Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

ΣΑΛΩΜΗ ΧIV (14)

Σαλώμη
Μη μου τη λες τη λέξη αυτή,
Είναι πολύ κακή,
Ευθύνεται για θάνατο
Παιδιών στην Αφρική!

Εγώ είμαι φιλόπονος
Έχω καλά αισθήματα
Και των πτωχών με θλίβουνε
Τα τρομερά παθήματα…

(Ο Ιωάννης έχει ειρωνικό βλέμμα)
Είμαι η πρόεδρος αλλά
Και το μονάχο μέλος
Σε σωματεία και γιατρούς
με σύνορα και τέλος.

Ελονοσίες, έμπολα
Τύφο τα πολεμάμε,
Κι εν συνεχεία καθόμαστε
Λιγάκι για να φάμε.

Σ’ ολόκληρη την Αφρική
Στο Τσαντ και στο Σουδάν
Εμείς τους βοηθήσαμε,
Κι ούτε το είπα κάν!

Είμαι φιλόπονος πολύ
Το ξέρει ο πάσα είς,
Μα είμαι και σεμνότατη,
Κοίτα με, θα το δεις!

Ήμουν ευαίσθητη πολύ
Από μικρό παιδάκι,
Θυμάμαι μου εχάρισαν
Και ένα κουνελάκι...

Ήτανε κάτασπρο, μικρό
Και Ρόζα το ‘χα βγάλει,
Ανάθεμα! Το έβρασαν
Μέσα σ’ ένα τσουκάλι.

Όμως εγώ δεν έφαγα
Έκανα απεργία,
Μονάχα τσιμπολόγησα
Κάτι στα μαγειρεία...

Από το κλάμα το πολύ,
Είχα υπογλυκαιμία,
Και η μαμά φοβήθηκε
Μην πάθω αναιμία,

Έτσι στιφάδο απέφυγα,
αλλά δυό μελάτα,
Αυγά, πατάτες και λαρδί,
Τσίμπησα, και ντομάτα.

Ποτέ δεν το ξεπέρασα,
Μου έμεινε το τραύμα,
Πώς τη ζωή συνέχισα
Ήτανε ένα θαύμα...

Ιωάννης
Τι λες βρε δύσμοιρο παιδί,
Πέρασες τέτοιο ζόρι;
Και μόνο που το άκουσα,
Με έκανες βαπόρι.

Ποιός το κουνέλι έβρασε;
Στιφάδο ποιός να το ‘κανε
Και να το σκάσει ο κούνελος
Δεν μπόρεσε, δεν πρόκανε;

Σαλώμη
Η μάνα μου, η Ηρωδιάς,
Αυτή η σκύλα η μαύρη
Που εύχομαι μοίρα κακή
Κάποτε η στρίγκλα να ‘βρει!

Ιωάννης
Πριγκίπισσα μη βλαστημάς,
Όχι στο υβρεολόγιο,
Νομίζω πως υπέφερες
Από κακό Οιδιπόδειο.

Σαλώμη
Το λέω, για όλα φταίει αυτή,
Δεν είμαι εγώ κακιά,
Αλλά ξέρω πως η εκδίκηση
θα 'ναι πολύ γλυκιά...

Ιωάννης
Αν ήρθα τέτοια να μου πεις,
Καλύτερα να φύγω,
Γιατί εδώ να κολαστώ,
Θέλω να αποφύγω.

Σαλώμη
Καλά λοιπόν, το βούλωσα,
Τι θες; Να βάλω τάπα;
Ξαλάφρωσα που ξέσπασα,
Και σ’ άγιο άνδρα τα ‘πα.

(σιωπή, και μετά, μιλάει η Σαλώμη)
Σαλώμη
Να ξέρεις Ιωάννη μου,
Η δύστροπος μητέρα,
Κακό ψυχανεμίζομαι
Θα κάνει κάποια μέρα.

Σε βλέπω πρωταγωνιστή
Σ’ αυτήν την ιστορία,
Να μη σου πω και ακέφαλο,
Δεν είναι μαλακία.

Ένα χορό θα δώσουμε
Με κάτι μεζεδάκια,
Θα μαζευτούν στη σάλα μας,
Ένα σωρό κοράκια,

Και η μαμά μου ζήτησε
Το βράδυ να χορέψω,
Και τον Ηρώδη βασιλιά,
Εγώ να τον μαγέψω.

Κι όταν εκείνος μαγευτεί
Το μάτι του γυαλίσει,
Εκείνη ό,τι θέλω εγώ,
Να κάνει, θα ορκίσει.

Δε θα ‘ναι τα διαμαντικά,
Ούτε και οι κορώνες,
Ούτε μπριλάντια, αμέθυστοι,
Μεγάλα σαν κοτρώνες,

Που θα ζητήσω πληρωμή
Μετά απ’ το χορό μου,
Αλλά η χοντροκεφάλα σου
θα είν’ το λάφυρό μου.

Ιωάννης (ψύχραιμα)
Και τι χορός θα είναι αυτός
Που ο χαζο-Ηρώδης,
Θα υποσχεθεί τα άπαντα,
Ο απαίσιος, γλοιώδης;

Σαλώμη
Μωρέ αυτό σε μάρανε;;; (συνεχίζει ήρεμα και αυτάρεσκα, παίζοντας με το πέπλο).
Με τα εφτά τα πέπλα:
Θα τα πετάω καταγής,
Πριν κάτσω σε καρέκλα.

Σκέφτομαι τούτο το γυμνό,
Λιγάκι να το ντύσω,
Και αν μπορώ τουλάχιστον,
Να το εξευγενίσω...

Να είναι και ο φωτισμός
Διακριτικός τα μάλα,
Να μη φανώ εις το κοινό
Σαν μια χοντρή δαμάλα.

(Κάνοντας σχέδια)
Να βάλω τα μεταξωτά
Που έφερα απ’ την Τύρο,
Εκείνα που μου έκατσε...
Μα πώς τον λέγαν;...Πύρρο!

Ωραία περιπέτεια,
στην έρημο ένα βράδυ,
Και πέρναγε εκεί κοντά
Κι ένα γιδοκοπάδι.

Μουκάνιζαν τα πρόβατα,
Βρώμαγε και σκατίλα,
Ήτανε όλο το ντεκόρ
Γεμάτο βαρβατίλα.

Την άλλη μέρα έφυγε
Και δεν τον ξαναείδα,
Ήτανε σχέση μιας βραδιάς,
Δεν είχε κάν ελπίδα.

(συνέρχεται και σταματάει έγκαιρα την εξομολόγηση)
Μα ψάχνω να ερωτευτώ,
Και πια να σταματήσω,
Όποιονα χτίστη ή ψαρά,
Να θέλω να γ...ω.

Ιωάννης
Άκουσα ήδη αρκετά,
Και βλέπω είχα δίκιο!
Τα Σόδομα και Γόμορρα
Είναι σ’ αυτόν τον Οίκο!

Σαλώμη
Μα πώς τολμάς τώρα εσύ,
Να με παρομοιάζεις,
Με πόλεις που είν’ κατάπτυστες;
Ιωάννη με τρομάζεις!

(από μέσα της σχεδόν)
Ιώβειο υπομονή
Και Σολομώντος λύση
Πρέπει να έχει όποιος αυτόν
Θέλει αν τον γ...σει.

(δυνατά)
Εγώ αυτό το παρελθόν
Το έχω αποκηρύξει
Και είμαι πλέον πάναγνη,
Το έχω αποδείξει.

Δεν έχω βγει για ραντεβού
Ούτε με άντρες πάω,
Μη σώσω, αν λέω ψέματα,
Ποτέ να ξαναφάω.

(συνεχίζεται)

3 σχόλια:

mahler76 είπε...

αχ είναι τόσο για μένα γραμμένος αυτός ο ρόλος που μου έρχονται δάκρυα στα μάτια

natasha hassiotis είπε...

πρόσεξε μόνο, μη γίνει μια γραμμούλα: "τον καφέ σας κύριε".
θέλω να το προχωρήσω, αλλά φοβάμαι μη θίξω τίποτα περίεργους. τι να κάνω;

mahler76 είπε...

γράψτους όλους στα αρχίδια σου και μετά κάνε τους ξεφτίλα στο έργο. Άλλωστε μόλις με δουν με τα πέπλα να τα πετάς ένα ενα θα τα ξεχάσουν όλα.