Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Πείτε μου περικαλώ...

...πώς γίνεται να είναι κάποιος κριτικός επί παντός επιστητού, γραφιάς σε φυλλάδες, επιστήμων και καλλιτέχνης, μέγας εραστής (χαχα!!!) και με θράσος να ανανεώνει στα γεράματα το στυλιστικό και γνωσιολογικό οπλοστάσιο με κλεμένο οπλισμό;

Είναι αλήθεια κρίμα να είναι κανείς γνωστός χάρη στη μάνα του και τα παντός είδους υστερικά ακκίσματα παρά για το πραγματικό βάθος του έργου του...

Όπως τον Ιγκόρ στην παρωδία του Μελ Μπρουκς Φρανκενστάϊν Τζούνιορ, τον ρωτάει ο Δρ Φρανκενστάϊν για την καμπούρα του και τα αλλοίθωρα μάτια του κι αυτός τα αγνοεί πλήρως, έτσι κι ο ήρωας του παρόντος ποστ υστερικά αγνοεί πως σε βάθος χρόνου η καριέρα του είχε ως κύριο σημείο την απαγγελία λεγομένων άλλων, και το μπουρδούκλωμά τους.

Ας μην ξαναγράψει περί η-θικής ο κα-θίκης...

Zaha Hadid






Ωραία η Ζάχα Χαντίντ; Σας κόπηκε το αίμα; Αυτό το κτίριο της Μαδρίτης ειδικά, που είναι σαν το καπέλο του Αρθρούρου στο Εξκάλιμπερ, γυαλιστερή περικεφαλαία (δύο φωτο σας ανάρτησα), είναι ανατριχίλα σκέτη.
Τέτοια κτίρια είχε ο Ναβουχοδονόσορας κι ο Ασουρμπανιμπάλ κι άμα ήσουνα παλιο-Χετταίος ανάρμοστος, σε έκλεινε στο τερατο-κτίριο.
Ήμαρτον, και την πληρώνουνε χρυσή στα Ντουμπάγια και στα άλλα μέρη για να φτιάχνει κτίρια του σύγκρυου.

(Αμ το γραφείο; Άντε να σας βάλουν να δουλέψετε εκεί. Θα πέσετε απ' το παράθυρο όπως στη Φρανς Τέλεκομ.)

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

ΕΡΧΕΤΑΙ

όπου να 'ναι η εποχή που εμείς οι αθλητές τρέχουμε τα 5 χιλιόμετρα.
Περικαλώ να ετοιμάζει ο φάιτμπακ@ ο στριμένος, το χειροκρότημα για το νικητή που ακούει στο όνομα highvoltagepress. χαχαχαχα!!!

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Ο ΛΕΚΟΡΜΟΜΠΥΖΙΕ(Σ)




Είδα μια παλιότερη ανάρτηση στον μάλερ@ και έψαξα κι εγώ μια εικόνα έργου του ΛεΚορμπυζιέ.
Το παραθέτω εδώ να κατουρηθείτε απ' το φόβο σας: κυβερνητικό κτίριο στην Ινδία.

Αχ τι κάνει ο μαζόχας, ιδίως όταν συναντήσει σε φασίζουσες εποχές το ταλαίπωρο συλλογικό ασυνείδητο σε έξαρση σαδιστικών τάσεων...

Σαν τα πολύχρωμα σπιτάκια στα νησιά που τα 'βαψε ασπρο-γάλανα ο Μεταξάς.


Σιχτίρ για υπουργείο τουρισμού που ξανάγινε το ένα του με το πολιτισμού. Άντε βρε! Ζήτω ο νέος παρθενών και η αναμόρφωση.


Τα νέα νομοσχέδια θα έχουν και μια εσάνς μοσχαράκι κοκκινιστό, γιατί τα έργα θα παίζονται στα ξενοδοχεία προς διασκέδαση της τουριστο-πελατείας.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

COCO and IGOR

Είδα την ταινία.
Δεν έλεγε μεγάλα πράγματα, έξω από το να επαναλάβει χαμηλόφωνα τη ρητορία της αποικιοκρατικής Μητρόπολης: ναι, η γαλλία είχε χρήμα, είχε αποικίες, είχε νικήσει -με μεγάλες απώλειες- στον Α' παγκόσμιο πόλεμο, ναι υπάρχει ανάγκη να διαχειριστούν το παρελθόν χωρίς υποχρεωτικές αφομοιωτικές αριστερίστικες ακρότητες, και χωρίς εθνικιστικές φασίζουσες μεγαλοστομίες.

Εγώ το είδα, γιατί ήθελα να μελετήσω την ανάπλαση της εποχής και τα Ρωσικά Μπαλέτα. Έχω δουλέψει πάνω στον μύιο Νιζίνσκυ, κι έχω μεταφράσει τα Ημερολογιακά του Τετράδια για την Άγρα. (Και πολύ δυσάρεστα εξεπλάγην που η νεφέλη έβγαλε πάλι σε επειτειακό (...) το πετσοκομένο ημερολόγιο της δεκαετίας του '80. Τότε που όλοιι νομίζαμε ότι τέτοιες αποσπασματικές παπαριές είχε γράψει ο μεγάλος χορευτής και χορογράφος, και πολλοί πήραν άλλοθι να λένε αβάσταχτες αισθηματολογίες στη σκηνοθετική προσέγγιση της τρέλλας.)
Μ' άρεσε που αναγνώριζα τους ανθρώπους των Ρωσικών Μπαλέτων χωρίς προσφώνηση, κάπως σαν οικογενειακή υπόθεση (επιτρέψτε μου), και μ' άρεσε που είδα τη σκηνή με τις φάπες στο υψηλό κοινό και τα γνωστά σχόλια.
Δάκρυσα δε ένεκα η πρωτοπορία...

Ήθελα να ψιλοσφαλιαρίσω την πρωταγωνίστρια Άννα Μουγκλαλίς. Μου την έσπασε σ' όλο το έργο. Άμα ήξερε να παίζει και με τίποτ' άλλο πέρα απ' το ξεβράκωτο, θα ήταν ωραία. Τελοσπάντων, δεν τη συστήνω την ταινία, εκτός κι αν έχετε ανάλογους λογαριασμούς με την εποχή και τους ανθρώπους.



Υ.Γ. Είδα διαφημιστικό -τρέιλερ- για έργο-βιογραφία για τη νεαρή Βικτωρία τη βασίλισσα και αντρίχιασα. Σαν να κάνουν αγιογραφία στο Χίτλερ. Έλεος πια με τη στριγγλο-σκρόφα την πουριτανή της καρα-αποικιοκρατίας!!!

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

ΕΧΩ ΑΠΟΡΙΕΣ

Ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης, ως τι εμφανίζεται και σχολιάζει επί παντός επιστητού;
Γιατί κάνουν σαν σε στερητικό σύνδρομο μέχρι να εμφανιστεί στο πάνελ τους οι διάφοροι δημοσιογραφούντες;
Γιατί γελάνε μέχρι τελικής πτώσεως με ό,τι παπαριά πει;
Γιατί το Μπακοδημοσεργουλο κάνει μιμήσεις; Θα βγουν στο βαριετέ; ("Η Λίτσα και η Πίτσα σας περιμένουν στην καινούργια τους φωλίτσα").
Γιατί εκείνη η Λαμπίρη κάνει κι αυτή μιμήσεις; Πρέπει να σιχαθούμε όλες τις καλές ταινίες;
Ποιός στα διάλα βλέπει τέτοιες εκπομπές;
Γιατί η Ράνια θρασκιά θεωρούσε την εκπομπή της ποιοτική;
Γιατί υπάρχει το Άλτερ;
Γιατί υπάρχει το Πάρτυ της ζωής τους;
Γιατί γυρίστηκε το σιλικονούχο Σεξ εντ δε σίτυ-η ταινία; Ανατριχιαστικό.
Γιατί θα γυριστεί το σήκουελ; (Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα).
Γιατί έκανε μόδα το σεξ εντ δε σίτυ ως σήριαλ; Ποιά γυναίκα θα έβγαινε σα σούργελο έξω, ιδίως αν είχε τα πόδια-καβουρομάνα ή καουμπόυ-που-κατέβηκε-απ'-τη-σέλλα σαν της πρωταγωνίστριας; Ποιά φοράει καταχείμωνο σκιστό μπλουζάκι α λα Στάθης Ψάλτης με ροζ σουτιέν από μέσα, φρικτά φω-μπιζού και ψηλοτάκουνα;

Τελοσπάντων έχω κι άλλες απορίες, αλλά έχω να βγω οπότε τις αφήνω διά μιαν ετέραν φοράν...

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

H ΩΡΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ

Στο οικείο μπλογκ βρε, τι σας έχω πει; ανέβα-κατέβα τη μεζονέτα θα πάει το πράμα!

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

ΕΙΔΑ ΤΗ ΝΟΝΙΚΑ...

...αλλά μην το πείτε πουθενά.
Πάντως θεωρώ εκπληκτικό που θυμόταν τα λόγια φυσέκι.
Αλλά είχα την αίσθηση που έχεις μερικές φορές στις δημόσιες υπηρεσίες, ή στο μετρό, πού 'χει κολλήσει ένα ευγενικό παππούδι σε κάτι, ή στη δεξιά λωρίδα, ή στη μέση στο πεζοδρόμιο κι εσύ είσαι φορτωμένος ή βιαστικός και λες "συγγνώμη" και "συγγνώμη" και το παππούδι δεν ακούει, οπότε περιμένεις υπομονετικά να περάσει ή να πει ό,τι θέλει να πει στον υπάλληλο, και λες μέσα σου "τελείωνε ρε παππού" ή άμα είναι συγγενής σου κι έχετε πάει μαζί να του βουτήξεις τη σύνταξη, τον καμαρώνεις και κάνεις υπομονή και ικανοποιημένος βλέπεις ότι δεν τα σκατώνει, αλλά έχεις το νου σου. Ε, έτσι ήταν το καστ χθες βράδυ με την πρωταγωνίστρια.
Αλλά σαν του ξενύχτη τον κώλο πάγαινε ο στόμας, δεν κόλλησε πουθενά, κι εσείς ρεμάλια να τα βλέπετε, που απ' τα ξύδια και τα τσιγάρα ξεχνάτε τι σχόλιο θέλατε να κάνετε. Σιχτίρ με τους άχρηστους που 'χω για αναγνώστες.

Μου 'λεγε κι η κολλητή μου, "δεν έχω πει στο σπίτι τι ήρθα να δω, μην το πεις και με κράξουνε, πες πήγαμε να δούμε κάτι άλλο." Και κοίταγε υποψιασμένη στο διάλειμμα, σαν τους Μακρυκωσταίους, κόντευε να βάλει μουστάκια να μην τη δει κανένας. Μου λέει στο τέλος, "εντάξει χάλια το αποψινό, αλλά τα είπαμε λίγο, που είχα καιρό να σε δω." Και Και δώστου λύσσαξε στην παράσταση: "μα δεν κάνει εκφράσεις η μούρη της, και κοίτα τ' αυτιά πόσο πίσω είναι", το σκασμό δεν έβγαλε. Και "κοίτα όλο γριές είναι ένα γύρω", όλες "μποτοξομένες και 90 χρονώνε."
Δεν την ξαναπαίρνω μαζί σε θεάματα ποιότητας, μ' έπρηξε η γελοία.


Υ.Γ. Για κριτική, στο οικείο μπλογκ με τα αμιγώς καλλιτεχνικά.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

ΕΚΛΟΓΕΣ

Έκτροπα στο Μαράσλειο δεν είχε, αποχή τεράααααααστια είχε, και νίκη του Πασοκ είχε. Ακούγαμε βήματα στη σκάλα, έβγαινε ένας έλεγε "πελάτης!" και καθόμασταν να υποδεχτούμε το γερόντιο. Οι περισσότεροι πελάτες μας ψηφίσανε στο ισόγειο, γιατί ήτανε γεννηθείς το '26, το '19, το ΄23, και δεν είχανε δυνάμεις ν' ανέβουνε. Υπήρξαν όμως και μερικά παππούδια που το 'λεγε η περδικούλα και ανεβήκανε να βρίσουνε που ήμαστον στο δεύτερο όροφο. Επίσης δε θυμόσαντε γιατί ήρθανε.
Δεν ξέρω στα άλλα, αλλά στο δικό μου τμήμα είχε πολλή ησυχία, τάξη και ασφάλεια -δε θα πω περισσότερα, φρόντισα να γίνει αυτό κατανοητό εξαρχής.
Σ' εμάς τις έγκλειστες εκλογομάνες, φέρανε τα παιδιά μας να τα δούμε στο διάλειμμα, είπαμε σε συζύγους και νταντάδες τι να κάνουνε και τα διώξαμε μετά.
Ήταν γυναικοκρατούμενο το τμήμα -δε θα πω περισσότερα, γι' αυτό και υπήρξε σύμπνοια, συνεννόηση και ταχύτητα. Ο γραμματέας που έκαψε πυράκια, άντεξε αρκετά για άντρας.
Ο Σκανδαλίδης ήρθε πρώτος σε σταυροί, και η Διαμαντοπούλου δεύτερη, τρίτος ο Παπουτσής. Μη σας πω ο Αλογοσκούφης και ο Πάκης τι πήρανε, γιατί θα πω κακές λέξεις. Σχετικά πιο βελτιωμένος, ο Αβραμόπουλος, που είπε το αμίμητο "το νοσοκομείο παίδων είναι έτοιμο και εξοπλισμένο για να δεχτεί 300.000 παιδιά". Καμμιά 50αριά δέχεται στις ακλύτερες περιπτώσεις, άσε που τόσα που είπε δεν έχει όλη η Ελλάδα. Επειδή όμως ψηφίσανε και κάτι αβολίδωτα, πήρε κάτι ψήφους.



Αυτό που φοβήθηκα, ήταν το σχολείο: οι τοίχοι, η γύμνια, η παλιατζούρα, τα άβολα καθίσματα, το χάλι το μαύρο. Και το εορτολόγιο στον τοίχο, σαν να 'ταν ο άγιος Παντελεήμονας. Και οι φωτογραφίες κολλημένες με σελοτέιπ. Μου 'ρθε να κλάψω. Αντ' αυτού, έπιασα να συγχύσω τα πιτσιρίκια που θα πάνε από Τρίτη στο σχολείο, σβήνοντας τις ζωγραφιές και τις συζητήσεις που είχανε πάνω στο θρανίο τους...χεχεχε!!!

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΕΛ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Πήγα να παραλάβω αφικνούντα απ' το εξωτερικό, και καθώς περίμενα στις αφίξεις με το αρκουδάκι και το μπαλόνι Welcome to Greece απ' τη μια και τα τσικουλατάκια Λεονιντάς απ' το άλλο, αντιλαμβάνομαι ότι θα έχει αναμο(υ)νή (με κόλλησε το λεξικό του Λύο Καλοβυρνά και λέω κακές λέξεις). Λέω το λοιπόν ας παρατηρήξω ολίγον τι στα πέριξ, διότι η παρατήρησις ισούται με μήτηρ πάσης μορφώσεως.
Βγαίνανε λοιπόν στην πλειοψηφία οπαδές της Ελένης Μενεγάκη, χοντρές, κακοντυμένες, με ξασμένο/καμένο/πλατιναρισμένο μαλλί, στρινγκ, βύζο καταχωνιασμένο κακήν-κακώς μέσα σε σουτιέδες τρία νούμερα μικρότερους, και κολάν με τακούνι/πέδιλο με στρας και γενικά όσα ξεπούλησε η πουτίνκ Σούλα πριν ψοφοκλείσει ένεκα η κρίση.
Βγαίνανε και κάτι ξεμεινεμένες μεγαλοκοπέλες που τα 'χανε κάνει τα δικά τους στα νιάτα τους, και τώρα στα 60 ήτανε με μαύρο καλσόν, τακούνι και κοντό φλοράλ, κάτι σαν ιμιτασιόν Πούτσι, και στυλ Μαίρη Κουάντ, όπως επακριβώς στη μακρινή νεότητά τους. Κάτι σα γκρούπις τριάντα χρόνια αργότερα.
Βγαίνανε και ελληνάρες με μουστάκα.
Κάνει όμως ρε παιδιά ένα ντου, και βγαίνουνε απανωτά μια ομαδάρα γερόντια, ο μικρότερος ογδόντα-φεύγα, που λες αυτούς άμα τους πιάσουνε στο τελωνείο, θα πάνε φυλάκα έτσι όπως κρύβανε πέντ'-έξι εγκεφαλικά έκαστος στη βαλίτσα. Τρόμαξα, λέω ασθενοφόρα έχει εδώ στην εξορία του Θεού που κάνανε το αεροδρόμιο; κι αυτό δεν ήθελε ένα ασθενοφόρο, το ΕΚΑΒ ολόκληρο ήθελε.
Κι επάνω που λέω φύγανε τα ζόμπι, πλακώνουνε αρμαθιά οι γριές. Όλοι οι υπάλληλοι του αεροδρομίου σπρώχνανε καρότσια με γριές απάνω. Και δώστου σταυροκοπιόσαντε όλες που γλυτώσανε και οδήγαγε καλά ο πιλότος. Κοίταγες μέχρι μέσα στην αίθουσα αφίξεων, κι όσο έπιανε το μάτι σου, ήτανε στρωμένη με γριές.
Και μετά ήτανε οι συνήθεις μαλάκες: που σπρώχνουνε τον κόσμο και φταρνίζονται για να σιγουρευτούνε ότι σε διώξανε, και τηλεφωνιούνται με το χάπατο το γιο που είναι μια πόρτα παραμέσα. Ήρθα (λέει προφανώς το ντουβάρι). Ήρθες; Ναι.Πού είσαι; Α...μέσα είσαι. Ναι εμείς είμαστε έξω, θα μας δείς φάτσα-κάρτα μόλις βγεις. Λέω, μην έρθει το κοννέ μου πριν βγει το ζώο, θέλω να δω ποιόν περιμένει η μάνα με το ξασμένο μαλλί το πλατινέ και το κραγιόν στον κυνόδοντα και η γκόμενα η καρατσουλάρα με οχτώ στρώσεις ντουκόχρωμα και τα βυζιά όξω (όταν λέμε όξω, εννοούμε όξω). Είχε ξεχάσει και τη φούστα στο σπίτι. Και βγαίνει ένας βόϊδαρος με αληταμπουρία μαζί, και IQ 0,8, κουρεμένος και με σάκκο αναψυχής απ' το στρατό. Είχε έρθει διάλειμμα απ' τη θητεία το μοσχάρι. Ευτυχώς τον πήρανε και φύγανε, γιατί ήμουνα στο τσακ να τη μηνύσω τη μάνα που έβηχε.


Υ.Γ. Στο αεροδρόμιο είναι εύθικτοι, διότι είπα στο Γερμανό "με συγχωρείτε αλλά μήπως επειδής είσαστε αεροδρόμιο πουλάτε και άλλα παρεξόν απ' αυτά που πουλάτε στα μαγαζιά τα υπόλοιπα;" "...." "Διότι μου κάηκε μια λάμπα μινιόν μπαγιονέτ 65 και δεν πρόλαβα να αγοράσω, και λέω μηνα έχετε εσείς καμιά." "*******"
Τέλος πάντων δεν είχανε, και έχουμε κεράκια στο μπάνιο. Σα φαντασίωση της Ελεονώρας Μελέτης είναι, και πολύ το φέρνω βαρέως.