Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΠΟ...

...και απέναντι επακριβώς απ' το παλουκάρι με τη φουστίτσα α λα Ζωζώ Σαπουντζάκη (ήμαρτον, αλλά πέντε φορές τουλάχιστον, έχω πιάσει τον αρχιφρουρό/λοχία/σμηνία/πώς στο διάλοτονλένε, να φτιάχνει τη φουντίτσα του φεσιού και τα κουμπάκια της "Ζωζώς", ύπαγε οπίσω μου σατανά), υπάρχει ένα κάγκελο (όχι του φίλτατου μάλερ@) , του Αβραμόπουλου -αν θυμάστε τον λαμπρό καράβλαχο πολιτικό. Το υπό συζήτηξιν κάγκελο, έχει από καιρού εις καιρόν και άνοιγμα διά να διέρχονται οι ρομαντικοί διαβάται που πάνε στον κήπο για βόλτα, και στο Ζάππειο διά ψωνιστήριον.
Σε ένα από τα εν λογω ανοίγματα που κάνουν τα κάγκελα να ομοιάζουν με τσατσάρα με σπασμένα δόντια, ή στο πιο τραγικό με στόμα πρεζονιού, ή στο πιο γκροτέσκο με στόμα πελάτη της Πάνια, εις μαλάκας είχε παρκάρει την BMW του, το κινγκ-σάιζ μοντέλο, απ' αυτά που θα μείνουνε στοκ από δω και στο εξής λόγω περιβαλλοντικών ανησυχιών στον πλανήτη Γη (στον πλανήτη Αρχιμαλάκας πάλι, ουδεμία ανησυχία υπάρχει).
Ήθελα να περάσω από κει, και να μην κατέβω άλλα 20 μέτρα να βρω το επόμενο άνοιγμα, καθότι έχω ένα κόλλημα με τη Μάγκνα Κάρτα και το Χαμπεας Κόρπους και τα δικαιώματα του πολίτη, και περίμενα με το κλειδί ανά χείρας, να του χαράξω δυό φωνήεντα του ελληνάρα, και αγριοκοίταζα και τριγύρω να δω το πλαουκάρι από πού θα εμφανιστεί, πού 'χε και τα αλάρμ αναμμένα (τύπου "μισό, έρχομαι"). Ουδείς ερχόταν όμως, διότι η σωφεράντζα προφανώς δεν είχε βρεί το γέρο έτοιμο, έπρεπε να του αλλάξει και πάνα, οπότε να πάει, σου λέει, να γ...εί ο υπόλοιπος πληθυσμός.
Λέω κάτσε να ενοχλήσω τα ελληνικά στρατά με το βύσμα -τουλάχιστον. Πάνω που πάω να σφυρίξω στη Ζωζώ απέναντι, παρουσιάζονται δυο χαμηλοκώλικα γκομενάκια με χαμηλοκάβαλα παντελόνια (έλεος!), και μακρύ μαλλί αφάνα ψιλοήμο, λάικες, χάλια, και μάλλον την πέφτουνε στο φρουρό ή του λένε για κάποιο φανταράκι και τι ώρα σκολάει. Ο φρουρός που έφτιαχνε τη φούντα της Ζωζώς, έγραψε τον υπόλοιπο κόσμο και βάλθηκε να γαμπρίσει. Λέω ωραία, τυχερός είσαι που ο θείος μου ο στρατηγός δε ζει, στον Έβρο θα τελείωνες τη θητεία, να κοιτάς τις πάπιες απ' το παρατηρητήριο, αλλά θα σε φτιάξω τσατσάκι του κερατά, και είσαι και κακάσχημο. Πάνω λοιπόν που ήτανε στο να σας δείξω τα μπράτσα μου, να σας δείξω τα μούσκουλα, να σας δείξω το στρατόπεδο Καποτά, του βάζω μια φωνή από απέναντι, "εσείς! ε εσείς!" (σαν τη Μανταλένα "άλλος με τη βάρκα", αλλά στο απέραντα πιο σπασαρχίδικο). Γυρνάει, αμάν σου λέει εν ώρα υπηρεσίας γκομενίζω, με βλέπει, α καλά δεν έγινε τίποτα. Του ξαναφωνάζω κανά-δυό φορές, μπραφ τα γκομενάκια, ξενερώσανε, είχα αρχίσει να διασκεδάζω και να ξεχνάω τη φάση με το αυτοκίνητο (τρόπον τινά, διότι πήρα φωτο και θα τις ανεβάσω αύριο).
Του κάνω λοιπόν τσαντισμένη με παντομίμα "τι είναι αυτό το αυτοκίνητο, ποιανού, κι έλα να κάνεις κάτι". Με τέτοιο μίσος με κοίταξε, και με τόση χαρά μου είπε "πού να ξέρω, δεν ξέρω τίποτα" ο ανεγκέφαλος -σου λέει να μου χαλάσει τα σορόπια η καρακάξα επειδή βαριέται να πάει δυό μέτρα πιο κάτω- που μέσα μου χάρηκα in retrospect για όλες τις συγκεντρώσεις/συζητήσεις/ομιλίες που έχω πάει κατά του τσατσόστρατου.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

OI AΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Από τις αποδείξεις και τον τρόπο που τις μαζεύει κανείς, μπορεί κάποιος να καταλάβει τη δουλειά, το περιβάλλον κλπ., ενός ανθρώπου.
Όσοι συντηρούν μόνοι τους τον εαυτό τους, δεν είναι πολύ γενναιόδωροι εκ φύσεως και εξ εκπαιδεύσεως, και είναι σε θέση εξαρτημένης εργασίας απ' όπου μπορούν να ζητήσουν πίσω έξοδα κινήσεως κλπ., τις μαζεύουν όπως ο Σκρουτζ τις δεκαρίτσες τους -για παράδειγμα.
Χαρά μου που περίμενα στην ουρά και μου πήραν και λιγάκι αντικανονικά τη σειρά, για να παρακολουθήσω μια γκόμενα τέτοιου τύπου και κατάταξης. Το ανάποδο -σε πρώτο επίπεδο- όσων ζουν από την πρόνοια και ξέρουν όλους τους νόμους, τους προφήτες και τους μηχανισμούς απ' έξω, ή τους περιθωριακούς -εν ευρεία εννοία- που επιβιώνουν με χίλιους-δυό τρόπους και όχι ιδίοις εξόδοις. Περίεργο, πόσο συνορεύει τελικά ο νοικοκυραίος με το φρικιό...
Τελοσπάντων, κέρασε η γκόμενα την υπόλοιπη γυναικεία παρέα ημισυγγενών, σε ορθάδικο που έχει και πέντε τραπεζάκια, μια γιαγιά-κόρη-εγγονή οι ημισυγγενείς, οριζοντίων διαστάσεων -που πήρανε και πίτσες και τυροπιτάρες, δεν κοιτάγανε τα κιλά τους λέω 'γω. 22.50 ο λογαριασμός, και τον ακουμπάει ο καφετζής στον ένα δίσκο. Πάει να πληρώσει η γενναιόδωρη να γκώσουνε οι πιο κατώτερες, παίρνει την απόδειξη απ' το δίσκο. Όχι για να δει πόσο ήταν το ποσό επειδή γινόταν ο χαμός από κόσμο, αλλά για να την βάλει στο πορτοφόλι.
Θα μαζέψει όλες τις αποδέιξεις της ημέρας, και κάπου θα βρει ο λογιστής να τις βάλει. Ή μάλλον, απ' ό,τι την έκοψα, εγκεφαλικά ζούσε στην οικογενειακή μικρομπίζνας, οπότε ο πιστός αδερφός θα κάνει το λογαριασμό, και μπορεί, πού ξέρεις;, να εκπίπτει τίποτα απ' τη δική του δήλωση.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

ΤΟ ΚΛΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ...

Ο μαλάκας της χθεσινής μέρας, ήταν ο υπ' αριθμ. ΧΡΑ 509 κάτοχος μοτοσυκλέτας-κλαστηρίου, τύπου Χάρλευ, ηλικίας 60-φεύγα, στην οδό Πλουτάρχου, στη λαική γειτονιά του Κολωνακίου, εκεί που η Αγγλική πρεσβεία έχει αποπατήσει πάνω σε κάθε έννοια ελευθερίας τοποθετώντας μπλόκια που είχε υποσχεθεί επανειλημμένα ότι θα αποσύρει. Ελπίζω να δώσει εντολή ο Ομπάμας, καθότι και η Αγγλία ένα προτεκτοράτο είναι που εξαρτάται -ω τι ειρωνεία!- απ' την πρώην αποικία της, να ξεφοβηθούνε και με την απόσυρση των αντιτρομοκρατικών Μπουσονόμων, να αποσύρουν και τα τσιμεντομπλόκια.
Επανέρχομαι στο θέμα μου διότι δε μ' αρέσει και να μακρυγορώ, (μη γελάς εσύ ο τελευταίος!), ανέβαινα λοιπόν διά εργασίαν τινά τον δρόμο έναντι του μετρό, βρίζων απομέσα μου και κατεβάζων καντηλέρια καθότι είχα ζεσταθεί, ήθελα ένα καφέ και δεν επρόκειτο να κάτσω να τον ρημαδοπιώ πριν περάσουν άλλες δύο ώρες, και γενικώς είχα λελυμένον το ζωνάριον διά καυγά, αλλά πέραν της δυσανεξίας προς την ανθρωπότητα, άλλα συμπτώματα δεν είχον.
Και νιώθω ότι κάποιον ενοχλώ, και λέω ωραία μάγκα μου, θα δημιουργήσω έτερη δυσανεξία, και μετά θα τις μετρήσουμε. Και μετά ακούω εξάτμιση βαριά και ντολορόζα, πεντακάθαρη και βαθύφωνη, σαν τη σιχαμένη τη Χάρλευ, που ανάθεμα τους μικρομοριακούς που νιώθουν στην εθνική αθηνών-κορίνθου σα να βρίσκονται στην Αριζόνα, έτι χειρότερον το αμάρτημα έτσι και φέρνεις την αριζόνα στο κέντρο της αθήνας. Γυρνάω και βλέπω ένα παππού λεβεντομαλάκα, και λέω ρε μαλάκα, πώς στέκεται αυτός απά στη σέλλα; Κάτσε να φύγω καθότι τον παραμονεύει το εγκεφαλικό και δε θέλω να 'μαι εκεί όταν καταρρεύσει (κλεμένη ατάκα από ταινία με τον Στήβεν Σηγκάλ). Άσχετο: είδατε Κόμπρα χθες; Σταλόνε ρουλς, Σβαρτσενέγκερ ντρουλς.
Ενιγουέι, το κουλό ήταν που ο θόρυβος δεν παιζότανε, ο κωλόγερας προφανώς δεν άκουγε και στα τέτοια του οι υπόλοιποι, αλλά δεν έφτανε αυτό, πήγαινε ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ-ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ!!! Στο τέλος, δεν είχε άλλο πεζοδρόμιο, και κατέβηκε δειλά-δειλά. Μου φάνηκε σαν τετράχρονο που του 'χαν πάρει τις βοηθητικές απ' το ποδήλατο. Του λέω, να σου πω, "αφού φοβάσαι να κατεβείς στο δρόμο, γιατί καβαλάς μηχανή και παραβαίνεις και το νόμο; να σου φέρω τώρα τη δημοτική αστυνομία να ψάχνεσαι;" Έφυγε ο γέρος, την αστυνομία τη βρήκα, και το τι άκουσε ο υπάλληλος, δε λέγεται.
Τελοσπάντων, το τηλέφωνο καταγγελιών είναι: 210-3243611-12. Πατάτε ένα κουμπί, και βγαίνει μια χοντρή, και θα πείτε το τμήμα ελεγχόμενης στάθμευσης, και 'κει θα τα ξεράσετε όλα δοσίκωλοι αναγνώστες μου, και θα δώσετε στεγνά τα καθίκια που παρενοχλούν την ασφάλειά μας.
Άντε αυτό ήταν, τι χάσκετε; Εμ τζάμπα, εμ θέλετε και το Μπεν Χουρ να γράψω! Τι επίπεδο Θεέ μου!

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ...

"Οι έρευνες έγιναν πιο έντονες με το πρώτο φως της ημέρας..."
"Συνάντησα ένα μπλόκο..."
"Ένας γλυκύτατος αγρότης..."
Θα μου πείτε, περίμενες ελληνικά της ανθρωπιάς από τη Μελετοεκπομπή; Μμμμ...ναι, υποχρεούται ολόκληρο το γκρουπ της εκπομπής να μιλάει ένα μίνιμουμ της γλώσσας σε ανεκτό επίπεδο. Από τη στιγμή που βγαίνει και απευθύνεται στον κόσμο, και δεν ψαρεύει κάπου μόνο του καταμεσής του πελάγου, ναι, οφείλει να λέει μπαρούφες, αλλά με σωστό συντακτικό. Είναι μίνιμουμ συλλογικού πολιτισμού.

"Τι νέα έχουμε σήμερα;" (οικονομία, λουκέτα, Ομπάμα, οικονομικός έλεγχος...;)
"Καλημέρα, πολύ καλά νέα" (μήπως αναστράφηκε το κλίμα στην οικονομία;) "Έχουμε τη Μις Αμερική. Εξελέγη το πρωί, τοπική ώρα..."
Παντού υπάρχει το trash. Εδώ όμως, ποζάρει επιτυχώς ως mainstream.


Συνήθως δεν είναι του στυλ μου, αλλά είμαι υπέρ των μπλόκων των αγροτών. Που δεν θα αφήνουν όμως τηλεοπτικά ζωντόβολα να περνάνε.

Περιμένω να δω μια, έστω μια κυβερνητική επιτυχία. Κάτι που να μην ήταν αποτυχημένο εξαρχής, ή να μην έμεινε στον σχεδιασμό, και να υλοποιήθηκε επιτυχώς. Ή κάτι που να μην είναι ευθέως ανάλογο των χειρότερων πασοκοημερών, που τόσο θελήσαμε να ξεχάσουμε -και δε μας αφήνουν.

Τη Δευτέρα όλοι έχουν μουράκλες. Ή παριστάνουν τους χάϊ,τύπου κουτσομπολοπαρουσιαστές.
Λοιπόν, δεν είναι τυχαίο ότι οι εν λόγω άνθρωποι, είναι οι τελευταίοι πλέον που υπεραμύνονται του μοντέλου λόγου και συμπεριφοράς που θεμελίωσε από τη δεκαετία του '80 μια νέα τραγελαφική δημοσιογραφία, που σάρωσε τον ελληνικό Τύπο και του γ....σε το σόϊ. Εννοώ το Κωστοπουλοσυγκρότημα, αιχμή του δόρατος της πασοκονοοτροπίας: ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος σας όταν έρθει ο λογαριασμός. Το "δόγμα Λαλιώτη", οι επιδοτήσεις, το χάϊ και βάλ' τα στο λογαριασμό, το χρεώσου κακομοίρη να πας στην Αράχωβα να φας το εφάπαξ του πατέρα σου μια βραδιά με τη σκυλού που κάνει στα κρυφά αρπαχτή, και να μην πω τι άλλο, πριν κατέβει να αρχίσει το πρόγραμμα στη μεγάλη πίστα (τώρα που της έκατσε η καλή μετά από χιλιόμετρα κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε εθνικές οδούς -κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Το συγκρότημα αυτό, που τώρα βέβαια πνέει τα λοίσθια, βοήθησε να εμπεδωθεί στην ελληνική κοινωνία το δόγμα του γλύφτη νεόπλουτου, του καταφερτζή ελληνάρα με την υπεραισιοδοξία και τη "μαγκιά" να τα τρώει όλα -σαν το Μπάρκουλη στις ταινίες- στα πόδια της κρυφοβιζιτούς που έκανε εξώφυλλο την περασμένη εβδομάδα.
Κορίτσια για όλα τα γούστα, κορίτσια σε αφθονία, που μέχρι να φτάσουν στο σωστό πορτοφόλι, έτρωγαν κι απ' το ντελίβερυ μπόι το καταναλωτικό, κι έβγαιναν με πόνο καρδιάς με τη χρεωμένη Άλφα Ρομέο -το αυτοκίνητο του χάλια άντρα.
Οι συμβουλές ήταν: γίνε ξέκωλο, στις γκόμενες. Κοίτα να φαίνεσαι πολίστας, αρσιβαρίστας, μπάρμαν, φουσκωτός, κολλητός και παρατρεχάμενος, μπουζουκόβιος, λαμόγιο, γιατί αυτοί είναι οι άντρες οι σωστοί και οι μοδάτοι. Αυτοί θα επιβιώσουν στην εποχή που ζούμε, όπως οι κατσαρίδες στον πυρηνικό όλεθρο. Βρείτε ένα φωτογραφημένο ξέκωλο να σας τα μασήσει, και να είσαστε κι ευτυχισμένοι, γιατί έτσι ζουν οι άντρες οι σωστοί.
Άντε τώρα μάγκες, θηλυκοί και αρσενικοί, ξύστε το και μυρίστε το που λέγανε και τα ευαγγέλια του καράβλαχου απ' το Βόλο.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

SATURDAY NIGHT-CITY JOURNAL

Λοιπόν από το Μικρόκοσμο (τι μικρός που είναι ο κόσμος!) και το διαγωνισμό με αφορμή την ταινία το Κύμα, όπου είδα ωραίο κόσμο και κουτσομπόλεψα -διότι πήγα αργοπορημένη και κάθησα στο φουαγιέ να κόπσω κίνηση- πήγα στου Ρέντσο Πιάνο (στο μέγαρο), όπου έφτασα αργοπορημένη -ε ναι, δεν πάω ποτέ στην ώρα μου, αυτά είναι για τον απλό λαό- και είχε κατακλύσει το φιλοθέαμον κοινό σκάλες, ασανσέρ, αίθουσες, όλοι για να ακούσουνε τον Ρέντσο.
Ξανακάθησα στο φουαγέ, περιστοιχιζόμενη από φρόκαλα ντυμένα όπως η Άβα Γαλανοπούλου στην ξεφτιλοσειρά του μέγκα, αυτή με τους Γείτονες, ή κάπως έτσι. Κόντεψα να ουρλιάξω, όπως τότε που είχαν συρρεύσει οι θείτσες μετά τον εσπερινό, προσκύνημα στην πίνα Μπάους και είχε πήξει το Ηρώδειο, και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, διότι με ενοχλούσαν. Ευτυχώς ξεκουμπίστηκαν στο διάλειμμα, μείναμε οι μισοί και ευχαριστήθηκα παράσταση.
Τελοσπάντων, και ας τα πολυλογώ, κι εδώ τσάκισαν οι μισοί στο πρώτο τέταρτο και άρχισαν να βγαίνουν σα μυρμήγκια που έριξες οινόπνευμα+χλωρίνη+αφρόζο+φλιτ στη φωλιά τους (τι από πού το ξέρω; κάπως έπρεπε να περνάω κι εγώ τις ώρες ης σχόλης ως παιδάκι πεντάχρονο). Χάρηκα πολύ, ιδίως όταν είπα σ' ένα τσόκαρο που ενώ υπήρχε κόσμος όρθιος (σκασίλα μου) αυτή είχε ακουμπήσει τη μπανάλ σουρωτή τσάντα με τα χρυσοδεμένα λουριά και τα χοντροπόδαρά της σε μια και μοναδική ελεύθερη καρέκλα (!) "κάθεται κανείς;" (με λίγο στρίντζικο ύφος είναι η αλήθεια), και ψέλλισε ένα "όχι, με συγχωρείτε", και παραχώρησε την καρέκλα, χωρίς να την ξεσκονίσει η βλαχάρα.
Το τι τσιγάρο κάπνισαν όλοι όσοι ήταν εκεί και δεν μπορούσαν να φύγουν, δε λέγεται..! Ούτε έξω από χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς...Τελοσπάντων, ο Ρέντσο είπε περίπου τα πολύ πρωτότυπα:
-κι εδώ βλέπετε εμένα στο γραφείο μου στο Μιλάνο
-εδώ εγώ στο γραφείο στο παρίσι
-εδώ εγώ στη Νέα Υόρκη με τον φον Σκάτεν και τον βαρώνο Ανασούρμπουδο
-εδώ το κτίριο της πολυεθνικής Μασασκατά στην κορέα
-εδώ το κτίρο της πολυβιβλιοθήκης Άειμαρηλυσσάρα στη Βουδαπέστη
-εδώ εγώ και το γεφύρι που έχτισα για το ποτάμι που έφερα στα Ιμαλάια, προκειμένου να δέσει το τοπίο αρμονικά και να έχουμε αιολική ενέργεια
-εδώ εγώ μικρός, τσι προσκόποι παγκρατίου
-εδώ το σούπερ υπερκτίριο στη Τζακάρτα...και μουμπλε μούμπλε μούμπλε
-εγώ θέλω οικολογικαί κατασκευαί
-εγώ δεν επηρρεάζομαι από την παράδοση, τον ακαδημαισμό και τα στυλ, κάθε κτίριο το μελετάω από την αρχή
-εγώ θα σας φτιάξω την άρτα με τα γιάννενα και μούμπλε μούμπλε,
να πουλήσει το πακέτο ο χριστιανός, και μετά άρχισε το παραλήρημα:

-πήγα σήμερα να δω την καλλιθέα (θα χτίσει τη νέα λυρική στον Ιππόδρομο αν δεν γνωρίζετε τουβλοαναγνώστες μου), καλά το πήγε μέχρι εδώ, τώρα αρχίζουνε τα όργανα: είναι αυτό που λένε Μπέλλα Βίστα η Καλλιθέα, και θα λύσω το πρόβλημα της θέας, θα την κάνω να βλέπει θάλασσα και την ακρόπολη, και θέλω να κάνουν κανό και βαρκάδα τα νέα παιδιά...

Εκεί είναι που το κοινό άρχισε να κοιτάζεται συναμετάξυ του και να σταυροκοπιέται, σου λέει "πάει καλά; την είδε την καλλιθέα στενό παρά στενό Outlet και Κωτσόβολος; τα πρεζόνια στα πάρκα τα είδε; " Από κει και πέρα ζωντάνεψαν όλοι, πήγανε φέρανε καφέδες, έγινε πολύ ζεστή η ατμόσφαιρα.

Εγώ πάλι αισθανόμουν κάπως εν έτει 1898, οπόταν "θίασος εκ Γαλλίας ήλθεν εις την ωραίαν μας πρωτεύουσαν ίνα παίχσει την κομεντί ανεβασθείσα και εις την Κομεντί Φρανσαίζ, "Ο ιδανικός σύζυγος". Επίσης, διάλεξιν θα δώσει απόψε ο μέγας μαθηματικός Φιλίπ Φελόπ εις εκλεκτόν κοινόν των Αθηνών, περί των νέων ανακαλύψεων εις την απάντλησιν των υδάτων διά της μεθόδου Μούμπλεν-Σούμπλεν ήτις κάνει θραύσιν εις την Γαλλίας και Γερμανίαν. Η κυβέρνησις μελετά το ενδεχόμενον αγορά της εις μιαν εικοσαετίαν..."

Και στο καπάκι, μετά τον Πιάνοφόρτε, πήγα στον κενιματόγραφο...Και είδα εν γνώσει μου μια πατατόγκα που ακούει στον τίτλο "Οδός επανάστασης". Βάι, βάι, βάι. Με την αρρενωπή Κέιτ Γουίνσλετ να παριστάνει την αμερικάνα και να σκαλώνουν οι λέξεις στις δοντάρες της σαν κλέφτικο με σαλάτα μαρολάκι, το σκηνοθέτη να 'χει λυσσάξει στα κοντινά (φύγε βρε ζώον απ' τις μούρες των αθρώπων και τις δοντάρες της εγγλέζας, ο Χριστός κι η Παναγία θα το φάμε το φαί μας!), ο Λεονάρντο λίγος κι απολειφάδι κι από αντριλίκι κι από ηθοποιία, αλλά στεκότανε, τον φάγανε ο σκηνοθέτης κι η αλόγα τον έρμο. Τελοσπάντων, παίζανε τους τύπους του '50, και το παίζανε τόσο ότι παίζανε, που ήτανε χειρότερα κι από ελληνική ταινία που αυτοθαυμάζεται.
Χάλια, κι ευτυχώς που υπήρχαν και μερικοί καλοί ηθοποιοί κι όταν παίζανε αυτοί κι έφευγε απ' το πλάνο η μουσκάρα, κάπως έκλαιγες λιγότερα τα 8 ευρώ σου συν 3,50 νάτσος με τυρί (ντροπή και αίσχος με τη λαιμαργία...!)
Θα σας πω την υπόθεση για να μην πάτε, να μη δώσετε ούτε πενταρίτσα, ούτε για ενοίκιο στο βίντεο.
Μια γελοία ψωνάρα που και καλά ήθελε να γίνει ηθοποιά και να ζήσει μποέμικη ζωή, ενκαστρώνεται, πανδρεύεται και αντί της ηθοποιίας, στην οποία είναι μάλλον χάλια, μαγειρεύει και μεγαλώνει τα παιδιά. Και την πιάνει υστερία που ο σύζυγος δεν την παίρνει να πάνε στο παρίσι (να παραθερίσει κι όταν θα γυρίσει θα ξανακολλήσει...), αλλά είναι συμβιβασμένος με δουλειά και προαγωγή, και αρχίζει και τον μισάει, και "δε θέλω να μου μιλάς, (δε θέλω να γελάς, δε θέλω να σε ξέρω, δε θέλω να μ' αγαπάς, σαν τραγούδι με τη Τζώρτζια των Μπλου) δε θέλω να σε ξαναδώ, είσαι σίχαμα, δεν είσαι άντρας", και όταν μένει έγκυος στο τρίτο, κάνει εν γνώσει των κινδύνων έκτρωση μόνη της στο σπίτι (έλεος! πόσο μαζόχες πρέπει να είναι στο σινεμά οι γυναίκες) και αποθνήσκει. Αυτός μένει μόνος, με προαγωγάρα, παίρνει νέο σπίτι, τάχα μου τον έχει φάει η πίκρα, και αφοσιώνεται στα παιδιά του. Δηλαδή, να πατήσεις χάμω ολόκληρο το τημ, και το κέντρο κινηματογράφου το αλλοδαπό.
Αυτάααα...
Άντε θα ξημερωθείτε μέχρι να διαβάσετε τη σεντονάρα.

Υ.Γ. Δε θα ξαναδώ CSI ενώ τρώω. Να ξεράσω που κάθε φορά πέφτω απάνω στη σκηνή της νεκροψίας (γιατί είναι πράσινος; για δες τα έντερά του Γκιλ. ίσως φταίει που είχε φάει βατράχια πριν τον πετσοκόψουνε σε 3.528 φετάκια και τον καταψύξουν. λες να ήταν κανίβαλος ο δολοφόνος; όχι, τον τάιζε σε χάμστερ-γκρέμλιν. πρόσεξες ότι έχειν και τρία λιωμένα παίδια; ναι, και ξέρεις γιατί;...Γκλιάχ!!! κόντεψα να βγάλω το ψάρι α λα κάπως που είχα μαγειρέψει, με σάλτσα σοκολάτα, και συνοδεία τσουρεκάκι πολίτικο και χυμό πορτοκάλι).

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

ΤΟ ΚΩΛΟΚΑΝΑΛΟ ΤΟ ΣΤΑΡ...

...είχε απόψε το ωραίο το θρίλερ με τον Γκάμπριελ Μπέρν, αλλά γαμώ το με πιάνει φόβος όσες φορές το 'χω δει, οπότε και την κάνω.

Εντάξει, κλάσικ στυλ και καλά, το πρώτο δεκάλεπτο πάνω στο καράβι είναι το πρωτότυπο. Και μου τη σπάει που παίζουν κωλοτηλεοπτικοί ηθοποιοί χωρίς καριέρα δίπλα στον Γκάμπριελ (Μπερν). Κι ο Βελζεβούλ από δίπλα. Το 'χω δει και δυό φορές. Μα η εναλλακτική να είναι απόψε η ξεβράκωτη Σάρον (Στόουν) κι η τάπα με τα μούσκουλα ο Συλβέστρος ο Ράμπο; Γιατί;;;! Κι ο Τζέιμς Γούνντς στην πολύ κατηφόρα. Παίζει και σ' αυτά τα τουρνουά πόκερ, τον είχα δει νια βολά στην τιβί. Δηλαδή πόσο ανύπαρκτη καριέρα να έχει ο ηθοποιός για να κάνει δεύτερο βιολί στη Σάρον την άχρηστη...; Να την πλακώσω στις μπούφλες: μόνιμα με το κοτσιδάκι δυό τρίχες, σακάκι με βάτα και το βρακί.

Μ' αυτά και μ' αυτά σκυλονύσταξα, διαβάζω λίγο-λίγο ένα βιβλίο για τον Προύστ, και μ' αρέσει πολύ. Άντε, πάω να το συνεχίσω βαρετό μου ακροατήριο,
Καληνύχτεν!

Υ.Γ. Πάλι βρέχει;! Με ρώτησε εμένα;





ΠΑΙΔΕΣ...

...διαπίστωσα, και ενδεχομένως θα συμφωνήσετε, (τι; θα διαφωνήσετε; άντε μην κόψω κανάν κώλιο!) ότι το ραδιόφωνο (άκου φίλε μου ανησυχία που είχα πρωινιάτικο!), έχει γίνει μπουρδέλο κι ακόμα πιο κάτω, για πολλούς λόγους, εις εκ των σημαντικοτέρων είναι πως το 85% των παραγωγών πλέον, είναι τα ζωντόβολα της τηλεόρασης. Με τη θεματολογία και το στυλάκι της τηλεόρασης. Διότι τα χάπατα οι ιδιοκτήτες, σκέφτηκαν ότι έτσι θα σωθούν, και θα 'χουν ακροατές. Όπως στην τηλεόραση, κάνουν ανούσιους διαγωνισμούς, χαρίζονται ανάλογα την ξεφτίλα -γιατί ορισμένους και για να τους ακούσει κανείς είναι ξεφτίλα- δώρα, μιολάνε μαλάκες στον αέρα κ.ο.κ.
Το υπόλοιπο 10% είναι οι ραδιοφωνατζήδες. Κοινό χαρακτηριστικό ότι είναι όλοι φωνακλάδες, χαζοί, αγράμματοι, και αλυσοδεμένοι στη φούρκα των δισκογραφικών. Λένε μαλακίες και βάζουν τα ίδια κωλοτράγουδα. Το παραυπόλοιπο 5% είναι ανεξάρτητοι, ενδιαφέροντες και βαρετοί, ξεβρασμένοι απ' τον καιρό της Ιουρασείου περιόδου (Τζουράσικ στο πιο Σπήλμπεργκ).
Σιχτίρ, με τσάντισε η βαθυστόχαστη αυτή ανάλυση.
Μπονζούρ!

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

ΚΑΛΙΕ;

...την πιροσοχή σας περικαλώ!
Ένα θα σας πω και απεκδύομαι πάσας ευθύνης. Να πάρετε την εφημερίδα Πρώτο Θέμα στις 8 Φεβρουαρίου, ΜΑΖΙ με τα ένθετα τσιγκούνηδες, σπαγγάρες. Αυτά είχα να πω, και έτερον ουδέν.
Άντε επιδή δε σας συμπαθώ, να σας βοηθήσω λίγο, λέγοντας να πσάκσετε στο Βοτρ Μπωτέ.

Φτάνει! Η συνέντευξη τύπου τελείωσε, άλλες ερωτήξεις δεν θα απαντηθούν. όχι δεν πήρα προμήθεια για τα υποβρύχια, για τα οικόπεδα στο Ζούμπερι θα σας απαντήσει διεξοδικά ο γραμματέας μου και το οικείο συμβολαιογραφικό γραφείο-μαιμού.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Το γλυκό που σας έλεγα...


...με μεγάλη σεμνότητα παρουσιάζω το γλυκό που έφτιαξα. Έχω φτιάξει άλλες τρεις φορές στη ζωή μου. Τη μια, είχα φτιάξει κέικ. Δεν ψήθηκε στη μέση, γενικά δεν ψήθηκε μέσα, ήταν τόσο βαρύ, που ακόμα δεν το νογάω πορκέ. Θυμάμαι την αγαπημένη μου γιαγιά, που ήθελε να μου κάνει το χατήρι, έφαγε μισό κομμάτι λέγοντας "ωραιότατο λιγάκι ακόμα (5 ώρες) ήθελε ψήσιμο και θα 'ταν αριστούργημα", και μετά την άκουσα που σφύραγε στον κήπο, και φώναζε τα πουλάκια του ουρανού να φάνε. Ρε γιαγιά, της λέω, τι Ιούδας είσαι;;! Όχι, παιδί μου, μου λέει, έχουμε τόσα γλυκά στο ψυγείο, κρίμα να κρατήσουμε κι αυτό εδώ, θα χαλάσει μέχρι να το φάμε.
Δε δείχνει πολύ εμφανίσιμο, αλλά σκασίλα μου. Λοιπόν, η συνταγή:

Λαμβάνουμε ανεξέλεγκτα πτι-μπερ Μπον Μαμάν. τα τρίβουμε στα χεράκια μας τα αλαβάστρινα, και κάνουμε μια στρώση ανάλογα τα γούστα, την πείνα, και τη γκουμούτσα το μπωλ. προσθέτουμε γάλα και κανά μυρωδικό άμα γουστάρουμε. Μετά, αφού έχουμε βράσει μήλα και αχλάδια με μέλι και ξηροκάρπια (αμύγδαλα, σταφίδες -διότι άμα δεν είναι βρασμένη να εξαφανιστεί η σταφίδα εγώ σιχαίνομαι να τη φάω), κι άμα δέσει αυτό (να μου γράψετε), το στραγγίζουμε και τα φρούτα τα τοποθετούμε άνωθεν των πτι-μπερ. Κι επειδή αυτό πολύ διαίτης κάνει, λαμβάνεις και τα αποδέλοιπα πτι-μπερ ή τα Μιράντα Παπαδοπούλου , κόβεις πάλι κατά βούληση, περιβρέχεις με ολίγο γάλα, ανάλογα πόσο μουσκίδι είναι ήδη, και αν θέλετε, έχετε προσθέσει και Ναπολεόν μέσα στα φρούτα, να 'σαστε ντίρλα μέχρι να φάτε το γλυκό. Τρώγεται και με συνοδεία παγωτού (ότι ζάχαρη του λείπει, να 'ρθει να συμπληρωθεί).
Το αφήνετε κρυώνει, το βάνετε στο πσιγείο, και μετά Καλό Ντερλίκωμα.
(Ο πρώτος που θα πει κακία, θα του βάλω μοντερέισιον στο στόμα).

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ...

...και διηγώντας τα να κλαις.
Όταν τα νέα περί του βίου σου τα αναλαμβάνει η εκπομπή της Μελέτη, τότε μάλλον έχεις πάει στον απόπατο της ιστορίας.
Ο λόγος για τη Δήμητρα Λιάνη που κάτι έπαθε ο πόδης της και πήγε νοσοκομείο.
Και με τι πάθος περιέγραψε και την παραμικρή σιχαμένη λεπτομέρεια η συγκινημένη ρεπόρτερ, που είχε λαχανιάσει απ' την αγωνία. Αν δηλαδή μετέδιδε τα νέα για καμμιά σύρραξη, κανά χρηματιστήριο, κανά ανασχηματισμό, τι θα 'κανε; Θα ήταν με οξυγόνο στην εντατική;

Υ.Γ. Φωτογράφησα το γλυκό που έφτιαξα χθες, θα το αναρτήσω αργότερα, αν προλάβω, αν και ξέρω ότι καλό δεν πρόκειται ν' ακούσω...Δεν έβαλα και ζάχαρη, είναι πολύ υγιεινό. Θα στείλω στον τροφαντόγατο το μάλερ@ ένα κομματάκι. (για να μάθει να γράφει ότι νά 'ναι...)

Υ.Γ.1 Χρειάζομαι ολίγη βοήθεια, στα σοβαρά:
Ποιούς θα θεωρούσατε ενδιαφέροντες για συνέντευξη για γκέι θέματα;

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

ΛΟΙΠΟΝ...

...μιλούσα με έναν φίλο μεγαλύτερο χθες, και κάναμε σύγκριση στα σκάνδαλα κάθε κόμματος, για να διαπιστώσουμε τις αλλαγές στη διαφθορά αλλά και την ανοχή της διαφθοράς, κομμάτων και κοινωνίας.
Μου θύμισε λοιπόν το πρώτο σκάνδαλο του Πασόκ, που ήταν με το "καλαμπόκι". Λόγω ηλικίας δεν το θυμόμουν, αλλά λόγω νοοτροπίας οικογενειακής που ήταν υπέρ της ενημέρωσης των μελών της, κάτι ήξερα. Μετά ήταν το άλλο μεγάααλο σκάνδαλο με τις επιδοτήσεις της ΕΟΚ για σεμινάρια κλπ. Είναι αστεία αν τα συγκρίνει κανείς με το Βατοπέδι και τα ομόλογα. Δείχνουν όμως το επίπεδο βαθμιαίας απώλειας της αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας συνολικά μιας χώρας μέχρι που φτάσαμε στα σημερινά, με τις μεγαλειότατες κομπίνες. Η εξαχρείωση ήρθε σιγά-σιγά και ανύποπτοι έπεσαν όλοι (σχεδόν) στη λούμπα. Φάε-πιες, γλέντα και μη σε νοιάζει, η ΕΟΚ πληρώνει, και πάντα θα είναι στην εξουσία ένας προστατευτικός, απατεωνίσκος-κομπιναδόρος, Ελληνάρας πονηροβαλκάνιος και τάχα μου αδέσμευτος από κανόνες "μπαμπάς" που θα κανονίζει να ξοδεύεις χωρίς να ξεπληρώνεις τίποτα απ' το χρέος σου.
Η εξουσία έδρασε όπως ακριβώς η ελληνική οικογένεια. Η ελληνική μικρομεσαία οικογένεια. Με τον κανακάρη που δεν εννοεί να μεγαλώσει και πάει τα σώβρακα για πλύσιμο στη "μάνα" μέχρι τα 60, και την κόρη που της χτίζουν το "προικώο" μπας και αποκατασταθεί το πουτανοζωντόβολο.
Για να φτάσουμε στα σημερινά τούβλα, τους ανάξιους που έβαλαν τη χώρα σε επιτήρηση, που κατέστρεψαν τα ολυμπιακά ακίνητα, που έκαναν το Βατοπέδι, τα ομόλογα, που καταδίκασαν σε απραξία, αδράνεια και ακινησία τη χώρα.
Μέσα σε εντυπωσιακά ελάχιστο χρόνο από την ημέρα που εξελέγησαν κυβέρνηση εξαχρειώθηκαν, ωσάν η ανάληψη της εξουσίας, να ήταν μια ευκαιρία να συγκριθούν στο επίπεδο διαφθοράς, ανικανότητας και αποτυχίας με τις χειρότερες στιγμές της προηγούμενης κυβέρνησης, του προηγούμενου κόμματος.
Πράγμα που για μένα, σημαίνει ότι η εξουσία -ίσως η νέα μορφή εξουσίας, την απροκάλυπτα διεφθαρμένη μορφή της οποίας είδαμε- αφορά σε άλλες τάξεις πλέον, και σε συμφέροντα-δομές εξουσίας, που προυπήρχαν και ήταν έτοιμα να αναλάβουν δράση. Δε μιλάω με θεωρίες συνωμοσίας, μιλάω για δομές υπερκρατικές, και όχι για πρόσωπα. Η δεξιά, ας πούμε, δεν αφορούσε στην ικανοποίηση παραδοσιακών συμφερόντων, αλλά αφενός στην εξαθλίωση της μεσαίας τάξης και στην ανάδειξη άλλων μηχανισμών και πόλων εξουσίας.
Μέσα στη διεθνή μαύρη κι άραχλη συγκυρία, τα πράγματα για την Ελλάδα είναι ακόμα χειρότερα.
Κι αν προκηρυχθούν οι εκλογές, γρήγορα ή κανονικά, ποιόν να ψηφίσεις; Τον ΓΑΠ που δεν τον πιστεύουν ούτε οι δικοί του, ή τον Κ.Κ. που δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος στην τύχη του να κυβερνήσει; Για τους υπόλοιπους δε συζητώ, αποτελούν την πεμπτουσία της αποτυχίας και του ξεπουλήματος. Και του θράσους. Και των απωθημένων της εξουσίας. (Τον ΛΑΟΣ δεν τον συμπεριλαμβάνω κάν στη συζήτηση. Θα ήταν σαν να έγραφα τη βιογραφία του Στέφανου Χίου, ας πούμε. Τόσο low).

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ

Σινεμάς.
Με έργο μυστηρίου και φόνων, μετά ορισμένων δολοφόνων.
Πρώτο μέλημα: νάτσος με τύρουλο (ψιθυριστά "μου βάζετε διπλή δόση;")
Μια μπουκάλα νερό on the side, για να ξεπλυθεί το αλάτι και ο κυτταρίτης μετά την βρώση των νάτσος. Χριτς-χριτς-χρατς, αγριοκοιτάει ο διπλανός. Για να δω, μπορώ να νιώσω σαν την ηρωίδα στο πορφυρό ρόδο του Καίρου;
Η ταινία αρχίζει.
Ανάψτε φώτα! διότι...
Ξέχασα να σας πω, ότι τα αστυνομικά μου αρέσουν πολύ και έχω τεράστια συλλογή. Αλλά μου φαίνεται αυτό σας το 'χω πει κιόλας. Σβήστε φώτα!

Λοιπόν, η ταινία είναι ιταλική. Safe and sound. Πάνω σ' ένα αστυνομικό μιας Σκανδιναβής συγγραφέως. Τα σκανδιναβικά αστυνομικά ανέλαβε να τα φέρει στην Ελλάδα ένας ("μη μιλάτε παρακαλώ!") -συνεχίζω ψιθυριστά- ένας εκδοτικός οίκος που λέγεται Ορφέας.
Λοιπόν το έργο το ορίτζιναλ, είναι το κλασικό ποστμόντερν αστυνομικό (αχ μιλάω με οξύμωρα σχήματα!): μικρών διαστάσεων, φιλοφεμινιστικό, αμφισβήτηση της εξουσίας, κριτική της αστυνομίας, μικρά μέρη, μεγάλα πάθη, καθημερινοί άνθρωποι, κρυμένα μυστικά.
Καταρχήν η Αγκάθα (Κρίστυ αμόρφωτοι!) εστίασε πάρα πολύ στα μυστικά των χωριών. Πάντοτε όμως σεβόμενη και την ταξική διαστρωμάτωση. Δεν ήταν ήρωας ο μπάτλερ. Οι μεγάλοι της αμερικανικής αστυνομικής λογοτεχνίας πάλι, ασχολήθηκαν με τους περιθωριακούς και τους πολύ μεγάλους. Η ενδιάμεση γκρίζα ζώνη δεν είχε πολύ "ζουμί". Ήταν μεταβατικές διατάξεις που λέμε.
Οι σκανδιναβοί, έχουν έτσι κι αλλιώς παράδοση στα οικογενειακά δράματα ιδίως αυτά που έχουν καθωσπρέπει διαπραγμάτευση (είναι κι ο προτεσταντισμός που είναι μπίζνες, και οι μπίζνες θέλουν ειρήνη), τύπου: "με απατήσατε αγαπητή Γερτρούδη;" "ναι, αγαπητέ μου Γιόζεφ". "Θα πάτε στην κόλαση Γερτρούδη". "Στην κόλαση αλλά με τον Σβεν Λίκβενχάλστρομ, αγαπητέ μου." "Ναι, αλλά στην κόλαση, κι έχω να σας πω κι ένα μυστικό που θα σας κάνει την κόλαση πραγματική κόλαση και όχι μια κολασμένη διασκέδαση: ο Σβεν είναι γιος μου απ' τον τριακοστό μου γάμο που κατέληξε σε διαζύγιο λόγω της ελεύθερης συμβίωσής μου με την υπηρέτριά μου την Λίντγκρεν." "Είστε ένα τέρας Γιόζεφ Γκούσταφσον! Στην κόλαση, στην κόλαση, ααααααχ τρελλαίνομαι!" κ.ο.κ. (να 'το αμέσως το ρημέικ της Φαίδρας οι βόρειοι).
Επίσης δεν είναι τα βίαια καταπιεσμένα πάθη του ιταλικού νότου με τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο και τους καραμπινιέρους-καρικατούρες.

Εν κατακλείδι: εδώ που έχει φτάσει ο σινεμάς, με τη φλυαρία, τα σχηματικά σενάρια, την άνευ λόγου βίντεο-γκέιμ βία, και τη λατρεία του κωλο-ηθοποιού (βάλε πλάνο στα μάτια και το μπότοξ της Νικόλ! ναι, ναι, κλάψε λίγο, κλάψε λίγο ακόμα γιατί δνε κουνιέται το μέτωπο, ωραία το Όσκαρ στο τσεπάκι μας", πάλι καλά που το σενάριο είναι σφιχτοδεμένο, δεν ξεφεύγει η κινηματογράφηση από μια δήθεν κλασική αφήγηση, κάνει και δυό-τρία κολπάκια ανανεωτικά που δείχνει αρτιστίκ το έργο σαν βίντεο του Μπιλ Βαιόλα, παίζει και με τη μουσική/ήχο ολίγον εναλλακτικά, και λες δόξα των Θεώ που δε με τάραξε στην αηδία ο σκηνοθέτης, αλλά απαίτησε καλό σενάριο, καλές ερμηνείες και σεβάστηκε το θεατή.
Καλή διασκέδαση!

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

KAΛΗ ΜΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Είδε πολέμους –στο βίντεο- και στάθηκε όρθιος. Έκανε αναμετάδοση την πτώση του ΕΚΑΣ και άντεξε. Μίλησε με Γιώργο (Βλάχο) και Δήμο (Βερύκιο) (μαζί) και δε λύγισε. Έλυσε εξισώσεις με διαφορικό λογισμό (τρείς έντεκα, τρεις δώδεκα, τρεις δεκαπέντε κι είκοσι) μπροστά στο σύλλογο λογιστών Ελλάδος και τα κατάφερε. Συνομίλησε με χαμηλοσυνταξιούχους που απειλούσαν με γιούργια στα υπουργεία και τον ήθελαν για αρχηγό, και δεν ενέδωσε στη δόξα («πάτε εσείς κι έρχομαι, και να θυμόσαστε ότι ή όλοι θα νικήσουμε ή όλοι θα πεθάνετε»). Όμως έρχεται η στιγμή που και οι δυνατοί λυγάνε. Έτσι ο Γιώργης (Αυτιάς), στο άκουσμα του πένθους στο Παπαριζέικο τσάκισε. Το πρόσωπό του συσπάστηκε. Η άσπρη τούφα καταμεσής της κατάμαυρης χαίτης του, ορθώθηκε πιο πολύ κι από αληθινού ασβού στη σκέψη ότι η πρώτη Γιουροβιζιονίστα της χώρας είχε τέτοιες στενοχώριες. Απαρηγόρητος έπεσε με τα μούτρα στις ζωντανές συνδέσεις προκειμένου αυτή την ήρεμη, ευημερούσα περίοδο που διανύει η χώρα, να πληροφορηθεί απαξάπας το σημαντικό νέο της ορφάνιας της νεαρής μπουζουκοξενιτεμένης. Κι επειδή το εθνικό ορφανό είχε αποσυρθεί για να πενθήσει –ως είθισται- έπαιξαν στη θέση του, στο παράθυρο δίπλα στο Γιώργη, όλες οι ποπ πενιές που έχει τραγουδήσει, και βρίσκονταν από καιρό στα αζήτητα…

Αποενοχοποιήθηκε εντελώς το παληκάρι, και το δηλώνει απερίφραστα: «ναι, όσα δείτε στη συνέχεια, και σε ώρα μεσημεριανή, είναι για οφθαλμόλουτρο». Μάλλον θα το θεώρησε μαγκιά ο Βασίλης (Δρυμούσης). Εξ ού και παρήλασαν από τη μικρή οθόνη, για πολλοστή φορά ημίγυμνοι αγιοβασίληδες ανυπόμονοι να τους αγοράσει κάποιος κύριος, κατευθείαν από τη βιτρίνα του Show Biz News.

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΕΡΓΙΑΚΗ...

Γιατί εφευρέθηκε η Κυριακή; Εκκλησία και εμπόριο δεν μπορούσαν να τα βρούνε κάπως καλύτερα;
Γιατί ο κόσμος να 'χει πεθερικά;
Γιατί να χλαπακιάζουνε παραπάνω απ' όσο μπορούνε τις Κυριακές;
Γιατί τρώνε κρέας και γενικά τερατώδεις ποσότητες την κυριακή;
Γιατί τρώνε όλοι μαζί αφού μισιούνται;
Τι κολλεκτίβες είναι αυτές;
Τι προλεταριοποίηση της οικογένειας;
Τι κατ' εικόνα των χριστιανικών κοινοβίων είναι αυτ'ες οι υποχρεωτικές συμβιώσεις;
Γιατί να ακολουθεί η κωλο Δευτέρα;
Γιατί βαριέμαι σαν παλιόσκυλο;
Γιατί βαριέμαι σαν παλιόσκυλο;
Γιατί βαριέμαι σαν παλιόσκυλο αλλά δεν μπορώ να αφεθώ να γίνω χώμα όπως το παλιόσκυλο;
Γιατί κρυώνω;
Γιατί με πιάνει εξ απαρχής μια παγωμάρα με τις κυριακές;
Γιατί θυμάμαι όμως τους απογευματινούς περιπάτους των γονιών μου όταν είχε ήλιο την Κυριακή το απόγευμα;
Όσο εκείνοι συναντούσαν φίλους τις κυριακές, τόσο εμένα με πιάνει πανικός αν κάποιος με προσκαλέσει Κυριακή, το πιθανότερο είναι ότι τελευταία στιγμή θα το ακυρώσω όσο κι αν τους αγαπώ.
Κάνει ιδιαίτερο κρύο τις Κυριακές.
Μοναξιοκρύο, έστω κι αν είσαι με άλλους τριάντα.
Διαβάζω πολύ και βλέπω πολλή τηλεόραση -ενίοτε- τις κυριακές.
Γυρνάω σαν τον ιαγουάρο στο κλουβί, με τρόμο.
Γκρρρααααααρρρρρρ!!!
Ευτυχώς κάνει κρύο, αν είχε καλό καιρό θα μ' έπιανε χειρότερη μουργελοβαρεμαροτσαντιλο-και γενικά.
Τώρα που σας έφτιαξα τη διάθεση, άντε να μου γλεντήσετε (αν μπορείτε.) χεχεχε!!!

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

ΞΑΝΑΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΝ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ...

http://www.engonopoulos.gr/_imagesEL/po-nixt-maria.gif

ΕΦΥΓΕ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ...

...δε γινόταν να την κάνει με αξιοπρέπεια;
Ο λόγος για τον απελθόντα υπουργό πολιτισμού που τα 'κανε μούσκεμα απ' τη στενοχώρια που έφυγε απ' το υπουργείο (μου μέσα), και κλαψούρισε ο Φέθρυ για την κακή του τη μοίρα, και τον κακό τον αλογοσκούφη, και τις καλές του προθέσεις (μέσα!) και το κακό το ριζικό του, και το έργο που ήθελε να αφήσει.
Μια πορδή άφησε όπως και οι άλλοι, και μεγάλη αηδία τα γλυφτρόνια που καλωσόρισαν το Σαμαρά.
Μέσα στην προεκλογική ασυδοσία, θα βρεθεί κάποια καλή ευκαιρία και για τα καλλιτεχνο-λαμόγια.
Εκείνο το Εκεθεχ, δε, δεν είχε που δεν είχε αξιοπρέπεια, προκαλεί κιόλας με την πνευματική ένδεια των συμμετεχόντων σ' αυτό -υπό την μεταμφίεση του προβάτου, των αγνών προθέσεων και της δημοκρατίας. (Μια στιγμή πάω να ξεράσω και ξανάρχομαι).

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

ΜΙΛΑΓΑ ΧΘΕΣ...

...με τη φίλη μου την Ελένη και άλλες φορές με άλλους φίλους που κατεβαίνουν τακτικά στις πορείες που γίνονται, και μου φάνηκε ότι ήταν έτη φωτός μακριά.
Αυτό που πίστευαν ότι θα επιτευχθεί μ' αυτό τον τρόπο μου φαίνεται πια τόσο ανεδαφικό και ανέφικτο -υπό τις παρούσες συνθήκες- που δεν ήξερα κάν τι να πω.
Ας είναι, ο καθένας κάνει τις επιλογές του.

Εκείνο όμως που με διαολίζει, είναι οι μαμάδες που κατεβαίνουν μαζί με τα παιδιά τους στις πορείες (Δημητράκη το γαλατάκι σου!) "για να τα καταλάβουν καλύτερα", "για να δείξουν έμπρακτη συμπαράσταση", "για να είναι κοντά στο παιδί τους". Εδώ αντικρύζεις το προφανές, οπότε...ουδέν σχόλιον.


Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Σήμερα...

...στη γειτονιά μου, βρέθηκε ένα μικρό γατάκι ξεψυχισμένο, καταματωμένο και δηλητηριασμένο. Ο κωλόγερος από την παραδιπλανή πολυκατοικία ήταν καταχαρούμενος που ο κοκκινοτρίχης πιτσιρής άφησε το μάταιο τούτο κόσμο. Ο εν λόγω κωλόγερος κάνει τον καθαριστή, και παλιότερα ανακαλύψαμε ότι έκλεβε -έλεος- τα χαλάκια από τις εισόδους των πολυκατοικιών. Επίσης, άμα περνάς εν ώρα καθαριότητας, δεν χαμηλώνει ούτε στρίβει το λάστιχο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύεις να γίνεις μουσκίδι. πράγμα που νομίζω τον διασκεδάζει το βλάκα.
επίσης, ενίοτε κάνει και σεξιστικά σχόλια όταν περνάει γυναίκα από μπροστά του, αλλά είναι τόσο εμφανώς γεροντομαλάκας, που απαξιεί κανείς και να του απαντήσει.
Πιστεύω ότι αυτός ευθύνεται, αλλά ουδείς είναι πρόθυμος να ασχοληθεί. Ο γατούλης ήτανε χάρμα και πανύβλαξ (κλασικός μορφονιός), και πολύ παιχνιδιάρης. Πρασινομάτης και κομψός, και νεαρότατος. Θέλω να τον κάνω τόπι στο ξύλο το βρωμόγερο.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

ΟΦΘΑΛΜΟΝ ΑΝΤΙ ΟΦΘΑΛΜΟΥ...

...κοντεύει να εφαρμόσει το νέο, αυτόκλητο "λαικό δικαστήριο",
και η κοινή γνώμη που μέρος της αισθάνεται τζάμπα μάγκας και τουπαμάρος μέσα από τις πράξεις των Ξηρών και των Χλωρών, ανθρώπων ελλειματικών, με προφανείς δυσκολίες στον ψυχισμό τους (π.χ. δεκαπέντε παιδιά και πατέρας παπάς, ευλόγησον Κύριε τη φτώχεια μας).

Η τωρινή κατάσταση μου θυμίζει εκείνες τις ζοφερές εποχές, όπου όλοι ήλπιζαν να είναι ζωντανοί όταν θα άνοιγαν οι διάφοροι "φάκελλοι" (Ζαχαριάδη, δικτατορίας, Κύπρου κ.ο.κ.), για να δουν ποιός ήταν πίσω από τη διαδικασία αποσταθεροποίησης. (Πρόδωσε ο Στάλιν; άφησε σύξυλο το ΚΚΕ ο Τίτο; έδωσε στεγνά τους τυφεκισθέντες το Κόμμα; Πήρε ο Παναγιωτάκης Κανελλόπουλος τηλέφωνο τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ; Έλαβαν προειδοποίηση και ποιοί περί του επερχόμενου πραξικοπήματος τον απρίλη του '67; Θα πούλαγε και τη μάνα του ο τέως για να κρατηθεί στο θρόνο; Τι ξέρει ο Ιωαννίδης και το 'χει βουλωμένο, τάπα τόσα χρόνια; Έριξε η ΣΙΑ τον Αλιέντε; κ.ο.κ.)

Δε θέλω να ξανακούσω το Κάντο Χενεράλ,
δε θέλω να μελοποιηθούν τα ποιήματα όσων έγραψαν για τις πολυεθνικές το '70 και την ανεξέλεγκτη δράση τους στις μπανανίες της λατινικής Αμερικής,
δε θέλω φαβορίτες, ταγάρια και αμπέχωνα,
δε θέλω να με κλείνουν μέσα οι κουρασμένες, ολιγομελείς συγκεντρώσεις της Αλέκας και του Αλέκου (μα τι κατάρα σ' αυτή τη χώρα: Αλέκα, Αλέκος, Καραμανλής, Παπανδρέου όλα εις διπλούν...!)
δε θέλω να χαίρεται ο κάθε μικρονοικός, ρουσφετοδιορισμένος, κωλογλείφτης, προθυμοχαφιές, μικροαστός που κατακλέβει την εφορία για να 'χει αυθαίρετο στη Λούτσα, προσεύχεται στα θεία και στον Ψωμιάδη, καυ..νει με τα πλαστικά μουνόπανα των ημιπορνοπεριοδικών και πουλάει εξουσία όποτε του "κάτσει" η αρπαχτή, όταν σκοτώνεται κάποιος απ' τη μεριά της "εξουσίας". Το ίδιο σίχαμα, το ίδιο γλοιώδες μυξοσκούληκο θα βγει και θα λυσσομανάει που δεν τον προστατεύει αυτόν και την περιουσία του η αστυνομία και θα μας φάει τ' αυτιά ότι "θα πάρει το νόμο στα ξερά του".

Θέλω τα γ...να τα ΜΑΤ να συλλάβουν κάποτε κάποιον, κι όχι όταν θα 'χει γκαβωθεί και κουλαθεί απ' τα εκρηκτικά σαν το μαλακοσάββα και τους υπόλοιπους τεμπελχανάδες υδραυλικούς και μελισσοκόμους της παρέας -τόσο χαμηλά έπεσε ο καντεμοξηρός, που τους συνέλαβε ο Χρυσοχοίδης...!

Α, και για τους μεγάλους αγωνισταράδες, το παιδί που σκότωσε ο Κορκονέας, έχει όνομα κι επώνυμο. Δεν είναι Ο "Αλέξης". Δεν είναι το σύμβολο του οιουδήποτε αγώνα. Δεν μας απελευθέρωσε από κανένα ζυγό. Δεν έκανε τίποτα άξιο λόγου στη -σύντομη- ζωή του. Κι η οικογένειά του, θα 'πρεπε από φιλότιμο, να 'χει κάνει μια τόση δα δήλωση που να λέει σταματείστε τις μαλακίες στο όνομα του παιδιού, το λόγο έχει η δικαιοσύνη. Αλλά βλέπεις...

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

ΣΑΣ ΕΙΧΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΕΙ...

...για τη μεγάλη στιγμή, και γι' αυτό είμαι σίγουρη ότι χθες βράδυ παρακολουθήσατε με περισσή (sic) άνεση τη συζήτηση μεταξύ Βίκυς Παπαφλέσσα και Κικής Δημουλά, η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί και με τις παροιμίες "αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα", "άγες-μάγες κουκουνάγες" (για τους γαλλομαθείς και τους ψευδούς, διότι η στήλη μετά από περισυλλογή έγινε πολιτικά ορθή), "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν τη ναφήνει", "χέσε ψηλά κι αγνάντευε" και άλλα παρεμφερή.
Κανονικά θα έπρεπε να βάλω εργασία με τίτλο "Η Βίκυ Παπαφλέσσα και τα επιχειρήματα της παγιέτας με βολάν", αλλά το πνεύμα των εορτών με έκανε καλύτερο άνθρωπο και σας αφήνω να αγριοφάτε την εναπομείνασα γαλοπουλογουρουνο-γέμιση και τα γλυκά, να κάνετε σωσίβια γύρω απ' τη μέση (που ούτε ο κορσές της Σκάρλετ Ο' Χάρα να μη σας τη μαζεύει "σφίξε κι άλλο Μάμμυ (Μπλου) σφίξε κι άλλο!"), να χαλαρώσει και να γίνει ζελεδάκι το μπράτσο, να γιομίσει κυτταρίτη το μπουτάκι και η κοιλιά, να κάνετε διπλοπήγουνο, να χαλαρώσει το περίγραμμα του προσώπατου, να μη σας μπαίνει το νούμερο 46, και μετά, έτσι χάλια που θα είσαστε, θα στρωθείτε ούτως ή άλλως στην εργασία , για να παρηγορηθείτε για τους μπακλαβάδες που κατεβάσατε.
Όλα αυτά τα προαναφερθέντα, ευγενής προσφορά του καταστήματος, και της καλοκαρδοσύνης μου.
(Και πονάνε και τα ποδαράκια μου διότι ξεσήκωσα την παρέα να χορέψουμε κάτι χορούς σε παρωδία παραδοσιακού, χοροπηδάμε και μετά ένα-δύο-κάτω στο τρία κ.ο.κ.)
Αλλά επειδής δεν μπορώ να σας αφήσω και ντιπ χαλαρούς, πιάκετε θέμα: "Πώς πέρασα στις εορτές". Περιμένω τις εργασίες στο γραφείο μου μέχρι αύριο, αλλιώς μαύρο φίδι που σας έφαγε και από Δευτέρα με τον κηδεμών!