Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

GAP/ΓΑΠ

Θα πληρώσουμε το κέρατο της της Βασιλομήτορος μέχρι να φτύσουμε αίμα. Σαν τη Φρειδερίκη, σαν την Άννα την Αυστριακή στέκει πίσω από το βασιλόπαιδο ακοίμητη (μόνο που ο Λουδοβίκος XIV την έκανε πέρα τη βασιλομήτορα καθότι είχε μια μάντρα αρχίδια). Αφού ξεπάστρεψε τον εύκολο στόχο, τη Δήμητρα, τώρα ωσάν τον Κρούμο, βαδίζει στη δόξα με τα κεφάλια όλων των Ελλήνων στα κοντάρια.
Κι όσο σκέφτομαι ότι στις πλάτες μας, στα χρόνια που θα δουλεύουμε, στην εξαθλίωση, στη σκλαβιά που μας ετοιμάζουν παίζεται μια φούσκα, κορυφαίο παράδειγμα της οποίας υπήρξε η πανάθλια Ένρον, μου 'ρχεται κάπως...
Η δημοκρατία του χρήματος (χαχα!!!) που παίχτηκε πάνω στη φούσκα της παγκοσμιοποίησης με αντίτιμο τάχα μου φθηνά ταξίδια στον πολιτισμένο κόσμο και καλλιτεχνική ενημέρωση μαζί με κατανάλωση είναι τα πρωτοτόκια που πουλήσαμε αντί πινακίου φακής. Στη φάκα της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας (λέμε τώρα) καταχρεωμένοι και τρισάθλιοι άνθρωποι θα βλέπουν τις ζωές τους να καταβυθίζονται καθημερινά, βορά στα λαμόγια και στους νέους πλούσιους που παίζουν σε ένα ιδιότυπο fight club τα ρέστα μας.
Καλή αντάμωση στα γουναράδικα!

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

ΕΝΑ ΠΟΙΜΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟ!

Κόρη τριάκοντα ετών
περιπετίας ήτο ζητών,
ακούων εις το όνομα Ρούλα,
ήτο ολίγον χονδρούλα.

Κάνων αφστηρά νηστεία,
λαμβάνει μέρος εις καλλιστεία
αφήνων κατά μέρος της ντροπής,
πλησιάζει τον πρόεδρο της επιτροπής

-εάν εμέ ανακηρύξεις
στην ανκαλιά σου θέλεις με σφίξεις.
εγώ δεν είμαι αχάριστος
η ώρα θα περνά ευχάριστος.

εάν εγώ ανακηρυχθώ
ποθώ βαναύσως να σου δοθώ
αν όμως Σταρ άλλη γίνει,
θα της ξεσκίσω το μπικίνι.

Αφτός αδυνάτου χαρακτήρος,
εστάθη έμπροσθεν της θύρος
ρίπτει βλέμμα περιπαθές
-θα έλθω, λέγει, αφού το θες.

Αρχίζων η ψηφοφορία,
είχεν ψυχική εφορεία
βλέπων παρελάβνων της αγνότητας
ο νους του όλον εις λαγνότητας.

Παρελάσας σε λίγο η Ρούλα,
ήτο πράγματι μια χαρούλα,
όλοι έλεγον διά κουκλίτσα,
πλην ενεφανίσθη μια Λίτσα.

Αφτή καμπύλος κε δεμονία,
προεκάλεσε πανδεμονία,
ροκάνε, κε σφυρίξεις παταγόδεις,
ήτο υψηλά κε αγαλματώδης.

Βλέπων η Ρούλα να χάνει,
νόημα με το μάτι του κάνει
δηλαδή, όπως είπαμε
θα είμαι δική σου κε χτύπα με.

Αφτός μη βλέπων καλά
η συνφονία νομίζει ότι χαλά
μη διακρίνων τον μορφασμόν
το θεωρεί διά εκβιασμόν.

-Δεν μπόρεσε λέγει να με νιώσει
θα την κάνω να μετανιώσει
θα βγάλω τη Λίτσα λέγει και λυσσά,
που έχει και δυό δόντια χρυσά.

Η Λίτσα αξίζει πολλών δραγμών
και βγάζει προς την γέφυρα στεναγμών
η γέφυρα της Ομορφιάς και η δική της
σκλάβον με σύρει το κορμί της.

Αφτή λέγει θα τον τρελλάνω
γέφυρα κάτω και γέφυρα πάνω
είμαι κάτοχος δύο γεφύρων
άρα κέρδισα τον πρώτον γύρον.

Εντός ολίγου μαγιό φορών,
αι καλονέ εμφανίζονται προχορών,
η Ρούλα εμφανίζεται κι εκείνη
που ρυθμικά το σώμα της εκίνει

Η Λίτσα σφιγγομένη νεβρικά,
το ισχυρόν τρακ κατανικά
πατών γερά της κακομοίρας
επέρχεται θράφσις της γεφύρας.

Πίπτων απ' της γεφυρίτσας,
σπάει κι' η γέφυρα της Λίτσας.
Μπερδεφθείς ψήφοι στην κούτα,
βγήκε Σταρ Ελλάς η φαφούτα.

(Μποστ, Το Λέφκομά μου)

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Τ' ΑΚΟΥΣΕΣ ΠΑΤΕΡΑ;

"Ο αδερφός μου ο Νίκος θα γυρίσει ταινία, θα είναι ο σεναριογράφος, για τον σώνει και καλά μοναδικό πρέσβη του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό και το εσωτερικό, το Μίκη."

Δε μας έφτανε το καπέλωμα από τις κλήρες του Χατζιδάκι, έχουμε τώρα και τον Μίκη να μονοπωλεί για πολλοστή φορά ο γέρων, την τουριστική ατραξιόν της χώρας!!!
Έλεος και όνειδος πια...Τα "λυρικά του έργα" δεν ακούγονται, και δεν υπάρχει μεγαλύτερο μπάχανο-χάχανο από τις ορχήστρες, δωματίου και μη, να ερμηνεύουν παρτιτουριασμένα μπουζούκια.
Μπράβο πάντως του αξιοκράτη του ΓΑΠ, μετά τις Άντζελες, τις Τζάκρες, τα κάθε λογής αστεία φιλαράκια του που έγιναν συνεργάτες με τη μέθοδο "πλησιάζω το είδωλο και λέω πόσο το θαυμάζω" (π.χ. Μπιρμπίλη), μετά τη διαπόμπευση και την τρομοκράτηση των ανθρώπων, θα στείλει το Μίκη στην Επίδαυρο, και μετά το αδερφάκι του θα επικεντρωθεί στην αναβάθμιση της εικόνας μας, προτείνοντας τον πασίγερο και παντός καιρού μουσικοσυνθέτη ως πρέσβη του νέου ελληνικού πολιτισμού.

Κλασική τεμπελιά: παίρνεις το εύκολο και το πλασάρεις με λίγο συγκινησιακό αχταρμά στα κορόϊδα να το φάνε.

Η πρωτο-καραμανλική ηγεσία του ΥΠΠΟ ήθελε τον τελετάρχη και τον μουσικό του προπομπούς της νέας/σύγχρονης ελληνικής τέχνης, και εκαυχάτο για το μέγεθος των ευσήμων που απέδιδε στους εν λόγω καλλιτέχνες.
Τώρα οι σοσιαληστές βάζουν την ταφόπλακα οριστικά στη νέα ελληνική τέχνη, που είναι έτσι κι αλλιώς αδύναμη (η καλή της πλευρά) για να αμυνθεί.

Ελπίζω να του κάτσει του Κρόνου-σοσιαληστή κυβερνήτη (από τον πρώτο τη τάξει μέχρι τα φιλαράκια του), πέτρα βαριά η καταβρόχθιση του νεοτερικού...

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

ORESTEIA (III)

Με αναφορές (sic) στο σινεμά μέσα στο σινεμά, φτυστό πώς το 'χε κάνει ο Τρυφώ με τον Ζαν-Πιέρ Λεό.

Ηλέκτρα
Ζω καθημερινά
Ένα μεγάλο ζόφο,
Και μου ‘ρχεται να τρελαθώ,
Νομίζω θα ‘χω ψόφο.

Ο αδερφός μου έφυγε
Μακριά στην εξορία,
Κι εγώ παρέμεινα εδώ
Με μια απορία:

Γιατί ολούθε οι ποιητές
Με βάζουν κακομοίρα
Να τριγυρνάω κλαίγοντας
Τη μαύρη μου τη μοίρα,

Για φόνους να συνομιλώ
Με Ορέστη και Πυλάδη,
Πώς θα κατέβει η μάνα μας
Στα βάραθρα του Άδη...

Και δε με βάζουν άραγε
να είμαι μια νταρντάνα,
Ωραία, βυζού και πλατινέ,
Του παλατιού σουλτάνα...;

Βαρέθηκα να τριγυρνώ
Μια αχρεία δολοφόνος,
Που του πατέρα ο καημός,
Ο άτιμος ο πόνος,

Την κάνει μια μέγαιρα,
μια στρίγκλα κουρεμένη,
που με κουρέλια ντύνεται
και είναι παιδεμένη.

Ενώ...εγώ κρύβω μέσα μου
Μια φλογερή γυναίκα,
Σας το ‘πα μια και δυό και τρεις
Κι εφτά κι οχτώ και δέκα.

(με βαθιά περισυλλογή) Άμα δεν είναι ο ποιητής
Φίλος ή γκόμενός σου,
Σου μέλει να δυσκολευτείς
Να φτάσεις στο σκοπό σου.

Αααχ! Πάλι ας ετοιμαστώ
Να παίξω τραγωδία,
Έστω κι αν μου υποσχέθηκαν
Πως θα ‘ναι παρωδία...

Δεν ξέρω αν μ’ ακούει κανείς,
Μα κύριε συγγραφέα,
Μήπως κάπως στο ρόλο μου
Να ήμουν κορυφαία...

Να αλλάζαμε τα ρούχα μου,
Τα νύχια, τα μαλλιά μου,
Κι εγώ μετά θα κοίταζα
Και πάλι τη δουλειά μου.

Και φονικά, και ίντριγκες,
Κι εκδίκηση θα πάρω,
Κι η μάνα μου από μένανε
Θα ξαναδεί το χάρο.

Όμως...(σκεπτική)

Λιγάκι μια ανταύγεια,
Κάτι να με φωτίσει,
Με ρουχαλάκι πιο σινιέ
Αχ! κάποιος να με ντύσει...!

Θέλω να βγω πολυτελής,
Κι ας είμαι δολοφόνος,
Με πέπλα, τούλια και ουρές
-Πώς βγήκε η παιδοκτόνος...;!

Μιλάω για τη Μήδεια,
Τη βάρβαρη κακίστρω
Που τελετάρχου έμπνευσις
Την έντυσε με οίστρο!

Είχε και γκόμενο εκεί
Που φόραγε λουρί,
Η φαντασία S&M
Απάνω στη σκηνή...

(αναστενάζοντας)
Μα τίποτα δε γίνεται,
Ας βάλω πάλι μαύρα,
Και στη σκηνή τώρα να βγω
Να σκάσω από τη λάβρα...

Να ξέρετε όμως θεατές,
είναι αδηφάγος μοίρα,
τη μάνα να δολοφονώ
εγώ η κακομοίρα...

Όπως ο Σίσυφος κι εγώ
Δολοπλοκώ αιωνίως,
Και τον Ορέστη αδερφό,
Τον πείθω υπογείως,

Τη μάνα και τον Αίγισθο
Εκείνος να σκοτώσει,
Λες και σιγά πια τα ωά,
Τον βασιλιά θα σώσει...

Με δίνουν και ως άσκηση
Του ποινικού δικαίου,
Κατάντησα του τέρατος
Να μοιάζω, φρικαλέου,

Τον ηθικό τον αυτουργό
Μαθαίνουν από μένα,
Ότι ήμουνα σατανική
Και σώα είχα τα φρένα.

Χορός
Κυρά κακώς το κρίμα σου
Το έχουνε τονίσει,
Και δυστυχώς σε έχουνε
Και αποσυντονίσει...

Ηλέκτρα
Γιατί μιλάς πανύβλακα;
Τη θέση σου δεν ξέρεις;
Ή μήπως στα χεράκια μου
Θέλεις να υποφέρεις;

Πού ήμουνα; Α, ναι, εδώ...
Στο φόνο της μητέρας.
Μα τι να κάνω άραγε
Να μη φανώ σαν τέρας...

Αυτή έναν άντρα σκότωσε
Μόνο το σύζυγό της,
Που συγγενή όσο κι αν θες,
Δεν θα τον πεις δικό της...

Όμως εμένα...πατέρας μου ήτανε
Ο μέγας βασιλέας,
Και φόραγε στην κεφαλή
και περικεφαλαίας...

Μήπως το νόημα αυτών
Είναι να αντιληφθούμε
Ότι η σκέψη στα παιδιά
Να ‘ναι πριν πηδηχτούμε;

Χορός
Ναι, κοίτα, όχι ακριβώς,
Μα η εξωγαμία,
Που θα ‘λεγε κι ο Λεβί-Στρως,
Είναι η αγχιστεία...

Ηλέκτρα
Για να σου πω εξώγαμη (λίγο βλαξ η Ηλέκτρα)
Για πιάσε καμιά σκούπα,
Και στην κουζίνα πήγαινε
Να πλύνεις καμιά κούπα!

Χορός
Σιχτίρ...(σιγά)
Ωιμέ, ωιμέ κι αλίμονο (επιδεικτικά δυνατά)
Να δέρνομαι μου μένει
Μου φέρονται ελεεινά
Σ’ εμέ την παιδεμένη...

Ηλέκτρα
Σκάστε δουλάρες βάρβαρες
Έχω να πω τα λόγια,
Σε λίγο εδώ θ’ ακούσετε
Μεγάλα μοιρολόγια.

(είσοδος στη σκηνή, ουδείς χειροκροτάει)
Μα τι τρομπέτες είναι αυτές;
Τι σάλπιγγες ηχούνε;
Άραγε ποιός να έφτασε,
Σ’ εμένα δε θα πούνε;

Κλυταιμνήστρα
Καλώς τ’ αρχίδια μας τα δυό,
Πώς κι από δω χρυσή μου;
Πολύ νωρίς εξύπνησες
σήμερ’ αγαπητή μου.

Ηλέκτρα
Ναι, είδα ένα όνειρο,
Πως ήρθε ένα πλοίο,
Κι έστειλες για υποδοχή
Εκείνο το γελοίο...

Κ.
Α ναι, δε σου ‘πα να χαρείς,
Πήγαινε στην πλατεία,
Ο Αγαμέμνων γύρισε,
Μόλις από την Τροία.

Θέλει και γλέντια και χαρές,
Θα θέλει και το θρόνο,
(σιγά) Αυτό να ξέρει πως εγώ
Δεν θα του δώσω μόνο!

Ηλέκτρα
Θα έφερε και λάφυρα,
Λες να ‘φερε και δούλες;
Ετούτες τις βαρέθηκα
Τις κλαψομούνες τσούλες.

(συνεχίζεται)

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

ORESTEIA (II)

(Η Κλυταιμνήστρα)Περπατάει ταραγμένη πάνω-κάτω.

Στο Σκάμανδρο να έπεφτες,
Στα τείχη του Αινεία,
Που γύρισες κοπρόσκυλο
Να πάρεις τα ηνία...!

Θα πάρεις το μακρύτερο,
Αλλά εδώ θέλει τρόπο,
Να μη χαλάσουμε ευθύς
Όσα έχτισα με κόπο.

Χαμογελάει σαν κάτι να σκέφτηκε.

Εμπρός δουλάρες,
Λούστε με, στολίστε με με μύρα,
Ξυπνήστε και τον Αίγισθο
Που άντρα τονε πήρα...

Πείτε να πάει να κρυφτεί,
δήθεν περιοδεία,
στη χώρα να περιδιαβεί
με λίγη συνοδεία.

Πάει να ετοιμαστεί.

Χορός
Αχ! Τι έπαθες βαριόμοιρε,
Μεγάλε βασιλέα,
Που γύρισες περιχαρής
Με λεία και με κλέα,

Εγώ εδώ περίμενα,
Ο δούλος ο λαός σου...

(Έρχονται υπηρέτες).
Υπηρέτης Α
Τελειώνετε αγράμματες, βάρβαρες, σιχαμένες,
Αγάμητες, απαίσιες και πάντα πικραμένες.

Χορός
Σιχτίρ...

Υπηρέτης Δ
Και μάθε τεμπελόσκυλο ότι σε κάποια χρόνια,
Μετά τις δόξες τις πολλές, θα νιώσεις καταφρόνια.

Θα κάθεσαι μονόλογους ν’ ακούς σε τριλογία,
Του Ευριπίδου, φλύαρο σαχλή πολυλογία.

Υπηρέτης Γ
Ξέχνα που αυτός ο ποιητής (ο Αισχύλος)
Είναι και στρατευμένος,
Απ’ του πολέμου τα δεινά
Δεν είν’ σακατεμένος.

Πιστεύει ότι ο λαός της ένδοξης Αθήνας,
Θα είναι πάντα εργατικός, κι όχι αχρείος κηφήνας.
Γι’ αυτό σ’ όλα τα χορικά συμβόλαια υπογράφει,
Ότι οι θεοί σας αγαπούν, αυτός προσυπογράφει.

Χορός
Γι’ αυτό θα ήθελα κι εγώ,
Η ταπεινή η δούλα,
το πώς εβρέθηκα εδώ,
δεν ήμουν καμιά τσούλα...

Είχαμε βόδια στο χωριό,
Στάβλους, μποστάνια, στάνες (απορία όλων για την παρήχηση)
Κι εμάς τις δούλες τις πτωχές,
Δεν μας γεννήσαν μάνες;

Όλοι φεύγουν.

Χορός
Σιχτίρ, παλιόκαφροι όλοι σας
Και πρώτη η κυρά
A! Μα θα βοηθήσω παρευθύς
να το πληρώσουν ακριβά!

Εϊ, νάτη έρχεται η μικρή,
Για ψήστην...
τι γυρεύεις;
Σαν σκεφτική μας φαίνεσαι
Τι στο μυαλό παιδεύεις;

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

ORESTEIA (το είχα υποσχεθεί, n' est-ce pas?)

ΟΡΕΣΤΕΙΑ

Μια νεοελληνική ματιά σε ένα αρχαίο έργο, με (θρασύτατες) νεοελληνικές πινελιές ανανέωσης, ιδίως στα Χορικά.

Άγγελος (λαχανιασμένος)
Είναι μήπως κανείς εδώ;
(κοιτάει ολόγυρα)
Είναι κανείς εδώ;

Χορός (πάνε όλες μαζί σαν αλυσοδεμένες)
Είμαστε εμείς, για λέγε μας,
Κι εμείς θα της το πούμε.

Άγγελος
Τ’ είσαστε εσείς;
Πού είναι η κυρά;

Χορός
Εμείς θα της μιλούμε!

Άγγελος (κομπλεξικός, ημιμαθής ξερόλας κλασικός, βρίσκει ευκαιρία για επίδειξη)
Όπως σας βλέπω εδώ μαζί,
Θυμίζετε το τέρας!
Την Ύδρα και τη Μέδουσα,
Που σκότωσε ο Περσέας!

Χορός
Θα σου ‘λεγα επακριβώς
Ποιά είν’ η ταυτότητά μου,
Αλλά τι θες τα βάσανα
Ν’ ακούσεις τα δικά μου...

Άγγελος
Ναι, όντως σκασίλ...

Χορός
Μα θα στα πω, αφού το θες,
Και θα στα ιστορήσω,

Άγγελος
Άστο καλύτερα κυρά,
Έχω να κατουρήσω...

Χορός
Σιχτίρ...

Κλυταιμνήστρα (μπαίνει, χειροκρότημα γιατί είναι λαϊκό είδωλο)
Τι στο καλό συμβαίνει εδώ;
Ποιός είναι που φωνάζει;

Χορός
Ο άγγελος είναι κυρά,
Φωνάζει και κραυγάζει...

Εγώ δεν είμαι τίποτα,
Σκλάβα απ’ την Ασία...

Κλυταιμνήστρα
Καλά, κομένα τώρα αυτά,
Το πρωινό, Τασία!

Χορός
Κανένας δε μ’ ακούει ποτέ,
Βαριόμοιρη που κλαίω,

Άγγελος και Κλυταιμνήστρα
Εδώ και ένα τέταρτο,
Να σκάσεις σου το λέω!

Χορός
Μάλιστα εσείς αφεντικά,
Εγώ μόνο μια δούλα,

Κλυταιμνήστρα
Που δυστυχώς αγόρασα
Από έναν που εξεπούλα!

Ρούχα, παπούτσια, δουλικό,
Κοψοχρονιά μην πάρεις,
Τζάμπα θα δώσεις τα λεφτά,
Θα σου ‘ρθει να κρεπάρεις!

Άγγελος
Καλό κυρά το μάθημα,
Αλλά έχω ένα νέο,
Που αν στο πω, θα ταραχτείς,
Δε θα φανεί ωραίο...

Κλυταιμνήστρα
Τι δηλαδή;
Για εξήγησε...
Δεν έχεις διορία!
Μήπως ο Ορέστης γύρισε από την εξορία;

Άγγελος
Ναι, κοίτα, όχι ακριβώς,
Κάποιος έχει γυρίσει,
Τα είδα τα καράβια του,
Βενζίνα έχει μυρίσει...

Κ.
Ποιός είναι; Πες μου μ’ έσκασες,
Θες να σε παλουκώσω;
Νομίζω πας γυρεύοντας
Στη σούβλα να σε χώσω.

Μήπως καράβι εξώκειλε
Όπως στη Σαντορίνη,
Θα κάνω μια εξεταστική,
Κομμάτια ας πα’ να γίνει!

Ά.
Όχι να βρω εγώ μπελά,
Γιατί από την Τροία
Καράβια είδα να ‘ρχονται
Αρχόντισσα κυρία!

Κ.
Να σου σβουρίξω κανά-δυό,
Να δεις το στόλο όλον,
Ηλίθιε είσαι σίγουρος
Ή τα ‘πινες στου Σόλων;

Α.
Θα σου το πω συμβολικά,
Κοίτα να καταλάβεις.
Το βασιλιά Αγαμέμνονα
Να πας να παραλάβεις!

Κ.
(πέφτει λιπόθυμη. Σε λίγο ανασηκώνεται).
Αχου! Δεν είμαστε καλά!
Τι θέλει αυτός εδώ;
Πώς του ‘ρθε και επέστρεψε
Ο αχρείος εξαποδώ;
Καλά πήγε και γλέντησε
Δέκα γεμάτα χρόνια,
Και θέλει και να ξαναμπεί
Στους Άργους τα σαλόνια;

Θα πάρεις το μακρύτερο
Έτσι και ξεμπαρκάρεις,
Θα ψάχνεις δε ολημερίς
Αν θέλεις να παρκάρεις...

Γαμώ τη μου, την Τροία μου,
Και τα καράβια μέσα,
Τι είχες και επέστρεψες
Βρε άνακτα μπουχέσα;

Τόσοι σκοτώθηκαν εκεί,
Στον πόλεμο ως θύμα,
Τους έθαψαν ως έμαθα,
Σε πέντε μέτρα μνήμα!

Τον Αίαντα, τον Αχιλλέψ,
Τον Έκτορα, τον Πάρι,
Το κέρατό μου,
Άθικτο γύρισε το μοσχάρι;

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ & CITY JOURNAL

Aς αρχίσω απ' το δεύτερο, καθώς είδα πρωί-πρωί (στις 12), τον Γιώργη Κατσιφάρα να παραγγέλνει καφέ και να κόβει κίνηση υπερήφανος για την πολιτική του κόμματος και της εποχής του, που αναβάθμισε τον Έλληνα μικρομεσαίο και τον έφερε στο χείλος της απόλυτης φτώχειας και καταστροφής. Την ανηθικότητα, τις κλαδικές, τις ατασθαλίες, τις πλακίτσες με τις επιδοτήσεις εις βάρος των κουτόφραγκων, το πρωτο-παπανδρεϊκό πασόκ τις έκανε σημαία και σημείο διαφοροποίησης ρτου άντρα-Βαλκάνιου από το κεντροευρωπαϊκό φρικιό.
Ο μιζαδόρος, το λαμόγιο, ο καταχρεωμένος για να πιεί ξύδια με τις βρωμιάρες που κατηφόριζαν από Βουλγαρία και λοιπά Βαλκάνια, ήταν εθνικό προϊόν εσωτερικής κατανάλωσης που το πρόβαλλαν και το χαϊδολόγησαν η Ιμάκο του Κωστόπουλου (που κατάντησε να πάει σε επιτροπή ταλέντων σαν τη Σάσα Ντάριο) και έμοιαζε στον ηγέτη του. Όπως ο "Αντρέας" χόρευε ζεϊμπέκικο με τη "Ρίτα" θεωρώντας ότι ο εναγκαλισμός της Ελλάδας με τον Τρίτο κόσμο ήταν η σωτηρία για το μέλλον, έτσι κι ο "Ρωμιός", ο αδιόρθωτος κλεφταράκος, τα 'δινε σε αμφίβολης μαγκιάς ζεϊμπέκικα, θεωρώντας ότι πάντα θα τρέχει το κοροϊδιλίκι απ' τα ταμεία της Ε.Ε. ώστε να τρώει ανενδοίαστα τα φράγκα των επόμενων 15 γενεών -γιατί "κάπως θα τη γαζώσει μωρέ".
Ναι, αν μια χώρα αξίζει αυτούς που την κυβερνάνε, η Ελλάδα έβαλε κλεφταράκους όπως είχε καταντήσει ο λαός της.

Μετά την αηδία με τον Κατσιφάρα που κοίταζε κι αν υπάρχει στο Costa καμιά ενδιαφέρουσα γκόμενα (τρομάρα σου Γιώργη, κοίτα την ουρία καλύτερα...), βαρέσανε τα τέλια για το πώς πάει η λυρική να διορθώσει την κατάσταση, με τι πρόσωπα, και ποιούς έχει δίπλα του βοηθούς και συστρατιώτες, συμβούλους και πραιτωριανούς ο Υπουργός Πολιτισμού, ο Γερουλάνος. Πανάθεμά σε Ελλάδα, βάζεις φίλους των προηγούμενων να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση; Σαν να βάζει ας πούμε η ισπανία σε μια επιτροπή αποφρανκοποίησης, τον πρώτο ξάδερφο και πιστό του Φράνκο...
Κι αυτός ο υπουργός της μηδενικής απόφασης, ο Άμλετ της Μπουμπουλίνας, τόσο απεχθή βρίσκει την επαφή με την πραγματικότητα ώστε να χρειάζεται όλη την "πιτσιρικαρία" της ασχετίλας για να πληροφορηθεί τι σκατά κάνουν οι πληβείοι εκεί έξω;
Ποιός θεώρησε ότι ήταν ο καλύτερος για το ΥΠΠΟ; Ποιός αποφάσισε ότι η Άντζελα Γκερέκου (και γύρω-γύρω-γύρω όλοι, και συ στη μέση, γειά σου βρε Τόλη) μπορεί να σώσει τον τουρισμό;
Θα μου πείτε, ολόκληρη η κυβερνητική παρέα είναι αργή, ανίκανη και παραφουσκωμένη από εξουσία...
Βλέπω περισσότερους συνοφρυωμένους γραβατωμένους από ποτέ στο δρόμο, αισθάνομαι σαν να υπάρχει ένας αόρατος στρατός κατοχής, που μερικά από τα μέλη του βγαίνουν πότε-πότε για να φάνε δίπλα στους σκλάβους. Κι απ' την άλλη, μυαλό δε βάζει κανένας, οι καφέδες, τα ρούχα, όλα είναι τόσο ακριβά, που μερικές φορές θέλω να βγω μια βόλτα, θέλω να πάρω κάτι, κι αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει κάτι που να θέλω στην τιμή που μου το προσφέρουν, γιατί θα είναι ακριβό και κακής, δεύτερης ποιότητας. Γιατί;

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

ΑΝΕΥ ΤΙΤΛΟΥ

Ο προσκυνημένος ο ΓΑΠ, μίλησε στη μητρική του γλώσσα, όχι τα βουλγάρικα, αλλά στα αγγλικά. Ο Ερντογάν, φυσικά μίλησε στη γλώσσα του. Ο καθένας εντέλει στη δική του...
Ου να χαθούνε οι κοπρίτες.

Υ.Γ. Επίτηδες το 'κανε ο Ταγίπ: έφερε 320 ανθρώπους για να μας ρίξει έξω ακόμα χειρότερα οικονομικά. έτσι θα μας βουλιάξει η γείτων. Όχι με φρεγάτες. Άλλες δυό-τρεις τέτοιες επισκέψεις και θα χρειαστούμε δεύτερο πακέτο στήριξης...

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΒΕΒΑΙΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ

Είχα γράψει και παλιότερα, επί Καραμανλή του Μικρού & Ασήμαντου, ότι κρύος ιδρώτας είχα αισθανθεί να με περιλούζει ακούγοντας την Κατσέλη και κυρίως τη Δαμανάκη στα ραδιόφωνα, πριν κάν υπάρξει η υποκριτική και βεβιασμένη ανακοίνωση της προσφυγής στις κάλπες από τον Καραμανλή τον Β' τον Δειλό.
Τα είχαν ήδη πει ξεκάθαρα, και πλέον, θα χρειαζόταν και γω δεν ξέρω τι για να με πείσει ότι δεν ήξεραν την ακριβή εικόνα της οικονομίας. Ο Γιώργος ο Β' ο Ρίψασπις, είχε πάρει τις αποφάσεις του και μη σας πω ότι τις επαφές του και τις διπλωματικές κινήσεις τις είχε προδιαγράψει στη σκακιέρα από τότε.
Τα δε φορομπηχτικά μέτρα, κι αυτά ήταν γνωστά. Τα είχα ακούσει, όπως γίνονται τώρα, να τα λέει στον Φλας η Μαρία Δαμανάκη η Πολυτεχνίτισσα. Και είχα τρομάξει, σας λέω, είχα τρομάξει πολύ. Τώρα ο φόβος έχει γίνει βεβαιότητα, και η πραγματικότητα είναι ότι στην κυβέρνηση βρίσκονται ανελέητα και ανενδοίαστα φασισταριά, βδέλλες χειρότερες (πιστέψτε το!) από τις καραμανλικές, με επικεφαλής τον δειλό που πήρε με ψέματα την εξουσία, τον άνθρωπο που λόγω Οιδιπόδειου, δεν μπορεί να πει ούτε μια Παπανδρεϊκή παπαριά τύπου "λαϊκή κυριαρχία", αλλά επειδή ξέρει ότι είναι αυτό που πάντα ξέραμε ότι είναι, κάτι το ακατονόμαστο δηλαδή, είναι έτοιμος όλα να τα ξεπουλήσει.
Σας πιάσανε στον ύπνο οι Δηληγιάννηδες, ξυπνήστε κινδυνεύει η πατρίς -δηλαδή εσείς- που ψηφίσατε τον Γιώργο τον Β' τον Δειλό & Ρίψασπι για πρωθυπουργό. Πάνε να σας/μας φάνε τα πάντα χωρίς τύψεις, ανενδοίαστα και ανερυθρίαστα, και φυσικά η βοήθεια που θα 'ρθει έχει ήδη μοιραστεί, αλλά δεν το 'χω δει το όνειρο ακόμα σε ποιανών τις τσέπες θα πάει.
Ελπίζω η παπαροκυβέρνηση να πάει στα αζήτητα το συντομότερο δυνατόν, και βεβαίως είναι δυνατόν ο βουλγαρο-καναδός (εκ μετανάστευσης το δεύτερο) να αγαπάει τον τόπο; Για τα ίδια διώξαμε Δανο-γερμανούς απ' αυτή τη χώρα.
Αλλά κατάντησε να αξίζει τον Γιώργο αυτός ο λαός που όνειρό του έκανε τον μέχρι τα αυτιά δανεισμό για να κάνει γκλάμορους βαφτίσια και γάμους σαν της κάθε καρατσουλάρας και του κάθε τεκνογαμημένου και τηλε-προβεβλημένου. Δεν κατάλαβαν ότι οι προαναφερθείσες κατηγορίες επαγγελματιών -κυριολεκτικά- είχαν γράψει χιλιόμετρα στο οριζόντιο (όπως αλληλοκατηγορούνταν Τζόαν Κρώφορντ και Μπέτ Ντέϊβις, είχαν "δει μόνο τη μοκέτα και το ταβάνι στα στούντιο και τα γραφεία παραγωγών/σκηνοθετών και λοιπών"), και είχαν κάνει αλλιώς το λογαριασμό τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά).


Την καλημέρα μου!

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

OI ΦΟΡΟΔΙΑΦΕΥΓΟΝΤΕΣ

Κοιτάζοντας τη λίστα των φοροδιαφευγόντων γιατρών με έπιασε λύπη και αηδία για το κράτος-καταδότη. Για το άτυπο λυντσάρισμα τον 21ο αιώνα.
Δεν υποστηρίζω τους φοροφυγάδες, αλλά βρίσκω ελεεινό το σύστημα.
Προς τι η διαπόμπευση; Τι αποτέλεσμα μπορεί να έχει έξω απ' τον εκφοβισμό ότι αύριο μπορεί αν βρίσκεσαι στη θέση του διαπομπευμένου;
Τι κράτος δικαίου είναι αυτό;
Ας τυς κουρεύει τότε, κι ας τους κρεμάει όπως στην Κίνα των αρχών του 20ού αιώνα, πινακίδα με το αδίκημα στο στήθος και να τους εκτελεί δημόσια, γονατιστούς με μια σφαίρα στον αυχένα ή αποκεφαλισμό.
Τι κράτος Χατζηαβάτηδων θέλει να φτιάξει αυτή η άχρηστη η προσκυνημένη η κυβέρνηση;
Σαν να μην πέρασε απ' αυτή τη χώρα ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, για παράδειγμα, αλλά μόνο οι Δηληγιάννηδες, οι Βενιζέλοι, οι Μαυροκορδάτοι, οι Κωλέττηδες.
Καμαρώνει η κυβέρνηση της ντροπής, της φτώχειας και της κατάντιας για τον μεγάλο άθλο της;

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Τι του 'ρθε του γραϊδιου του Παπούλια και ανακατεύεται;
Μας προέκυψε τιμητής ο γέρων σοφός;
Ιδιώνυμα ονειρεύεται;
Όταν ήταν στις κυβερνήσεις του μπαμπάκα του ΓΑΠ δε διακρίθηκε για την πυγμή ή για τις ικανότητές του, παρά για τη σιωπηλή υπακοή στον αρχηγό. Απ' τα σταθερά πρωτοπαλήκαρα, ήταν ο συνδετικός κρίκος με τη δε βαριέσαι (εντελώς όμως) πρώτη περίοδο του μεταπολιτευτικού Πασόκ.
Είχε λοιπόν ο αείμνηστος μια παρέα τέτοιους που δε συνδέθηκαν με σκάνδαλα μεν, αλλά ήταν χρυσές μετριότητες: κάτι Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, κάτι Κάρολος Παπούλιας, κάτι τέτοιοι γενικώς, σιωπηλοί και σταθεροί, σαν το Θόδωρο του Καραμανλή-θείου.
Τώρα γιατί δεν κάθεται στ' αυγά του αλλά ανακατεύεται;

Πάνω που είπαμε να κάνουμε αλλαγές και να συνέλθει το σύστημα, το ιδιώνυμο και η δήμευση μας μάρανε; Ο Βιντέλα μας κυβερνάει;
Τέτοιες αλλαγές έτσι και γίνουν, ιδίως με τα χάλια της οικονομίας και την κηδεμονία του ΔΝΤ ελέω ΓΑΠ, δε θα φύγουν ποτέ απ' τη ράχη μας.
Μα είμαστε με τα καλά μας σ' αυτή τη χώρα;
Είπε κανείς ότι θέλαμε πινοσέτ πάνω απ' τα κεφάλια μας; Να μας τα φάνε με άλλο τρόπο πάνε; Ξου ρε!


Υ.Γ. Δηλαδή όταν πάει ο ΓΑΠ στο γέρο-πρόεδρο, πάει σαν το παιδί του μπαμπά του που το ήξερε ο παππούλης από μικρό. Δηλαδή χάλια.
Υ.Γ.1 Οι πρόεδροι της Δημοκρατίας, αν εξαιρέσεις τον Καραμανλή τον Κακιασμένο τον 1ο, ήταν όλοι ασαφούς καριέρας και ψιλοαποτυχημένοι.

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Άσχετα από το αν συμφωνεί κανείς με τις απόψεις ή όχι, η City Press, με σοβαρές ελλείψεις στο πολιτιστικό, έχει κάνει ωστόσο το αυτονόητο τσα υπόλοιπα: έχει επενδύσει σε μερικά σοβαρά άρθρα και λίγες σοβαρές συνεντεύξεις. Εντέλει ο αναγνώστης δίνει χρόνο ίσο για να τη διαβάσει με αυτόν που δίνει στα Κυριακάτικα πεντόκιλα που πάσχουν από αρθρογραφία και τους περισσεύει το πομπώδες ύφος,το κράξιμο, η κακία, η αλαζονία και το γλύψιμο. Τα τερτίπια και τα παιχνίδια είναι τόσο πατσαβουρέ και φανερά, που δεν υπάρχει κάν η έκπληξη.
Ο Κύρτσος κάνει απλά το αυτονόητο, δεν έχει καμιά συνταγή φοβερή και τρομερή. Το πολιτιστικό του είναι για τα μπάζα, αλλά το πολιτικό κομμάτι, ιδίως αυτό που επιμελείται ο ίδιος, είναι αν μη τι άλλο καλογραμμένο και σε προκαλεί να σκεφτείς δυό πράγματα, έστω για να τον αντικρούσεις.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

ΧΑΡΤΙ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ

Στο Θέμα-ράδιο, ο Μπάμπης Κούτρας συζητάει με την Μπιζόγλη, να λέμε ονόματα, για τις χθεσινές διαγραφές στο πασόκ. Και αποδοκιμάζουν φυσικά. Και δίνει ο τρισμέγιστος ο Μπάμπης χάρη και απαλλαγή στη Σακοράφα, γιατί λέει "είναι παιδί της αριστεράς, άρα η εντιμμότητά της δεν συζητείται, είναι αριστερή πτέρυγα του Πασόκ"!!!
Ο νεο-χωροφύλακας Μπάμπης, δίνει πιστοποιητικό σε όποιον είναι "αριστερός" (πρώην κνίτης εν προκειμένω-γκλιαχ!). Δεν το 'πιασα αυτό, δηλαδή όποιος έχει διατελέσει κομματόσκυλο κάποιας αριστερής οργάνωσης είναι στο απυρόβλητο;;; Τρελλαθήκαμε σ' αυτή τη γ.... τη χώρα;
Ο Χορν για παράδειγμα που ήταν δεξιός αμφισβητείται, ενώ ο Μίμης Ανδρουλάκης φερ' ειεπείν είναι παράδειγμα προς μίμηση;
Δεν ξέρω από που να πιάσω αυτή την επικίνδυνη βεβαιότητα, τη διχαστική προπαγάνδα και την αγιοποίηση του κώλου του καθενός που πιάνει το μικρόφωνο και λέει ό,τι του κατεβάσει η κούτρα του. Άκριτα και όπως να 'ναι, περνάει όμως το μήνυμα. Ποιός του είπε ότι η κάθε Σακοράφα θα είναι στο απυρόβλητο, ότι δεν θα κρίνεται όπως οι υπόλοιποι; Με εχέγγυο το "αριστερό παρελθόν";
Πες μας τι πίνεις και δε μας δίνεις ρε μεγάλε...

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ

Έκτακτες εισφορές ανακοινώνει ο υπουργός εργασίας, περικοπές και διάφορα άλλα που προ κρίσης δεν θα περνούσαν με τίποτα, αλλά δεν έχει εξηγήσει ακόμα, πόσο στοιχίζουν οι φιέστες στην Πάτρα όπου το ΔΗΠΕΘΕ πρωτοστατεί.
Επίσης δεν εξήγησε γιατί το εν λόγω ΔΗΠΕΘΕ απόκτησε εν μια νυκτί και Χοροθέατρο.
Ούτε και με τι διαδικασίες διορίστηκε επικεφαλής η κ. Λοβέρδου που οι κακές γλώσσες τη θέλουν συγγενή του.
Ούτε και έμαθε κανείς ποτέ περί προκήρυξης της εν λόγω θέσης, παρά μόνο ανακοινώθηκε ο διορισμός.

Όσο για το αν η κ. Λοβέρδου είναι εγνωσμένου κύρους στο χορό, έχουμε πει: μη λέτε ανοησίες, αλλιώς θα σας βάλω να δείτε τα έργα της.

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΑΣΥΔΟΣΙΑΣ

Πάει τουλάχιστον μια τριακονταετία, δύο γενιές και παραπάνω δηλαδή, που κατάφαγε η αρρωστίλα, ο ερασιτεχνισμός, η απληστία και η ημιμάθεια των 53 με 60 χρονών σήμερα.
Με το απωθημένο του εμφυλίου, των διχασμένων συγγενών -ο ένας μπάτσος ο άλλος ορντινάντσα κάποιου καπετάνιου στο βουνό- με τη λύσσα της σεξουαλικής καταπίεσης, με θεσμούς που η εκάστοτε εξουσία καταπατούσε κατά βούλησιν, εσωτερίκευσαν απόλυτα τους κώδικες μη-δεοντολογίας του παρελθόντος, τη βία και τη νοθεία, και κατέπεσαν ως ακρίδες πάνω στον κρατικό κορβανά (και αργότερα στα νεόκοπα κονδύλια της Ε.Ε.), με το άλλοθι της αντιστασιακής συνείδησης (του κώλου τα εννιάμερα), της πείνας των γονέων τους (κλαψ κλουψ!) και όνειρο την αποκατάσταση της κοινωνικής ειρήνης (χαχα!) διά της ρεμούλας και του προσωπικού οφέλους σε βαθμό "κακουργήματος".
Όποιος τους γνωρίζει, νιώθει την υπόσχεση της ασυδοσίας, της έλλειψης αρχών, της φιλοσοφίας του καφενέ, της ιδεολογίας του "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας". Βαλκάνιοι μουστακαλήδες και αποτυχημένες γκόμενες, σφαλιαρο-εισπρακτορες κομματικοί και τεκνά χιλιοπηδημένα, ένα συλλογικό φαντασιακό πατατράκ όπου ο κάθε λεχριτάκος βλέπει εαυτόν στον καθρέφτη της καρδιάς του ως απόγονο ενός θρυλικού ροκά.
Κάμποσα φρικιά με νεφελώδεις ιδέες-άλλοθι περί τριτοκοσμικής αποχαλίνωσης, ήρθαν στα πράγματα, κι οι αλλαξοκωλιές έπιασαν τόπο. Τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα στην μετά τις κλαδικές εποχή έπαψαν να έχουν σημασία, κι ο υπερδανεισμός έγινε το πρότυπο του χαχόλου που έβαζε υποθήκη το σπίτι του για να μπεκρουλιάσει ξύδια στην Αράχωβα δίπλα στα ξανθά σκυλιά και τους αφέντες τους.
Τον πολιτισμό, λυμαίνεται μια παρέα που το γλεντάει ανερυθρίαστα εις υγείαν των κορόϊδων. Χωρίς προσόντα, χωρίς δουλειά, τεμπέλικα, με ψέματα, αγραμματοσύνη, γουρουνιά, θράσος και διαπλοκή όλων των ειδών, πλασάρει ως ιδανικό τη διαφθορά, την ευκολία, την κλεψιά, την ατολμία, και καλλιεργεί το φόβο.

Σε ποιά άλλη τόσο μικρή -τουλάχιστον- χώρα μια οικογένεια και μοναδική θα ενέμετο τα μεγαλύτερα φεστιβάλ;
Σε ποιά χώρα θα βαφτίζονταν εν μια νυκτί άσχετοι άνθρωποι "κριτικοί" προκειμένου να εξασφαλιστεί ακόμα μια πένα υπερασπιστική -με το αζημίωτο της δωρεάν φιλοξενίας; Η διαφθορά διδάσκεται και εξαπλώνεται: εξαγοράζομαι και εξαγοράζω.
Σε ποιά σοβαρή χώρα θα διορίζονταν παιδιά, φίλοι και συγγενείς χωρίς φόβο, χωρίς κάν στοιχειώδη κάλυψη;
Σε ποιά σοβαρή χώρα θα συζητούσαν σε ώρα οικονομικής κρίσης και εκκαθάρισης (χαχα!) οργανισμών, να βάλουν συγγενή της ομάδας που έφερε τη ρεμούλα, να...κρίνει και να εκκαθαρίσει;;;!
Στην Ελλάδα τη μπατιρημένη,την ευτελισμένη, των άρρωστων ανθρώπων της εξουσίας, των ασύδοτων ατάλαντων με τα απωθημένα να γράψουν ιστορία, και τη χρυσοπληρωμένη τους ανάμνηση του πλινκ-πλονκ της κλαψιάρικης ρομβίας του Manos.

Σάββατο 1 Μαΐου 2010