Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ...

...δευτεράντζα η εφημερίδα -θα μου πεις αλλιώς δε θα γινότανε- έβαλε και κριτική τέχνης. (Αυτό τους μάρανε).
Αλλά, γίνεται να κάνεις προμόσιον, έστω του κώλου, σε καλλιτέγνας και να βγαίνεις μετά να γράφεις κριτικές; Να τρως, να πίνεις, να τα παίρνεις και να παπαγαλίζεις ό,τι ξεπατίκωσες από διάφορα βιβλιαράκια για να δείξεις καλό παιδί και κριτικός αξίας;
Εμ δε γίνεται!!! Είναι βαθύτατα ανήθικο και άθλιο.
Κατά την εφημερίδα και τα τσιράκια της φυσικά. Το αυτό και για τους καλλιτέγνας και τους οργανισμούς που παίρνουν στην δούλεψή τους αχρείους -ελπίζοντας σε χάρες, εννοείται, τα ίδια σκατά ανακυκλώνει ο ανεμιστήρας.
Το κακό είναι ότι μερικούς οργανισμούς και καλλιτέγνες, τους πληρώνουμε απ' την τσέπη μας, (σιχτίρ!!!)

---------------------------------------------------------------------------

Ο μαλάκας της βραδιάς έχει κωλάμαξο ΙΜΑ2592 και είχε κλείσει το άνοιγμα στα κάγκελα του σκατέα του Αβραμόπουλου απέναντι απ' το Χίλτον. Δέκα άνθρωποι του ρίχνανε μούτζες του μαλάκα.
Χώρια που κάτι μπινελίκια άκουσα και για το δήμαρχο, την αστυνομία του, και τις σεξουαλικές τους επιλογές -ιδίως του δήμαρχου. Το πρώτο συνθετικό ήτανε βλαχο- , παλιο- , και σκατο- . Ακούστηκαν επίσης τα τεμπέλης, άχρηστος και καταστροφή σκέτη. Πολλά σύνθετα ακούστηκαν και για τον Αβραμόπουλο. Είχαν μέσα ψήγματα από λέξεις όπως κωλο- , ....κολό, παλιο- (ίδιο με του νυν δημάρχου), και μαύρο που θα φας.

----------------------------------------------------------------------------

Το εστιατόριο που ακούει στο όνομα Μποσκέτο ως γνωστόν έχει κάνει κατάληψη χρόνια. στο παρκάκι του ευαγγελισμού. Εσχάτως, τα αμάξια αυτών που μπουκώνονται με ελάφι -που να τους κάτσει στο λαιμό- και παριστάνουν τους κυριλέδες, είναι παρκαρισμένα μέσα στο εν λόγω ρημαδοπαρκάκι -που βρωμάει ούρα και σκατά απ' τους γύφτους και τους άστεγους.
Θυμήθηκα λοιπόν μια ιστορία:
Όταν είχε πρωτοανοίξει το Μποσκέτο, χρειαζόταν να σε συστήσει κάποιος επιφανής (!) για να μαυροντερλικώσεις εκεί πέρα. Ο γκέι φίλος της μαμάς μιας φίλης τα πήρε μόλις το άκουσε, και πήρε τηλέφωνο στο κωλομάγαζο.
Καλησπέρα σας.
Καλησπέρα σας.
Μποσκέτο εκεί;
Μάλιστα.
Θα ήθελα να κλείσω ένα τραπέζι για τρεις.
Ναι...(ξυνίλα)...μπορείτε να μου πείτε παρακαλώ ποιός σας συστήνει;
Ναι! ο θυρωρός μου. Μου είπε ότι τρως καλούτσικα εκεί.
Στα τρία δευτερόλεπτα μούγκας του μαιτρ, ο φίλος έκλεισε το τηλέφωνο.
Ab Fab!

ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΑ ΕΓΩ...

Άλλωστε παραδέχομαι αυτά που λέω και δεν κρύβομαι. Άκουσα όμως παρέες να λένε -στήνοντας αυτί, ναι, και λοιπόν;- ότι "η Μήδεια και ο δημιουργός της είναι πτώματα που τα κρατάνε στη ζωή με διάφορες μαγγανείες" (μεταφορικά ομιλώντας βρε άσχετοι).
Λέτε να είναι αυτό που έλεγε η αγαπημένη μου γιαγιά: "το μεγάλο θαύμα τρεις μέρες κρατάει" (πού να σκεφτεί δηλαδή κανείς το μικρότερο. Ούτε που να το χέσει ο κόσμος).

Άντε, πάω για καφέ και εφημερίδα, και παρατήρηση των διπλανώνε μου. Είμαι άνθρωπος της συνήθειας, κι άμα μου τη διαταράξει κάτι, μου 'ρχεται να δαγκώσω κόσμο: θέλω Κυριακή μέχρι το μεσημέρι αργά να είμαι όξω, να μη μιλάω (όχι όπως χθες βράδυ στη βεγγέρα που γλώσσα δεν έβαλα μέσα), και να κρυφοπαρατηράω, και να πηγαίνω στο ίδιο μέρος, και ει δυνατόν να μη μου 'χει πιάσει κάποιος τη θέση, γιατί απορρυθμίζομαι συναισθηματικά.

Α δε σας είπα! (αυτό και την κάνω) Χθες έκανα κοννέ για μια συνέντευξη-έκπληξη.
Άντε τσίριο! (Μανώλη)

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΛΕΓΡΑΡΟΥΜΕ...

...σήμερα θα βγάλω την κοσμική δεξιά από μέσα μου.

Έχετε οικιακή βοηθό; Ναι; Να τη χαίρεστε. Όχι; Να χαίρεστε. έχουν περάσει αν και κάν απ' τα χεράκια μου και ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που δεν τις σιδέρωσα αλλά πίστεψα στη βελτίωση του ανθρώπου. (Εξ ού και έχω αλλάξει -σαν τα πουκάμισα που κακοσιδερώνανε- καμμιά τριανταριά).
Τι να πρωτοθυμηθώ η κοσμική γυναίκα! Που τίναξε το κουβερτάκι μου (αυτό ντε που έχω για την τηλεόραση) και τίναξε μαζί και το κινητό; Που το 'ψαχνα "μωρή σκατούλα Ντολόρες που να μην ξαναδείς τη Μανίλα, πού είναι το κινητό;" "Ντον'τ νόου μά 'αμ". "Πώς ντον'τ νόου βρε άχρηστο τέρας που έπιασες και ξεσκόνισες τον πίνακα που έκανε δώρο ο μπαμπάς και κόντεψαμε να πάθουμε εγκεφαλικό που τον έκανες όπως ο Μίστερ Μπην τη "Μάνα του Πωςτονλένε" στην ταινία;" Και κάτι γυάλιζε στη χλόη -προσπαθούσε το κινητούλι μου να μου στείλει μήνυμα- και κατέβηκα το βρήκα, κι ευτυχώς μου 'κοψε και το κράτησα απ' το μισθό της Ντολόρες. Όταν δε το είπα αγανακτησμένη στο ευαγές ίδρυμα που λέγεται Αυγή -εκεί ντε που δεν πληρώνουν τον κόσμο- εξανέστησαν οι αριστερές ψυχές: μα είναι δυνατόν βρε κακούργα να τα βάλεις με έναν ανυπεράσπιστο μετανάστη; Λέω "έχετε δει τη Ντολόρες; ποιός ανυπεράσπιστος;;;! Τρεις ωκεανούς πέρασε το τέρας της αποκαλύψεως κι ήρθε να με βασανίσει!"
Τι να δευτεροθυμηθώ..; Ότι τρία πράγματα κάνουν οι οικιακές βοηθοί απ' του Τύφους *: σουίφερ το πάτωμα, άζαξ τα τζάμια και σιδέρωμα. Μην ψάξεις λίγο παραδίπλα στο σκουπισμένο. Μόνο ότι φαίνεται σκουπίζουν τα κινεζοειδή μπιζουδάκια. Και πολύ σίδερο. Δεν τολμάει να στεγνώσει το μασαζοκαλσόν, απάνω του σαν ύαινα η Ντολόρες να το κάνει με τσάκιση. Ό,τι θες, πρέπει να το λες. Πρωτοβουλία θα πάρει μόνο αν είναι να σου σπάσει τα νεύρα. Για τίποτα καλό, δεν υπάρχει περιπτωση. Θα της πεις: Ντολόρες παρ' το κώλο σου και σκούπισε και δίπλα γιατί βλέπω το ΙΚΑ σου να παρακρατείται, κι έτσι μόνο φιλοτιμιέται το άτιμο το σκυλί. Χώρια το χαμόγελο του βούδα στη μούρη.
Βέβαια προτιμάω αυτό το φαινόμενο από υπερδραστήρια Ρωσοπόντια που σε ακολουθούσε παντού για να μιλάει. Μην ανοίγεις την πόρτα του υπνοδωματίου Γκαβρίλιτσκα, είναι ιδιωτικός χώρος. Χτύπα τουλάχιστον! Απάντηση: "άμα δε γίνεται τίποτα μέσα στο υπνοδωμάτιο ανάμεσα σ' ένα ζευγάρι, δεν είναι ιδιωτικός χώρος, και μπαίνω." Λέγαν εόλοι με τρόμο: είναι ταυτόχρονα παντού! Μέχρι που δεν ήταν πουθενά. Πόσο ν' αντέξεις τον αιφνιδιασμό σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού...

Αυτό το ρατσιστικό σημείωμα φαντάζομαι ότι θα κάνει τις ευαίσθητες καρδιές να δακρύσουν. Χαίρομαι! Πάω τώρα στη βεγγέρα που είμαι καλεσμένη.
* Αστερίξ και ι δάφνες του καίσαρα.

CITY JOURNAL (here, there and everywhere)

Πλατεία Κολωνακίου μεσημέρι Πέμπτης, στις 2:00.
Λέω ποιόν χαιρετάει αυτή η απλή γριούλα...; Το βλέμμα μου ανεβαίνει προς τα πάνω, και ναι, δεν μπερδεύεται με τίποτα αυτό το κεφάλι 4Χ4, αυτός ο σβέρκος, αυτή η κοιλάρα με το παντελόνι να ισορροπεί από κάτω, μεταξύ φθοράς και Τζάστιν Τιμπερλέικ.
Συνοδευόμενος από φρουρό ή παρατρεχάμενο, με τον αέρα του εν ενεργεία -ακόμη-πολιτικού που κάποτε θα παίξει κάποιο ρόλο (πότε; ας του πει κάποιος την αλήθεια) άκουγε υποχρεωτικά ευγενικά τις παραινέσεις του αυθόρμητου ψηφοφόρου. Εγώ θα της είχα πει μαντάμ με εκθέτετε, είστε τόσο γραία ώστε δεν θα προλάβετε κάν τις εκλογές άρα μην κλέβετε το χρόνο μου, αν και καταλαβαίνω ότι ζείτε με δανεικές ώρες, όπου μπορείτε να τις βρείτε. Όμως ο Θεόδωρος Πάγκαλος του στρατάρχου βεβαίως, βεβαίως, άφησε υπομονετικά να του κρατούν το χέρι, και μετά κατηφόρισε προς την οδό Κουμπάρη, ή τη Βιβλιοθήκη, με ύφος σιχτιριασμένο και αντιπαθέστατο. Και μαλλί κακοβαμμένο και κακοξεβαμμένο σε υγρή, λερή, και κορδονέ ντεκαντάνς.
Meanwhile, το ίδιο βράδυ στις 8:30 στη συμβολή των οδών Αναγνωστοπούλου και Πινδάρου, μια άλλη μεγάλη δόξα του πάλαι ποτέ, πρόεδρος των ελλήνων παλαίμαχων ηθοποιών, κινούνταν με ταχύτητα εικοσάρας στο πλακόστρωτο, ενώ πίσω της πάλευε να τη φτάσει η οικιακή βοηθός -με μια ελαφριά εσσάνς μουτράκλας- κρατώντας κρεμάστρα με ρούχα σε σελοφάν. Ναι, η Άννα Φόνσου ήταν, και ήταν αεικίνητη παρ' όλο που δε θα 'ναι...ε δε θα 'ναι...; Εδώ η Νάνα Μούσχουρη είναι αισίως 72 φεύγα. Ε, κοντά δεν ήτανε αυτές οι δύο;
Τα υπόλοιπα σε άλλο ποστ αγαπητοί μου αναγνώστες, ενώ βλέπετε την άγρυπνη ενημέρωση που προσφέρουμε. Το CNN σε μπλογκ καλέ.

Υ.Γ. στο προηγούμενο ποστ

Και εκεί που περίμενα με τον κόσμο, ποιόν βλέπω ρε παιδιά; όχι αν έχετε το Θεό σας...
Τον Τηλέμαχο τον ποιητή αυτοπροσώπως.
Ε από κει και πέρα ελάφρυνε και η περίσταση, έφτασε στη διάθεσή μου μια ιλαρότης...

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

CITY JOURNAL (A' Νεκροταφείο)

Σήμερα πήγα σε ένα enterrement. Με πολύ κρύο. Κι ενώ κατηφορίζαμε προς την έξοδο μετά τον ενταφιασμό, πήρε τομ μάτι μου αυτό που βλέπετε στη φωτο. Μια εικόνα μεταφυσική όσο και όμοια με πίνακα του Μαγκρίτ -σκεπτόμουν συγκεκριμένα τις "Διακοπές του κ. Χέγκελ." (Μια ομπρέλλα και ένα ποτήρι νερό στην κορυφή της).
Τρελλάθηκα από το συναπάντημα με μια σουρεαλιστική μεταφυσική διάταξη μέσα σ' έναν απόλυτα αληθινό χώρο. Στην αρχή προσπέρασα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα πίσω. Μετά δεν άντεξα άλλο, κι όπως ο περισσότερος κόσμος είχε βγει από τα στενά δρομάκια του νεκροταφείου, ξαναγύρισα για να το φωτογραφίσω.

Κοιτάξτε το άδειο παγκάκι με τα παπούτσια, το άδειο ζευγάρι παπούτσια, προσεκτικά τακτοποιημένα στο κάτω μέρος. Σαν να κάθησε κάποιος που πλέον δεν είναι εκεί. Πρόσφατα ή από πολύ καιρό. Το επέλεξε ή έτυχε. Τα παπούτσια ακριβώς στο σημείο των ποδιών στο ύψος που θα πατούσαν καταγής. Κανείς να τα αναζητήσει. Συγκλονιστικά ωραία σύνθεση.

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Καλή διασκέδαση!!!

http://www.youtube.com/watch?v=Ud_-AuBmp6Q&feature=channel





μα τους λατρεύω!!! τρελλό γέλιο. Ο τύπος έπαιζε τον ιζνογκούντ στην ταινία. πολύ ταλέντο. (ο τύπος που κάνει την πιτσιρίκα -και τον αδερφό της).

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Λοιπόν, δεν ξέρω...

...αν ξέρετε το 10%, αλλά εφεξής θα συνεργάζομαι (κολλαμπορασιόν).
Είπα να σας το πω διότι είμαι φιλαλήθης (σχεδόν και περίπου). Είναι περιοδικό στο ίντερνετ.
Οσοι το ξέρετε να σηκώσετε χέρι, εσύ που λες εγώ, τη Δευτέρα με τον κηδεμών.

Επίσης, εμσούσης της οικονομικής κρίσης, εγώ άνοιξα υποκατάστημα, όπου δίνονται συμβουλές αισθηματικού (για να το πω λαικά) χαρακτήρος αλλά και επί θεμάτων επαγγελματικού προσανατολισμού. (Είπα να αξιοποιήσω τα φτυχία μου). Αν γράψει κάποιος εκεί επί άλλων θεμάτων, δεν θα απαντάω και θα βγάλω φήμη αγενέστατης, πράγμα που δεν αληθεύει.
Αυτάααα...

Από βδομάδα οι συνεντεύξεις που υποσχεθήκαμε -μόττο μας το λαικό και τρίσβαρο: "εμείς το λόγο μας τον κρατάμε".

Θέλω να ρωτήσω το εξήν:

θα σας άρεσε να διαβάσετε τίποτας συνεντεύξεις καλλιτεχνώνε; Κάνω κάτι σκέψεις (σκοτεινές και ύπουλες, φρικτές και καταχθόνιες μπουαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!) και λέω να πάρω τη γνώμη του κοινού.
Απαντήστε βρε τεμπέληδες, που βαριόσαστε και το πιλήκτρο να πατήσετε...

Επίσην, άμα δε βαριόσαστε, που έχω δει εγώ τι καλόπαιδα συχνάζουνε στο μπλονκ μου, βάλτε και κανιά πιροτίμηση ώστε να έχω ένα δείγμα, καθότι κόπτομαι για τη διασκέδασή σας. Αν θέλετε και άλλους παρεκτός καλλιτέχνας του βαρέος θεάματος, να το πείτε. (Ζαφείρη Μελά, Πλανητάρχη και λοιπούς θα με δυσκολέψετε αν τους ζητήξετε). Άντε βρε, αργία μήτηρ πάσης κακίας, η μεγαλύτερη αλήθεια στη ζωή.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ...(διότι πάνε να το κάνουν το θαύμα τους ξανά-μανά)

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ

Ερμού 134 -136, 105 53 Αθήνα - τηλ.: 210 32 52 214. archaeol@otenet.gr

Αθήνα, 14-11-2008

Αρ. πρωτ. 220

Προς

1. κ. Μ. Λιάπη

Υπουργό Πολιτισμού

2. κ. Θ. Δραβίλλα

Γενικό Γραμματέα Υπουργείου Πολιτισμού

3. Τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού

Συμβουλίου

4. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ

Αξιότιμε Κύριε Γενικέ Γραμματέα

Αξιότιμα Μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων παρακολουθεί με μεγάλη έκπληξη την εμμονή του Ενιαίου Συνδέσμου Διαχείρισης Απορριμμάτων του Νομού Ημαθίας για την χωροθέτηση του εργοστασίου επεξεργασίας και υγειονομικής ταφής των απορριμμάτων του νομού στην θέση 12, την τελευταία κατά σειρά επιλογής από όσες προτάθηκαν από την σχετική μελέτη.

Η θέση αυτή βρίσκεται σε περίοπτο σημείο της πλαγιάς των Πιερίων, σε χώρο κηρυγμένο ως Περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, πολύ κοντά σε περιοχή χαρακτηρισμένη και προστατευόμενη ως "Νατούρα", σε απόσταση μόλις 350 μέτρων από την λίμνη του Αλιάκμονα που χρησιμοποιείται για την υδροδότηση της Θεσσαλονίκης και κυρίως σε ένα σημείο, όπου υπάρχουν εμφανή στο χώρο τα κατάλοιπα μιας από τις αρχαίες κώμες των Αιγών και που απέχει μόλις 1,5 χλμ. από το όριο του κηρυγμένου αρχαιολογικού χώρου της πρώτης πρωτεύουσας των Μακεδόνων και μόλις 4 χλμ. από το Μουσείο της Βεργίνας.

Η αστοχία αυτής της επιλογής είναι προφανής για τον κοινό νου, αλλά και για τους επιστήμονες και δεν είναι τυχαίο ότι στην δημόσια αντίδραση πρωτοστατεί το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος που έχει ήδη προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ενώ μόλις πριν ένα χρόνο το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ομόφωνα γνωμοδότησε εναντίον αυτής της χωροθέτησης και ο Υπουργός Πολιτισμού την απέρριψε με Απόφασή του.

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων θεωρεί αδιανόητο, όταν μάλιστα υπάρχουν στον νομό άλλες πολύ καταλληλότερες θέσεις για την συγκεκριμένη χρήση, η εμμονή σε μια κακή επιλογή να γίνει η αιτία να δημιουργηθούν περιβαλλοντικά προβλήματα ( μόλυνση του Αλιάκμονα, καταστροφή του δασικού τοπίου) πολύ μεγαλύτερα από αυτά που υποτίθεται ότι θα επιλυθούν.

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων δεν θα ανεχθεί να καταστραφούν αρχαιότητες και εν τέλει να υποβαθμιστεί η αισθητική και το κύρος του αρχαιολογικού χώρου των Αιγών, ενός από τους πιο σημαντικούς σε μνημεία, ευρήματα, αλλά και συμβολισμούς τόπους της χώρας.

Η ανύψωση στην πλαγιά του βουνού ενός εργοστασίου επεξεργασίας απορριμμάτων που ο ταξιδιώτης που κινείται στην περιοχή θα το βλέπει από παντού σαν "τοπόσημο" του αρχαιολογικού χώρου είναι βέβαιο ότι θέτει εν αμφιβόλω την τεράστια προσπάθεια της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας για την προβολή και την ανάδειξή της πρώτης πόλης των Μακεδόνων, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμη και την υφιστάμενη εγγραφή του χώρου στον κατάλογο των μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Έχουμε την πεποίθηση ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το κορυφαίο γνωμοδοτικό όργανο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, ανεπηρέαστο από όποιες πιέσεις, για μια ακόμη φορά θα ανταποκριθεί στο ρόλο του και το ΥΠΠΟ θα προστατεύσει, όπως οφείλει, την κορυφαία πολιτιστική κληρονομιά των Μακεδόνων.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο του

Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων,

Ο Πρόεδρος Η Γενική Γραμματέας

Δημήτρης Αθανασούλης Άλκηστη Παπαδημητρίου

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

ΤΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑ (Βουλή τηλεόραση)

Μπαίνω μια μέρα, απόγιομα (sic), μέσα σε έαν κουβούκλιο ΑΤΜ, απ' αυτά που είναι κλειστά, με πόρτα -δωμάτιο, κουζίνα, λουτροκαμπινές, υπάλληλοι γιοκ.
Την ώρα που ανέμελα περνάω το κατώφλι, αισθάνομαι κάποιον να με σπρώχνει, για να μπει ταυτοχρόνως και αυθαιρέτως. Λέω μέσα μου, θα φας τσαντιά σκατοκλεφτρόνι, που θα πεις τον Εφραίμ Αρσένιο.
Αντιλαμβάνομαι όμως, ότι πρόκειται για δύο παιδάκια, από 7 μέχρι 10, που τα σπρώχνει να ποδοπατήσουν εμένα και το δικαίωμα της περισυλλογής μου, η γαιδάρα μάνα που τα κουβαλάει. Το ύφος είναι: "καμάρια μου, περάστε να παίξετε με το μηχάνημα, και το ζώο που προηγείται θα μεριάσει να διαβούμε, κι έτσι να φερόσαστε στη ζωή σας".
Χα!
Λέω "πάρτε τα νήπια μη σας δουνε να τις τρώτε, και όξω απ' την παράγκα, γιατί έχω να συνομιλήσω με το ρευστό μου και θέλουμε ησυχία για να κάνουμε γλύκες."
Εντωμεταξύ, λέω μωρ' πού την ξέρω αυτή τη δευτεράντζα...;
Αυτή γυρνάει και λέει, γιατί ενοχλούμε;
Καταφανώς! της λέω.
Δεν είμαστε καλά λέει, και σπρώχνει τα κωλοπαίδια της μπροστά μου στο μηχάνημα.
Ως εδώ της λέω, θέλω να γίνει της αναλήψεως, και ο νόμος μου δίνει το δικαίωμα να είμαι μόνη.
Παθαίνει υστερία η κοντόχοντρη, βαμένη ξανθιά, και λέει τσιριχτά σε υστερία: Δεν είμαστε καλά, τι συμπεριφορά είν' αυτή, τα παιδάκια σ' ενοχλούν (κλ.π., κλ.π).
Στον πληθυντικό θα με υποχρεώσετε αφενός, αφετέρου δεν θα με πείραζαν, αλλά υπό το βάρος των νέων αποκαλύψεων και της δημοσκόπησης της Minos EMI, θα περάσετε έξω οικογενειακώς, γιατί μου τα κάνατε τσουρέκια. Ουστ!
Βγαίνουν έξω, κλείνω την πόρτα, κάνω τρεις ώρες να βρω την κάρτα, την μπερδεύω με μια του ΟΤΕ, τηλεφωνάω σε δυό γνωστούς απ' το κινητό, βάζω-βγάζω την κάρτα να δω αν γλυστράει καλά στο μηχάνημα, και τελοσπάντων, κάποια στιγμή βγαίνω απ' έξω, αυτή άφριζε και λύσσαγε.
Μωρ' πού την ξέρω λέω εγώ;
Κι αρχίζει αν ξετυλίγεται το κουβάρι των αναμουνήσεων: σε ειδήσεις την είχα δει, χάλια ήτανε, και δεν τις είπε για καιρό, στο κανάλι τον Άλφα ήτανε, ταξίδι στη Νέα Υόρκη με το Ίδρυμα Ωνάση είχε πάει να δει αν κουνιόνται οι βάρκες, που σημαίνει μέσον, συγγενή παπαράτσο είχε, σε υπουργό πρώην δουλεύει αποσπασμένη, α μάλιστα λέω χαρά στη χαμούρα.
Καλά που υπάρχει και το καναλάκι της Βουλής, (ακόμα ο πρώην διευθυντής της ΕΡΤ το διευθύνει;), και μαζεύει τα έκθετα.

ΓΙΑ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ...




(είπα για σας κυρία μου! οι υπόλοιποι όξω!)

Παραθέτω φωτο από κάποια πράγματα που αγόρασα στο bazaar καθότι ψέμματα δε λέμε.
(Ναι, το μικρό μαύρο τσαντάκι είναι pony skin -φρίκη. Αλλά είχα ένα ρουχαλάκι ίδιο υλικό, πάλι δέυτερο χέρι, και...)

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Επίσης...

...όποιος θέλει αν με εξαγοράσει, είμαι διαθέσιμη.
Δεν είμαι η ανόητη που υπήρξα άλλοτε.

Μετανοώ που δεν πήρα το ωραίο 15-20% για κάθε επιχορήγηση που βλακωδώς και τζάμπα έδωσα
Μετανοώ που δεν όρμησα στο τζάμπα και δωρεάν ως τρελλή
Μετανοώ για κάθε φορά που έγραψα χωρίς να πληρωθώ (πάνε αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια -αυτό το εννοώ)
Μετανοώ που δεν έκανα τηλέφωνα να απολυθούν διάφοροι, κατά το σύστημα γερμανοτσολιάς-δοσίκωλος (με συγχωρείτε δοσίλογος), το οποίο αποτελεί δευτέρα φύση του Έλληνος

Μετανοώ για πολλά ακόμη αναλόγου φύσεως.
Σκέπτομαι αν θα τα γρλαψω ως διηγήματα, ως σάτιρα ή ως μαθήματα μπίζνες τα διδάγματα της πείρας μου, με ονοματεπώνυμα φυσικά.

Ο Δηλωσίας

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ...(αθάνατη Μαρινέλλα...)

Τίτλος: Μαρία Χορς
Σειρά: Ελληνικό δράμα (Τραγωδία) / Ολυμπιακοί Αγώνες / Χορός - Λόγοι, δοκίμια, διαλέξεις
Εκδότης: Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004
ISBN: 960-8460-55-7 Έκδοση: Ιούλιος 2004
60,00 54,00 € Αγορά

(Συγγραφέας: Παρασκευή Τατούλη -Εισαγωγή: Κώστας Μαιντανός Γεωργουσόπουλος)

http://www.biblionet.gr/images/covers/s87365.jpg


Αυτάααα...Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

CITY JOURNAL

Bazaar Χριστουγεννιάτικο και για καλό σκοπό.
Ζάππειο, Σάββατο βράδυ. Απόγευμα, αλλά είχε ήδη σκοτεινιάσει, άρα λαμβάνω το θάρρος να το πω βράδυ -ποιητική αδεία.
Βιβλία, κοσμήματα, φω τα περισσότερα, ή απλά ασημένια, στολιστιλά για τα δέντρα, σπιτικά φαγιά και μαρμελάδες, ρούχα, παιχνίδια και χαμόγελα. Όλα καλά.
Επίσης, ένα φουαγιέ για τους κουρασμένους κουβαλητές με καφέ, αναψυκτικά, φαγιά και γλυκά, τραπεζάκια και καρέκλες -το όλον πολύ παραδοσιακό και ωραίο.
Ξάφνου, με μια λοξή ματιά για να ξεκουραστώ απ' το άρλεκιν που επιδεικτικά διάβαζα -ψέμματα λέω, Σασά Γκιτρύ διάβαζα, έχω χρόνια να διαβάσω άρλεκιν- βλέπω ένα καφέ κοτιλέ (κορντουρόυ για τους αγγλομαθείς), στο σχήμα ενός κώλου χαμηλοπεσμένου και αντιπαθούς, που χωνόταν στα ψωμάκια τα από κάτω με θαυμαστή σύμπνοια και ηττοπάθεια.
Παπούτσια αθλητικά ακριβά, μάλλον τα είχε συμβουλέψει ή τα είχε ξεπατικώσει από φίλο γκέι που έκανε τον ενημερωμένο στα μοδιτικά, κι από πάνω το σούργελο, ταγάρι κακόγουστο, που απεγνωσμένα ήθελε το κακό γούστο να το κάνει στυλ.
Ναι, το παραδέχομαι, ποιά είμαι εγώ που θα μιλήσω, τρώω ταραμοσαλάτα με μήλο, φοράω κίτρινα λεμονιά με πράσινο παπαγαλί Ασίξ και κόκκινη κάλτσα με καρδούλες, ή κόκκινη κάλτσα με αστεράκια, ή μπλε κάλτσα με μπλε ελεκτρίκ σκέδια, ή...το πιάκατε το υπονοούμενο. Αλλά εδώ μιλάμε η κυρία ήταν βλάχα μεγατόνων, κατίνα (με την κακή έννοια), δήθεν, ανασφαλής και ανειλικρινής, οπότε και ολα απάνω της ξέρναγαν το χάλι. Συνεχίζω όμως αντικειμενικά γιατί δε μ' αρέσει και να κατηγορώ. Πάω προς τα πάνω λοιπόν, και βλέπω μια 50 φεύγα, που δεν είναι η ωραία εκκεντρική, να φοράει το μαλλί όπως οι φαλακροί με τη χωρίστρα, να 'χει έρθει το πίσω μπρος, όρθιο, κι ένα χτενάκι στα μαλλιά -που 'λεγε κι ο Μίκης (Μάους) στο Μαουτχάουζεν. Λέω μέσα μου, θα περιμένω να δω ποιό ν' τούτο το τρολλ. Και βλέπω, δε θα πω ονόματα, θα θίξω αλλιώς τις υπολήψεις, κυρία, κοντινή του πρώτου ζεύγους της χώρας, που εφημερίδα την κατονόμαζε παλιότερα ως την πρώτη γλυψιματία και κουβαλήτρα των ψωνιών και σακκουλών της πρώτης κυρίας, φίλη γνωστού μουσικού, και σκηνοθέτη που κάνει μεγάλες παραγωγές όπως η Μιμή Ντενίση.
Ακολουθούμενη από δυό, μια γριά και μια ημίγρια. Η γριά είχε παραδεχτεί που ήταν γριά, η ημίγρια το πάλευε, εξ ού και η κλάρα στο σακκάκι. Βλαχάρες περιωπής και οι τρεις, φαντάζομαι η μια σόι, ενδεχομένως η διάσημη της παρέας (sic) να τις εξαφάνιζε άμα εμφανιζόταν στον καλό κόσμο. Έχει υποφέρει ο πολιτισμός απ' την κυρούλα αυτή...(Είναι όπως στη Χαρτοπαίχτρα: μπα που να μου χαθείς, κι εδώ με κυνηγάς; -το ρήμα εν εύρεία εννοία).
Σκουφά, μεσημέρι. Κοντά στην χυδαία πλατεία. Όχι ψέματα. Κανάρη, στη στάση των ελεοφωρείων. Ξεπαρκάρει ένας Νίκυ Λάουντας, έρχεται μερσεντέ με γκόμενα μέσα, η οποία ήτο αφανής, ένεκα ο τζάμης ο φυμές, παρκάρει σαν τον οδηγό του Λάκυ λουτσιάνο σε δευτερόλεπτα, εκεί όπου ούτε Ζούνταπ δεν έμπαινε, πάω να χειροκροτήσω, θυμάμαι ότι κρατάω ευπαθή προιόντα, και το βουλώνω. Περιμένω να δω το τζιμάνι. Και βγαίνει ένα σκυλί! μα ένα σκυλί! Αλύχταγε τις νύχτες! Τσουπωτή, έτσι στυλ αγύμναστη Μπεζαντάκου, μαλλί ξανθό αφύσικο, σιδερωμένο, όχι μικρή, ποσώς μα ποσώς, αλλά μποτοξωμένη, με τιγρέ ζακέτα (μούγκριζε το ζώο απ' τη ντροπή του που το φόραγε η μουλάρα), και μποτάκι κάτω απ' το γόνατο ελαστικό λεοπάρ. Το καημένο το δέρμα, ενώ βρισκόταν έξω απ' το πόδι και τύλιγε το πόδι, ήταν σαν του 'χαν κάνει κεφαλοκλέιδωμα και να μην ανάσαιναν οι βούλες. Ασφυξία η λεοπάρδαλη. Ήθελε ο γαστροκνήμιος ένα νούμερο μεγαλύτερο, ένα ποδάρι ζώου δέρμα ακόμα -για να σας δώκω να το καταλάβετε. Και δε φτάνει που αργόσβηνε και βόγκαγε το αιλουροειδές γύρω απ' τη γάμπα, από κάτω, το έρημο το δέρμα το 'χανε στερεώσει πάνω σε δύο μυτούλες, βελονίτσες τακουνάκια, με την ελπίδα ότι θα τα φορέσει κάποια που μαζί με τα ρούχα θα ζυγίζει το πολύ 50 κιλά. Και ζύγιζε καμμιά εικοσαριά παραπάνω το μαστόδοντο. Και είναι ανηφόρα η Κανάρη. Αχ, σαν να 'χε γύψο στα πόδια πήγαινε το καημένο το σκυλάκι. Και ασθμαίνοντας σαν αμαξοστοιχία που καίει κοκ. Έφτυσε τόσο καυσαέριο η σκευοφόρος, που κοντέψαμε να πάμε από νόσο του πνεύμονα.
Είναι και η Μοιραράκη σαν τον γιοκοζούνα Ασασορίου (αν βλέπετε σούμο), αλλά φοράει τακούνια 4X4, και πατάει γερά στη γη, ή στα νεφρά του Χασάν άμα δεν κουνάει κατά πως πρέπει τα χαλιά.
Τελοσπάντων, η πλατεία είχε πολύ κόσμο σήμερα, δεν προλαβαίνω να τα βάλω όλα στο χαρτί. Είχε κοζμοσυρροή, ακόμη και στο συνήθως ημιάδειο μαγαζί στο οποίο μέχρι πρόσφατα έκανε κουμάντο (μπορεί να κάνει ακόμα) ο Λα-Πάς και η κόρη του.
Πάω να διαβάσω Μπλεκ συλλεκτικό τεύχον (μα τις χίλιες αρκούδες χωρίς κέρατα, θα τους νικήσουμε τους Άγγλους καθηγητά, σας το ορκίζομαι, εγώ ο Μπλεκ, μα τους δέκα κάστορες χωρίς δόντια, μα τα χίλια ελάφια χωρίς βούλες/ Ρόντυ, κράτα αυτά τα δυό τσακάλια, μας πρόδωσαν στο φρούραρχο για τρεις χιλιάδες λίρες/ εκεί στο ξέφωτο βλέπω ίχνη από τους ινδιάνους Παλιομπόχα. Ευτυχώς είναι ειρηνική φυλή, μα τους δέκα βρωμερούς ασβούς).

ΚΑΠΟΥ ΠΗΓΑ, ΚΑΤΙ ΕΙΔΑ, ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ...

...λυπάμαι που δεν έχω το πρόγραμμα, ακόμα δεν το πήρα, με το μολύβι, και με τον ποντικό δεν μπορώ να ζωγραφίσω.
Γράφω πολύ βιαστικά, θα επανέλθω: πήγα κατά την προσφιλή μου συνήθεια σε μπαζάαρ, είμαι φαν φαν φαν των μεταχειρισμένων, και έχω και συλλογή ρούχων, για να μη φοράω τα ίδια με τον απλό λαό (μπου χα χα!!!) και πέρασα υπέεεροχα. Πήρα ένα φόρεμα μοναδικό κομμάτι, τρεις τσάντες, συν τέσσερα βιβλία και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, και ξόδεψα το ιλιγγιώδες ποσόν των 30 ευρώ (ήπια και καφέ, έφαγα και τσικουλάτα κέικ για να διαβάσω τα βιβλία). Είχε κόσμο γύρω -θα σας πω βρε σεις ποιούς είδα, τι κοσμικό μπλογκ θα ήμασταν αλλέως πώς- βρήκα και δυό γνωστές που χαιρέτησα, αλλά ήταν αυτό που μ' αρέσει: να έχει κόσμο γύρω, και να κάθομαι να χαζεύω/διαβάζω/κρυφακούω/ζωγραφίζω/σημειώνω.
Έχω φίλους που ντρέπονται ή νιώθουν άβολα στα μπαζάαρ. Εγώ είμαι καθηγήτρια. Πέρυσι το Πάσχα, ξόδεψα το ιλιγγιώδες ποσόν των 35 ευρώ και πήρα το μισό μπαζάαρ, γιατί έκλεινε και τα είχαν όλα το αφεντικό τρελλάθηκε. Σαν τον παπουτσωμένο γάτο γύρισα σπίτι -και με το ίδιο χαμόγελο.
Σε μισή ώρα έχω ξεψαχνίσει τρεις αίθουσες. Η συλλογή μου με τα αστυνομικά είναι μεταχειρισμένα. Όσα δεν είναι, συνήθως τα χαρίζω, δεν τα βάζω στη συλλογή, είναι χωριστά από τις αγάπες μου. Έχω δύο εκδοχές, ιταλική και αγγλική έργου του Ντάσιελ Χάμμετ, π.χ., το ένα το αγόρασα εδώ σε μπαζάαρ ζωοφιλικό, το άλλο σε υπαίθρια αγορά στο Δουβλίνο.
Έχω κάτι δουλίτσες, θα επανέλθω για τα κοσμικά και τι είδα σήμερα. City Journal δηλαδή.
Διάλειμμα για διαφημίσεις (μικρό break για...για...δια...διαφημίσεις, που λέει και ο στραβομύτης ο Sakis στο Ξ-Φάκτορυ).

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Ε, ΝΑΙ...

...είναι θεά η Μιμή, κι εγώ ακόμη πιο μπροστά κι από μπροστά, που ασχολούμαι μαζί της. Έμαθα πως είπε το θαυμάσιο, το φιλοσοφημένο, το θεσπέσιο: "μόνο εγώ και ο Δημήτρης Παπαιωάννου κάνουμε μεγάλες παραγωγές".

Αυτό λέω κι εγώ εδώ και χρόνια, και μου κακιώνουν. Αχ Μιμή, Μιμή, πρώτη σειρά θα 'ρθω και θα κάτσω και θα χειροκροτήσω κιόλας. Επιτέλους η γυναίκα, βρήκε την αντίπαλό της μετά την απώλεια της Βουγιουκλάκη.

Παρακαλώ υποκλιθείτε. Παλιά ήταν Καρέζη ή Βουγιουκλάκη. Τώρα είναι Ντενίση ή Παπαιωάννου.
Εργασία για το επόμενο ποστ, τη Μήδεια (Μύδια) -του Μποστ.

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

ΟΧΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΝΕΥΤΩ...

...αλλά αυθορμήτως θα πω ότι είμαι μπροστά απ' την εποχή μου, μάντης μέγας, και να είστε ευγνώμονες, διότι:
σας έκανα μια γερή εισαγωγή στην Κίτρινη Σκόνη του Τηλέμαχου Χυτήρη, που τον είχε απόψε καλεσμένο η Βάνα Μπάρμπα στην εκπομπή της και συζητάγανε την ωραιότατη αυτή ποιητική συλλογή. Τώρα, μετά από τόση ποίηση και τόσα ποιοτικά εξώφυλλα θεατρικών έργων, έχετε πάθει ανοσία, κι αν το φάρμακο το παίρνετε σε μικρές δόσεις όπως έπαιρνε ο Μιθριδάτης ο βασιλέψ το αρσενικό -το δηλητήριο- σε λίγο θα μπορώ να σας διαβάσω άνετα και άλλους γίγαντες, που τους κρατάω προς το παρόν -με μεγάλη προσπάθεια γιατί είναι και γίγαντες- μήπως μου πάθετε τίποτα.

Όσο για την εν λόγω εκπομπή, ήταν στο κανάλι της κιτρινίλας, εκεί που βγαίνουν μεταμεσονύκτια τα τζιμάνια της δημοσιογραφίας με ό,τι έχουν βουτήξει απ' τους ντενεκέδες με τα σκουπίδια, αφήνοντας τα αδέσποτα γατάκια νηστικά.
Και ακόμα πιο συγκεκριμένα για την ποιητική εκπομπή, ήτανε δύο απομεινάρια της εποχής του μπανάλ νεοελληνικού πασοκογκλάμουρ, Βάνα και Τηλέμαχος, που προσπαθούσαν να μιλήσουν, πιστεύοντας ο καθείς στο μεγαλείο του...πώς μου φάνηκε μέσα στη φτήνεια και το χάλι ότι η μουσική υπόκρουση ήτανε Μαρία Φαραντούρη...; (όχι δεν ήταν αντάρτικα, ούτε η Νήσος των Αζορών). Μπορεί και να βουίζανε τ' αυτάκια μου λόγω κρυώματος και να γελάστηκα -βεβαίως, βεβαίως.

Υ.Γ. Βάνα και Τηλέμαχος. Πολύ εμπνευστικό! Γκόλφου κι Τάσους. Αστέρου κι Γιώργους. Λιλούδα κι Θανά'η'ς. Γαρουφαλιά κι Τάκ'ς. Τάκ'ς κι Σάκ'ς. Μαρίτσα κι Βαγγέλ'ς. Ουριότατου.
Πάου για ύπνου, του προυί ξανά.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΩ...

...τους αγαπητούς αναγνώστες του παρόντος μπλογκ ότι θα πάω στην πρεμιέρα της Μιμής Ντενίση και θα υπάρξει ανταπόκριση για χάρη όλων ημών που αγωνιάτε για το μέλλον της πνευματικής ζωής του τόπου.
Δεν θα ανακοινώσω ημέρα, θα σας έρθει ξαφνικό (χτύπα και φεύγα σαν τον Ζορρό).

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ


Kλυταιμνήστρα

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 23-25/10.

Για τα 50 χρόνια από την πρεμιέρα του έργου, η Martha Graham Dance Company, αναβίωσε το μεγάλης διάρκειας έργο με τίτλο Κλυταιμνήστρα, της ιδρύτριας της ομάδας, Μάρθα Γκράχαμ.

Ένα έργο που βλέποντάς το κανείς, αντιλαμβάνεται το χρόνο που έχει κυλήσει και τις αλλαγές που έχουν επέλθει στην τέχνη του χορού τον μισό αιώνα που πέρασε. Βλέπει τρισδιάστατα την αισθητική των χρωμάτων του ’50, την ιδεολογία μιας γενιάς που επέζησε από τον πόλεμο και ρίχτηκε με τρελλή αισιοδοξία στην καλή ζωή, τους πειραματισμούς στο ίδιο το έργο της Γκράχαμ, τις μουσικές και ενδυματολογικές της επιλογές που παραμένουν επίκαιρες, την τεχνική και το σώμα, αλλά και την ιδεολογία της τέχνης της. Μπορεί ακόμη να ψηλαφίσει ψήγματα της δόξας αλλοτινών εποχών στα μεγάλα θέατρα, ακόμη και το εβραικό λόμπυ φιλότεχνων και τραπεζιτών που τόσο παραστάθηκε στην «Μάρθα».

Κι ενώ νιώθει κανείς ασφαλής μέσα στην καθορισμένη ιστορικότητα του έργου της Ιρλανδο-Αμερικανίδας χορογράφου, αυτό ξεφεύγει, και διεκδικεί σε μια εποχή που αντιτίθεται στο μοντερνισμό και τις απόλυτες αλήθειες του, μια περίοπτη θέση στο πάνθεον της καλλιτεχνικής παραγωγής. Κερδίζει αυτή τη θέση, καταρχήν με τις ερμηνείες, που έχουν επανέλθει στις επικών διαστάσεων εποχές αστέρων όπως η Γιουρίκο. Την κερδίζει με τα φρέσκα, καλαίσθητα, σαν να βγήκαν από σελίδες ημερολογίου του Τρούμαν Καπότε, κοστούμια, που έβριθαν από συμβολισμούς, που παρέπεμπαν στη μαγεία και την αγριότητα μιας πρώιμης κοινωνίας, στα σπάργανα της οργάνωσής της, όπως η Μυκηναική. Που δεν είναι μόνο η «Μυκηναική» για την Γκράχαμ, αλλά και η τοτεμική εποχή των αυτόχθονων της Αμερικής, της χώρας στην οποία αφιέρωσε τον πρώτο κύκλο των έργων της. Η ματιά της έχει ακόμη μικροσκοπικά ίχνη από τον εξωτισμό των πρώτων χρόνων της μαθητείας της στο χορό –ξεφεύγει άραγε ποτέ κανείς από αυτά;- κοντά στην Ρουθ Σαιντ Ντένις, πρωθιέρεια της μίξης των πολιτισμών, έστω και με τη μορφή της νοσταλγίας για το άγνωστο που γεννούσε μέσα της η απόσταση και η απουσία πραγματικής γνώσης των κόσμων που την ενέπνευσαν.

Περαιτέρω, το έργο της έχει τη στέρεη δομή της αφήγησης της ιστορίας, την οποία δεν απαρνήθηκε άλλωστε ποτέ. Και τη χειρίζεται πάρα πολύ καλά, χωρίς να βαραίνει στο θεατή. Όμως το σημαντικότερο, είναι ότι ξεφεύγει με μαεστρία από την άποψη του Αισχύλου. Ή μάλλον τον επανερμηνεύει. Προτείνει τη δική της θεωρία για την Κλυταιμνήστρα, και της ξαναδίνει τα σκήπτρα της για να πορευτεί πλέον γαλήνια και αόρατη στον Άδη. Εμμένει στην θέση της εκδίκησης της βασίλισσας για το χαμένο της παιδί και την ερωμένη-λάφυρο, και τα αναδεικνύει σε συνθήκες που μπορεί να οδηγήσουν άνετα στο φόνο. Χωρίς μελοδραματισμούς τοποθετεί την Κλυταιμνήστρα σε έναν άλλο χώρο από αυτόν του άνδρα, ούτε ανώτερο, ούτε κατώτερο, απλά εντελώς διαφορετικό. Ανασυνθέτει την ιστορία προσπαθώντας να καταλάβει την αγριότητά της σε όλα τα επίπεδα, από το θεσμικό μέχρι το οικογενειακό. Η Γκράχαμ δικαιολογεί το φονικό του συζύγου, αλλά όχι και τη μητροκτονία, που φαίνεται να είναι το θέμα που διαπραγματεύεται πιο δύσκολα.

Φυσικά η Γκράχαμ ανήκει στον 20ό αιώνα και η θεατρική παράδοση που ακολουθεί είναι περισσότερο συνέχεια και μετεξέλιξη του θεάτρου του Ευριπίδη, άρα η ερμηνεία της και η θεατρικότητα του έργου της έχουν κάτι από τον μονόλογο και την έρευνα πάνω στα ανθρώπινα κατά την παράδοση αυτή. Έτσι για παράδειγμα, η σκηνή ανάμεσα στους δύο συζύγους που ξαναβρίσκονται μετά τον πόλεμο, έχει όλη την ειρωνία και την καυστικότητα ενός σύγχρονου δράματος πάνω στις διαπροσωπικές και συζυγικές σχέσεις, υποννοώντας ως συστατικά τους την υποκρισία και την αμοιβαία υπονόμευση. Τέλος, το μαχαίρι που κρατάει η Κλυταιμνήστρα, θυμίζει τη λάβρυ τον διπλό πέλεκυ των Μινωιτών, σύμβολο σφαγής, ενδεχομένως μάλιστα των ταύρων. Η Κλυταιμνήστρα θα θυσιάσει τον «ταύρο»-βασιλιά όπως εκείνος επιχείρησε να σκοτώσει την κόρη-ελάφι. Οι αλλαγές των ρόλων ανάμεσα στα δύο φύλα, οι πράξεις τους και η συνακόλουθη τιμωρία, βάζουν σκηνικά τα θεμέλια του πολιτισμού. Ενός πολιτισμού που η Γκράχαμ προσπάθησε να μελετήσει από γυναικεία σκοπιά.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Σας τα 'χα πει...

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=958835&lngDtrID=253

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

ΟΜΑΛΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ Η ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ...





Πρώτοι εμείς εξασφαλίσαμε αποκλειστικά πλάνα και σας τα μεταδίδουμε...






ΚΙ ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ...

...κι ένας νέος καλής οικογενείας, νομίζω υπήρξε σύζυγός μου για ένα διάστημα, γιατί όλα τα συνθήματα στις πορείες, και δη του πολυτεχνείου, τα λένε με "λι" και "νι"; π.χ. Φονιάδες των λαών Αμερικάνιοι, το Πολιυτεχνιείο ζει κ.ο.κ.;

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ! (x3)

Σήμερα το μπλογκ είναι αγωνιστικού τύπου.
Εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο.
Στη σημερινή μας επίδειξη, η μουσική υπόκρουση είναι αποκλειστικά τραγούδια Λεοντή, Μπακαλάκου και Ανδριόπουλου. Επίσης η Δραπετσώνα του Μίκη. Τα μοντέλα είναι μαυρειδερά, τριχωτά, με χοντροφαβορίτα και γυαλιά συνταξιούχου του ΟΓΑ. Τα παντελόνια είναι εφαρμοστά με καμπάνα σαν της Νοτρ Νταμ από το γόνατο και κάτω, ενώ ο γιακάς ακολουθεί με ενθουσιασμό αλλά και αξιοθαύμαστη αίσθηση του μέτρου ώστε να μην απογειωθεί ο φορών το μοντελάκι που μόλις περιγράψαμε. Πουλοβεράκι εφαρμοστό με στρογγυλό κόψιμο συνιστάται, αν και είναι προαιρετικό, ο γιακάς όμως, πρέπει πάντοτε να είναι σε πρώτη θέα, οπότε κάντε μερικές έλξεις για να δυναμώσουν τα ποντίκια, και μετά με θάρρος τραβήξτε όλο αυτό το ύφασμα έξω απ' το πουλόβερ. (Αν δε θέλει να 'ρθει, και για ανάμνηση της ηρωικής ημέρας που γιορτάζουμε, απειλήστε τον, προπηλακίστε τον, και γενικά δώστε του να καταλάβει ποιός είναι το αφεντικό.)

Κάλεσμα αγωνιστικό σήμερα στους ήρωες του πολυτεχνείου που είπαν το τρίτο κατά σειράν όχι της νεότερης ιστορίας της νεότερης Ελλάδας. Όχι στους τούρκους, όχι στον Άξονα, όχι και στον Ζωρζ Παπαντό. Να σας θυμίσω εδώ την εξωπραγματικής ωραιότητας και βάθους ρήση του Παπαντό, "εάν δεν υπάρχει όχημα, δεν ημπορεί να υπάρξει και ταξίδι επί οχήματος." Δίδαξε ζεν ο άνθρωπος.
Αυτή η μέρα εορτάζεται ώστε να διδαχθείτε ότι ο Λαλιώτης και ο Μίμης Ανδρουλάκης (όνομα και πράμα), ο Πάγκαλος και η Δαμανάκη θα σας μείνουν αξέχαστοι. Πιο μεγάλη βδέλλα από τη γενιά του πολυτεχνείου, πιο επηρμένα φασιστοκέφαλα δεν υπήρξαν. Και νεάζουν κιόλας, δεν θα αποσυρθούν ποτέ, -πουτάνα ιατρική που δίνεις μπότοξ και παράταση ζωής.

Σας καλώ λοιπόν σε αντίσταση:
Όχι άλλα ρεπορτάζ χωρίς τσίνορα από την αυλή του πολυτεχνείου με παιδάκια που αφήνουν γαρύφαλλα και λένε "ήλθαμε να ζούμε τους ήλωες".
Όχι άλλα γαρύφαλλα (το κωλολούλουδο μου θυμίζει συναισθηματίλα, νεκρίλα, κλαψίλα, πολυτεχνίλα, παναγουλίλα, Χυτηρίλα, Πασοκίλα, Τσιπρίλα κ.ο.κ.)
Όχι άλλα γλυπτά κατά το ύφος του Μέμου Μακρή.
Όχι άλλα περιστέρια (τα 'χω και άχτι λόγω συγκατοίκησης τον τελευταίο καιρό. Στη Βαβυλώνα, ήταν τα βρωμόπουλα της Αστάρτης, καθότι είναι ό,τι χειρότερο).
Όχι άλλη συγκίνηση επετειακή.
Όχι στους Τζέιμς Πάρις του Πολυτεχνείου
Όχι άλλα ντοκυμανταίρ με τους γνωστούς-αγνώστους του '73.
Όχι άλλη συνέντευξη με τον Πατακό, τον βιονικό προπάππο της δικτατορίας που δε θυμάται ούτε πώς τον λένε.
Όχι στα βλαμένα με τις μολότωφ που νομίζουν ότι τα σπάνε στο καθεστώς. (Τίποτα δε μαθαίνουν τα πασίχαζα;)
Όχι στις κάμερες και τα ρεπορτάζ από τα "πεδία της μάχης" με τους γελοίους δημοσιογραφίσκους να κάνουν λινκ με τους πιο γελοίους δημοσιογράφους στα κανάλια.
(Πριν μερικά χρόνια ήμουν σε σπίτι στο πολύ κέντρο, και ήταν ημέρα Πολυτεχνείου. Αρχίζει η πορεία, περνάει από κάτω απ' το σπίτι, πετάνε κάτι πιτσιρικάδες έναν κάδο απορριμάτων, απ' τα μικρά πράσινα καλάθια, στο δρόμο, και βάζουν φωτιά σε δυό-τρία κωλόχαρτα που είχε μέσα. Μηδέν παρεξήγησις και έσβησε αμέσως η "φωτιά". Ταυτοχρόνως λέω ρε σεις βάλτε τελεόραση να δούμε. Μου 'ρθε ζντούφος, γιατί τα καθίκια το χαζοπραγματάκι αυτό που έγινε, το παρουσίασαν τόσο μεγεθυμένο για να γίνουν ήρωες, να αποπροσανατολίσουν και να δημιουργήσουν εντυπώσεις, που δεν ξέραμε να κλάψουμε, ή να γελάσουμε. Ήμασταν στο μπαλκόνι και χαιρετιόμασταν με την πορεία, και στην τηλεόραση λέγανε ότι συνέβαιναν σημεία και τέρατα.)
Άντε, μέρα είναι, θα περάσει.
Την καλημέρα μου.

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Να το πάρει το ποτάμι...;

Να το πάρει. Η ποιήτρια η χθεσινή, είναι η Κική Δημουλά. Και με πειράζει πολύ ο στίχος "έχω ένα βαρελάκι, που έχει δυό λογιών κρασάκι".
Ξέρω είναι ακαδημαικός. Ξέρω, ξέρω...Σ' αυτό το μπλογκ πάει μαζί με τον Τηλέμαχο και τους λοιπούς. Σόρρυ για τους θαυμαστές της. Καλοδεχούμενες οι αντίθετες απόψεις.

ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Δεν θα σας πω τίνος είναι το σημερινό ποίημα. παρακαλώ τοποθετηθείτε, κι αν κάποιος ξέρει, να πει τη γνώμη του χωρίς να προδώσει τον/την συγγραφέα. Θέλω γνώμες, πολλές γνώμες!
Άντε καλή διασκέδαση, και θυμηθείτε, ουδείς δημόσιος υπάλληλος έγραψε ποτέ σπουδαία (με την καλή έννοια) ποίηση, εκτός των κ.κ. Κωνσταντίνου Καβάφη από την Αλεξάνδρεια και Κωνσταντίνου Καρυωτάκη από την προπολεμική Πρέβεζα. (όποιος διαφωνεί, να μου το πει κατάμουτρα)

Τίτλος: 'Αφησα να μην ξέρω (κι όπως λέγανε στο φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσ/νίκης, ενορχηστρωτ'ης και διευθυντής ορχήστρας, Κώστας Κλάββας -πλάκα καλέ, πλάκα!)

Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.

Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.

Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

ΔΥΟ ΤΡΥΓΟΝΑΚΙΑ ΗΤΑΝΕ...

...πολύ αγαπημένα,
και πέρασε ένας κυνηγός,
και σκότωσε το ένα...
έλεγε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και τον θυμήθηκα βλέποντας τα αντιπαθητικά βρωμόπουλα που έχουν έρθει στο μπαλκόνι μου και μάτσα-μούτσα μάτσα-μούτσα σ' ένα άδειο κασπώ. Έχω κατεβασμένη τέντα. Πού το είδανε αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά το κασπώ και μου κουβαληθήκανε; Την έχει σπιτώσει αυτός τη χοντρέλω, και τον έχει στην τσίτα, τον λαδέμπορα, καθότι μάλλον της ρίχνεις πολλά έτη ο -επίσης -κωλοχοντρός. Το τι κάθεται στο ένα πόδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο γύφτουλας, δε λέγεται. Τη χτενίζει, τη χαιδεύει, "ναι μανίτσα μου", "όχι να σου ορκιστώ ούτε που κοίταγα", συνέχεια. Απ' τις έξι το πρωί αρχίζει η μουρμούρα. Θέλω να πετάξω ένα παπούτσι, να πω σκάστε ρε,α λλά έλα που είμαι φιλόζωος ψυχή, και παρ' όλο που τα βρωμόπουλα αυτά είναι καταστροφή, δεν μπορώ να τα κάνω ψητά και παραγεμισμένα!
Εντωμεταξύ, πέρυσι το φθινόπωρο, ερχόταν ένα ηλίθιο και καθότανε, ούτε που σπάραζε που μ' έβλεπε, τύπου "τι χαμπάρια θείτσα;" Λέω θα το διώξω με εντυπωσιακό πλην φιλόζωο τρόπο. Παίρνω το λάστιχο και ρίχνω διακριτικά νερό προς το μέρος του, λέω θα το αντιληφθεί το υπονοούμενο. Αυτό βολεύτηκε λίγο καλύτερα στο κάγκελο, με κοίταξε πουλίσια και πλαγίως, και ξανακοίταξε μπροστά, "πίσω μου σ' έχω σατανά, ρε σείς η θείτσα με γουστάρει". Λέω μισοπεθαμένο είναι το έρημο, αλλά έχω όλα τα δίκια με το μέρος μου, του ρίχνω νερό τη δεύτερη μέρα. Με ξανακοίταξε, ...κι έκανε ένα βήμα πιο κοντά. Σου λέει "με δρόσισε και φύγανε και οι ψείρες χωρίς να σηκώσω το ποδάρι μου να ξυστώ." Περιττό να σας πω ότι ερχότανε πλέον καθημερινά, και μου 'φερε κι έναν άλλο μαλάκα. Μου φαίνεται ότι το περιμένανε το πλύσιμο. Τόσο, που ώρες-ώρες νόμιζα ότι ο ένας το 'γραφε στο κορμί του αλλουνού "θέλω πλύσιμο" σαν Χιουντάι μοντέλο του '70 παρατημένο σε αλάνα. Τελοσπάντων, φύγανε με κόπους και βάσανα τα "χιουντάι", τώρα έχω τον λατίνο εραστή, που απορώ πώς πετάει τόσο χοντρός που είναι!!! Αυτή δε όλο μέσα στο κασπώ, φαίνεται μόνο η άκρη της ουράς -την οποία σφόδρα επιθυμώ να αφήσω χωρίς πίπουλα...
Δε θέλω να γίνω το τέραν της Φωκίωνος Νέγρη, αλλά όταν ο φαλακρός, χοντρός βοιδέμπορας κάθεται στην άκρη του κάγκελου φουντωμένος, με κοιτάει και χέζει αργά κλείνοντας τα μάτια, παρακαλάω να 'χα ακόμα τη σφεντόνα, και να μην την είχα πετάξει όταν χάλασε το λάστιχο.

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Η ΜΟΥ(Ν)ΤΖΑ

Ως γνωστόν εγώ τα δίκαια του εργάτη, του αγρότη, του φοιτητή τα σέβομαι, αλλά κυρίως σέβομαι τα δικά μου, που δεν είμαι μέλος καμμιάς από τις προαναφερθείσες κατηγορίες πολιτών.
Διέσχισα λοιπόν προ διημέρου τη Βασ. Σοφίας και αφού πέρασα με κόκκινο όπως όλοι (ξεκινάς με κόκκινο κάνοντας τον τροχονόμο και τάχα μου δήθεν λέγοντας ευχαριστώ, ευχαριστώ λαέ μου στους αυτοκινητούχους που θέλουνε να βγουν με φόρα απ' την παπαδιαμαντοπούλου, και τους την κόβεις μαχαίρι, και μέχρι να φτάσεις, σε πιάνει το πράσινο, που όταν ανάψει είναι σήμα να έρχονται με μεγαλύτερη ταχύτητα τα αυτοκίνητα απ' ότι πριν που ήταν κόκκινο για τους πεζούς!!!), ανεβαίνω στην παπαδιαμαντοπούλου, και κατηφορίζω στο απέναντι πεζοδρόμιο από της εθνικής λαικής σταρ Ντενίση, με προσοχή μη μου 'ρθει κανά ταλέντο, καμμιά ερμηνεία, κανένας ρόλος από έργο κατακέφαλα καθώς περνάω απ' έξω απ' το ναό της θεατρικής τέχνης, και ευτυχώς γυρνάω από ένα θόρυβο προς τ' αριστερά, και βλέπω έναν μαλάκα με μηχανάκι, απά στο πεζοδρόμιο, σχεδόν επάνω μου.
Τον κοιτάω θανατηφόρα, γιατί δεν είχα και την καλύτερη διάθεση, ήρθε και απόγινε, και του λέω "ωραία, μπράβο, είσαι παράνομος, είσαι στο πεζοδρόμιο, θες και προτεραιότητα, και πας να μας σκοτώσεις!!!" Μουρμουρίζει "συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη", συνεχίζω το δρόμο μου, λέγοντας "αν είχε μπάτσο το κέρατό μου θα σου ΄λεγα εγώ καρ....λη, π...στη, αρχ...ι, παπ...ρα, μα...κα, γαμ...σαι, τον π...νεις" και άλλα σχετικά, αλλά παρά τις συγγνώμες και το βρισίδι, η τσαντίλα δε μου περνάει, και γυρνάω και του ρίχνω μια μούτζα! Μα μια μούτζα! λέγοντας κι ένα χορταστικό "να μαλάκα!!!" Μένει σύξυλος, και λέει χαμηλόφωνα "ναι φασκέλωσέ μας τώρα, ωραία, μπράβο, ναι, με φασκέλωσες", ενώ εγώ φεύγω μεγαλοπρεπής και ακόμη βράζοντας στα ζουμιά μου. Λέω να τον έδερνα κιόλας...;
Καθώς προχωράω, αντιλαμβάνομαι ότι έκανα μια αρχαική χειρονομία, άλλων εποχών, που την καταχάρηκα, και που είχα να κάνω από τότε που στα πέντε κατέβηκα μετά από παρακάλια να παίξω στο δρόμο με τον Τασούλη, την Ποπίτσα, την Ελενίτσα, την Χρύσα και άλλα παιδάκια, και όταν γύρισα, σε ερώτηση της μητέρας μου "και πώς πέρασες σήμερα;" "καλά ευχαριστώ", "σου έλειψε η μανούλα;" "πώς αμέ, πέρνα καμμιά μέρα που θα λείπω να πάρουμε ένα τσάι", "θες να ξαναπάς;" "με τα χίλια, ασφαλώς, ναι", και "τι ήταν αυτό που έμαθες και σου άρεσε;" είπα "κοίτα μανούλα, πάρε πόζα, κάνε ένα βήμα πίσω και σου 'ρχεται", και της έριξα μία μούτζα...μα τι μούτζα! Έπαιζα βεβαίως στη βεράντα για το υπόλοιπον του έτους, αλλά εγώ δεν είχα καταλάβει ότι ήταν κακό και προσβλητικό, καθότι στην παρέα την περάσαμε μουτζωνόμενοι μέχρι να επιτύχουμε τη σωστή κίνηση υπό την καθοδήγηση των πιο έμπειρων παικτών.
Καθώς περπατούσα, και σκεφτόμουν τις ισχνές διαμαρτυρίες του παπάρα με το μηχανάκι, και τη φασκελάρα που έφαγε, με πιάσανε τα γέλια, (θέαμα στο δρόμο), και μετά έγινε πιο σουρεάλ, γιατί λέω σκέψου να πάμε δικαστικά και να τον λένε Σπανοβαγγελοδημήτρη Νικόλα του Νικόλα, κι εγώ με λεοπάρ σκουφί να λέω "Να πληρώσουμε Νίκο μου, να πληρώσουμε και να φύγουμε, να φύγουμε!" Από κει και πέρα η φαντασία κάλπασε μακριά, τι να σας λέω...
Ααααχ! πάντως το είπα και το ξαναφχαριστήθηκα.

ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ...

Εντάξει, είναι χάλια να σου λένε "μου θυμίζεις τη μάνα μου", είναι αίσχος και συναισθηματικόν έρεβος. Αλλά και το άλλο "μου θυμίζεις τον πατέρα μου" ή/και (!) "τον λεβέντη τον παππού μου", είναι καλύτερο;

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

ΞΕΡΕΤΕ...

...τι μισθούς παίρνουν στους οργανισμούς όπως ΕΚΕΘΕΧ, σχολείο της Λυρικής (όπου φοιτούν τα απόλυτα χάλια που δεν κάνουν για τίποτα), και διάφορα φεστιβάλ; Αχ καλά μου κορόιδα, για ρωτήστε να μάθετε, και μετά ρωτήστε και τα προσόντα. Τα αληθινά βρε χαζούλια, όχι αυτά που λέει ο καθείς για να περνάει η ώρα όπςω στο ανέκδοτο με το κουνέλι και την ακρούδα.Είχαν αρχίσει νωρίτερα τα όργανα...

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

ANAΒΟΛΙΚΑ

Ξέχασα να πω, ότι τη μέρα που γράφτηκα στους αγώνες, την τελευταία δηλαδή, μισή ώρα πριν κλείσουν οι κάλπες, έκανα μετά ένα γύρο στις διπλανές αίθουσες του Ζαππείου (βασικά διότι χάθηκα ξανά-μανά), και είχανε διαφημιστικά, στραγάλια, αθλητικά και άλλα εμπορικά στον οίκο του Κυρίου (Ζάππα), και εγώ αγόρασα ένα που έλεγε για τόνωση και αποκατάσταση της ενέργειας. Ήταν σε διάφορες γεύσεις και το κάπνιζαν στ' Αλγέρι, και ρώτησα, μου λέει σαν ζελεδάκι είναι, το πήρα.
Μετά τον αγώνα και τα ηρωικά 43 λεπτά, γύρισα σπίτι και λέω νιώθω κάπως κουρασμένη, δεν τρώω εκείνο το τούρμπο τζελ να στανιάρω; Τι ήταν αυτό; Καταρχήν αηδία σκέτη και με γεύση βανίλια. Κατά δεύτερον, ήταν τόσο τούρμπο, που μάτι δεν έκλεισα όλη μέρα. Διάβασα, έγραψα, τηλεφώνησα, σκεφτόμουν να πάω να κάνω στα γρήγορα και τα 10 χιλιόμετρα, και γενικά λύσσαξα, ώσπου χθες ήρθα και ψοφολόγησα.
Μα ΤΙ είχε μέσα αυτό το ρημάδι; Νιώθω σαν τη Θάνου. Λέτε να μου πάρουνε το μετάλλιο;

Υπογραφή
Το Ψώνιο

ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΛΕΙΜΑ ΑΠ΄ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ...

...για τον εορτασμό της διαγραφής πολιτικού από την Πελοπόννησο.
Ροκάνες και πυροτεχνήματα αδέρφια, πάει και για απώλεια βουλευτιλικίου.

Ενός λεπτού φασαρία παρακαλώ.

Άντε βάζουμε ένα στοίχημα στα πόσα θα τον μαζέψει ο Γιωργάκης;

Το διάλειμμα τελείωσε. Στα ποιήματά σας γρήγορα.

ΕΣΕΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ! ΕΣΕΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ! (ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ!)

Φίλες και φίλοι,
ο ραδιοσταθιμός μας, πήρε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα την ομιλία του Εβανζέλ Βενιζελός στην Καβάλα, τον Σεπτέμβρη που μόλις μας πέρασε, και σας παρουσιάζει αποσπάσματα, για να μάθουν οι νεότεροι και να συγκινηθούν οι παλιότεροι. Σύντομα κοντά σας με κείμενα του γνωστού πολιτικού, κομμένα και ραμμένα σύμφωνα με την μόδα των '90s, σε στυλ κρίντζ με μια εσσάνς δημοκρατίας του ντουμπάι, δηλαδή κρόσια, χρυσό λαμέ, χρυσά αξεσουάρ, μια υποψία βάτας και πολύ κέντημα στο χέρι. Για όλες τις εμφανίσεις σας, από το κοκτέιλ και μετά. Κατάλληλο και δια βαπτίσεις.
Καλή σας διασκέδαση.


20/9/2008

Η Ελλάδα είναι μια αναπτυγμένη ευρωπαική χώρα χάρη στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη...
Οι Έλληνες πολίτες δεν αντέχουν πια αυτή τη σχέση με την πολιτεία και την πολιτική (Μπράβο Βαγγέλη! Βαγγέλης! Βαγγέλης!) Οι πολίτες ξέρουν ότι οι ανισότητες διογκώθηκαν, ξέρουν ότι το κράτος είναι συχνά εχθρικό απέναντί τους.
Δεν αντέχουν πια ένα κράτος αναποτελεσματικό και γραφειοκρατικό.
Ένα κράτος που σε πιέζει όταν δε χρειάζεται, και σε εγκαταλείπει όταν χρειάζεται.
Που οξύνει τις ανισότητες.
Που δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία που έχει η κοινωνική πρόνοια, το δημόσιο νοσοκομείο, το δημόσιο σχολείο.
Ένα κράτος που δεν αντιλαμβάνεται ότι χωρίς κρατική στήριξη η περιφέρεια δεν μπορεί να παρακολουθήσει το Αθηναικό κέντρο...

Το αφιέρωμα στην ελληνική λογοτεχνία συνεχίζεται...



Δεν πρόλαβα να βρω το κείμενο, πάρτε μια δόση όμως του πονήματος απ' το εξώφυλλο. Τέτοια ξυνιώρα ήταν η Θοδωρούλα; Όχι, γιατί άλλα έκανε στον Ιππόδρομο (ο σουξές της ήταν πολύ μεγάλος).

Κι επειδή δνε ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω, η φωτο περνάει ασχολίαστη.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΟΙΗΣΗ ΝΑ ΞΕΣΤΡΑΒΩΘΕΙΤΕ...

Αγαπητοί μας αναγνώστες, το αφιέρωμα στην νεοελληνική ποίηση και μάλιστα των πολιτκών, συνεχίζεται αδιαλείπτως, παρά την κόπωση της γράφουσας, ένεκα των χθεσινών ρημαδοπέντε χιλιομέτρων. Δεν θα μπορούσαμε όμως να σε αφήσουμε έτσι, χωρίς ένα ποίημα, χωρίς μια λέξη να σε συντροφεύει φίλε αναγνώστη, ώστε να εμπνευστείς και να ευχαριστηθείς την ωραία γκριζούρα και το μίζερο κρύο του Νοέμβρη.
Σήμερα, φίλες και φίλοι, θα σας παρουσιάσουμε το ποίημα της Ρούλας Κακλαμανάκη, με τίτλο Όπου γης και μπλου-τζιν (αλήθεια σας λέω, δεν το 'βγαλα εγώ!!!)
Όπως θα δείτε, το ποίημα της σοσιαλίστριας βουλευτού της γενιάς του γ.....νου του Πολυτεχνείου, ανησυχεί γαι την οικουμενικότητα της χρήσης του τζιν και του εξαμερικανισμού της κοινωνίας. Καμμία νύξη παρ' όλα αυτά δεν ποιεί, αντιθέτως, ποιεί την νύσσαν, για τα έξοχα αμερικανικά και τα άθλια ελληνικά του Γιώργου Β', υιού του Αειμνήστου, αλλά και της παπαριάς του Αειμνήστου με τα συνθήματα "έξω οι βάσεις του θανάτου", "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" κ.ά. Σας αφήνω να το χαρείτε, και για ό,τι πάθετε δε φταίω (εφημερεύει το Ιπποκράτειο, η κεντρική κλινική και ο Ευαγγελισμός σήμερα).
Μια τελευταία παρατήρηση: είναι τέτοιος ο πλούτος της έμπνευσης της Ρούλας, ας μου επιτραπεί η οικειότης, ώστε στη στροφή "μπλουτζίν ο παππούς κλπ.", είναι σαν παρήχηση του "μάνα ακούς σε κάθε μέρος, ω! τι όνομα γλυκό". Διότι το Πασόκ, ήταν και πολύ της Ημέρα ςτης γυναίκας και της γ....νης ποσόστωσης (να βάλουμε ένα ποσοστό απ' τις γυναίκες του χαρεμιού, άχρηστες και μουγκές θα είναι, αλλά αφού θα μπούνε και άτομα με ειδικε΄ς ανάγκες, ας μπούνε και γυναίκες στο ψηφοδέλτιο. Εξ ού και λάμπρυναν το κοινοβούλιο γκόμενες και γκόμενες, άντε μην το ανοίξω πρωί-πρωί...)

Σ’ όλα τα τραίνα σ’ όλα τα καράβια
στου κόσμου τα μετρό και στα λεωφορεία
στις μπιραρίες, στα καφέ
στις λαϊκές και στις αστικές ταβερνούλες.
Μέσα στο σπίτι, έξω στο δρόμο.
Ακίνητοι, ακίνητες. Στύλοι μοναχικοί,
παρέες φασαριόζικες που τριγυρνούν ασκόπως
μα κι όσοι τρέχουν βιαστικοί για τη δουλειά
κι’ όλες τις άλλες καθημερινές και μη
φροντίδες της ζωής τους,
Μπλουτζίν φορούν, το λένε κι οι στατιστικές
και οι δημοσκοπήσεις.
Μπλουτζίν ο παππούς
μπλουτζίν ο γιος κι η κόρη
μπλουτζίν τα εγγονάκια τους
και το πρώτο πρώτο του
νεογέννητου, μπλουτζίν κι αυτό..
Μπλουτζίν και στα μάτια του
σύμπαντος κόσμου
ταξιδεύει ο πόθος της ενιαίας
ταυτότητας και της νέας ευημερίας.
Μένεις εδώ και βρίσκεσαι παντού.
Όπου γης και μπλουτζίν.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Επίσης...

...θα πχιάσω και άλλους κολοσσούς της σκέψης και της λογοτεχνίας, όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο Πάγκαλος, αν αντέξω μέχρι Γεράσιμο Αρσένη και Ρούλα Κακλαμανάκη θα πχιάσω. (Το "πχ" τιμή στον πρώην πρωθυπουργό Σημίτη που τα μίλαγε τα ελληνικά χειρότερα απ' ότι εγώ μιλάω τα ισπανικά που δεν τα μιλάω καθόλου).

Από Δευτέρα όμως, καθότι αύριο θα τρέκσω στα ξεφτιλο-5 χιλιόμετρα. Άμα βαρεθώ θα κάτσω για γκαιβέ στο Σύνταγμα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι γιατί μας τραβολογάνε πρωι-πρωί...Χάθηκε να τρέξουμε στις 2 το μεσημέρι; Ε ρε πρεμούρα απ' τις οχτώμισυ!

Υ.Γ. (άσχετο) Το τι έχει ν' ακούσει πίσω απ' την πλάτη του ο Ομπάμ(ι)ας έτσι και κάνει το σκληρό ή απαιτεί τίποτα διεθνή πρωτόκολλα και συναινέσεις...Ο μαύρος, ο σκύλος, ο ταμ-ταμ-ταμ. Μα να τον πει ηλιοκαμένο η κουλή η Ιταλίδα η Μπερλουσκόνι; Αρχίσανε τα όργανα και δεν έχει ορκιστεί ακόμα ο παλίκαρος.
Υ.Γ.1 Ρε παιδιά λέτε να κρυώσω με τον παλιόκαιρο και την πολυκοσμία; Διαδρομή για υποχόνδριους γιατί δε βάνει ο δήμαρχος;
Υ.Γ.2 Το ρεζιλίκι είναι ότι δεν είχανε άλλα νούμερα -μη γελάτε!- για τα 5 χλμ., και μου δώκανε ένα που γράφει 10 χλμ. Μετά με στείλανε να πλερώσω για τα 10χλμ. (αλήθεια σας λέω), και τελοσπάντων, συνεννοηθήκαμε και πλέρωσα μόνο για 5, παρ' όλο που ευχαρίστως θα τους έριχνα δέκα (φάσκελλα), αλλά πήρα και τη σακκουλίτσα με τα δώρα και χάρηκα. Είχε ένα αποζημιτικό για τις αμασκάλες, ένα καπέλο (ναι ρε, με φτερά, έγινε τίποτα;), μια τσικουλάτα, βιταμίνες, δύο περιοδικά (όχι δεν ήτανε το Πλειμπόι και Επίσκεψη το Θηλέων στο Στρατόπεδο Καποτά), και πολλά διαφημιστικά. Επίσης θα φοράμε μικροτσίπ σαν κακούργοι και πρέπει να τερματίσουμε άρον-άρον σε δυό ώρες -νομίζω εμάς τους μικρομηκάδες (...) δε μας χωνεύουνε οι κομπλεξικοί του μαραθώνιου, αλλά ουκ εν τω πολλώ το ευ.
Άνα τυχόν τρέχει κανε΄νας από σας αύριο, εγώ θα φοράω μάλλινα και μπατανίες, θα ξεχωρίσω αμέσως. Επίσης γυαλιά, πετσέτα στο λαιμό, ζιβάγκο, γκέτες, γάντια, σκουφί, και θα ακούω ΑΒΒΑ. Για μετά την κούρσα, έχω διπλή ζακετούλα, παλτό, και όλα τα προαναφερθέντα. (Κάπου κλειστά δεν μπορούσαμε να πάμε Νοέμβρη μήνα; Μας έφαγε η μητέρα-Φύση;) Τελοσπάντων δε θα γκρινιάξω κιόλας, αλλά αν με ρωτήξουνε τη γνώμη μου αύριο, θα την πω.

Το ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΤΗΛΕΜΑΧΟ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (ΘΑ ΣΑΣ ΓΟΝΑΤΙΣΩ...)

Μείνε κοντά μου
Στην έρημο της Ιστορίας
Η βροχή του Σεπτέμβρη
Δε σβήνει τη φλόγα του Αυγούστου
Μείνε κοντά μου

Ο χρόνος είναι μια διαφορά ονείρων
Δε γεννηθήκαμε ακόμα

Τους δρόμους των άστρων
Περπάτησα
Γυρίζοντας στη γέννησή μου
Πέρασα τα άβατα της Ιστορίας
Διαβάζοντας άγραφες σκέψεις
Βρήκα γνωστούς εκεί
Κι έμεινα ποιητής


Άντε πάλι θα σας βοηθήσω στην ανάλυση: ως γνωστόπιστος (ποιητική λεξοπλαστική δική μου) Πασόκος, που νομίζει όπως όλοι τους ότι είναι μαρξιστής, έχει μια καούρα με την Ιστορία. Επίσης, ως γνήσια κυρία της Αυλής του Αείμνηστου, έχει κάνει βίωμα τα λεγόμενα του Δόκτωρα Ζιβάγκο για το χρονοντούλαπο της ιστορίας, και με την ποίησή του, εκφράζει τον υπαρξιακό φόβο, μη μπας και ξεχαστεί ως πολιτικός (που θα ξεχαστεί δεν υπάρχει θέμα, μη σας πω ότι δεν υπήρξε ποτέ, εδώ ο κόσμος χάνεται την πολιτική καριέρα του Τηλέμαχου θα κοιτάμε;) οπότε επιθυμεί να μείνει στην ιστορία ως ποιητής.
Αυτά περί καψωμένου Αυγούστου, πρώτον είναι ψέμματα, σιγά μην είναι φλογερός εραστής ο Τηλέμαχος. Δεύτερον είναι αβαθές ποιητικά καθότι θυμίζει Λάκη Κομνηνό και Υπολοχαγό Νατάσσα, να κυλιούνται δυό κορμιά στην άμμο (μπλιαχ) και τρίτον τό 'χει πάρει από το Ρομάντσο, το Ντομινό ή κανά ημερολόγιο τοίχου με στιχάκια ο άχρηστος.
Είναι όμως και θρασύς, διότι στα "άβατα της Ιστορίας" βρήκε γνωστούς, λέει, το μοσχάρι. Δηλαδή συγκουβέντιασε (όλο λεξοπλαστική κάνω σήμερις), υποννοεί, με τον Ρίλκε, τον Πάουντ και άλλους συναδέρφους αναδέρφους ποιητές. Τι ψωνάρα!
Επίσης με την αναφορά στο Σεπτέμβρη, εννοεί τον Σεπτέμβρη της Πασοκικής διακήρυξης. Επί της ουσίας ο Χυτήρογλου είναι ένας αυλικός που γράφει υπό την σκέπη των οραμάτων και τη σκιά του Αείμνηστου.
Αυτά τα περί χρόνου και δε γεννηθήκαμε ακόμα, δεν τα αναλύω, γιατί το πληκτρολόγιο δεν έχει νεκροκεφαλές, κεραυνούς και άλλα εικονογραφημένα μπινελίκια.

Υ.Γ. Θα μου λείψει ο μικρός Τηλέμαχος, αλλά θέλω να προχωρήσω στην φιλολογική μου κριτική, οπότε θα επανέλθω με Μίμη Ανδρουλάκη και άλλους κολοσσούς της λογοτεχνίας, γιατί δε σας χωνεύω και θέλω να περνάτε χάλια, κι όχι να μου χαχανίζετε και να φχαριστιόσαστε. Θα σας δείξω εγώ τι εστί (λογοτεχνικό) βερύκοκκο. Που μου είσαστε όλο πάχυνση και μύστακα!

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ...

Να έχω την τιμή να αναλύσω ένα ποίμα του Τηλέμαχου του μυστακοφόρου. Λοιπόν, άντε αστοιχείωτοι, θα κάνουμε διαγωνισμό κριτικής. Να δω τι σκαμπάζετε από ποίηση ρε...
Έχουμε και λέμε. Πιάκουμε το ποίμα. Το βάνουμε απέναντί μας, και το αναγνώνουμε.


Ο έρωτας φωλιάζει
Στα βραδινά τοπία
Έσπερος είναι το μέσα φως

Βουβά και λαλέοντα ζουν
Γιατί έχουν λόγο να πεθάνουν

Ισούς Χριστός νικάει κι όλα τα κακά σκορπάει! Τι λέει ο άνθρωπας...Λοιπόν δε μου το βγάνετε από το μυαλό, αυτός το 'γραψε για να βρει γκόμενα. Χωρίς να ξέρω συγγραφέα, έτσι και μου το δείχνατε, θα 'λεγα σαν τον Σέρλοκ Χολμς: μισότριβος, πρόβλημα στύσης, βαρετός γάμος, ανταγωνισμός με τη σύζυγο, ζητάει επιβεβαίωση, χαμούρας σαλιάρης που την πέφτει σε μικρές, εγωπαθής που περνιέται για ταλέντο, σάχλας που πιστεύει τις κολακείες και δεν αναρωτιέται γιατί του λένε μπράβο για τέτοιες πίπες, ωραιοπαθές ψώνιο. Κι επειδής εμπνεύστηκα, θα σας αφιερώσω το εξήν και ξύστε τα:

Είσαστε λαλέοντες,
λιγοστοί,
μα λέοντες.

ΠΕΣ ΜΑΣ ΤΙ (ΚΑΙ ΠΟΣΑ) ΠΑΙΡΝΕΙΣ...

Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση...Σόρρυ, κριτική του ποιητικού έργου του Τηλέμαχου Χυτήρη, ήθελα να πω. (Όποιος από σας ήπιε κατά λάθος ακουαφόρτε, να διαβάσει την κριτική: θα ξεράσει και δε θα χρειαστεί πλύση στομάχου.)


http://www.hitiris.gr/poetry.asp?strNewID=17

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΟΣΟ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ...

...βρήκα στο ίντερνετ, και παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα, του ποιητού εκ του προχείρου, Τηλέμαχου Χυτήρη (ναι, ναι αυτηνού, του Πασόκ). Τον είδα να λέει μπαρούφες πρωινιάτικα σε κάποια μπαρουφοεκπομπή και είπα να περιδιαβώ στα μονοπάτια του μυαλού του (sic). Ευτυχώς, τα εν λόγω μονοπάτια δεν ήταν πολύπλοκα, οι έλικες ήταν λίγες, οπότε τελείωσε νωρίς η περιδιάβαση. Άντε, καλή διασκέδαση:

Ξεκίνησα τη μέρα μου

Όπως πάντα
Γυάλισα τον ήλιο
Σφουγγάρισα με ένα σύννεφο τον ουρανό
Και τώρα πίνω τον καφέ μου

Όλα καλά

Με τους ανθρώπους τι θα κάνω;


(Το εν λόγω πόνημα, που είχε κι άλλες στροφές -αλλά σας λυπήθηκα- και γενικό τίτλο Κίτρινη σκόνη -ή κάπως έτσι- βρήκε εκδότη -καλά ,εννοείται...Πάντως άμα το παλουκάρι είναι τόσο καλό στα οικιακά, να 'ρθει κι από μας που μας έφυγε η καθαρίστρια, να ρίξει ένα φεστιβάλ παρκέ...Καμμιά δουλειά δεν είναι ντροπή κυρ-Τηλέμαχε. Η καλή νοικοκυρά, είναι δούλα και κυρά.)

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

a song I like

Y.Γ. (περί δημοσίων υπαλλήλων)

Μια φορά πήγα στην εφορία και ήταν εκεί μια κυρία που είχε απωθημένο το μπαλέτο -μη ρωτάτε πώς το έμαθα, είμαι στο μυαλό των ταξιτζήδων και των δημοσίων υπαλλήλων- και ήταν σαν τον ιπποπόταμο στη Φαντασία του ντίσνευ, αλλά όχι τόσο χαριτωμένη, και μουλάρα με τους απλούς πολίτες.
Εγώ όμως της χάιδεψα τ' αυτιά, να της τα τσακίσω ήθελα, της τραγούδησα σαν τον Ιάγο, μια γλυκιά μελωδία την ώρα που στούμπωνε αποβλακωμένα ένα σάντουιτς με απ' όλα στο στόμα της. Της είπα "μα γιατί τα παρατήσατε;" Ε, δε με άφηναν οι δικοί μου, είπε η γαιδάρα. (Καλά κάνανε, λογικοί άνθρωποι, σκέφτηκα), αλλά είπα, "δυστυχώς είμαστε θύματα προκαταλήψεων, ακόμη και στη δική μας εποχή" -ήταν τουλάχιστον δέκα χρόνια και πέντε νούμερα σουτιέν μεγαλύτερή μου. Κάποτε το επάγγελμα της χορεύτριας θα αποενοχοποιηθεί, αλλά φευ! θα έχουν χαθεί καριέρες.
Αντί να με ξεχέσει για το προφανές της κοροιδίας, με κοίταζε μπουκωμένη και άναυδη από χαρά και σεβασμό. Εγώ έσπρωχνα τα χρατιά προς υπογραφή και συνέχιζα το μελωδικό νανούρισμα: πού κάνατε χορό, πόσο καιρό, τι σας έλεγε η δασκάλα σας (να ξεκουμπιστεί) , και της συνέστησα -μετά την υπογραφή- να ξαναρχίσει. Μα τώρα; είπε η ξείγκλωτη. Τι είναι αυτά; είπε το φίδι. Δε θέλω ηττοπάθειες. Υπάρχουν ωραιότατα τμήματα για (δεινόσαυρους) κυρίες, να βρείτε ένα και να ξαναξεκινήσετε. Θα σας μαλώσω! Το οφείλετε στον εαυτό σας (και σ' εμάς να γελάσει το χειλάκι μας).
Έκτοτε την έχασα. Λέτε να ακολούθησε τη συμβουλή μου; Μια πρόωρη σύνταξη γαιδουρουπαλλήλου ακόμα. Yes!

ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ;

Σήμερα πήγα στην εφορία. Εκεί περίμεναν πολλοί και διάφοροι και μια υπάλληλος μας κοίταγε όπως οι δοσίκωλοι στην Κατοχή, ποιόν να διαλέξει, και επειδή η επιλογή ήταν δύσκολη έξυνε τη μύτη της. Μετά αφαιρέθηκε και έξυνε μόνο τη μύτη της χωρίς να μας συμπεριλαμβάνει στους ελεύθερους συνειρμούς της.
Όταν ήρθε η σειρά μου, εγώ προσπάθησα να μην την αφήσω να πιάσει τους φακέλλους μου, αλλά αυτή επέμενε, εγώ όμως τελικά κράτησα Θερμοπύλες (This is Sparta!) και με (διαολό)στειλε στον κάτω όροφο. Θα το είχα μάθει νωρίτερα, αλλά κάθε που πήγαινα να ρωτήσω, μου έλεγε μια άλλη υπάλληλος, "δε με βλέπετε κυρία μου ότι εργάζομαι; να αφήσω την κυρία να πιάσω εσάς;" Άμα αυτό το 'λεγε άνδρας θα τον έστελνα για παρενόχληση ή αν είχε χιούμορ θα του απαντούσα καταλλήλως, αλλά δεν είπα τίποτα στην ηλίθια. Εξάλλου δεν επειγόμουν και είχα πάει και για παρατήρηση ανθρωπολογικής φύσεως.
Στον 1ο, περίμενα σε άλλη ουρά με μεγάλο ενδιαφέρον, εξ ού και μου έφτιαξε το κέφι. Μέχρι στιγμής όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχεδιο, θα μπορούσε να ήταν και σενάριο, τόσο πέφτανε οι ατάκες που είχα σκεφτεί. Χαζογέλαγα λοιπόν, προς μεγάλη ενόχληση των υπολοίπων πελατών και εργαζομένων/ξυνομένων για την ευτυχία που έκανε τη φάτσα μου να λαμποκοπάει.
Τελοσπάντων, περίμενα στο άδειο γραφειάκι-έπιπλο του κλητήρα, και όποιος έμπαινε, με ρώταγε πού να πάει. Μια σειρά απαντήσεων και ιδέων ήρθε στο μυαλό μου, από το να λέω ά μη γύρευε πού να πάει ο καθένας, μέχρι να απαντήσω "στο διάολο", αλλά δεν είχα χρόνο να φύγω μετά την απάντηση και ως εκ τούτου απαντούσα με πολύ -αλλά ποοοολύ- ύφος, "δεν δουλεύω εδώ". Μου ζητάγανε συγγνώμη και φεύγανε.
Δίπλα μου ήτανε κάτι ντάνες κιβώτια που λέγανε στις ταινίες "εύθραυστο". Είμαι φιλοπερίεργος, και αναρωτιόμουν τι το εύθραυστο υπάρχει σε μια εφορία πλην των νεύρων μας, και άρχισα να εξετάζω -καταρχήν- αν η ταινία ήταν καλά κολλημένη.
Δεν ήταν. Έτσι μετά από απανωτά χριτς-χρατς σε διάφορες ταχύτητες, ξεκόλλησα μερικές. Εκείνη τη στιγμή φώναξαν το (γ....νο) το νούμερό μου. Πήγα.
Δεν τα είχα συμπληρωμένα σωστά. Είπα να μου τα συμπληρώσουν. Είμαι εκπαιδευμένη σ' αυτό από τότε που η αδερφή μου/μαμά μου/λοιπή οικογένεια μου έκανε τις ασκήσεις στη φυσική/χημεία/μαθηματικά. Αλλιώς έκλαιγα. Μου τα έδωσε πίσω και μου είπε γιατί τα κάνατε λάθος;
Εγώ πάλι, έχω ένα προαπαιτούμενο μέσα μου. Δε θέλω να συμπληρώνω αιτήσεις. Το θεωρώ έργο του υπαλλήλου. Λέω λοιπόν, "αχ ξέρετε σ' αυτά δεν είμαι καθόλου καλή..." και ανοιγόκλεισα λίγο ματάκια, αλλά ήταν γυναίκα και στα παπάρια της. Είστε δικηγόρος απ' ότι βλέπω, όλοι οι δικηγόροι τα συμπληρώνουν μόνοι τους. (Ναι αλλά έπεσε σε μεγαλομπεμπέκα δικηγόρο0.) Αχ, συνεχίζω ξέρετε, μακάρι η νομική να μας έκανε να συμπληρώνουμε σωστά τα έντυπα...Αλλά μόνο νόμους και δικονομίες μας μαθαίνουν...
Της ήρθε να μου αστράψει μπούφλα, αλλά ήταν στις καλές της οπότε μου γαύγισε: απαγορεύεται να σας το συμπληρώσω εγώ, έτσι κι έτσι να κάνετε. Μάλιστα λέω και φέυγω. Επανέρχομαι κάμποσες φορές, το μπλάνκο είχε κάνει βουνό στα επίμαχα σημεία, η αίτηση ήταν χειρότερη από πορνοστάρ με τόσα αστεράκια και μουτζούρες. Την 8η φορά που επέμενα να κάνω λάθος, μου λέει, είναι δυνατόν; Ποιό; λέω εγώ. Αυτό, μου λέει ,και θυμήθηκα τον θρησκευτικών στην κατήχηση και λειτουργική. Μας σας τα έλεγα ,είπα εγώ. Τελοσπάντων μου λέει, να σας το συμπληρώσω δεν μπορώ, θα βάλω με μολύβι τα σημεία, και θα τα πατήσετε με στυλό.
Πού να καθήσω; λέω. Στα παλούκια είπε με τα μάτια, βρείτε μια καρέκλα, είπε με φωνή.
Να πάω εκεί; δείχνω ένα γραφείο. Μου λέει, όχι είναι υπαλλήλου, και απαγορεύεται έχει το κομπιούτερ με στοιχεία κλπ. Δεν θα τα κοιτάω, είπα, εκείνη έπαθε μικρό εγκεφαλικό, και έκανε ότι δεν με έβλεπε. Στρώθηκα λοιπόν και είπα να το διασκεδάσω. Πω πω! Κόσμος ερχόταν, και όπως συμπλήρωνα το ρημάδι που βούλιαζε το στυλό μέσα στο μπλάνκο και γλύστραγε, με ρώταγαν για το μητρώο, για το αρχείο, για τη διεκπεραίωση, για τον επιθεωρητή, για την αλλαγή του ΦΠΑ, για αυτοκίνητα, για κληρονομιές...μεγαλεία!
Σκυμένη στα χαρτιά, τους άφηνα να λένε ταπεινά την ιστορία τους, τους κοιτούσα ΣΑΝ να επρόκειτο να απαντήσω, και έλεγα "α...με συγχωρείτε δεν δουλεύω εδώ".
Πέρασα πολύ ωραία. Λέω να ξαναπάω, άμα δεν είναι εκεί εκείνη η κυρία που μου συμπλήρωσε τελικά το έντυπο.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ...

...αγγίζει λένε τον λαμπρό ελληνικό τουρισμό. Δε θα γεμίσουν τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία και βάι βάι βάι.
Με όλη την καλοσύνη και τη συμπάθεια προς τον συνάνθρωπο που με διακρίνει, λέω μη σώσουνε και γεμίσουνε.
Άθλιες κατασκευές, στριμωγμένα δωματιάκια για να βγεί ένας ακόμα λουτροκαμπινές, υπερτιμημένες υπηρεσίες (κατέβα να πάρεις τον καφέ που θα στον φέρω και στο δωμάτιο, είχες και σπίτι σου ρε μαλάκα;!), άθλιο φαγητό πνιγμένο στις λαδάρες (ενίοτε αμφίβολης ποιότητας), καρατσιγαρισμένα, τρως και οι αρτηρίες σου αρχίζουν και σφυρίζουνε τατού τατού σαν ασθενοφόρο (μη μας πουσάρεις άλλο μπάρμπα), και το στομάχι μιλάει ρομποτικά (αναγνώριση: πατάτα προκάτ, συναγερμός, ίου ίου, κόκκινος συναγερμός, ακολουθεί λάδι ταγκισμένο, αναγνώριση, εχθρός στο επίπεδο Β', ground control to major Tom, σε βλέπω να κάνεις orbits γύρω απ' τ' αστεράκια και μετά θα λέμε Major Tom was a junky, κρέας με μακρά καριέρα στο βαριετέ και την επιθεώρηση (όχι της υγείας-Νομαρχίας) κατεβαίνει, ύποπτη ουσία λιπαρή, κρέας που άλλαξε γνώμη και καριέρα από βραστό σε ψητό, σε κοκκινιστό, σε καμένο και μετά έγινε φούρνου με πατάτες κρύες ζεσταμένες στο μικροκυμάτων...Πυρ γαστρικών υγρών, ιου ίου η σειρήνα- "μα τι έπαθες Γιώργο μου; Καλέ τρώγαμε και τού 'ρθε ταμπλάς...!)
Να κλείσουν τα ρημάδια, ακόμα θυμάμαι την πόρτα του μη εξαεριζόμενου (στο θεό σας! καλοί μου άνθρωποι) δωματίου στην Ύδρα, που άνοιγε στη μέση όπως στο στάβλο, και καθόσανε και σε χαστουκίζανε οι περαστικοί, χώρια την αδιακρισία, είχαμε γίνει το ένα μας με το νησί, ούτε αυτοί είχανε ιδιωτικό χώρο, οι περαστικοί, ούτε εμείς, γιατί για να μη σκάσουμε, καθόμασταν με το μπερντέ και τα πάντα ανοιχτά.
Μ' αρέσει να βλέπω ξενοδόχους και μαγαζάτορες της αρπαχτής να κλαίνε στα σόου του Ευαγγελάτου και των αποδέλοιπων στην τηλεόραση.
"Συνάντησε το μύθο σου στην Ελλάδα";;! τι λέει καλέ ο υπουργός Άρης; Απ' τον Άρη κατέβηκε; Μήπως είναι απ' τα πράσινα ανθρωπάκια που φοβάται ο Χαρδαβέλλας; Στην Ελλάδα θα συναντήσεις τη σαλμονέλλα σου, τους μύκητές σου στα σεντόνια και τις πετσέτες, την αρτηριοσκλήρωση απ' τα κακοτηγανισμένα, την πίεση 23 η μικρή απ' τη γαιδουριά των ξενοδόχων και λοιπών που δεν φταίνε ποτέ και σε τίποτα, αυτά θα συναντήσεις και πάλι καλά να λες.

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

ΚΑΛΕ;

Ο Χατζηπαναγής είναι αυτός που διαφημίζει προιόν κατά της χοληστερίνης; Ήμανε μικρή αλλά αυτός δεν είχε κάτι μπούκλες; Ή ήτανε ο Γιοκαρίνης;;;;! Δεν τον λέγανε βούλγαρο; Πάλι με άλλον τον μπερδεύω;

(Τι παθαίνει ο άνθρωπος άμα βλέπει πολλή τηλεόραση...)

Την καλημέρα μου.


Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

TOP TEN ΤΩΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΩΝ (τυχαία σειρά)

ή "Ποιούς θα καταπιεί η ιστορία":
Λούκα Κατσέλη
Μιλένα Αποστολάκη
Θόδωρος Ρουσόπουλος
Γιώργος Βουλγαράκης
Έλενα Ράπτη
Έλενα Κουντουρά
Άντζελα Γκερέκου
Τα άγνωστα έδρανα του κοινοβουλίου (οι εκλεγέντες και μηδέποτε ενδιαφερθέντες)

Επί δειλία:
Βαγγέλης Βενιζέλος και οι ψηφοφόροι του

Επί αλαζονία:
Ο πώςτονλένε Κοντός

Επί βλακεία:
τα δύο κόμματα και τα κορυφαία στελέχη τους. (Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι παίρνει τη Λούκα Κατσέλη να κάνει τον οικονομολόγο; Αμάν σ' αυτή τη χώρα, πόσοι αιώνες πρέπει να περάσουν για να ξεκοτέψουν και να ξεκιοτέψουν και να ξυπνήσουν οι γυναίκες; Τι συλλογικό Ντουμπάι, τι Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι αυτά; Τι αποβλακωμένα γύναια κάθονται στα έδρανα του κοινοβουλίου, τι άθλια γύναια παρελαύνουν στην τηλεόραση; Όλες σκατόγριες βαμένες ξανθές, βλαχάρες που απόκτησαν τον αέρα του σαλονιού αφού πρώτα πέρασαν οριζοντίως και καθέτως από καναπέδες και κρεβατοκάμαρες. Τους έμεινε η αμορφωσιά, και η κακία στο βλέμμα: να έχεις γκόμενο μόνο όποιον σου είναι χρήσιμος, γέρος και σιχαμένος σε βουτάει στην καρακακία και την ανασφάλεια της οριζοντίως υψωθείσης μαιτρέσας. Είναι φρικτό να βρίσκονται στην εξουσία νεόπλουτοι, όχι μόνο επειδή είναι αμόρφωτοι, ψώνια, λεχρίτες, αγροίκοι, αλλά και επειδή προσεταιρίζονται τον μεγαλύτερο συντηρητισμό και καταπνίγουν το δημιουργικό, για να επιδείξουν καταγωγή και να νομιμοποιηθούν κοινωνικά. Απεχθάνομαι την εξουσία του γλυψιματία λαμόγιου μηντιάρχη, της τριτοκοσμικής μοντέλας, του σκυλιού, της σιλικόνης, της επηρμένης λαικούρας, της αναβαπτισθείσης κομματικής ακολούθου, του αρχοντοχωριάτη χωρίς κάν τη Μολιερική αθωότητα. Εσάς δε σας ενοχλούν όλα αυτά; I wonder...)