Όσα ακολουθούν, ελέχθησαν πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου:
Η δεκαετία του ’80 μπορεί να είχε ακόμη σοβαρά δείγματα βαλκανικής συμπεριφοράς να επιδείξει, είχε όμως και το μέγα γεγονός που οδήγησε στην αλλαγή πλεύσης ως προς τα πολιτιστικά: την «Αθήνα Πολιτιστική πρωτεύουσα», που οδήγησε πολύ κόσμο σε εναλλακτικούς –για την εποχή- χώρους, όπως νταμάρια και βράχια, όπου παγωμένοι απ’ το ξεροβόρι, οι νέοι –τότε- πιστοί της «Αλλαγής», παρακολούθησαν Αισχύλο στα Ιαπωνικά, και Ινδικά δράματα στην πλήρη εκδοχή, ξεπλένοντας τα κρίματά τους και το κακό τους κάρμα για δέκα ζωές -απ’ την ταλαιπωρία. Η μέγιστη θεατρική αυτή εμπειρία σε μια χώρα όπου ως τότε, λόγω μεταδικτατορικού και στρατευμένου μένους, οι περισσότερες εκδηλώσεις περιλάμβαναν Ανδριόπουλο και Μπακαλάκο και φυσικά τον Μίκη στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, αποτέλεσε υλικό προς ανάμνηση και ένα βήμα προς τα εμπρός που δεν μπορούσε να ακυρωθεί. Λέγεται ότι αυτό έβαλε την ταφόπλακα σε όλες τις φιλίες με τους τριτοκοσμικούς αδέσμευτους και επισφράγισε την αποδοχή της δυτικοτραφούς ταυτότητας της Ελλάδας. (Αντίστοιχο γεγονός είχε να καταγραφεί στην Ανατολή, από τότε που ο Μέγας Πέτρος έκοψε τα μανίκια και τα μούσια των Βογιάρων). Πολλές Μπιενάλε, επιχορηγήσεις, καυγάδες, φεστιβάλ, άδεια θέατρα, διαμαρτυρίες («μας παίρνει τη δουλειά η τηλεόραση»), αναλύσεις του φαινομένου («υπάρχουν πιο πολλοί θίασοι απ’ όσους χρειάζεται η χώρα») «Κουκλόσπιτα» και «Αρχιμαστόρους Σόλνες» αργότερα, η Αθήνα και ο πολιτιστικός υδροκεφαλισμός της, έχει ορισμένους πόλους με σταθερό κοινό και ακόμη περισσότερους μικρούς θιάσους, συχνά με εκκεντρικές αρχαιοπρεπείς ονομασίες, που προσπαθούν να φέρουν έναν αέρα ανανέωσης στο μέϊνστρημ θέαμα.
Ξεκινώντας το οδοιπορικό από τη μόδα του «καλού και αναβαθμισμένου εμπορικού», την τελευταία δεκαετία, η Ελληνική Θεαμάτων, μια από τις δραστηριότητες του επιχειρηματία κ. Κώστα Γιαννίκου, ανέλαβε την περίφημη αναβάθμιση του εμπορικού θεάτρου, με εγκαταστάσεις και θεατρικούς χώρους όπως το θέατρο Χορν, η Πειραιώς 131 και το Παλλάς, και παραστάσεις όπως η «Μήδεια» του Δημήτρη Παπαιωάννου και το «Κλουβί με τις Τρελλές». Οι υπεύθυνοι της εταιρείας αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην έρευνα για τον θεατρικό χάρτη της Αθήνας, όμως από τα βασικά στοιχεία που παρέχει η ίδια η Ελληνική Θεαμάτων στον διαδικτυακό της χώρο, δηλώνεται πως της ανήκουν εννέα θέατρα και το 75% της αγοράς του θεάματος. Επιπλέον οι συνεργασίες της αφορούν σε τοπ εμπορικούς θιάσους και συγγραφείς, όπως οι Ρέππας και Παπαθανσίου, Σταμάτης Φασουλής, Θοδωρής Αθερίδης, Δήμητρα Παπαδοπούλου. Μικρότερες εταιρείες μάρκετινγκ εξυπηρετούν ανάγκες των παραγωγών της, συνθέτοντας μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά πράγματα, υποδομή. «Συνοδοιπόρο» στις επιλογές και τη φιλοσοφία του θεάματος θεωρεί την Ελληνική Θεαμάτων ο κ. Μιχάλης Αδάμ που διαχειρίζεται το θέατρο Μπαντμιντον, και που ξεκίνησε τις δραστηριότητές του, περίπου την ίδια εποχή με την εταιρεία του κ. Γιαννίκου. Το Μπάντμιντον, χώρος που τα τελευταία χρόνια στεγάζει συστηματικά πλέον και συνεπώς το αμερικανοφερμένο είδος του family entertainment, δηλαδή θεάματα που διασκεδάζουν το κοινό και απευθύνονται σε ολόκληρη την οικογένεια είτε σε μια μαζική της έξοδο, είτε χωριστά στα μέλη της, με εύπεπτο σενάριο και τεχνικές απαιτήσεις υψηλών προδιαγραφών. «Είδαμε ότι η Ελλάδα είχε ανάγκη από τέτοια θεάματα, αλλά κολλάγαμε στο γεγονός ότι δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι χώροι. Όσοι υπήρχαν, ήταν διαθέσιμοι μόνο το καλοκαίρι, οπότε ξεκινήσαμε από ‘κει, και συνεχίσαμε», λέει ο κ. Αδάμ, που μετά από πολλά χρόνια διαμονής και εμπειρίας στην Αμερική, θέλησε να καλύψει το κενό στη θεατρική διασκέδαση, «διότι τέτοια θεάματα που έχουν επιτυχία σε όποια χώρα και όποια γλώσσα κι αν μιλούν οι άνθρωποι», δεν θα μπορούσε «να τα καλύψει, για παράδειγμα, το Μέγαρο Μουσικής, γιατί θα έχανε χρήματα, δεδομένου ότι μπορεί μεν να στεγάσει μεγάλες παραγωγές σαν το Mamma Mia!, αλλά, επειδή πρέπει να καλύψει ένα ευρύ φάσμα προγραμματισμού, δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ καιρό μια συγκεκριμένη παραγωγή, και θεάματα μεγάλα, για να βγάλουν τα έξοδά τους, θέλουν τουλάχιστον δύο εβδομάδες παραστάσεων.» Δυστυχώς δεν κατέστη δυνατόν να έχουμε τη γνώμη του Μεγάρου Μουσικής πάνω στο θέμα αυτό, δεδομένου του φόρτου εργασίας του γραφείου Τύπου.
Εν πάση περιπτώσει, σύμφωνα με την εμπειρία και τους υπολογισμούς του κ. Αδάμ, το «Μέγαρο θα ήταν sold out με ένα μιούζικαλ, αλλά το εισιτήριο θα εκτοξευόταν στα ύψη λόγω του μικρού αριθμού παραστάσεων.» Όσον αφορά στην ποιότητα και τις τεχνικές προδιαγραφές, κατά τη γνώμη του, «μόνο το Μέγαρο έφερνε αντίστοιχου βεληνεκούς θεάματα μέχρι πρόσφατα, οπότε επί της ουσίας», το ρόλο αυτό ανέλαβε το θέατρο Μπάντμιντον, το οποίο ο κόσμος έχει αγκαλιάσει.
Πρόβλημα παραμένει, τόσο για το «καλό εμπορικό» όσο και για το «ποιοτικό θέατρο» όπως το εκπροσωπούν οι πέντε σκηνές του Εθνικού και το Θέατρο του Νέου Κόσμου του κ. Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, η προσέλκυση σε σταθερή βάση ενός νέου ηλικιακά κοινού, και τα «Δυτικά προάστια». Η οικονομική κρίση, πραγματική και ψυχολογική, έχει βάλει κι αυτή ένα χεράκι, με αποτέλεσμα «να μένουν απούλητα τα πολύ ακριβά εισιτήρια, που μέχρι πρότινος, δεν υπήρχε πρόβλημα να διατεθούν», στο Μπάντμιντον. Το στοίχημα είναι να κερδηθεί το κοινό που πάει κανονικά στο Δελφινάριο καθώς και των φτωχότερων περιοχών της Αθήνας με «προγράμματα και συνεργασία με τους Δήμους», που θα λύσει το πρόβλημα του εισιτηρίου που «αποκλειστικά συντηρεί» θέατρα όπως του κ. Αδάμ, που δεν προσβλέπουν σε χορηγίες όπως άλλοι οργανισμοί, κι αυτό ως ένα βαθμό υπαγορεύει και κάποιες από τις επιλογές του ρεπερτορίου τους. Το Εθνικό θέατρο στηρίζεται ως προς τα οικονομικά «65% στο ΥΠ.ΠΟ, 30% στις εισπράξεις και 5% στις χορηγίες», ενώ ο κ. Αδάμ πιστεύει ότι «ο ΟΠΑΠ θα έπρεπε να διαθέτει και ένα ποσό στο δικό του θέατρο, που δεν έχει την πολυτέλεια αξιόλογων θεσμών όπως το Ελληνικό Φεστιβάλ, «να μετακαλεί καλλιτέχνες με απόλυτα κριτήρια ποιοτικής και προσωπικής αξιολόγησης χωρίς άγχος, εφόσον οικονομικά στηρίζεται από το κράτος».
Η ανάγκη προσέλκυσης του κοινού, δεν αφορά μόνο στο εμπορικό θέατρο, αλλά και σκηνές όπως του Νέου Κόσμου όπου ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος διαπιστώνει πως δεν έχουν κερδίσει «αυτό που θα λέγαμε λαϊκό κοινό, που δυστυχώς δεν έρχεται, είτε γιατί δεν έχει τα οικονομικά μέσα, είτε γιατί δεν μας ξέρει, είτε γιατί μας θεωρεί “κουλτουριάρηδες”». Από τη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, ο κ. Γιάννης Χουβαρδάς, επισημαίνει ότι όσον αφορά στον οργανισμό που διευθύνει, «δεν λείπει κάποια ειδική κατηγορία θεατρόφιλου κοινού. Θα θέλαμε κυρίως να φέρουμε στο θέατρο ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει να πηγαίνουν σε αυτό –οποιαδήποτε κι αν είναι η αιτία- και σε αυτήν την κατεύθυνση αισθανόμαστε ότι ένα μεγάλο μέρος αυτού του κοινού πρέπει να αναζητηθεί στην εφηβική και πολύ νεανική ηλικία, που μοιάζει να προκρίνει άλλες επιλογές στη διασκέδασή της. Ναι, το εφηβικό κοινό μας ενδιαφέρει, καθώς αναπόφευκτα θα αποτελέσει και το κοινό του μέλλοντός μας».
Όσον αφορά στη στρατηγική προσέλκυσης του κοινού για χάρη του οποίου υποχωρήσεις δεν γίνονται σε επίπεδο προγραμματισμού και ποιότητας, «η αλήθεια είναι πως δεν εφαρμόζουμε κάποια ιδιαίτερη στρατηγική, πέρα από τα έργα που επιλέγουμε, και που πιστεύω πως απευθύνονται στο ευρύ κοινό», λέει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Το κυνήγι της επιβίωσης μέσω, κυρίως των εισιτηρίων, μια και οι χορηγίες κατά κοινή ομολογία είναι δύσκολο να βρεθούν και ελάχιστες, είναι πιο απαιτητικό για θέατρα όπως το Μπάντμιντον, αλλά δεν παύει να αφορά και οργανισμούς όπως το Θέατρο του νέου Κόσμου που τα έσοδά του προέρχονται «από το ταμείο, από το Υπουργείο Πολιτισμού, και για τις παραστάσεις σε νοσοκομεία και ιδρύματα παίδων (που δίνονται δωρεάν) από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς και κάποιες φορές από την COSMOTE.» Αντίστοιχα το Εθνικό, έχει «μια γενικότερη στρατηγική για όλο το κοινό [μας], καθώς τίποτε δεν θεωρείται προκαθορισμένο και κανείς δεν είναι κερδισμένος εκ των προτέρων. Το ένα μέρος αυτής της στρατηγικής σχετίζεται με τις επιλογές του ρεπερτορίου και των συνεργατών. Το άλλο, σχετίζεται με μία διεύρυνση των δραστηριοτήτων του Εθνικού, πέρα από τις συμβατικές του δράσεις, που αισθανόμαστε ότι μπορεί να οδηγήσει και στην κατάκτηση επί πλέον κοινού. Εκδηλώσεις όπως τα εικαστικά της Κοινής Θέας, οι συζητήσεις ή το Κινηματο-Θέατρο, είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Τέλος, υπάρχει και ένα πρόγραμμα ιδιαίτερα σημαντικό για εμάς, το πρόγραμμα των Συνδρομητών, που εγκαινιάσαμε πριν από δύο χρόνια και το οποίο προσφέρει πραγματικά εξαιρετικές ευκαιρίες για όσους θέλουν να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις μας με μοναδικά προνόμια, και να δημιουργήσουν μια ομάδα «φίλων» του Εθνικού Θεάτρου».
Η αξιολόγηση της κατάστασης είναι μάλλον ζοφερή αυτή τη στιγμή, γιατί η «πολιτιστική πολιτική γίνεται χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, πρόβλημα που επιτείνεται από τις συνεχείς αλλαγές Υπουργών Πολιτισμού», κατά τον Γιάννη Χουβαρδά, που πιστεύει ότι «ειδικά στον σύγχρονο πολιτισμό χρειάζεται μια βασική εθνική στρατηγική με γενναία υποστήριξη προς τα μέσα, ώστε τα πολιτιστικά ιδρύματα και οι οργανισμοί να μη κακοσυντηρούνται απλώς αλλά να αναπτύσσονται και επιθετική τακτική προς τα έξω ώστε η παραγωγή σύγχρονου πολιτισμού να διεισδύσει στις ξένες «αγορές»». Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κινείται και ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος που επισημαίνει ότι «δεν υπάρχει πολιτιστική πολιτική, και οι προσπάθειες για παρέμβαση είναι δυστυχώς μεμονωμένες και αποσπασματικές. Σαν πικρό ποτήρι είναι ο πολιτισμός για την εκάστοτε κυβέρνηση. Είναι πολύ λυπηρό». Όσο για την παρέμβαση στα πολιτιστικά πράγματα και την μακροπρόθεσμη (συν) διαμόρφωση του γούστου του κοινού, οι άνθρωποι του θεάτρου του Νέου Κόσμου, με την τωρινή τους προτίμηση στο «σύγχρονο έργο, και μάλιστα με μια πολιτική ματιά, που συνδιαλέγεται με την κοινωνία και δεν είναι κλεισμένο σε γυάλα», θέλουν να πιστεύουν ότι έστω και «λίγο, συνδιαμορφώνει, μαζί με πολλούς άλλους παράγοντες, το γούστο του κοινού. Και σ’ έναν άνθρωπο να ανοίξει ένα παραθυράκι με άλλη θέα στη ζωή, είναι μεγάλο πράγμα, μεγάλη ικανοποίηση, ακόμα κι αν θεωρηθεί ματαιοδοξία. Όσο για συνοδοιπόρους, δεν νιώθουμε μοναξιά, επειδή δεν θεωρούμε πως είμαστε οι καλύτεροι. Γίνονται καλά πράγματα στην Αθήνα». Το Εθνικό θέατρο, που εστιάζει στην μετά Νίκο Κούρκουλο εποχή «στο σταθερό άνοιγμα προς τους δημιουργούς του εξωτερικού, με την πρόθεση για άμεση επικοινωνία του ελληνικού θεάτρου με όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον κόσμο, και η συνειδητή πρόσκληση στις νεότερες γενιές», υπάρχει επίσης η επιθυμία της συμμετοχής «στη διαμόρφωση του γούστου και κυρίως, της αισθητικής του κοινού, προτείνοντας καινούριες φόρμες, ανανεώνοντας τις κλασικές, προβάλλοντας τις νέες τάσεις γραφής, καλώντας δυναμικούς καλλιτέχνες με τολμηρές σκέψεις, από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Το Ελληνικό Φεστιβάλ είναι σίγουρα ένας οργανισμός με τον οποίο νιώθω να έχουμε, ως προς τις κατευθύνσεις τουλάχιστον αυτές, συγγένεια». Αντίθετα, οι άνθρωποι του θεάτρου Μπάντμιντον, δεν έχουν «όνειρα για παρέμβαση στην πολιτιστική ζωή της Ελλάδας. Αυτές είναι δουλειές του ΥΠΠΟ. Εμείς έχουμε γραμμάτια, που λένε. Έχουμε 100 εργαζόμενους, πρέπει η εταιρεία να ζήσει, να πληρώνουμε τα ενοίκιά μας, τα έξοδά μας, όμως αυτό δε σημαίνει ότι θέλουμε να ευτελίσουμε την κατάσταση, απεναντίας. Ο πυρήνας της δουλειάς μας είναι να φέρνουμε έργα που έχουν επιτυχία σε παραπάνω από 5-6 μέρη της Ευρώπης και της Αμερικής, και στην Ελλάδα. Θεάματα υψηλής ποιότητας.»
Για το μέλλον, ο κ. Αδάμ, ως εκπρόσωπος του εμπορικού θεάτρου δηλώνει αισιοδοξία «όσο υπάρχει καλλιτεχνική δημιουργία, που δεν σταματάει ποτέ, και από οικονομική άποψη, ακόμη και με την κρίση ο κόσμος θα βγει. Λιγότερες φορές, αλλά θα βγει. Το θέμα είναι να μας συμπεριλάβει σ’ αυτές τις εξόδους του.» Αντίθετα το Εθνικό διά στόματος Γιάννη Χουβαρδά, εκφράζει φόβο για «στασιμότητα αν δεν αλλάξει η βασική φιλοσοφία. Περαιτέρω, «οι πολιτισμικές και καλλιτεχνικές δυνάμεις είναι ανά πάσα στιγμή σε θέση μάχης και το αποδεικνύουν καθημερινά, αν και αναγκάζονται να πολεμούν χωρίς όπλα…»
Ν.Χ.
Comments, texts about what is happening on TV, the arts and society. Feel free to visit, comment, agree or disagree.
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Read it and weep: (or not)
Στη συνείδηση των περισσότερων Ελλήνων, τα μουσεία του κέντρου της Αθήνας, καμάρι και δείγμα πολιτισμού, υπήρξαν απροσπέλαστοι χώροι, απόμακρες αποδείξεις μιας στοιχειώδους κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Οι εποχές όμως αλλάζουν, μαζί με τις θεωρίες του μάνατζμεντ και του μάρκετινγκ που έχουν τεθεί στην προώθηση του πολιτισμού. Απώλεια κονδυλίων δεν συγχωρείται, ούτε σνομπάρισμα του κοινού (εκούσια ή ακούσια), και η ανταγωνιστικότητα, με τους σκληρούς όσο και επιτακτικούς κανόνες της αγοράς επιβάλλουν τη δημιουργία ενός ελκυστικού «πακέτου πολιτιστικής προσφοράς» για ένα ευρύτερο κοινό. Όλα αυτά συντέλεσαν στην αλλαγή πλεύσης και την υιοθέτηση νέων στρατηγικών. Έτσι, οργανισμοί όπως το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το Μουσείο Μπενάκη και το νεότευκτο Ίδρυμα Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη, προωθούν τα πολιτισμικά «προϊόντα» τους, με σύγχρονους όρους, και μεγαλύτερη εξωστρέφεια, ισορροπώντας αξιοθαύμαστα σε νοοτροπίες οι οποίες ενίοτε αποτελούν συγκερασμό νέων ιδεών και παρακμασμένων ιδεολογιών περί της κυριαρχίας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Προγράμματα, Στρατηγικές
Τα νέα προγράμματα, αποσκοπούν κυρίως στην προσέλκυση των μικρότερων ηλικιών, και σύμφωνα με τον κ. Νίκο Σταμπολίδη, πανεπιστημιακό και διευθυντή του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, γίνεται μεγαλύτερη προσπάθεια «με τις ομάδες 18-26 ετών. Τα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια έρχονται. Είτε μόνα τους, είτε με τους δασκάλους τους, είτε με τους γονείς τους. Προκειμένου να προσελκύσουμε και άλλες ομάδες πέραν των φοιτητών, έχουμε διάφορες πρακτικές, όπως φθηνό εισιτήριο, μέρες που είναι ελεύθερη η είσοδος κλπ.» Ο κ. Χρήστος Καρράς, διευθυντής του Ιδρύματος Βασίλη & Μαρίνας Θεοχαράκη, που ξεκίνησε να λειτουργεί το 2007, επισημαίνει ότι «στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμη αρκετά καλή εικόνα ποιό είναι το κοινό των μουσείων και των πολιτιστικών ιδρυμάτων. Γενικότερα τα άτομα στην ελληνική κοινωνία που έχουν χρόνο και οικονομικά που να τους επιτρέπουν να ασχολούνται με τα πολιτιστικά, είναι μια ομάδα ανθρώπων πάνω από τα 40 στη συντριπτική πλειοψηφία, με επίπεδο ανώτερης εκπαίδευσης. Στόχος μας πρέπει να είναι να διευρύνουμε το κοινό και να κάνουμε τις κινήσεις που απαιτούνται ώστε να μεταφέρουμε το μήνυμα ότι ο χώρος της τέχνης δεν είναι αποκλεισμένος. Η προσέλκυση νεανικού κοινού αφορά και άλλους: «Οι προβολές των αρχιτεκτονικών ντοκυμανταίρ έχουν πάρα πολύ κόσμο, και μάλιστα ηλικίες μέχρι 25 χρόνων. Η Πειραιώς μας δικαίωσε για το άνοιγμα που κάναμε και την συνειδητή επιλογή να μην της δώσουμε μια συγκεκριμένη ταυτότητα, αλλά να φιλοξενεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο εύρος εκδηλώσεων. Όταν κάνεις κάτι για τους νέους που τους ενδιαφέρει, ανταποκρίνονται», είναι η άποψη της κ. Ειρήνης Γερουλάνου, αναπληρωτή διευθύντριας του μουσείου Μπενάκη. «Το Μπενάκη είναι το πιο ανοιχτό μουσείο σε κάποια ενδιαφέρουσα πρόταση, και έχουμε πλέον μια πολύ σοβαρή υποδομή», προσθέτει. Οποιαδήποτε ιδεολογική ή πρακτική «αγκύλωση» παρατηρείται, κατά την κ. Γερουλάνου, οφείλεται σε δυσκαμψίες των νομικών καθεστώτων κάποιων οργανισμών: «Όλοι θα είχαν ένα τέτοιο προοδευτικό χαρακτήρα, [όπως το Μπενάκη], αν είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν. Το Μουσείο προσπάθησε και κατάφερε να εκμεταλλευτεί όλη την ιστορία των ευρωπαικών χρηματοδοτήσεων, κι έτσι μπορέσαμε και κάναμε την Πειραιώς, τελειώσαμε το κεντρικό κτίριο, κάνουμε τώρα το κτίριο του Γκίκα στην Κριεζώτου. Όλοι ενδιαφέρονται, όλοι θέλουν να κάνουν πράγματα, αλλά το Μουσείο Μπενάκη έχει ένα νομικό καθεστώς ευέλικτο: ενώ είναι δημόσιο, έχει δική του διοικητική επιτροπή. Τα περισσότερα μουσεία εξαρτώνται απ’ το ΥΠΠΟ, μέλη στα Δ.Σ. που έρχονται από αλλού και αυτό έχει ως αποτέλεσμα προβλήματα στη συνεργασία.»
Το «Μίλι του Πολιτισμού» και η Πολιτιστική Διπλωματία
Το θέμα του «ανοίγματος» σε ηλικίες, κοινωνικές τάξεις, προγράμματα και βεβαίως η διατήρηση ή μετατροπή της ταυτότητας ενός ιδρύματος είναι ένα σοβαρό ζήτημα, και όσον αφορά στο Μουσείο Μπενάκη, παρά τα κολακευτικά σχόλια για το νέο κτίριο της Πειραιώς, υπήρξαν και πιο συγκρατημένες τοποθετήσεις. Ο κ. Σταμπολίδης θεωρεί ότι «δεν είναι το ίδιο, και δεν έχει την ίδια αίγλη το Μπενάκη της Πειραιώς, ή το Ισλαμικό, με το κεντρικό κτίριο, απλώς φέρει το ίδιο όνομα». Ο ίδιος άλλωστε δηλώνει πως «απέτρεψε την αείμνηστη Γουλανδρή [από ανάλογη απόφαση]», και είπε «μπορούμε να κάνουμε ένα παράρτημα αν θέλετε, αλλά δεν θα φύγουμε ποτέ από δω. Αυτό το μίλι είναι ανεξάντλητο». Συνδιαμορφώνουν άραγε οι οργανισμοί αυτοί το γούστο του κοινού, και τελικά σε βάθος χρόνου συνδιαμορφώνουν την πολιτιστική πολιτική στην πόλη; Ο κ. Σταμπολίδης απαντά θετικά και με σιγουριά «ότι το Μ.Κ.Τ. συνδιαμορφώνει μια πολιτική, με έναν διαφορετικό τρόπο, καθότι είναι ΝΠΙΔ και ως εκ τούτου ευέλικτο». Και συνεχίζει: «θα έλεγα ότι είμαστε τυχεροί να βρισκόμαστε σ’ αυτό που εγώ ονομάζω «μίλι» του πολιτισμού στην Αθήνα, που ξεκινάει απ’ το Μέγαρο Μουσικής πηγαίνει στην Πινακοθήκη, προχωράει στο Πολεμικό μουσείο, στο Βυζαντινό μουσείο που επίσης έχει ανεξαρτητοποιηθεί, διότι παρόλο που είναι δημοσίου δικαίου, δεν ανήκει σε μια εφορία ή σε μια αρχαιολογική υπηρεσία με τη στενή έννοια, έρχεται σε μας μετά στο Κυκλαδικό, στο Μουσείο Μπενάκη στην Κουμπάρη, μέχρι να φτάσουμε στο μουσείο της Ακρόπολης όπου και αυτό όπως ξέρετε πια είναι ΝΠΙΔ, και φθάνουμε στο χώρο της Ακρόπολης. Επομένως αυτό το μίλι διαμορφώνει την πολιτική περί τα πολιτιστικά πράγματα στην Αθήνα και στην Ελλάδα γενικότερα».
(Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να έχουμε τη γνώμη των ανθρώπων της Πινακοθήκης και του Μεγάρου Μουσικής πάνω στο θέμα του σχεδιασμού της δικής τους πολιτιστικής πολιτικής ενώ βρίσκονται σε καίρια σημεία πάνω στο «μίλι» του πολιτισμού, όπως το όρισε ο κ. Σταμπολίδης.)
Όσο για το αρχαιολογικό μουσείο, «οι σχέσεις του Μ.Κ.Τ. είναι επίσης αγαστές παρ’ όλο που δεν βρίσκεται στο μίλι, και ως εθνικό μουσείο όχι μόνο υπηρετεί το ρόλο του, αλλά έχει και αυτές τις καταπληκτικές σχέσεις και με εμάς και με το Μπενάκη και άλλους οργανισμούς».
Οι σχέσεις με το εξωτερικό και η πολιτιστική διπλωματία* απασχολούν περισσότερο τα πολιτιστικά ιδρύματα τα τελευταία χρόνια, αν και μάλλον ένα σημαντικό πρόβλημα είναι η προώθηση του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, δεδομένου ότι πρακτικά είναι άγνωστος. Πού βρίσκονται λοιπόν οι επαφές με το εξωτερικό; Το Ίδρυμα Θεοχαράκη, διά στόματος του διευθυντή του, βεβαιώνει πως «ενώ λειτουργούμε μόνο εδώ κι ενάμισυ χρόνο, έχουμε κάνει μια πολύ σημαντική συνεργασία με το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Σαιντ-Ετιέν στη Γαλλία, που κατέληξε στην ωραία έκθεση «Οι εποχές των μοντέρνων». Το δεύτερο, είναι το Πολιτισμός 2007, που είναι το βασικό πρόγραμμα πολιτισμού της Ε.Ε., στο οποίο είμαστε οι συντονιστές, σε συνεργασία με τις εθνικές πινακοθήκες της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας. Αυτό είναι ένα πολιτιστικό πρόγραμμα, στο οποίο υπάρχει προφανέστατα μια πολιτική διάσταση. Την αναγνωρίζουμε και μας ενδιαφέρει». Όμως υπάρχει καμμία συνεργασία με το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού (διευθυντής κ. Γιώργος Μπαμπινιώτης), που δραστηριοποιείται σε διάφορες χώρες συνδεδεμένες παραδοσιακά με τον ελληνισμό της διασποράς; «Ναι, έχουμε κάποια επαφή για να υπάρξει ένα πλαίσιο ευρω-μεσογειακών συνεργασιών», λέει ο κ. Καρράς, «αλλά σε εντελώς άτυπο επίπεδο προς το παρόν, αν και κατά πόσον μπορούμε κι εμείς να υποστηρίξουμε το έργο του». Ο κ. Σταμπολίδης δηλώνει επίσης πώς το Μ.Κ.Τ. έχει σχέσεις με τον εν λόγω οργανισμό: «μας έχουν πλησιάσει, όμως δεν υπάρχουν σ’ αυτούς, τουλάχιστον ακόμη, ενέργειες που να προλαμβάνουν θέματα δικά μας που θα μπορούσαν να τα συνεχίσουν στο εξωτερικό. Πρέπει να λειτουργήσουν ακόμη περισσότερο οι υπηρεσίες τους, για παράδειγμα σε εκθέσεις που τους ενδιαφέρουν, να τις γνωρίζουν από πριν για να μπορούν και να τις διαθέσουν ανάλογα». Και συνεχίζει: «επειδή η εξωτερική πολιτική εμπλέκεται με την πολιτιστική πολιτική, μεγάλα κράτη της Ευρώπης που δεν έχουν καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο κλπ., λένε εμείς δεν μπορούμε αλλά εσείς μπορείτε, γιατί έχετε περισσότερες γέφυρες φιλίας. Στην έκθεση Πλόες, εμείς ως μουσείο δεν κάναμε παρά πολιτιστική εξωτερική πολιτική, συνδέοντας δέκα χώρες Συρία, Τουρκία, Λίβανο, Κύπρο, Ελλάδα, Ιταλία και Βατικανό, Ισπανία, Τυνησία κλπ.».
Χρηματοδοτήσεις και Οι Σχέσεις με τους Χορηγούς
Πώς αποφασίζει κανείς ρηξικέλευθα για τις εκθέσεις και εκδηλώσεις όταν εξαρτάται από χορηγούς που ενδεχομένως έχουν διαφορετικό γούστο και άποψη περί της χρησιμότητας ενός γεγονότος και της οικονομικής του ανταποδοτικότητας, και επιπλέον, πόσο βαραίνει στις επιλογές το γούστο ενός κοινού που –αν κρίνει κανείς από την επισκεψιμότητα κάποιων εκθέσεων- είναι σε μεγάλο ποσοστό συντηρητικό και δεν έχει απαλλαγεί από την προγονοπληξία; Όλοι ανεξαιρέτως δηλώνουν ανεξάρτητοι στις επιλογές τους: «Δεν παρεμβαίνουν καθόλου. Εμείς πηγαίνουμε προγράμματα με τα οποία συμφωνούν και βοηθούν ή συμφωνούν σε τούτο και διαφωνούν στο άλλο. Αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε εν μέσω κρίσης. Προσπαθούμε να την αποφύγουμε φεύγοντας μπροστά, αλλά αυτό είναι συνάρτηση και των χορηγών μας. Εμείς δεν επιχορηγούμαστε από το κράτος. Μπορεί το κράτος σε μια έκθεση ή σε μια εκδήλωση να αποτελέσει το χορηγό μας, αλλά δεν επιχορηγούμαστε όπως το μουσείο Μπενάκη και κάποιοι άλλοι οργανισμοί. Η χρηματοδότησή μας, έχει να κάνει με τα περιουσιακά στοιχεία του ίδιου του μουσείου και φυσικά με τους χορηγούς μας στους οποίους είμαστε ευγνώμονες. Το Ωνάσειο ίδρυμα, ή οι Νιάρχοι, ή εταιρείες που έχουν να κάνουν με ασφάλιση, τράπεζες, οργανισμοί, οι οποίοι μας βοηθούν και αποτελούν την καρδιά της χρηματοδότησής μας.», λέει ο κ. Σταμπολίδης. Η «χρηματοδότησή μας, είναι 100% ιδιωτική από δωρέες των ιδρυτών. Έχουμε ένα μικρό μέρος από τα έσοδά μας, ένα μικρό σχετικά από χορηγίες, μικρό προς το παρόν και είμαστε πολύ ευγνώμονες σ’ αυτούς τους ανθρώπους που μας έχουν στηρίξει πολύ, κι ένα μικρό μέρος από συγκεκριμένα προγράμματα κυρίως ευρωπαϊκά. Αυτά όμως είναι ένα μικρό μέρος μπροστά στην ιδιωτική πρωτοβουλία του Βασίλη και της Μαρίνας Θεοχαράκη. Οι χορηγοί μας δεν παρεμβαίνουν στις επιλογές μας», λέει ο κ. Καρράς. Η κ. Γερουλάνου αντίστοιχα, δηλώνει για το μουσείο Μπενάκη: «τα χρήματα είναι σε πολύ μικρό ποσοστό από το ΥΠΠΟ, από κληροδοτήματα, απ’ το πωλητήριο, κι απ’ τα έσοδά του. Οι χορηγίες είναι για συγκεκριμένες εκθέσεις. Επίσης, υπάρχουν κάποιες σταθερές χορηγίες, όπως ο ΟΤΕ που δίνει χρήματα γενικά για το έργο του μουσείου, το οποίο ως επί το πλείστον πηγαίνει στη συνέχιση της κοινωνίας της πληροφορίας. Δεν παρεμβαίνουν οι χορηγοί, αλλά δεν ορίζεις μόνο εσύ την κατάσταση. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνει κάποιος μια συγκεκριμένη πολιτική όταν δεν έχει τα οικονομικά μέσα να την υποστηρίξει. Εξαρτάσαι από το ποια έκθεση θα μπορούσε να είναι χρηματοδοτημένη, ποια ενδιαφέρει χορηγούς…διότι υπάρχουν εκθέσεις που θέλουμε να κάνουμε αλλά μπορεί να μην έχουμε την υποστήριξη των χορηγών. Εμείς έχουμε μεγάλη ποικιλία υλικού και θέλουμε οι εκθέσεις μας να σχετίζονται με τις συλλογές». Και συνεχίζει: «Είναι πάρα πολύ δύσκολοι καιροί, η ανασφάλεια είναι μεγάλη, δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει …Βήμα-βήμα πάμε. Επιλέγουμε τι μπορούμε εμείς οι ίδιοι να χρηματοδοτήσουμε κι έτσι προχωράμε. Εκεί που έβρισκες ένα χορηγό του έλεγες χρειάζομαι 10.000 και στα ‘δινε, τώρα όλοι είναι κουμπωμένοι, είτε τράπεζες, είτε ιδρύματα, είτε εταιρείες».
Το ελληνικό κοινό είναι ανάμικτο για τον κ. Σταμπολίδη: «Συντηρητικό; Θα έλεγα και ναι και όχι. Είναι αυτός ο διττός χαρακτήρας της Ελλάδας, να έχει τα φωτεινότερα μυαλά και τις μεγαλύτερες ελευθερίες και ως κοινωνία, και από την άλλη, όχι μια παράδοση, γιατί η παράδοση είναι καλό πράγμα, αλλά έναν συντηρητισμό, γιατί αυτό έχει να κάνει με δομές της κοινωνίας που δυστυχώς δεν φεύγουν εύκολα». Στο Ίδρυμα Θεοχαράκη δηλώνουν απερίφραστα πως «προφανώς δεν κάνουμε εκθέσεις για να χαιδέψουμε το κοινό, από την άλλη μεριά, κάνουμε εκθέσεις για το κοινό. Οι εκθέσεις που κάνουμε, είναι αυτές που θέλουμε να κάνουμε και που πιστεύουμε ότι έχουν αξία και νόημα, από κει και πέρα, σαφώς σκεφτόμαστε το κοινό μας όταν τις διοργανώνουμε. Ναι, στην πλειοψηφία του το ελληνικό κοινό θα έλεγα ότι είναι συντηρητικό. Ως ένα βαθμό, εναπόκειται στην εκπαίδευση να σπάσει αυτό το στερεότυπο».
Συμπερασματικά
Οι προσπάθειας ανανέωσης λοιπόν της πολιτιστικής πολιτικής που καθορίζεται στο «μίλι», αφορούν: στην οικονομική ανταποδοτικότητα των οργανισμών, το τέλος της προγοναλατρείας, τη συνειδητοποίηση ότι η Ελλάδα κρίνεται για τα έργα της τη σημερινή εποχή, συνέργειες με άλλους οργανισμούς, υιοθέτηση της ψηφιακής τεχνολογίας και διακριτική παρουσία σε περιοχές των Βαλκανίων και της Ανατολής με ταυτόχρονη προσπάθεια για εξαγωγή μορφών του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Αρκεί ο τελευταίος να αποδειχθεί και αξιόπιστος, διότι όπως λέει ο κ. Σταμπολίδης, «είμαστε το μόνο μουσείο που δεν του αρνείται συνεργασία, ούτε το Βατικανό. Σ’ όλα τα άλλα μουσεία της Ελλάδας, τις περισσότερες φορές αρνούνται. Διότι ισχύει αυτό που λέω εγώ, «το πρόσωπο είναι σπαθί»».
Νατάσσα Χασιώτη
***(Πολιτιστική διπλωματία σημαίνει ότι μέσα στο έργο των διπλωματικών υπηρεσιών, των πρεσβειών και του Υπουργείου Εξωτερικών, υπάρχει και μια δραστηριότητα καθαρά σε πολιτιστικό επίπεδο. Το Εθνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, για παράδειγμα, υπαγόταν στο Υπουργείο Εξωτερικών μέχρι το 2002. Για το Υπ.Εξ. η Ελλάδα διαθέτει τέσσερα βασικά στοιχεία: ναυτιλία, απόδημο Ελληνισμό, το Ολυμπιακό ιδεώδες και τον πολιτισμό της.)
ΔΗ ΔΕΙ ΧΡΗΜΑΤΩΝ
Καταρχήν φίλτατοι, μ' αρέσει να βλέπω ανθρώπους να κόπτονται για τον συνάνθρωπο. Να νοιάζονται για τους μισθούς και τις διεκδικήσεις της Κωνσταντίνας Κούνεβα, να ξεσπαθώνουν λάβροι κατά των άτιμων εργοδοτών που δεν έδιναν τα δεδουλευμένα (εννοείται κακώς!) στην άτυχη Κωνσταντίνα. Το ότι αυτοί οι ίδιοι συμπεριφέρονται και πληρώνουν τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους χειρότερα απ' ό,τι πληρώνουν οι κάθε λογής εργοδότες τους μετανάστες, αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Πόσο θράσος όμως χρειάζεται -και πόση σιγουριά ότι ουδείς θα τολμήσει να μιλήσει- για να βγαίνει κάποιος και να τα λέει ή να τα γράφει αυτά...
Κατά δεύτερον, να πω ότι η πνευματική εργασία και δη η γραφή πληρώνεται χειρότερα από μισθός καθαρίστριας -σ' αυτή τη χώρα.
Είχα μια συζήτηση χθες με ένα φίλο, που επέμενε ότι η δραματουργία για παράδειγμα, σε μια παράσταση, δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί όσο η δουλειά ενός φωτιστή ή κοστουματζή κλπ. ΔΕΝ το καταλαβαίνω αυτό, και το απορρίπτω μετά βδελυγμίας. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος που θα πει "βάλε καρρώ" εδώ, κι έχουμε δει σημεία και τέρατα επί σκηνής, ή φόρα κοντό και ξέκωλο, κουράζεται περισσότερο, ή χρειάζεται να αμειφθεί περισσότερο από κάποιον που ασχολείται με τον ιστό της παράστασης.
Έχω πληρωθεί χάλια από οργανισμούς κατά εποχές, τη στιγμή που το κείμενό μου, ήταν και το καλύτερο σημείο της παράστασης. Αγανακτούσα και τότε, αγανακτώ περισσότερο τώρα και μόνο που τα θυμάμαι. Ιδίως που ξεφύτρωσαν σα μανιτάρια κάθε είδους άσχετοι που ποζάρουν ως ειδικοί, κάνοντας copy-paste πληροφορίες απ' το ίντερνετ, τα δελτία τύπου και τα βιβλία που έμαθαν να αγοράζουν απ' το amazon.
Η ίδια η πολιτιστική πολιτική του ΥΠΠΟ στηρίζεται σε οργανισμούς κακοδιοικούμενους που στηρίζονται σε τέτοιους αμαθείς καταφερτζήδες. Αν η λογοκλοπή μιλούσε, θα ούρλιαζαν τα φύλλα των εφημερίδων, των περιοδικών και ενίοτε των βιβλίων σ' αυτή τη χώρα.
Είχα αναγκαστεί να απευθυνθώ σε τάχατες συναδέλφους που στην πραγματικότητα δεν εκτιμούσα, για να κάνουμε κάτι, κατά το η ισχύς εν τη ενώσει. Όμως αρκεί που έπαιρναν το μίζερο κατιτίς τους, έβγαζαν και τα επιπλέον από μίζες, και αρνήθηκαν κάθε ανάμιξη. Η κυρία 12%, ο κύριος 20%, ανάλογα με την προμήθεια. Σ' αυτή τη χώρα μεταπρατών, ο καθένας αποχτάει προσωνύμιο ανάλογα με το μαύρο χρήμα που εισπράττει ως ποσοστό κάτω απ' το τραπέζι. Η δικτύωση έχει να κάνει με το αν γνωρίζεις το κατάλληλο πρόσωπο, και αν έχεις να προσφέρεις με εχεμύθεια το πσοοστό του. Αν ναι, η δουλειά σου έγινε.
Η χώρα των μεταπρατών και των αυτοδίδακτων. Που πιστεύουν ότι είναι μεγαλοβιομήχανοι και ιδιοφυίες, αντίστοιχα. Η χώρα των καταναλωτών και των πεινασμένων. Μια χώρα που θα ψηφίσει το Σαμαρά για να τη σώσει (μια μερίδα τουλάχιστον), τον λαϊκιστή, τον άνθρωπο που έχει πιστωθεί με εθνικισμό (κληρονομιά απ' την προγιαγιά;) σε σημείο ψώνιου, που έπιασε επικίνδυνες ρητορίες περί βορείου Ηπείρου και Μακεδονίας, που έγινε γραφικός με έναν λόγο εκτός εποχής, που έφυγε απ' το ίδιο το κόμμα του οποίου διεκδικεί την προεδρία -μαζί με έναν επίσης αποτυχημένο φυγά- που δεν έκανε το παραμικρό στο ΥΠΠΟ προσμένοντας τη στιγμή της διεκδίκησης της αρχηγίας, για να 'χει καθαρό μητρώο. Κι αυτό λέει πολλά. Προτίμησε να ενισχύσει τους οργανισμούς της εκλογικής του περιφέρειας χωρίς να κρίνει επί της ουσίας αν λειτουργούν όπως πρέπει, αν είναι επανδρωμένοι με τα σωστά άτομα, παρά να διακινδυνεύσει στο ελάχιστο την πιθανότητα "λάθους" και φυσικά να πληρώσει το τίμημα. Ήθελε να είναι η λευκή και αθώα περιστερά που βοήθησε το κόμμα του θυσιάζοντας το όραμα (που δεν είχε προφανώς). Άντε με τα εξαπτέρυγα για το Βυζάντιο! Με "δεύτερο βιολί" τον Ψωμιάδη, καβάλα στ' άλογο σαν το Ζορό, ντουγρού για την αγιά-σοφιά.
Κατά δεύτερον, να πω ότι η πνευματική εργασία και δη η γραφή πληρώνεται χειρότερα από μισθός καθαρίστριας -σ' αυτή τη χώρα.
Είχα μια συζήτηση χθες με ένα φίλο, που επέμενε ότι η δραματουργία για παράδειγμα, σε μια παράσταση, δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί όσο η δουλειά ενός φωτιστή ή κοστουματζή κλπ. ΔΕΝ το καταλαβαίνω αυτό, και το απορρίπτω μετά βδελυγμίας. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος που θα πει "βάλε καρρώ" εδώ, κι έχουμε δει σημεία και τέρατα επί σκηνής, ή φόρα κοντό και ξέκωλο, κουράζεται περισσότερο, ή χρειάζεται να αμειφθεί περισσότερο από κάποιον που ασχολείται με τον ιστό της παράστασης.
Έχω πληρωθεί χάλια από οργανισμούς κατά εποχές, τη στιγμή που το κείμενό μου, ήταν και το καλύτερο σημείο της παράστασης. Αγανακτούσα και τότε, αγανακτώ περισσότερο τώρα και μόνο που τα θυμάμαι. Ιδίως που ξεφύτρωσαν σα μανιτάρια κάθε είδους άσχετοι που ποζάρουν ως ειδικοί, κάνοντας copy-paste πληροφορίες απ' το ίντερνετ, τα δελτία τύπου και τα βιβλία που έμαθαν να αγοράζουν απ' το amazon.
Η ίδια η πολιτιστική πολιτική του ΥΠΠΟ στηρίζεται σε οργανισμούς κακοδιοικούμενους που στηρίζονται σε τέτοιους αμαθείς καταφερτζήδες. Αν η λογοκλοπή μιλούσε, θα ούρλιαζαν τα φύλλα των εφημερίδων, των περιοδικών και ενίοτε των βιβλίων σ' αυτή τη χώρα.
Είχα αναγκαστεί να απευθυνθώ σε τάχατες συναδέλφους που στην πραγματικότητα δεν εκτιμούσα, για να κάνουμε κάτι, κατά το η ισχύς εν τη ενώσει. Όμως αρκεί που έπαιρναν το μίζερο κατιτίς τους, έβγαζαν και τα επιπλέον από μίζες, και αρνήθηκαν κάθε ανάμιξη. Η κυρία 12%, ο κύριος 20%, ανάλογα με την προμήθεια. Σ' αυτή τη χώρα μεταπρατών, ο καθένας αποχτάει προσωνύμιο ανάλογα με το μαύρο χρήμα που εισπράττει ως ποσοστό κάτω απ' το τραπέζι. Η δικτύωση έχει να κάνει με το αν γνωρίζεις το κατάλληλο πρόσωπο, και αν έχεις να προσφέρεις με εχεμύθεια το πσοοστό του. Αν ναι, η δουλειά σου έγινε.
Η χώρα των μεταπρατών και των αυτοδίδακτων. Που πιστεύουν ότι είναι μεγαλοβιομήχανοι και ιδιοφυίες, αντίστοιχα. Η χώρα των καταναλωτών και των πεινασμένων. Μια χώρα που θα ψηφίσει το Σαμαρά για να τη σώσει (μια μερίδα τουλάχιστον), τον λαϊκιστή, τον άνθρωπο που έχει πιστωθεί με εθνικισμό (κληρονομιά απ' την προγιαγιά;) σε σημείο ψώνιου, που έπιασε επικίνδυνες ρητορίες περί βορείου Ηπείρου και Μακεδονίας, που έγινε γραφικός με έναν λόγο εκτός εποχής, που έφυγε απ' το ίδιο το κόμμα του οποίου διεκδικεί την προεδρία -μαζί με έναν επίσης αποτυχημένο φυγά- που δεν έκανε το παραμικρό στο ΥΠΠΟ προσμένοντας τη στιγμή της διεκδίκησης της αρχηγίας, για να 'χει καθαρό μητρώο. Κι αυτό λέει πολλά. Προτίμησε να ενισχύσει τους οργανισμούς της εκλογικής του περιφέρειας χωρίς να κρίνει επί της ουσίας αν λειτουργούν όπως πρέπει, αν είναι επανδρωμένοι με τα σωστά άτομα, παρά να διακινδυνεύσει στο ελάχιστο την πιθανότητα "λάθους" και φυσικά να πληρώσει το τίμημα. Ήθελε να είναι η λευκή και αθώα περιστερά που βοήθησε το κόμμα του θυσιάζοντας το όραμα (που δεν είχε προφανώς). Άντε με τα εξαπτέρυγα για το Βυζάντιο! Με "δεύτερο βιολί" τον Ψωμιάδη, καβάλα στ' άλογο σαν το Ζορό, ντουγρού για την αγιά-σοφιά.
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
4o ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΡΟΔΟΥ
Τα απαράδεκτα κακομαθημένα του εν λόγω σχολείου, άφησαν καταλερωμένο το χώρο όπου κάθησαν, και οι καθηγητές τους δεν είπαν το παραμικρό!!!
Με τις τσιγαρούκλες, τις περιπτύξεις στο άνετο, και το παρκάκι ανάμεσα στο βυζαντινό και το πολεμικό μουσείο, "βομβαρδισμένη" απ' τη βρωμιά περιοχή: αναψυκτικά (δε θα διαφημίσω μάρκα) κουτάκια 3, νερά μπόλικα, με τα καπάκια πεταμένα εδώ κι εκεί, τσιγαρούκλες νταλκαδιάρικες και ακριβές και τα κωλοκούτια τους, σακκούλα από καπνό για στριφτά, άλλα αναψυκτικά, μαντήλια για τα κωλόχερά τους, νάιλον από χαρτομάντηλα, γάλατα, σοκολάτες...
Τι σκατόπαιδα, γελοία, κακόγουστα, σαν να βγήκαν ξημερώματα από μπουζουξίδικο. Σπυριάρικα, κακάσχημα, ακοινώνητα, αγενέστατα, μπουλούκια ομοιόμορφα, με καθηγητές που τους αξίζουν -προφανώς.
Άει σιχτίρ, άμα δε συγχιστείς 300 φορές όταν βγαίνεις έξω σ' αυτή την κωλοπόλη, σ' όποια περιοχή και να περάσεις, δε γίνεται!
Έβαλα τίτλο το "σχολείο" των κάφρων, ώστε αν τυχόν πατάει κάποιος στο ίντερνετ, να μαθαίνει με τι έχει να κάνει.
Ωραία ήθη έχει η Ρόδος. Φαίνονται απ' το μπετόν στα χωριά της και τη συμπεριφορά των παιδιών της.
Συγχαρητήρια στην ωραία Ελλάς! Live your myth κακόμοιρε τουρίστα με τον απόγονο του κλεφτοκοτά που θα σε ταϊζει αποφάγια στο κωλο-hotel ή στο room to let αύριο, μεθαύριο.
Και θα νομίζει ότι η μεγάλη αδικία της επαρχιώτικης ζωής είναι που δεν έχει όλους τους μπουζουξήδες σε ένα μεγάλο, φωταγωγημένο δρόμο να τρώει τα στεγαστικά για μια γυροβολιά στην πίστα...
Με τις τσιγαρούκλες, τις περιπτύξεις στο άνετο, και το παρκάκι ανάμεσα στο βυζαντινό και το πολεμικό μουσείο, "βομβαρδισμένη" απ' τη βρωμιά περιοχή: αναψυκτικά (δε θα διαφημίσω μάρκα) κουτάκια 3, νερά μπόλικα, με τα καπάκια πεταμένα εδώ κι εκεί, τσιγαρούκλες νταλκαδιάρικες και ακριβές και τα κωλοκούτια τους, σακκούλα από καπνό για στριφτά, άλλα αναψυκτικά, μαντήλια για τα κωλόχερά τους, νάιλον από χαρτομάντηλα, γάλατα, σοκολάτες...
Τι σκατόπαιδα, γελοία, κακόγουστα, σαν να βγήκαν ξημερώματα από μπουζουξίδικο. Σπυριάρικα, κακάσχημα, ακοινώνητα, αγενέστατα, μπουλούκια ομοιόμορφα, με καθηγητές που τους αξίζουν -προφανώς.
Άει σιχτίρ, άμα δε συγχιστείς 300 φορές όταν βγαίνεις έξω σ' αυτή την κωλοπόλη, σ' όποια περιοχή και να περάσεις, δε γίνεται!
Έβαλα τίτλο το "σχολείο" των κάφρων, ώστε αν τυχόν πατάει κάποιος στο ίντερνετ, να μαθαίνει με τι έχει να κάνει.
Ωραία ήθη έχει η Ρόδος. Φαίνονται απ' το μπετόν στα χωριά της και τη συμπεριφορά των παιδιών της.
Συγχαρητήρια στην ωραία Ελλάς! Live your myth κακόμοιρε τουρίστα με τον απόγονο του κλεφτοκοτά που θα σε ταϊζει αποφάγια στο κωλο-hotel ή στο room to let αύριο, μεθαύριο.
Και θα νομίζει ότι η μεγάλη αδικία της επαρχιώτικης ζωής είναι που δεν έχει όλους τους μπουζουξήδες σε ένα μεγάλο, φωταγωγημένο δρόμο να τρώει τα στεγαστικά για μια γυροβολιά στην πίστα...
ΑΝΤΕ ΒΡΕ...
...έγινε επίτροπος και η Μαρία Πολυτεχνείου και θα ησυχάσουμε. Θα ησυχάσει κι ο ΓΑΠ, διότι ξέρεις τι πράμα είναι να σου ζαλίζει τον έρωτα άνθρωπος που έχει κάνει εκφωνητής;;; Ούτε ψύλλος στον κόρφο του του χριστιανού. Θα τη στείλει μακριά, να μην την ακούει. Άειντε τώρα, άλλοι σειρά απ' το συνασπισμό της αριστεράς και της προόδου, άμα δε και του κκε για επαγγελματική αποκατάσταση. Και μετά σου λέει δεν αφήνει αυτή η χώρα να προκόψουν οι (πρώην) αριστεροί: μικρούτσικος, δαμανάκη, τατούλης (μπλιαχ), ανδρουλάκης, τσίμας, έτσι για να θυμηθώ στα γρήγορα μερικούς. Από εξωκοινοβουλευτική αριστερά και κκε όλοι. Κι ας είναι καλά το πολυτεχνείο (αυτό που ζει). Όποιος σκέφτηκε να πάει τότε, έλυσε το πρόβλημά του. Όχι μαλακίες.
Όπως τόσοι και τόσοι σ' αυτό τον τόπο ακολουθούν κάτι γριές, κάτι γέρους, κάτι χάλια και τους κολακεύουν μέχρι να τους πάρει ο χάρος και να εξαργυρώσουν την υπομονή και τη δουλοπρέπεια...; Ε, έτσι ακριβώς!
Λοιπόν, σ' αυτή τη χώρα, πάσχει ο κόσμος από το σύνδρομο του ανηψιού. Το σύνδρομο του μελλοντικού κληρονόμου. Αντί να κάνει κάτι ο άλλος, σου λέει "τράβα βρε κουτέ από κοντά! Κολάκεψε! Στην ανάγκη κοίτα να ανεχτείς και βρισίδια και κλωτσιές. Μη στα φάει κανάς επιτήδειος! Στο τέλος εσένα θα στ' αφήσει. Κι άμα θέλει, να του κάτσεις βρε. Είναι για ιερό σκοπό, δεν είναι πουτανιά. Από κοντά, κοίτα να 'σαι από κοντά, κι άσε τις αηδίες."
Κι αν ξέρω περιπτώσεις...
Έλεγα στο ποστ που ξανάγραψα, και το θυμήθηκα γιατί τον ξανάδα ένεκα η ενημέρωση, ότι εκεί στην ΕΡΤ την αγωνιστική, τα καλόπαιδα του πρωινάδικου κόπτονται υπέρ του πόθεν αίσχος. Αλλά παρά τη γραμμή την κυβερνητική, βλέπω τον πόνο και το παράπονο στο βλέμμα του ενός, εκεινού με την κυρά παρά των Σιούφα και τη θεσάρα στη Βουλή-τηλεόραση. Είναι αλήθεια ότι οι προσλήψεις Σιούφα θα πάνε από κει που 'ρθανε;
Στη Λυρική παράσταση κάνανε, αλλά οι χορευτές είναι απλήρωτοι. Τι έργο μωρέ θυμηθήκανε ν' ανεβάσουν; Την Κακοφυλαγμένη Κόρη. Που αν δεν είσαι το Ρόγιαλ Μπάλε, για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω εδώ, δεν θα πουλήσεις εισιτήρια, όπερ και εγένετο. Αμ από κει ήρθε ο έρμος ο Μουχαμέντοφ, και κατά κει τον βλέπω να πηγαίνει. Θα τον φάει -δεν το εύχομαι- η ελληνική πραγματικότητα.
Καλέ ποιός το λέει ότι η ελληνική αστυνομία δεν πράττει το καθήκον της και δεν είναι φιλότιμη; Εδώ και τώρα θα αποδώσω τα εύσημα στον αστυνομικό που με συνόδεψε χθες βράδυ ως το θέατρο, καθώς περνούσα από ορδές ασιατο-αφρικανών και καλντεριμιτζούδων σε χάλια περιοχή της Αθήνας. Εύγε και μπράβο στο πιτσιρίκι.
Όπως τόσοι και τόσοι σ' αυτό τον τόπο ακολουθούν κάτι γριές, κάτι γέρους, κάτι χάλια και τους κολακεύουν μέχρι να τους πάρει ο χάρος και να εξαργυρώσουν την υπομονή και τη δουλοπρέπεια...; Ε, έτσι ακριβώς!
Λοιπόν, σ' αυτή τη χώρα, πάσχει ο κόσμος από το σύνδρομο του ανηψιού. Το σύνδρομο του μελλοντικού κληρονόμου. Αντί να κάνει κάτι ο άλλος, σου λέει "τράβα βρε κουτέ από κοντά! Κολάκεψε! Στην ανάγκη κοίτα να ανεχτείς και βρισίδια και κλωτσιές. Μη στα φάει κανάς επιτήδειος! Στο τέλος εσένα θα στ' αφήσει. Κι άμα θέλει, να του κάτσεις βρε. Είναι για ιερό σκοπό, δεν είναι πουτανιά. Από κοντά, κοίτα να 'σαι από κοντά, κι άσε τις αηδίες."
Κι αν ξέρω περιπτώσεις...
Έλεγα στο ποστ που ξανάγραψα, και το θυμήθηκα γιατί τον ξανάδα ένεκα η ενημέρωση, ότι εκεί στην ΕΡΤ την αγωνιστική, τα καλόπαιδα του πρωινάδικου κόπτονται υπέρ του πόθεν αίσχος. Αλλά παρά τη γραμμή την κυβερνητική, βλέπω τον πόνο και το παράπονο στο βλέμμα του ενός, εκεινού με την κυρά παρά των Σιούφα και τη θεσάρα στη Βουλή-τηλεόραση. Είναι αλήθεια ότι οι προσλήψεις Σιούφα θα πάνε από κει που 'ρθανε;
Στη Λυρική παράσταση κάνανε, αλλά οι χορευτές είναι απλήρωτοι. Τι έργο μωρέ θυμηθήκανε ν' ανεβάσουν; Την Κακοφυλαγμένη Κόρη. Που αν δεν είσαι το Ρόγιαλ Μπάλε, για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω εδώ, δεν θα πουλήσεις εισιτήρια, όπερ και εγένετο. Αμ από κει ήρθε ο έρμος ο Μουχαμέντοφ, και κατά κει τον βλέπω να πηγαίνει. Θα τον φάει -δεν το εύχομαι- η ελληνική πραγματικότητα.
Καλέ ποιός το λέει ότι η ελληνική αστυνομία δεν πράττει το καθήκον της και δεν είναι φιλότιμη; Εδώ και τώρα θα αποδώσω τα εύσημα στον αστυνομικό που με συνόδεψε χθες βράδυ ως το θέατρο, καθώς περνούσα από ορδές ασιατο-αφρικανών και καλντεριμιτζούδων σε χάλια περιοχή της Αθήνας. Εύγε και μπράβο στο πιτσιρίκι.
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Έλεγα...
...σε ανάρτηση που έσβησα, ότι αξίζει να κάνετε μια προσπάθεια να "μιμηθείτε", σαν μαθητευόμενοι κωμικοί και μίμοι, τις εκφράσεις διαφόρων τηλεαστέρων: θα σκάσετε στα γέλια, γιατί είναι σαν να αποκτάτε πρόσβαση στο χαρακτήρα τους. Τους κωμικούς δεν θα τους αποκρυπτογραφήσετε τόσο εύκολα. Όμως π.χ. ρουφήξτε τα μάγουλα α λα πρετεντέρη, ανοιγοκλείστε με ταχύτητα κολιμπρί τα ματόκλαδα σαν την τρέμη, πάρτε ύφος πονεμένο α λα αυτχιά και θα δείτε πλάκες...
Υ.Γ. Το γράφω εδώ επειδή δεν κατάφερα να αναρτήσω σχόλιο, κάτι θα κάνω λάθος.
Στο μπλογκ των "άνεργων δημοσιογράφων", βρήκα μια παλιότερη ανάρτηση για τον δολ, όπου με περισσή ευγένεια εμμέσως ευχαριστούσαν τη διοίκηση που δεν θα απέλυε (...) κόσμο, μόνο που έγραφαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι "αυτούς με τα μπλοκάκια". Φαίνεται ότι πρόκειται για δημοσιογραφία πολλών ταχυτήτων. Μόνο που πολλές φορές αυτοί με τα μπλοκάκια πλήρωσαν την άρρωστη ατμόσφαιρα και τις ίντριγκες εντός οργανισμών και επιχειρήσεων, έβγαλαν την περισσότερη δουλειά και δεν πληρώθηκαν κάν όπως οι άχρηστοι μονιμάδες. Πλήρωσαν επίσης το κακό μάνατζμεντ, καθώς και άθλιες οικονομικές αποφάσεις και αρπαχτές. Εκτός βέβαια αν το μπλογκ φτιάχτηκε από (πρώην;) μόνιμους και καλόπαιδα της ΕΣΗΕΑ, οπότε δικαιολογείται το μεγάλο ευχαριστώ στο συγκρότημα και η αδιαφορία για το αν θα φάνε οι συνάδελφοί τους. Οι οποίοι επίσης δικαιούνται φαντάζομαι να αδιαφορούν για τους άνεργους καημένους.
Υ.Γ. Το γράφω εδώ επειδή δεν κατάφερα να αναρτήσω σχόλιο, κάτι θα κάνω λάθος.
Στο μπλογκ των "άνεργων δημοσιογράφων", βρήκα μια παλιότερη ανάρτηση για τον δολ, όπου με περισσή ευγένεια εμμέσως ευχαριστούσαν τη διοίκηση που δεν θα απέλυε (...) κόσμο, μόνο που έγραφαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι "αυτούς με τα μπλοκάκια". Φαίνεται ότι πρόκειται για δημοσιογραφία πολλών ταχυτήτων. Μόνο που πολλές φορές αυτοί με τα μπλοκάκια πλήρωσαν την άρρωστη ατμόσφαιρα και τις ίντριγκες εντός οργανισμών και επιχειρήσεων, έβγαλαν την περισσότερη δουλειά και δεν πληρώθηκαν κάν όπως οι άχρηστοι μονιμάδες. Πλήρωσαν επίσης το κακό μάνατζμεντ, καθώς και άθλιες οικονομικές αποφάσεις και αρπαχτές. Εκτός βέβαια αν το μπλογκ φτιάχτηκε από (πρώην;) μόνιμους και καλόπαιδα της ΕΣΗΕΑ, οπότε δικαιολογείται το μεγάλο ευχαριστώ στο συγκρότημα και η αδιαφορία για το αν θα φάνε οι συνάδελφοί τους. Οι οποίοι επίσης δικαιούνται φαντάζομαι να αδιαφορούν για τους άνεργους καημένους.
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Ευτυχώς...
...που υπάρχει η εκλογή αρχηγου στη ν.δ. και γελάμε λίγο.
Επίσης, η Ανατροπή, που καλεί κόσμο για να τσακωθεί και να γλεντήσει το φιλοθέαμον. Δηλ. και μόνο να δει κανείς τους αποψινούς καλεσμένους στο τρέιλερ το διαφημιστικό, αντιλαμβάνεται ότι τον εργάζονται αγρίως. Επίσης, ότι ξαναπήρε τους δρόμους η Μαρία του πολυτεχνείου (υπουργείο δεν πήρε, αλλά τους δρόμους τους ξαναπήρε η έρμη).
Η κυβέρνηση θα ψάχνει τις κάρτες, εδώ υπάρχει κόσμος που ζει πληρώνοντας με τις κωλοκάρτες, κι αυτοί, αντί να αποκεφαλίσουν το δημόσιο τομέα, θα φτιάξουνε τεκμήρια πολυτελούς διαβίωσης. Θα ανθήσει προφανώς η φοροδιαφυγή, διότι ποιός θα παίρνει και δίνει αποδείξεις όταν τον περιμένει η εφορία στη γωνία να του ρουφήξει το αίμα;
Και δώστου η ΕΡΤ να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Ίδια η Ολυμπιακή η δημόσια τηλεόραση. (Μια πουταναφέραμε, εκειές οι ίδιες οι κατσαρομάλλες που ανταποκρίνονται στο φεστιβάλ της Σαλονίκης, δίδυμες είναι; Πού βρήκανε καλέ τις Άρπυιες και τις βάλανε στην ίδια εκπομπή;)
Θυμάμαι σε μια επιτροπή διαγωνισμού της Γιουροβίζιον, ήμανε μέλος, και είδαμε επ' ολίγον τον κ. Καλημέρη. Και είχα πάθει ντουβρουτζά από το πόσο λαϊκο-κυνικο-μπίζνας ήτανε ο χριστιανός, πόσο καταφανώς του ήμασταν άγος κι εμείς και ο κωλοχορός και το μπαλέτο, και τι ήθελε να πει σε όλους εμάς που τον καθυστερούσαμε από πιο ενδιαφέροντα πράγματα...
Αχ, κι όχι άλλη παρηγοριά στη φτωχολογειά απ' τον εθνικό Λάκη με ανέκδοτα νηπιαγωγείου, αστειάκια σε βάρος της Μπεζεντάκου (σιγά το δύσκολο), και δακρύβρεχτα ενσταντανέ από γριές και γέρους, λαϊκές και μποστάνια. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά παίρνει και τη δουλειά του Αυτχιά, που ποζάρει πλέον με την ξανθιά σαν τον Χιου Χέφνερ, καθότι πήρε μεταγραφή σε λαϊκοδέστερο κανάλι.
Και μη σα ςγίνεται πλύση εγκεφάλου ότι διαβάζετε αυθόρμητα και αγνά στις εφημερίδες. Κατά παραγγελία και εξυπηρετήσεις είναι βρε κορόϊδα.
Επίσης, η Ανατροπή, που καλεί κόσμο για να τσακωθεί και να γλεντήσει το φιλοθέαμον. Δηλ. και μόνο να δει κανείς τους αποψινούς καλεσμένους στο τρέιλερ το διαφημιστικό, αντιλαμβάνεται ότι τον εργάζονται αγρίως. Επίσης, ότι ξαναπήρε τους δρόμους η Μαρία του πολυτεχνείου (υπουργείο δεν πήρε, αλλά τους δρόμους τους ξαναπήρε η έρμη).
Η κυβέρνηση θα ψάχνει τις κάρτες, εδώ υπάρχει κόσμος που ζει πληρώνοντας με τις κωλοκάρτες, κι αυτοί, αντί να αποκεφαλίσουν το δημόσιο τομέα, θα φτιάξουνε τεκμήρια πολυτελούς διαβίωσης. Θα ανθήσει προφανώς η φοροδιαφυγή, διότι ποιός θα παίρνει και δίνει αποδείξεις όταν τον περιμένει η εφορία στη γωνία να του ρουφήξει το αίμα;
Και δώστου η ΕΡΤ να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Ίδια η Ολυμπιακή η δημόσια τηλεόραση. (Μια πουταναφέραμε, εκειές οι ίδιες οι κατσαρομάλλες που ανταποκρίνονται στο φεστιβάλ της Σαλονίκης, δίδυμες είναι; Πού βρήκανε καλέ τις Άρπυιες και τις βάλανε στην ίδια εκπομπή;)
Θυμάμαι σε μια επιτροπή διαγωνισμού της Γιουροβίζιον, ήμανε μέλος, και είδαμε επ' ολίγον τον κ. Καλημέρη. Και είχα πάθει ντουβρουτζά από το πόσο λαϊκο-κυνικο-μπίζνας ήτανε ο χριστιανός, πόσο καταφανώς του ήμασταν άγος κι εμείς και ο κωλοχορός και το μπαλέτο, και τι ήθελε να πει σε όλους εμάς που τον καθυστερούσαμε από πιο ενδιαφέροντα πράγματα...
Αχ, κι όχι άλλη παρηγοριά στη φτωχολογειά απ' τον εθνικό Λάκη με ανέκδοτα νηπιαγωγείου, αστειάκια σε βάρος της Μπεζεντάκου (σιγά το δύσκολο), και δακρύβρεχτα ενσταντανέ από γριές και γέρους, λαϊκές και μποστάνια. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά παίρνει και τη δουλειά του Αυτχιά, που ποζάρει πλέον με την ξανθιά σαν τον Χιου Χέφνερ, καθότι πήρε μεταγραφή σε λαϊκοδέστερο κανάλι.
Και μη σα ςγίνεται πλύση εγκεφάλου ότι διαβάζετε αυθόρμητα και αγνά στις εφημερίδες. Κατά παραγγελία και εξυπηρετήσεις είναι βρε κορόϊδα.
Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009
το πολυτεχνειο ζει
Καλά κι άμα πέθαινε τι θα γινόταν δηλαδή;
Οι Πολυτεχνίτες μας κάνουν περισσότερο κήρυγμα και μας κουνάνε το δάχτυλο από τους άλλους των εθνικών επετείων.
Αν ξαναδώ δακρυσμένους να πετάνε γαρούφαλα στη μνήμη των πεσόντων, θα πω καμιά κουβέντα...
Γιατί σ' αυτή την επέτειο πάνε υποχρεωτικά τα κακόμοιρα τα βρέφη να προσκυνήσουνε; (Σταλίνες από κούνια;)
Γιατί βάζουνε Μίκη (όχι Μάους, τον άλλον που έγραφε "σ' ετούτα εδώ τα μάρμαρα...")
Γιατί έγινε μουσικός ο Μπακαλάκος;
Τι θα πει "ζαβαρακατρανέμια"; (πάντα μου θύμιζε κατουρημένο βρακί αυτή η λέξη. Ο Φίλιππας Νικολάου είπε ότι είναι σημαδιακιά και κωδικοποιημένη. Αχ τι πίνει και δε μας δίνει...;)
Γιατί δεν είναι μπανάλ τα στεφάνια και περιττό έξοδο σ' αυτή την επέτειο;
Γιατί η Ρένα Θεολογίδου, η εθνική Πολυτεχνο-χουντο-ειδικός και αρχαία ΔΟΛόπαις, δε ντρέπεται που βγαίνει και μιλάει με ειρωνικό στόμφο και το μαλλί χτενισμένο γαρδούμπα/λάχανο και γκρί άβαφτο σα θείτσα; (να αποτριχώσει μουστάκι και φρύδι πάραυτα.)
Γιατί θα ακούσουμε ξανά-μανά τις αναμνήσεις όσων ήτανε μέσα στο πολυτεχνείο; Εδώ κοντεύουνε να τα ξεχάσουνε κι οι ίδιοι λόγω γήρατος.
Γιατί η ΕΦΕΕ -και με συγχωρείτε γαι τους αγώνες ρε παιδιά- όπου πήγαινε όποιος ήθελε να το παίξει ήρωας και να βρει γκόμενα, όπου κάνανε παιχνίδι οι μάτσο (macho) μαλάκες με ξύλινη γλώσσα κομματική- πάλι θα μιλάει για τα δίκαια των φοιτητικών αγώνων;
Γιατί η τηλεόραση θα έχει πάλι επετειακά προγράμματα και θα χάσουμε το CSI;
Έλεος κάθε χρόνο η ίδια υποκρισία, κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά έχασε και το Υπουργείο πολιτισμού η Μαρία του Πολυτεχνείου απ' την αριστοκρατία -την κομματική. Κι έλιωσε σόλες στα ραδιόφωνα και τους τηλεσταθμοί η έρμη η εκφωνήτρια να υπερασπίζεται το Γιώργο. Α ρε αχαριστία προς στη γενιά του πολυτεχνείου...!
Οι Πολυτεχνίτες μας κάνουν περισσότερο κήρυγμα και μας κουνάνε το δάχτυλο από τους άλλους των εθνικών επετείων.
Αν ξαναδώ δακρυσμένους να πετάνε γαρούφαλα στη μνήμη των πεσόντων, θα πω καμιά κουβέντα...
Γιατί σ' αυτή την επέτειο πάνε υποχρεωτικά τα κακόμοιρα τα βρέφη να προσκυνήσουνε; (Σταλίνες από κούνια;)
Γιατί βάζουνε Μίκη (όχι Μάους, τον άλλον που έγραφε "σ' ετούτα εδώ τα μάρμαρα...")
Γιατί έγινε μουσικός ο Μπακαλάκος;
Τι θα πει "ζαβαρακατρανέμια"; (πάντα μου θύμιζε κατουρημένο βρακί αυτή η λέξη. Ο Φίλιππας Νικολάου είπε ότι είναι σημαδιακιά και κωδικοποιημένη. Αχ τι πίνει και δε μας δίνει...;)
Γιατί δεν είναι μπανάλ τα στεφάνια και περιττό έξοδο σ' αυτή την επέτειο;
Γιατί η Ρένα Θεολογίδου, η εθνική Πολυτεχνο-χουντο-ειδικός και αρχαία ΔΟΛόπαις, δε ντρέπεται που βγαίνει και μιλάει με ειρωνικό στόμφο και το μαλλί χτενισμένο γαρδούμπα/λάχανο και γκρί άβαφτο σα θείτσα; (να αποτριχώσει μουστάκι και φρύδι πάραυτα.)
Γιατί θα ακούσουμε ξανά-μανά τις αναμνήσεις όσων ήτανε μέσα στο πολυτεχνείο; Εδώ κοντεύουνε να τα ξεχάσουνε κι οι ίδιοι λόγω γήρατος.
Γιατί η ΕΦΕΕ -και με συγχωρείτε γαι τους αγώνες ρε παιδιά- όπου πήγαινε όποιος ήθελε να το παίξει ήρωας και να βρει γκόμενα, όπου κάνανε παιχνίδι οι μάτσο (macho) μαλάκες με ξύλινη γλώσσα κομματική- πάλι θα μιλάει για τα δίκαια των φοιτητικών αγώνων;
Γιατί η τηλεόραση θα έχει πάλι επετειακά προγράμματα και θα χάσουμε το CSI;
Έλεος κάθε χρόνο η ίδια υποκρισία, κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά έχασε και το Υπουργείο πολιτισμού η Μαρία του Πολυτεχνείου απ' την αριστοκρατία -την κομματική. Κι έλιωσε σόλες στα ραδιόφωνα και τους τηλεσταθμοί η έρμη η εκφωνήτρια να υπερασπίζεται το Γιώργο. Α ρε αχαριστία προς στη γενιά του πολυτεχνείου...!
Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009
ΚΟΙΤΑΖΩ ΓΥΡΩ...
...και δεν υπάρχουν και πολλά ευχάριστα να γράψει κανείς.
Προχθές έξω από το τζάμι του εστιατορίου είδα ξαφνικά
το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού,
ένα χοντρό κεφάλι,
ένα παχουλό μούτρο,
να διαβαίνει και να κοιτάει μέσα.
Είχε μια δυσαρεστημένη έκφραση...
Πολύ δυσαρεστημένη καθώς μας κοίταξε...
όπως οι πουτανίτσες που καλοπαντρεύονται
και κρύβουν κάτω από λεφτά δανεικά και φαρμάκι το παρελθόν,
ετσι κι ο Κωσταντής είχε ένα ύφος δυσαρεστημένο (που υπήρχαμε;)
και μια ξυνίλα σαν να ρεύτηκε χολή.
Αυτό το ύφος τον καταδίκασε ακόμα περισσότερο.
Παραδίπλα, οι σεκιουριτάδες
γραβατωμένοι και σίγπυροι για το εξαασφαλισμένο μέλλον εαυτών και των οικογενειών τους,
γελούσαν όπως στα χρόνια των παχέων αγελάδων.
Έκαναν πλάκα με τα προβλήματα του κόσμου,
γελούσαν για το τρέξιμο των ηλίθιων με τους υποψήφιους διαδόχους
του νεοδημοκρατικού θρόνου.
Πρώην χωροφύλακες,
η μπατσίλα έκανε κρα από χιλιόμετρα,
καλογραβατωμένοι πια αλλά πάντα επαρχιώτες μπάτσοι,
είχαν τον κυνισμό και τη γενναιοδωρία στο πουρμπουάρ, του αφεντικού.
Θα τους είχε πει πάτε να κεραστείτε,
και ολογαριασμός δικός μου.
όταν τρώει το αφεντικό είναι μπανάλ να πληρώνει,
όταν τρώνε οι παρατρεχάμενοι,
με τη γενναιοδωρία χτίζει το προφίλ του άρχοντα...
*Να μην είχα δει κι εκείνο το Ζορμπά του Λετονού Τσέζαρις Γκραουζίνις, μπορεί και να 'χα καλύτερα κέφια.
**Δείτε το Κλουβί με τις Τρελλές. Είναι απολύτως γενναίο εγχείρημα (με την καλή έννοια).
Προχθές έξω από το τζάμι του εστιατορίου είδα ξαφνικά
το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού,
ένα χοντρό κεφάλι,
ένα παχουλό μούτρο,
να διαβαίνει και να κοιτάει μέσα.
Είχε μια δυσαρεστημένη έκφραση...
Πολύ δυσαρεστημένη καθώς μας κοίταξε...
όπως οι πουτανίτσες που καλοπαντρεύονται
και κρύβουν κάτω από λεφτά δανεικά και φαρμάκι το παρελθόν,
ετσι κι ο Κωσταντής είχε ένα ύφος δυσαρεστημένο (που υπήρχαμε;)
και μια ξυνίλα σαν να ρεύτηκε χολή.
Αυτό το ύφος τον καταδίκασε ακόμα περισσότερο.
Παραδίπλα, οι σεκιουριτάδες
γραβατωμένοι και σίγπυροι για το εξαασφαλισμένο μέλλον εαυτών και των οικογενειών τους,
γελούσαν όπως στα χρόνια των παχέων αγελάδων.
Έκαναν πλάκα με τα προβλήματα του κόσμου,
γελούσαν για το τρέξιμο των ηλίθιων με τους υποψήφιους διαδόχους
του νεοδημοκρατικού θρόνου.
Πρώην χωροφύλακες,
η μπατσίλα έκανε κρα από χιλιόμετρα,
καλογραβατωμένοι πια αλλά πάντα επαρχιώτες μπάτσοι,
είχαν τον κυνισμό και τη γενναιοδωρία στο πουρμπουάρ, του αφεντικού.
Θα τους είχε πει πάτε να κεραστείτε,
και ολογαριασμός δικός μου.
όταν τρώει το αφεντικό είναι μπανάλ να πληρώνει,
όταν τρώνε οι παρατρεχάμενοι,
με τη γενναιοδωρία χτίζει το προφίλ του άρχοντα...
*Να μην είχα δει κι εκείνο το Ζορμπά του Λετονού Τσέζαρις Γκραουζίνις, μπορεί και να 'χα καλύτερα κέφια.
**Δείτε το Κλουβί με τις Τρελλές. Είναι απολύτως γενναίο εγχείρημα (με την καλή έννοια).
Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
Κι όμως,
χαμογελάς μ' αυτή τη Βιβλιοθήκη που έχτισε στην καλιφόρνια ο Μάϊκλ Γκρέϊβς. Δεν τους γονάτισε στο μπετόν, δεν έσβησε κάθε ίχνος ζωής, δεν τους έβαλε σαν ρομπότ και ήρωες του Μάτριξ να γυρνάνε με τη γυαλαμπούκα και την καμπαρντίνα του δοσίλογου στο κτίριο.
Το κτίριο αυτό, δείχνει σχεδόν το χιούμορ του ανθρώπου που το σχεδίασε. Είναι σαν ευχάριστο "αστείο", τόσο καλά και έξυπνα που το σχεδίασε.
Δεν είναι το "πανοπτικόν" του Μπένθαμ, δηλαδή πώς θα βλέπεις τους κατάδικους από παντού με τους λιγότερους φύλακες και τη μέγιστη αποτελεσματικότητα!
Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009
ΝΑΙ, ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ...
Λοιπόν πήγα στη Μιμή Ντενίση χθες βράδυ. (Ναι, σχολιάστε κιόλας που σας ξέρω τι είσαστε και του λόγου σας...)
Ναι, στην πρεμιέρα! Και πήρα δώρο, τσαντάκι Medi-Πρίνου με στυλό και μπιούτυ σέρουμ δείγμα, και μαντηλάκια για τα χέρια (τσιγκούνηδες).
Ναι, και ήταν η παλιόγρια η Βέφα Αλεξιάδου με ένα λαδικό, μια γριέτζα απ' αυτές με ελιά και κακουργία στο μάτι. Και η Γενο-βέφα φόραγε περλέ ασημί μανόν (γκλιαχ!) και είχε την καούκα χτενισμένη λάχανο, και ο μπόγος έσπρωχνε να μπει μπροστά και εγώ με την αδερφή μου την κράξαμε και της είπαμε πού πας μωρή συφοριασμένη, άει να χαθείς. Και είπε σιγά πια όλοι θα πάρετε, τι κάναμε; Και της λέμε, τράβα πίσω στη θέση σου γιατί θα σου κάνουμε εμείς βλαχοκουζίνα. Είμαι η Βέφα Αλεξιάδου, είπε στην ταμία. Η ποιά; Αλεξιάδου! Α...
Ναι, και τελοσπάντων ήταν εκεί όλη η τηλεόραση και ο εφοπλισμός και η μαμά της Μιμής νεότατη με μαλλί πιο σκούρο απ' του κοράκου το πτέρωμα. Και ήτανε και η αδερφή της μιμής και η κόρη της Μιμής και δεν ήταν ο πρώην σύζυγος της Μιμής, που ήταν στο περσινό έργο (ουπς!)
Και ρώταγε ο βόϊδης η αδερφή μου που διαμένει στην αλλοδαπή κι έχει γίνει κουτόφραγκος, μα πώς δεν έχει ρυτίδες αυτή; Μα πώς δεν έχει ρυτίδες αυτή; Μα πώς δεν έχει ρυτίδες αυτή; Της λέω αν το πεις άλλη μια φορά, θα σε στείλω στη σκηνή να δεις από κοντά. Και φόραγε γούνες η Μιμή, και ξανά από δίπλα ο κουτόφραγκος, να λέει, μα είναι δυνατόν; Ααααα!!! But this is beyond...Και λέω σκάσε μωρή γι' αυτό ήρθαμε, μέτρα συνολάκια που θα αλλάξει η πρωταγωνίστρια, και μας άρεσε το τελευταίο, το καταζηλέψαμε, παιδιά ένα ωραιότατο φόρεμα. Συμφωνήσανε και οι κυρίες παραδίπλα. Και μετά έλεγε πάλι η εξ αίματος συγγενής μου, μα το μαλλί είναι δικό της ή καούκα; Λέω θες να πας να δεις; Και συνεχίζει, μα είναι ίδιο χρώμα με τα ρούχα, γι' αυτό το λέω.
Και μετά: μα τι είναι τα Πρίνου; Ποιός είναι αυτός; Ποιά είναι αυτή; Ποιά ήταν η γριά που δείραμε; Και μετά τα 'χε μπερδέψει όλα και νόμιζε ότι η Γενο-βέφα ήταν η μάνα της Μιμής, η Λιβανίου η αδερφή της κ.ο.κ. Και ήτανε στο ταμείο στην αρχή διάφοροι για το άλλο έργο που παίζεται στο θέατρο και λέγανε πολύ κουλτουριάρικα "μα όλοι αυτοί για τη Ντενίση ήρθανε; ανήκουστο! ανήκουστο!" Και ήταν ωραίο να σε λένε ανήκουστο. Ιδίως όταν την προηγούμενη έχεις δει την παπαριά που λέγεται Ζορμπάς-η αληθινή ιστορία. Βάϊ βάϊ βάϊ, ο κακούργος ο Εσθονός ανάθεμα το ανοσιούργημά του μέσα, έφτιαξε μια παπάρα από δω μέχρι τη Βολιβία. Κι οποιανού του άρεσε, να βγει να μου το πει στα ίσα, να του πω κι εγώ δυό κουβέντες. Κρίμα στους ηθοποιούς δηλαδή.
Ναι, στην πρεμιέρα! Και πήρα δώρο, τσαντάκι Medi-Πρίνου με στυλό και μπιούτυ σέρουμ δείγμα, και μαντηλάκια για τα χέρια (τσιγκούνηδες).
Ναι, και ήταν η παλιόγρια η Βέφα Αλεξιάδου με ένα λαδικό, μια γριέτζα απ' αυτές με ελιά και κακουργία στο μάτι. Και η Γενο-βέφα φόραγε περλέ ασημί μανόν (γκλιαχ!) και είχε την καούκα χτενισμένη λάχανο, και ο μπόγος έσπρωχνε να μπει μπροστά και εγώ με την αδερφή μου την κράξαμε και της είπαμε πού πας μωρή συφοριασμένη, άει να χαθείς. Και είπε σιγά πια όλοι θα πάρετε, τι κάναμε; Και της λέμε, τράβα πίσω στη θέση σου γιατί θα σου κάνουμε εμείς βλαχοκουζίνα. Είμαι η Βέφα Αλεξιάδου, είπε στην ταμία. Η ποιά; Αλεξιάδου! Α...
Ναι, και τελοσπάντων ήταν εκεί όλη η τηλεόραση και ο εφοπλισμός και η μαμά της Μιμής νεότατη με μαλλί πιο σκούρο απ' του κοράκου το πτέρωμα. Και ήτανε και η αδερφή της μιμής και η κόρη της Μιμής και δεν ήταν ο πρώην σύζυγος της Μιμής, που ήταν στο περσινό έργο (ουπς!)
Και ρώταγε ο βόϊδης η αδερφή μου που διαμένει στην αλλοδαπή κι έχει γίνει κουτόφραγκος, μα πώς δεν έχει ρυτίδες αυτή; Μα πώς δεν έχει ρυτίδες αυτή; Μα πώς δεν έχει ρυτίδες αυτή; Της λέω αν το πεις άλλη μια φορά, θα σε στείλω στη σκηνή να δεις από κοντά. Και φόραγε γούνες η Μιμή, και ξανά από δίπλα ο κουτόφραγκος, να λέει, μα είναι δυνατόν; Ααααα!!! But this is beyond...Και λέω σκάσε μωρή γι' αυτό ήρθαμε, μέτρα συνολάκια που θα αλλάξει η πρωταγωνίστρια, και μας άρεσε το τελευταίο, το καταζηλέψαμε, παιδιά ένα ωραιότατο φόρεμα. Συμφωνήσανε και οι κυρίες παραδίπλα. Και μετά έλεγε πάλι η εξ αίματος συγγενής μου, μα το μαλλί είναι δικό της ή καούκα; Λέω θες να πας να δεις; Και συνεχίζει, μα είναι ίδιο χρώμα με τα ρούχα, γι' αυτό το λέω.
Και μετά: μα τι είναι τα Πρίνου; Ποιός είναι αυτός; Ποιά είναι αυτή; Ποιά ήταν η γριά που δείραμε; Και μετά τα 'χε μπερδέψει όλα και νόμιζε ότι η Γενο-βέφα ήταν η μάνα της Μιμής, η Λιβανίου η αδερφή της κ.ο.κ. Και ήτανε στο ταμείο στην αρχή διάφοροι για το άλλο έργο που παίζεται στο θέατρο και λέγανε πολύ κουλτουριάρικα "μα όλοι αυτοί για τη Ντενίση ήρθανε; ανήκουστο! ανήκουστο!" Και ήταν ωραίο να σε λένε ανήκουστο. Ιδίως όταν την προηγούμενη έχεις δει την παπαριά που λέγεται Ζορμπάς-η αληθινή ιστορία. Βάϊ βάϊ βάϊ, ο κακούργος ο Εσθονός ανάθεμα το ανοσιούργημά του μέσα, έφτιαξε μια παπάρα από δω μέχρι τη Βολιβία. Κι οποιανού του άρεσε, να βγει να μου το πει στα ίσα, να του πω κι εγώ δυό κουβέντες. Κρίμα στους ηθοποιούς δηλαδή.
Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ STAGE
Άντε βρε, κανένας σας δεν έστειλε τη μάνα και τον πατέρα του με γλυκά και λέλουδα στα γραφεία των πολιτευτών. Δεν καθόσασταν σπίτι να συζητάτε με το σόι τις πιθανότητες διορισμού και μονιμότητας, ενώ ο γέρος ήταν στην αίθουσα αναμονής του βουλευτή της περιφερείας...Άντε δεν είναι πολύ άλλοι 3.500 μόνιμοι υπάλληλοι, τεμπελόσκυλα στην πλειοψηφία, ανίκανοι κοπρίτες που θα κάνουν πλασματικές υπερωρίες για να εκδικηθούν το άτιμο κράτος που τους ταλαιπώρησε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)