Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ΠΟΛΛΕΣ-ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ...

...για ΚΑΛΗ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!!!

Καλή Χρονιά να έχουμε φίλοι μου!!!

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

FAUX BIJOUX

"FAUX BIJOUX"


Ίσως να μην είχαν φτάσει τα πράγματα ως εδώ, αν εκείνος δεν είχε βιαστεί και επιμείνει να κουβαλήσει και να εγκαταστήσει στο κεντρικότερο σημείο της αποθήκης της εκείνα τα δύο μπλε μπαούλα. Μεταλλικά, ανοιχτόχρωμα, για να χωρέσουν, είχαν σπρωχτεί δικά της πράγματα στην άκρη, είχε σπάσει μάλιστα και ένα ράφι που παλιά φιλοξενούσε βιβλία και λογής αντικείμενα, στον τοίχο. Ο βανδαλισμός την ενόχλησε καθώς κοίταζε γύρω της ψάχνοντας τρόπο να καταλάβει πού βρίσκονταν τώρα οι κούτες με τα βιβλία που δεν είχε σε πρώτη ζήτηση, αλλά τώρα χρειαζόταν απεγνωσμένα.
Ο σωρός από πράγματα μπροστά της ήταν τεράστιος, και μόνη της δεν θα κατάφερνε ποτέ να ξεσκαρτάρει τι θα κρατούσε και τι θα πέταγε. Χρειαζόταν κάποιον υπομονετικό και σιωπηλό εργάτη, που θα έκανε ό,τι του έλεγε, στους ρυθμούς που θα του υποδείκνυε. Ήταν πρόθυμη να του δώσει κάτι παραπάνω, αρκεί να την περίμενε να δει προσεκτικά τι θα κρατούσε, και να κράταγε το στόμα του κλειστό.
Μετρώντας τις δυνάμεις της σε σχέση με το βάρος, συναισθηματικό και κυριολεκτικό των αντικειμένων, το μάτι της, έμπειρο από μετακομίσεις κι από ψώνια σε μαγαζιά που πούλαγαν πράγματα δεύτερο χέρι, έπεσε σε μια μεγάλη σκούρα γκρί βαλίτσα. Της προκάλεσε σχεδόν αμηχανία το γεγονός ότι κρατούσε ακόμη τη βαλίτσα με την τεράστια VHS κάμερα του 1989, απόκτημα από ταξίδι των πρώην πεθερικών της σε κεντρο-ευρωπαϊκό κρατίδιο. Η έλλειψη φορολόγησης τέτοιων αγαθών, είχε κάνει τότε την αγορά της περιζήτητης κάμερας, δυνατή. Χαμογέλασε καθώς σκέφτηκε το διαζύγιό της, τι κράτησε και τι έδωσε, τι κέρδισε και τι παρ’ ολίγο να χάσει για πάντα από εκείνο το γάμο. Δεν ήταν ούτε και στο σύζυγο πιστή. Αν το καλοσκεφτόταν, σε κανέναν δεν υπήρξε πιστή, εκ πεποιθήσεως. Η κάμερα πρέπει να δοθεί στην ανακύκλωση, σκέφτηκε.
Κλείδωσε την πόρτα της αποθήκης δύο φορές, όπως απέφευγε να κάνει ο τωρινός της σύντροφος παρά την πολύ ρητά εκφρασμένη επιθυμία της, και ανέβηκε στο διαμέρισμά της. Ανίκανη να συγκεντρωθεί σε ο,τιδήποτε μη χειρωνακτικό, και για να ηρεμήσει, άρχισε να ψάχνει σε ντουλάπες και πατάρια, κουτιά και σακούλες που είχαν μείνει για καιρό χωρίς να τσεκάρει το περιεχόμενό τους. Είχε απορία αν θα έπρεπε να ξεφορτωθεί ή όχι τον μεγάλο καμβά που έκρυβε στο πίσω μέρος της ντουλάπας-γκαρνταρόμπας. Το θέμα του ήταν πληκτικό, αλλά ήταν ωραία δουλειά. Ένας παλιός γκόμενος, με την πλάτη γυρισμένη, που κοιμόταν. Αυτόν όχι μόνο τον είχε απατήσει, αλλά επέμενε να τον εκπαιδεύσει για να το δέχεται αδιαμαρτύρητα. Έξυπνος άνθρωπος, αλλά κατέληξε να παντρευτεί μια γυναίκα χωρίς ίχνος χιούμορ. Μπορεί βέβαια να έφταιγε που ήξερε για τη σχέση τους και ήταν τόσο τσιτωμένη τότε που βρέθηκαν στο γάμο ενός κοινού, παλιού φίλου.
Το κουτί από τα πολυτελή παπούτσια είχε μέσα παλιά φω-μπιζού. Αποκλειστικά όσα ήταν συνδεδεμένα με σημαντικές στιγμές: έναν παράνομο έρωτα κι ένα ταξίδι στο Παρίσι, κάμποσα τρελά πάρτυ, ξενύχτια καλοκαιρινά, μικροσκοπικά μίνι-σηθρού-φορεματάκια. Ανάμεσά τους, προφανώς επειδή ήταν αμφιβόλου αξίας πράγματα αλλά που δεν θα πετιούνταν ποτέ λόγω του συναισθηματικού τους βάρους, βρισκόταν η χοντρή πένα του παππού σε χρώμα στολής παραλλαγής. Του παππού που δεν είχε γνωρίσει και του οποίου η εξυπνάδα και το αστικό επάγγελμα, έδιναν μια λάμψη επιθυμητής ανωτερότητας στις αγροτικές παραφυάδες της οικογενειακής γραμμής. Ήταν ο πρόγονος που σου έδινε τη δύναμη να φτιάξεις ένα πιο φιλόδοξο οικογενειακό μυθιστόρημα. Αποκτήθηκε σε ένα χαρτοπαίγνιο στην Κατοχή, και όταν χάλασε, δεν επισκευάστηκε ποτέ. Παρέμεινε κάτι σαν Δούρειος Ίππος της αστικοποίησης της οικογένειας.
Της φάνηκε περίεργο, αλλά ενώ υπήρχαν πίνακες και σκίτσα, κάποιας αξίας στην οικογένεια, δεν υπήρχε κανένα γλυπτό. Ίσως επειδή καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο, αλλά και επειδή η κρατούσα άποψη στην οικογένεια ήταν –μηδέποτε εκφρασμένη, αλλά σιωπηρά αποδεκτή- πως η θέση τους είναι στα μουσεία. Δίπλα στο πήλινο λιοντάρι από το αρχαιολογικό μουσείο, που είχε αγοράσει μετά την επιστροφή της από την Κέα, όπου είχε καταφέρει να φωτογραφηθεί τόπλες δίπλα στον λέοντα της Ιουλίδας χωρίς να πάρουν μυρωδιά οι φύλακες, βρισκόταν μια χρυσαφιά βενετσιάνικη μικρούτσικη μάσκα, χαρισμένη από έναν εραστή. Δεν ήταν ένα τυχαίο δώρο με τουριστική διάθεση αγορασμένο. Ήταν ξεκάθαρα ένα κωδικοποιημένο μήνυμα για την debauche που είχαν ζήσει στην Αθήνα πριν χρόνια, και που τους είχε δέσει σε ένα μυστηριώδη φιλικό δεσμό τα χρόνια που ακολούθησαν. Την έκρυψε αναστατωμένη. Έκλεισε κουρασμένη τη ντουλάπα, και πήγε στο γραφείο. Άρχισε να μπαίνει στην κατάσταση που αντιπαθούσε: να σκέφτεται αντιπαραγωγικά τις αποτυχίες ή τις ασχήμιες της ζωής της. Τα σημεία που δεν είχε βρεί ακόμη γιατί συνέβησαν ή γιατί εξελίχθηκαν όπως εξελίχθηκαν. Η μνήμη της αναζητούσε κάποια εύκολη λεία, θύμα στην κακή της διάθεση.
Έψαξε για την κατάλληλη μουσική να συνοδεύσει την κατάδυση στην αυτολύπηση. Ένα Caprice για βιολί του Paganini της τράβηξε την προσοχή. Υπό κανονικές συνθήκες, θα της ανέβαζε τη διάθεση, όμως τώρα ήταν αλλιώς: της θύμιζε αυτά που είχαν τελειώσει κάνοντάς τα να φαίνονται χαμένος χρόνος. Οι ακροβασίες του συνθέτη στο βιολί, της φάνηκαν ανούσιες και κρύες ασκήσεις που ήταν αδύνατον να την παρηγορούσαν για τις απώλειές της. Χρειαζόταν κάτι πιο «ζεστό», πιο έντονο. Όχι κάτι ψεύτικο σαν το τανγκό -ήθελε από καιρό να ξεφορτωθεί τον Piazzola, σκέφτηκε κρατώντας το cd, που έπεσε πρώτο στα χέρια της. Το κρατούσε μόνο γιατί θεωρούσε ιεροσυλία να μην καταλαβαίνει την γλυκιά επανάληψη του πάθους του. Είχε τόσο συνδέσει το χορό αυτό με τις εμπορικές παραστάσεις που παίζονταν κάθε χρόνο σε κάποιο από τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, ώστε δεν μπορούσε πλέον ούτε καν να σκεφτεί τι ήταν αυτό που τον έκανε τόσο δημοφιλή.
Δεν άναψε το φως. Έμεινε με το αναπόφευκτο τέλος τέτοιων ημερών: θυμό και κλάμα. Σαν από ανάγκη και συνήθεια, χωρίς πάθος, ελπίδα ή απελπισία. Το κλάμα ήρθε σαν παλιά, βαρετή γνωριμία, άχρηστη αλλά με συναισθηματικό βάρος. Σαν τα faux bijoux, το οικογενειακό μυθιστόρημα, το γάμο και τον Paganini. Σαν κομμάτι της ζωής που θα ‘θελε να ξανακερδίσει, αλλά χωρίς την απαραίτητη αξία ώστε να μπει σε τέτοιο κόπο. Πήρε το κουτί των παπουτσιών με τους μικρούς θησαυρούς και στάθηκε για λίγο πάνω από τις δύο σακούλες στην κουζίνα: σκουπίδια και ανακύκλωση. Με τύψεις που πρόσθετε βάρη στον πλανήτη, το έστειλε με δύναμη στον πάτο της σακούλας των σκουπιδιών.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΡΙΣΗΣ...

...ποιός οργανισμός του τομέα υγείας, που εκπροσωπεί κλάδο χωρίς πολλά προνόμια μπορεί να δαπανά μόνο για ενοίκιο, χώρια κοινόχρηστα, φώτα, λειτουργικά έξοδα κλπ., πάνω από 2.500 ευρώ το μήνα;

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

DIFFICULT TIMES FOR THE GREEK MEDIA

Δεν μου αρέσει να κλείνουν δουλειές, και αν το ξεκαθαρίσω αυτό.

Δεν μπορώ όμως να μη σκεφτώ με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις, συναυλίες και υποστήριξη προς τους εργαζόμενους του ΔΟΛ, ότι δύο χρόνια πριν, ουδείς έκλαψε για τους εξωτερικούς συνεργάτες που εκδιώχθηκαν -ενίοτε και αγενώς.
Πότε θα πει κάποιος κάτι γι' αυτό; Κακοπληρωμένοι στυλοβάτες, ανά πάσα στιγμή στις "επάλξεις", αλλά χωρίς εργασιακά δικαιώματα!!!

Επίσης, δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι αξίας, ούτε πάντα οι καλύτεροι αυτοί που μένουν, και ενίοτε δεν τρέχει και τίποτα αν κάποιοι κακοί επαγγελματίες με άρρωστη εργασιακή κουλτούρα πάνε σπίτια τους. Το θέμα βέβαια είναι ποιοί εντέλει θα πάνε σπίτια τους...

Τα λάθη είναι οφθλαμοφανή, αλλά ουδείς ακόμη και τώρα φαίνεται να τα αντιλαμβάνεται.

Κι όχι άλλα κείμενα συμπαράστασης και θάρρους τώρα που γκρεμίζεται ο "γίγαντας" με τα πήλινα πόδια. Παλιότερα να ξεσπάθωναν οι τιμητές, τότε που κάποιοι από μας είχαν τ' αρχίδια και μιλούσαν χωρίς "πλάτες", αλλά για τη φανέλα.
Πήξαμε στους τζάμπα μάγκες σ' αυτή τη χώρα, και στα φερέφωνα του αφεντικού, γιατί όταν κάποιος τολμάει (χαχα!!!) είναι βέβαιο ότι τον έχει ξαμολύσει το αφεντικό του να δαγκώσει, και μετά θα του μαζέψει τα λουριά.

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (μισό...γιατί γελάω...)

Έκλεισε ο ΟΠΕΠ, ο οργανισμός προώθησης του ελληνικού πολιτισμού (μπουαχαχαχα!!!) και διαφημίζεται ως έργο πνοής του ΥΠΠΟ. Μετά από ενάμισυ χρόνο σχεδόν θυμήθηκαν να το κλείσουν; Αφού αυτό το χρόνο -όπως αποδεικνύεται- έγιναν 170 προσλήψεις άχρηστων;;;!!! Και όταν από το 2004 περίπου που συστήθηκε, δεν έκανε το παραμικρό εκτός από σκάνδαλα και βόελμα ημετέρων;

Είχατε πάει να δείτε; Μιλάμε για πολυτέλεια. Από αυτή την ύποπτη, τη γυαλιστερή και κυριλέ του αεριτζή.

Εγώ είχα κάνει και συνέντευξη, κάπου εδώ στο μπλογκ είναι ως παλιότερη ανάρτηση σε συνέχειες. Την πρώτη φορά που πήγα, ήταν διευθυντής το "πνευματικό τέκνο του Τατούλη" εκεί, και μου είπε κάμποσες πορδώδεις αερολογίες περί της προώθησης του ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ελληνικού πολιτισμού, τέρμα η αρχαιολατρεία (αχ κακομοίρη!), ψηφιοποιήσεις (χαχαχα!!!), σχέδια, σχέδια, σχέδια, και λέω ωραία τρώνε και πίνουνε εδώ μέσα και κλάνουνε αβέρτα.

Μετά, πήγα πάλι γιατί άλλαξε ο διευθυντής και ήταν ένας με περίεργο όνομα από τη Σαλλλονίκη, μάγκας και βαρύς μπουζουκόβιος, και πολύ μερακλαντάν, και πάλι κάτι στα-μ/νίτσες ήρθαν και μου ανοίξανε και χιχιχι! από 'δω κι από 'κει, και καθόσαντε όλες οι στα-μ/νίτσες και κάνανε τηλέφωνα, πολλά τηλέφωνα, και μιλάγανε ψιθυριστά σαν αντεισαγγελείς σε ταινία του Φώσκολου μεταξύ τους: "πήρες το φαξ;", "τό 'χει η Νίτσα", "Αααα το 'χει η Νίτσα", "Δε σου το 'πε;" "Όχι δεν ξέρω τίποτα, αλλά ο γενικός το θέλει", "Παρ' την στο εσωτερικό", "Το ξέρεις;" "Περίμενε...κάτσε εδώ το 'χω, στο γραφείο μου", "Περιμένω..." "Έλα, γράφεις; 5555", "Ευχαριστώ ρε συ", "Έλα Νίτσα;" "..." "Α έφυγε; βγήκε; Έκανε το διάλειμμά της...Πότε θα 'ρθει;" "..." "Ααα καλά όταν θα 'ρθει πείτε της το φαξ του κυρίου γενικού" και τέτοια χαζά, για δυό ώρες. Κάνανε και τα νύχια τους, για να ξυστούνε μετά ιδιωτικά, και να περάσει ευχάριστα η ώρα. Τα κοιτάγανε με περίσκεψη εκεί στη ζέστη και την ησυχία και το αποκάρωμα του χορτασμένου.
Με έπιασε η ψυχή μου, κι ένας θυμός, κάτι σε πίνακα τύπου Ηρακλής Μαινόμενος έφερνα, αλλά δεν μπόρεσα να πω ή να κάνω τίποτα, πέρα απ' το να τα γράψω (ευγενώς) και να μην δημοσιευθούν.

Και το παρουσιάζουν ως γροθιά στη διαφθορά και τη σπατάλη. Βρε κουτά, χάνονται ποτέ αυτοί που τρώνε και πίνουν σε τέτοιες θέσεις;
Ένα αίτημα προς το ΥΠΠΟ: Να γίνει μουσείο ο ΟΠΕΠ, το κτίριο δηλαδής. Όπως το ανάκτορο του Τσαουσέσκου στο Βουκουρέστι. Σε πιάνει θλίψη εκεί μέσα, αλλά δεν ξεχνάς ποτέ τον τύραννο.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

ΕΛΛΑΣ ΜΑΣ ΠΟΝΑΣ

Η κυβέρνηση είναι σε πανικό

Ο ΓΑΠ ζει με την ατζέντα της εκδίκησης για τον μπαμπά κι αυτό καθορίζει τη στάση του απέναντι στη χώρα

Ο ιμάμης κυβερνάει

Ο Σταύρος Θεοδωράκης λύνει και δένει ως "ειδικός επί της ισλαμολογίας", περιθωριολογίας, προβληματολυσολογίας, δημοκρατολογίας κ.ο.κ.

Απόφαση για τίποτα σημαντικό δεν παίρνεται εκτός από φορομπηχτικά μέτρα, αυτό και η κότα το κάνει δε χρειάζεται σκέψη

Με έπιασε ανατριχίλα με όλο το ασκέρι, μόνο άντρες, τουρμπανοφορεμένοι, στο κέντρο της πόλης μας, να θυμίζουν θρησκευτικό και ανδροκρατούμενο καθεστώς. Ο τρόμος στη Δύση. Και η δύση του πολιτισμού.

Αντί να γίνει ένα τζαμί και να τελειώνουμε, αφήνουν τη γάγγραινα και χρονίζει και δημιουργούνται εντάσεις αδιανόητες.

Πόσο άχρηστοι είναι;

Πόσο βλάκες;

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

ΘΙΡΙΑΜΒΟΣ!

Η Παγκάλαινα (μπακάλαινα) δε βγήκε.
Μαύρο και δαγκωτό έριξαν τα Καλύβια (sic), ένθα πολιτευόταν η αρχοντονοικυρά.
Πρέπει να ψήσεις πολλούς καφέδες και να τηγανίσεις πολύ κιοφτέ στον άρχοντα, τον αφέντη του σπιτιού για να 'χεις αυτό το λιγδιασμένο ύφος και τη λύσσα να βγεις απ' το σπίτι.
Είμαι ακραίας κοπής μετα-μετα-φεμινίστρια, αλλά είμαι κατά της ταπεινωτικής ποσόστωσης, και κατά της κάθε καλιακούδας που πολιτεύεται με πλάτες αλλωνών.

Και είδατε βρε; Είδατε τον πρωθυπουργό μωρέ αχάριστα κοπρόσκυλα; Μια φορά έπιασε τη σκούπα, και έκτοτε δεν μπορεί χωρίς φακιόλι: χαρτί έπεσε στο εκλογικό κέντρο, κι ο νοικοκύρης έσκυψε και το 'πιασε. Τι κι αν είναι πρωθυπουργός; Αυτουνού η καρδιά χτυπάει στα μπατζανέμια του Ποδονύφτη. Κι αν δεν είχε δουλειές στο Μαξίμου, σίδερο και δυό μπουγάδες που μείνανε με χρωματιστά, θα καθότανε στο εκλογικό τιμήμα να πάρει και τις γωνίες. Αυτά μωρέ να βλέπετε παλιοάχρηστοι, και να παραδειγματιζόσαντε.

Καλέ; Ξέρετε ποιά είναι η απόλυτη ρέπλικα της στάης; Μα ίδια! Στήσιμο, δυσκοιλιότητα, υπομειδίαμα σαν αρχαϊκός κούρος (πες το μας κι εμάς το αστείο μωρή), χροιά φωνής; Η σία κοσιώνη. Που μέσα στην τεστοστερόνη του πάνελε των εκλογώνε, έστω και γερασμένων Μαϊων, όλο ρώταγε τη γνωμη των αλλονώνε, διότι αρχηγών παρόντων, πάσα ρέπλικα παυσάτω. Με κανάν Άδωνι κάνουνε οι κότες το μάγκα, και κανά Ψωμιάδη, που κομπλιμεντάρουνε και είναι στυλ ρετρό μπουρούχες γκόμενοι που γλύφουνε σταθερά από τις γριέτζες, μέχρι τις νεότερες των ειδήσεων.










Αφιερώνω το άζμα στον ΓΑΠ, επειδής αγαπάει τη βασιλομήτορα όπως λέει κι ο Μητσάκης, και διότι είναι μάλαμα παιδί, και σφουγγαρίζει από κέντρα μεταναστών μέχρι εκλογικά τμήματα. Άειντε να καούν τα κάρβουνα.

Ένας λαός που γράφει τέτοια τραγούδια, μπορεί να δώσει κι απ' τα τρία το μακρύτερο στο ΔΝΤ και τους ανθρώπους του. Γειά μας!

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ

Τρεχάτε ποδαράκια τους, να μην τους χέσει ο κώλος...



Υ.Γ. "Θα δούμε πού θα κλίσει η ζυγαριά" είπε ο έμπειρος ρεπόρτερ του Σταρ, σχολιάζοντας εν αναμονή των αποτελεσμάτων της Πασόκιας -και γενικά- πανωλεθρίας. Το 'χουν αυτό οι ζυγαριές: ανοιγο-κλ(ε)ίνουν κατά βούληση. Ε ρε ζώα...

Υ.Γ.1 Όποιος από 'σας πήγαινε γήπεδο, θα θυμάται έναν κουλουρτζή/πασατεμπιατζή/σαλεπιτζή, ένα χοντρό παιδί κι ανήλιαγο (ντιγκιντιγκλον-ντιγκιντιγκλόν). Ήταν ο Καμπουράκης, που πούλαγε κουλούρια για να σπουδάσει (ντριγκι-ντρίγκι) και έκανε αντίπραξη στο μικρό λουστράκο Οικονομέα, και το Γιώργη τον Αφτχιά το φτωχόπαιδο με το τρατζιστοράκι (sic).
Δεν έφτανε ο αερισθείς πρωθυπουργός μπροστά στα μούτρα των πολιτών, μέσω απειλών (πρ πρ πρ) περί γενικών εκλογών, ήταν κι οι κραυγές των κουλουρτζήδων των καναλιών το πρωί, "εδώ το φρέσκο, εδώ το καλοψημένο, με αίμα και με δάκρυα το έχω ζυμωμένο"...!
Ξεδιάντροπα, είχανε βγάλει τις τάβλες τους, λούστροι και σαμαλιτζήδες, και τις μετράγανε, αναθυμούμενοι και τους εργατοπρογόνους τους.
Το παρόν σχόλιο, επειδή σιχάθηκα γεροντοκόρες και προοδευτικο-κουλουρτζήδες, κι επειδή στις πρώτες εκλογές που κέρδισε ο Σημίτης (φτουουου!!!) και τα μέλη των επιτροπών δεν είχαν παρουσιαστεί, ούτε καν οι δικαστικοί αντιπρόσωποι σε πολλά εκλογικά τμήματα, εγώ έκανα διπλές εκλογές στην Καισαριανή με τη βοήθεια ενός κουλουρτζή αληθινού και ενός σιδερά.
Άει σιχτίρ με τα ψώνια πρωινιάτικα, ποιός πείνασε περισσότερο και ποιός ήταν πιό λούστρος...!

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

EXIT POLLS

Τι ωραία που αύριο δεν θα έχει exit polls, με άδειες και ανούσιες κουβέντες και σχόλια επί ώρες, λες και είναι η κηδεία της Βουγιουκλάκη.

Στέγνωσε η καναλαρία από ρευστό, σου λέει άμα έχω δυό πεντάρες τις επενδύω κι από μόνος μου, δεν πληρώνω να μάθω αυτά που ξέρω.

Κρίμα, γιατί είχανε μάθει και στον τηλεοπτικό χρόνο και τις ζωντανές συνδέσεις οι διάφοροι των εταιρειών πληροφορικατζήδες των '80s...

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

ΠΡΩΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ (MORNING NEWS)

Κυρίες και κύριοι (λέντις εντ τσέτερμεν),
σήμερα το πρωί, οι γίγαντες της πρωινής ενημέρωσης Βασίλης και Πωςτονλένε από τη μια, και ο κ. Γιώργος ο Αμαρούσιος από την άλλη, είχαν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στα ερτζιανά, και μπράβο που τους πλερώνουνε τ' αφεντικά τους να παίζουνε αμάδες με τις ώρες μπροστά στο μαρκούτσι. Μπράβο και πάλι μπράβο.

Το θέμα ήτανε ποιός έχει μεγαλύτερη την ενημέρωση, και ποιός κόπτεται για τη σωστή ενημέρωση και όχι για την πρωτχιά της ενημέρωσης ("σας το 'παμε πρώτοι γκέο-βαγκέο").

Έτσι, μάθαμε ότι ο κ. Γιώργος έχει πιεί κρασά με το δίδυμο Χοντρός & Μπόζο, και αλληλοεκτιμιούνται, αλλά κάθε που ο κ. Γιώργος έλεγε "Βασίλη μου" και όχι "κύριε Τάδε", ο κύριος Τάδε τον προσφώναγε "Γιωργάκη", για να καταλάβει ο Αμαρούσιος ότι άλλο η σοβαρή δημοσιογραφία στην υπηρεσία του λαού και άλλο η πρωινή υστερία, κι ότι στην παρέα τους δε θα μπει τόσο εύκολα, επειδή τα 'φερε ο διάτανος και χρειάστηκε να μιλήσουνε και καλά.

Σκεφτόμουν, καθώς καθάριζα φρέσκα φασολάκια (που θα 'λεγε κι ο Ρίτσος), ότι μόνο στην Περιγ-ελαδίτσα ένθα φύεται φαιδρά πορτοκαλέα, μπορεί να λύνουν διαφορές on air με τις ώρες διάφοροι "επαγγελματίες", και να εξκαθαρίζουν την παρεξήγηση που συνέβη μεταξύ τους από σχόλιο που κάποιος είπε για κάποιον άλλο και τέτοια κομμωτηρίου. Με τα μπιγκουτί στο κεφάλι βγήκανε και τα κάνανε κώλο τα ερτζιανά. Και μετά συμφιλιωθήκανε, λέγοντας αντρικά πράματα για το ποδόσφαιρο -ότι και καλά αλληλοεκτιμιούνται, αλλά το 'χουνε κατά βάθος φυλαγμένο ο ένας τ' αλλουνού.
Μπράβο και πάλι μπράβο στην εργοδοσία που έχει λεφτά για πέταμα στις πιτσικουλιές των συντακτώνε.

Μπράβο και πάλι μπράβο που κρατιέται στη ζωή με φυτοφάρμακα το άθλιο και άχρηστο και ξεδιάντροπο κανάλι Βουλή τελεόραση.

Μπράβο και πάλι μπράβο που εκπέμπει ο φάρος της ενημέρωσης 9.84, αποκούμπι και απάνεμο λιμάνι του κάθε ξεχασμένου.

Προτείνω να αναφωνήσουμε όλοι μαζί Ζήτω το Έθνος.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΕΚΛΟΓΕΣ

Αυτές τις μέρες το κινητό μου χτυπάει συνεχώς και αντιπαθέστατα. Φτάνουν μηνύματα ακατάπαυστα. Κάθε φορά λέω ποιός κιαρατάς με θυμήθηκε; και βλέπω υποψήφιους, χαλί στα πόδια μου, να με καλούν σε συγκεντρώσεις, τόσες πολλές, που αν πήγαινα, δεν έπρεπε να βρίσκομαι σπίτι μου, παρά μόνο για ύπνο.
Και το παράξενο είναι, ότι παίρνω προσκλήσεις υπερκομματικά. Δεν ξέρω αν με καταλάβανε τι ΟΦΑ (όπου.φυσάει.(ο)άνεμος) είμαι, αλλά όλοι θέλουνε να πάω να ακούσω παπαριές και να φάω καναπεδάκια με σολομόντα μετά το πέραν της ομιλίας.

Ο Κακλαμάνης θέλει να τον βοηθήσω να συνεχίσει το έργο του: να στρωθεί όλο (μα όλο) το κέντρο της Αθήνας με τσάντες Λουί Μαρμιτόν, και να διώξουμε ειρηνικά τα κωλοπερίστερα με αντανακλάσεις πειρατικών σι-ντι με τις τελευταίες επιτυχίες του Λε-Πα και της Γκαγκάς της ατάλαντης απ' την Αμέρικα. Θέλει να τον βοηθήσω να συνεχίσει να δίνει τα φώτα του πολιτισμού με φεστιβάλ αμφίβολης ποιότητας, κι έχει κόψει τόση κορδέλα ο έρμος και σκότεινος αυτές τις μέρες, που έτσι μου 'ρχεται να του πω να κοιταχτεί για τενοντίτιδα ο δήμαρχος ο Ψαλιδοχέρης. Επίσης, θέλει να γεμίσει κωλοβακτηρίδια και πρεζούδες πουτάνες και το υπόλοιπο της Αθηνάς (και χείρα κίνει), διότι Ευριπίδου και πέριξ, τη σύφιλη την κυνηγάνε με τη μυγοσκοτώστρα, πήξανε πια, καιρός να πορπατήσει η γλίτσα και σ' άλλες γειτονιές. Θέλει να τον βοηθήσω να βοηθήσει τους φτωχούς και έντιμους νταβάδες στα πέριξ του Εθνικού θεάτρου με τις ωραίες Ζορμπαδιές του Εσθονού σκηνοθέτη, και το ποδαρικό του τελετάρχη. Θέλει να τον βοηθήσω -και τσιμέντο να γίνει που λέει ο λόγος- να απλωθεί το εμπόριο της πρέζας και οι υπαίθριες βίζτες και πλέον της Ομονοίας και των σοκακκιών της Κουμουνδούρου, ένθα πολιτικοί πρόσφυγες από Μπαγκλαντές και Πακιστάν, βγάζουν τίμια το ψωμάκι τους με τους σταθερούς τους πελάτες, και προωθούν τη δημοκρατία στις μακρινές τους πατρίδες καθώς και τα χρηστά ήθη, πετώντας πέτρες και αμμοχάλικο (γκρο μπετό που κάνει τον άντρα) στις άπιστες και τις μοιχαλίδες, ή σε όσες δώσανε παρακατιανή προίκα οι ρουφιάνες, και βγάλανε τον άντρα τους στο πεζοδρόμιο να τις ζήσει, κατά μια βιτσιόζικη εκδοχή της ακραίας ταλιμπανοειδούς πατριαρχίας.

Οι Πασόκοι, θέλουνε να τους βοηθήσω να κάνουνε όσα κι ο Νικήτας ο χαριτωμένος, γιατί δηλαδή καλύτερος είναι; Έτσι κι αλλιώς η Αθήνα θα παραδοθεί στο όραμα της Μπιρμπίλη, μιας γυναίκας που διάβασε το βιβλίο (;;;) του ΓΑΠ και εμπνεύστηκε την πράσινη ανοικοδόμηση. Και μόνο η πράξη της ανάγνωσης την καθιστά αφερέγγυο άτομο.
Μπορεί να κλείσει και το Καμίνη του 9.84, για να μη διαφημίζεται κανένας δήμαρχος πλέον από το ραδιόφωνο της βαρεμάρας και της σπατάλης, και να αισθανθεί ο Νικήτας ως παις εν Καμίνω.

Ο ΛΑΟΣ θέλει να βοηθήσω να αποκτήσουμε δήμαρχο με αρχηγό-κονφερανσιέ, για να ξαναζωντανέψει τη Μάντρα του Αττίκ και να καλέσει τους Wham να τραγουδήσουν μεγάλες τους επιτυχίες ενώ ο λαός θα ρουφάει γρανίτα και οι κυρίες, εναρμονισμένες με τις κοινωνικές επιταγές του ακροδεξιού κόμματος γαι το γυναικείο φύλο, θα κρέμονται απ' το μπράτσο του αυθέντη τους και θα ανοίγουν το παρασόλι να μην κάψει ο ήλιος το λευκό τους δέρμα, ώστε μια μέρα να μετασχηματιστούμε σε αρεία ανοιχτόχρωμη φυλή.

Η αριστερά θέλει να τελειώνουν τα ψέματα και να φέρει την εξυγίανση και την αποφυγή της χαλάουα, που θα μπει στη λίστα προγραφών και απαγορεύσεων στο Τσίπρειο καθεστώς.

Ο κομμωτής μου, έγραφε Αλίκη Βουγιουκλάκη στα ψηφοδέλτια και τα 'ριχνε σε ό,τι εκλογικές αναμετρήσεις και να πήγαινε. Μια και η Αλίκη μας άφησε χρόνους, εγώ τι να γράψω; Μήπως να το κάνουμε μαζικά;

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ 'ΧΕΙ ΤΟΥΜΠΑΝΟ...

...κι ο ΓΑΠ κρυφό καμάρι.
Εδώ συζητιέται το θέμα των τριπλών εκλογών εδώ και τουλάχιστον ένα εξάμηνο, κι ο ΓΑΠ το 'πε στην...διακαναλική. Μωρέ χαϊβανάρες το πιστέψατε;
Άειντε πάλι έρμη Ελλαδίτσα, το δίλημμα Καραμανλής ή τανκς, ΓΑΠ ή ΤΑΠ(ί) κ.ο.κ.

Το θέμα είναι να ξέρουν όλοι τους ότι είναι προσωρινοί. Ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να 'ρθει άλλο κόμμα στην εξουσία.





(το βίντεο για να ξαλεγράρουμε λίγο.)

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

ΦΙΛΟΔΩΡΗΜΑ (A TIP FOR U DEAR CITIZENS)

Ελεεινοί συνταξιούχοι, που λυσσάτε γιατί δεν σας φτάνουν τα 300 ευρώ, ιδού που ήγγικεν η ώρα των εκλογών, και σας κόψανε ένα επίδομα για τα τσιγάρα σας, (να καπνίζετε μέχρι να σας βγει η ψυχή λεχρίτες), ή για να τσοντάρετε στη μηνιαία δόση στην τράπεζα που σέρνουν τα παιδιά σας.
Πολίτες σιχτιριασμένοι που δε λέτε να ψοφήσετε να ησυχάσει ο τόπος από 'σας, πάτε να ψηφίσετε αυτούς που σας δώσανε φιλοδώρημα επειδή ανεχόσαστε αγόγγυστα τη φτώχεια σας και την εξαθλίωσή σας.

Και τώρα τα νέα από το μέτωπο (μέρες που είναι):

Τα μαντάτα μου λένε, ότι η Πελοπόννησος ρίχνει αυγά και ντομάτες σε υποψήφιους που περιφέρουν τα χορτασμένα τομάρια τους ψαρεύοντας ψήφους.
Επίσης, η φρασεολογία στις λαϊκές αγορές ένθα κάνω τα ψώνια μου, είναι το λιγότερο ταπεινωτική και υβριστική για κάτι κυβερνητικούς.

Ένας ιδιοκτήτης καφετέριας στο Μοναστηράκι κρύφτηκε μόλις είδε τον Σγουρό και τους γελοιοδέστατους παρατρεχάμενους να έρχονται και να φωτογραφίζονται. Από τους θαμώνες δε, ουδείς πήγε να χαιρετήσει, απεναντίας, στο τσακ ήτανε να του πούνε κανά "γαλλικό".

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

ΑΤΥΠΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ

Είναι εκπληκτικό: συγγενείς και φίλοι αλληλοκαταγγέλλονται για φοροδιαφυγή, αλλά μόλις 20% των καταγγελιών είναι σωστές.
Όπως ακριβώς ο εμφύλιος είναι ευκαιρία να αλληλοσφαγιαστούν πρώην γείτονες και αγαπημένοι συγγενείς, έτσι και τώρα, η κρίση δίνει την ευκαιρία να αποσυντονιστεί και να αποσυντεθεί ακόμη περισσότερο ο κοινωνικός ιστός -ο σαρακωφαγωμένος από καιρό.
Πεθερές που δε χώνεψαν τη χαμηλή διατροφή της τσουλίτσας, άλλες πεθερές που αναρωτιόντουσαν πού βρήκε τα λεφτά για το γάμο η καρμιρο-οικογένεια της τσουλίτσας, συνέταιροι σε εταιρείες λοβιτούρας, πρώην κλέφτες που σιχάθηκε ο ένας τον άλλο, ζευγάρια που σιχάθηκε εξαρχής ο ένας τον άλλο, αντί να διαπράττουν φόνο που θα τους στοιχίσει ένα σωρό λεφτά σε δικηγόρους και προφανώς και εγκλεισμό σε φυλακή, τηλεφωνούν και καταγγέλουν συγγενείς και φίλους στον κάθε Αδέκαστο Μπάρα του ΣΔΟΕ. Η Μερσεντές της "Κατινίτσας" θολώνει τη σκέψη της "Φωφώς" με το Σκόντα και το χρεωκοπημένο σύζυγο. Αυτηνής που ονειρεύεται καθημερινά να βγει να σφουγγαρίσει το κατώφλι του αυθαίρετου όπως έκανε και η Μενεγάκη, δούλα και κυρά, με την έπαυλη.
Πιο πρόσφατη ντροπή, η πρόθεση δημοσιοποίησης των φορολογικών στοιχείων των πολιτών στο Διαδίκτυο. Αήθης ιδέα της κυβέρνησης, και μέτρο εξαιρετικά επικίνδυνο για χιλιάδες λόγους. Ελπίδα όλων, να μην περάσει το μέτρο αυτό της ντροπής, που όχι μόνο δεν θα καλλιεργήσει φορολογική συνείδηση, αλλά θα διαλύσει το τελευταίο χνάρι προσωπικής ελευθερίας και ιδιωτικότητας.

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

MY DEAR FRIENDS...





...it was a big day for me yesterday.




(Είμαι κυπαρισσάκι αψηλό, απλά την τήβεννο δεν την είχανε μεσάτη και στο γόνατο. Κοντά και παχουλά είναι τα μούτρα σας.)

EXHIBITION






Έργα πλαστελίνης από το σπιτικό εργαστήριο. Ένα δείγμα της αγροτικής περιόδου του καλλιτέχνη, ιδίως από Κυριακές και απογεύματα που δε βγήκαμε βόλτα.
Επειδή είμαστε έντιμοι τεχνοκριτικοί, να πούμε ότι μέρος των έργων (λουλούδια, πορτοκαλί ελεφαντάκι με σακκίδιο, λαγός με καρότο, ανήκουν στην baby-sitter, που αποδείχτηκε μεγάλο ταλέντο).

NEMO




Αυτός ο μορφονιός είναι το pet μας. Είναι πολύ δραστήριος, κάνει ακροβατικά, και ακούς μπλιπ μπλιπ μπλιπ φλιτς -φουσκίτσες απ' το διπλανό δωμάτιο. Επίσης κολυμπάει στη μουσική, νομίζω, όταν βάζουμε ένα μουσικό κουτί στο τραπέζι. Το πρωί που τρώει, του βάζω και το κουτί που έχει μια χορεύτρια που γυρνάει στη μουσική της Λίμνης των Κύκνων (κάνει και λίγο Άντερσεν.)

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

ΘΕΛΕΙ Η ΜΠΙΠ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΑΛΛΑ Η ΧΑΡΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΕΙ

Ωα Μαγδαληνές άρχισαν να κλαίνε και να περιγράφουν τις αμαρτίες τους οι εκδότες του Τύπου. Να σου άρθρα: "πώς φτάσαμε ως εδώ", και "η πρόβλεψη που δεν έγινε", και "η κάθαρση που οφείλουμε" κ.ο.κ Μυριστήκανε τα ΕΣΠΑ και τα θαλασσοδάνεια και ενέσκυψαν με νέα περιβολή...

Κείνος ο Μπάμπης ο καραφλός, μήπως να λεγότανε ο Μπάμπης ο Ταμείος; Γιατί τραβάει τόσα ζόρια να υποστηρίζει το ΔΝΤ;

Βαρετότερη εφημερίδα της Κυριακής, by far η Καθημερινή. Πέφτεις κάτω απ' τη δεύτερη σελίδα. Όποιος έχει πρόβλημα αϋπνίας, να τραβάει δυό άρθρα πριν και δυό μετά το χαμαίμηλον. Θα γίνει περδίκι, θα κοιμάται κι όρθιος εφεξής.

Πιο ξεπεσμένη, η Ελευθεροτυπία. Λες και γράφει ο πάσα είς ό,τι του κάβλωσε. Λες και στο τσακ δεν μπήκε δυό φορές το ίδιο άρθρο. Δε διαβάζονται κιόλας πανάθεμά τα. Και άπειρη χαρτούρα -όλες οι φυλλάδες.

Πιο ανέραστη και άοσμη, άνοστη και στραγγίλα η Real News. Ιδέες μηδέν, κουλτούρα μηδέν, ενδιαφέρον μηδέν, μηδέν από μηδέν μηδέν.

Αυτές είχαν αφήσει στο τραπέζι οι διπλανοί, ελπίζω την άλλη Κυριακή να δω κι άλλο σκουπιδαριό. Όποιος έχει άλλο σχόλιο ή/και για άλλες φυλλάδες, welcome.


Υ.Γ. Οι χοντρο-άγαρμπες θα γίνουν next top model;

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

TV και άλλα

Μπράβο στον Alpha, που έφτιαξε βραδινή έκδοση του Μυλωνά του trashy ξενύχτη των '90s. Μόνο που τώρα τον λένε Πέτρο Κωστόπουλο.

Από Μαστοράκη μέχρι νεο-Μυλωνά, όλοι καλούν για σεφτέ το Σάκη. Τι μιζέρια...


Τι σιχασιά! Όλα τα κανάλια έχουν κι από μια εκπομπή μαγειρικής. Έχει ενδιαφέρον πάντως, για να διαπιστώσει κανείς πως σε μια τριτοκοσμική χώρα, αντιλαμβάνεται το chic ο κόσμος. Μάγειροι και μαθητάδες εκτίθενται από τα ραβιόλια με μους μαρμότας πασαλειμένα με κλουβί αστακού. Βλαχάρες!


Υ.Γ. Άντε, θα εγκριθούν πάλι θαλασσοδάνεια να σωθούν οι φυλλάδες. Αλί και τρισαλί σ' αυτή τη χώρα.

Υ.Γ.1 Αν νομίζετε ότι δεν διορίζονται συγγενείς, προφανώς άνευ προσόντων, σε θέσεις όπως υπεύθυνος επικοινωνίας παρά τω μπάρμπα (τον εν Κορώνη), ή ότι δεν παρεμβαίνουν πολιτκοί-συγγενείς να διευκολυνθούν επιχορηγήσεις, είσαστε μακριά νυχτωμένοι.
Πάντως μυστήριο παραμένει πώς απόφοιτος λυκείου, πωλητής σε κατάστημα, μπορεί να ανέλθει την υπαλληλική ιεραρχία στο πιτς φυτίλι.


Υ.Γ.2 Όλοι οι γερασμένοι, αποκαμωμένοι απ' τη ρεμούλα, σέρνουν τα μίζερα υπόλοιπά τους στην τηλεόραση της απόλυτης ξεφτίλας. Με κιλά, μπότοξ, πεσμένα μαλλιά, βλαχαδερή όψη θρεμένη από νεοπλουτισμό είναι αηδία.

Υ.Γ.3 Η Ευγενίτσα δεν είναι η Μπαρντό. Κι εκείνη πήρε ακροδεξιό σύζυγο, αλλά είχε διαφορά μεγατόνων από τούτο 'δω το παντέρμο που το ζμπρώχνουνε (sic) από παντού, αλλά παραμένει...Ευγενίτσα.

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

ΣΥΝΘΗΜΑ

Μου το είπε μια φίλη και με εκφράζει απόλυτα:

(από τοίχο των Εξαρχείων)


ΤΟΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΧΑΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

LA SOUVLAKERIE (LA SOUSOURELA, LA SOUSOURELA)

Πάλαιψα, να το πω, να μην το πω, αλλά θα το πω: πήγα με φίλη κολλητή για reunion την κυριακή στο σουβλακάδικο Σκουφά και Ομήρου, της είπα μη φας θα 'χουμε γλαρόσουπα, έλα και τι σε νοιάζει θα είμαι πλερώνων και κερνών, είναι σειρά μου, της έταξα λαγούς εμ πετραχήλια από φαί, νάτη και αρριβάρησε.
Παραγγείλαμε, λέω εγώ, θα κάνουμε υγιεινό τον σούβλακο, φέρε παιδί χόρτα, φέρε και φάβα, φέρε εδώ να βοσκήσουμε.
Δίπλα μας καθόσαντε μια παρέα ξυνισμένων, κατά πώς τους ερμήνευσε η φίλη, πρώην μετριοστελέχη αρπαχτοεταιρείας που έκλεισε, πήραν τον ουρανό με τ' άστρα στο ξιπασμένο, όχι χόρτα (το ξαναλέω) σαν εμάς.
Αφού φάγαμε και μας αγριοκοιτάγανε οι ξιπασμενοξυνοί επειδής μάλλον μιλάγαμε σε βαριά αργκό, και σου λέει μην ακούσουνε οι κυράδες μας και δεν κάνει, που είναι αθώα κορίτσια (τουλάχιστον έτσι μου 'πε η μάνα της άλλον από μένα και τον πληθυσμό της Δώθε Παναγιάς στο Ατσαλοβούνι δεν είχε γνωρίσει), λέω στην κολλητή "τα θες τα υπόλοιπα χόρτα μωρή ή να τα φάω μην πάνε χαμένα θα τα πλερώσω κιόλας"; "Φάτα", λέει αυτή. Ανακατεύω να δω πόσες πηρουνιές μείνανε, βάζω μια στο στόμα, κοιτάζω να πηρουνιάσω τη δεύτερη, και βλέπω κατιτίς που δεν έμοιαζε με χόρτο να 'χει ξεμείνει στον πάτο τςη πιατέλας. Λέω ευτούνο, πράσινο είναι, χόρτο ΔΕΝ είναι, στριφογυριστό είναι, χόρτο ΔΕΝ είναι, ποδάρια έχει, άρα χόρτο ΔΕΝ είναι, με κοιτάει και έχει σηκωθεί όρθιο και παρακαλάει "μη με φας" (ωχ Παναγιά μου έχω παραισθήσεις!), άρα χόρτο ΔΕΝ είναι, καλέ πήρε τα μπογαλάκια του και φέυγει, άρα χόρτο -είπαμε!- ΔΕΝ είναι. "Μαρή", λέω, "κάμπια στο πιάτο". Και συνεχίζω "θα τους μπιπ τον μπιπ γιατί ο μπιπ έφρε το μπιπ πιάτο με το μπιπ το πράσινο μέσα."
Παιδί, φωνάζω. Έρχεται, ο ευγενικός, σερβιτόρος. Περικαλώ μαντάμ.
Λέω, παιδί μου, τι είναι ετούτος ο σαλίγκαρος;
Γίνεται κόκκινος και λέει α συγγνώμη, αρπάει το πιάτο πριν φωτογραφήσω το σκώληκα και εξαφανίζεται. Ξανάρχεται μετά πεντάλεπτο, λέγοντας "μας συγχωρείτε, αυτά...συμβαίνουν, (χαχαχαχχαχα!!!) να σας κεράσουμε ένα γλυκάκι". "Μάνατζερ έχει το κατάστξμα;" λέει η φίλη. "Για πες του να 'ρθει" λέμε εν χορώ. Του λέω: "να σου πω, αυτό το άθλιο πράγμα που συνέβη πώς το δικαιολογείτε;" "Συμβαίνουν αυτά", συνεχίζει την πολιτική του κώλου ο μάνατζερ. "όχι", του λέμε, "δεν συμβαίνουν, διότι τρώμε και αλλού χόρτα και σπίτι μας, και δνε συμβαίνουν."
Κοιτάει αυτός.
Του λέω: "Άκου, να πας να διώξεις το βλάκα που τα πλένει γιατί θα στο κλείσει το ρημάδι, και θα μείνουν 20 άνθρωποι στο δρόμο, συν τη μιζέρια που για άλλη μια φορά έγινε της αρπαχτής.Αυτό το πράγμα που ευτυχώς έβρασε, και ευτυχώς δεν το φάγαμε, δεν ξέρω αν φάγαμε κανά συγγενή του, είναι μεγάλη γκέλα για το μαγαζί, και θα έχω τη διάθεση να σας φέρω το υγειονομικό. Δεν θα το κάνω, αλλά θα σας βγάλω στο μπλογκ και στο FB για να σας μάθει ο κόσμος τι είσαστε."
"μου, σου, του" ο τύπος, και τελικά με ύφος αυτοθυσίας μας είπε να μην πληρώσουμε για το φαί. Θα έπρεπε να το είχε πει απ' την αρχή, θα έπρεπε να μας είχε κεράσει κρασί, λικέρ, γλυκό, καφέ, να είχε στρώσει κόκκινο χαλί κ.ο.κ. Και σε όποιον πελάτη το πάθαινε βεβαίως. Όχι να τον βρίζω ένα τέταρτο και να το κάνει ως...θυσία.

Το στέκι της κάμπιας έπρεπε να λέγεται. ή
Το καμπιοζούμι (Beetlejuice, πολύ Τιμ Μπάρτον βλέπουνε). ή
Οι 4 κάμπιες. ή
Fear Factor. ή
(στο κυριλέ γαλλικό) Les Chenilles ή chez Chenilles ή
Το κουτούκι με τις κάμπιες. ή (λόγω κεμπαπιών)
Κάμπια Κουτούκ. ή
Φάτε μάτια κάμπιες κ.ο.κ.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΕΡΙ ΒΙΒΛΙΩΝ ΚΑΙ ΕΚΔΟΤΩΝ...

http://www.youtube.com/watch?v=B-u4emrmOTc&feature=related




Αφιερωμένο εξαιρετικά...

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΔΟΤΙΚΟΙ ΟΙΚΟΙ

Γράφω το παρόν, και πολύ βιαστικά επειδή τρέχουν διάφορες υποχρεώσεις, αλλά η αγανάκτηση δεν περιμένει, με αφορμή το δημοσίευμα της ελευθεροτυπίας που βρήκα στο παρόν λινκ: http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=206058.

Γιατί έκλεισαν τα Ελληνικά Γράμματα; Δεν ξέρω το ποιόν των εργαζομένων, κάποιοι θα άξιζαν τον κόπο, αλλά το θέμα δεν είναι να κλαυθμηρίσουμε. Το θέμα είναι ότι από τότε που μπήκε υπό την αιγίδα (καταιγίδα) του δολ, ο εκδοτικός οίκος απόκτησε ακόμη πιο αντιεπαγγελματική συμπεριφορά (διότι τα προβλήματα επαγγελματισμού και συμπεριφοράς υπήρχαν και υπάρχουν στο 90% των υπαρχόντων μπακαλο-εκδοτικών οίκων, μερικοί εκ των οποίων από τελειωμένοι και για κλείσιμο, ή με συμπαθές απλά επίπεδο πωλήσεων, είδαν την προηγούμενη δεκαετία εκτόξευση των εσόδων τους, δεν λέω πωλήσεων, έκαναν πολυτελείς εγκαταστάσεις και σήκωσαν μύτη, δείχνοντας την καταγωγή τους με τον μεγαλομπακάλη-εξέλιξη του μπακαλόγατου), και χάλασε εντελώς την εικόνα του. Τι εννοώ; Ότι έγινε το εκδοτήριο σε φτηνόχαρτο και με overnight μεταφράσεις, των συνοδευτικών προσφορών που είχαν οι εφημερίδες του συγκροτήματος.

Σιγά μην κοροιδέψεις την αγορά, ιδίως σε εποχές κρίσεις, και σιγά μην ξανακερδίσεις πελατεία, όντας κρυμένος στα έγκατα του λαβύρινθου των headquarters, ταυτισμένος με τον "Τσέχωφ για αρχάριους", τον "Ντοστογιέφσκι για αποθηκάριους" κ.ο.κ.

Μην διαρρηγνύει το φιλοαναγιγνώσκον κοινό τα ιμάτιά του, και μην οδύρονται οι Φαρισαίοι των εκδόσεων τώρα που δεν αγοράζει ο κόσμος τα βιβλία τους. Πολλοί από τους συμμετέχοντες στην ισχνότατη "δημοσιογραφική έρευνα" της ελευθεροτυπίας, θα έπρεπε να ερωτηθούν όχι για το τζίρο τους αλλά για τον τρόπο λειτουργίας της επιχείρησής τους και πολλά ακόμη σημαντικά και "επικίνδυνα". Κατά τη λογική του φιλοπτώχου και λαϊκίζοντος, έπιασε βέβαια η εφημερίδα το σενάριο του τρομοκρατημένου διαβαστερού που με τη μείωση του εισοδήματος δε θα διαβάζει πλέον τα άπαντα του Γιάσπερς στην τουαλέτα (για το σαλόνι είχε κάτι ακόμη πιο δύσκολο και πεντακοσασέλιδο). Κι ο καημένος ο εκδότης που με τρύπια γάντια φυλλομέτραγε με το σαλιωμένο του δάχτυλο το επόμενο αριστούργημα που θα εισήγαγε στην αγορά, τώρα θα το κάνει -άντε να μην πω τι...

Πριν κλαφτούνε, ας προσλάβουν ευγενικές γραμματείς, διαβασμένους υπεύθυνους σειρών (όχι τους ίδιους που εκδίδουν τα βιβλία τους να τους έχουν να κάνουν ανάγνωση και να αποφασίζουν ποιός θα εκδοθεί! ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ λέγεται αυτό ωρέεεε!!!!), επίσης ας πληρώνουν τους μεταφραστές καλύτερα και στην ώρα τους, και ας μη βάζουν τη γυναικούλα τους να μεταφράζει όλες τις σειρές που βγάζουν. Και πολλά ακόμη, πάρα πολλά...Α, ναι, και ας μην τραπεζώνονται συγγραφείς και εκδότες στα σπίτια των...κριτικών. Με τι μούτρα μετά θα αποστασιοποιηθεί μπρεχτικά ο κρίνων απ' τον κρινόμενο;


Υ.Γ. Τους αφιερώνω -σε μερικά καλόπαιδα εκδότες- το βίντεο που έχω αναρτήσει στο FB, Little Britain, Lady Sally Markham. (Θα προσπαθήσω να το βρω πάλι αν το βάλω κι εδώ.)

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

OZZY

Κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του Όζζυ Όζμπορν (Ozzy Osbourne), από τις εκδόσεις zoobus.

Τι με κόφτει, θα μου πείτε...

Με κόφτει, διότι τη μετέφρασα εγώ.
Και μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε ο Οζζυ. Πρώτον, έχει καλύτερη γνώση της αργκό από μένα, πράγμα που θεωρούσα ως αποκλειστικό μου και μεγάλο προνόμιο. Δεύτερον, είναι ειλικρινέστατη. Τρίτον, έχει χιούμορ. Τέταρτον, άκουσα τα παλιά των Sabbath και μου άρεσαν, παρ' όλο που πριν γνωριστώ με τον Όζζυ διά του βιβλίου θα το θεωρούσα έξω από την κουλτούρα μου. Ήταν ροκ/ψυχεδελικο/σκληρός ήχος που μου άρεσε. (Εντάξει είχε και βαβούρα ενίοτε).

Αυτά τα ολίγα, άμα θέλετε περισσότερες πληροφορίες, ρωτήξτε ελεύθερα.

Υ.Γ. Υπερηφάνως δηλώνω ότι έσπασα ρεκόρ χρόνου στη μετάφραση. (Ποιός Κεντέρης;;;!)




http://www.tralala.gr/index.php/rssishow-news/item/6258-ozzy-biography

http://www.e-go.gr/music/article.asp?catid=17517&subid=2&pubid=58644657

http://entertainment.in.gr/html/ent/859/ent.90859.asp


http://www.hijack.gr/EL/News.aspx?ID=1568

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

ENNOEITAI...

...ότι η αντίδραση της συμβολαιογράφου Πελέκη είναι για γέλια.
Εκείνη όμως η μπανάλ μαγκιά με την αναπαραγωγή του στερεότυπου του "όποιος φοράει παντελόνια" και "εγώ που είμαι μια απλή γυναικούλα και κάνω λες και φοράω παντελόνια", είναι για τα μπάζα εντελώς.

Γρήγορα μια μπούρκα στην κυρία, αφιερωμένη εξαιρετικά. Τα λελούδια και μια μπούρκα στη μανταμίτσα με το επιπρόσθετον πέον. Δηλαδή για να καταλάβω: όποιος αναλαμβάνει τις ευθύνες του για κάτι, πρέπει να είναι βιολογικά άντρας; Να έχει πέον; Άμα δεν έχει και τις αναλαμβάνει παρ' όλα αυτά, απλά φέρεται σαν το ανώτερον όντο που είναι ο ανήρ -εν'ω στην πραγματικοτητα είναι το κατώτατον όν που λέγεται γυναίκα;

Κρίμα το Βατοπαίδι που υπέγραψε και το μεγαλοσκάνδαλο που ενεπλάκη. Πάλι γυναίκα έμεινε...(τσ τσ τσ!) Κρίμα και τις ευθύνες που ανέλαβε, μωρέ πρωθυπουργός έπρεπε να 'τανε. Τόσο τις ανέλαβε που νομίσαμε ότι έβγαλε πέον. Αλλά φεύ! Πάλι παρακαλετό στους άντρες πήγε. Αυτή έμεινε να κουτσομποεύει με τις κυρίες της αυλής (βάζω τα σπίρτα, βάζεις τα τσιγάρα; αυτέ ςτις κυρίες εννοώ: πατσαβούρι, κουτσομπολιό με τον ταξιτζή, φακιόλι και κλάμα).

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

ΦΙΔΕΣ ΚΑΣΤΡΟ

Ο Ραούλ άρχισε να ξεπουλάει την ευτυχισμένη βιτρίνα της ξυπόλυτης Κούβας στο νεκροκρέβατο του ανοϊκού πολυφίλητου και πολυφλύαρου ιστορικού ηγέτη και αδερφού του, κι εγώ θυμάμαι τη λογοκρισία που υπέστην, και τις παρατηρήσεις που ξανα-υπέστην μια φορά που ξέφυγα από τη λογοκρισία και σχολίασα στην Αυγή, ένα απ' τα καλόπαιδα της παγκόσμιας επανάστασης (το Φιδέ ως μοναδικό εναπομείναντα του παραδείγματος της αυτοθυσίας (!) δεν κατάφερα να τον σχολιάσω όπως είπα, έπεσε προληπτική λογοκρισία), τον Κομαντάντε Μάρκος.
Ξέρετε τον αγαπημένο μυστικοπαθή των ΜΜΕ και των γυναικών. (Ε ρε και να 'βγαζε την κουκούλα και να αποκαλυπτόταν κανάς Μεξικάνος μουστακαλής, σπυριάρης και λαδωμένος...Θα πήγαινε άπατη η επαναστατικότητα. Εμ δε γίνεται να 'ναι όλοι μουτζωμένοι απ' το Θεό, κούκλοι, μορφωμένοι και ήρωες σαν τον Τσε -που μου καλομάθατε.)
Ξυπολισιά, 65 γιατροί ανά τρεις ασθενείς, πεσμένοι σοβάδες και τανγκό στους δρόμους - παπουτσάκι σένιο και μπομπάτο, 65 ασθενείς ανά γιατρό, επίδομα για αποκατάσταση προσόψεων και βαλς, σημειώσατε 2.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΒΒΑ

http://www.youtube.com/watch?v=WX9syLRfWVY


Ο μάλερ@ μου ενέπνευσε την επιστροφή στους ΑΒΒΑ, και κοιτάξτε την αρχή, διότι εξεπίτηδες διάλεξα αυτό το κωλοβίντεο με τα βλαχαδερά που το χορεύουνε, φτυστοί σαν να είναι απ' τη ντίσκο στο κάτω Χοιρομέρι Αρκαδίας...!

Το αφιερώνω στον ξεφτίλα που έγραψε στο Vanity Fair το άρθρο για την Ελλάδα και που κρυφοκαμαρώνει που ο Παπακωνσταντίνου θυμίζει αμερικανό. Άντε, ευχή δίνω, να το χορέψουνε μαζί σαν τους rednecks του βίντεο, στην πλατεία κάποιο σκατοχωριού στο Mid-west, ανήμερα του St Koukloux βρωμώντας κρασίλες και να ξεράσουνε μετά στην καρότσα του αγροτικού, ανάμεσα στα γελάδια και τα βυζιά της Μις Γελαδόμουνο 1986 -ηρωίδας και βασικού μοντέλου του telemarketing της περιοχής.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΟΙΗΣΗ

Πρέπει να μου αναγνωρίσετε ότι έβλεπα μακριά όταν πριν από ενάμισυ χρόνο και βάλε έκανα αφιέρωμα στην ποίηση διά του εκπροσώπου της Τηλέμαχου Χυτήρη.
Πάρτε ξανά μια δόση, επί τη ευκαιρία της ανάληψης του ελεγκτικού ρόλου του υιού Γερουλάνου.
Τελικά επειδή ο ΓΑΠ και τ' αδέρφια του πάσχουν από το σύνδρομο του πατέρα, τονισμένο κατά τα λαϊκά αμερικανικά πρότυπα, ο ανασχηματισμός έφερε μια "πατρική" φιγούρα στο ΥΠΠΟ.
Διαβάστε Τηλέμαχο και περαστικά (σε σας και την ποίηση τη ρουφιάνα):


Ξεκίνησα τη μέρα μου
Όπως πάντα
Γυάλισα τον ήλιο
Σφουγγάρισα με ένα σύννεφο τον ουρανό
Και τώρα πίνω τον καφέ μου.


(Υ.Γ. Η ειλικρίνεια είναια φοπλιστική, ιδίως όταν αναφέρεται στα βαριά πρωινά καθήκοντα, π.χ. να γυαλίσει τις πλακέτες με το οπτικό σήμα του κόμματος. Σφουγγάρισμα, σίδερο, ξεσκόνισμα, αχ! η δούλα του Πασόκ είναι ο γερο-Τηλέμαχος.)

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ...

Εδώ δεν τα 'βγαζε πέρα με λιγότερους, θα καταλάβει τι του γίνεται με το πλήθος;

Μας δουλεύει, καλά το ξέραμε, ο ΓΑΠ, αλλά του τα λέει θαυμάσια ο Κύρτσος σήμερα στη City Press. Μαγκιά, το καλύτερο σχόλιο. Τόσο καλά τα λέει, που δεν έχω τίποτα να γράψω.
Άμα βρείτε την εφημερίδα, δείτε το.

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΦΑΚΕΛΛΩΜΑ

Παλαιά ήταν τα φρονήματα και ο ψυχρός πόλεμος βασιζόταν στο φόβο της σοβιετικής ένωσης.
Τώρα είναι απροκάλυπτα τα χρήματα, και ο πόλεμος αφορά στους εναπομείναντες πόρους επί της γης, ενώ κανένα θεσμικό μέτρο και εμπόδιο δεν σταματάει τους νεοφιλελεύθερους και σοσιαλιστές που καταγράφουν μετά μανίας περιουσίες προκειμένου να αναδιανεμηθεί ο πλούτος κατά το δοκούν.
Ένας ιδιότυπος "πόλεμος" λαμβάνει χώρα έξω από χαρακώματα και αποτσίγαρα σωρό -όπως πετούσαν οι γραφικοί φαντάροι του Α' παγκοσμίου πολέμου.
Είναι μια πολύ μελαγχολική συγκυρία...

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

ΓΙΑΤΙ;

Στις κωλοφυλλάδες φιγουράρει η δευτεράντζα ως dinstingue, βλ. κάτι Ζέτες Με πούλιες, γλύψιμο στις τηλε-κατίνες,μισές αλήθειες για το βιογραφικό του Τσόκλη Καρπούζη με πολλή αγιογραφία, και ελαφριά δημοσιογραφία, λες και είναι ντροπή η σοβαρότητα.

Ευτυχώς που σε ορισμένα καφενεία προσφέρονται δωρεάν οι φυλλάδες και έχω τη χαρά ότι δεν πήραν δεκάρα από κάποιους που τις διάβασαν (ξεφύλλισαν) τζαμπέ.

Θυμήθηκα ένα από τα εκδοτικά συγκροτήματα που δούλευα: η παθολογία (τάχα μου στυλ), ήταν οι χοντροί, κακοί, αγάμητοι, αγράμματοι που δούλευαν εκεί, να παριστάνουν το ακριβώς αντίθετο. Αλλά με πάθος και αρρωστημένα πεπεισμένοι ότι ήταν κάτι άλλο.
Το δικαίωμα που είχαν (!!!) απ' το αφεντικό να συμπεριφέρονται ελεεινά, το επεδείκνυαν και στο βιασμό της φύσης: μια κοντή, άσκημη, χοντρή να ισορροπεί με ύφος μοντέλου σε ψηλοτάκουνα 12 πόντων. Το σοκ ήταν τεράστιο, η ξεδιαντροπιά επίσης.
Το χειρότερο, ήταν ο μικροαστισμός σ' αυτό το "κακό" πακέτο. Επειδή δεν επρόκειτο για μια αυθεντικά διαταραγμένη προσωπικότητα με τάση στην εκκεντρικότητα, ήταν μια μιαρή ατάλαντη μικροαστή που ήθελε να πείσει πως πίσω της βρίσκονταν γενιές ψηλών, εκκεντρικών και μορφωμένων.
Αυτό το μοντέλο σκέψης και πρακτικής πολλαπλασιασμένο επί δεκάδες "μονιμάδων." Σαν το "body snatchers": μπαίνεις σ' ένα χώρο και νιώθεις ότι δίπλα σου βρίσκονται επικίνδυνοι μεταλλαγμένοι, και δεν πρέπει να κοιμηθείς, μη γίνεις ένα μ' αυτούς.

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

47,5 ευρώ

Τόσο πλήρωσα για:

1 κιλό λεμόνια
1.5 κ. ντομάτες
λίγο σέλινο
1.5 κιλά ροδάκινα
1 τσαμπί μπανάνες (6 τον αριθμό)
1 γάλα
1 πορτοκαλάδα Όλυμπος
1 κ. καρότα
1. κολοκυθάκια
1/2 καρπούζι
3 μελιτζάνες

Το φυσάω εδώ και 4 μερούλες, αλλά δεν κρυώνει με τίποτα.
Κορνίζωσα και την απόδειξη...

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΡΙΧΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ;

Ο λόγος για τον εικαστικό Τσόκλη, τον επιλεγόμενο, (άλλοι τα λένε) και "φραγκοφονιά", που θυμήθηκε στα 80-φεύγα να νομιμοποιήσει την πρακτική του βιασμού, κι αντί να ζητήσει συγγνώμη για όσα είπε, απάντησε ότι είναι "αναρχικές απόψεις και διακαιολογημένες".
Τα λέω και στο fb ότι είναι ακόμη περισσότερο ντροπή του επειδή έχει κόρη ο ακατονόμαστος. (Ξέρετε...την πολυταξιδεμένη πασοκοβουλευτή που θυμήθηκε να οργανώσει ένα ανευ λόγου και αιτίας "συνέδριο" περί "εξαγώγιμου τουρισμού και πολιτισμού" (sic), όπου συμμετείχαν όλοι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι και έδωσε και μερικές συνεντεύξεις επί τη ευκαιρία η ανεπάγγελτη κόρη).
Δεν ξέρω αν ξεπλένει κάποιος το μίσος και την αντικοινώνικότητα που έκρυβε στα νιάτα του, για αμαρτίες που έχει διαπράξει, αλλά αν δεν άντεχε το ψυχικό βάρος, ας μην τα έκανε. Τουλάχιστον οι μεγαλοεφοπλιστές με ανάλογες εμπειρίες δεν έδειξαν τέτοια μικροαστική βαρβαρότητα στην τελευτή του βίου τους.

Θα ήταν ωραίος ο εν λόγω εικαστικός με "ντουματιά" (που θα 'λεγε κι ο Ζήκος), θα έμοιαζε στα live έργα του...

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΕΣ ΝΩΡΙΣ...;

Σηκώθηκα νωρίς και λέω δε ρίχνω μια ματιά όσο έχει ακόμα το καλοκαιρινό πρόγραμμα, να δω το Μίκυ Κλαμπ και επανάληψη κωμικές σειρές (μπρρρρ!!!) του '90;
Και τι να δω; Τα ζόμπι έχουν επιστρέψει! Γαμώ το!
Αυτχιάδες, Κανέλλες, Οικονομείς (τσ τσ τσ), Καμπουράκηδες, Σπυράκες, αχ μπλιαχ!
Σαν να πασαλείφτηκε η οθόνη με σκατά ένα πράμα...
Άντε στον ταρσανά (...) να αγωνιστούν να πουλήσουν την κυβερνητική πολιτική της αποτυχίας και της αναδιανομής του πλούτου (το είχε πει η Δαμανάκη ένα χρόνο πριν ανέβει το πασόκ στη εξουσία ακριβώς τι θα γινόταν, στον φλας, σας τα 'χα γράψει), ανάλογα με τα συμφέροντα του αφεντικού που θέλει να σώσει την επιχείρησή του.

Σιχτίρ πρωινιάτικα. Πίσω ζόμπι! σιξσιξσιξ!!! Σκόρδα!!!

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

ΓΚΡΗΚ ΧΟΛΙΝΤΕΪΖ -ΔΕ ΣΗΚΟΥΕΛ

(συνέχεια της απάντησης στη φιλή z).

Το άλλο να αποφεύγετε, είναι το παλιό κομμάτι του New Aigli Hotel (Ασκέλι). Είναι σαν μοτέλ στην Αιδηψό στα '70s. ΚΑΙ με βουλωμένο νιπτήρα. Το άθλιο μπαλκονάκι (ξέχασα να πω, η παλιά πτέρυγα είναι πίσω, τα μπροστινά δωμάτια είναι αλλιώτικα, και η θέα ωραία, αν μπορεί κανείς να αντέξει την πελατεία του ξενοδοχείου, θείτσες, θείτσους και λοιπά), έβλεπε σε ένα άλλο άθλιο μπαλκονάκι, όπου σύχναζε γριά τις (...) μετά της βουλγάρας της, σαν μασέζ από την παρέα του "Κακού" στον Τζέιμς Μποντ.Κι όταν λέω γριά, εννοώ με πι, καροτσάκι, μαγκούρα, χάλι μαύρο...Και η βουλγάρα να κοιτάει μέσα στο δωμάτιό σου.
Τουλάχιστον τους μούρλανα στο βζζζζζζζζζζ καθώς έλιωνα στο μπλέντερ το φαί της μικρής. Τελοσπάντων, ευτυχώς που βρέθηκε τελευταία στιγμή αυτό το δωμάτιο, για να μην τελειώσουν άδοξα οι διακοπές.
Όχι ότι αυτοί ήταν καλύτεροι: φίλη που είχε έρθει Πόρο για την παρέα, μου είπε ότι το "προαιρετικό" πρωινό, ήταν τελικά υποχρεωτικό στη χρέωση.
Μετά, ακούω για κρίση και δε λυπάμαι κανέναν. Έχουν πάρει όλοι φθηνά εργατικά χέρια, άσχετους και αγενείς αλλοδαπούς να εξυπηρετούν για να τους πληρώνουν λιγότερα, δεν τους έχουν εκπαιδεύσει, και οι ίδιοι μέχρι πρόσφατα παρίσταναν τους μεγάλους ξενοδόχους και επιχειρηματίες καταληστεύοντας τον κόσμο!
Η πισίνα του ξενοδοχείου, είχε ξεκολημένη ταπετσαρία. ΚΙ ΟΜΩΣ! η θέα από εκεί, ήταν θαυμάσια. Γιατί δεν μπορούσαν να δώσουν σημασία στην ουσία του επαγγέλματός τους, που είναι το ρημαδο-σέρβις; Γιατί να μην κλείσει η πίσω πτέρυγα; Το πράγμα έχει δυνατότητες, αλλά χρειάζεται καλή διάθεση και νοικοκυροσύνη, και επαγγελματισμός.

Όμως αντικείμενο και στόχος ήταν η καταλήστευση. Κάτι σαν τον καφέ πέντε ευρώ, σαν το ενοίκιο 18.000 ευρώ/μήνα στην Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι. Τώρα που γίνεται ghost-city το κέντρο, να δούμε.

Και κάτι άλλο: ποιανού ιδέα είπαμε ότι ήταν να κλείσει η Δεξαμενή; Σε πιάνει η ψυχή σου απ' την ερημιά. Εκτός κι αν έγινε εξυπηρέτηση στο ξενοδοχείο παραδίπλα.
Ένα κλασικό στέκι, έγινε κι αυτό παρελθόν.
Μα ποιός διάολος παζαρεύει τα ακίνητα του κέντρου της πόλης;

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

ΓΚΡΗΚ ΧΟΛΙΝΤΑΙΪΖ

Σήμερα αγαπητό μου κοινό,
θα ομιλήσουμε για τονα λάνθαστο ξενοδόχο.
Ναι, υπάρχει και φύεται στον Πόρο.
Είναι οικολόγος, χαλαρός, με ωραίο ντηζάϊν στο χώρο του (για να μην είμαστε κατίνες και αδικούμε), αλλά έχει μια λάμψη στο μάτι.
Εγώ προσωπικά που είμαι του νον-βέρμπαλ κομιουνικέϊσον, το λέω φιλαργυρία, άλλοι ενδεχομένως να το πούνε τσαχπινιά. Θέμα γούστου και εκτίμησης.
Ο εν λόγω κύριος, ειδοποίησε τελευταία μέρα των διακοπών, δηλαδή χθες, ότι μας ευχαριστεί που πήγαμε για τέταρτη χρονιά στο ξενοδοχείο του (δωμάτια actually με κουζινάκι), που του στείλαμε και γνωστούς, και να τα μαζέψουμε. Μας πέτυχε εξ απήνης, διότι κάναμε σχέδια για το πώς θα επιστρέψουμε, αν θα δούμε Επίδαυρος μπαϊ νάϊτ και άλλα συναφή, ενώ εκατόν-έξ βαλίτσες τσιμπράγκαλα ήταν αραχτα και ανοιχτά πανταχόθεν.
Το πήρα στραβά.
Από χαρακτήρα κι από καταγωγή, δε σηκώνω καψόνια.
Επίσης, περιμένω σε ένα επάγγελμα που έχει σχέση με το service, (όχι βουλκανιζατέρ, αλλά παροχή υπηρεσιών), να μπορεί κάποιος να πει συγγνώμη ή/και να διαχειριστεί μια πιθανή κρίση χωρίς να δυσαρεστήσει (παλιούς) πελάτες.
Αυτό όμως προυποθέτει γενναιοδωρία και επαγγελματισμό φοβερό. Όχι κατσικοκλέφτες.
Εγώ θυμόμουν πότε είπα ότι θα αναχωρούσαμε. Και ήμουν πολύ αυστηρή.
Εκείνος δήλωσε επίσης αλάνθαστος και τελικά φύγαμε και πήγαμε -ταλαιπωρημένοι με το μικρό- σε παρακείμενο ξενοδοχείο.
Το θέμα είναι:
-ότι είχα δίκιο γιατί έχω μνήμη ελέφαντα
-ο κύριος δεν είναι αλάνθαστος, το αντίθετο μάλιστα, αφού, πέρυσι έχασε την απόδειξη της προκαταβολής μας οπότε του αφήσαμε ένα πουρμπουάρ 20 ευρουδάκια να μη στενοχωρηθεί, επίσης έφυγαν πελάτες του αφήνοντάς του λιγότερα λεφτά, ενώ και οι φίλοι που στείλαμε, χρεώθηκαν άλλο ποσόν από αυτό πυο είχε προσυμφωνηθεί, με αποτέλεσμα να μας πέσουν τα μούτρα.
Κάθε άλλο παρά αλάνθαστος λοιπόν...
Για να μη σας πρήξω με το επεισόδιο, να σας πω, επειδή η στήλη δεν κρύβει ονόματα, ότι λέγεται "Ελαιώνας" το μέρος αυτό. Στο Ασκέλι.

Όταν μου φύγει η τσαντίλα και η ντροπή για τα Ελληναριά, θα πω και τα καλά.

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΤΣΗΣ & ΥΠΠΟ

Μετά από ώρες και ώρες, ώδυνεν όρος και έτεκεν μυ το ΥΠΠΟ, ανακοινώνοντας την μεγάλη ξύλινη και άδεια παπαριά που ακολουθεί:


"Ο Γιάννης Μέτσης υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του κλασικού μπαλέτου στην Ελλάδα. Διέθετε όλο το ταλέντο, την πειθαρχία, τη μεθοδικότητα και την αφοσίωση για να αναδειχθεί σε σημαντικό χορευτή και χορογράφο διεθνώς, αλλά και σε πρωτεργάτη και διαμορφωτή της σκηνής κλασικού μπαλέτου στην Ελλάδα.

» Ως δάσκαλος προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες, μετέφερε στους νέους τις γνώσεις, το πάθος και τις εμπειρίες του, ενώ εξαιρετικά σημαντικές υπήρξαν οι υπηρεσίες που προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια στην Εθνική Λυρική Σκηνή που σήμερα πενθεί για την απώλειά του."

Πόσο να βαριόταν αυτός που το συνέταξε;;;! Επαναλήψεις λέξεων μέσα σε δύο φράσεις, αερολογία, γενικότητες. Πόση άγνοια; Πόση αμορφωσιά; Πόση αδιαφορία;
Ούτε κάν ένας εκπρόσωπος του ΥΠΠΟ, έστω τελευταίος τη τάξει υπάλληλος, δεν ήρθε να εκφωνήσει δυό λόγια στην τελετή...
"Διέθετε την πειθαρχία, λέει, και τη μεθοδικότητα για να αναδειχθεί σε σημαντικό χορευτή." Ακούστε παπαρο-παραφιλολογία, και κακή γραφή.
Σαν να το βλέπω: (θαμπή εικόνα, κυματιστή, ήχος γκλιν-γκλον, ταξίδι στη φαντασία α λα ελληνικό σήριαλ)
Η είδηση για το θάνατο του Μέτση φτάνει στ' αυτιά κάποιου ανώτερου υπαλλήλου, παρά τω υπουργώ. Ο καλός βαστάζος των μπόσικων του αφεντικού, συσκέπτεται με τις παπάρες του κοιτώντας τη Μπουμπουλίνας από ψηλά. Βλέπει έναν επιδειξία στον πεζόδρομο μακριά που κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση με κείνον. Ο ανώτερος μπόσικος σταματάει το ξύσιμο. Όχι για άλλο λόγο, αλλά μην τυχόν τον πουν λαουτζίκο εφαψία. Αναρωτιέται ποιός ήταν ο Μέτσης. Το όνομα δεν του λέει τίποτα. Έχει γνωρίσει στο κλαμπ κάποιον Λέτση, αλλά αποκλείεται, χώρια που εκείνος ήταν νέος, πώς πέθανε;
Συσκέπτεται με τη Λίζα Κορνίζα, το ξέκωλο, μερικά γραφεία πιο κάτω. Έχει πτυχία κορνίζα η Λίζα. Αλλά τον Μέτση ούτε αυτή τον ξέρει. Στο κωλέγιο που φοίτησε, η ιστορία άρχιζε από το 1985 και μετά. Ήταν προϋπόθεση για να αγοράσει το πτυχίο. Άμα ήταν να διαβάσει τι να τα 'κανε τα φράγκα του μπαμπά στο κολλέγιο του εξωτερικού...;
Και οι δύο αποφασίζουν να μιλήσουν με χορογράφους και άλλους διαδρομιστές, απ' αυτούς που μέχρι προ 5ετίας έκρινε ο Μέτσης για επιχορηγήσεις, ή προ 7ετίας δίδασκε...Ουδείς θυμόταν το παραμικρό. Το νέο στυλ στο ΥΠΠΟ είναι ότι όλα ξεκινούν απ' το 1998 και μετά, απαραίτητη προϋπόθεση να αισθάνονται έξυπνοι οι παροικούντες το οίκημα, διότι έχουν μνήμη κουνουπιού και ευφυία ασβού (του βρωμιάρη, βοήθειά τους).
Συγκαλείται συμβούλιο. Απόφαση πρώτη: σίγουρα να μην ενοχληθεί ο υπουργός. Απόφαση δέυτερη: ελεύθεροι συνειρμοί, τύπου "τι σας θυμίζει ο εκλιπών", "σαν πόσο σημαντικός ήτανε" και άλλα τινά. Απόφαση τρίτη, τελική: γράφουμε κάτι γενικό, καλύτερα να το γράψει η Τζίνα-Μαρία Καραμπούτσογλου που ξέρει και καλύτερα αγγλικά (παρακολουθεί Βίσση και Κωστέτσο, ιδίως τώρα που η πρώτη κάνει παρέα με τον εκλεκτό διευθυντή του φεστιβάλ αθηνών και έχει τεσταρισμένη γνώση της ξένης γλώσσας). Το σημείωμα είναι σαν το I spy και την Κολοκυθιά μαζί ("μάνα" κάνει ο Τόλης Πιστόλης, που προαλείφεται για το ρόλο αν το δεχτεί και το ταίρι του ο Ντίμης): τι χρειάζεται κάποιος για το χορό τόσο ιδρώτα, δάκρα και αίμα που έχει; -ρωτάει η "μάνα". "Πειθαρχία!", "Τόλμη!", "Επιμονή!" απαντάνε όλες οι συνεργάτιδες, κ.ο.κ. Έτσι δρομολογήθηκε η επίμαχη ανακοίνωση. Ευτυχώς ο υπουργός δεν ενοχλήθηκε. Η ζέστη έδωσε και μια καλή δικαιολογία σε πολλούς να μην εμφανιστούν. Μόλις εκδόθηκε η ανακοίνωση, κουρασμένη η ντρημ τημ του ΥΠΠΟ πήγε για βραδινό μπάνιο.
Τέλος της ονειροφαντασίας α λα ελληνική σειρά.(Εννοείται πως κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Η ιστορία είναι απολύτως φανταστική.)

Κρατάω την πονηριά, την τσαχπινιά και το χαμόγελο του Μέτση. Τη διακριτική κοκεταρία και το μάτι που "έπαιζε". Την "πυροσβεστική" του διάθεση. Το ότι στις επιχορηγήσεις πάντοτε πρώτη του σκέψη ήταν οι χορευτές. Αν θα είχαν δουλειά.
Την καριέρα. Την μεγάλη, πολύ μεγάλη αγάπη του στο χορό. Άξιος.

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΔΝΤ/ΕΘΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ...

...η αισχροκέρδεια ανάμικτη με φτώχεια, δίνει ωραιότατους συνδυασμούς: πας να φας και "για να μη σου ανεβάσουν τις τιμές" σε ταίζουν σκουπίδια.
Ο βλάκας ο Έλληνας καταναλωτής το χάφτει και τα χάφτει. Πληρώνει πάλι τον κούκο αηδόνι, και τρώει και παλιοσκούπιδα που δεν θα καταδεχόντουσαν ούτε στην εκπμπή του Ευαγγελάτου να παίξουν (είναι πιο σκουπίδια κι απ' τα σκουπίδια που διαφήμιζε ο φρυδάτος).
Όλα έχουν χάσει 60% της ποιότητάς τους και οι τρόποι και η συμπεριφορά έχουν χάσει 80%.


Ειδική μνεία:
στην Εθνική βιβλιοθήκη.

προ 4ετίας, έκανα μια έρευνα για τις Βιβλιοθήκες, για το Βήμα. Μίλησα με πολύ κόσμο, διάβασα, όλα ΟΚ, μόνο ένας φορέας δεν βρέθηκε ποτέ, η Εθνική Βιβλιοθήκης, ή μάλλον οι της Εθνικής βιβλιοθήκης. Μάντευες το ψωρίλικο το ύφος των διευθυνόντων, ψηλαφούσες την ανευθυνότητα, την αδιαφορίας, το παλιό, τη μούχλα, κάτι σαν την ατμόσφαιρα στο δωματιάκι του "μπαρμπα-Γκοριό" όπως το περιγράφει ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Το έγραψα φυσικά ότι δεν βρέθηκε ποτέ "υπεύθυνος"...
Η ανάμνησή μου, δέκα χρόνια πριν το άρθρο, ίσως παραπάνω, ήταν ίδια: θράσος, αγραμματοσύνη, προφανώς διορισμένοι ρουσεφτολογικά υπάλληλοι κ.ο.κ.
Πήγα το Σάββατο που μας πέρασε εκεί, να διαβάσω για εξετάσεις που έδινα. Είχα πάρει τηλέφωνο και είχα ρωτήσει λειτουργία κλπ. Οι τρόποι ήταν λίγο καλύτεροι, με οριακό διαολόσταλμα για όποιον επέμενε στη συλλογή πληροφοριών. Μέσα μου δεν πίστευα ότι κάτι είχε αλλάξει, αλλά έλπιζα. Εννοείται ότι αγενείς υπάλληλοι με πήραν απ' τα μούτρα που δεν είχα καταλάβει, ότι το αναγνωστήριο χρησιμοποείται μόνο από όσους κάνουν χρήση των βιβλίων της Ε.Β. και όχι για έρευνα με δικά τους βιβλία...
Δε θα συνεχίσω, διότι συγχίστηκα και που το θυμήθηκα.


Υ.Γ. Εμείς θα πληρώνουμε το διεθνές τημ του ΓΑΠ;;;!!!!!!!!
Επειδή του 'ρθε να το παίξει μεγαλοCEO; Τώρα βγαίνουν τα απωθημένα του καθενός...Στην Ελλάδα νομίζω μόλις μας καθίσουν στο σβέρκο.

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

ΔΝΤ

1. Τους κακοφάνηκε των ανθρώπων του ΔΝΤ, και γελάνε κιόλας, και αναρωτιούνται γιατί ο Γιωργάρας δήθεν ότι πάει σε συμβούλια, κάνει διακοπές, και φεύγει όλο εκτός Ελλάδας για παπαροσυνέδρια.
Να τους πει κάποιος των ανθρώπωνε, ότι αφενός δε θέλει να μας βλέπει ο αθληταράς, ότι μας κυβερνάει α λα Μπανανία, κι ότι έγινε πρωθυπουργός, τόσο βλάκας δεν είναι, για τα ωραία που πάνε με το αξίωμα, όπως ο πατέρας του πήγαινε Ελούντα.

2. Να μαζέψει κάποιος τον αναποτελεσματικό τζάμπα μάγκα, τον Πάγκαλο. Εκτός, και αν λέγοντας φον φούφουτους τους ΔΝΤ, "λέει καμιά μαλακία να περνάει η ώρα..."

3. Όποιος μπαίνει στην πολιτική, είναι όπως (θέλει να είναι όπως) οι ρόκερς: να βρει λεφτά και γκόμενες. Τα υπόλοιπα είναι παπαρδέλες. Ευτυχώς που υπάρχει και το φωτεινό παράδειγμα του Γουδή, για να συνέρχονται οι μάγκες...(Για τους ρόκερς υπάρχει το οβερντόουζ.)

4. Ο Θεός να φυλάει και κρίμα για την οικογένειά του και τα νιάτα του, αλλά θα πουλάνει ακόμα βδομάδες οι φυλλάδες με τη δολοφονία του Γκιόλια; Με δόλωμα μια πρόταση, ξαναγράφουν όλο το ρεπορτάζ απ' την αρχή πανομοιότυπα. Ντροπή ρεεεε!

5. Αυτό που όπου και να τον φωτογραφίσεις, κάνει ασκήσεις και γυμναστική το πρωθυπουργό, μήπως είχε φιλοδοξίες για Κομανέτσι και το στριμώξανε στα ΙΕΚ και την πρωθυπουργία το παλουκάρι; Μπας και σαν καλό ΒουλγαροΚαναδόπαιδο ήθελε να γίνει σέρφερ και να τραγουδάει Μπητς Μπόϋζ;

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Υ.Γ.

Έχω ένα θέμα με την υπουργό Κατσέλη. Μου τη σπάει, και το παραδέχομαι είμαι biased: καταρχήν τα παιδιά καλλιτεχνών τα υποπτεύομαι για αταλαντοσύνη και χαμένες προσδοκίες, φόβο αποτυχίας και σύγκρισης, και γενικά τα θεωρώ στην πλειονότητα κομπλεξικά και προβληματικά.
Το δεύτερο είναι που δεν μπορώ τους ηρωοποιημένους που ανάβανε φλόγες στην Ολυμπία σε μια τελετή που συνέλαβε ο Γκαίμπελς, σαν τη μαμά της. Μου τη σπάει ολοσχερώς. Θα έπρεπε αυτό το ρεζιλίκι να σταματήσει και όσοι έλαβαν μέχρι σήμερα μέρος, να θεωρηθούν θύματα προπαγάνδας στην καλύτερη περίπτωση ή αμετανόητοι φασίστες.

Και τώρα που το πρωινό μας κήρυγμα ετελείωσεν, από άμβωνος τέκνα μου σας εύχομαι Καλό Μήνα!!!

Υ.Γ.1 Υπουργάρα, τώρα που θ' ανοίξεις τα κλειστά επαγγέλματα γίνεται να κάμψεις και το ρατσισμό και να ανοίξεις το επάγγελμα του ιερέα στις γυναίκες, άμα δε και το Άγιον Όρος; (Να πάμε να φωτιστούμε βρ' αδερφέ οι αμαρτωλές! Εδώ τόση κομπίνα και μπίζνα έστειλε ο σατανάς στους αδελφούς ημών, να μην πάμε να δώσουμε κι εμείς τα φώτα μας που είμαστε τακίμια -μέσω Εύας και Λίλλιθ- με τον ήμαρτον εξαποδώ;)

ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ...

Ιούλιος ήταν και τότε, του '74. Η κυβέρνηση δεν ήταν δημοκρατική, πολλώ δε μάλλον σοσιαλιστική.Στο ψυχροπολεμικό, ψιλο-μεταδικτατορικό τοπίο, ο σοσιαλισμός ήταν ένα επικίνδυνο ζιβάγκο με μεγάλο χαρέμι.
Έστειλαν φύλλα πορείας, και μετά προώθησαν σε καμιόνια μπουλουκηδόν στα κέντρα "νεοσυλλέκτων" τους καλοζωισμένους πια 40άρηδες. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ελπίδα, εκ των ένδον προδομένοι. Μόνη ενημέρωση η Ντώυτσε Βέλλε. Έγινε πραξικόπημα; Έπεσε ο Ιωαννίδης; Τι έγινε με το Μακάριο; Έπεσε ο Σαμψών; Πού είναι ο Ζαχαριάδης; Ήρθε κρυφά ο καπετάν-Γιώτης με τα κονσερβοκούτια; Ο Μίκης; (Μάους όπως πάντα).
Πολλές απ' τις ερωτήσεις έχουν απαντηθεί σήμερα.
Μόνο που η μνήμη γυρνάει πίσω καθώς η σοσιαλιστική κυβέρνηση Τσολάκογλου, του γιου της Βασιλομήτορος επιστρετεύει και στέλνει φύλλα πορείας.
Δε μ' αρέσει να μη βρίσκω φρούτα, να είναι οι διακοπές μου στον αέρα, ξέρω πως -όπως και τα άλλα επαγγέλματα- οι φορτηγατζήδες δεν είναι καθαροί και περιστερές, αλλά το τι με ευχαριστεί που δεν παραλαμβάνουν το χαρτί (προς το παρόν), δεν λέγεται!
Να μας επιστρατεύουν και οι σοσιαληστές;;;! Και ναι, υπάρχουν απεργίες διαρκείας, όπως των ανθρακορύχων στη Βρετανία επί Θάτσερ. Οι εργαζόμενοι δνε είναι τρομοκράτες να λέει ο κάθε λέτσος που κυβερνάει "δε διαπραγματευόμαστε"! Τσου μωρή κότα!

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Υ.Γ. ραδιοτηλεοπτικό

-ποιός επενδύει, και γιατί, στη Θρασκιά; Εκτός κι αν είναι το αθάνατο ελληνικό μοντέλο της σιγανοπαπαδιάς που αρέσει...
-αφού επένδυσαν, ας της πάρουν την ενημέρωση, το κορίτσι είναι αβολίδωτο.
-λίγες ώρες πριν παραδεχτεί η αστυνομία ότι στον εκτελεσθέντα δημοσιογράφο είχαν -εν αγνοία τους αχ βαχ!- συνοδεία, ο Μπάμπης κούτρας, απαντούσε "ειλικρινά" σε ακροατή που ρωτούσε ακριβώς αν αυτό ήταν αλήθεια, και έλεγε "όχι".
-Περνάω κοντά σε περίπτερο και κάνω εμετό απ' την έμμεση εξαγορά των σελεμπριτοφυλλάδων, με μόνιμα εξώφυλλα (μην καρφώνεστε ντε!) την ληγμένη σιλικονούχα Ντεσπίνα, και την αναρροφημένη πρωινατζού.
-είναι τρομερή η ηρωοποίηση του βλάκα και του λαμόγιου στην ελληνική τηλεόραση. Ούτε σάτιρα, ούτε τίποτα, κατευθείαν ήρωες με καλή καρδιά οι καραγκιόζηδες. (Καλύτερα που τον έβγαλε τούρκο η ουνέσκο, τον σιχαινόμουν -κι ακόμη περισσότερο τον Χατζατζάρη.)

ΕΛΠΙΖΩ...

...η υπηρεσιακή κυβέρνηση των κιοτήδων, η κυβέρνηση "Τσολάκογλου" που είναι στην εξουσία, να φύγει πριν προλάβει η Μπιρμπίλω να πεζοδρομήσει την Πανεπιστημίου (μωρή πού θα πάνε τα αυτοκίνητα;) και πριν αλλάξει με πετρελαιοκίνηση τον τρόπο κίνησης των αυτοκινήτων.
Στην πρώτη περίπτωση αναρωτιέμαι: α) ποιός δε θέλει αυτοκίνητα κάτω απ' το γραφείο του,
ή β) ποιός θέλει να ανέβει η τιμή των ακινήτων του, ή γ) ποιός(οί) θέλει να πέσει/αναδιαμορφωθεί η τιμή των ακινήτων αλλού, αφόσον οι κάτοικοι θα φεύγουν τρέχοντας απ' τους ρύπους και το θόρυβο.
Προσπάθησαν με φασαρίες, με όλους τους τρόπους να αναδιανείμουν την περιουσία του κέντρου -και όχι μόνο- της Αθήνας, σαν βίαιη εξαγορά αντίστοιχη με την ενδοτραπεζική αγορά κ.ο.κ. Ποιός θα σταματήσει τους καρχαρίες;
Πήραν συντάξεις, πήραν μισθούς, πήραν δουλειές, θα πάρουν τα πάντα;
Να σκεφτεί κανείς το επιτελείο της κυβέρνησης και να ξερνάει μήνες...

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ






Το εν λόγω στρατιωτικό όχημα (ΖΗΖ 9053) είχε παρκάρει, όπως φαίνεται, φαρδύ-πλατύ για ώρες στη συμβολή Βασ. Γεωργίου Β' και όπως λέγεται η λεωφόρος, κοντά στην πλατεία Προσκόπων, σήμερα το απόγευμα. Κόντεψε να σκοτωθεί κόσμος, διότι δεν άφηνε χώρος να σταθούν πάνω από τρία άτομα στριμωγμένα. Ποιό ΓΑΙΔΟΥΡΙ το άφησε εκεί;

Άει σιχτίρ!

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Le Monde

Πριν λίγο καιρό σας είχα πει για ένα άρθρο του Monde, που ήρθε ένας ανταποκριτής και έκλαιγε η ψυχή του απ' την κρίση στην Ελλάδα και πώς υπέφεραν οι τέχνες, με παραδείγματα τον παπαϊωάννου, το Λούκο και το γιο του βούλγαρη. Τότενες έστειλα μια επιστολή διαμαρτυρίας, και ιδού για να μη λέτε ότι λέω παραμύθια:


NON, CE N’ EST PAS OK!

Cher Monsieur Razon,

Il est déjà difficile de vivre en Grèce dans des conditions désagréables, presque chaotiques et désespérantes, qui ne nous laissent aucune patience de supporter les commentaires des journalistes ...qui ont pris le « chemin facile » quand a la représentation des difficultés financières des arts de ce pays du Sud -humilie.
Je me réfère a l’article de M. Davet, envoyé spécial en Grèce, qui donne un image partiale de la situation au pays. Les baisses–au sens propre et au sens figure- des fonds sont vrais, mais les gens qui sont cités dans l’article de M. Stéphane Davet, sont exactement ceux qui n’ont pas eu, et continuent à n’avoir aucun problème au niveau des fonds soit dans leur travail personnel, soit pour leurs salaires et leurs festivals. Des festivals qui fonctionnent comme un marché pour la vente des spectacles propulses par les Instituts culturels et qui n’ avancent en aucune façon la scène artistique du pays. En tout cas, nous sommes au courant du fait qu’ il y a longtemps que la Grèce consomme et ne produit pas…
La colère des lecteurs est énorme en voyant encore une fois le témoignage presque insolent des gens qui forment l’établissement artistique en Grèce, et qui ont cet état d’esprit qui a conduit ce pays où il se trouve aujourd’hui. Personne n’a le temps, le courage ou intérêt pour se lamenter de la perte de l’ occasion de voir Marianne Faithful, à Athènes! Elle est déjà venue, ce sont les mêmes artistes qui sont invités chaque année!!! Au contraire, en ce qui concerne le Festival d’ Athènes, il y a beaucoup de gens qui pleurent la déchéance du théâtre antique Hérode Atticus prés de l’ Acropole, où le directeur du efstival d' Athenes fait donner pour des récitals populaires de mauvais gout, en effaçant son histoire, dans des efforts vain pour faire du festival d’Athènes une copie des fêtes de confraternalisation et de la Biennale de Lyon.
On pourrait encore écrire sur l’avis partial et injuste de votre envoyé. Rappelons que pour un « envoyé spécial », idéalement, le but est de rapporter plusieurs points de vue –à condition qu’il sache les discerner- et ne jouer le jeu de la diplomatie culturelle comme le font les instituts culturels ou ambassades qui décorent n’importe qui de la Légion d’ Honneur (ou de la Honte ?)

Sincèrement,
Natasha Hassiotis
Critique/Historienne de la Danse, Journaliste

P.S. Excusez-moi pour la manque des accents ; parfois les appareils électroniques prennent l’ initiative d’ improviser…

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

ΝΙΚΗΤΑΣ -ξανά μανά...

Δε φτάνει που το κέντρο (και όχι μόνο) της Αθήνας είναι πηγμένο στα σκουπίδια, στην πρέζα, στις πουτάνες, στα μαϊμού εμπορεύματα, στις καρέκλες των εστιατορίων, στα σπασμένα πεζοδρόμια, στα τριπλοπαρκαρίσματα, στα κωλόδεντρα τις λεύκες που φύτεψε ξεριζώνοντας τις νερατζιές.

Δε φτάνει που η παιδική χαρά του Εθνικού κήπου είναι ένα χάλι και ξέφραγο αμπέλι, όπου ο κάθε τουρίστας/περαστικός που θέλει να ξαλαφρώσει πάει και χρησιμοποιεί τις παιδικές τουαλέτες.

Δε φτάνει που τα ερωτευμένα βλακ/χ/οζευγαράκια έρχονται στην παιδική χαρά να κουνηθούν στις κούνιες, όπως και οι κοπανατζήδες απ' τα σχολεία, θορυβώντας (έλα ρε μαλάκα, μαλάκα, έλα ρε μαλάκα, στον πούτσο μου ρε μαλάκα, ναι ρε μαλάκα, άντε μωρή κ.ο.κ.), δε φτάνει που μπαίνει όποιος να 'ναι μέσα χωρίς έλεγχο, ενίοτε πρόκειται για τους Πακιστανο/μπαγκλαντεσο-άνεργους που περιμένουν να βραδιάσει για να πάνε παραδίπλα στο Ζάππειο για το νυχτοκάματο.

Δε φτάνει που η βρώμα και η δυσωδία πάει σύννεφο.

Δε φτάνει που το περίφημο έργο του αποτυχημένου Νικήτα της αποτυχημένης Πολιτικής Άνοιξης (αλήθεια ξέρει ότι οι συντηρητικές παρατάξεις λένε να στείλουν τους γκέϊ στα ερημονήσια;) το πάρκο της Ριζάρη (δωρεά Ν. Πατέρα εις μνήμην Διαμαντή Πατέρα η ανάπλαση) έχει γίνει ξανά-μανά μπουρδέλο όπως πριν, ότι οι ωραίες φωτογραφίες που έβαλαν οι γλύφτες στα κάθε λογής σκατοπεριοδικά και τις σκατοφυλλάδες τους, ήταν μόνο από την πρόσοψη, καθότι στα αριστερά όπως κοιτάμε στο Παγκράτι είναι ξεραίλα και χάλι μαύρο, με σκουπίδια, ως σεληνιακό τοπίο; Ακόμη όμως και η πρόσοψη είναι κώλος πλέον, με Κινέζους, Πακιστανούς (ρε μανία) και Αφρικανούς (άλλες εθνικότητες δεν πάνε, γι' αυτό μου κάνει εντύπωση) να κάνουν πικ-νικ στο γκαζόν.

Για να μην πει κανείς για το παρκάκι του Ευαγγελισμού που έχει τις λαμαρίνες του ξεφτίλα που έφτιαξε το κωλο-εστιατόριο, μια βλαχιά και από πού το βρήκε, περιουσία του είναι; Το υπόλοιπο είναι πανβρώμικο, περιουσία των γύφτων και των πρεζονιών. Οι τσιγγάνοι κατασκηνώνουν οικογένειες ολόκληρες, με φαγιά, σκουπίδια, κουβέρτες. Περνάς και μυρίζει σκατά και κάτουρο.
Το πάρκο του Βενιζέλου, το περίφημο φέουδο του Λαμπρακιστάν (δεν είναι δική μκου κουβέντα, έτσι το 'λεγε η Ντόρα Τσάτσου), χάλι μαύρο κι αυτό.

Ο Δήμαρχος της ντροπής και της τεμπελιάς όμως, είχε βάλει να μοιράζουν φυλλάδια λίγο καιρό πριν, με τα πεπραγμένα του σε πολυτελές χαρτί. Ου να χαθεί, να χάνεται!!!

Υ.Γ. Κι επιτέλους, τα τσουλάκια της τηλεόρασης, όχι μόνο τα μεσημεριανάδικα, αλλά και των ειδήσεων, δε χρειάζεται να "κάνουν παιχνίδι" με δήθεν υποννούμενα με τους υποτιθέμενους "ωραίους" γκλιαχ! πολιτικούς. Ο Γκιουλέκας με την ρεπορτατζού στις ειδήσεις...ούτε που να ήταν ο σπόνσοράς του ή η γκόμενά του. Δημοσιογραφία του κώλου, δεακετιών πριν, με τη γυναίκα ηνωμένα αραβικά εμιράτα.
Πόσο ξεφτίλα αυτή η χώρα πια;

Υ.Γ.1 Το πρώτο που χάνεται ως γνωστό με το ΔΝΤ είναι η εθνική κυριαρχία, καθότι άλλοι αποφασίζουν για σένα. Τι διαμηνύει λοιπόν ο χοντροκέφαλος, κάθιδρος Γαργαντούας της κυβέρνησης με την υποψήφια δήμαρχο-σύζυγο, ότι "δεν κυβερνάει η τρόϊκα;" Για τόσο μαλάκες μας περνάνε;

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Επανέρχομαι στο θέμα της ξεφτίλας των εφημερίδων και της αρπαχτής που κάνουν οι εκδότες και οι δημοσιογράφοι τους.
Κακή γραφή, ανακύκλωση κακιών μεταξύ τους, άνυδροι γραφιάδες δυσαρεστημένοι απ' το φασόν και τη σφαλιάρα, γλύφτες παντός καιρού...σε πιάνει σιχασιά.
Και μετά ανρωτιούνται πού πήγαν οι αναγνώστες και πόσα δώρα-χάντρες να δώσουν στους ιθαγενείς για να σκάσουν 4 (!) παρακαλώ ευρώ για να διαβάσουν παπαριές.
Αποκαλύψεις ξεμεινεμένες, γνωστές στα δημοσιογραφικά γραφεία από χρόνια ή μήνες, ερμηνείες κωλέ, συνεντεύξεις μαϊμού και πάει λέγοντας.
Τι κατάντια.
(Για τα περιοδικά που κοπιάρουν χειρότερα απ' τις φυλλάδες το ένα το άλλο, τι να πει κανείς: άντε ξανά-μανά ποιό αντηλιακό είναι για σένα, ποιό σιχαμερό γκόμενο να βρεις στη σκατοπαραλία που την έχει αγκαζάρει κάποιο άθλιο συνεργείο του Σταρ, σε ποιό κωλόνησο να πας να τα σκάσεις για να φας μπαγιατίλα και να υπομείνεις το σίχαμα που παριστάνει τον ξενοδόχο, πώς να αδυνατίσεις σε 7 μέρες γουρούνα παθαίνοντας κατάθλιψη και έκρηξη βουλιμίας την όγδοη -κατά τα Γραφάς, τι σου χρειάζεται και καλά στη ντουλάπα φέτος που δε θα 'χεις να φας με την ανεργία που θα πέσει, υπέροχα καλοκαιρινά κοκτέϊλ και σαλάτες σαλιγκαριού Μυτιλήνης με τυρί Τυρνάβου κ.ο.κ.)

Να κλείσουν! Μην τους λυπάστε! Μη σωθεί τίποτα που θα σωθεί από τη γενναιοδωρία όλων μας και όχι απ' την αξία του, για να κρύψει κι άλλα φράγκα ο γαμοεκδότης.

Υ.Γ. Η Λυρική, να κλείσει κι αυτή. Φύγανε τα προηγούμενα ψώνια και ήρθαν τα καινούργια, που είναι από παλιότερες εποχές ξεμεινεμένα. Δημοσιεύουν και βιογραφικά με ό,τι να 'ναι μέσα για τους διαλεχτούς τους. Φρίκη! Μην ενισχύετε τις παραστάσεις τους!!! Έχουν το άλλοθι ότι είναι επιλογή "αλλαγής" και αλωνίζουν με χίλια. Αίσχος, ντορπή και λύπη. Ανάθεμα για χώρα.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείται ρατσιστική η κατάργηση της μπούρκας, των τσαντόρ και των κάθε είδους μεσαιωνικών καταλοίπων που στοιχειώνουν την ησυχία μας στους δρόμους της Αθήνας και των Ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.
Πρέπει να φοβόμαστε ότι αν κάποιοι φανατικοί έρθουν στην εξουσία με κάποιο τρόπο θα μας κλείσουν μέσα, θα μας απαγορεύσουν τη μόρφωση, θα μας περικόψουν ή πετσοκόψουν τις ελευθερίες και την αξιοπρέπεια και θα μας μαντηλοφορέσουν για να μην προκαλούμε τον πειρασμό στους αρσενικούς μικρομοριακούς;
Θα μας παντρεύονται δέκα-δέκα και θα μας δέρνουν έτσι και φέρνουμε αντίρρηση;
Δε θέλω να ξέρω πώς λέγονται τα διάφορα κωλομάντηλα που φοράνε οι γυναίκες. Δε με νοιάζει αν μπερδεύω το τσαντόρ με τη μπούρκα, είναι σύνεργα βασανισμού, ντροπής και καταπίεσης. Το ίδιο δεν μ' ενδιαφέρει αν το Μεσαίωνα το τάδε σύνεργο βασανισμού λεγόταν "σφίχτης" ή "φούρκα" ή όπως αλλιώς.
Έχει πήξει η παιδική χαρά από μαντηλο-μπουρκοφορεμένες και συζύγους άνετους με σορτσάκια. Σιχαίνομαι να τα βλέπω. Δεν με ενοχλεί φυσικά το διαφορετικό δόγμα, εννοείται, με ενοχλεί η σημειολογία της γυναικείας καταπίεσης. Τόσο αρχαϊκή, τόσο "πρωτόγονη": τα κοριτσάκια στην αρχή της εφηβείας με το τάδε μαντήλι, οι παντρεμένες αλλιώς κ.ο.κ.
Οι άντρες όλων των ηλικιών άνετοι: παντόφλα Πέγκασους μπομπάτη, μαλλί μόδα "τριχωτός γητευτής", βερμούδα, πατατάκια και αναψυκτικό.
Πριν καιρό, είχα γράψει σχετικά, είχα φιλοξενήσει για ντερλίκωμα κάτι Γάλλους, και για κακή τους τύχη τους μαγείρεψα. Δεν σας είπα ότι τσακωθήκαμε κιόλας διότι η μαντάμ ήταν δικηγόρος και την είχαν μαράνει τα ανθρώπινα δικαιώματα και ο σεβασμός των παραδόσεων, οπότε λύσσαξε με την ελευθερία να φοράει η καθεμιά ελεύθερα μπούρκα στις δυτικές χώρες. Τελοσπάντων, εκείνο το βράδυ ήταν καταστροφή κι από φαί κι από συζήτηση. Ελπίζω με τον καινούργιο νόμο που πέρασε τώρα στη Γαλλία, η εν λόγω μανταμίτσα να έχει βγάλει σπυριά. Το αυτό και οι ομοϊδεάτες της.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

ΔΕΝ ΞΕΡΩ...

...αν έχω εγώ γραμμένη τη λέξη μαλάκας στο κούτελο, ή ο κόσμος εξακολουθεί να είναι αλλού νυχτωμένος, αλλά πήγα σε μια κυρία μοδίστρα να μου αλλάξει ένα φερμουάρ (απλές καθημερινές ιστορίες κλαψ λυγμ...) και ξηλώνοντας το φερμουάρ θα "άφηνε" και ό,τι είχε πέριξ.
Ρώτησα τι θα στοιχίσει το όλον, και μου ήρθε μια κατακέφαλη: 27 ευρώ ΜΟΝΟ!
Αυτό το μόνο με τσάκισε αλλά και η συζήτηση μετά: μα τα βρίσκετε πολλά; τι παίρνετε με 27 ευρώ; (...) μα μόνο το φερμουάρ κάνει 5 ευρώ (μαρτυρία της αισχροκέρδειας)! μα σοβαρολογείτε σας φαίνονται πολλά;
ΝΑΙ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ! Για ένα γαμημένο φερμουάρ και ένα γαζί, μου φαίνονται πάρα πολλά. Τα δε ξυνά μούτρα που ακολούθησαν, με χάλασαν ακόμη περισσότερο.
Πάει καλά ο κόσμος; Έχει αντιληφθεί σε τι κατάσταση βρίσκεται η χώρα; Ότι χάνονται δουλειές, ότι η οικονομία έχει βουλιάξει, ότι η βοήθεια είναι πενιχρή γιατί αυτή τη φορά και οι άλλες χώρες έχουν προβλήματα που αν δεν επιλυθούν θα μας πάρει και θα μας σηκώσει, και θέλει 27 ευρώ για μια σκατοδουλειά και χωρίς απόδειξη; Ε, άει σιχτίρ κυρά μου!



Υ.Γ. Στον εθνικό κήπο, περιδιαβαίνουν διάφορα νυν και πρώην (ο γάμος είναι συχωροχάρτι) τσουλάκια με μπράβους και κουστωδία. Αναρωτιέμαι αν κινδυνεύουν οι περαστικοί, από Κύριος οίδε ποιός μπορεί να κυνηγάει τις φαμίλιες αυτές. Αφού μπορούν να πάνε κι αλλού την παρέα τους και τα πρωτοπαλίκαρα, γιατί χαλάνε τη βόλτα των ανθρώπων;

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

ΟΡΑΜΑ

Το βλέπω. Όχι, να λέμε την αλήθεια. Το βλέπω. 40 χρόνια φούρναρης, ο κάθε εργαζόμενος, με τα γυαλιά του Δήμου Σταρένιου, τα χάπια και το αλτσχάϊμερ, να ξεκινάει το πρωί για κάπου που δε θα θυμάται πού ακριβώς πέφτει, για να κάνει κάτι που δε θα τον ενδιαφέρει πια, 360 και σήμερα, για να πάει ν' αναπαυθεί -για ιαματικά δε συζητάμε, η Αιδηψός θα είναι για τους πολύ πλούσιους και μακρινή ανάμνηση απ' τον καιρό που δένανε τις συντάξεις με τα λουκάνικα.
Είναι ανήκουστο να δουλεύουμε 40 χρόνια, να δουλεύουμε μέχρι να συμπληρωθούν τα γαμημένα 40 χρόνια, κι όποιος δεν άρχισε το κουπί στη γαλέρα απ' τα 20, να πάει να δουλέψει μέχρι τα 90 ο κερατάς που θέλει 300 ευρώ -αγοραστικής αξίας του 2035, δηλαδή σκατά μετά συγχωρήσεως- και δεν κοιτάει που πάει να τη γλυτώσει, ενώ με αυτή την τακτική Λοβέρδου και ΔΝΤ, οι Φαραώ χτίσανε πυραμίδες ολόκληρες. Και να μου το θυμόσαστε, ο Αμένοφις ο Γ' δεν μπορεί, θα συμφωνούσε με την προοπτική των 40 χρόνων, μη σας πω ότι θα το 'βρισκε και λίγο γενναιόδωρο, αν όχι σπάταλο εκ μέρους του κράτους.
Και στο Μεσαίωνα, όμως, τότε που έμπαινε ο άρχοντας και σου 'παιρνε τη γυναίκα να κοιμηθεί μαζί της το πρώτο βράδυ του γάμου, και σε κρεμάγανε απ' τη γλώσσα έτσι και κυνηγούσες κανά λαγό να ταίσεις τα κουτσούβελα, ή έτσι να τον κάνεις ψητό να φας με τα φιλαράκια σου και να πιείς πριν σου μαυρίσει την ψυχή ο αγράμματος και λιγδιάρης επίσκοπος με τη φοβέρα για το πυρ το εξώτερο.
Επιτυχία μεγάλη είχανε τα μέτρα αυτά και επί Γιάννη Αγιάννη, αν έχετε ακουστά, που έκλεψε το καρβέλι το ψωμί ο αμαρτωλός, και κόστισε στο γαλλικό κράτος με την κινητοποίηση του Χρυσοχοϊδη της εποχής, του Ιαβέρη, χιλιάδες φράγκα -που θα λέγανε τα τζιμάνια των οικονομικών σήμερα. Ωραίες εποχές, δούλευαν και τα πιτσιρίκια, το ωράριο ήταν ένα σεμνό 18ωρο, ασφάλιση δεν υπήρχε, όποιος ψόφαγε στα τσακίδια και χεστήκαμε, αρκεί να 'χαμε τις τσούλες μας για να αποφεύγουμε το συζυγικό καθήκον, μόνο που ο Ίψεν έβγαλε αργότερα τα άπλυτα στη φόρα, το αυτό και ο Φλωμπέρ και άλλοι πολλοί: σύφιλη κρυμένη, διαφθορά και αμαρτία κανονική όχι μαϊμού, και ανυπόφορες σχέσεις που να προτιμάει η σύζυγος την αυτοκτονία παρά να ξανακοιμηθεί με το σίχαμα που παντρεύτηκε για λόγους τάξης και ηθικής.
Διαβάζω με τρόμο τα σενάρια που περνάνε βιαστικά από έγκριση, τάχα μου λόγω της κρίσης και τάχα μου αρκεί να σωθούμε, με κάτι φρικτές φυσιογνωμίες που θέλουν να στήσουν καζίνα α λα Λας Βέγκας στην Ελλάδα, να κάνουν resorts (sic) με γήπεδα γκολφ και άλλα σιχαμερά, και γενικά να "αξιοποιήσουνε" τη χώρα. Το αστραφτερό όνειρο ενός γκάνγκστερ, είναι η σανίδα σωτηρίας μας...;! Να βλέπεις τις πυραμίδες στο Θεσσαλικό κάμπο και ξενοδοχεία με 40 πατώματα στην Πάτρα; Και να γυρνάμε απ' όξω σαν πειναλέοι Ocean's Eleven στο loser όμως, χωρίς το happy end...
Περίεργο όραμα, και δεν έχω πάρει τίποτα απ' αυτά που έπαιρνε μάλλον ο άγιος πατέρας στην Πάτμο. Απλά κάνω αυτό που λέγεται reading between the lines...

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Le Monde

http://www.lemonde.fr/culture/article/2010/06/07/en-grece-la-culture-est-k-o-comme-apres-un-accident_1368964_3246.html



Κοιτάξτε τι ήρθε, τι είδε και τι έγραψε το βούρλο ο ανταποκριτής της γαλλικής εφημερίδας...!

Θα δημοσιεύσω και την επιστολή που τους έστειλα εγώ.

DHLADH GIA NA KATALAVO...

...που θα 'λεγε και ο αλλοδαπός πρωθυπουργός της χώρας, που δε στέκεται στιγμή, δε θέλει ούτε να του θυμίζουνε ποιάς χώρας είναι επικεφαλής, κι όλο φεύγει. προτιμάει ο ΓΑΠ να ζει με τζετ-λαγκ, παρά να πατήσει το ποδάρι του εδώ που ταπεινώθηκε για τρισχιλιοστή φορά το στεφάνι κι η παστάδα του μπαμπά του.
Δηλαδή...
...Μια μέρα, σε δύο, σε πέντε, σε δέκα χρόνια, ο Λοβέρδος, π.χ., θα στέκεται μπροστά στον καθρέφτη του και θα καμαρώνει λέγοντας εγώ τους έκοψα μέρες κι τα πήρα χρόνια, εγώ τους πήγα πίσω στο 19ο αιώνα, εγώ υπέγραψα να απολύονται όποτε να 'ναι, να έχουν αστεία ασφάλιση, να γερνάνε στη δουλειά, να πλουτίζουν οι εταιρείες οι φαρμακευτικές με τις έρευνες για να ζει ο κόσμος περισσότερο για να δουλεύει περισσότερο, ανασφάλιστος, κακομοίρης και τρισάθλιος; Θα λέει εγώ είμαι το ανθρωπάκι που καμάρωσε για το ΔΝΤ και μπράβο μου; Ο Σημίτης καμαρώνει και αισθάνεται παρεξηγημένη μεγαλοφυϊα; Ο χοντρο-Καραμανλής;

Βέβαια, κι ο Γκαίμπελς, απ' την άλλη, άμα το σκεφτείς, όσο πήγαινε το ράϊχ, όχι απλώς καμάρωνε, αλλά σου λέει, γράφουμε ιστορία. Κι ο Μένγκελε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το όνειρο του τρελλού επιστήμονα να κάνει πειράματα σε ζωναντό ιστό (ανθρώπινο), σκεφτότανε "πάω για το Νόμπελ, θα 'χω και το Φύρερ πρώτο τραπέζι πίστα, θα φορέσω και ψαλιδόκωλο με παπιγιόν και θα 'μαι κούκλος, θα κρατάω και σαν τον Άμλετ ένα κρανίο, σήμα κατατεθέν των μελετών μου..." Και ο Χίμλερ που πήγαινε από σπίτι σε σπίτι σαν τον Ηρώδη να ξετρυπώσει εβραίους και ό,τι άλλο τελοσπάντων, όσο ήτανε στα πράγματα, σου λέει "γράφω ιστορία, κάνω την τελική επιχείρηση σκούπα, και μαγκιά μου".
Τότενες, βέβαια, μετά την πτώση, μασουλάγανε και καμιά κάψουλα υδροκυάνιο, έτσι για το γαμώ το. Τώρα άντε καμιά εξεταστική του κώλου και πάει, γλυτώνει ο άνθρωπος με μια αυστηρή σύσταση "και να μην το ξανακάνεις Αναγνώστου, γιατί σε βλέπω με πενθήμερη και να 'ρχεσαι πάλι το Σεπτέμβρη!"

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ο ΝΕΡΩΝ




Αναγνωστικό μου κοινό (sic) δεν μπορούσα να μην το μοιραστώ μαζί σου: σ' αυτή τη φωτο δεν είναι ο προκομένος ίδιος ο Νέρωνας που καμαρώνει το κάψιμο της Ρώμης;;!
Σου λέει τους γάμησα το Dow Jones των υπηκόων του Ωραίου Σαρλερουά. Δε θα δούνε nasdaq που να παρακαλάνε τα κορόϊδα. θα πούνε το φεουδάρχη τους Papandreos και το Δεσπότη Παπαριώτη οι χαχόλοι, οι βαστάζοι, οι δουλοπάροικοι του ΔΝΤ.

Ημείς οι χαχόλοι έχουμε να του πούμε να βάλει το ΔΝΤ, μαζί με τους δείκτες, εκεί που συμβούλεψε και ο Μοναρχίξ τον σνομπ κουνιάδο του που ζούσε στο Παρίσι (Λουτέσια), όταν του είπε βλέποντας το δώρο (μενίρ) που του πήγε φύλαρχος απ' το χωριό: "Μα αγαπητέ μου Μοναρχίξ, πού να το βάλω αυτό;" Μοναρχίξ: "Θες να σου πω;;;" (Εκεί ακριβώς.)

ΚΑΛΕ 'ΣΕΙΣ, ΕΚΛΑΨΑ...

...με το αφιέρωμα κλαψογκλαν-γκλον του Πρώτου Θέματος στον Αντρέα το Φτωχό, τον επονομαζόμενο και Λοβέρδο ή γίγαντα του εκσυγχρονισμού ή μικρό λουστράκο.
Ρε σεις, διαβάστε το να κλάψετε λίγο: ο μικρός Αντρέας είναι ο Αφτχιάς της πολιτικής, και ξεκίνησε φτωχός να παίζει μπουζούκι στο Σαρλερουά για να βγάλει χαρτζηλίκι ρε σεις. Ρε τομάρια, καλά κάνει και φέρνει πίσω το Μεσαίωνα ο εγκάθετος του ΔΝΤ, γιατί ξέρει από φτώχεια, κι ότι είναι ωραία ρε σεις, και θέλει να μας φέρει όλους στο μέγεθος των απωθημένων του...Η χώρα θα λέγεται "Το Ωραίον Σαρλερουά" οσονούπω.
Από την άλλη πάλι, επειδής είμαι ολίγον τι καχύποπτος και φιλύποπτος, ήθελα να ξέρω πώς η συνονόματή του άμα δε και ατάλαντος Τατιάνα (Λοβέρδου) έγινε διευθύντρια του Χοροθεάτρου του μόνου ΔΗΠΕΘΕ -αν δεν λαθεύω, αλλά πάλι εδώ λαθεύουνε οι παπαδιές, εγώ θα μείνω;- που έφτιαξε τμήμα χορού, δηλαδής της Πάτρας.
Επίσης, μήπως η Τατιάνα πήγε στο ΥΠΠΟ μαζί με τον αρχιατάλαντο αρχιερέα του κακού συνδικαλισμού τον πρόεδρο του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, και βοήθησε να εκταμιευθεί ποσόν τινά για πλατφόρμες και λοιπές αρλούμπες; Όλως τυχαίως τόσο αυτή όσο και ο Χάλιας ο πρόεδρος, είχαν επιλεγεί με διαφανέστατες διαδικασίες να δείξουν έργα τους. (Εγώ πάντως, επειδή είμαι αντικειμενική και φιλαλήθης, είχα συστήσει στον εν λόγω πρόεδρο, μετά το έργο του Εν Πλω, να κάνει καριέρα χορογραφώντας ντράγκ σόου σε καταγώγια. Έχω μάτι εγώ για τα ταλέντα του καθενού, και θέλω να παγαίνει ο κρινόμενος μπροστά. Διότι άμα αγάπη μου, θες να στήσεις το go go boy απά στον amplifier σε μια ατμόσφαιρα εκπομπής του Φίλιππου Καμπούρη, τι τον θες τον Εμπειρίκο; Αν και τώρα που το σκέφτομαι, θα 'χε τζέρτζελο, να απαγγέλλει μανιασμένο το go go boy και Εμπειρίκο. Δεν ν' κακό...)



Υ.Γ. Στις παραστάσεις αυτηνής της Τατιάνας, ερχότανε ολόκληρο το σόϊ, εμ ποιός άλλος θα πήγαινε;, και παρ' όλον που ήτο αγύμναστος και χοντροκώλα, οι φίλες της μαμάς της (κοτζάμ γυναίκα με τη μαμά ερχότανε), της λέγανε "αέρας η κόρη σας, αέρας!"
(Δεν ξέρω αν εξυποννοούσανε κοπανιστός ή της πορδής. Στήνω αυτί συχνάκις-πυκνάκις, αλλά δεν έχω και ραντάρ. Αέρας ήταν η πλισέτσκαγια. Αέρας ήταν η Ουλάνοβα. Αέρας ήταν η Γκιλέμ. Η εν λόγω, ήταν αυτό που λένε στις κυκλάδες "σούρδιση".)

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

ΓΝΩΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ...

...πριν από κανένα χρόνο έκανε κάστινγκ (ironic) ελπίζοντας να παρουσιαστούν συστημένοι γλύφτες, και κάθε είδους κηφήνες που να ταιριάζουν με το προφίλ του, για μια θέση τελοσπάντων.
Μέλη του πάνελ ήταν γόνοι των ιδρυματούχων (sic) με καριέρες στα ηρωικά μετόπισθεν των υποθέσεων του ιδρύματος, παλαιοί ύποπτοι του σκανδάλου Κοσκωτά, πανεπιστημιακοί, μαζί με τον ατζέντη του ελληνο-γαλλικού πολιτισμού.
Το άκεφο πάνελ, πέραν των άσχετων ερωτήσεων, είχε και μια, πρωτοφανή στα διεθνή χρονικά των προσλήψεων: δε ρωτούσαν "τι μισθό περιμένετε να πάρετε", αλλά "πόσα βγάζετε το μήνα" (!!!;), για να εισπράξει σκεπτικισμό και μια σχετική ειρωνία ο ερωτώμενος, αν το ποσόν δεν ήταν του ύψους των αποζημιώσεων των "ηρωικών μετόπισθεν".

Πριν μερικά χρόνια, δραστηριότητες του εν λόγω ιδρύματος είχαν προκαλέσει τηλέφωνα απ' το εξωτερικό, από ανθρώπους που επιθυμούσαν διερεύνηση σχετικά με τα τεράστια ποσά που ακούγονταν ότι θα δίνονταν για αμφιβόλου ποιότητας και αποτελέσματος εκδηλώσεις (οι οποίες έγιναν μια ή δύο φορές και σταμάτησαν...). Τις οποίες εν τέλει ουδείς ήθελε να καλύψει δημοσιογραφικά, διότι τις θεώρησαν μέρος της συνήθους επαρχιώτικής, σπάταλης και ενδεχομένως διεφθαρμένης νότιας επαρχίας...
Ας είναι καλά η ασυλία που προσφέρουν τα πληρωμένα ταξίδια σε γερασμένα κουναβο-τσουλούφια, παπαρατσο-απογόνους παρά τω Σιούφα, και άλλους άχρηστους.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

ΕΛΛΗΝΙΚΑ...

Δεν ξέρω αν θίγω κάποια αντίληψη περί συνδικαλισμού, αλλά όσο μου προκαλεί σιχασιά αυτή η ρίψασπις κυβέρνηση των ασπόνδυλων, άλλο τόσο με απωθεί το συνδικαλιστικό κίνημα που με 41 βαθμούς, κλείνει το μετρό σαν να ήταν περιουσία του κάθε αρχιμαλάκα διορισμένου.
Το πώς έχουν διοριστεί ψηφοφόροι το γνωρίζουμε και ας μην κάνουμε άλλο ότι δνε το γνωρίζουμε, αν όλοι μας ξέρουμε κάποιες περιπτώσεις, ζήτω που καήκαμε!
Σιχτίρισα χθες που γύρναγα στο χάλι, αδυνατώντας να περπατήσω άλλο ή να βρω ταξί, και ο τόπος έβραζε.
Στο Αβέρωφ κάνει πάρτυ το πρώην ανατολικό μπλοκ, στο μετρό έχουν κατάληψη οι αναποτελεσματικοί φασίστες του συνδικαλισμού, η οικονομία πάει κατά διαόλου, τα πάντα είναι υπό διάλυση, σοβαρός αντίλογος στον καταφανή εμπαιγμό που κάνει στους πολίτες της χώρας η οικογένεια Papandreos δεν υπάρχει, είναι το όλον ένα χάλι μαύρο.
Είναι περίεργο, αλλά οι χειρότεροι πολιτικοί της νεότερης Ελλάδας, Βενιζέλος, Παπανδρέου, Καραμανλής (καλά δεν εννοώ ούτε κατ' ιδέαν τους απογόνους τους, αυτούς ούτε για...να μην πω), δεν έχουν υποστεί στο ελάχιστο κριτική, άντε κάτι λίγα και επιφανειακά ο εθνάρχης...
Και πληρώνουμε για ιδρύματα στο όνομά τους. Μωρέ πώς ξύπνησε έτσι ο ραγιάς σ' αυτή τη χώρα; Η ΚΝΕ επανεκπάιδευσε τα πλήθη; Η ΕΕ με τις επιδοτήσεις; Οι διεφθαρμένοι υπουργοί και συνδικαλιστές ανά την επικράτεια; Οι κλαδικές; Οι Σήφηδες και τα παιδιά του λαού που εκμαύλισαν τα πάντα; Ο Τύπος και τα μέσα των ζιγκολό, των πληρωμένων, των πρώην Κνιτών; Οι γλύφτες, οι σφουγγοκωλάριοι που έκαναν τον κώλο τους κεφάλι και το κεφάλι ποδάρια απ' την επίκυψη μπροστά στα αφεντικά; Τι κατάντια είναι αυτή;



Υ.Γ. Είπα Papandreos και θυμήθηκα ένα ευτράπελο απ' την διάλεξη du cul του Νικολάκη του Μαμόθρεφτου Α'. Μωρ' 'σεις, ήπιε ο παλίκαρος ο Αμερικανοβούλγαρος, σε 50 λεπτά, ένα λίτρο νερό (τόσο λένε στο Μπέβερλυ Χιλς για να διατηρείσαι τζόβενος) και έμεινε ακατούρητος το παιδί, για άλλο τόσο. Εγώ που τον έβλεπα και κόντεψα να τραγουδήσω την Αμερσούδα, αλλά αυτός, εκεί! βράχος του Μαϊάμι. Ως φαίνεται δεν θα του 'χε πει η γριά η βασιλομήτωρ ότι επιτρέπεται το κατούρημα, θα το ξέχασε, και μέχρι να λάβει διαταγή "εμπρός κατουρήσατε, μαρς!" σφίχτηκε ο...διανοούμενος.

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

(που μου τη σπάνε.)

-Το ότι η εμφανώς "δεύτερη" και υποκριτικώς αταλαντούτσικη Ζέτα Μακρυπούλια θα ήταν η χρυσή εφεδρεία του "καλού εμπορικού", μόνο αυτή η χώρα μπορεί να το εξηγήσει. Εδώ η κοπέλα κοντεύει τα 40, κοντεύει να γίνει αεροδρόμιο απ' το "σιδέρωμα" το μέτωπο, (καλύτερη ή νεότερη δε γίνεται), και το ελληνικό σταρ-σύστεμ (χαχα!) την ζμπρώχνει με νύχια και με δόντια.
-Το ότι ο έρημος ο Μπουλάς θα έλεγε στην τραυματία και με αμνησία -για χάρη του σεναρίου- Άννα Απόλυτη Βίσση ότι είναι "πάρα πολύ μεγάλη σταρ, τόσο, που μεγαλύτερη δε γίνεται", είναι μάλλον καρμική τιμωρία. Ποιός ξέρει τι μαλακίες έκανε σε άλλες ζωές...
-Το ότι το Ποπί Τσαπανίδου το παίζει άγρια δημοσιογράφα πρωινιάτικο, εκεί που με την άλλη την άχαρη τη Ριρίκα κάνανε ανθοδετική για κυρίες και μετράγανε τρόπους φύλαξης του μάλλινου "κορίτσια", μόνο η Ελλάς το αντέχει με σοβαρότητα ξεπεσμένης καραπουτάνας.
-Το ότι οι Λυριτζοπώςτουςλένε με τη σύζυγο παρά τω Σιούφα (από τα μπαλκόνια του οποίου κυλάνε τόνοι τα απορρυπαντικά πνίγοντας και βάζοντας του περαστικούς της οδού Πλουτάρχου να κάνουν σλάλομ) παριστάνουν ότι κάποιος τους βλέπει, επίσης μόνο η Ελλάς το ανέχεται ως καρπαζοεισπράκτορας Χταζηαβάτης που ό,τι του παίζει το αφεντικό χορεύει.

-Αλλά χθες βράδυ, μωρέ τι ωραία εκπονπή στο Μέγκα...Ο Smokey Eyes Κουλούρης, ο Ξεβαμένο Μαλλί Γεροντοκαουμπόϋς Γιακουμάτος, ο Πρετεντέρης με ρουφηγμένα μάγουλα σαν τη Μάρλεν Ντήτριχ, η θείτσα με το έμμενταλ η Παναγωταρένια πιο πασίγρια από ποτές, η Γιάννα με τα καντάρια μαγκιάς ιδίως όταν αναλύει το παρασκήνιο, το όλον να σε πιάνει σύγκρυο και ευκοίλια και να λες φέρ' τις σημειώσεις τις δημοσιογραφικές για σκούπισμα.
-Εκείνη η Πυργιώτη είναι παντού;
-Και η Μπιζόγλη; Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εκπομπές, παραεκπομπές, εφημερίδες;! Δε θα μείνουνε θέσεις για άλλον βρε μαϊντανοί.
-Εκείνο το πρωινό παράσιτο (parasitus kratikodiaitous bizoglensis η επιστημονική ονομασία) παρά τη Μπιζόγλη (...) πώς το λένε;

Και μια απορία ακόμα: οι ανεγκέφαλοι, τύπου ελεονώρα, φωτομαρία, σκορδοστούμπια και λοιποί συγγενείς, παθαίνουν ακόμα πιο ηλιθιότητα από την λεπτομερή ενασχόληση με τα MAD βραβεία, το ντεκολτέ της Ντενίση και άλλα σχετικά;