Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

BLACK LISTED

1. Καφετέρια "Πράπας" (άλλοτε Sweet Home νομίζω), στο Φάληρο. Η τυρόπιτα χωρίς τυρί και 3 ευρώ, να μυρίζει λαδίλα και ταγκίλα, ο καφές χάλια (είπα μέτριο και παρέλαβα πίκρα), το ερ-κοντίσιον να σου παίρνει πλάτες, σβέρκο και να μένεις να γυρνάς ολόκληρος όπως ο λύκος. Το μπλε τζάμι στην οροφή τους μάρανε. Ο αρχονοχωριατισμός στο φουλ.
2. Η τάχα μου παιδική χαρά και η "εσπλανάντ" στην ίδια περιοχή: τσιμέντο, βρωμιά, αυτοκίνητα, σκατο-ύποπτες κωλόφατσες, και αμμοχάλικο χοντρό στην παιδική χαρά. Αίσχος, σε πιάνει η ψυχή σου.
3. Το Φάληρο: η χαρά του τσιμέντου. Είχα χρόνια να σταματήσω -και καλά έκανα. Έχει μετατραπεί σε αθλιότητα, και εφταόρωφα τέρατα. Ή όλη η Αθήνα και η επαρχία αγοράζει προικούλες για τα χαζοσκατόπαιδά της, ή αλλιώς ποιό οικιστικό γαμημένο προβλημα λύνει το παλιό φάληρο; Των μεταναστών;
4. Η οικιστική ασυδοσία προς Παιανία μεριά. Δε λέγεται τι συναντά κανείς. πονάνε τα ματάκια μου ακόμα. Χρειάζεται μαστίγιο στις πολεοδομίες και στους αρχιτέκτονες/μηχανικούς αμόρφωτους σκατάδες και τους δασκάλους που τους μάθανε μαλακίες και τους δώσανε πτυχία. Μα ποιοί σπουδάζουν σήμερα;;;;!
5. Η πλακίτσα να κολλάς αυτοκόλλητα της αρπαχτής σου πάνω στις πινακίδες, και να βάζεις διαφημιστικές πινακίδες μπροστά από τις πινακίδες-σήμανση των δρόμων. Όργιο γίνεται από τέτοια λίγο έξω από τα "επιτηρούμενα" σημεία του κέντρου.
6. Το αυτοκίνητο κάποιου πυροσβέστη που είναι παρκαρισμένο το μισό στο πεζοδρόμιο της Μουρούζη (με τα σπασμένα κωλοπλακάκια, που ένα μυστρί τσιμέντο θέλουνε, δε θέλουνε παραπάνω, κι εγώ το φτιάχνω, έχω χτίσει τοίχο ολόκληρο πανάθεμα το κεφάλι τους). έχει ασυλία ο πυροσβέστης λόγω των πυρκαγιών ή το θέλει και καλά απέναντι απ' το σταθμό για να μεταφέρει εύκολα τις μπάλες μπάσκετ που παίζουνε τα παλουκάρια;
7. Οι καριόληδες που κλείνουν τα πεζοδρόμια με τις κωλομηχανές τους.
8. Ο ξυνομούρης κριτικός που ήθελε ολόκληρο το δρόμο σήμερα για να μπει σε αυτοκίνητο με τη γκόμενα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε γιατί ήταν διπλής κατεύθυνσης και ερχόντουσαν αυτοκίνητα αβέρτα-κουβέρτα. Και μιλάει ως αριστερο-κομμουνιστής ο ξυνίλας και τάχα μου μαλακίες. Ας μάθει τα βασικά της συμπεριφοράς και μετά διορθώνει τη Σάσα Μπάστα.

Αυτά για σήμερα.

Σιχτίρ για μετα-αποικιακό προτεκτοράτο!

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΚΟ












Είναι πολύ όμορφο το αττικό ζωολογικό πάρκο, έχει ένα ωραίο μαγαζί με δώρα για να ενισχυθούν τα οικονομικά του, και μεγάλα νούμερα για κατοίκους. Δυστυχώς μύριζε καπνό χθες, και ο ουρανός είχε ένα χρώμα αλλούτερο...Υπήρχαν και ένα-δυό κακομαθημένα βρωμόπαιδα που κλωτσούσαν τα κάγκελα για να ενοχλήσουν τα ζώα. (Ευτυχώς έχω πολύ άγριο βλέμμα άμα θέλω, και δε χρειάζεται να μιλήσω και να με πάρουν χαμπάρι οι ελεεινοί γονείς τέτοιων αυριανών τεράτων. χεχεχεχε!!!)
Φεύγοντας ήθελα να πάρω τα αρκουδάκια και έναν βαβουίνο που έκανε πιπίλα το δαχτυλό του ο γελοίος, αλλά μας είπαν ότι απαγορεύεται. Το ίδιο και το μπάνιο στη λίμνη με τα αρκουδάκια, παρά τις φωνές και τις παρακλήσεις της κόρης μου (κατά μάνα κατά κύρη...)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕ ΦΩΤΙΕΣ






Στην Παιανία ήταν σαν να είχαν ρίξει δακρυγόνα. Χάλι και θλίψη, και φίλοι απ' το εξωτερικό που ρωτάνε συνέχεια "μα πώς;" Άντε να εξηγήσεις...

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

Περί Κριτικής

Καταρχήν να ευχαριστήσω για τις τοποθετήσεις επί του θέματος, δεκτές -εννοείται- και νέες απόψεις ή/και δευτερολογίες.

Όσον αφορά στα όσα εγώ έχω να πω επί του θέματος, ως επαγγελματίας:

Οποιοσδήποτε έρχεται σ' αυτό το επάγγελμα, έχει προφανώς τις ιδεολογικές, αισθητικές και άλλες "αποσκευές" του. Πρέπει να τις έχει, για να έχει και άποψη. Το αυτό και από την πλευρά των χορογράφων -εν προκειμένω.
Αυτό που εγώ προσπάθησα να κάνω, διότι η άσηση της κριτικής μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους, ήταν αφενός να αποδώσω στον αναγνώστη μια εικόνα των πολλαπλών επιπέδων/πιθανοτήτων ανάλυσης ενός χορογραφικού έργου, και να παρουσιάσω μια νέα επαγγελματική ηθική. Δηλαδή εν ολίγοις, να αλλάξω την εικόνα που βλέπει κανείς ένα έργο (χορευτικής) τέχνης και να αλλάξω την ηθική του χώρου και του επαγγέλματος.
Πρακτικά αυτά σήμαιναν: όχι σχέσεις στο μέτρο του εφικτού με χορογράφους, όχι χάρες, όχι εκπτώσεις. Επίσης, ανάλυση των έργων έτσι ώστε να μπορεί να αισθανθεί κανείς μέρος μιας αισθητικής και της ιστορικότητάς της, δηλαδή, να καταλάβει σε τι πλαίσιο αναφοράς είναι εγγεγραμένο το έργο. Αυτή ήταν η μόνη αποδεκτή συνεισφορά μου στην πορεία του χορογράφου. Κι αυτή η βοήθεια, αν ήθελε, να τη δεχτεί.
Συχνά με κάλεσαν να δω πρόβες και να πω μια γνώμη, δεν δέχτηκα σχεδόν ποτέ, και τις μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού που πήγα, έφυγα χωρίς να πω το παραμικρό. Όχι από τεμπελιά ή σνομπαρία, αλλά διότι αυτό συνεπαγόταν μια σχέση εξουσίας απαράδεκτη στο δικό μου σύστημα αξιών, και επίσης ένα μπλέξιμο κοινωνικό-επαγγελματικής εξάρτησης που οδηγούσε σε έκπτωση της δικής μου ελευθερίας.
Κατηγορήθηκα ότι είχα σχέσεις με κάποιους χορογράφους. Αντάλλαξα σκέψεις και κουβέντες μόνο με εκείνους που μπόρεσαν να σεβαστούν την ελευθερία της γραφής και της γνώμης μου, και να διαχειριστούν επιτυχώς τις αρνητικές κριτικές που έλαβαν από εμένα, όπως και τις θετικές.
Πολλές φορές δέχτηκα προσκλήσεις για καφέ, για φαγητό, για πάρτυ, για συζήτηση. Πιεστικά. Έτσι λειτουργούσε ο κόσμος, όπως αντιλήφθηκα. Όταν οι πιέσεις ήταν μεγάλες, και για να μη δημιουργήσω λάθος εντυπώσεις, πήγα, reluctantly, απρόθυμα, κουρασμένα, σφιγμένη. Θεωρούσα αδιανόητο να διαπραγματευτώ εκ των προτέρων συμφωνίες "κάτω απ' το τραπέζι". Δεν ήθελα να γίνω πιόνι ενός δούναι και λαβείν μαφιόζικου, ανήθικου, και κυρίως που αναπαράγει εξαρτήσεις ακόμη και σε ψυχικό επίπεδο.
Σύντομα αντιλήφθηκε ο κόσμος, ότι δεν είχε να λάβει από εμένα απολύτως τίποτε άλλο, εκτός από δημοσιογραφική δημοσίευση πριν την παράσταση, και τη ρώσικη ρουλέτα της κριτικής μετά την παράσταση. Το αρχειακό υλικό που έχω, μαρτυρά περίτρανα ότι παρουσίασα τους πάντες πριν την παράσταση, ακόμη κι εκείνους για τους οποίους η πένα μου υπήρξε σκληρή -εκ των υστέρων. Πίστευα ότι όλοι δικαιούνται, για χάρη και της αποπεριθωριοποίησησς του χορού, μιας ευκαιρία να κατέβουν ισότιμα στην αρένα, κι από κει και πέρα ήταν δικό τους θέμα και ευθύνη ενήλικων ανθρώπων που έκαναν επιλογές γνωρίζοντας τι συνεπάγεται η έκθεση στο κοινό, και φυσικά την κριτική.
Έφτασαν πολλές φορές αήθεις επιστολές στα δημοσιογραφικά γραφεία και το ΥΠΠΟ εναντίον μου, στη λογική "αφού με κόβεις απ' την επιχορήγηση, θα σε κόψω απ' τη δουλειά σου." Δεν θα σχολιάσω κάν...
Αυτό που είπα στην σύντομη κριτική για το Εννιάμορφο (ίδε προηγούμενο ποστ), είναι ότι πέρα από την επιτυχή ή ανεπιτυχή συναρμογή των κινήσεων (που ναι, μπορεί να είναι πληκτική, με φαντασία, σαν άσκηση πρωτοετών κ.ο.κ.), μου προκάλεσε έκπληξη η επιμονή γυναικών στην ευρώπη του τέλους του 20ού αιώνα, να παρουσιάζουν τις γυναίκες, τον εαυτό τους, τον εαυτό μας, εντέλει, με τροπο που θα το 'χε κάνει η γιαγιά μου. Αυτό που σατιρικά είπα, είναι ότι πρέπει να ανησυχούμε που ακόμα οι γυναίκες καλλιτέχνιδες (καλές ή κακές), αναπαράγουν τα στερεότυπα της πατριαρχίας με την πεποίθηση ότι πράττουν κάτι ανανεωτικό. Θα μπορούσαν να τα αναπαράξουν με τον προβληματισμό ή τη δυσφορία ότι το πράττουν. Αυτό θα σήμαινε ήδη μια μετατόπιση της συζήτησης προς τα εμπρός, αλλά και της κοινωνίας και του χορού. Είμαστε υπεύθυνες για την εικόνα μας. Επίσης είμαστε υπεύθυνες(-οι) για το έργο μας. Υπέυθυνες (-οι)! Δεν είναι κακό να αναλαμβάνει κάποιος την ευθύνη για τις αποτυχίες του, και να τις δεχτεί. Είναι σημείο ωριμότητας, και προφανώς σημείο στο οποίο πάσχει αυτή η κακομαθημένη και ευθυνόφοβη κοινωνία.
Πιστεύω ότι αυτό που ενόχλησε παραπάνω, ήταν ακριβώς το ξεγύμνωμα της "καθυστερημένης" ιδεολογίας πίσω από τα έργα. Αυτό συμπαρασύρει και την αισθητική αξία του έργου, και το τοποθετεί σε ένα εν δυνάμει ιστορικό πλαίσιο καθόλου κολακευτικό για τον εκάστοτε δημιουργό.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

basnia / candy

"...για να εξηγούμαστε, το μήλο είχε την τιμητική του στις "Στιγμές", η Εύα και η Σελήνη στην παράσταση του Εννιάμορφου. Με έκπληξη λοιπόν για το σωτήριον έτος 1996 παρατήρησα ότι το μήλο διατηρεί ακέραια την αξία του στο "χρηματιστήριο" των μεταφορών και των ιδεών, η Εύα κάνει καριέρα χωρίς ψευδώνυμο και η Σελήνη εξακολουθεί να ορίζει τις διαθέσεις της γυναίκας (...) Γεγονότα που με βάζουν στις εξής σκέψεις: αφού θέλουμε να ποζάρουμε για μυστηριακές και ανεξιχνίαστες (sic) γιατί δε βάζουμε και λίγη φαντασία στη χορογραφία να έρθει να ζωντανέψει λίγο παρά καθόμαστε και φτιάχνουμε δήθεν έργα "προβληματισμού"; Έπειτα, τόσα μήλα, τόσο νάζι και απραξία επί σκηνής με κάνουν και αναρωτιέμαι πού είναι η άλλη, απαραίτητη, περσόνα, του αιλουροειδούς -κι όταν λέμε αιλουροειδές, όπως τα είδα τα πράγματα, μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα πάνθηρες και λεοπαρδάλεις. Ούτε κάν τα Σιάμ να σκεφτείτε, γιατί έχουν πολύ δυνατό χαρακτήρα. Κάτι άλλο, πιο ροζ...) Αυτά, ως προς το ιδεολογικό μέρος των παραστάσεων..."
(μέρος της κριτικής για το έργο Εύα αυτή η Σελήνη).


basnia ευγενέστατε κύριε τοποθετηθείτε ελεύθερα επί του θέματος.

candy είχαμε μια συζήτηση στο αυτοκίνητο.

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑ ΤΟ ΒΡΑΔΙ ΜΟΥ

χθες το βράδι οργανόθικαι μια σινεστίασι κοντά στιν πλατία καραϊσκάκι, όπου έχο πάι στο παρελθών σε μια γιορτί τισ ελλινόφονισ κυνότιτας Αγίον Σαράντα, εξετίας το ενδιαφέρον για τιν ενσομάτοσι τον αλλοδαπόν. (τστστσ). το μέρος λεγόταν πίστες και ίταν θαβμάσιο, ρομαντικώ, με τραπεζάκια και αβλή σαν παλιός σινεμάς. βεβεός ακούγαμε στα μεγάφονα τι φοφό με τον ποπό, ποπό!, ένα τραγούδη που μισό και αντιπαθό, αλλά επιδί δεν ίμουν μόνη μου, δεν πηροβώλισα το ιχίο, φέρθικα πολύ καθοσπρέπει.
το φαγιτό ίταν καλό και το πεδί που μας εξιπιρετούσε θάβμα. το άλλο θάβμα, ίταν που από τρις που δόσαμε ραντεβού, γίναμε χίλιοι-δεκατρίς, που λέι ο κύριος Θεοδοράκις, που ίταν εξορία λέι ο μπαμπάς μου, και ίχε φιματίοση. όμος για φιματικός, έχει ίδι ιπερβεί τις προβλέψεις ηλικίας, και μίπος ίτανε κόλπο του κουκουέ λέι ο κύριος Λάμπρος, ο φίλος του μπαμπά μου, που ίναι δεξιός. επίσης κάνει και συμφωνικά έργα, ο κύριος μίκις (που μικρί νόμιζα ότι θα έκανε μουσικί για τον γούντι τον τριποκάριδο, αλλά ίπε ο μπαμπάς μου "μα τι βλακίες λες;" και μου ξεκαθάρισε το θέμα), που ίσος να οφίλετε που τον βασανίσανε στιν εξορία και του έμινε ελάτωμα, και βάζει χοροδίες και μπουζούκια να πέζουνε ορατόρια και να τραγουδάνε κακοπλιρομένι τραγουδιστές, αλλά ας γυρίσο στο θέμα.
όποσ τα ψάρια και τα ψωμιά γίνανε άμπρακατάμπρα χιλιάδες και χόρτασε ο λαός, έτσι κι εμείς οι μπλόνκερς γίναμε πολλοί και εξ αφτού -αλλά και λόγο που καθίσαμε σε πολλά τραπέζια στη σιρά- ίπιαμε στην υγιά τον νιόπαντρον, εφτυχός προλάβαμε πριν γίνει η ιταλική εισβολί και καλέσουν τον δημήτρη (παπαμιχαήλ) στο μέτοπο, και διακοπί ο χορός από το σιγκρότιμα άνο ραχούλας τυρνάβου, και πάι και η αλίκη στην αντίστασι.

ι αλήθια ίναι ότι γνόρισα εξερετικά πεδιά, όλα τους από σπίτι, δε θα εκθέσο εδό ανθρώπους και ονόματα εκτός από τους εκτεθιμένους όπος ο μάλερ@ που ίναι σούπερ και βέβεα ι εσθιματικί ιλικία που ίναι κούκλος και μίλιταντ, και άλλοι που δεν ξέρο αν θέλουν να πο ονόματα. ίταν και μια κυρία μεγάλις ιλικίας, που είχε ντιθεί ζοζό σαπουτζάκι, όπος ι ζοζό μετά τα 70 που ξαναζούσε στο μιαλό τις τιν εποχί που τα 'τρωγε απ' τους βιομήχανους -όποσ λέγανε οι φυλάδες. ι γριά-τανίλα (ή λεγότανε μια νίλα, ή μίπος τα μήλα;), ίρθε με σόρτς, και κρίμα γιατί τρόγαμε ορέα και μας κόπικε ι όρεξη μετά. μερικοί μάλιστα εκδίλοσαν σιμπτόματα βουλιμίας και ανορεξίας και ξεράσανε. παρεκτός απ' τη γιαγιάκα με τα κοντά, το φλεβίτη και την κιταρίτιδα, όλοι ίτανε παιδιά εξέρετα. (διστιχός ίχανε όλοι τους από ένα φίλο χορογράφο και ακόμα πιο διστιχός χορογραφο που έχο κρίνι αρνιτικά, αλλά ας μιν κολίσο σε λεπτομέριες).
έτσι πέρασα το βράδι μου, που έφιγα απ' το σπίτι λέγοντας μη φάτε να με περιμένετε, και μετά επέστρεψα σαν τον παραλιμένο γιο στο επισόδιο ο Αστερίξ και οι δάφνες του κέσαρα, και πάο τόρα να βάλο το μπιζουδάκι απ' του Τύφους του δουλέμπορου (όσοι διαβάσατε το τεφχος αφτό ξέρετε τι λέο), να μαγιρέψει τι συνταγή για τους ξενιχτισμένους και άιπνους.

Σέρνομε στα πατόματα,
και κοιμάμαι αυτόματα

candy thanks for the ride!

ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ
ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ
ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ

ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΙΤΕ!

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ







(Το κότερο το είχα αράξει παραδίπλα για να το θαμάξει ο φάιτμπακ. χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα)

Σάββατο 15 Αυγούστου 2009

fightback@...




επειδή ήθελες χάι πράματα...κοίτα, έχω και κότερο πάμε μια βόλτα; (χαχαχαχαχαχαχαχα)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟ...




Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

ΕΙΚΟΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΩΝ











Η ακρίδα, στη φωτο που είναι μέσα στα χόρτα όχι η άλλη που ήταν 4 μέρες στο μπαλκόνι μας κάνοντας πάνω-κάτω στα κάγκελα, δεν είναι σαν στρατιώτης της Λεγεώνας των ξένων;;; Με το μαντήλι κάτω απ' το καπέλο; Φτυστή!!!


Υ.Γ. Δε μου λες μάλερ@ τι έκανες στον Πόρο; Πάντως έχεις φωτογένεια! (τη γριά δνε την είδα, θα 'χε κρυφτεί κάτω απ' τα βραχάκια το καβούρι...)

Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

Καλοκαιρινοί έρωτες

Καλοκαιρινοί έρωτες1: φαντασίωση ειδυλλιακών στιγμών που επωάζεται στο μυαλό του αρσενικού του ανθρώπου, και περιλαμβάνει σεξ χωρίς δεσμεύσεις (π.χ. «να μου κάτσει καμμία ρε μαλάκα, και μετά μην τον είδατε, πάω φαντάρος/αλπινιστής/φοιτητής στα ΤΕΙ στο Μακρυχώρι»).
Καλοκαιρινοί έρωτες2: ίδια φαντασίωση επωάζει και το θηλυκό του ανθρώπου, μόνο που περιλαμβάνει σεξ με ύπουλα κρυφές προοπτικές δέσμευσης, και άμεσο στόχο την εκδίκηση του υπάρχοντος γκόμενου+δημιουργία της λεγόμενης «καβάντζας» (π.χ. «θα σε μάθω εγώ παλιο-μπιπ, θα πάω με τον πρώτο που θα βρω, και άμα το πράμα έχει ενδιαφέρον τον κρατάω και γι’ αργότερα μην τυχόν μείνω ξέμπαρκη έτσι και το μάθουν οι σχέσεις μου»).
Επί παλαιοτέρου, ήταν αδιανόητο πράγμα οι χωριστές διακοπές με σκοπό τις τρελλίτσες –διότι αυτός είναι ο σκοπός, αλλιώς σιγά που με την έναρξη των διακοπών, θυμήθηκε εις εκ του ζεύγους ότι «θέλω να μείνω μόνος/η να σκεφτώ λιγάκι και να σου πω μανίτσα, don’t call us, we’ ll call you»… Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, ακόμη και τα ερωτευμένα ζευγαράκια θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους κάτω απ’ το ζεστό ήλιο χωρίς το έτερον ήμισυ να χλιμιντρίζει «Νώντα βάλε μου αντηλιακό», «Πού μ’ έφερες; Δε μ’ αρέσει/βαριέμαι/δώσε μου το τηλεκοντρόλ, τα τσιγάρα, το κινητό», «άμε πιο κει ρε Νώντα, με ζεσταίνεις/ δε θέλω/έχω πονοκέφαλο».
Για τους μόνους βέβαια, οι έρωτες είναι ελπίδα, σκοπός και must των διακοπών. Γι’ αυτούς το καλοκαίρι είναι η πιο μίζερη εποχή, διότι μέχρι και η τηλεόραση, είναι τίγκα στις εικόνες με ζευγαράκια που λιάζονται, αλληλοπασαλείβονται και μασουλάνε παγωτά με νόημα (ασύστολα ψεύδη με σκοπό την άνοδο των πωλήσεων των προϊόντων, διότι στην πραγματικότητα η καραμουλάρα η γκόμενα τρώει δέκα-δέκα τα παγωτά, δε σηκώνεται απ’ την καρέκλα, κι όταν σηκώνεται, είναι για να πιάσει με αργούς ρυθμούς τον Κοέλιο και τα τσιγάρα). Πέραν όμως των διαφημιστικών εταιρειών που δουλεύουν ψιλό γαζί τους μπακούρηδες του πλανήτη, είναι και οι κατά τόπους πολιτισμικοί μύθοι που παίζουν μεγάλο ρόλο στη λαϊκή κουλτούρα των καλοκαιρινών ερώτων: κάτι το «Άνναμπελ μύγδαλα» και το κεραυνοβόλημα του χιπαριού με τον τσοπάνη (όπερ καταδεικνύει την εκ φύσεως ελευθεριότητα και επιτρεπτικότητα του θέρους), κάτι το «πάμε για μια τελευταία κατάδυση στα 3.000 πόδια να κυνηγήσουμε άγρια σαλάχια άρρωστη κι ετοιμοθάνατη αγαπημένη μου;» του Λάκη Κομνηνού (όπερ καταδεικνύει το παροδικόν του θέρους και τη μελαγχολία, άμα δε και τον τονισμό του ρητού «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο οργανισμός μας»), έχουν επενδύσει με ιδιαίτερη λάμψη το όλο θέμα και το ‘χουν κάνει must have, αλλιώς δεν έχεις πρόσωπο.
Εντέλει, όλα γίνονται διότι κανένας δε θέλει να νιώσει μοναξιά Χριστούγεννα, Πάσχα και στις καλοκαιρινές διακοπές. Γι’ αυτούς τους δυό μήνες σύνολο, η ανθρωπότητα είναι πρόθυμη να αποκτήσει τα αλλεργιογόνα που λέγονται: πεθερές, μπατζανάκηδες, και θείες εξ αγχιστείας. Θυμηθείτε όμως, ότι επειδή υπάρχει Θεός και τιμωρεί, όσοι πουλάνε την ψυχή τους για 15 μέρες σεξοδιακοπών, θα βγαίνει εφ’ όρου ζωής με την ετοιμόρροπη πεθερά Κυριακή μεσημέρι στην παραλιακή, και θα τρώει προτηγανισμένο γαύρο, κακοψημένη μπριζόλα και κακότροπες πατάτες με καριέρα πίσω τους σαν καμπαρετζού. Διότι αυτή που κρατάει τον παγωτοπύραυλο απέναντί σας, έχει μάνα και σόϊ μεσογειακό. Πράγμα που σημαίνει ότι το σεξ ισοδυναμεί –με τον εκατοστό έστω- με υποχρεωτική αποκατάσταση…

Με την αγάπη μου...