Comments, texts about what is happening on TV, the arts and society. Feel free to visit, comment, agree or disagree.
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ...
...ότι έχουμε γίνει ιδιότυπα θύματα των ηλιθίων.
Θύματα μιας ιδιότυπης υποδούλωσης στην αγγλοσαξωνικής έμπνευσης πολιτική ορθότητα.
Θύματα των ενοχών για ρατσιστικές ακρότητες που κατά καιρούς προηγήθηκαν, καθώς και του κλίματος φιλευσπλαχνίας αστικής καθαρότητας που κληρονομήθηκε από τον 19ο αιώνα.
Ακούω κόσμο να διαμαρτύρεται γαι την κατάντια της εκπαίδευσης, και δεν αναγνωρίζει κανείς ότι η ανησυχία όλων είναι μήπως και δεν φανούν αντάξια τα εκπαιδευτικά προγράμματα, των προσδοκιών των ηλιθίων. Κάποιος που δε θα γινόταν ούτε βοηθός υδραυλικού, θέλει να εξασφαλιστεί μέσω των σπουδών στην ιατρική σχολή. -για παράδειγμα. Και πρέπει να γίνουν όλα έτσι ώστα να τα καταφέρει. Δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε πλέον την ηλιθιότητα, την ανικανότητα, τα ελαττώματα. Πρέπει να τα βλέπουμε ως διαφορετικές δεξιότητες.
Αν η ηλιθιότητα είναι δεξιότητα, τότε σίγουρα μπορεί να αποφέρει τα μέγιστα σ' όσους την κατέχουν: όπλο της πλειονότητας των ανθρώπων, βρίσκει ρωγμές και κατατρώει τη συνείδηση των Ντικενσενικών και των απόγονων της νατουραλιστικής σχολής που τη θέλουν απόρροια λίγων ευκαιριών και κοινωνικού αποκλεισμού.
Επειδή βαρέθηκα τα αμαθή τούβλα που θέλουν τον κόσμο στα μέτρα τους, καθώς και τους ημιμαθείς βάρβαρους που πλασάρονται ως η καλύτερη εναλλακτική λύση στη βλακεία, σκοπεύω να μη χάνω ευκαιρία, αλλά να υποδεικνύω πιο εμφανώς από άλλοτε την ηλιθιότητα που μπορεί να διακρίνω στους προεξάρχοντες κατόχους αυτής. Αφενός για να διασκεδάσω, αφετέρου για να δώσω την ευκαιρία στους ηλιθιους να αισθανθούν λιγάκι ήρωες του κοινωνικού γίγνεσθαι, και να ζήσουν στον ματαιωμένο τους εγκέφαλο τα πάθη ενός ήρωα.
Νομίζω ότι το θέαμα ενός βλάκα που θεωρεί εαυτόν θύμα και ήρωα, είναι ό,τι διασκεδαστικότερο. (Θα 'χετε υπόψη σας πολλούς, αναμφίβολα...)
Θύματα μιας ιδιότυπης υποδούλωσης στην αγγλοσαξωνικής έμπνευσης πολιτική ορθότητα.
Θύματα των ενοχών για ρατσιστικές ακρότητες που κατά καιρούς προηγήθηκαν, καθώς και του κλίματος φιλευσπλαχνίας αστικής καθαρότητας που κληρονομήθηκε από τον 19ο αιώνα.
Ακούω κόσμο να διαμαρτύρεται γαι την κατάντια της εκπαίδευσης, και δεν αναγνωρίζει κανείς ότι η ανησυχία όλων είναι μήπως και δεν φανούν αντάξια τα εκπαιδευτικά προγράμματα, των προσδοκιών των ηλιθίων. Κάποιος που δε θα γινόταν ούτε βοηθός υδραυλικού, θέλει να εξασφαλιστεί μέσω των σπουδών στην ιατρική σχολή. -για παράδειγμα. Και πρέπει να γίνουν όλα έτσι ώστα να τα καταφέρει. Δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε πλέον την ηλιθιότητα, την ανικανότητα, τα ελαττώματα. Πρέπει να τα βλέπουμε ως διαφορετικές δεξιότητες.
Αν η ηλιθιότητα είναι δεξιότητα, τότε σίγουρα μπορεί να αποφέρει τα μέγιστα σ' όσους την κατέχουν: όπλο της πλειονότητας των ανθρώπων, βρίσκει ρωγμές και κατατρώει τη συνείδηση των Ντικενσενικών και των απόγονων της νατουραλιστικής σχολής που τη θέλουν απόρροια λίγων ευκαιριών και κοινωνικού αποκλεισμού.
Επειδή βαρέθηκα τα αμαθή τούβλα που θέλουν τον κόσμο στα μέτρα τους, καθώς και τους ημιμαθείς βάρβαρους που πλασάρονται ως η καλύτερη εναλλακτική λύση στη βλακεία, σκοπεύω να μη χάνω ευκαιρία, αλλά να υποδεικνύω πιο εμφανώς από άλλοτε την ηλιθιότητα που μπορεί να διακρίνω στους προεξάρχοντες κατόχους αυτής. Αφενός για να διασκεδάσω, αφετέρου για να δώσω την ευκαιρία στους ηλιθιους να αισθανθούν λιγάκι ήρωες του κοινωνικού γίγνεσθαι, και να ζήσουν στον ματαιωμένο τους εγκέφαλο τα πάθη ενός ήρωα.
Νομίζω ότι το θέαμα ενός βλάκα που θεωρεί εαυτόν θύμα και ήρωα, είναι ό,τι διασκεδαστικότερο. (Θα 'χετε υπόψη σας πολλούς, αναμφίβολα...)
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ; ΠΗΞΑΜΕ...
...στους επαναστάτες ρε σεις! Όποιον κωλοσταθμό ραδιοφωνικό ν' ανοίξεις, το ήρεμο πάθος θα ακούσεις, σαν να 'χουμε μεγάλη παρασκευή και δεν τολμάμε να γιορτάσουμε. Τι ξεφτίλα είναι αυτή;
Δηλαδή λογικά θα 'πρεπε αναδρομικά να κλάψουμε και τον τσουτσουβή, το μαρίνο (τηρουμένων των αναλογιών) και τους υπόλοιπους. ήδη τον καλτεζά τον ξεθάψανε -Θέ μου σχώρα με- τα κοράκια της τηλεόρασης. γιατί λοιπόν δεν τους θυμάται κανείς, και τους προαναφερθέντες ή δε βγαίνουν οι συγγενείς τους να απαιτήσουν να κλάψει και να γονατίσει όλη η χώρα;
κλάψτε ρε! κλάψτε που θέλετε γαλοπούλα, πάρτυ και ρεβεγιόν! κλάψτε, γιατί ζούμε την επανάσταση. κλάψτε και φορέστε μαύρα, γιατί έγινε μεγάλος άθλος κατά του καπιταλισμού και των εμπόρων. όπως ο Κύριος με το φραγγέλιο μπήκαν οι σκατάδες στα μαγαζιά και τα 'σπασαν, διότι ως γνωστόν, η ερμού (το λέει και τ΄όνομα ρε!) ήταν Οίκος Κυρίου και ουχί δρόμος εμπορίου.
κλάψτε υποκρίταροι τώρα που βρήκατε ευκαιρία να την κοπανάτε απ' τη δουλειά, να κάνετε στάσεις εργασίας όποτε σας καυλώσει, να είσαστε αγενείς και βιαστικοί επειδή κατεβαίνετε σε πορείες, κωλοαργόμισθοι που δεν έπρεπε ποτε να 'χατε δουλειά ανάθεμα το μέσον σας, που τολμάτε να διαμαρτυρόσαστε κιόλας.
επαναστάτες της δεκάρας και του δημοσίου, κομματικά σκατουλάκια που κοιτάνε μπα και βγει πρωθυπουργός ο ΓΑΠ, που δε θα 'βλεπε εξουσία με τίποτα, γελάνε και στο κόμμα του μ. Όλοι το παίζουνε μεγάλες παρασκευές, όλοι λυπημένοι, σου λέει ο.φ.α. είμαστε, κάτσε να 'χουμε κλάψει να πάρουμε και τιμητική σύνταξη έτσι και αναζητηθούν πρωτεργάτες και αγωνιστές από πασόκ και σύριζα.
Ειρήσθω εν παρόδω: στην ωραία εφημερίδα αυγή, ο απελθών διευθυντής μηδένισε αυθαίρετα το κοντέρ των χρεών προς συνεργάτες. για να το κάνω πιο λιανά: όταν είχα πρωτοβάλει στο μπλογκ μου τα χαμπέρια του, είχε ξεσκιστεί στα τηλέφωνα και τις προσκλήσεις, και στην ημιεξόφληση του χρέους. και στην υπόσχεση για τα υπόλοιπα. έμαθα όμως ότι "άλλο χρέος δεν υφίσταται" και "για τι πράγμα μιλάτε". τι κρίμα που κρατάω λεπτομερές αρχείο...
άειντε! κόφτε την κλαψο...νιά και συνέλθετε. οι ευαγγελατοπαγκαλογαποαυτιάδες και λοιποί θα κάνουν μια χαρά Χριστούγεννα. άειντε συνέλθετε κορόιδα.
Δηλαδή λογικά θα 'πρεπε αναδρομικά να κλάψουμε και τον τσουτσουβή, το μαρίνο (τηρουμένων των αναλογιών) και τους υπόλοιπους. ήδη τον καλτεζά τον ξεθάψανε -Θέ μου σχώρα με- τα κοράκια της τηλεόρασης. γιατί λοιπόν δεν τους θυμάται κανείς, και τους προαναφερθέντες ή δε βγαίνουν οι συγγενείς τους να απαιτήσουν να κλάψει και να γονατίσει όλη η χώρα;
κλάψτε ρε! κλάψτε που θέλετε γαλοπούλα, πάρτυ και ρεβεγιόν! κλάψτε, γιατί ζούμε την επανάσταση. κλάψτε και φορέστε μαύρα, γιατί έγινε μεγάλος άθλος κατά του καπιταλισμού και των εμπόρων. όπως ο Κύριος με το φραγγέλιο μπήκαν οι σκατάδες στα μαγαζιά και τα 'σπασαν, διότι ως γνωστόν, η ερμού (το λέει και τ΄όνομα ρε!) ήταν Οίκος Κυρίου και ουχί δρόμος εμπορίου.
κλάψτε υποκρίταροι τώρα που βρήκατε ευκαιρία να την κοπανάτε απ' τη δουλειά, να κάνετε στάσεις εργασίας όποτε σας καυλώσει, να είσαστε αγενείς και βιαστικοί επειδή κατεβαίνετε σε πορείες, κωλοαργόμισθοι που δεν έπρεπε ποτε να 'χατε δουλειά ανάθεμα το μέσον σας, που τολμάτε να διαμαρτυρόσαστε κιόλας.
επαναστάτες της δεκάρας και του δημοσίου, κομματικά σκατουλάκια που κοιτάνε μπα και βγει πρωθυπουργός ο ΓΑΠ, που δε θα 'βλεπε εξουσία με τίποτα, γελάνε και στο κόμμα του μ. Όλοι το παίζουνε μεγάλες παρασκευές, όλοι λυπημένοι, σου λέει ο.φ.α. είμαστε, κάτσε να 'χουμε κλάψει να πάρουμε και τιμητική σύνταξη έτσι και αναζητηθούν πρωτεργάτες και αγωνιστές από πασόκ και σύριζα.
Ειρήσθω εν παρόδω: στην ωραία εφημερίδα αυγή, ο απελθών διευθυντής μηδένισε αυθαίρετα το κοντέρ των χρεών προς συνεργάτες. για να το κάνω πιο λιανά: όταν είχα πρωτοβάλει στο μπλογκ μου τα χαμπέρια του, είχε ξεσκιστεί στα τηλέφωνα και τις προσκλήσεις, και στην ημιεξόφληση του χρέους. και στην υπόσχεση για τα υπόλοιπα. έμαθα όμως ότι "άλλο χρέος δεν υφίσταται" και "για τι πράγμα μιλάτε". τι κρίμα που κρατάω λεπτομερές αρχείο...
άειντε! κόφτε την κλαψο...νιά και συνέλθετε. οι ευαγγελατοπαγκαλογαποαυτιάδες και λοιποί θα κάνουν μια χαρά Χριστούγεννα. άειντε συνέλθετε κορόιδα.
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008
ΠΡΩΤΗ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΑ...!
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ...
Έκλεψα ανερυθρίαστα την ιδέα απ' το πρόβατο (μπλόγκσποτ) -δηλαδή γιατί αυτός κι όχι εγώ- και ιδού που αναρτώ μερικές ιδέες για ανάγνωση στις διακοπές. Παρ' όλο που ξέρω τι μέρος του λόγου είναι αυτοί που συχνάζουνε στο μπλονκ μου, προτείνω εντούτοις (...), βιβιλία πχιότητας.
Αρχινάω:
Ότι και σε όποια γλώσσα, περιπέτεια του Μαιγκρέ, μιλάμε για φιλοσοφία όχι παρλαπίπες. Και μυστήριο πρώτης. Ποιός Μπέκας και Βγέκας, δείτε εδώ τον Βέλγο, και καταλάβετε πορκέ οι Βρυξέλλες γίνανε πρωτεύουσα της Ε.Ε.
Παπαπα! δεν παίζεται ο άνθρωπας. φόνοι, ξύλο, προδοσία, γκόμεναι, σκληροί τύποι, εκβιασμοί...πρώτος. Θα έρθετε πιο κοντά στον μπάτσο που κρύβετε μέσα σας και ίσως να λύσετε και το επαγγερματικό σας. Για σκληρά καρύδια και ειδικοφρουρίτικα. Όχι ειδικός ερευνητής τσούκαλης και "ναι Χριστινάκι μου (Λαμπίρη) κάτσε να σου πω την αλήθεια για το διαζύγιο της Αλιμπέρτη".
Για να μην κουραστείτε να διαβάζετε πολλές σελίδες ω γενιά της εικόνας, τα κλασικά εικονογραφημένα σας φέρνουν κοντά την ιστορία ενός κορόιδου. Πολύ της μόδας, ιδίως με την επικείμενη ενθρόνιση του Ομπάμα και τις επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας.
Για να νιώσετε κοντά στο μετανάστη, κοντά στον πρόσφυγα, να κλάψετε και να τραγουδήσετε σαν τη Ναργκίς για το κακό το ριζικό και την κακή τη μοίρα του μαύρου, του κόκκινου, του αβγανού (...), του πακιστανού, του οπιουδήποτε τεσπά.
Για σας κυρία μου: ένα συλλεκτικό τεύχον της Μανίνας που η μαμά σας δεν κράτησε όταν έμεινε έγκυος σε σας, για να δείτε γιατί σας μεγάλωσε όπως σας μεγάλωσε. Αν είστε τυχερές θα βρείτε το τεύχος με την αφίσα της Ελπίδας χωρίς να υποχρεωθείτε στα Ημισκούμπρια να σας δώκουν αυτόγραφο της τραγουδίστριας μετά τη νεκρανάστασή της και συνεργασία της μαζί τους.
(το παλαιοβιβλιοπωλείο στη Ματζάρου έχει πολλά τεύχη. πάτε και σε κανά μπαζάρ τσιγκούναροι, εγώ εκεί βρήκα τα αστυνομικά).
Αρχινάω:
Ότι και σε όποια γλώσσα, περιπέτεια του Μαιγκρέ, μιλάμε για φιλοσοφία όχι παρλαπίπες. Και μυστήριο πρώτης. Ποιός Μπέκας και Βγέκας, δείτε εδώ τον Βέλγο, και καταλάβετε πορκέ οι Βρυξέλλες γίνανε πρωτεύουσα της Ε.Ε.
Παπαπα! δεν παίζεται ο άνθρωπας. φόνοι, ξύλο, προδοσία, γκόμεναι, σκληροί τύποι, εκβιασμοί...πρώτος. Θα έρθετε πιο κοντά στον μπάτσο που κρύβετε μέσα σας και ίσως να λύσετε και το επαγγερματικό σας. Για σκληρά καρύδια και ειδικοφρουρίτικα. Όχι ειδικός ερευνητής τσούκαλης και "ναι Χριστινάκι μου (Λαμπίρη) κάτσε να σου πω την αλήθεια για το διαζύγιο της Αλιμπέρτη".
Για να μην κουραστείτε να διαβάζετε πολλές σελίδες ω γενιά της εικόνας, τα κλασικά εικονογραφημένα σας φέρνουν κοντά την ιστορία ενός κορόιδου. Πολύ της μόδας, ιδίως με την επικείμενη ενθρόνιση του Ομπάμα και τις επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας.
Για να νιώσετε κοντά στο μετανάστη, κοντά στον πρόσφυγα, να κλάψετε και να τραγουδήσετε σαν τη Ναργκίς για το κακό το ριζικό και την κακή τη μοίρα του μαύρου, του κόκκινου, του αβγανού (...), του πακιστανού, του οπιουδήποτε τεσπά.
Για σας κυρία μου: ένα συλλεκτικό τεύχον της Μανίνας που η μαμά σας δεν κράτησε όταν έμεινε έγκυος σε σας, για να δείτε γιατί σας μεγάλωσε όπως σας μεγάλωσε. Αν είστε τυχερές θα βρείτε το τεύχος με την αφίσα της Ελπίδας χωρίς να υποχρεωθείτε στα Ημισκούμπρια να σας δώκουν αυτόγραφο της τραγουδίστριας μετά τη νεκρανάστασή της και συνεργασία της μαζί τους.
(το παλαιοβιβλιοπωλείο στη Ματζάρου έχει πολλά τεύχη. πάτε και σε κανά μπαζάρ τσιγκούναροι, εγώ εκεί βρήκα τα αστυνομικά).
ΧΘΕΣ...
...στη Σκουφά ερχόταν από μακριά μια αεράτη γκόμενα όχι πολύ ψηλή, κορμάρα, και ντύσιμο οριακά αντισυμβατικό. Μικρή, με εκφραστικά μάτια, μακριά μαλλιά κι αφρμοστά ρούχα. Στο παρά πέντε κατάλαβα ότι ήταν τσιγγάνα και όπως κράταγε ένα πανέρι με γαρδένιες και με προσπέρασε, το άρωμα απ' τα λουλούδια έμεινε για κάμποση ώρα κι "έπνιξε" το δρόμο κοντά στα σαπούνια και το στάρμπακς. Σε καλό της!
ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ...
...είχα καιρό να δω γατούληδες. Από τότε που καθαρίσανε -επιχείρηση γατόσκουπα-
την Αθήνα από τα γατόνια και τα σκυλούρια για να δείξουμε Ευρωπαίοι για 20 μέρες
με την ευκαιρία των ρεζιλο-ολυμπιακών, η πόλη είχε χάσει από την αυθεντικότητά της. Ήτανε δηλαδή αποστειρωμένη σαν τις Μπιεννάλε και τα Outlook με τα καρπούζια. Βεβαίως κόψανε περισσότερες βόλτες οι ποντικοί -μεγέθους κανίς- και οι κατσαρίδες, με αποτέλ- εσμα ορισμένοι φοβικοί όπως η γράφουσα, να αλλάζουν πεζοδρόμιο για να περάσει ο κουκαράτσος μαριχουάνα κε φουμάρ.
Χάσαμε και τη Βασιλική, τη γατούλα-σήμα κατατεθέν του δρόμου, και τις άλλες τρεις-τέσσερεις που τις τάιζε η γειτονιά, που κακοχρονάχει όποιος τα αφάνισε τα ζωάκια. Οπότε μόλις ξαναφύτρωσαν γάτες, έσπευσα να φωτογραφίσω το σπάνιο δείγμα, και ιδού ο κόκκινος τεμπελχανάς που μετά βίας άνοιξε τις κουμπότρυπες να με δει. Θυρίδες ταχυδρομείου κουτιού γίνανε απ' τη νύστα, ώσπου έκλεισαν τελείως και ξ άπλωσε ντιπ καταντίπ στο εν λόγω κωλάμαξο. Το αριστούργημα ήταν πριν το κουλούριασμα (Θεσσαλονίκης με σουσάμι), που ο γατόπαρδος τέντωσε τις πίσω ποδάρες και απ' το τέντωμα τρεμούλιασε ολόκληρος.
Βεβαίως Ευρώπη δείξαμε για τις 20 ξεφτιλομέρες, τώρα κείτονται αζήτητα τα Ολυμπιακά ακίνητα, που τα διαχειρίζεται ωραιότατα η εταιρεία Ο.Α. (ολυμπιακών ακινήτων). Αν θυμηθούμε και τα αναβολικά των Κεντέρο-μοτοσυκλετιστών, ακόμα πιο κρίμα που την πλήρωσε ο γατοσκυλόκοσμος τη φιέστα.
Υ.Γ. Ακούω τη Νήσο των Αζορών και γελάω. Τι ευφυές. Κρίμα που έλειψε το χιούμορ και η εξυπνάδα απ' τη χώρα.
την Αθήνα από τα γατόνια και τα σκυλούρια για να δείξουμε Ευρωπαίοι για 20 μέρες
με την ευκαιρία των ρεζιλο-ολυμπιακών, η πόλη είχε χάσει από την αυθεντικότητά της. Ήτανε δηλαδή αποστειρωμένη σαν τις Μπιεννάλε και τα Outlook με τα καρπούζια. Βεβαίως κόψανε περισσότερες βόλτες οι ποντικοί -μεγέθους κανίς- και οι κατσαρίδες, με αποτέλ- εσμα ορισμένοι φοβικοί όπως η γράφουσα, να αλλάζουν πεζοδρόμιο για να περάσει ο κουκαράτσος μαριχουάνα κε φουμάρ.
Χάσαμε και τη Βασιλική, τη γατούλα-σήμα κατατεθέν του δρόμου, και τις άλλες τρεις-τέσσερεις που τις τάιζε η γειτονιά, που κακοχρονάχει όποιος τα αφάνισε τα ζωάκια. Οπότε μόλις ξαναφύτρωσαν γάτες, έσπευσα να φωτογραφίσω το σπάνιο δείγμα, και ιδού ο κόκκινος τεμπελχανάς που μετά βίας άνοιξε τις κουμπότρυπες να με δει. Θυρίδες ταχυδρομείου κουτιού γίνανε απ' τη νύστα, ώσπου έκλεισαν τελείως και ξ άπλωσε ντιπ καταντίπ στο εν λόγω κωλάμαξο. Το αριστούργημα ήταν πριν το κουλούριασμα (Θεσσαλονίκης με σουσάμι), που ο γατόπαρδος τέντωσε τις πίσω ποδάρες και απ' το τέντωμα τρεμούλιασε ολόκληρος.
Βεβαίως Ευρώπη δείξαμε για τις 20 ξεφτιλομέρες, τώρα κείτονται αζήτητα τα Ολυμπιακά ακίνητα, που τα διαχειρίζεται ωραιότατα η εταιρεία Ο.Α. (ολυμπιακών ακινήτων). Αν θυμηθούμε και τα αναβολικά των Κεντέρο-μοτοσυκλετιστών, ακόμα πιο κρίμα που την πλήρωσε ο γατοσκυλόκοσμος τη φιέστα.
Υ.Γ. Ακούω τη Νήσο των Αζορών και γελάω. Τι ευφυές. Κρίμα που έλειψε το χιούμορ και η εξυπνάδα απ' τη χώρα.
Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008
ΘΕΛΩ ΔΕΝΤΡΟ, ΘΕΛΩ...
...ηρεμία και να μην ακούω άλλες αισθηματολογίες και μαλακίες.
ΦΤΑΝΕΙ με το θρήνο!!! ΦΤΑΝΕΙ!!! Κλαίει σύμπασα η επικράτεια όπως οι θείτσες μπροστά στην εικόνα της Παναγίας που δακρύζει!!!
Φτάνει ρε!!!
Φτάνει με τους εργατοπατέρες και τους συνδικαλιστές του κώλου στους δρόμους. Φτάνει να δουλεύει μια χώρα για την προεκλογική εκστρατεία ενός...άντε να μην πω πρωινιάτικα. Φτάνει κάθε μέρα τα μαλακιστήρια που δεν ξέρουνε του κώλου τους την τρύπα να κλείνουν τους δρόμους. Δε θα μας πούνε ρε τα δεκαπεντάχρονα τι να κάνουμε!!! Χαζέψατε;!!! Φτάνει, θα γελάει ο Αυτιάς, ο Ευαγγελάτος κι ο χαρδαβέλλας μαζί με την ενορχήστρωση σε λα μείζονα του κλάματος.
Τι ξεφτίλα είναι αυτή; Τι Τατζικιστάν; Τι ανιστόρητη χώρα; Θα 'θελα πολύ να πλακώσω στα χαστούκια τα βλαμένα, τα αμόρφωτα, απείθαρχα, ηλίθια κωλόπαιδα που καίνε το δέντρο, τους αυριανούς losers ή τους αυριανούς φασιστοκυβερνήτες, τα ξέρουμε δα...Ξυπνήστε! Θέλω να πάω με την κόρη μου βόλτα χωρίς να εισπνέουμε δακρυγόνα και χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας επιτεθούν μαλάκες ή θα μας πάρει καμιά πέτρα.
Άει σιχτίρ πια!!!
ΦΤΑΝΕΙ με το θρήνο!!! ΦΤΑΝΕΙ!!! Κλαίει σύμπασα η επικράτεια όπως οι θείτσες μπροστά στην εικόνα της Παναγίας που δακρύζει!!!
Φτάνει ρε!!!
Φτάνει με τους εργατοπατέρες και τους συνδικαλιστές του κώλου στους δρόμους. Φτάνει να δουλεύει μια χώρα για την προεκλογική εκστρατεία ενός...άντε να μην πω πρωινιάτικα. Φτάνει κάθε μέρα τα μαλακιστήρια που δεν ξέρουνε του κώλου τους την τρύπα να κλείνουν τους δρόμους. Δε θα μας πούνε ρε τα δεκαπεντάχρονα τι να κάνουμε!!! Χαζέψατε;!!! Φτάνει, θα γελάει ο Αυτιάς, ο Ευαγγελάτος κι ο χαρδαβέλλας μαζί με την ενορχήστρωση σε λα μείζονα του κλάματος.
Τι ξεφτίλα είναι αυτή; Τι Τατζικιστάν; Τι ανιστόρητη χώρα; Θα 'θελα πολύ να πλακώσω στα χαστούκια τα βλαμένα, τα αμόρφωτα, απείθαρχα, ηλίθια κωλόπαιδα που καίνε το δέντρο, τους αυριανούς losers ή τους αυριανούς φασιστοκυβερνήτες, τα ξέρουμε δα...Ξυπνήστε! Θέλω να πάω με την κόρη μου βόλτα χωρίς να εισπνέουμε δακρυγόνα και χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας επιτεθούν μαλάκες ή θα μας πάρει καμιά πέτρα.
Άει σιχτίρ πια!!!
ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ...
...πριν πάω στο πάρτυ του 10%, πήγα στης Μιμής Ντενίση, στη φιλανθρωπική παράσταση για τους Φίλους της Μιμής Ντενίση και ενός σωματείου.
Λοιπόν τη συστήνω ανεπιφύλακτα (χαχα, ποτέ δε θα ξέρετε αν λέω αλήθεια, αν δεν πάτε), η Μιμή είναι χάρμα με πολύ ωραία ρούχα, κάνει και χορευτικά, οι ηθοποιοί γύρω της είναι θαύμα, πλην του αγγουρο-Τζώρτζογλου. Ο οποίος έχει πολύ ωραίο χρώμα στο μαλλί, νομίζω με ανταύγειες.
Να σας πω ποιούς είδα χθες; (όχι στο 10%, εκεί δε θα σας πω). Λοιπόν στης Μιμής ήτανε:
Ντάβλας (οι κοινωνικώς αμόρφωτοι να βγουν τώρα απ' την πλάγια πόρτα υπηρεσίας και να μη ρωτάνε βλακείες "ποιός είν' ο Ντάβλας;"), αδελφή Μιμής, κόρη Μιμής, σύζυγος Σωτήρης (της Μιμής), Αρναούτογλου, Σούρας με γυναίκα τα Ζόμπι δεν είναι Χορτοφάγα, κατευθείαν μούσα του Γουές Κρέιβεν, Τένια, (μισό γιατί μας δώκανε κρασί και ήμανε ντίρλα απ' την αρχή του έργου), Μπουμπού του αρχιτέκτονος, δημοσιογραφικός κόσμος που δε θα κάνω τη χάρη να αναφέρω, Τρύφων με χοντρή συνοδό Κατίνα, Τζάνες, και πολλοί ακόμα.
Λύσσαξε να φτιάχνει το μαλλί σ' όλη την παράσταση η Μιμή, αλλά να θυμηθώ σε παράσταση την Πατεράκη που της ξηλώθηκε το φερμουάρ ελαφρά κι έπαιξε τρεις ώρες με το χέρι κολλημένο στην πλάτη, τι να πω για τη Μιμή που 'χει και το μαλλί πλουσιοτάτου, και δεν το καρφώνει μ' ένα ρημαδοτσίμπιδο βέβαια. Σκηνή δε, και φόρεμα. Με καλή δικαιολογία: το ζευγάρι συναντιέται μια φορά κάθε βδομάδα, οπότε δεν μπορεί να φοράει τα ίδια.
Αχ, έκανα πολλή κοινωνική ζωή χθες, και σήμερα σέρνομαι.
Να πω ότι τα ξηροκάρπια στο κατά τα άλλα συμπαθέστατο myBar δεν ήντουσαν πολύ φρέσκα. Πάω να βάλω μπριζόλες στη μούρη μου -και μετά να τις ψήσω να φάω. Πατάτες στα μάτια, τη μάσκα την παγωμένη του ΜπόντυΣόπ που είσαι σαν το Ζορό στο Κλουβί με τις Τρελλές, και να ψοφολογήσω ήσυχα. Μη μιλάτε δυνατά, πονάει η κεφάλα μου.
(Εντωμεταξύ αυτό με τη μουσική που θέλω να ανεβάσω δεν το καταφέρνω!!!)
Λοιπόν τη συστήνω ανεπιφύλακτα (χαχα, ποτέ δε θα ξέρετε αν λέω αλήθεια, αν δεν πάτε), η Μιμή είναι χάρμα με πολύ ωραία ρούχα, κάνει και χορευτικά, οι ηθοποιοί γύρω της είναι θαύμα, πλην του αγγουρο-Τζώρτζογλου. Ο οποίος έχει πολύ ωραίο χρώμα στο μαλλί, νομίζω με ανταύγειες.
Να σας πω ποιούς είδα χθες; (όχι στο 10%, εκεί δε θα σας πω). Λοιπόν στης Μιμής ήτανε:
Ντάβλας (οι κοινωνικώς αμόρφωτοι να βγουν τώρα απ' την πλάγια πόρτα υπηρεσίας και να μη ρωτάνε βλακείες "ποιός είν' ο Ντάβλας;"), αδελφή Μιμής, κόρη Μιμής, σύζυγος Σωτήρης (της Μιμής), Αρναούτογλου, Σούρας με γυναίκα τα Ζόμπι δεν είναι Χορτοφάγα, κατευθείαν μούσα του Γουές Κρέιβεν, Τένια, (μισό γιατί μας δώκανε κρασί και ήμανε ντίρλα απ' την αρχή του έργου), Μπουμπού του αρχιτέκτονος, δημοσιογραφικός κόσμος που δε θα κάνω τη χάρη να αναφέρω, Τρύφων με χοντρή συνοδό Κατίνα, Τζάνες, και πολλοί ακόμα.
Λύσσαξε να φτιάχνει το μαλλί σ' όλη την παράσταση η Μιμή, αλλά να θυμηθώ σε παράσταση την Πατεράκη που της ξηλώθηκε το φερμουάρ ελαφρά κι έπαιξε τρεις ώρες με το χέρι κολλημένο στην πλάτη, τι να πω για τη Μιμή που 'χει και το μαλλί πλουσιοτάτου, και δεν το καρφώνει μ' ένα ρημαδοτσίμπιδο βέβαια. Σκηνή δε, και φόρεμα. Με καλή δικαιολογία: το ζευγάρι συναντιέται μια φορά κάθε βδομάδα, οπότε δεν μπορεί να φοράει τα ίδια.
Αχ, έκανα πολλή κοινωνική ζωή χθες, και σήμερα σέρνομαι.
Να πω ότι τα ξηροκάρπια στο κατά τα άλλα συμπαθέστατο myBar δεν ήντουσαν πολύ φρέσκα. Πάω να βάλω μπριζόλες στη μούρη μου -και μετά να τις ψήσω να φάω. Πατάτες στα μάτια, τη μάσκα την παγωμένη του ΜπόντυΣόπ που είσαι σαν το Ζορό στο Κλουβί με τις Τρελλές, και να ψοφολογήσω ήσυχα. Μη μιλάτε δυνατά, πονάει η κεφάλα μου.
(Εντωμεταξύ αυτό με τη μουσική που θέλω να ανεβάσω δεν το καταφέρνω!!!)
Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008
ΕΠΕΙΔΗ...
...αναγνώστρια του μπλογκ διαμαρτυρήθηκε που δεν τη ληστεύουνε ούτε πακιστανοί σπορέμποροι, θυμήθηκα, δεν ξέρω αν σας το 'χω πει, άμα το ΄χω πει να μου το πείτε να προσέχω, μια ιστορία με πακιστανό σπορέμπορο (καλά, καστανέμπορο).
Λοιπόν προ τριών εβδομάδων γύρναγα σπίτι και μου μύρισαν κάστανα ψητά. Λέω μπορεί να 'ναι κινέζικα ραδιενεργά ή τσερνομπιλοκάστανα ή από το υπέδαφον της γιουγκοσλαβίας με τις παράπλευρες μπόμπες, αλλά δε βαριέσαι θα τα φάω γιατί θα σκάσω άμα δεν τα φάω. Πάω γωνία Αιγινήτου και βασ. σοφίας και λέω στον πακιστανέμπορο: ένα σακκουλάκι περικαλώ.
-των πόσω; μου λέει
-ένα σακκουλάκι, του λέω.
-έχω των τριώ, των πέντε, των έντεκα ευρώ.
-παιδί μου, του λέω, με κόβεις να φάω κάστανα σε σακκούλα των 11 ευρώ; ένα των τριώνε περικαλώ.
-μάλιστα, λέει.
-μη μου βάζεις τα κατακαμένα καλέ.
-ντε σου τα βάζω, τα καλά σου βάζω, όλα καλά είναι.
-...
-ορίστε. σου έβαλα και δύο δώρο (πεινάλα, γουρούνα)
-α, λέω, ο καλός ο έμπορος περιπειείται τους πελάτες, για να ξανάρθουν.
Ψήλωσε δυό πόντους ο τύπος από περηφάνεια για το εμπορικό του δαιμόνιο και την ονομασία. Και μου 'βαλε ένα ακόμα (καμένο).
Σαφώς ανακηρύσσεται έμπορος του μήνα ο ρίχτης, και με διαφορά.
Λοιπόν προ τριών εβδομάδων γύρναγα σπίτι και μου μύρισαν κάστανα ψητά. Λέω μπορεί να 'ναι κινέζικα ραδιενεργά ή τσερνομπιλοκάστανα ή από το υπέδαφον της γιουγκοσλαβίας με τις παράπλευρες μπόμπες, αλλά δε βαριέσαι θα τα φάω γιατί θα σκάσω άμα δεν τα φάω. Πάω γωνία Αιγινήτου και βασ. σοφίας και λέω στον πακιστανέμπορο: ένα σακκουλάκι περικαλώ.
-των πόσω; μου λέει
-ένα σακκουλάκι, του λέω.
-έχω των τριώ, των πέντε, των έντεκα ευρώ.
-παιδί μου, του λέω, με κόβεις να φάω κάστανα σε σακκούλα των 11 ευρώ; ένα των τριώνε περικαλώ.
-μάλιστα, λέει.
-μη μου βάζεις τα κατακαμένα καλέ.
-ντε σου τα βάζω, τα καλά σου βάζω, όλα καλά είναι.
-...
-ορίστε. σου έβαλα και δύο δώρο (πεινάλα, γουρούνα)
-α, λέω, ο καλός ο έμπορος περιπειείται τους πελάτες, για να ξανάρθουν.
Ψήλωσε δυό πόντους ο τύπος από περηφάνεια για το εμπορικό του δαιμόνιο και την ονομασία. Και μου 'βαλε ένα ακόμα (καμένο).
Σαφώς ανακηρύσσεται έμπορος του μήνα ο ρίχτης, και με διαφορά.
CITY JOURNAL (Αστυνομικό Τιμήμα κάπου στο κέντρο της πόλης)
Έλεγε παλιότερα ένας φίλος ότι και οι χασάπηδες έχουν άλλους τρόπους στο Κολωνάκι, και αλλιώς τυλίγουν το κρέας -με χάρη περισσή. Σε Α.Τ. πηλησίον της γνωστής-άγνωστης περιοχής, και η αστυνομία έχει άλλη συμπεριφορά.
Συζήτηση δύο βαρέων βαρών συναδέλφων:
-Και δηλαδή δε γλυστράνε αυτές οι μπότες; (sic)
-Όχι, καθόλου. Βεβαίως άμα ήθελα να πάρω τις ακριβότερες θα είχα 1000% προστασία, αλλά κι αυτές είναι από υλικό τάδε και μάρκα τάδε. κοίτα τη σόλα.
-......
-Ε;
-Ωραίες φαίνονται, αλλά πολλά κορδόνια, και δεν είναι βαριές;
-Όχι ρε κορόιδο είσαι;
-Και από πού παίρνεις εσύ παπούτσια και μπότες;
Εκεί γύρισα κανονικά για να ανακατευτώ στην κουβέντα (-Με συγχωρείτε δεν κρυφάκουγα, αλλά επειδή το θέμα είναι και γυναικείο μήπως μπορώ να δώκω μια γνώμη; -Πώς αμέ...και πάνε παραπέρα για να τα πούνε με την ησυχία τους).
-Στο στοκατζίδικο του Μπαλύ στην Ηφαίστου, όπως βγαίνεις απ' το μετρό αριστερά και μπλα μπλα μπλα...μπαλ μπλα μπλα...
Αυτά, για να μη λέτε ότι δεν έχει καρδγιά και ευαιστησίες η αστυνομία. Μισή ώρα λέγανε για μπότες και κορδόνια. (Τώρα το γεγονός ότι ταυτόχρονα χθες διέρρηξαν δεύτερη φορά σε τρεις μήνες σε κεντρική περιοχή το σπίτι του πατέρα μου και τρέχαμε και δε φτάναμε, είναι άλλο θέμα. Όπως και το γεγονός ότι αυτή τη φορά δε θα πάμε στην αστυνομία, ούτε και άλλες υβριστικές και ειρωνικές επιστολές θα στείλουμε οικογενειακώς στο γραφείο του αρχηγού, του επικεφαλής του τμήματος της περιοχής και στο υπουργείο δημόσιας τάξης. Θα 'χουνε ρίξει υπνωτικό φαίνεται στον καφέ του επιθεωρητή Ο' Χάρα και γι' αυτό δεν μπορεί να δώσει μια οδηγία της προκοπής για να ξαναβρεί τη στοιχειώδη, επιτρεπτή, και κατά τα λογικώς αναμενόμενα, ειρήνη το Μίκυ-Σίτυ).
-------------------------------------------------------------------------------------------
Τέτοια περιπετειώδη βαλλιστική εξέταση έχει να δει η χώρα απ' τον καιρό του Μπόλαρη. Τέτοια (α)πορίσματα συνέβαιναν τότε.
Συζήτηση δύο βαρέων βαρών συναδέλφων:
-Και δηλαδή δε γλυστράνε αυτές οι μπότες; (sic)
-Όχι, καθόλου. Βεβαίως άμα ήθελα να πάρω τις ακριβότερες θα είχα 1000% προστασία, αλλά κι αυτές είναι από υλικό τάδε και μάρκα τάδε. κοίτα τη σόλα.
-......
-Ε;
-Ωραίες φαίνονται, αλλά πολλά κορδόνια, και δεν είναι βαριές;
-Όχι ρε κορόιδο είσαι;
-Και από πού παίρνεις εσύ παπούτσια και μπότες;
Εκεί γύρισα κανονικά για να ανακατευτώ στην κουβέντα (-Με συγχωρείτε δεν κρυφάκουγα, αλλά επειδή το θέμα είναι και γυναικείο μήπως μπορώ να δώκω μια γνώμη; -Πώς αμέ...και πάνε παραπέρα για να τα πούνε με την ησυχία τους).
-Στο στοκατζίδικο του Μπαλύ στην Ηφαίστου, όπως βγαίνεις απ' το μετρό αριστερά και μπλα μπλα μπλα...μπαλ μπλα μπλα...
Αυτά, για να μη λέτε ότι δεν έχει καρδγιά και ευαιστησίες η αστυνομία. Μισή ώρα λέγανε για μπότες και κορδόνια. (Τώρα το γεγονός ότι ταυτόχρονα χθες διέρρηξαν δεύτερη φορά σε τρεις μήνες σε κεντρική περιοχή το σπίτι του πατέρα μου και τρέχαμε και δε φτάναμε, είναι άλλο θέμα. Όπως και το γεγονός ότι αυτή τη φορά δε θα πάμε στην αστυνομία, ούτε και άλλες υβριστικές και ειρωνικές επιστολές θα στείλουμε οικογενειακώς στο γραφείο του αρχηγού, του επικεφαλής του τμήματος της περιοχής και στο υπουργείο δημόσιας τάξης. Θα 'χουνε ρίξει υπνωτικό φαίνεται στον καφέ του επιθεωρητή Ο' Χάρα και γι' αυτό δεν μπορεί να δώσει μια οδηγία της προκοπής για να ξαναβρεί τη στοιχειώδη, επιτρεπτή, και κατά τα λογικώς αναμενόμενα, ειρήνη το Μίκυ-Σίτυ).
-------------------------------------------------------------------------------------------
Τέτοια περιπετειώδη βαλλιστική εξέταση έχει να δει η χώρα απ' τον καιρό του Μπόλαρη. Τέτοια (α)πορίσματα συνέβαιναν τότε.
Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008
ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ
Σήμερα αγαπητές μου φίλες θα φτιάξουμε σούπα λαχανικών.
Παίρνουμε ό,τι έχουμε στο ψυγείο και συμπληρώνουμε με λεφτ-όβερς άμα δεν έχουμε ψωνίσει ως πολυάσχολες κυρίες. Λοιπόν βάζουμε κολοκυθάκια κατά βούληση, αφού τα γρατζουνίσουμε εξωτερικά και τα κόψουμε (το πλύσιμο εξυποννοείται) σε μικρά κομματάκια. Μετά παίρνουμε καρότα και επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία. Μετά πατάτα, μετά κανά κρεμμύδι που 'χει ξεμείνει για να το βγάλουμε απ' τη μοναξιά και τη μιζέρια στον πάτο του ψυγείου, που έχει βγάλει πράσινο φύτρο απ' τη βαρεμάρα κι έχει αρχίσει και γίνεται σαν να μην πω τι, και έχει αδυνατίσει μέσα στα φύλλα του. μετά βάζουμε νερό, μπόλικο για να μην τρέχουμε κάθε τρεις και δύο να δούμε αν σώθηκε, και επίσης χαμηλώνουμε τη φωτιά για τον ίδιο πανέξυπνο λόγο.
Και λίγο λάδι. Ξέχασα κάτι; Χμ...χμ...Κάτι ξεχνάω αλλά μάλλον δε θα 'ναι σημαντικό.
Αφού το βάλουμε στη φωτιά, πάμε και βλέπουμε τηλεόραση, γράφουμε στο κομπιούτερ, διαβάζουμε κουτσομπολιά, πιάνουμε το τηλέφωνο, κάνουμε μπωτέ -εναλλακτικά ή σωρευτικά. Νερό προσθέτουμε κατά βούληση συνέχεια, γιατί δεν ξέρεις πότε θα το χρειαστεί, να υπάρχει μες την κατσαρόλα. (Μα τι ξεχνάω;) Θυμήθηκα! Ντομάτα. Βάλτε και ντομάτα. (Να δω τι θα καταλάβετε).
Μόλις βράσει, ανάλογα μαλακά ή αλ ντέντε τα λαχανικά, ρίχνουμε λαδολέμονο όπως στην τσιπούρα, και τρώμε. Άμα σιχαινόμαστε να τα φάμε νιαμ νιαμ, τα λιώνουμε στο μπλέντερ, που κάνει και ντιπ (καταντίπ).
Συνοδεύεται με ό,τι θέλετε: λακέρδα, ρέγγα, τόνο, μουσταλευριά, μορταδέλλα, το αλείβεις στο ψωμία σαν μερέντα, γεμίζεις ελιές, το ανακατεύεις με ταραμοσαλάτα, μπαίνει σε ομελέτα με ντομάτα, παίρνει τυρί τριμένο, γενικά είναι ό,τι πρέπει για τις κρύες νύχτες και μέρες του χειμώνα.
Άμα θέλετε προσθέτετε και νιφάδες καλαμποκιού για πιο υγιεινό.
Ουφ! κουράστηκα απ' τη μαγειρική, πάω να παραγγείλω πίτα με γύρο.
Άλλη μέρα θα σας πω για το συκώτι μοσχαριού με πορτοκάλι, ακτινίδιο και μήλο.
Παίρνουμε ό,τι έχουμε στο ψυγείο και συμπληρώνουμε με λεφτ-όβερς άμα δεν έχουμε ψωνίσει ως πολυάσχολες κυρίες. Λοιπόν βάζουμε κολοκυθάκια κατά βούληση, αφού τα γρατζουνίσουμε εξωτερικά και τα κόψουμε (το πλύσιμο εξυποννοείται) σε μικρά κομματάκια. Μετά παίρνουμε καρότα και επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία. Μετά πατάτα, μετά κανά κρεμμύδι που 'χει ξεμείνει για να το βγάλουμε απ' τη μοναξιά και τη μιζέρια στον πάτο του ψυγείου, που έχει βγάλει πράσινο φύτρο απ' τη βαρεμάρα κι έχει αρχίσει και γίνεται σαν να μην πω τι, και έχει αδυνατίσει μέσα στα φύλλα του. μετά βάζουμε νερό, μπόλικο για να μην τρέχουμε κάθε τρεις και δύο να δούμε αν σώθηκε, και επίσης χαμηλώνουμε τη φωτιά για τον ίδιο πανέξυπνο λόγο.
Και λίγο λάδι. Ξέχασα κάτι; Χμ...χμ...Κάτι ξεχνάω αλλά μάλλον δε θα 'ναι σημαντικό.
Αφού το βάλουμε στη φωτιά, πάμε και βλέπουμε τηλεόραση, γράφουμε στο κομπιούτερ, διαβάζουμε κουτσομπολιά, πιάνουμε το τηλέφωνο, κάνουμε μπωτέ -εναλλακτικά ή σωρευτικά. Νερό προσθέτουμε κατά βούληση συνέχεια, γιατί δεν ξέρεις πότε θα το χρειαστεί, να υπάρχει μες την κατσαρόλα. (Μα τι ξεχνάω;) Θυμήθηκα! Ντομάτα. Βάλτε και ντομάτα. (Να δω τι θα καταλάβετε).
Μόλις βράσει, ανάλογα μαλακά ή αλ ντέντε τα λαχανικά, ρίχνουμε λαδολέμονο όπως στην τσιπούρα, και τρώμε. Άμα σιχαινόμαστε να τα φάμε νιαμ νιαμ, τα λιώνουμε στο μπλέντερ, που κάνει και ντιπ (καταντίπ).
Συνοδεύεται με ό,τι θέλετε: λακέρδα, ρέγγα, τόνο, μουσταλευριά, μορταδέλλα, το αλείβεις στο ψωμία σαν μερέντα, γεμίζεις ελιές, το ανακατεύεις με ταραμοσαλάτα, μπαίνει σε ομελέτα με ντομάτα, παίρνει τυρί τριμένο, γενικά είναι ό,τι πρέπει για τις κρύες νύχτες και μέρες του χειμώνα.
Άμα θέλετε προσθέτετε και νιφάδες καλαμποκιού για πιο υγιεινό.
Ουφ! κουράστηκα απ' τη μαγειρική, πάω να παραγγείλω πίτα με γύρο.
Άλλη μέρα θα σας πω για το συκώτι μοσχαριού με πορτοκάλι, ακτινίδιο και μήλο.
Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008
ΖΟΥΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ...
...μια ιδιόμορφη ομηρία ενός λόγου πνιγμένου στο εύκολο συναίσθημα ωσάν να βγήκε από τηλεοπτικό μεσημεριανάδικο. Εύκολη συγκίνηση που συνεχίζεται σε βαθμό υστερίας.
Το παιδί που σκοτώθηκε άδικα δεν συζητείται.
Όμως ούτε πολιτικός λόγος αρθρώνεται, ούτε η δικαιοσύνη αφήνεται να κάνει το καθήκον ως είθισται στις ευνομούμενες πολιτείες. Τα φαντάσματα άλλων εποχών έχουν αναστηθεί για λόγους σκοπιμοτήτων προεκλογικών κυρίως, και ο λαός που νομίζει ότι εξεγέρθηκε, πρωτοστατεί στην υστερία και ξεκαθαρίζει κομματικούς λογαριασμούς σε έναν ιδιότυπο "εμφύλιο" προεκλογικών χαρακωμάτων. Το "είμασταν εμείς με τις κλαδικές μας μια χαρά, μας διώξατε", "κακώς είχατε τις κλαδικές, τώρα εμείς είμαστε" κ.ο.κ.
Όσο για την αισθηματολογία...το κακό γούστο σε όλο του το μεγαλείο. Στο πένθος και τα δύσκολα φαίνεται η αισθητική αγωγή των ανθρώπων, και η Ελλάς δίνει μαθήματα κιτσαριού, υστερίας, φθηνής λαικής φυλλάδας και ακατάσχετης μπαρουφολογίας. Και ολόκληρη χώρα αντιδρά σαν τη Λαμπίρη στα λόγια του Κούγια. Μα ολόκληρη Αμερική δεν αντέδρασ εποτέ έτσι στον Κόκραν, υπερασπιστή του Ο.Τζ. Σίμσον. Τη δουλειά του κάνει, ενδεχομένως με τη γνωστή του υστερία κι αυτός. Κατ' ιδίαν προφανώς θα έτριξε τ' αυτιά του παλληκαρά "ρε μαλάκα, να δω τι θα σε κάνουμε τώρα, που έτσι και σε κλείσουμε στη φυλακή θα ψάχνεις το σαπούνι, κι αν σ' αφήσουμε έξω θα σε λυντσάρει το πλήθος".
Δεν αργεί η μέρα που όλοι οι επιχειρηματίες, από μαγαζάτορες μέχρι θεατρώνηδες θα σιχτιρίσουν τα αγράμματα, κακομαθημένα, δήθεν πολιτικοποιημένα παιδιά που κλείνουν τους δρόμους.
Και υστερόγραφο, σιχαμάρα στα μπλογκς: μισότριβοι με μισθουλάρες Κύριος οίδε αν τις αξίζουν, δεν θα πω ονόματα, χάρες διαφημιστικές δεν κάνω, να κόπτονται για την αλήθεια της νεολαίας, του λαού και της ελευθερίας, μπα και τους κάτσει κανά βλαμένο δεκαοχτάχρονο.
Το παιδί που σκοτώθηκε άδικα δεν συζητείται.
Όμως ούτε πολιτικός λόγος αρθρώνεται, ούτε η δικαιοσύνη αφήνεται να κάνει το καθήκον ως είθισται στις ευνομούμενες πολιτείες. Τα φαντάσματα άλλων εποχών έχουν αναστηθεί για λόγους σκοπιμοτήτων προεκλογικών κυρίως, και ο λαός που νομίζει ότι εξεγέρθηκε, πρωτοστατεί στην υστερία και ξεκαθαρίζει κομματικούς λογαριασμούς σε έναν ιδιότυπο "εμφύλιο" προεκλογικών χαρακωμάτων. Το "είμασταν εμείς με τις κλαδικές μας μια χαρά, μας διώξατε", "κακώς είχατε τις κλαδικές, τώρα εμείς είμαστε" κ.ο.κ.
Όσο για την αισθηματολογία...το κακό γούστο σε όλο του το μεγαλείο. Στο πένθος και τα δύσκολα φαίνεται η αισθητική αγωγή των ανθρώπων, και η Ελλάς δίνει μαθήματα κιτσαριού, υστερίας, φθηνής λαικής φυλλάδας και ακατάσχετης μπαρουφολογίας. Και ολόκληρη χώρα αντιδρά σαν τη Λαμπίρη στα λόγια του Κούγια. Μα ολόκληρη Αμερική δεν αντέδρασ εποτέ έτσι στον Κόκραν, υπερασπιστή του Ο.Τζ. Σίμσον. Τη δουλειά του κάνει, ενδεχομένως με τη γνωστή του υστερία κι αυτός. Κατ' ιδίαν προφανώς θα έτριξε τ' αυτιά του παλληκαρά "ρε μαλάκα, να δω τι θα σε κάνουμε τώρα, που έτσι και σε κλείσουμε στη φυλακή θα ψάχνεις το σαπούνι, κι αν σ' αφήσουμε έξω θα σε λυντσάρει το πλήθος".
Δεν αργεί η μέρα που όλοι οι επιχειρηματίες, από μαγαζάτορες μέχρι θεατρώνηδες θα σιχτιρίσουν τα αγράμματα, κακομαθημένα, δήθεν πολιτικοποιημένα παιδιά που κλείνουν τους δρόμους.
Και υστερόγραφο, σιχαμάρα στα μπλογκς: μισότριβοι με μισθουλάρες Κύριος οίδε αν τις αξίζουν, δεν θα πω ονόματα, χάρες διαφημιστικές δεν κάνω, να κόπτονται για την αλήθεια της νεολαίας, του λαού και της ελευθερίας, μπα και τους κάτσει κανά βλαμένο δεκαοχτάχρονο.
Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008
CITY JOURNAL (Cafe Costa)
Τελειώσατε με τους καφέδες;
Ναι, ναι.
Πού πάμε τώρα;
Κάτσε να πάρουμε τα παλτά μας και θα δούμε...
Να σας πω! Πάμε στο Σύνταγμα που έχει καθιστική διαμαρτυρία;
Ναι, ναι, πάμε!
Ρε κορίτσια, τι κάνουμε στην καθιστική διαμαρτυρία;
Τίποτα ρε παιδί μου, καθόμαστε κάτω και διαμαρτυρόμαστε.
Α...ρωτάω επειδή δεν το 'χω ξανακάνει, για να ξέρω.
Φύγαμε;
Φύγαμε!
(Σάββατο βράδυ, παρέα 6 ατόμων, διάλογος αυθεντικός).
Ναι, ναι.
Πού πάμε τώρα;
Κάτσε να πάρουμε τα παλτά μας και θα δούμε...
Να σας πω! Πάμε στο Σύνταγμα που έχει καθιστική διαμαρτυρία;
Ναι, ναι, πάμε!
Ρε κορίτσια, τι κάνουμε στην καθιστική διαμαρτυρία;
Τίποτα ρε παιδί μου, καθόμαστε κάτω και διαμαρτυρόμαστε.
Α...ρωτάω επειδή δεν το 'χω ξανακάνει, για να ξέρω.
Φύγαμε;
Φύγαμε!
(Σάββατο βράδυ, παρέα 6 ατόμων, διάλογος αυθεντικός).
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ...
...μου είπε σήμερα το καλύτερο. Όταν ρώτησα για ποιό λόγο θα κάνουν πορεία οι καθηγητές και λοιποί, μου λέει: "μάλλον για τις πολλές ώρες που κάθονται".
Επίσης σε ερώτηση πόσο θα τραβήξει η παραμύθα, μου έδωσε ένα estimate που μου φάνηκε λογικό...
Εντωμεταξύ, παρά την καταρρακτώδη βροχή που κανονικά αποστρέφομαι (ψάχνω να βρω παρομοίωση αλλά δε μου 'ρχεται τίποτα καλό οπότε προχωράω), τα ρυάκια μεταξύ πεζοδρόμιου και δρόμου και των 4X4 που περνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα απ' τις λακκούβες τις ξέχειλες με νερό πιτσιλώντας αδιάφορα τους περαστικούς, είχα μια ημιμελαγχολία που δεν ήταν ανεξέλεγκτη και άφηνε μπαλώματα-μπαλώματα αισιοδοξίας να καταλαμβάνουν την ψυχή μου. Μέχρι που μου φάνηκαν συμπαθητικά και δεν είχα διάθεση να ειρωνευτώ τα δώρα που έδιναν κάποια περιοδικά. (Σαν τραγούδι της Σούζαν Βέγκα το 'κανα το ποστ). Μέχρι και η Αθήνα μου άρεσε, σκέφτηκα ότι έχει ενδιαφέρον να λες άργησα (όχι γιατί είχε κίνηση στην Κηφισίας, τι μπανάλ!) αλλά επειδή είχε δακρυγόνα στη Σκουφά, ή ομάδες ταραξιών είχαν κλείσει το πανεπιστήμιο ή φοβηθήκαμε οδοφράγματα και πήγαμε από Γαλατσίου.
Αχ, επιτέλους λίγο ενδιαφέρον σ' αυτή την πόλη, λίγη αβεβαιότητα μετά από τόση ηρεμία και νεοπλουτίστικη μποτοξιωμένη ακινησία. Το ελικόπτερο από ψηλά, οι σειρήνες, τα ασθενοφόρα, τα καμένα οχήματα της πυροσβεστικής (εάν δεν υπάρχει όχημα δεν ημπορεί να υπάρξει και ταξίδι επί οχήματος, έλεγε η ζεν φράση του Παπαδόπουλου), είμαστε η ξεφτισμένη γενιά ενός οιονεί πολυτεχνείου, απ' αυτά που σιχαίνομαι τόσο μα τόσο πολύ.
Θ' αρχίσω να εξυμνώ την επική ανδρεία της σύγκρουσης ένστολων και ασύστολων άστολων, την ρυθμική ταχυκαρδία του συλλαλητηρίου, χρειάζεται οδηγός επιβίωσης στην πόλη.
Επίσης σε ερώτηση πόσο θα τραβήξει η παραμύθα, μου έδωσε ένα estimate που μου φάνηκε λογικό...
Εντωμεταξύ, παρά την καταρρακτώδη βροχή που κανονικά αποστρέφομαι (ψάχνω να βρω παρομοίωση αλλά δε μου 'ρχεται τίποτα καλό οπότε προχωράω), τα ρυάκια μεταξύ πεζοδρόμιου και δρόμου και των 4X4 που περνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα απ' τις λακκούβες τις ξέχειλες με νερό πιτσιλώντας αδιάφορα τους περαστικούς, είχα μια ημιμελαγχολία που δεν ήταν ανεξέλεγκτη και άφηνε μπαλώματα-μπαλώματα αισιοδοξίας να καταλαμβάνουν την ψυχή μου. Μέχρι που μου φάνηκαν συμπαθητικά και δεν είχα διάθεση να ειρωνευτώ τα δώρα που έδιναν κάποια περιοδικά. (Σαν τραγούδι της Σούζαν Βέγκα το 'κανα το ποστ). Μέχρι και η Αθήνα μου άρεσε, σκέφτηκα ότι έχει ενδιαφέρον να λες άργησα (όχι γιατί είχε κίνηση στην Κηφισίας, τι μπανάλ!) αλλά επειδή είχε δακρυγόνα στη Σκουφά, ή ομάδες ταραξιών είχαν κλείσει το πανεπιστήμιο ή φοβηθήκαμε οδοφράγματα και πήγαμε από Γαλατσίου.
Αχ, επιτέλους λίγο ενδιαφέρον σ' αυτή την πόλη, λίγη αβεβαιότητα μετά από τόση ηρεμία και νεοπλουτίστικη μποτοξιωμένη ακινησία. Το ελικόπτερο από ψηλά, οι σειρήνες, τα ασθενοφόρα, τα καμένα οχήματα της πυροσβεστικής (εάν δεν υπάρχει όχημα δεν ημπορεί να υπάρξει και ταξίδι επί οχήματος, έλεγε η ζεν φράση του Παπαδόπουλου), είμαστε η ξεφτισμένη γενιά ενός οιονεί πολυτεχνείου, απ' αυτά που σιχαίνομαι τόσο μα τόσο πολύ.
Θ' αρχίσω να εξυμνώ την επική ανδρεία της σύγκρουσης ένστολων και ασύστολων άστολων, την ρυθμική ταχυκαρδία του συλλαλητηρίου, χρειάζεται οδηγός επιβίωσης στην πόλη.
Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008
Η ΧΑΡΤΑ ΤΟΥ ΡΗΓΑ...
την κυριακή το μεσημέρι που η φύση ησυχάζει και οι καλοί νοικοκυραίοι τρώνε ήρεμα και ωραία το γιουβέτσι με τα πεθερικά, ή έχουνε βγάλει μάνα και συμπεθέρα έξω να καταβροχθίσουν το γόνο που ψάρεψαν οι τράτες στη Σαλαμίνα, σε κεντράκια όπως η ψαροταβέρνα κοντά στο λαγονήσι, εγώ πήγα σε παράσταση.
Χορού.
ενώ είχα αποφασίσει να απέχω τον τελευταίο καιρό γιατί βλάπτεται η υγεία μου. η πνευματική και η σωματική -ζαρωμένη ώρα σε άβολη καρέκλα κωλέ ή σε μαξιλάρα σαν τη Σεχραζάτ, άμα λάχει κι έχουν πλακώσει από παντού οι βλάχοι να δούνε τέχνη. κι έχουν σωθεί οι καρέκλες. για δε το θέαμα δε συζητώ, μόνο το παλιό σύνθημα των αναρχοαυτόνομων σινεμά μπορεί να εκφράσει τις απόψεις μου, εξ ου και το παραθέτω:
απ' το πολύ το θέαμα
μας ήρθε αηδία,
γι' αυτό και θα ξεράσουμε
απάνω στην πλατεία (χρυσέ μου, ηρωικές εξώστη)...
την Κυργιακή λοιπόν, αυτή τη χάλια μέρα που παίρνουν άδεια οι περεσίες και οι φαντάροι, άντε και οι νάπτες για να κάνουν τα μοντέλα στους Τσαρούχηδες αυτού του κόσμου, πήγα στο πολεμικό μουσείο να δω την παράσταση της ομάδας Λάθος Κίνηση, της οποίας ηγείται ο Κωνσταντίνος Μίχος. Εκεί στην είσοδο του αιθρίου, πρόσεξα για πρώτη φορά το μπούστο του ήρωα-αξιωματικού που έφερνε περισσότερο σε αμερικανό λοχία του Περλ-χάρμπορ, το έβγαλα και φωτογραφία, αλλά δεν την έχω ανεβάσει ακόμα, θα τη δείτε σύντομα. Καθήσαμε για να δούμε τη Χάρτα του Ρήγα.
Ως πότε παληκάρια θα ζούμε στα στενά και λοιπές φαντασιώσεις επαναστατικού χαρακτήρα και πρωτοεθνικής διάρθρωσης του ελληνικού -μετέπειτα- κράτους. Ο πρωτοζωικός αιώνας και η μαγδαλένιος περίοδος της εθνικής συνείδησης από τον πηλιορείτη ακτιβιστή που βρήκε θάνατο σαν της Ρόζα Λούξενμπουργκ στα βρωμοκάναλα της Τεργέστης -όπερ αποτελεί δίδαγμα και μέρες που είναι, για τις επερχόμενες γενεές -πάσες.
Είναι απορίας άξιον που η αριστερή σκέψη του Μίχου που ήθελε ημισυναισθηματικά να σχολιάσει την κατάσταση των Βαλκανίων, επέλεξε το φάντασμα της αστικής, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, της εμπνευσμένης από τα κινήματα/επαναστάσεις της εποχής μεταστοιχειωμένες στη σκέψη του Ρήγα, για να εκφραστεί. Ο Μπαμπινιώτης θέλει με το ίδρυμα ελληνικού πολιτισμού (βλ. ποστ "η προβολή του ελληνικού πολιτισμου στο εξωτερικό") να φτιάξει την Ελλάδα του Ρήγα στα βαλκάνια και τη νοτιοανατολική ευρώπη (ναι, πως!) και ο Μίχος να φέρει κοντά τους εθνικισμούς με την πρόθεση τςη κατάρησής τους κατά το wishful thinking των απανταχού καλλιτεχνών.
Βεβαίως ωριμάζει καλλιτεχνικά, και αποφεύγει τις αισθηματολογίες όσο μπορεί. Χειρίζεται την απουσία γραμμικότητας καλύτερα από ποτέ. Είχε και καλούς συνεργάτες, αν και προσωπικά δεν αντέχω τα σέρβικα μοιρολόγια και το κλισέ της σκούπας, εκτός κι αν υποννοούσε τις επιχειρήσεις-σκούπα της αστυνομίας και τις επιχειρήσεις εκκαθάρισης των Σέρβων, των ουτσεκάδων κ.ο.κ. Είχε ένα εκπληκτικό ντουέτο ανδρικό, και ένα πολύ καλό γυναικείο. Είχε και άποψη. Αν είχε και λίγο περισσότερο θάρρος, θα συμφωνούσα. Καλή η θεωρία, αλλά δίνει ασφάλεια. Εξαιρετικός ο Βούλγαρος. Ενοχλητικό μάλλον το θέμα αν κρίνω από τις εκφράσεις των θαμώνων.
Και τώρα τα κοσμικά:
θεσμικοί παράγοντες παρακολούθησαν την παράσταση την ίδια μέρα με μένα, πράγμα που προσπάθησα να αποφύγω αλλά δεν τα κατάφερα, πηγαίνοντας την τελευταία μέρα στο θέαμα. Επίδειξη γνώσεων με εναλλαγή θέσεων θέασης δεν εντυπωσίασε. κρίμα τους παράγοντες...γηραιές κυρίες κακομουτσουνιασμένες τρόμαξαν την κριτική μου ματιά. μετά τα 75 να πυροβολούνται οι άνθρωποι -ιδίως οι κακοί- και ποτέ μη σώσει και βρεθεί το ελιξήριον της νεότητας. (όπως είδατε, και ο καλλιτέχνης μπορεί να διαπιστώσει, τα κηρύγματα του Ρήγα με έκαναν καλύτερο άνθρωπο, πιο ανεκτικό και φιλαλήθη. αποτελώ παράδειγμα για το αν και κατά πόσον η τέχνη αλλάζει ψυχισμούς και μεταστρέφει κοινωνίες.)
Χορού.
ενώ είχα αποφασίσει να απέχω τον τελευταίο καιρό γιατί βλάπτεται η υγεία μου. η πνευματική και η σωματική -ζαρωμένη ώρα σε άβολη καρέκλα κωλέ ή σε μαξιλάρα σαν τη Σεχραζάτ, άμα λάχει κι έχουν πλακώσει από παντού οι βλάχοι να δούνε τέχνη. κι έχουν σωθεί οι καρέκλες. για δε το θέαμα δε συζητώ, μόνο το παλιό σύνθημα των αναρχοαυτόνομων σινεμά μπορεί να εκφράσει τις απόψεις μου, εξ ου και το παραθέτω:
απ' το πολύ το θέαμα
μας ήρθε αηδία,
γι' αυτό και θα ξεράσουμε
απάνω στην πλατεία (χρυσέ μου, ηρωικές εξώστη)...
την Κυργιακή λοιπόν, αυτή τη χάλια μέρα που παίρνουν άδεια οι περεσίες και οι φαντάροι, άντε και οι νάπτες για να κάνουν τα μοντέλα στους Τσαρούχηδες αυτού του κόσμου, πήγα στο πολεμικό μουσείο να δω την παράσταση της ομάδας Λάθος Κίνηση, της οποίας ηγείται ο Κωνσταντίνος Μίχος. Εκεί στην είσοδο του αιθρίου, πρόσεξα για πρώτη φορά το μπούστο του ήρωα-αξιωματικού που έφερνε περισσότερο σε αμερικανό λοχία του Περλ-χάρμπορ, το έβγαλα και φωτογραφία, αλλά δεν την έχω ανεβάσει ακόμα, θα τη δείτε σύντομα. Καθήσαμε για να δούμε τη Χάρτα του Ρήγα.
Ως πότε παληκάρια θα ζούμε στα στενά και λοιπές φαντασιώσεις επαναστατικού χαρακτήρα και πρωτοεθνικής διάρθρωσης του ελληνικού -μετέπειτα- κράτους. Ο πρωτοζωικός αιώνας και η μαγδαλένιος περίοδος της εθνικής συνείδησης από τον πηλιορείτη ακτιβιστή που βρήκε θάνατο σαν της Ρόζα Λούξενμπουργκ στα βρωμοκάναλα της Τεργέστης -όπερ αποτελεί δίδαγμα και μέρες που είναι, για τις επερχόμενες γενεές -πάσες.
Είναι απορίας άξιον που η αριστερή σκέψη του Μίχου που ήθελε ημισυναισθηματικά να σχολιάσει την κατάσταση των Βαλκανίων, επέλεξε το φάντασμα της αστικής, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, της εμπνευσμένης από τα κινήματα/επαναστάσεις της εποχής μεταστοιχειωμένες στη σκέψη του Ρήγα, για να εκφραστεί. Ο Μπαμπινιώτης θέλει με το ίδρυμα ελληνικού πολιτισμού (βλ. ποστ "η προβολή του ελληνικού πολιτισμου στο εξωτερικό") να φτιάξει την Ελλάδα του Ρήγα στα βαλκάνια και τη νοτιοανατολική ευρώπη (ναι, πως!) και ο Μίχος να φέρει κοντά τους εθνικισμούς με την πρόθεση τςη κατάρησής τους κατά το wishful thinking των απανταχού καλλιτεχνών.
Βεβαίως ωριμάζει καλλιτεχνικά, και αποφεύγει τις αισθηματολογίες όσο μπορεί. Χειρίζεται την απουσία γραμμικότητας καλύτερα από ποτέ. Είχε και καλούς συνεργάτες, αν και προσωπικά δεν αντέχω τα σέρβικα μοιρολόγια και το κλισέ της σκούπας, εκτός κι αν υποννοούσε τις επιχειρήσεις-σκούπα της αστυνομίας και τις επιχειρήσεις εκκαθάρισης των Σέρβων, των ουτσεκάδων κ.ο.κ. Είχε ένα εκπληκτικό ντουέτο ανδρικό, και ένα πολύ καλό γυναικείο. Είχε και άποψη. Αν είχε και λίγο περισσότερο θάρρος, θα συμφωνούσα. Καλή η θεωρία, αλλά δίνει ασφάλεια. Εξαιρετικός ο Βούλγαρος. Ενοχλητικό μάλλον το θέμα αν κρίνω από τις εκφράσεις των θαμώνων.
Και τώρα τα κοσμικά:
θεσμικοί παράγοντες παρακολούθησαν την παράσταση την ίδια μέρα με μένα, πράγμα που προσπάθησα να αποφύγω αλλά δεν τα κατάφερα, πηγαίνοντας την τελευταία μέρα στο θέαμα. Επίδειξη γνώσεων με εναλλαγή θέσεων θέασης δεν εντυπωσίασε. κρίμα τους παράγοντες...γηραιές κυρίες κακομουτσουνιασμένες τρόμαξαν την κριτική μου ματιά. μετά τα 75 να πυροβολούνται οι άνθρωποι -ιδίως οι κακοί- και ποτέ μη σώσει και βρεθεί το ελιξήριον της νεότητας. (όπως είδατε, και ο καλλιτέχνης μπορεί να διαπιστώσει, τα κηρύγματα του Ρήγα με έκαναν καλύτερο άνθρωπο, πιο ανεκτικό και φιλαλήθη. αποτελώ παράδειγμα για το αν και κατά πόσον η τέχνη αλλάζει ψυχισμούς και μεταστρέφει κοινωνίες.)
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
TV & CITY JOURNAL (σαν βγεις στα πέριξ...)
Είναι αδιανόητο να δολοφονείται εν ψυχρώ ένα παιδί δεκαπέντε χρονών, ιδίως καθώς δεν είχε στα χέρια του ένα ούζι που να το στρέφει κατά αθώων πολιτών ή της αστυνομίας.
Είναι αδιανόητο να προσφέρεται πολιτική κάλυψη από τους πολιτικούς της συμφοράς, σε πράξεις βίας και καταστροφής, ή διστακτικά να στηλιτεύεται τέτοιας έκτασης καταστροφή.
(Τα απωθημένα των δήθεν επαναστατών δεν μπορεί να συμπαρασύρουν στην δίνη του ναρκισσισμού τους ολόκληρη την κοινωνία.
Είναι αδιανόητο να βρίσκουν ερείσματα επαναστατικά σε τέτοιες συμπεριφορές και να δίνουν δίκιο σε χούλιγκανς.)
Είναι αδιανότητα παλιά η πολιτική μας ζωή.
Είναι αδιανόητο να μην αντιλαμβάνεται κανείς ότι έχει διασαλευθεί η ειρήνη της χώρας και έχει διαταραχθεί ο κοινωνικός ιστός ήδη με εκπομπές τύπου "τα κέρδη των εμπόρων", "σας κλέβουν όλοι", "σας πουλάνε χαλασμένα", "ζούμε στην ασυδοσία" κ.ο.κ. Τέτοιοι κιτρινισμοί από ανθρώπους επικίνδυνους, απλά διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό και καλλιεργούν κλίμα φοβίας, παράνοιας, καχυποψίας και έλλειψης εμπιστοσύνης.
Είναι αδιανόητο να κάνουν πολιτική στη θέση των πολιτικών οι τηλε-εκβιαστές.
Είναι αδιανόητο να απαξιώνεται σε τέτοιο βαθμό η πολιτική ζωή και να κατεβαίνουν οι δημοσιογραφίσκοι ως ταγοί της πολιτικής, της ηθικής και της δημοκρατίας. (Μπόχα και δυσωδία καλύπτει πολλές καριέρες ηθικολόγων. Με το λαικίστικο πρόσχημα της φτωχής καταγωγής και με αναφορές στη δημοκρατία, τους λαικούς αγώνες (!!!) και άλλα παρεμφερή, οικειοποιούμενοι ένα λόγο στην αμόρφωτη και ξύλινη εκδοχή του, προσπαθούν να κερδίσουν ερείσματα και τηλεθέαση, εκμεταλλευόμενοι το παρελθόν αυτής της χώρας και την εκάστοτε τοπική και διεθνή κοινωνικοοικονομική συγκυρία -προς ίδιον όφελος.)
Σήμερα η Σκουφά ήταν όλο γυαλιά, γυαλιά-καρφιά για να κυριολεκτούμε, ο κόσμος κυκλοφορούσε μουδιασμένος, δεν υπήρχε ΑΤΜ και βιτρίνα όρθια, γύρω απ' τη Νομική μύριζε ακόμα, σε έπιανε ο λαιμός σου και τα μάτια τρέχανε. Τουρίστες έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά και ο Μάκης Τσέλιος όρθιος και ντούρος κοίταζε εμβριθώς, δίνοντας μια νότα ελαφρότητας στην όλη εικόνα. Μωρέ καλά που υπάρχουν και οι μόδιστροι του φτηνοταφτά να μας φτιάχνουν τη διάθεση...
Είναι αδιανόητο να προσφέρεται πολιτική κάλυψη από τους πολιτικούς της συμφοράς, σε πράξεις βίας και καταστροφής, ή διστακτικά να στηλιτεύεται τέτοιας έκτασης καταστροφή.
(Τα απωθημένα των δήθεν επαναστατών δεν μπορεί να συμπαρασύρουν στην δίνη του ναρκισσισμού τους ολόκληρη την κοινωνία.
Είναι αδιανόητο να βρίσκουν ερείσματα επαναστατικά σε τέτοιες συμπεριφορές και να δίνουν δίκιο σε χούλιγκανς.)
Είναι αδιανότητα παλιά η πολιτική μας ζωή.
Είναι αδιανόητο να μην αντιλαμβάνεται κανείς ότι έχει διασαλευθεί η ειρήνη της χώρας και έχει διαταραχθεί ο κοινωνικός ιστός ήδη με εκπομπές τύπου "τα κέρδη των εμπόρων", "σας κλέβουν όλοι", "σας πουλάνε χαλασμένα", "ζούμε στην ασυδοσία" κ.ο.κ. Τέτοιοι κιτρινισμοί από ανθρώπους επικίνδυνους, απλά διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό και καλλιεργούν κλίμα φοβίας, παράνοιας, καχυποψίας και έλλειψης εμπιστοσύνης.
Είναι αδιανόητο να κάνουν πολιτική στη θέση των πολιτικών οι τηλε-εκβιαστές.
Είναι αδιανόητο να απαξιώνεται σε τέτοιο βαθμό η πολιτική ζωή και να κατεβαίνουν οι δημοσιογραφίσκοι ως ταγοί της πολιτικής, της ηθικής και της δημοκρατίας. (Μπόχα και δυσωδία καλύπτει πολλές καριέρες ηθικολόγων. Με το λαικίστικο πρόσχημα της φτωχής καταγωγής και με αναφορές στη δημοκρατία, τους λαικούς αγώνες (!!!) και άλλα παρεμφερή, οικειοποιούμενοι ένα λόγο στην αμόρφωτη και ξύλινη εκδοχή του, προσπαθούν να κερδίσουν ερείσματα και τηλεθέαση, εκμεταλλευόμενοι το παρελθόν αυτής της χώρας και την εκάστοτε τοπική και διεθνή κοινωνικοοικονομική συγκυρία -προς ίδιον όφελος.)
Σήμερα η Σκουφά ήταν όλο γυαλιά, γυαλιά-καρφιά για να κυριολεκτούμε, ο κόσμος κυκλοφορούσε μουδιασμένος, δεν υπήρχε ΑΤΜ και βιτρίνα όρθια, γύρω απ' τη Νομική μύριζε ακόμα, σε έπιανε ο λαιμός σου και τα μάτια τρέχανε. Τουρίστες έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά και ο Μάκης Τσέλιος όρθιος και ντούρος κοίταζε εμβριθώς, δίνοντας μια νότα ελαφρότητας στην όλη εικόνα. Μωρέ καλά που υπάρχουν και οι μόδιστροι του φτηνοταφτά να μας φτιάχνουν τη διάθεση...
ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...
...εκ μέρους των τραπεζιτών και της αστυνομίας, στους γνωστούς-άγνωστους νεαρούς και νεαρές που τα 'καναν λαμπόγυαλο τις προηγούμενες μέρες.
Αν η χώρα κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ένα μεγάλο βήμα για την κατάλυση του καπιταλισμού και την καταστροφή της άτιμης πλουτοκρατίας θα έχει συντελεστεί.
Έχουμε 28 δισ. λόγους να σας ευγνωμονούμε.
Το Δ.Σ. των επαγγελματικών συλλόγων τραπεζών, αστυνομίας και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων.
Αν η χώρα κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ένα μεγάλο βήμα για την κατάλυση του καπιταλισμού και την καταστροφή της άτιμης πλουτοκρατίας θα έχει συντελεστεί.
Έχουμε 28 δισ. λόγους να σας ευγνωμονούμε.
Το Δ.Σ. των επαγγελματικών συλλόγων τραπεζών, αστυνομίας και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων.
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
ΟΛΑ ΚΑΨΤΑ, ΟΛΑ ΦΑΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΑ ΜΕ...
Αισθηματολογία απόψε από τη βουλευτή του ΚΚΕ και μάνα, Λιάνα Κ., που συμπαρέσυρε στο παραλήρημά της και τους ευαίσθητους παρουσιαστές του δελτίου του Μέγκα. (Κατάρα στη δημοσιογραφία του κώλου με αρθρογράφους και παρουσιαστές να μιλάνε για τις γέννες τους, τα παιδιά τους, τις εγκυμοσύνες τους, τα προσωπικά και οικογενειακά τους. ντροπή ατάλαντοι!)
Έλεος!!!
Έχουμε κλειστεί μέσα επειδή τα κωλόπαιδα νομίζουν ότι είναι μεγάλοι επαναστάτες, η αστυνομία το παίζει ρόμποκοπ εκ του ασφαλούς, κι όταν τη χρειαζόμαστε "αργεί", και ξέρει να δέρνει κάναν ξέμπαρκο απ' το Μπαγκλαντές για να αισθανθεί ότι υπάρχει.
Σιχαίνομαι να με κυβερνάει ο όχλος, το λούμπεν, ο κάθε αυτόκλητος τιμωρός,η ρέπλικα του Τσαρλς Μπρόνσον.
Πάω στοίχημα ότι τα περισσότερα απ' αυτά τα βανδαλάκια στους δρόμους είναι ευάλωτα σε κάθε είδους χειραγώγηση και πράξη βίας, απ' όπου κι αν προέρχεται, και θα σκότωναν -αν ο καθοδηγητής τους το θεωρούσε πρέπον- δέκα φορές περισσότερα πιτσιρίκια απ' τους μπάτσους.
Πληρώνουμε τον μεταπολιτευτικό κουρνιαχτό, τα μετεμφυλιακά χρέη, τη σύγχυση περί της δημοκρατίας και πόσοι κατέχουν το νόημά της, τις ενοχές της μεταπολεμικής δεξιάς, τη μεταλλαγμένη λόγω Πασόκ εποχή, και πολλά ακόμη.
Φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι μας ενοχλεί που η αστυνομία δεν μας προστατεύει, φοβόμαστε να πούμε ποιοί είμαστε και τι πιστεύουμε επειδή ο παππούς και ο προπάππους αλληλοσφάχτηκαν στον μετα-αποικιακό εμφύλιο. Ο νόμος της σιωπής τόσα χρόνια, οι αρρωστημένες οικογένειες των "ηρώων" που στο όνομα της Σταλινοποίησης την έβγαλαν στους Αβέρωφ και στα ξερονήσια (χωρίς να ξέρουν ότι ο Στάλιν, ο αρχηγός τους και οι λοιποί τους είχαν πουλήσει και απολύτως εγκαταλείψει), το πληρώνουμε ακριβά, ενώ στην ουσία επιτέλους γεύτηκαν την εξουσία και αυτοί που "έκαναν αντίσταση".
Δε βρίσκω κανέναν ηρωισμό στα κορόιδα, βαρέθηκα να βλέπω αναρριχησίες ης εξωκοινοβουλευτικής -και μη- αριστεράς να κυβερνάνε με τον χείριστο και πλέον ανεξέλεγκτο τρόπο, και στα τέτοια μου αν με πουν αντιδραστική. Δε γουστάρω να με κυβερνάνε ανεγκέφαλα δεκαπεντάχρονα, που επιπλέον είναι γλωσσούδικα και αγράμματα. Δε θέλω να νιώθω ο Μπόρακ στο Τατζικιστάν.
Σιχτίρ βραδιάτικα...!
Έλεος!!!
Έχουμε κλειστεί μέσα επειδή τα κωλόπαιδα νομίζουν ότι είναι μεγάλοι επαναστάτες, η αστυνομία το παίζει ρόμποκοπ εκ του ασφαλούς, κι όταν τη χρειαζόμαστε "αργεί", και ξέρει να δέρνει κάναν ξέμπαρκο απ' το Μπαγκλαντές για να αισθανθεί ότι υπάρχει.
Σιχαίνομαι να με κυβερνάει ο όχλος, το λούμπεν, ο κάθε αυτόκλητος τιμωρός,η ρέπλικα του Τσαρλς Μπρόνσον.
Πάω στοίχημα ότι τα περισσότερα απ' αυτά τα βανδαλάκια στους δρόμους είναι ευάλωτα σε κάθε είδους χειραγώγηση και πράξη βίας, απ' όπου κι αν προέρχεται, και θα σκότωναν -αν ο καθοδηγητής τους το θεωρούσε πρέπον- δέκα φορές περισσότερα πιτσιρίκια απ' τους μπάτσους.
Πληρώνουμε τον μεταπολιτευτικό κουρνιαχτό, τα μετεμφυλιακά χρέη, τη σύγχυση περί της δημοκρατίας και πόσοι κατέχουν το νόημά της, τις ενοχές της μεταπολεμικής δεξιάς, τη μεταλλαγμένη λόγω Πασόκ εποχή, και πολλά ακόμη.
Φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι μας ενοχλεί που η αστυνομία δεν μας προστατεύει, φοβόμαστε να πούμε ποιοί είμαστε και τι πιστεύουμε επειδή ο παππούς και ο προπάππους αλληλοσφάχτηκαν στον μετα-αποικιακό εμφύλιο. Ο νόμος της σιωπής τόσα χρόνια, οι αρρωστημένες οικογένειες των "ηρώων" που στο όνομα της Σταλινοποίησης την έβγαλαν στους Αβέρωφ και στα ξερονήσια (χωρίς να ξέρουν ότι ο Στάλιν, ο αρχηγός τους και οι λοιποί τους είχαν πουλήσει και απολύτως εγκαταλείψει), το πληρώνουμε ακριβά, ενώ στην ουσία επιτέλους γεύτηκαν την εξουσία και αυτοί που "έκαναν αντίσταση".
Δε βρίσκω κανέναν ηρωισμό στα κορόιδα, βαρέθηκα να βλέπω αναρριχησίες ης εξωκοινοβουλευτικής -και μη- αριστεράς να κυβερνάνε με τον χείριστο και πλέον ανεξέλεγκτο τρόπο, και στα τέτοια μου αν με πουν αντιδραστική. Δε γουστάρω να με κυβερνάνε ανεγκέφαλα δεκαπεντάχρονα, που επιπλέον είναι γλωσσούδικα και αγράμματα. Δε θέλω να νιώθω ο Μπόρακ στο Τατζικιστάν.
Σιχτίρ βραδιάτικα...!
ΓΚΑΧ ΓΚΟΥΧ ΓΚΟΥΧ...
Βγήκαμε γκαχ γκουχ βόλτα χθες και γκουχ γκουχ γκουχ μύριζε μπαρούτι, οπότε γκουχα γκαχ γκαχ γυρίσαμε πίσω, και πάμε προς το Μέγαρο Μουσικής, και γκουχ γκουχ γκουχ μύριζε κι απο ΄κει μπαρούτι, και φύγαμε, πήγαμε και κλειστήκαμε σπίτι μας.
Θυμήθηκα χθες ότι μια φορά που περνούσα μπροστά από ένα φρουρό με αυτόματο, το κράταγε κομματάκι προτεταμένο, και πέρα από τους Φρουδικού τύπου συνειρμούς, του λέω "να σας πω", του λέω, "αυτό δεν το κατεβάζετε λιγάκι παρακάτωνες γιατί περνάει κόσμος;" "μην ανησυχείτε" μου χαμογελάει το φρουρό το ειδικό, "δεν υπάρχει πρόβλημα". "ναι" του ματαλέω, "για σας ποσώς και βεβαίως, αλλά πού το ξέρω εγώ άμα δε σας μοιάσω με την πρώην σας, και να με συγχωρείτε δηλαδής, και δε σας έρθει αν με ξεκάνετε, ή αν σας έχουν κάνει ψυχολογικό τεστ, ή αν πάθετε αμόκ και χίλια άλλα...;" Νομίζω ότι κόντεψε να το πάθει το αμόκ μετά από το μερκάρισμα που του ΄κανα. "Νομίζω πάντως," του λέω, "να το κατεβάσετε λίγο, γιατί εγώ νιώθω ανασφάλεια." Το κατέβασε, αλλά θα πρέπει το καλύτερο που μου είπε μέσα του να ήτανε "γκιόσα".
Α, και να φύγουνε τα μπλόκια απ' την οδό Πλουτάρχου.
Θυμήθηκα χθες ότι μια φορά που περνούσα μπροστά από ένα φρουρό με αυτόματο, το κράταγε κομματάκι προτεταμένο, και πέρα από τους Φρουδικού τύπου συνειρμούς, του λέω "να σας πω", του λέω, "αυτό δεν το κατεβάζετε λιγάκι παρακάτωνες γιατί περνάει κόσμος;" "μην ανησυχείτε" μου χαμογελάει το φρουρό το ειδικό, "δεν υπάρχει πρόβλημα". "ναι" του ματαλέω, "για σας ποσώς και βεβαίως, αλλά πού το ξέρω εγώ άμα δε σας μοιάσω με την πρώην σας, και να με συγχωρείτε δηλαδής, και δε σας έρθει αν με ξεκάνετε, ή αν σας έχουν κάνει ψυχολογικό τεστ, ή αν πάθετε αμόκ και χίλια άλλα...;" Νομίζω ότι κόντεψε να το πάθει το αμόκ μετά από το μερκάρισμα που του ΄κανα. "Νομίζω πάντως," του λέω, "να το κατεβάσετε λίγο, γιατί εγώ νιώθω ανασφάλεια." Το κατέβασε, αλλά θα πρέπει το καλύτερο που μου είπε μέσα του να ήτανε "γκιόσα".
Α, και να φύγουνε τα μπλόκια απ' την οδό Πλουτάρχου.
Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008
CITY JOURNAL (Bazaar, Discount super-market)
Μεσημέρι, φθηνό σούπερ-μάρκετ με επιμονή στα γερμανικά οικολογικά γιαούρτια, μια σεβαστή ουρά στο ταμείο ("Χριστίνα έλα ταμείο 2!"), και το μάτι μου (ό τα πανθ' ορά), "πιάνει" τον μικρό, μουσικομάγειρα του Άλφα, Ευτύχη Ρατατούη, να ψωνίζει φρούτα.
Σεμνός, τρέμοντας την αναγνώριση της υπερδιασημότητάς του, έπεσε στη μέγγενη λαικής κυρούλας (πόσο θα 'θελε να τον είχε σταματήσει ο νέος ιδιοκτήτης και μεγαλομέτοχος του καναλιού του, από τη Γερμανία!), να τον ρωτάει "καλέ, εσύ δε μαγειρεύεις πια;" κι εκείνος κοκκινίζοντας να απαντάει "πώς, σήμερα το απόγευμα αν κοιτάξετε, θα με δείτε".
Λέω κι εγώ, γιατί φοράει δυό στρώσεις μέικ-άπ μεσημεριάτικα στο Μπαζάαρ το παληκάρι...Από γύρισμα ήρθε! (Και δεν είχε τρία λεπτά να ξεβγάλει πούδρες, μολύβι, μάσκαρα και το επαγγελματικό μέικ-απ που κάνει μπαμ από δύο χιλιόμετρα...) Μου 'ρθε να κάνω κι εγώ την αγνή θαυμάστρια και ν' αρχίσω να του ζαλίζω τον έρωτα με ερωτήσεις περί μαγειρικής και με τις γνώσεις μου στον τομέα αυτό, αλλά το λυπήθηκα το παιδί το αμούστακο με τη σκιά, πλήρωσα τα γάλατα (γαργάλα τα), τα γιαούρτια και τη συλλογή Μπάρμπα-Στάθη (φοριέται σαν κόσμημα και στο δεξί), κι έφυγα...
Σεμνός, τρέμοντας την αναγνώριση της υπερδιασημότητάς του, έπεσε στη μέγγενη λαικής κυρούλας (πόσο θα 'θελε να τον είχε σταματήσει ο νέος ιδιοκτήτης και μεγαλομέτοχος του καναλιού του, από τη Γερμανία!), να τον ρωτάει "καλέ, εσύ δε μαγειρεύεις πια;" κι εκείνος κοκκινίζοντας να απαντάει "πώς, σήμερα το απόγευμα αν κοιτάξετε, θα με δείτε".
Λέω κι εγώ, γιατί φοράει δυό στρώσεις μέικ-άπ μεσημεριάτικα στο Μπαζάαρ το παληκάρι...Από γύρισμα ήρθε! (Και δεν είχε τρία λεπτά να ξεβγάλει πούδρες, μολύβι, μάσκαρα και το επαγγελματικό μέικ-απ που κάνει μπαμ από δύο χιλιόμετρα...) Μου 'ρθε να κάνω κι εγώ την αγνή θαυμάστρια και ν' αρχίσω να του ζαλίζω τον έρωτα με ερωτήσεις περί μαγειρικής και με τις γνώσεις μου στον τομέα αυτό, αλλά το λυπήθηκα το παιδί το αμούστακο με τη σκιά, πλήρωσα τα γάλατα (γαργάλα τα), τα γιαούρτια και τη συλλογή Μπάρμπα-Στάθη (φοριέται σαν κόσμημα και στο δεξί), κι έφυγα...
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008
ΞΕΡΩ...
...ότι πολλοί με ζηλεύουνε και ευκαιρία ψάχνουνε να με κατηγορήσουνε, αλλά θα πω για άλλη μια φορά την αλήθεια.
Είχα τραπέζι απόψε. Τραπέζι καλέ, ντινέ. Αλλοδαπούς. Ζευγάρι. (Όχι δεν ήτανε γκέι, ζευγάρι ζευγαρένιο ήτανε). Εκ Γαλλίας. Είπα να αγοράσω το γνωστό έτοιμο (από κάποιο από τα τρία μαγαζιά που φιλάνε το χώμα που πατάω και μου στέλνουνε Χρόνια Πολλά στις γιορτές), αλλά μετά είπα να τιμήσω την ελληνική παράδοση στη φιλοξενία, και να τα φτιάξω όλα με τα χεράκια μου (να βάλω στο μάικρογουέιβ τα προτηγανισμένα).
Ναι, αλλά τα μεταξωτά βρακιά θέλουνε κι επιδέξιους κώλοι. Διότι περί κώλοι επρόκειτο το φαί που έφτιαξα. Καταρχήν, ξεκίνησα να μιλάω χαλαρά με τους καλεσμένους, έχοντας κι ένα κρασάκι στο χέρι -αφού δεν το σηκώνεις το αλκοόλ τι παριστάνεις βρε άχρηστη;- και άρπαξαν τα τυροπιτάκια Κανάκης. Μετά, το κρέας μου φάνηκε πολύ ωραία ψημένο, και ήτανε τσίκλα με ξυλιτόλ. Χώρια την ανοστιά, σαν να το μαγείρεψε εγγλέζα γεροντοκόρη το μεσοπόλεμο. Είχα καλή πρόθεση, είπα να μη βάλω αλάτι που κάνει κυταρίτιδα!
Η σαλάτα ρε παιδιά, που έβαλα όλη την τέχνη μου, είχε μαρούλι γκουμουτσομπουκιές, ένα καρότο τρισθλίβερο σαν περουκίνι στην κορυφή, και μια σως (μυστική συνταγή σαν τις Μολότωφ), που δεν είχε ξεγλυστρήσει σαν κομπιναιζόν παντού, και μαχαλάδες-μαχαλάδες το μαρούλι ήταν σκέτο μαρούλι (τόσο που με πιάσανε τα γέλια στο τραπέζι, ένεκα και η ντίρλα, διότι έπινα το γιοματάρι για να ξεχάσω). Για τα ζυμαρικά δε θα πω (να πα' να μη σας πω που περιμένατε ακόμα μια διήγηση της αποτυχίας).
Τα τέλια περί της κατάπτωσης της ελληνικής φιλοξενίας ήρθανε όταν είδα την ευγενέστατη απέναντι συνδαιτημόνα μου να 'χει το ύφος της τσαντισμένης απορίας στην πρώτη μπουκιά, κι αμέσως μετά να μπουκώνει εναλλάξ κρασί και νερό, τόσο, που νόμιζα θα κάνει το θάμα εν Κανά της Γαλιλαίας και θα το γυρίσουμε σε γάμο βραδιάτικα. Την ίδια απορημένη έκφραση, σα να 'χα ρίξει χαστούκι στον ίδιο το μεγάλο Ναπολέοντα, κι ένα τεράστιο παράπονο είχανε και τα ματάκια του συζύγου Γάλλου, οπότε ως οικοδέσποινα του κώλου (μη σας πω και για τα ορεκτικά, που μόνο έτοιμα από δω και στο εξής ξανά-μανά), είπα με ειλικρίνεια και ευθαρσώς "νομίζω ότι το γεύμα είναι χάλια", οπότε έλαβα την απάντηση "εμείς εσένα ήρθαμε να δούμε το φαγητό είναι άνευ σημασίας". Λέω μέσα μου, καλά θα το δούμε όταν θα πας να φας τη σαλάτα.
Να μη σας τα πολυλογώ, κόντεψα να βάλω τα κλάματα απ' τα γέλια (είπαμε λόγω ντίρλας και οινοποσίας) μέχρι να τελειώσει το φαγητό. Το τι νερό ήπιανε για να κατεβεί το φάρμακο, το φαί μου δηλαδή, δε λέγεται. Ούτε μετά το ράλυ Παρίσι-Ντακάρ με παραμονή επί τριήμερο στην έρημο δε θα 'χανε τέτοια νεροκαίλα...Αυτό το παράπονο στα μάτια τους ήτανε που με σκότωσε. Ευτυχώς είχα φρούτα -που δεν τα μαγείρεψα εγώ, αλλά τα μανταρίνια ήταν ξυνά, η Ντολόρες έφταιγε, η οποία όσο μαγείρευα, με κοίταγε και χασκογέλαγε, και της λέω, "να σου πω, δεν εγκρίνεις αυτά που κάνω;" και γέλασε ανέκφραστα σαν το Βούδα με δυσκοιλιότητα και λέει "γες, άι μιν νόου", και να δείτε αυτή με γρουσούζεψε διότι τόσο χάλια δεν έχω ξαναμαγειρέψει ποτές.
Και τελοσπάντων είχα και τυριά και γκώσανε οι αθρώποι με διάφορα είδη ψωμιών, και παγωτό, και κάπως ξεχάστηκε το διπλωματικό επεισόδιο. Αλλά τα τυριά τα έβγαλα αφού ντερλικώσανε το φαί μου. Να αισθανθούν πρώτα χωρίς ελπίδα, να αναμετρηθούν με την πείνα, και να λάβουν υπεύθυνα τις αποφάσεις τους. Ως μετρ στον ψυχολογικό πόλεμο με πρόθεση καριέρας στο Γκουαντάναμο, πέτυχα απολύτως, καθότι μασήσανε μέχρι κόκκαλο το κρέας τσιχλόφουσκα, ενώ πήρανε και μια μερίδα απ' τα ζυμαρικά που δε θυμάμαι τι είχανε μέσα, γιατί τα μαγείρευα με μαγκιά, στο 'να χέρι το τσιγάρο, στ' άλλο χέρι το μπεγλέρι.
Εγώ όμως ξέρω ότι η μαγειρική μου θα ετύγχανε ευρείας αναγνωρίσεως σε μέρη όπως η λεγεώνα των ξένων, ο στρατός και άλλα ευαγή ιδρύματα, κι ας όψονται όσοι με κομπλεξάρανε τόσα χρόνια, όπως ο πρώην σύζυξ που πήρε μια μέρα (δηλαδή πολλές) τηλέφωνο, λέγοντας "θα φάμε τίποτας;" και λέω "έχω μαγειρέψει, έλα!" και λέει το γαιδούρι "γιατί ρε γαμώ το, γιατί ρε πούστη μου μαγείρεψες; τι σου 'ρθε ρε παιδάκι μου;" λέω "πας καλά; μαγείρεψα" λέει "ε αυτό λέω κι εγώ ότι μαγείρεψες! τελοσπάντων, θα περάσω απ' την ταβέρνα να πάρω φαί, εσένα τι να σου φέρω;"
Τα λόγια είναι περιττάααααα...
Είχα τραπέζι απόψε. Τραπέζι καλέ, ντινέ. Αλλοδαπούς. Ζευγάρι. (Όχι δεν ήτανε γκέι, ζευγάρι ζευγαρένιο ήτανε). Εκ Γαλλίας. Είπα να αγοράσω το γνωστό έτοιμο (από κάποιο από τα τρία μαγαζιά που φιλάνε το χώμα που πατάω και μου στέλνουνε Χρόνια Πολλά στις γιορτές), αλλά μετά είπα να τιμήσω την ελληνική παράδοση στη φιλοξενία, και να τα φτιάξω όλα με τα χεράκια μου (να βάλω στο μάικρογουέιβ τα προτηγανισμένα).
Ναι, αλλά τα μεταξωτά βρακιά θέλουνε κι επιδέξιους κώλοι. Διότι περί κώλοι επρόκειτο το φαί που έφτιαξα. Καταρχήν, ξεκίνησα να μιλάω χαλαρά με τους καλεσμένους, έχοντας κι ένα κρασάκι στο χέρι -αφού δεν το σηκώνεις το αλκοόλ τι παριστάνεις βρε άχρηστη;- και άρπαξαν τα τυροπιτάκια Κανάκης. Μετά, το κρέας μου φάνηκε πολύ ωραία ψημένο, και ήτανε τσίκλα με ξυλιτόλ. Χώρια την ανοστιά, σαν να το μαγείρεψε εγγλέζα γεροντοκόρη το μεσοπόλεμο. Είχα καλή πρόθεση, είπα να μη βάλω αλάτι που κάνει κυταρίτιδα!
Η σαλάτα ρε παιδιά, που έβαλα όλη την τέχνη μου, είχε μαρούλι γκουμουτσομπουκιές, ένα καρότο τρισθλίβερο σαν περουκίνι στην κορυφή, και μια σως (μυστική συνταγή σαν τις Μολότωφ), που δεν είχε ξεγλυστρήσει σαν κομπιναιζόν παντού, και μαχαλάδες-μαχαλάδες το μαρούλι ήταν σκέτο μαρούλι (τόσο που με πιάσανε τα γέλια στο τραπέζι, ένεκα και η ντίρλα, διότι έπινα το γιοματάρι για να ξεχάσω). Για τα ζυμαρικά δε θα πω (να πα' να μη σας πω που περιμένατε ακόμα μια διήγηση της αποτυχίας).
Τα τέλια περί της κατάπτωσης της ελληνικής φιλοξενίας ήρθανε όταν είδα την ευγενέστατη απέναντι συνδαιτημόνα μου να 'χει το ύφος της τσαντισμένης απορίας στην πρώτη μπουκιά, κι αμέσως μετά να μπουκώνει εναλλάξ κρασί και νερό, τόσο, που νόμιζα θα κάνει το θάμα εν Κανά της Γαλιλαίας και θα το γυρίσουμε σε γάμο βραδιάτικα. Την ίδια απορημένη έκφραση, σα να 'χα ρίξει χαστούκι στον ίδιο το μεγάλο Ναπολέοντα, κι ένα τεράστιο παράπονο είχανε και τα ματάκια του συζύγου Γάλλου, οπότε ως οικοδέσποινα του κώλου (μη σας πω και για τα ορεκτικά, που μόνο έτοιμα από δω και στο εξής ξανά-μανά), είπα με ειλικρίνεια και ευθαρσώς "νομίζω ότι το γεύμα είναι χάλια", οπότε έλαβα την απάντηση "εμείς εσένα ήρθαμε να δούμε το φαγητό είναι άνευ σημασίας". Λέω μέσα μου, καλά θα το δούμε όταν θα πας να φας τη σαλάτα.
Να μη σας τα πολυλογώ, κόντεψα να βάλω τα κλάματα απ' τα γέλια (είπαμε λόγω ντίρλας και οινοποσίας) μέχρι να τελειώσει το φαγητό. Το τι νερό ήπιανε για να κατεβεί το φάρμακο, το φαί μου δηλαδή, δε λέγεται. Ούτε μετά το ράλυ Παρίσι-Ντακάρ με παραμονή επί τριήμερο στην έρημο δε θα 'χανε τέτοια νεροκαίλα...Αυτό το παράπονο στα μάτια τους ήτανε που με σκότωσε. Ευτυχώς είχα φρούτα -που δεν τα μαγείρεψα εγώ, αλλά τα μανταρίνια ήταν ξυνά, η Ντολόρες έφταιγε, η οποία όσο μαγείρευα, με κοίταγε και χασκογέλαγε, και της λέω, "να σου πω, δεν εγκρίνεις αυτά που κάνω;" και γέλασε ανέκφραστα σαν το Βούδα με δυσκοιλιότητα και λέει "γες, άι μιν νόου", και να δείτε αυτή με γρουσούζεψε διότι τόσο χάλια δεν έχω ξαναμαγειρέψει ποτές.
Και τελοσπάντων είχα και τυριά και γκώσανε οι αθρώποι με διάφορα είδη ψωμιών, και παγωτό, και κάπως ξεχάστηκε το διπλωματικό επεισόδιο. Αλλά τα τυριά τα έβγαλα αφού ντερλικώσανε το φαί μου. Να αισθανθούν πρώτα χωρίς ελπίδα, να αναμετρηθούν με την πείνα, και να λάβουν υπεύθυνα τις αποφάσεις τους. Ως μετρ στον ψυχολογικό πόλεμο με πρόθεση καριέρας στο Γκουαντάναμο, πέτυχα απολύτως, καθότι μασήσανε μέχρι κόκκαλο το κρέας τσιχλόφουσκα, ενώ πήρανε και μια μερίδα απ' τα ζυμαρικά που δε θυμάμαι τι είχανε μέσα, γιατί τα μαγείρευα με μαγκιά, στο 'να χέρι το τσιγάρο, στ' άλλο χέρι το μπεγλέρι.
Εγώ όμως ξέρω ότι η μαγειρική μου θα ετύγχανε ευρείας αναγνωρίσεως σε μέρη όπως η λεγεώνα των ξένων, ο στρατός και άλλα ευαγή ιδρύματα, κι ας όψονται όσοι με κομπλεξάρανε τόσα χρόνια, όπως ο πρώην σύζυξ που πήρε μια μέρα (δηλαδή πολλές) τηλέφωνο, λέγοντας "θα φάμε τίποτας;" και λέω "έχω μαγειρέψει, έλα!" και λέει το γαιδούρι "γιατί ρε γαμώ το, γιατί ρε πούστη μου μαγείρεψες; τι σου 'ρθε ρε παιδάκι μου;" λέω "πας καλά; μαγείρεψα" λέει "ε αυτό λέω κι εγώ ότι μαγείρεψες! τελοσπάντων, θα περάσω απ' την ταβέρνα να πάρω φαί, εσένα τι να σου φέρω;"
Τα λόγια είναι περιττάααααα...
CITY JOURNAL (Cafe Costa)
Αφού ελάφρωσε τις τσέπες μου κατά 3 ευρώ και κάτι για ένα καζάνι καφέ -που αν το 'δινα σε πεθαμένο θα στριφογύρναγε τρεις μέρες- το Καφέ Κόστα μου πρόσφερε θέαμα. Χαλάλι το τρίευρο (ήπια το μισό καφεδάκι και ένα θα σας πω: ας γινότανε τώρα ο γύρος της Αθήνας και να δούμε αν θα με κορόιδευε για τις επιδόσεις μου ο ζηλιαρόγατος ο fightback...)
Θα αρχίσω με στίχο:
Ήταν ψηλός, μελαχρινός,
ήταν ηλιοκαμέεεενος...
Και επί συγκεκριμένου:
Ήταν ψηλός, 1.86, με μαλλί ξανθυμένο από τον ήλιο (μα τέτοιαεποχή;! ούτε ο Λάκης Γαβαλάκης τέτοια χάρη), που σημαίνει άρχουσα τάξη με παρατεταμένες διακοπές (αχ! σας τρέλανα στη σημειολογία ως Σέρλοκ Χολμς), φόραγε κοστούμι, ήτο ευπαρουσίαστος και γόνος καλής οικογενείας (μέχρι ΚΟΔΗΣΟ), διαβασμένος και αρθρογραφών, κι όμως...αν κατέβαινε το μάτι προς τα κάτω, θα 'βλεπε κανείς τον Braveheart άδικα των αδίκων μέσα στο Κολωνάκι...Διότι ο γ.κ.ο. (γόνος καλής οικογενείας), ήταν ζωσμένος πάνω απ' το παντελόνι και μέσα απ' το σακκάκι, με ύφασμα καρό, τύπου κουβερλί (sic), και καμάρωνε.
Αχ το σύνδρομο του Κάρολου της Αγγλίας, αχ το σύνδρομο της ξεβράκωτης νεράιδας, αχ το σύνδρομο του Μελ Γύψον Καισανίδωστον...
Κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά υποπτέυομαι μονομανία, γιατί ξαναήτο με πετσέτα ζωσμένος καλοκαιράκι ο γ.κ.ο. και τότε λέω ήρθε απ' τη θάλασσα, αλλά πάλι...τι θα κάνει άμα του πέσει η πετσέτα, ή άμα μαρίδα τινά της γειτονιάς, αποφασίσει να κάνει αυτό που ο πατήρ μου ως νεανίας έκανε σε "λυκόπουλο" σπασίκλα την ώρα της γυμναστικής και άμα των προστάγματι "ανάταση": τράβηξε το βρακί του λυκόπουλου προς χάχανο και ιλαρότητα ολόκληρου του γυμνασίου (και αποβολή του πατρός μου).
Θα αρχίσω με στίχο:
Ήταν ψηλός, μελαχρινός,
ήταν ηλιοκαμέεεενος...
Και επί συγκεκριμένου:
Ήταν ψηλός, 1.86, με μαλλί ξανθυμένο από τον ήλιο (μα τέτοιαεποχή;! ούτε ο Λάκης Γαβαλάκης τέτοια χάρη), που σημαίνει άρχουσα τάξη με παρατεταμένες διακοπές (αχ! σας τρέλανα στη σημειολογία ως Σέρλοκ Χολμς), φόραγε κοστούμι, ήτο ευπαρουσίαστος και γόνος καλής οικογενείας (μέχρι ΚΟΔΗΣΟ), διαβασμένος και αρθρογραφών, κι όμως...αν κατέβαινε το μάτι προς τα κάτω, θα 'βλεπε κανείς τον Braveheart άδικα των αδίκων μέσα στο Κολωνάκι...Διότι ο γ.κ.ο. (γόνος καλής οικογενείας), ήταν ζωσμένος πάνω απ' το παντελόνι και μέσα απ' το σακκάκι, με ύφασμα καρό, τύπου κουβερλί (sic), και καμάρωνε.
Αχ το σύνδρομο του Κάρολου της Αγγλίας, αχ το σύνδρομο της ξεβράκωτης νεράιδας, αχ το σύνδρομο του Μελ Γύψον Καισανίδωστον...
Κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά υποπτέυομαι μονομανία, γιατί ξαναήτο με πετσέτα ζωσμένος καλοκαιράκι ο γ.κ.ο. και τότε λέω ήρθε απ' τη θάλασσα, αλλά πάλι...τι θα κάνει άμα του πέσει η πετσέτα, ή άμα μαρίδα τινά της γειτονιάς, αποφασίσει να κάνει αυτό που ο πατήρ μου ως νεανίας έκανε σε "λυκόπουλο" σπασίκλα την ώρα της γυμναστικής και άμα των προστάγματι "ανάταση": τράβηξε το βρακί του λυκόπουλου προς χάχανο και ιλαρότητα ολόκληρου του γυμνασίου (και αποβολή του πατρός μου).
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ...
...αργεί, καθότι συσκεπτόμεθα με τον εαυτό μας εις ανάμνησιν του θανάτου της μητέρας.
Θα επανέλθουμε αύριο, αν δεν μας τη δώσει αργότερα να συγγράψουμε, διότι η μητέρα ήταν πολύ δυνατή και ουδόλως της κλάψας.
Έφυγε νέα, πριν τα 49, επώδυνα, και με ύφος θριαμβευτικό εν μέσω ανθέων με ωραίο γρκι φόρεμα.
Ες αύριον λοιπόν!
Θα επανέλθουμε αύριο, αν δεν μας τη δώσει αργότερα να συγγράψουμε, διότι η μητέρα ήταν πολύ δυνατή και ουδόλως της κλάψας.
Έφυγε νέα, πριν τα 49, επώδυνα, και με ύφος θριαμβευτικό εν μέσω ανθέων με ωραίο γρκι φόρεμα.
Ες αύριον λοιπόν!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)