που τελετάρχου έμπνευσις
Την έντυσε με οίστρο!

Είχε και γκόμενο εκεί
Που φόραγε λουρί,
Η φαντασία S&M
Απάνω στη σκηνή...

(αναστενάζοντας)
Μα τίποτα δε γίνεται,
Ας βάλω πάλι μαύρα,
Και στη σκηνή τώρα να βγω
Να σκάσω από τη λάβρα...

Να ξέρετε όμως θεατές,
είναι αδηφάγος μοίρα,
τη μάνα να δολοφονώ
εγώ η κακομοίρα...

Όπως ο Σίσυφος κι εγώ
Δολοπλοκώ αιωνίως,
Και τον Ορέστη αδερφό,
Τον πείθω υπογείως,

Τη μάνα και τον Αίγισθο
Εκείνος να σκοτώσει,
Λες και σιγά πια τα ωά,
Τον βασιλιά θα σώσει...

Με δίνουν και ως άσκηση
Του ποινικού δικαίου,
Κατάντησα του τέρατος
Να μοιάζω, φρικαλέου,

Τον ηθικό τον αυτουργό
Μαθαίνουν από μένα,
Ότι ήμουνα σατανική
Και σώα είχα τα φρένα.

Χορός
Κυρά κακώς το κρίμα σου
Το έχουνε τονίσει,
Και δυστυχώς σε έχουνε
Και αποσυντονίσει...

Ηλέκτρα
Γιατί μιλάς πανύβλακα;
Τη θέση σου δεν ξέρεις;
Ή μήπως στα χεράκια μου
Θέλεις να υποφέρεις;

Πού ήμουνα; Α, ναι, εδώ...
Στο φόνο της μητέρας.
Μα τι να κάνω άραγε
Να μη φανώ σαν τέρας...

Αυτή έναν άντρα σκότωσε
Μόνο το σύζυγό της,
Που συγγενή όσο κι αν θες,
Δεν θα τον πεις δικό της...

Όμως εμένα...πατέρας μου ήτανε
Ο μέγας βασιλέας,
Και φόραγε στην κεφαλή
και περικεφαλαίας...

Μήπως το νόημα αυτών
Είναι να αντιληφθούμε
Ότι η σκέψη στα παιδιά
Να ‘ναι πριν πηδηχτούμε;

Χορός
Ναι, κοίτα, όχι ακριβώς,
Μα η εξωγαμία,
Που θα ‘λεγε κι ο Λεβί-Στρως,
Είναι η αγχιστεία...

Ηλέκτρα
Για να σου πω εξώγαμη (λίγο βλαξ η Ηλέκτρα)
Για πιάσε καμιά σκούπα,
Και στην κουζίνα πήγαινε
Να πλύνεις καμιά κούπα!

Χορός
Σιχτίρ...(σιγά)
Ωιμέ, ωιμέ κι αλίμονο (επιδεικτικά δυνατά)
Να δέρνομαι μου μένει
Μου φέρονται ελεεινά
Σ’ εμέ την παιδεμένη...

Ηλέκτρα
Σκάστε δουλάρες βάρβαρες
Έχω να πω τα λόγια,
Σε λίγο εδώ θ’ ακούσετε
Μεγάλα μοιρολόγια.

(είσοδος στη σκηνή, ουδείς χειροκροτάει)
Μα τι τρομπέτες είναι αυτές;
Τι σάλπιγγες ηχούνε;
Άραγε ποιός να έφτασε,
Σ’ εμένα δε θα πούνε;

Κλυταιμνήστρα
Καλώς τ’ αρχίδια μας τα δυό,
Πώς κι από δω χρυσή μου;
Πολύ νωρίς εξύπνησες
σήμερ’ αγαπητή μου.

Ηλέκτρα
Ναι, είδα ένα όνειρο,
Πως ήρθε ένα πλοίο,
Κι έστειλες για υποδοχή
Εκείνο το γελοίο...

Κ.
Α ναι, δε σου ‘πα να χαρείς,
Πήγαινε στην πλατεία,
Ο Αγαμέμνων γύρισε,
Μόλις από την Τροία.

Θέλει και γλέντια και χαρές,
Θα θέλει και το θρόνο,
(σιγά) Αυτό να ξέρει πως εγώ
Δεν θα του δώσω μόνο!

Ηλέκτρα
Θα έφερε και λάφυρα,
Λες να ‘φερε και δούλες;
Ετούτες τις βαρέθηκα
Τις κλαψομούνες τσούλες.

(συνεχίζεται)

Δεν υπάρχουν σχόλια: