Πριν πολλάααα-πολλά χρόνια δούλευα στην ηρωική εφημερίδα της αριστεράς (sic), την Αυγή, και μου λέει τότενες ο αρχισυντάκτης, δε γράφουμε έναν απολογισμό του έτους που πέρασε; Έτσι ένα εφτακοσαράκι (αριθμός λέξεων βρε άσχετοι) άντε και λίγο παραπάνω, παρόντος του πελάτου κόπτεται ο κιμάς, και να πεις τι έγινε από όσα άξιζε να αναφερθούν, καλά και άσχημα.
Άει μαρή του λέω, θα γίνει χαμός. Άει μαρή, ξαναλέει κι αυτός, σιγά την τέχνη, που θα ασχοληθούνε κιόλας. Του λέω, να τα πω ειλικρινά ή να τα ομορφύνω; (ρητορικό το ερώτημα διότι σιγά και που θα τα άλλαζα...) Να τα πεις όπως έγιναν, μου λέει. Άει καλά, του λέω. Χέσε με Χασιώτη, μου λέει. Να πα να γ...., του λέω, διότι στο πολιτιστικό οι συνομιλίες ήταν ανέκαθεν υψηλού επιπέδου.
Και έγραψα. Δεν θα σας κουράσω με όλο το κείμενο, ή μάλλον σκασίλα μου, θα σας κουράσω, άμα βαρεθείτε μη σώσετε και το διαβάσετε.
Σωτήριον Έτος 1997, τέλη, Δεκέμβρης. Οι γκόμενοι ανθίζανε στα λιβάδια, στην κυβέρνηση ήταν το Πασόκ, στο ΥΠΠΟ κάποιος απ' όλους τους άχρηστους, οι χορογράφοι κάνανε αρπαχτές τις επιχορηγήσεις, εγώ ζήταγα έλεγχο οικονομικό, προσπαθούσα να κόψω απ' τα λεφτά τη Νικολούδη, όλοι ήμασταν νεότεροι, και μερικοί μαλάκες εξ ημών, πιστεύαμε ότι άξιζε τον κόπο να θυσιάσουμε μερικά πράγματα για να εξευγενιστεί η κωλοχώρα και οι κάφροι που την κατοικούν κατά πλειοψηφία, οι επισκέπτες του μπλονκ εξαιρούνται. Αρχινάει το κείμενο:
Δεν ήταν και λίγα τα σημαντικά γεγονότα στο χορό το 1997. (ευτυχείτε) Άλλα άσπρα, άλλα μαύρα κι άλλα γκρίζα, μας έκαναν να χαρούμε, να απογοητευθούμε, να γελάσουμε μέχρι δακρύων ή να θυμώσουμε. Να η δική μας αποτίμηση, αρχίζοντας από την περιώνυμη πολιτιστική πρωτεύουσα που ήταν χρώματος "μαύρου" για την ανοργανωσιά, την αδιαφάνεια, την έλλειψη ευγένειας και επαγγελματισμού, το κακό γούστο και τον επαρχιωτισμό της. Αν είδατε τις τελετές έναρξης και λήξης, έχετε δε παρακολουθήσει και τα τεκταινόμενα σ' όλη τη διάρκεια του παρελθόντος έτους, καταλαβαίνετε τι λέμε. Αν ταξιδέψατε μέχρι εκεί, ακόμη περισσότερο. (Ένα σχόλιο εδώ, άσχετο με το χορό, αλλά σχετικό με την πολιτιστική: στην έκθεση των θησαυρών του Αγίου Όρους γιατί δνε ανοίχτηκε βιβλίο επισκεπτών; Είχαμε μερικά ενδιαφέροντα σχόλια να κάνουμε στους κολοσσούς της ορθοδοξίας και τους περί αυτών για γάτες, σκύλους και λοιπά συμπαθή τετράποδα που στην περιοχή "φύονται" σε γένος αρσενικό και μόνο...Έχει και η Εύα τα όριά της άγιοι πατέρες!)
Γκρί και παρ' ολίγον μαύρο στο φεστιβάλ χορού τςη Καλαμάτας με μερικές κακές επιλογές του φετινού προγράμματος (έχουμε γράψει σχετικά), αλλά και για τον υφέρποντα παραγοντισμό (είναι άραγε ελληνικό φαινόμενο απαρέγκλιτα εμφανιζόμενο;) Φαίνεται ότι οι Δυτικές Αυλές και οι εκεί διαπλεκόμενες σχέσεις έμειναν απωθημένο για το σκλαβωμένο ελληνισμό, που σταθερά αξιοποιεί τη δική του, πιο σύνθετη εμπειρία από το οθωμανικό Γιλδίζ. Γλυτώνει το μαύρο χάρη στην τρίσα Μπράουν και τους Μπουβιέ-Ομπαντιά, καθώς και την έκδοση -έστω- ενός λευκώματος που πραγματοποίησε.
Γκρί στην κατηγορία ερασιτεχνών κατατάσσουμε την ετήσια παράσταση των αποσυαστών της κΣΟΤ στο Ρεξ. ο λόγος είναι η παγιοποίηση της επανάληψης του ύφους και η μυρωδιά κλεισούρας του συστήματος. παράκληση: όχι άλλη ξεζουμισμένη μάτσο χορογραφία γι' αυτά τα παιδιά.
Μαύρο σε παραστάσεις όπως οι "Όψεις της σελήνης" της Λ. Βελισσαρίου ή το τετράπτυχο της ομάδας Προσκαιρη Σύνθεση της Ντ. Καλεθριανού. Μαύρο επίσης στην πεπαλαιωμένη άποψη για το χορό και το μπαλέτο ειδικότερα, που περνάνε σχολάρχες σ' αυτή τη χώρα της αμάθειας και της αβελτηρίας στους αυριανούς επαγγελματίες. Το "μαύρο" ταιριάζει και στις γιαγιάδες του χορού με τον υφέρποντα αυταρχισμό των κλάδων ελαίας του Ολυμπισμού, τον ατέρμονα ρυθμό και τις αναμνήσεις ενός αποκαθαρμένου Μεσοπολέμου, στοιχεία όλα μαζί, που μεταφέρονται και στις εκδόσεις για την τέχνη του χορού.
..........................................(άσπρο σε μερικές παραστάσεις της χρονιάς, Μίχο, Ρήγο, Παπαιωάννου).
Μαύρο στον Όλεγκ Βιβογκράντοφ, αειθαλή τσάρο πασών των πολιτευτικών γραμμών και τάχα μου φρέσκια διαλογής χορογραφικής (παρ-)ικμάδας. "Έφτυσε" τους χορευτές του δημόσια, τα πήρε, και τον λιβανίσανε κιόλας. Η δε "Σταχτοπούτα"-Μπάμπουσκα, έβγαζες, έβγαζες κομπάρσους επί σκηνής και τελειωμό δεν είχαν, εξ ου και ο χαρακτηρισμός), ευτυχώς πήγε στα αζήτητα αυτό το χειμώνα.
Μαύρο στα κάθε λογής ολολύζοντα αθύρματα. Είναι το ιδιότυπο περιθώριο των "παρεξηγημένων καλλιτεχνών" που αναθεματίζει κριτικούς και ομότεχνους κάθε φορά που η "προσφορά τους στον πολιτισμό και στην τέχνη του χορού" (ποιός; τι; πώς;) δεν επιδοκιμάζεται. Έτσι, όλοι αυτοί, οι εν πλάνη διατελούντες, μόνιμοι αναξιοπαθούντες φιλοξενούμενοι εφημερίδων, δικαιώνονται και βγαίνουν απ' τη λήθη τη μέρα που δημοσιεύεται το γράμμα τους. Το χειρότερο; Το ξέρουν και οι ίδιοι. Καταδίκη τους είναι να μετακινούνται εσαεί τοίχο-τοίχο.
........................................(ευχές και πρόσκληση να δούμε τα πράγματα αισιόδοξα).
(Είχε και μια ωραία φωτογραφία το κείμενο, από την τελική υπόκλιση σε επίδειξη μόδας του Ντιόρ).
Την καλημέρα μου!