Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

ΕΙΠΕ ΣΑΛΛΛΛΟΝΙΚΗ

ο μάλερ@ και θυμήθηκα την τελευταία φορά που πήγα, ήμουν μια σχεδόν μητέρα, ήτοι το παιδάκι ήταν ακόμη εντός και επί τα αυτά. Όθεν είχα κάτι λιγούρες ανεξέλεγκτες.
Πήρα λοιπόν το τραίνο, και είχα μαζί μου δύο μήλα και μια μπανάνα συν μπουκάλι νερό, να φάμε υγιεινά εγώ και το μωρό.
Στο δρόμο όμως, αφού τα 'φαγα όλα αυτά, μ' έπιασε λύσσα. Λέω θα πάρω ένα μπισκοτάκι να μου περάσει η λιγούρα. Τελοσπάντων, ένα πακέτο από δαύτα αργότερα, κόντευα να φάω τη σκευοφόρο απ' την πείνα. Νά σου και μπαίνει το γκαρσόν και λέει: επιθυμάει κανείς να φάει; όχι του είπανε όλοι, κόντεψα να του χουμήξω εγώ και να κολλήσω σαν το χταπόδι απάνω του μέχρι να γυρίσει απ' την κουζίνα. Είπα όμως σεμνά, να δω τον κατάλογο; Μου τον δίνει και παραγγέλνω φρικασέ (σε τραίνο!!!;), σαλάτα, ψωμί, δεύτερο πιάτο, γλυκό, αντίδωρο, ό,τι είχε τελοσπάντων, τρώω, λέω εντάξει, δε θα φάω άλλο για σήμερα, γιαουρτάκι θα φάμε μαντάμ, ειδοποιώ τον συγκάτοικο, πάω ξενοδοχείο, με είχε πιάσει μια πείνα, λέω καλά, ένα τοστάκι μη λιποθυμήσουμε. (Ξέχασα να πω ότι το γκαρσόν στο τραίνο με ξεσκόνισε, μου κουβάλησε τις βαλίτσες, και γενικά με είχε στα ώπα-ώπα, για προφανείς λόγους.)
Παραγγέλνω ένα κλαμπ-σάντουιτς, μια σοκολάτα, μια σαλάτα σεφ, τα τρώω, λέω ωραία, τώρα στανιάραμε. Πάω βλέπω την παράσταση, με πιάνει μια λιγούρα, λέω ας δω τα διανυκτερεύοντα μεζεδοπωλεία, παίρνω λοιπόν, μια μικρή πίτσα (εννοώ 4 μεγάλα κομμάτια), μια σαλάτα, μια πατάτες τηγανητές, ένα φρούτο, και ένα σαντουιτσάκι, μήπως και το χρειαστώ ξημερώματα και δνε έχει ανοίξει η κουζίνα στο ξενοδοχείο. Τα τρώω, το πρωί, όρμησα στο μπουφέ, να οι μαρμελάδες, τα μέλια, οι σοκολάτες, τα αυγά, ξερνάγανε οι διπλανοί. Με σκούρο γυαλί, καθότι ξενύχτησα τρώγοντας την προηγούμενη. Μέχρι την Αθήνα την επομένη, μασούλαγα.
Το κουλό της υπόθεσης, είναι ότι είχα πάρει μέχρι εκείνη τη στιγμή δύο κιλά όλα κι όλα, και πάω στο μέγαρο για συνέντευξη Τύπου. Λέω δε θα φάμε τίποτας εδώ μέσα το φελέκι μου; Η κοιλούμπα δε φαινότανε, ελάχιστα. Και να 'χω μια δημοσιογράφα, όνομα δεν θα πω, να μου προξενεύει το γιο της. Εγώ να σιχτιρίζω, να κάνω και πλάκα, να κοιτάω και κατά το μπουφέ, κι αυτή εκεί. Της λέω λοιπόν, αχ, καλός μου ακούγεται αλλά σε τέσσερεις μήνους γεννάω, πρώτα ο Θεός, μια άλλη φορά. Το τι έγινε, δεν περιγράφεται, ακόμα αλλάζει πεζοδρόμιο άμα με βλέπει. Τελοσπάντων, φάγαμε ευτυχώς.
Καλός μπουφές, εγώ βουνό είχα κάνει στο πιάτο: και πατάτες, και μακαρόνια, και σαλάτα, και λαχανικά, και κρεατικά και ψαρικά, και τυριά, και τρουφάκια σοκολάτα. Μόνη μου έφαγα, οι υπόλοιποι με κοιτάζανε.
Τι κομπλεξικός κόσμος υπάρχει. Εγώ και επί παλαιοτέρου, ήθελα σοκολάτα μαζί με την πίτσα. Απλώς γίνανε πιο εξαντρίκ οι συνδυασμοί.
Είπε Σαλλλονίκη ο μάλερ@ και θυμήθηκα.


8 σχόλια:

Tanila είπε...

Kαλά έγκυος γυναίκα και πήρες τα βουνά και τα ρουμάνια;
Τι σόι μάνα είσαι;
Αίσχος!
Που είναι το κράτος που επιτρέπει στις έγγυες ν'αλωνίζουν και να τρώνε τον τόπο;

natasha hassiotis είπε...

να σκεφτώ μαρή λιολιόγκω, ότι πήγα να δω και παράσταση που είχε εγκρίνει ο Τσακίρογλου, το απόλυτο αίσχος, με πέντε θεατές από κάτω, θα ουρλιάξω κι εγώ...(αλλά έφαγα όντως τον τόπο.)
(δεν είχε και καντίνα στο μακεδονικών σπουδών το 'ψαξα επισταμένως το θέμα, και λυσσάξαμε της πείνας.)

mahler76 είπε...

αχαχαχαχα εγώ μαρή έτσι τρώω που δεν έχω γκαστρωθεί ακόμα!!!!

stella είπε...

εχετε χαρη που περναω κλιμακτηριο,αλλιως θα γκαστρωνομουν να δειτε εσεις φαι!

να εχω μια αιτια βρε παιδι μου

*ειπε η Στελλα μπουκωνοντας ενα τσουρεκι τερκενλη

natasha hassiotis είπε...

και πού να σας πω, που πέρναγα, έγκυος, έξω απ' το...Χίλτον. και λέω έχω μια λιγούρα, δεν πάω να πιω έναν καφέ με κρουασάν; μπαίνω λοιπόν και λέω αφού ήρθα δεν παίρνω απ' το μπουφέ; μετά λέω, αφού είναι και αργά (εφτά το απόγευμα), δεν τρώω κάτι; μια σαλάτα; παραγγέλνω μια χωριάτικη και έρχεται ένα βουνό να φάει τετραμελής οικογένεια. λέω ωραία, δε θα φάμε και τίποτις άλλο. τρώω τη σαλάτα, λέω δεν τη συνοδεύω με κατιτίς; Εννοείται ότι είχα φάει ψωμάκια, βουτυράκια, λαδάκια, ελίτσες, παπάρες, το γκαρσόν με λάτρεψε. Λέω ας πάρω...ψάρι!!! (δεν μου αρέσει!!!) παίρνω μια ψαρούκλα (!) την τρώω, μαζί με τη σαλάτα-γίγας, τα ψωμιά, τις παπάρες και όλο το λαδολέμονο, το γκαρσόν μου φίλαγε τα πόδια και μου έβρεχε το ψαράκι με λαδάρες. Μετά λέω εκείνο το γλυκό τι να γίνεται; μου λέει ο ιάγος το γκαρσόν, να πάτε στο μπουφέ, έχουμε ωραίες τάρτες (διαίτης). ε λέω άμα είναι διάιτης να πάω. γεμίζω το πιάτο που ήτανε για φαγητό με γλυκά. τα τρώω, και λέω από φρούτα τι έχει το μαγαζί; το γκαρσόν κόντευε να με ζητήσει σε γάμο. μου λέει, στο μπουφέ, θα δείτε. παίρνω πάλι πιάτο για φαί και ορμάω. τρώω ότι υπήρχε, μετά λέω από σόδες τι έχετε; κατεβάζω ένα περριέ, πληρώνω κι ένα λογαριασμό άστα να πάνε, και προχωράω υπερήφανα προς την έξοδο. το γκαρσόν να κλαίει που έφευγα και να τραγουδάει "μια κυρία φεύγει, μια σωστή κυρία..." Αφήστε τα μεγάλη συγκίνηση.

mahler76 είπε...

μια σωστή qιουρία αγάπη μου δεν τρώει τον περίδρομο σε 2ης κατηγορίας καπηλειά...ε ξενοδοχεία ήθελα να πώ.

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Αυτός ο αποπάνω ο μαλερ σαλερ μας κατέστρεψε.
Κι έπειτα αναρωτιέσαι για το σιξ πακ κοιλιακο μου συστημα τόχω εσωτερικό κι όχι σε κοινή θέα.

Ευτυχώς που δεν εχεις ανακαλύψει ΚΑΙ τα πατσατζιδικα.
(btw οι καλύτερες γνωριμίες στην πόλη)

Tanila είπε...

Aυτό δεν είναι κιουρία αγάπη μου.
Μια κυρία τρώει λίγο και διακριτικά.
Αυτό λέγεται ο "αχόρταγος" εν ώρα εργασίας.
Χαβούζα έ χαβούζα.