Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Ω ΤΙ ΩΡΑΙΟ ΝΤΙΜΠΕΙΤ!


Βαμένοι, μούτρο και μαλλί, ντυμένοι, μακιγιαρισμένοι -πρωταθλητές η Παπαρήγα και ο Καρατζαφέρης/Μπερλουσκόνι/καναλάρχης- όλοι χθες, και απέναντι, οι σεμνοί και τίμιοι που έθεταν με τρεμάμενη φωνή ή αποφασιστικότητα τις ερωτήσεις. Σαν να υπήρχε σεβασμός, σαν να υπήρχαν θεσμοί. Αυτό μ' αρέσει σ' αυτή τη χώρα που ανακάλυψε την αναπαράσταση, το θέατρο: όλα γίνονται σαν να ήταν κάτι άλλο. Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας...Στα όρια του τραγικού -όταν δεν είναι τραγέλαφος.

Τελοσπάντων, βιάζομαι τώρα, έχω και τη βάφτιση της μπουμπούς και τρέχω.



Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

ΑΧ ΤΕΛΕΙΟΟΟΟΟ!!!




κοιτάξτε τελειότητα, κοιτάξτε το μπαλέτο στο χορευτικό τύπου συρτάκι. Και το κεφάλι πίσω στο ρεφραίν!!! ποιός Φωκάς Ευαγγελινός και ποιός μπαρμπα-Σάκης...Θεά! θεά!




Καλημέρα



Έτσι για καλημέρα!

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

ΕΙΠΕ ΣΑΛΛΛΛΟΝΙΚΗ

ο μάλερ@ και θυμήθηκα την τελευταία φορά που πήγα, ήμουν μια σχεδόν μητέρα, ήτοι το παιδάκι ήταν ακόμη εντός και επί τα αυτά. Όθεν είχα κάτι λιγούρες ανεξέλεγκτες.
Πήρα λοιπόν το τραίνο, και είχα μαζί μου δύο μήλα και μια μπανάνα συν μπουκάλι νερό, να φάμε υγιεινά εγώ και το μωρό.
Στο δρόμο όμως, αφού τα 'φαγα όλα αυτά, μ' έπιασε λύσσα. Λέω θα πάρω ένα μπισκοτάκι να μου περάσει η λιγούρα. Τελοσπάντων, ένα πακέτο από δαύτα αργότερα, κόντευα να φάω τη σκευοφόρο απ' την πείνα. Νά σου και μπαίνει το γκαρσόν και λέει: επιθυμάει κανείς να φάει; όχι του είπανε όλοι, κόντεψα να του χουμήξω εγώ και να κολλήσω σαν το χταπόδι απάνω του μέχρι να γυρίσει απ' την κουζίνα. Είπα όμως σεμνά, να δω τον κατάλογο; Μου τον δίνει και παραγγέλνω φρικασέ (σε τραίνο!!!;), σαλάτα, ψωμί, δεύτερο πιάτο, γλυκό, αντίδωρο, ό,τι είχε τελοσπάντων, τρώω, λέω εντάξει, δε θα φάω άλλο για σήμερα, γιαουρτάκι θα φάμε μαντάμ, ειδοποιώ τον συγκάτοικο, πάω ξενοδοχείο, με είχε πιάσει μια πείνα, λέω καλά, ένα τοστάκι μη λιποθυμήσουμε. (Ξέχασα να πω ότι το γκαρσόν στο τραίνο με ξεσκόνισε, μου κουβάλησε τις βαλίτσες, και γενικά με είχε στα ώπα-ώπα, για προφανείς λόγους.)
Παραγγέλνω ένα κλαμπ-σάντουιτς, μια σοκολάτα, μια σαλάτα σεφ, τα τρώω, λέω ωραία, τώρα στανιάραμε. Πάω βλέπω την παράσταση, με πιάνει μια λιγούρα, λέω ας δω τα διανυκτερεύοντα μεζεδοπωλεία, παίρνω λοιπόν, μια μικρή πίτσα (εννοώ 4 μεγάλα κομμάτια), μια σαλάτα, μια πατάτες τηγανητές, ένα φρούτο, και ένα σαντουιτσάκι, μήπως και το χρειαστώ ξημερώματα και δνε έχει ανοίξει η κουζίνα στο ξενοδοχείο. Τα τρώω, το πρωί, όρμησα στο μπουφέ, να οι μαρμελάδες, τα μέλια, οι σοκολάτες, τα αυγά, ξερνάγανε οι διπλανοί. Με σκούρο γυαλί, καθότι ξενύχτησα τρώγοντας την προηγούμενη. Μέχρι την Αθήνα την επομένη, μασούλαγα.
Το κουλό της υπόθεσης, είναι ότι είχα πάρει μέχρι εκείνη τη στιγμή δύο κιλά όλα κι όλα, και πάω στο μέγαρο για συνέντευξη Τύπου. Λέω δε θα φάμε τίποτας εδώ μέσα το φελέκι μου; Η κοιλούμπα δε φαινότανε, ελάχιστα. Και να 'χω μια δημοσιογράφα, όνομα δεν θα πω, να μου προξενεύει το γιο της. Εγώ να σιχτιρίζω, να κάνω και πλάκα, να κοιτάω και κατά το μπουφέ, κι αυτή εκεί. Της λέω λοιπόν, αχ, καλός μου ακούγεται αλλά σε τέσσερεις μήνους γεννάω, πρώτα ο Θεός, μια άλλη φορά. Το τι έγινε, δεν περιγράφεται, ακόμα αλλάζει πεζοδρόμιο άμα με βλέπει. Τελοσπάντων, φάγαμε ευτυχώς.
Καλός μπουφές, εγώ βουνό είχα κάνει στο πιάτο: και πατάτες, και μακαρόνια, και σαλάτα, και λαχανικά, και κρεατικά και ψαρικά, και τυριά, και τρουφάκια σοκολάτα. Μόνη μου έφαγα, οι υπόλοιποι με κοιτάζανε.
Τι κομπλεξικός κόσμος υπάρχει. Εγώ και επί παλαιοτέρου, ήθελα σοκολάτα μαζί με την πίτσα. Απλώς γίνανε πιο εξαντρίκ οι συνδυασμοί.
Είπε Σαλλλονίκη ο μάλερ@ και θυμήθηκα.


Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

ή -εναλλακτικός τίτλος- σε τι "Αστραχάν" επενδύει το μάνατζμεντ αυτής της χώρας,
ή -δεύτερος εναλλακτικός τίτλος- τι μυαλό κουβαλάει ο επιχειρηματικός μτηλε-εγαλομπακαλικός κόσμος της αρπαχτής κ.ο.κ.

Βίκυ Καγιά: είναι δυνατόν να δώσεις δουλειά στο πρώην ξεχασμένο μοντέλο απ' τα early '90s, και να τη θεωρήσεις γκανιάν, όταν ρε άνθρωπε την έχεις δει και στα χαζό-σόου που παρουσίαζε τι πατάτα ήταν; Όχι, εκεί να μπει η νεόκοπη των νεόπλουτων σαλονιών στην τηλεόραση και καλά! Αρκεί που το ήθελε το κορίτσι, τα υπόλοιπα, όπως το να είναι κατάλληλη για τη δουλειά, είναι ζητήματα δευτερεύοντα. Και μετά, σου λέει, ας αδειάσουμε από κόσμο το πλατώ της εκπομπής, γιατί αποδίδει καλύτερα σόλο η Καγιούλα. Θα αποδώσει και με σόλο τηλεθέαση.

Ληγμένες συνταγές τύπου κους-κους: έκανε ό,τι έκανε η εκπομπή άει στο καλό, που τα μέλη της, προκειμένου να κρατήσουν τη θέση με νύχια και με δόντια, έχουν πλέον βγάλει όλη την κιτρινίλα και το δηλητήριο. γκλιαχ!

Κάτι πολιτικές εκπομπές που δεν τις βλέπει κανένας, στην ΕΡΤ, τύπου Press και πώς τη λένε την άλλη με το διευθυντή του ραδιοφώνου του Δήμου Αθηναίων, ούτε τον τίτλο δε θυμάμαι. Άμα αντιμετωπίζετε αυπνίες, κλείστε τον ήχο γιατί λέγονται παπαριές, και παρακολουθείστε τον αργόοοο ρυθμό του σκηνοθέτη και την σαλιγκαροταχύτητα των τεκταινομένων. Σαν πουλάκια θα κοιμηθείτε, εκτός αν αρχίσετε να σκεφτόσαστε πού πάνε τα λεφτά σας μέσω της ΔΕΗ.

Ο Σάκης Ρουβάς: αυτή η υπερεκτιμημένη αηδία, άμουσος και -ως ειδική μπορώ να πω- χάλια χορευτικά, που κλωστάει άρυθμα και κουνάει τα βυζιά του επί σκηνής τριάντα χρόνια τώρα, και θεωρείται τάχα μου το όνειρο των τηνέιτζερς. Ναι, σε κάποιο κωλοχώρι που όταν περνάνε οι κατσίκες, λένε "περνάει το θηλέων". Το βλέμμα του μεσήλικα -με την καλή έννοια- είναι αλλιώτικο απ' του νέου ανθρώπου όσο μπότοξ και να το ποτίσει, κι ο Σάκης είναι καρικατούρα νεότητας. γκλιάχ!

Οι μεσημεριανούδες. Ουδέν σχόλιον.
Οι απογευματινατζούδες.
Οι κοσμικοβραδινατζούδες. (Είπαμε: ουδέν σχόλιον!)

Η Ρούλα Κορομηλά, η θείτσα που θυμήθηκε την παλιά εκπομπή της αγγλικής τηλεόρασης, που εκεί, ένας μαυρούλης ψευδός και τάχα μου αυστηρός, πήγαινε και κουτσονοικοκύρευε, για δύο εβδομάδες, ανθρώπους εθισμένους να ξοδεύουν τα κέρατά τους σε άχρηστα και να χρεώνονται. Να θελήσει κανείς να βάλει τη Ρουλίτσα την ξεπεσμένη τηλε-κάτι στο σπίτι του, ε είναι άξιος της τύχης του.

Η Άννα Βίσση τη συνοδεία επιθέτων όπως "απόλυτη σταρ". Απόλυτη μπουζουξού υπήρξε αναμφισβήτητα, διότι υπήρχαν εποχές που ξεπούλαγε ακόμα και σκατοτράγουδα. Τώρα όμως είναι μια μεγάλη γυναίκα που κρατιέται σαν τον δράκουλα στην αιώνια νεότητα και δε σοβαρεύεται, αλλά μιλάει σαν 15χρονο, μόνο που είναι προφανώς μάνα τριαντάχρονου, και ως εκ τούτου, φέρνει σε Γαρδέλη σε ταινίες του '80, όταν μιλούσε το jargon των τσολίων των δυτικών προαστίων της εποχής. Ας τη μαζέψει κάποιος τη γιαγιάκα, ή ας μετακομίσει μόνιμα στην Αστόρια να ψήνει χαλούμι, αντί να δίνει με τη σπασμένη φωνή συναυλίες, χοροπηδώντας μπροστά σε αδιάφορους ρεζίληδες που κάνουν χαβαλέ.

Άντε, αυτά προς το παρόν.



Τρίτη 19 Μαΐου 2009

GOLDEN BOYZ

Ο οδηγός κάποιου ΚΟΝΤΟΥ μα πολύ κοντού, μόλις που φαινόταν ο κομπλεξικός απ' το κάθισμα του συνοδηγού, ενός τεράστιου τζιπ με φυμέ τζάμια, απ' αυτά που καταστρέφουν την ατμόσφαιρα της πόλης ακόμη περισσότερο κι έχουν απαγορευτεί παντού εκτός απ' τη Μπανανία που κατοικούμε, όχι μόνο ανέβαινε ανάποδα τη Μαρασλή, αλλά αποφάσισαν ότι πήξανε στην κίνηση και με ξαφνική αποφασιστικότητα, ήρθε και καρφώθηκε με ταχύτητα στην Υψηλάντου το καθήκι, αφήνοντας άφωνους περαστικούς, γιαγιάδες, παππούδες, και ασθενείς του Ευαγγελισμού.
Φρόντισα, αν διάβαζαν χείλη, να μάθουν ότι τους είπα μαλάκες και αρ...δια.
Αριθμοί πινακίδων: ΖΖΧ5970.

Άειντε, να χαίρεται ο μικρομοριακός το τζιπ του και τη γραβάτα του.


Σάββατο 16 Μαΐου 2009

ΜΕΡΙΚΑ ΤΟΠ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑΤΑ...

(Κάνω αντίπραξη στη γριέτζω που έβαλε τη μαγιονέζα, και)
δηλώνω ότι τα μεγάλα σουξέ του μωρουδιακού νάνι-νάνι είναι: (γιουροβίζιον νανουρίσματος, τουέλβ πόιντς, Γκρες, νυλ πουάν)

Συρτάκι (Σακκελάριος)
Ορχηστρικό (σαν μπαλάντα Χατζιδάκι)
Μενούσης
Δημήτρη μου Δημήτρη μου (εδώ το κοινό πετάει τα παιχνίδια στον καλλιτέχνη από ενθουσιασμό και ζητάει μπις)
Ρικο ρικο ρικοκο (εδώ το κοινό σκίζει τα πάμπερ του)
Το ναυτάκι του Αιγαίου (για να ησυχάσει το κοινό και να ξενερώ)
Ζόρμπα δε Γκρήκ
Αμπεμπαμπλόμ (με μπουφ στην αρχή) -(το κοινό κολλάει λίγο, και θέλει καμιά 20ριά φορές το μπουφ)
Γιάννη μου το μαντήλι σου (καλά, μιλάμε για δέκα μπις)
Σαμαρίνα (καίμε τραπεζομάντηλα)
Δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη (εδώ το κοινό, επειδή το όνομα είναι ίδιο με του παιδίατρου και τα λόγια λένε "τα παιδάκια τα καημένα", συγκινείται)
Χάμπτυ Ντάμπτυ
ABCD (ανάθεμα την αμερικάνικη κουλτούρα)
Αυτοσχέδια άσματα με ομοιοκαταληξία (άτιμο και στριμένο κοινό που τον ξεζουμίζεις τον καλλιτέχνη)
Πάρε με στο τηλέφωνο (εδώ το κοινό θυμάται τη θειά του στην Αγγλία και δίνει εντολές "θεία-Λίκα")
Ηλιοβασιλέματα
Όπου Γιώργος και μάλαμα
Μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια (μπις ατελείωτα)

Παραγγελιές






Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

ΠΟΙΟΣ KILL BILL και ΠΟΙΟΣ DESPERADO...






(το ξίφος είναι χατόρι χάνζο -τεστ για τους διαβασμένους...χαχαχα)

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ...

...αλλά σας αφιερώνω ένα τραγούδι που αγαπώ πολύυυυυ







Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

ΣΑΠΟΥΝΟΠΕΡΑ ΑΞΙΩΣΕΩΝ

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ...

...τζάμπα μάγκες που απεγνωσμένα θέλουν να ακουστούν, και γράφουν άρες-μάρες. Όπως αυτός που σε μπλογκ πάνω στο οποίο έπεσα τυχαία, έκανε έρευνα για μένα (!) για να δει ποιό το επάγγελμά μου, αν το ασκούσα σωστά και από πού και ως πού έγραφα κακίες (...) για τους άρχοντες της τι βι, αναρωτιόταν πώς σοβαρή εφημερίδα συνεργαζόταν μαζί μου και ανακοίνωσε με χαρά ότι δε βλέπει να γράφω πια για τα καλόπαιδα τα τηλεοπτικά. Χώρια που θίχτηκε με όσα λέω για τη Μαντόνα στο μπλογκ ΜΟΥ. Αχ αυτή η ανωνυμία του διαδικτύου, πόσο θράσος και τζάμπα μαγκιές χωράει...Και βεβαίως τα απωθημένα του καθενός.
Δεν θα κερδίσει επισκέψεις

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

που είδα και πέρασα καλά: Puerto Grande, Λόγω Φάτσας, Τιτανικός.

Είχα τόσο καιρό να περάσω καλά σε παράσταση, που είχα ξεχάσει πώς είναι.

Μέχρι που μου 'ρχότανε να χαμογελάσω στους διπλανούς.

Είμαι φαν του Μανώλη Δεστούνη.


Κυριακή 3 Μαΐου 2009

ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ...

...το ξανάκανε η μπουμπού...Αυτή τη φορά μπροστά στο φυλάκιο, και στον ενικό: "α, η κοπέλα!" Εμείς οι υπερήφανοι γονείς κάναμε ότι δεν ακούσαμε, και είπαμε κάτι τύπου "θα βρέξει;", "ναι, νομίζω θα βρέξει", "δε σου είπα να πάρεις ομπρέλα;", "είδες; το ξέχασα, γι' αυτό πάμε να φύγουμε".