Τρίτη 28 Απριλίου 2009

ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΣΕΦ ΜΙΛΑΜΕ...!

άκρη αριστερά: το μωβ είναι ένα πλαστικό που το χρησιμοποιείς για βάζα κλπ. που θέλουν πολλή δύναμη να ανοίξουν. Το άσπρο συγκρατεί τον κρόκο του αυγού και η βίδα, πάει στο καλαμπόκι.

δίπλα: βιδούλες σε σχήμα καλαμποκιού για το καλαμπόκι. μίνι-λεμονοστίφτης, ατομικός για το τραπέζι. άσπρο πλαστικό για να μην αδειάζει το περιεχόμενο της κονσέρβας όταν την αναποδογυρίζουμε, και "χτένα" που συγκρατεί το κρεμμύδι όταν το τρίβουμε στον τρίφτη, γιατί βρωμάει και μπορεί και να χτυπήσουμε το ζαχτυλάκι μας.
αριστερά: για το λεμόνι, για το μέλι, για το βούτυρο.

κάτω: για τα φακελλάκια του τσαγιού, για τα κουκουτσάκια του μήλου, για τα κουκουτσάκια του βύσσινου.













Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

ΜΑΓΕΙΡΕΨΑ

Κι όπως έλεγα στον μάλερ@ έκαψα το χεράκι μου. Κι εν πάση περιπτώσει, δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι όσοι ξέρω μου λένε ότι δε μαγειρεύω καλά!!!; Εγώ δε βλέπω κανένα πρόβλημα, και το παιδάκι μου επίσης, εκτός από μερικές φορές που μπούκωσε, με κοίταξε κι έβαλε τα κλάματα μέχρι που μπλάβιασε. Αλλά αυτό είναι μωρό, δεν καταλαβαίνει.
Σκέφτομαι ότι θα μπροούσαν να κάνουν χορωδία όσοι μου το 'χουν πει, και να το τραγουδήσουν σε ορατόριο (σύνθεση Μικής). Το αποδίδω σε προκατάληψη και κακότητα, ενδεχομένως και ζήλεια.
Εντάξει, γλυκά δεν ξέρω να φτιάχνω, αλλά φαγητά ξέρω. Όχι σαλάτες (μελιτζανο-πατατο-τυρο κλπ.), αλλά ξέρω φακές, κοκκινιστό μπλουμ, λαχανικά μπριαμοειδή, σούπες έτσι κι έτσι, ψητά εκτός από κοτόπουλο, έμαθα ρεβύθια, κιμά με ρύζι/σπανακόπιττα/μακαρόνια/χωριάτικη, μπιφτέκια σκέτο κρέας, και ψάρι ψητό. Ε δεν είναι και λίγα!
Και έχω όοοολα τα σύνεργα της κουζίνας: ξεκουκουτσωτή μήλων, συγκρατητή κρόκου αυγού, πηρουνάκι για αστακό, στιφτάκι ατομικό για λεμονάκι, βιδούλες για καλαμπόκι, κουτάλες, κουταλάκια, κουταλίτσες, πηρουνάκια, μαχαιράκια, ψαλιδάκια, τροχιστή, συγκρατητή της κονσέρβας άμα αδειάζεις ανάποδα το νερό, φουρκέτα για το κρεμμύδι, βούρτσα για τα μανιτάρια, βούρτσα για τα καρότα, σαπούνι ειδικό για όταν πιάσεις ψάρι, κρεμμύδι, σκορδόπρεσσα, τυροχριτς-χριτς, σίτες, σιτούλες, σιτάκια, λαβίδα για στύψιμο του τεϊοφακελλακίου, σιτάκια για το τσάϊ, και άλλα διάφορα.
Έχει κανείς τόσα άμα δεν ενδιαφέρεται για τη μαγειρική;

OOPS! We did it again!

Ξαναπήγαμε στον Εθνικό κήπο.

Τάμα το 'χουν οι εύζωνοι να βγαίνουν την ώρα που πάμε εμείς;

Ε, κι εμείς τάμα το 'χουμε να φωνάζουμε "Οι κοπέλες!!!"


Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ: "ΜΑΝΟΣ!"

"Μάνος!" (Μανός, για την ακρίβεια) ανέκραξε όλο το Μπαλέτο Μπεζάρ στο τέλος των δακρύβρχτων χορογραφιών στη μουσική του Έλληνα συνθέτη. Το κοινό, παρασυρμένο από κάποια έξαρση υπερπατριωτισμού, κολακευμένο που ο Μανός -και ο Μικής- είναι γνωστοί στο εξωτερικό και πουλάνε ακόμα (μαζί με τους ντεμής, Βαγγελής, Μουστακής), σιγοτραγούδησε τις μελωδίες και καταχειροκρότησε την ομάδα του Μ. Μπεζάρ, του παλιού μας γνώριμου που ενσαρκώνει ακόμη στα έργα του το παλαιό και επιτυχημένο τρίπτυχο-μόττο του ελληνικού πολιτισμού: λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τ' αγόρι μου (μα νομίζω ότι είδα κιόλας τη Μαρινέλλα στο Ηρώδειο!)
Το πρώτο μέρος της γιγαντιαίας καλοκαιρινής αρπαχτής του Μπαλέτου Μπεζάρ είχε τίτλο "7 ελληνικοί χοροί", σε μουσική Θεοδωράκη, και ήταν τα γνωστά και μη εξαιρετέα συρτάκια α λα γαλλικά που ο χορογράφος έχει επανειλημμένα παρουσιάσει σε βίντεο ή λάιβ στα πέρατα της γης. Ένα "κλασικό" έργο για τις "ελληνικές ομορφιές", που τύφλα να 'χουν οι "Μουσικοί Περίπατοι της -αρχαίας- ΕΙΡΤ με χορευτές του βεληνεκούς του Τάσου, του Θόδωρου, του Ιορδάνη και της Μπουμπούς βεβαίως, ή οι χορογραφίες της Ραλλούς Μάνου με τα αρχοντορεμπέτικα.
Το δεύτερο μέρος ήταν ένα ερωτικό ντουέτο στους ήχους παραδοσιακής μουσικής φλαμένκο, χωρίς εκπλήξεις: το αγόρι συναντά το κορίτσι, το κορίτσι είναι λιγάκι ατίθασο αλλά μετά θέλει και να νοικοκυρευτεί, το αγόρι αντιστέκεται, κλάματα, τάματα, λιτανείες και καυγάδες ακολουθούν ("Θέλω να σε δω να σέρνεσαι και να με παρακαλάς", που λέει και το δημώδες), αλλά στο τέλος χωρίζουν φιλικά, διότι μάλλον η γυναίκα πρόλαβε και απελευθερώθηκε απ' το συντηρητισμό του γάμου.
Το μεγάλο μεράκλωμα όμως και η γλυκεράδα της εύκολης συναισθηματικότητας, ήρθε στο τρίτο μέρος με τίτλο "Μάνος" που ήταν στημένο ως κολλάζ από σκετσάκια. Πιο τραυματικές εμπειρίες της βραδιάς, η παλινδρόμηση του κοινού στην αισθητική της προβολής της Ελλάδας διά της Ακροπόλεως, του μουσακά και του μπουζουκίου (αχ τι μας κάνουν οι Ολυμπιακοί και είμαστε ακόμη στο 2002), το τραγούδι που έλεγε "θα 'χω τα χέρια μου σφιχτά, θα 'χεις τα πόδια σου ανοιχτά", που έφερε το λυρισμό της συνοικιακής ρομβίας στο αποκορύφωμα (έλεος! πόνεσαν τ' αυτιά μας μέχρι να τελειώσει το όραμα της ιδανικής μικροαστικής συνεύρεσης), και φυσικά το χειροκρότημα...Ειδικά το χειροκρότημα...
16/6/2002, Αυγή

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ...

Δεν μπορώ να μην το πω...
Χθες το απόγευμα καθόμουν με τη μικρή στο καφενεδάκι του Εθνικού Κήπου. Ξαφνικά, ακούγεται μπαμ-μπουμ και βλέπουμε τη φρουρά, τους τρεις εύζωνες, να περνούν για να πάρουν το πόστο τους. Αναφωνεί τότε εκκωφαντικά από ενθουσιασμό το πιτσιρίκι: "Ααααα!!! Οι κοπέλες!!!" Μέσα στην ησυχία του απογεύματος και τους λίγους θαμώνες, ακούστηκε ίσαμε το προεδρικό μέγαρο, και βεβαίως το άκουσαν οι εύζωνες.

Ας πρόσεχαν, είχε δίκιο το παιδί: με την κοντή φούστα, τη φούντα στο πλάι σαν κότσο και τακατάκ τα τακουνάκια στο τσιμέντο, στα πλακάκια, τι περίμεναν;

Έπεσε γέλιο...


Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ...

Αυτή τη φορά το εννοώ.
Γιατί κλείνει αυτό το μπλογκ;
Γιατί βαρέθηκα το κάθε καθίκι που κλέβει ασύστολα επειδή δεν βρίσκει θέματα για τις διακόσιες κωλοφυλλάδες που γράφει, και παίρνει απ' όπου του κάνει κέφι, και μετά τα πασάρει για πρωτότυπα, παραλλάσσοντας μερικά πράγματα. Αφού έχει κλέψει από όποιον συγγραφέα βρήκε και το πούλησε στους ντόπιους ως πρωτότυπη σκέψη τώρα κλέβει σε κατάσταση πανικού.

Ας πάει να κλέψει από αλλού. Εδώ, από εδώ και στο εξής οι αναρτήσεις σταματάνε, μόνο κανένα βίντεο, αν και όποτε.

Καλή Ανάσταση, Καλό Πάσχα, κι ευχαριστώ για την παρέα. Θα σας επισκέπτομαι.

Φιλιά

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

ΑΝ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ...




Έτσι για να γελάσουμε. Πάντα μου άρεσε και μου το θύμισε ο μάλερ@. Εξάλλου μιλάει και για το θέμα των ημερών: love power...

Μεγάλη Εβδομάς

Διάβαζα το ποστ της Στέλλας@, και μετά ήρθα σπίτι (...) και βαριέμαι να ξαναβγώ να πάω στης στέλλας@ και λέω να απαντήσω από 'δω:
η εκκλησία -σκέψου το και θα δεις- έχει το καλύτερο redemption plan.
Managerially speaking, δεν συζητείται το θέμα.
Ο Παύλος ως μπασμένος στα διοικητικο-στρατιωτικά και ως μεγάλο μυαλό, έφτιαξε, είτε δεχθεί κανείς ότι υπάρχει Θεός, είτε όχι, ένα αριστούργημα θεσμικά και ιδεολογικά.
Τα πήρε όλα κι έφυγε.

Την αδικία του θανάτου το Μεσαίωνα την αναπαριστούσαν με το Χορό του Θανάτου. Οι θεολόγοι το λένε και "σχέδιο του θεού για τον καθένα". (Δεν είναι υποχρεωτικό να το καταλαβαίνει κανείς, ούτε του μειώνεται ο πόνος).

(Άντε πάω τώρα να μασαμπουκιάσω, διότι είμαι και από κομμωτήριο, και οι βαριές σκέψεις εμποδίζουν την χώνευση.)

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

ΟΙ ΚΟΙΝΕΣ ΜΑΣ (ΜΥΘ) ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Το Πάσχα, όπως όλες οι μεγάλες γιορτές, έχει ως θέμα του μια εξαιρετική μυθιστορία γνωστή σε όλο το φάσμα των τεχνών στη Δύση, και συγκεκριμένα, αυτό της "παγίδευσης ενός αθώου". Εντός της Μανιχαϊκής παράδοσης το "θέατρο" του εορτασμού του Πάσχα, κινεί την "πλοκή" της "ιστορίας" ανάμεσα στους βασικούς άξονες του Καλού και του Κακού, προσωποποιώντας αυτές τις δύο ιδιότητες. Το κακό επικρατεί, αλλά το Καλό αναγεννάται, παρηγορεί και ιδιοποιείται το μέλλον για λογαριασμό όσων ακολουθούν τις επιταγές του. Θα λέγαμε δηλαδή ότι ο "Λευκός Ιππότης" έχει την τελευταία λέξη, αν θέλαμε να δώσουμε μια συντετμημένη λογοτεχνική αναφορά της ιστορίας. Αυτό το βασικό μοτίβο αποδείχθηκε τόσο καθοριστικό στις διαδικασίες της σκέψης και τις ψυχολογικές ανάγκες του ανθρώπου, ώστε τον κινητοποίησε προς την πραγματοποίηση μεγάλων "κατορθωμάτων": να εντάξει τη θεολογία στη φιλοσοφία, να ασκητέψει, να απαρνηθεί το σώμα, και να κατηγοριοποιήσει τα θήλεα σε "άγιες" και "πόρνες".
Ο εορτασμός του Πάσχα, πρακτικά ως εκδήλωση, περιέχει τη θρησκευτική πρακτική και το θέατρο, τη συμμετοχή και την υπακοή σε μια τελετουργία που εκτελείται από τον ιερωμένο, σε ένα χώρο ο οποίος ταυτόχρονα ενθαρρύνει την εγγύτητα αλλά και την απόσταση -το κοινό/εκκλησίασμα από τη μια στέκει πολυ΄κοντά στους "εκτελεστές/ιερωμένους", οι οποίοι σε ορισμένα σημεία περνούν δίπλα τους ή ανάμεσά τους, διατηρώντας όμως ξεκάθαρη την αντίληψη της διαφοράς της θέσης των δύο πλευρών, οι οποίες χωρίζονται και χωριταξικά.
Η θρησκευτική τελετουργία δεν έχει φυσικά την ελευθερία του θεάματος, οικειοποιείται όμως στοιχεία της αποτελεσματικότητάς του και οι ομοιότητες δε σταματούν εκεί, καθώς και αυτή απευθύνεται στο "συνειδητό ον" το οποίο υποτίθεται πως έχει συναίσθηση του εύρους και του σκοπού της δράσης, στην οποία συμμετέχει. Το τραγούδι και η αφήγηση ιστοριών είναι όπως ακριβώς και στο θέατρο, τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να παρασύρουν το θεατή να πιστέψει όσα απαράλλακτα επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο στον συγκεκριμένο χώρο. Η επανάληψη, η επιστροφή, η επανεμφάνιση, "εορτάζονται" με τρόπο ιδιαίτερα θεατρικό, θεαματικό (κυριολεκτικά).
Η επανάληψη της ίδιας ιστορίας κάθε χρόνο και η εμπέδωσή της από τους θεατές την καθιστά το αφήγημα-κοινή αρχή par exellence, για όλους, ενώ η σχεδόν ιδεοληπτική εξιστόρηση της κοινής μας "μυθολογίας" δεν περιορίζεται μόνο στην "υπόθεση" καθ' αυτή, αλλά αφορά και στην πρακτική της εκτέλεσής της μπροστά στο κοινό.
Η "παγίδευση του αθώου" είναι μια πολυ΄παλιά ιστορία: υπάρχει στο μυαλό των παιδιών και σε έργα του αρχαίου δράματος όπου η αθώα άγνοια του νόμου (τραγική ειρωνεία!) εκ μέρους του ήρωα, μαθαίνουμε ότι δεν συγχωρείται. (Ήδη η αυτονόμηση τςη βούλησης φέρνει τα πρώτα σημάδια στην έννοια της "πλάνης", που ενίοτε βοηθά να καταστούν οι πράξεις των ανθρώπων "συγγνωστές".) Στη μακρά πορεία από το μύθο στο θέατροστους κανόνες και το νόμο, μας κληροδοτήθηκαν εξαιρετικά αφηγήματα που διευκόλυναν την εμπε΄δωση κοινωνικών κανόνων και νόμων, που "εορτάζουν" την απαρτίωση του ά-λογου, του "περιθωριακού" κλπ. Η επιτυχία της ιστορίας της παγίδευσης του αθώου, βρίσκεται στο εξαιρετικό σενάριο: αθωότητα περαν πάσης αμφιβολίας, κακοδικία, συνωμοσία, απουσία καλής υπεράσπισης, προεία των γεγονότων τέτοια, που να εμποδίζει τον κατηγορούμενο να υπερασπιστεί τον εαυτό του, μια θανατική ποινή που με βαρβαρότητα εκτελείται, και θρήνος.
Στο δεύτερο μέρος της αφήγησης, το πρώην αμαρτωλό θήλυ, ως γυναίκα που της συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες, υποτίθεται πως κατακτά τη θέση του υποκειμένου, αποδεχόμενη να εκτελεί τα αστηρά πλέον καθορισμένα καθήκοντά της, εξημερωμενη. Μπορεί, και της επιτρέπεται, να έχει οράματα, να βλέπει όσα είναι "αόρατα" (ως αλαφροϊσκιωτη) και να θρηνεί.
Ο άνδρας, το άρρεν, λογικός, μπορεί να κηρύττει τον Λόγο, να λαμβάνει τη φώτιση του νου, να διδάσκει τα "πραγματικά γεγονότα" αυτού που έγινε τελικά το κοινό μας αφήγημα, και να δημιουργεί τον μελλοντικό μύθο, στον οποίο το θήλυ συμμετέχει ως ο "ακατανόητος" σύντροφος. Το αφήγημα του Πάσχα είναι απολύτως επιτυχές: στη φαντασία των συμμετεχόντων, το παρ-άλογο εξημερώθηκε, και η αγριότητα και η δύναμή του αφομοιώθηκαν (κυριολεκτικά και μεταφορικά).
(c)Highvoltagepress/hassioti

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ


Όλοι ανεξαιρέτως οι αρχηγοί των κομμάτων, εύχονται το ποσοστό των γυναικών που πολιτεύονται μαζί τους, να ήταν μεγαλύτερο. Να μπορέσουν μια μέρα να τις δουν σε θέσεις-κλειδιά (αλήθεια, τι τους εμποδίζει να δώσουν τα κελιδιά από τώρα;). Να αυξηθεί το ποσοστό συμμετοχής των γυναικών, ώστε το (κάθε) κόμμα να μπορέσει να διδαχθεί από την ευαισθησία, τις ξεχωριστές τους ικανότητες να βάζουν τάξη, την τρυφερότητα, την κλίση τους προς την κοινωνική αλληλεγγύη.
Περί της ευαισθησίας σας τα εξήγησα κι ελπίζω να τα εμπεδώσατε αγαπητοί μου, πρόκειται περί μύθου. Όσο για την "ικανότητα να βάζουμε τάξη", το αξίωμα είναι ανεπίτρεπτα ασαφές. Σε τι αναφέρεται λοιπόν ο (κάθε) αρχηγός όταν το διατυπώνει; Μήπως στη φυλογενετικά καθορισμένη ικανότητα των γυναικών να παίρνουν τη σκούπα, να τη στίβουν, που λέει ο λόγος, και να πίνουν το ζουμί; Σε αντίθεση με τον άντρα, που αν θελήσει βρ' αδερφέ να πιεί κάτι, στίβει μια πέτρα;! Άσε που κατά και μετά το στύψιμο και την πόση τοπν συνοδεύουν επιθετικοί προσδιορισμοί του τύπου "παλλίκαρος" και όχι "εξαιρετική νοικοκυρά" ή "φαίνεται από σπίτι" (όπως μαρτυρούν οι βούλες, το τρίχωμα και η θέση των αυτιών της "νοικοκυροπούλας").
Τοποθετούμενη πάνω στην "έμφυτη ικανότητά μου" να "βάζω τάξη", πιστεύω ότι άμα τον (κάθε) αρχηγό τον αρχίσεις στα υπερεντατικά μαθήματα, θα πει τα βιολογικά προκαθορισμένα χαρακτηριστικά, επίκτητες και κοινωνικά προσδιορισμένες, εκ των υστέρων αποκτώμενες δεξιότητες! Και επιτέλους, για να σταματήσει κάποτε η αποδυναμωμένη και γραφική παρουσία των ομοφύλων μου στη βουλή, είναι απαραίτητο να προηγηθεί ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών και δεξιοτήτων εντός του (κάθε) κόμματος. Που σημαίνει, τέρμα οι ποσοστώσεις και οι τάχα μου καλοσύνες, τόσο του αρχηγού, όσο και των ψηφοφόρων.
(c) highvoltagepress/hassioti

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

ΑΣΠΡΟ-ΜΑΥΡΟ

Πριν πολλάααα-πολλά χρόνια δούλευα στην ηρωική εφημερίδα της αριστεράς (sic), την Αυγή, και μου λέει τότενες ο αρχισυντάκτης, δε γράφουμε έναν απολογισμό του έτους που πέρασε; Έτσι ένα εφτακοσαράκι (αριθμός λέξεων βρε άσχετοι) άντε και λίγο παραπάνω, παρόντος του πελάτου κόπτεται ο κιμάς, και να πεις τι έγινε από όσα άξιζε να αναφερθούν, καλά και άσχημα.
Άει μαρή του λέω, θα γίνει χαμός. Άει μαρή, ξαναλέει κι αυτός, σιγά την τέχνη, που θα ασχοληθούνε κιόλας. Του λέω, να τα πω ειλικρινά ή να τα ομορφύνω; (ρητορικό το ερώτημα διότι σιγά και που θα τα άλλαζα...) Να τα πεις όπως έγιναν, μου λέει. Άει καλά, του λέω. Χέσε με Χασιώτη, μου λέει. Να πα να γ...., του λέω, διότι στο πολιτιστικό οι συνομιλίες ήταν ανέκαθεν υψηλού επιπέδου.
Και έγραψα. Δεν θα σας κουράσω με όλο το κείμενο, ή μάλλον σκασίλα μου, θα σας κουράσω, άμα βαρεθείτε μη σώσετε και το διαβάσετε.

Σωτήριον Έτος 1997, τέλη, Δεκέμβρης. Οι γκόμενοι ανθίζανε στα λιβάδια, στην κυβέρνηση ήταν το Πασόκ, στο ΥΠΠΟ κάποιος απ' όλους τους άχρηστους, οι χορογράφοι κάνανε αρπαχτές τις επιχορηγήσεις, εγώ ζήταγα έλεγχο οικονομικό, προσπαθούσα να κόψω απ' τα λεφτά τη Νικολούδη, όλοι ήμασταν νεότεροι, και μερικοί μαλάκες εξ ημών, πιστεύαμε ότι άξιζε τον κόπο να θυσιάσουμε μερικά πράγματα για να εξευγενιστεί η κωλοχώρα και οι κάφροι που την κατοικούν κατά πλειοψηφία, οι επισκέπτες του μπλονκ εξαιρούνται. Αρχινάει το κείμενο:

Δεν ήταν και λίγα τα σημαντικά γεγονότα στο χορό το 1997. (ευτυχείτε) Άλλα άσπρα, άλλα μαύρα κι άλλα γκρίζα, μας έκαναν να χαρούμε, να απογοητευθούμε, να γελάσουμε μέχρι δακρύων ή να θυμώσουμε. Να η δική μας αποτίμηση, αρχίζοντας από την περιώνυμη πολιτιστική πρωτεύουσα που ήταν χρώματος "μαύρου" για την ανοργανωσιά, την αδιαφάνεια, την έλλειψη ευγένειας και επαγγελματισμού, το κακό γούστο και τον επαρχιωτισμό της. Αν είδατε τις τελετές έναρξης και λήξης, έχετε δε παρακολουθήσει και τα τεκταινόμενα σ' όλη τη διάρκεια του παρελθόντος έτους, καταλαβαίνετε τι λέμε. Αν ταξιδέψατε μέχρι εκεί, ακόμη περισσότερο. (Ένα σχόλιο εδώ, άσχετο με το χορό, αλλά σχετικό με την πολιτιστική: στην έκθεση των θησαυρών του Αγίου Όρους γιατί δνε ανοίχτηκε βιβλίο επισκεπτών; Είχαμε μερικά ενδιαφέροντα σχόλια να κάνουμε στους κολοσσούς της ορθοδοξίας και τους περί αυτών για γάτες, σκύλους και λοιπά συμπαθή τετράποδα που στην περιοχή "φύονται" σε γένος αρσενικό και μόνο...Έχει και η Εύα τα όριά της άγιοι πατέρες!)
Γκρί και παρ' ολίγον μαύρο στο φεστιβάλ χορού τςη Καλαμάτας με μερικές κακές επιλογές του φετινού προγράμματος (έχουμε γράψει σχετικά), αλλά και για τον υφέρποντα παραγοντισμό (είναι άραγε ελληνικό φαινόμενο απαρέγκλιτα εμφανιζόμενο;) Φαίνεται ότι οι Δυτικές Αυλές και οι εκεί διαπλεκόμενες σχέσεις έμειναν απωθημένο για το σκλαβωμένο ελληνισμό, που σταθερά αξιοποιεί τη δική του, πιο σύνθετη εμπειρία από το οθωμανικό Γιλδίζ. Γλυτώνει το μαύρο χάρη στην τρίσα Μπράουν και τους Μπουβιέ-Ομπαντιά, καθώς και την έκδοση -έστω- ενός λευκώματος που πραγματοποίησε.
Γκρί στην κατηγορία ερασιτεχνών κατατάσσουμε την ετήσια παράσταση των αποσυαστών της κΣΟΤ στο Ρεξ. ο λόγος είναι η παγιοποίηση της επανάληψης του ύφους και η μυρωδιά κλεισούρας του συστήματος. παράκληση: όχι άλλη ξεζουμισμένη μάτσο χορογραφία γι' αυτά τα παιδιά.
Μαύρο σε παραστάσεις όπως οι "Όψεις της σελήνης" της Λ. Βελισσαρίου ή το τετράπτυχο της ομάδας Προσκαιρη Σύνθεση της Ντ. Καλεθριανού. Μαύρο επίσης στην πεπαλαιωμένη άποψη για το χορό και το μπαλέτο ειδικότερα, που περνάνε σχολάρχες σ' αυτή τη χώρα της αμάθειας και της αβελτηρίας στους αυριανούς επαγγελματίες. Το "μαύρο" ταιριάζει και στις γιαγιάδες του χορού με τον υφέρποντα αυταρχισμό των κλάδων ελαίας του Ολυμπισμού, τον ατέρμονα ρυθμό και τις αναμνήσεις ενός αποκαθαρμένου Μεσοπολέμου, στοιχεία όλα μαζί, που μεταφέρονται και στις εκδόσεις για την τέχνη του χορού.
..........................................(άσπρο σε μερικές παραστάσεις της χρονιάς, Μίχο, Ρήγο, Παπαιωάννου).
Μαύρο στον Όλεγκ Βιβογκράντοφ, αειθαλή τσάρο πασών των πολιτευτικών γραμμών και τάχα μου φρέσκια διαλογής χορογραφικής (παρ-)ικμάδας. "Έφτυσε" τους χορευτές του δημόσια, τα πήρε, και τον λιβανίσανε κιόλας. Η δε "Σταχτοπούτα"-Μπάμπουσκα, έβγαζες, έβγαζες κομπάρσους επί σκηνής και τελειωμό δεν είχαν, εξ ου και ο χαρακτηρισμός), ευτυχώς πήγε στα αζήτητα αυτό το χειμώνα.
Μαύρο στα κάθε λογής ολολύζοντα αθύρματα. Είναι το ιδιότυπο περιθώριο των "παρεξηγημένων καλλιτεχνών" που αναθεματίζει κριτικούς και ομότεχνους κάθε φορά που η "προσφορά τους στον πολιτισμό και στην τέχνη του χορού" (ποιός; τι; πώς;) δεν επιδοκιμάζεται. Έτσι, όλοι αυτοί, οι εν πλάνη διατελούντες, μόνιμοι αναξιοπαθούντες φιλοξενούμενοι εφημερίδων, δικαιώνονται και βγαίνουν απ' τη λήθη τη μέρα που δημοσιεύεται το γράμμα τους. Το χειρότερο; Το ξέρουν και οι ίδιοι. Καταδίκη τους είναι να μετακινούνται εσαεί τοίχο-τοίχο.
........................................(ευχές και πρόσκληση να δούμε τα πράγματα αισιόδοξα).

(Είχε και μια ωραία φωτογραφία το κείμενο, από την τελική υπόκλιση σε επίδειξη μόδας του Ντιόρ).

Την καλημέρα μου!

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Αχ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΗΛΥΚΑ!

"Σιχαίνομαι την υποκρισία" (παρορμητισμός). "Οι δήθεν με κάνουν χάλια" (αφέλεια). "Από μικρή έκανα τρέλλες. Όλοι ήξεραν το υποκριτικό μου ταλέντο" (παιδικότητα). "Το Άκτορς Στούντιο είναι φοβερό. Ποιός δε θα 'θελε να βρεθεί δίπλα στον Χόφμαν;" (φιλομάθεια). "Οι γυναίεκς είναι δυνατές, τις θαυμάζω" (ανταγωνισμός). "Στον πατέρα μου χρωστάω τα πάντα" (αθωότητα). "Η Λαμπέτη ήταν μεγάλη ηθοποιός. Θα ήθελα να καταφέρω να της μοιάσω" (σεμνότητα). "Θέλω να ερωτευτώ!" (ρομαντισμός). "Οι γυναίκες σήμερα δε χρειάζονται στήριγμα από τους άντρες. Συχνά κερδίζουν περισσότερα απ' αυτούς" (ανεξαρτησία). "Ψηφίζω, έχω άποψη. Νομίζω ότι ο πολίτης, εμείς, έχει αποπροσανατολιστεί" (ακτιβισμός). "Γυμνή φωτογράφιση; Ίσως σε αρκετά χρόνια, όταν θα θλέλω να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου" (αυτοπεποίθηση). "Αν έχω κάνει έρωτα σε δημόσιο μέρος; Αααα αυτά δε λέγονται!" (προκλητικότητα, σεξ-απίλ). "Δε με βοήθησε κανείς. Δε θα μου άρεσε κάτι τέτοιο" (αξιοκρατία, σοβαρότητα).
Η "νέα" δημοσιογραφία (που κατέστρεψε τη δημοσιογραφία) προσβλέπει στις συνεντεύξεις των ενζενύ (βλ. στάρλετ). Υποκριτικά κάνει πως διακρίνει σ' αυτές ποιότητες που οι "πολλοί" δεν μπορούν να δουν, στην ουσία όμως τις χρησιμοποιεί με τον γνωστό παραδοσιακό τρόπο της "πιπεράτης σελίδας". Το γυμνό ανακύπτει αναμιγμένο με ερωτήσεις στημένης ειλικρίνειας, που υποτίθεται ότι δίνουν στην νεαρή την ευκαιρία να σημειώσει το περιπόθητο πέναλτι που πρέπει να σφηνωθεί στο μυαλό του αναγνώστη ως το "γκολ της ποιότητας και των γνώσεων" που αυτή διαθέτει.
Η δημοσιογραφία, η γραφή, το καλό γούστο έχουν πάει περίπατο ακόμη κι απ' τις θεωρούμενες σοβαρές εφημερίδες, όπου το βρισίδι και το φαστ-φουντ γράψιμο έχουν αντικαταστήσει οποιαδήποτε άσκηση ποιότητας, έστω και μέσω του άκρως εφήμερου μέσου της "φυλλάδας". Ο ανταγωνισμός και το κακό παράδειγμα του ξεπεσμού και της αρπαχτής έφεραν πτώση. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά αφού οι φυλλάδες δε διαβάζονται, και όλες οι πιθανές προσφορές έχουν πλέον γίνει (σπίτια (!), σκούπες, κομπιούτερ, σι-ντι (ο Ξαρχάκος χθες, ο Ξαρχάκος προχθές, ο Μίκης κι ο Μάους, τα αρχοντορεμπέτικα και τα ρεμπετοαρχοντικά), ντι-βι-ντι (πάρτε Μπέργκμαν, πάρτε Σκορτσέζε, πάρτε Λεζέ και πλανητάρχη, πάρτε παλιές ελληνικές ταινίες), και άλλα διάφορα (πάρτε όργανα γυμναστικής, φόρμα αθλητική, μασαζοκορσέ, μασαζομασάζ, σαμπουάν, καφέ, αφρόλουτρα), με αποτέλεσμα τα εκδοτικά συγκροτήματα (sic) να καταντήσουν σαν τα ντουλάπια του Βέγγου στην ταινία που κάνει το θυρωρό και βγάζει έξτρα εισόδημα από εδώδιμα-αποικιακά, η αγορά καταμπουκώθηκε, και ουδείς έχει το θάρρος ή την εμπορική προνοητικότητα να πετάξει όλα αυτά τα σκατά, να καθαρίσει το μπακαλικάκι του και να πουλάει την εφημερίδα κατά τα παλιά...
Υ.Γ. Ωχ! σκέφτηκα ότι αν το κάνει ένας θα το κάνουν όλοι γιατί οι ιδέες κοστίζουν και η αντιγραφή είναι ευκολότερη, άσε που άμα διευθύνει μια επιχείρηση μια οικογένεια ή οιονεί οικογένεια με όλους τους χαζούς σε θέσεις-κλειδιά πώς να κατεβούν ιδέες, έπειτα θα πρέπει να εκδιωχθούν και τα δημιοσιογραφάκια της πλάκας, γιατί η ποιότητα στοιχίζει, οπότε ξεχάστε το. Άσε που μπορεί να δει κανείς και τους δεινόσαυρους παό άμβωνος να υπεραμύνονται της ποιότητας...Και το χειρότερο, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αηδία απ' το "Ζήκο" που αναβάθμισε το μπακάλικο και το 'κανε σινιέ, σαν αυτά με τα βιολογικά φασόλια, 8,5 ευρώ το κιλό, που συστήνουν τα ένθετα θρασύτατα. Μήπως τελικά είναι καλύτερα και ασφαλέστερο να μείνουν οι φυλλάδες ρέπλικες του Βέγγου μικρομπακαλάκου και θυρωρού; Εξαρτάται -και- από 'σας το μέλλον. (μόττο του παρόντος μπλογκ από τούδε και στο εξής).


Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

ΕΣΕΙΣ ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΑΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ;

Τα κεντάκι φράιντ τσίκεν είναι εδώ και χρόνια τα στέκια των άστεγων των μεγαλουπόλεων, ενώ το Πάλπ Φίξιον, τοποθέτησε στην ίδια περίπου κατηγορία τα κάθε είδους φαστ-φουντ, οριοθετώντας τα ως τόπους των απελπισμένων και των περιθωριακών. Στην Ελλάδα η θέησ τους παραμένει αδιευκρίνιστη. Μπορεί να δει κανείς διαφορές ήδη από τη θέση όπου βρίσκεται το κάθε φαστφουντάδικο: στο Ίλιον, στην Εθνική Οδό, στη Μιχαλακοπούλου ή στο Σύνταγμα. Η περιοχή συνεπάγεται με τη σειρά της διαφορές στο κέφι των υπαλλήλων, την ένταση του φωτισμού, την ταχύτητα στην εξυπηρέτηση, την προθυμία, τον "σεβασμό" στον πελάτη.
Επί της ουσία όμως διαφοροποίηση δεν υπάρχει και η περιοχή από μόνη της δεν αρκεί για να αλλάξουν οι κανόνες. Τουλάχιστον όσο η ίδια κραυγή, "εσείς παραγγείλατε παρακαλώ;" ενώνει όλους τους κρίκους της αλυσίδας των διάφορων φαστ φουντ σε μια εναγώνια προσπάθεια να παραγνωριστεί η ποιότητα του αιτήματος/προτροπής προς τον πελάτη, πρκαλώντας την επιθυμητή σύγχιση ανάμεσα στην ευγενική εξυπηρέτηση όπως σε ένα οποιοδήποτε ρεστωράν, και τη βιομηχανικού τύπου, μαζική διεκπεραίωση του ταϊσματος των συρρεόντων μπροστά στα ταμεία ενός "ταχυφαγείου".

Την καλημέρα μου!

φαστφούντ, ταχυφαγείο, διεκπεραίωση

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΧΟΡΟΓΡΑΦΟ

Έρχομαι απ' του μάλερ@ αλλά και αλλού το 'χω δει το φαινόμενο, να μιλάει ένας χριστιανός γι' αυτό που είναι!!! Ήτοι για τα σεξουαλικά του.
Όλα τα χρόνια ως κριτικός έμενα άναυδη που άκουγα καραπιπάρες τύπου "να τονίσουμε αυτό για το ρόλο της γυναίκας στο έργο μου" (ναι εμού του ιδίου άμα ντύνομαι Ζωζώ Σαπουντζάκη), "θέλω να δείξω την εξαιρετική γοητεία του θηλυκού και την έλξη που ασκεί στο αρσενικό (σε μια άλλη ζωή), "στόχος μου ήταν να δείξω τον πόνο από τον χωρισμό δύο ετερόφυλων ψυχών που έλκονται ακαριαία" (μ' άφησε ο Τάκης θα φαρμακωθώ), "το έργο βασίζεται σ' ένα προσωπικό βίωμα -δε θα αποκαλύψω περισσότερα" (τον γνώρισα στη Μύκονο go go boy σε μπαρ) και άλλα ευτράπελα.
Πες καλέ μου άνθρωπε, το έργο το 'κανα απάνω στην παραφορά για τον τέκναρο που χόρευε προχθες και κουνιότανε στη μπάρα (σκάστε), η ζώνη με το βουβάλι παραήτανε φανταχτερή, κι αυτός κομμάτι σνομπαρία, αλλά πάνω απ' όλα καλό παιδί να 'ναι κι ας πάει και το παλιάμπελο. Και άσε τα η ψυχή δεν έχει φύλο, μήπως έχεις διαβάσει και το Συμπόσιο (το κωλοβιβλίο, θα το κάψω, το άλλοθι της αδερφής της κρυφής) -το 'χω διαβάσει, συγκεντρώσου στη συνέντευξη, και σταμάτα να σαλιώνεις το φρύδι μαρή κάθε που περνάνε ηλικίες 17-25, και πολύ λέω.
Έστιν ουν χορογράφος, ο οποίος είχε πλακώσει τα μεγάλα νοήματα, τα θρησκευτικά, τα λιβάνια, έβαζε κι ένα καραμπανάλ θηλυκό icon στο κέντρο της πλοκής που δεν έδενε πουθενά, και κάποτε δεν άντεξα, λέω θα τα πω! και του 'γραψα -στο περίπου γιατί υπάρχουν κι οι μηνύσεις- "άστα ρε παιδί μου τα σαιξπηρικά και τα αγιωτικά, εσύ θες να βγεις ντραγκ-κουήν στη σκηνή, θες να σκηνοθετείς low streap-shows, σαν τα παπαδάκια τις σιγανοπαπαδιές, θες να τρως και καμιά μπάτσα. άσε λοιπόν την Παλαιά Διαθήκη, ή κάντην Το κλουβί με τις τρελλές, να περάσουμε όλοι μας καλά". Δε μου ξαναμίλησε, μη σώσει, ασήμαντος έμεινε ο ψεύτης.
Άμα σου γουστάρει να χορογραφείς το Φλωρινιώτη και να σε παίρνει μάτι η καρασωφεράντζα, κι εσύ να λες τα περί "να σας αναλύσω τον Ελύτη", ΟΚ, ανάλυσέ τον, αλλά μη σε τρώει η στέρηση και η υποκρισία, χορογραφείς αηδίες και ξεράσματα, βαρετά και ανούσια και μετά λες γιατί δεν απογειώνεται η καριέρα μου...Και δήθεν θα βάλω άντρα να κάνει τους γυναικείους ρόλους για να υπονομεύσω το κατεστημένο. Βρε ζώο, αφού το γλύφεις το κατεστημένο, το ξέρουμε, και τους άντρες τους βάζεις στη σκηνή επειδήδεν τους βάζεις υποκριτή πουθενά αλλού, οπότε τι θες και μισείς τους πάντες και ιδίως τις γυναίκες;
Κι έχεις γίνει απ' τα τριάντα "το καλό παιδί", όπως τα παλιά "γεροντοπαλλήκαρα" που τάχα μου δε βρήκαν την κατάλληλη για να αποκατασταθούν, έχεις τη νοοτροπία επαρχιακής γεροντοκόρης, στάζεις φαρμάκι και μαυρίλα, και φεύ! χορογραφείς γιατί τάχα μου έχεις έμπνευση, αλλά η αγ...τη η έμπνευση μυρίζει κατηχητικίλα, καημό και παρθενικές ονειρώξεις σε πολυκαιρισμένα κορμιά. μπλιαχ



ΑΥΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ...

...πάει καλά ή είχε βάλει σκοπό να το διαλύσει το μαγαζί;
Ότι πιάσει, σκατά γίνεται, ότι αγγίξει στάχτη και μπούρμπερη. Πάει καλά που θα έχει κατ' οίκον έρευνες και κάμερες; Αυτά τα είχε ο αντιτρομοκρατικός νόμος του Μπους, είναι με τα καλά τους οι άνθρωποι; Πιάνει ένα ζήτημα, έναν τομέα, τον διαλύει στα εξ ων συνετέθη και πάει παρακάτω, σαν το διάολο της Τασμανίας του Ντίσνευ. Ούτε πρόγραμμα, ούτε συνέπεια, ούτε συνέχεια, ούτε πολιτική! Μιλάει για ελαστική εργασία, αφήνει στο έλεος του κάθε λαμόγιου τους εργαζόμενους. Ούτε γυρνάει να κοιτάξει τι συνέπειες έχει η εξαγγελθείσα πολιτική, ούτε τι μέτρα χρειάζονται. Κάνει μια ενέργεια, λέει μια μαλακία, και άντε να ξεμπλέξεις μετά.
Άλλα λέει ο οικονομικός σύμβουλος, άλλα "διαρρέει" ο έτερος οικονομικός σύμβουλος, άλλα κανονίζει το κάθε εκδοτικό συγκρότημα, άλλα οι υπουργοί...Τι ξεφτίλα είναι αυτή; Και δυστυχώς υπάρχει περίπτωση να μείνει ατιμώρητη η ξεφτίλα γιατί απέναντι έχει τη Δαμανάκη και τον ΓΑΠ -αλοίμονό μας! Που παρουσίασε την πολιτιστική του πολιτική του Πασόκ, και ήταν λες και βγήκε απ' το χρονοντούλαπο: επιτροπές, καινούργιες επιτροπές, κι άλλες επιτροπές να επιτροπεύουν τις επιτροπές, η χαρά του λαμόγιου και του φαγάνα.
Πληρώνουμε φύλαξη και αστυνόμους για την Παναγιωταρέα, το Χριστοφοράκο, τους κουμπάρους...
Εσάς δε σας ενοχλούν αυτά; Δε νιώθετε τη ζωή σας να ευτελίζεται;

City Journal:
Χθες, 7:30 μ.μ. στη Ζαλοκώστα ο Σαμαράς. Λέω κι εγώ, πάει να δει τη Ντόρα; Αλλά, παρεκτός κι αν το 'κανε για ξεκάρφωμα, συνέχισε το δρόμο του το παλουκάρι.
Καλημέρα κυρίες και κύριοι!