Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

ΞΕΡΩ...

...ότι πολλοί με ζηλεύουνε και ευκαιρία ψάχνουνε να με κατηγορήσουνε, αλλά θα πω για άλλη μια φορά την αλήθεια.
Είχα τραπέζι απόψε. Τραπέζι καλέ, ντινέ. Αλλοδαπούς. Ζευγάρι. (Όχι δεν ήτανε γκέι, ζευγάρι ζευγαρένιο ήτανε). Εκ Γαλλίας. Είπα να αγοράσω το γνωστό έτοιμο (από κάποιο από τα τρία μαγαζιά που φιλάνε το χώμα που πατάω και μου στέλνουνε Χρόνια Πολλά στις γιορτές), αλλά μετά είπα να τιμήσω την ελληνική παράδοση στη φιλοξενία, και να τα φτιάξω όλα με τα χεράκια μου (να βάλω στο μάικρογουέιβ τα προτηγανισμένα).
Ναι, αλλά τα μεταξωτά βρακιά θέλουνε κι επιδέξιους κώλοι. Διότι περί κώλοι επρόκειτο το φαί που έφτιαξα. Καταρχήν, ξεκίνησα να μιλάω χαλαρά με τους καλεσμένους, έχοντας κι ένα κρασάκι στο χέρι -αφού δεν το σηκώνεις το αλκοόλ τι παριστάνεις βρε άχρηστη;- και άρπαξαν τα τυροπιτάκια Κανάκης. Μετά, το κρέας μου φάνηκε πολύ ωραία ψημένο, και ήτανε τσίκλα με ξυλιτόλ. Χώρια την ανοστιά, σαν να το μαγείρεψε εγγλέζα γεροντοκόρη το μεσοπόλεμο. Είχα καλή πρόθεση, είπα να μη βάλω αλάτι που κάνει κυταρίτιδα!
Η σαλάτα ρε παιδιά, που έβαλα όλη την τέχνη μου, είχε μαρούλι γκουμουτσομπουκιές, ένα καρότο τρισθλίβερο σαν περουκίνι στην κορυφή, και μια σως (μυστική συνταγή σαν τις Μολότωφ), που δεν είχε ξεγλυστρήσει σαν κομπιναιζόν παντού, και μαχαλάδες-μαχαλάδες το μαρούλι ήταν σκέτο μαρούλι (τόσο που με πιάσανε τα γέλια στο τραπέζι, ένεκα και η ντίρλα, διότι έπινα το γιοματάρι για να ξεχάσω). Για τα ζυμαρικά δε θα πω (να πα' να μη σας πω που περιμένατε ακόμα μια διήγηση της αποτυχίας).
Τα τέλια περί της κατάπτωσης της ελληνικής φιλοξενίας ήρθανε όταν είδα την ευγενέστατη απέναντι συνδαιτημόνα μου να 'χει το ύφος της τσαντισμένης απορίας στην πρώτη μπουκιά, κι αμέσως μετά να μπουκώνει εναλλάξ κρασί και νερό, τόσο, που νόμιζα θα κάνει το θάμα εν Κανά της Γαλιλαίας και θα το γυρίσουμε σε γάμο βραδιάτικα. Την ίδια απορημένη έκφραση, σα να 'χα ρίξει χαστούκι στον ίδιο το μεγάλο Ναπολέοντα, κι ένα τεράστιο παράπονο είχανε και τα ματάκια του συζύγου Γάλλου, οπότε ως οικοδέσποινα του κώλου (μη σας πω και για τα ορεκτικά, που μόνο έτοιμα από δω και στο εξής ξανά-μανά), είπα με ειλικρίνεια και ευθαρσώς "νομίζω ότι το γεύμα είναι χάλια", οπότε έλαβα την απάντηση "εμείς εσένα ήρθαμε να δούμε το φαγητό είναι άνευ σημασίας". Λέω μέσα μου, καλά θα το δούμε όταν θα πας να φας τη σαλάτα.
Να μη σας τα πολυλογώ, κόντεψα να βάλω τα κλάματα απ' τα γέλια (είπαμε λόγω ντίρλας και οινοποσίας) μέχρι να τελειώσει το φαγητό. Το τι νερό ήπιανε για να κατεβεί το φάρμακο, το φαί μου δηλαδή, δε λέγεται. Ούτε μετά το ράλυ Παρίσι-Ντακάρ με παραμονή επί τριήμερο στην έρημο δε θα 'χανε τέτοια νεροκαίλα...Αυτό το παράπονο στα μάτια τους ήτανε που με σκότωσε. Ευτυχώς είχα φρούτα -που δεν τα μαγείρεψα εγώ, αλλά τα μανταρίνια ήταν ξυνά, η Ντολόρες έφταιγε, η οποία όσο μαγείρευα, με κοίταγε και χασκογέλαγε, και της λέω, "να σου πω, δεν εγκρίνεις αυτά που κάνω;" και γέλασε ανέκφραστα σαν το Βούδα με δυσκοιλιότητα και λέει "γες, άι μιν νόου", και να δείτε αυτή με γρουσούζεψε διότι τόσο χάλια δεν έχω ξαναμαγειρέψει ποτές.
Και τελοσπάντων είχα και τυριά και γκώσανε οι αθρώποι με διάφορα είδη ψωμιών, και παγωτό, και κάπως ξεχάστηκε το διπλωματικό επεισόδιο. Αλλά τα τυριά τα έβγαλα αφού ντερλικώσανε το φαί μου. Να αισθανθούν πρώτα χωρίς ελπίδα, να αναμετρηθούν με την πείνα, και να λάβουν υπεύθυνα τις αποφάσεις τους. Ως μετρ στον ψυχολογικό πόλεμο με πρόθεση καριέρας στο Γκουαντάναμο, πέτυχα απολύτως, καθότι μασήσανε μέχρι κόκκαλο το κρέας τσιχλόφουσκα, ενώ πήρανε και μια μερίδα απ' τα ζυμαρικά που δε θυμάμαι τι είχανε μέσα, γιατί τα μαγείρευα με μαγκιά, στο 'να χέρι το τσιγάρο, στ' άλλο χέρι το μπεγλέρι.
Εγώ όμως ξέρω ότι η μαγειρική μου θα ετύγχανε ευρείας αναγνωρίσεως σε μέρη όπως η λεγεώνα των ξένων, ο στρατός και άλλα ευαγή ιδρύματα, κι ας όψονται όσοι με κομπλεξάρανε τόσα χρόνια, όπως ο πρώην σύζυξ που πήρε μια μέρα (δηλαδή πολλές) τηλέφωνο, λέγοντας "θα φάμε τίποτας;" και λέω "έχω μαγειρέψει, έλα!" και λέει το γαιδούρι "γιατί ρε γαμώ το, γιατί ρε πούστη μου μαγείρεψες; τι σου 'ρθε ρε παιδάκι μου;" λέω "πας καλά; μαγείρεψα" λέει "ε αυτό λέω κι εγώ ότι μαγείρεψες! τελοσπάντων, θα περάσω απ' την ταβέρνα να πάρω φαί, εσένα τι να σου φέρω;"
Τα λόγια είναι περιττάααααα...

7 σχόλια:

stella είπε...

τι τραβαει ο κοσμος!
ευτυχώς δεν το εμαθε ο γιωργος να ζηταει εξεταστική και εκλογές εδω και τωρα!

Z. είπε...

Τι το θες το κουταλάκιιιιιι...
Αφού βρε Νατάσα, δεν σε θέλει γιατί επιμένεις;
Θα έπαιρνες από μια χοντροσουβλακερί κάνα δυο κιλά ΓΡΟΥνοπούλα ψητή, θα έβαζες ένα πονηρό ταψί με πατάτες φούρνου με αέρα της 1/2 ώρας και θα γινόντουσαν τα γαλλάκια χαλί να τα πατήσεις. Επίσης θάχες όλη την ευκαιρία να γίνεις ντίρλα με το χύμα κοκκινέλι του κυρ Μήτσου και θα ήσουν Κερία με τα όλα σου!
Την επόμενη φορά, ζήτα πλεροφορίες από τις εργαζόμενες σε δυο δουλειές, να μάθεις πως ξεπετάς καλεσμένους και δει γαλλάκια, σε μισό απόγευμα...

Νάσαι καλά πάντως, ξεκαρδίστηκα χωρίς να είμαι ντίρλα τούτη την ώρα!
*Σε μάτιασε ο Πεσμαζόγλου με το κιλτ. Θα το είχε πάρει πακέτο από τη Σκωτία, όταν τον έστειλε ο συφοριασμένος ο πατέρας του να σπουδάξει, αλλά σκόνταψε στη φούστα και δεν πρόκανε να ολοκληρώσει...
* Δεν μας έγραψες τίποτε για το Golden Hall, ή μήπως ήσουνα επίσημη καλεσμένη και δεν θες να το μάθουμε.

Φιλάκια κ στις δυο σας.Ζ.

Z. είπε...

Αυτό το ριμάδι το "και δη", θέλει ήτα.
Α πα πα πα!

natasha hassiotis είπε...

stella, θα μπορούσε έτσι που γίανμε...βάι βάι βάι...(σκέψου να μας ζητάει τα ρέστα κι ο ΓΑΠ!!! Δεν το θέλει ούτε ο Θεός.)
zambia, μερσί για τις συμβουλές, εμ έτσι έρπεπε να είχα κάνει, τι τα 'θελα, πανάθεμα, τα δύσκολα;;;! Όταν φύγανε, με έπιασε ένα νευρικό γέλιο, μα ένα γέλιο! Και μόνο να θυμηθώ την έκπληξη για το μπελά που τους βρήκε, γελάω ακόμα. Εγώ στο Γκόλντεν Χωλ; Τι λες καλέ...; Δεν είμαι για χλίδες νεοπλουτέ. Ωραίο το σχόλιο για τον ψηλό, γ.κ.ο. Μα δεν ήτανε καν κιλτ ρε συ, ήτανε ύφασμα καρό τυπου ανοίξτε τα τρελλάδικα.
Και από μας φιλιά. (Τους κατακλωτσήσαμε τους καλεσμένους. Σαν να μην έφτανε το φαί...)

Z. είπε...

Μα η πρώτη εντύπωση από την περιγραφή σου, προς Δαφνί με οδηγούσε...αλλά είπα μπας και κάνω λάθος, μην το θίξουμε το σαλεμένο.
Καλά! φάγαν και τις κλωτσιές τους! Χα χα χα, πάει τους ξεφορτώθηκες για πάντα.

stella είπε...

σημερα φιλεναδα και τηλεμαχο αντεχω και ΓΑΠ αντεχω μεχρι και πλευρη!
τελειωσα απο το δικαστηριο 11 και ειχε μαζευτει ολη η στρατια και ολη η αστεροεσα απο γαλοναδες!
να ζησουμε να τον θυμομαστε τον πρωην,μου βγηκε ολο το παραπονο τωρα!
τοση αγαναχτηση,τοσο καπνια που ειμαι σαν εργοστασιο της φιλκεραμ με 7 φουγαρα!

natasha hassiotis είπε...

καλώστηνα φρέσκια κι ελεύθερη!!! μπράβο και ματαμπράβο!!! έχω τη χείριστη εντύπωση για τους γαλονάδες, χώρια που η κυρά τους περιποιείται το στράτευμα...λίγο κάπνισμα πού και πού δεν κάνει κακό βρε κουτό παιδί!