Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ...

...που ο χορός στην Ελλάδα (μπορεί και αλλού αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή) είναι σκατά.
Ο λόγος είναι το κυνικό του ή μάλλον το δουλικό του ξεβράκωμα στην εξουσία. Έχει γίνει μια τέχνη κολακείας και γλυψίματος από ατάλαντους που ξημεροβραδιάζονται σε ίντριγκες και φάγωμα των παπουτσιών τους σε διαδρόμους...
Δεν αντιστέκεται κανένας σε τίποτα, κάνουν εργάκια, ασήμαντα που τα καταπίνει ο βόθρος μόλις σβήσουν τα φώτα, μήπως και πάρουν την επιχορήγηση, και βγάλουν τη χρονιά χωρίς να πληρώσουν,παρά ψίχουλα, τους χορευτές.
Ανέμπνευστοι τσανακογλύφτες απ' το πουθενά, αυτοί καθορίζουν την πολιτική του ΥΠΠΟ, και μεσολαβούν να μάθει την ευχάριστη πλευρά των πραγμάτων ο υπουργάκος. Που ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ από στοιχειώδη πράγματα στην τέχνη, ούτε και ενδιαφέρεται να πληροφορηθεί σωστά τι σκατά συμβαίνει στην καθ' ύλην αρμοδιότητα του υπουργείου του. Έστω για να μη βρεθεί προ εκπλήξεως με καμιά ερώτηση/επερώτηση -που σιγά μην του κάνει κανένας...
Όποιος τυχάρπαστος πει ότι έχει τη λύση, ξέρει ποιά πολιτική πρέπει να ακολουθηθεί, μιλάει κατονομάζοντας γνωριμίες, οι βλάχοι του ΥΠΠΟ δεν κάνουν τον κόπο να κρίνουν ή να επαληθεύσουν τα λεγόμενα. Αρκεί που ο γελοίος που έχουν μπροστά τους εγγυάται ρμεούλα χωρίς κόστος πολιτικό και δουλειά εκ μέρους του υπουργού. Που ο κάθε καράβλαχος που ανέλαβε το Υπουργείο αυτό, κι έβλεπε τη Μενεγάκη το πρωί αντί να διαβάζει φακέλλους (ονόματα δε θα πω και ανυπόληπτες υπολήψεις δε θα θίξω), εντυπωσιάζεται και θέλει να αποδειχθεί άξιος των ανόητων που του κουβαλιούνται γαι το γλύψιμο.
Ο Μολιέρος κάτι τέτοιους ψευτο-διανοούμενους και ψευτο-καλλιτέχνες της αρπαχτής και της ρεμούλας, του γλυψίματος και της κολακείας, της κλεψιάς και της αναρρίχησης, τους είχε καταξεφτιλίσει. Γι' αυτό και γίνομαι Τούρκος κάθε φορά που οι σπουδαστές μου που διαβάζουν Μολιέρο, έχουν αντιρρήσεις "επειδή το έργο δείχνει παλιό, δεν είναι γρήγορο"...Αχ! τότε νιώθω απελπισία κι ότι έχει κακοφορμίσει η κατάσταση πριν κάν εκτεθεί σε αληθινούς κινδύνους.
Στα 15 χρόνια που διδάσκω, και από τις δεκάδες παιδιά που πέρασαν απ' τα χέρια μου, έχω να θυμηθώ λίγους με δύναμη. Ακόμη λιγότερους με αξία ή συνδυασμό των δύο. Πολλούς που ηττήθηκαν. Πολλούς που βγήκαν έτοιμα πρόβατα, και άλλους τόσους που ήταν κομμένοι και ραμμένοι γαι την επαφή με την εξουσία.
Με πνίγει αυτή η χώρα.

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ...

Σας τα 'λεγα πριν λίγες μέρες, το σχέδιο Πόλσον-Μπους ήταν μεγάλη μαλακία, και αφορμή ρεμούλας, χώρια που θα δέσμευε την επόμενη κυβέρνηση για τα καλά. Ποιός χέζει αυτή τη στιγμήτ ον απερχόμενο πρόεδρο, που μοιάζει να πνέει τα λοίσθια, κι απ' ότι φάινεται, και παρά τους ρωμαικού τύπου θριάμβους που ήθελε να στήσει, αν δεν συμβεί κάτι εντυπωσιακό, θα περάσει όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες στον πάτο της ιστορίας.
Αν δεν είχε σκοτωθεί ο Δρ. Κινγκ τη δεκαετία του '60 ούτε που θα 'βλεπε μαύρος (ή μαυριδερός τελοσπάντων) υποψήφιος την πόρτα του Λευκού Οίκου, αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Μέσα στο γενικότερο χάλι, διασκεδάζω να βλέπω τον εμφανώς αδυνατισμένο Μπους -με τ' αυτιά του να προεξέχουν όλο και περισσότερο- να τον γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι όλοι, από Ευρώπη και Αμερική. Δεν το βλέπω με εμπάθεια, απλά είναι ενδιαφέρον από κοινωνιολογική ακι ιστορική άποψη: ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς! Ποιός να ασχοληθεί τώρα με τον απερχόμενο, που μοιάζει πλέον δυσβάστακτο βάρος, και μπορεί ο κόσμος να αρχίσει να το λέει, αφού η κατάσταση είναι μη-αναστρέψιμη και θα ξεκουμπιστεί στα σίγουρα.
Η μοίρα των τυράνων, και ο μέγας Μακμπέθ, έδειξε πρώτος το δρόμο που δεν πρέπει να παίρνει κανείς έτσι και διασταυρωθεί με την εξουσία. (Δεν το λέω ηθικοπλαστικά, μπορεί να είναι και άκρως κυνικό το μήνυμα.)
Back into the jungle, ποιός είναι ο Θανάσης Γιαννόπουλος, ποιός είναι ο πέτρος Τατούλης, ποιοί είναι όλοι αυτοί που έχουν αρχίσει και ψιλογλύφουν το -προσεχώς- κουφάρι του Καραμανλή; Είναι ο πρώτος (;) που έκανε κυβέρνηση συνεργασίας -άς πούμε- φέρνοντας ανανήψαντες της αριστεράς όπως ο Τατούλης στο κόμμα του. Στο πνεύμα αυτό της τάχα μου συμφιλίωσης κινήθηκε σε όλες τις αποτυχημένες επιλογές του ο πρωθυπουργός.
Προφανώς το πνεύμα και η σκιά του μεγάλου θείου και μορφής της οικογένειας (δεν αννοώ τι πιστεύω εγώ, αλλά πώς φαίνεται σ' εκείνους), που νομιμοποίησε το ΚΚΕ, βάραινε επάνω του, και είπε το τρελλόπαιδο να κάνει κι αυτός μια μεγαλειώδη κίνηση. Ήθελές τα λοιπόν κι έπαθές τα.
Όσο για τα γκόλντεν μπόυζ, δεν ήταν κάν γκόλντεν μπόυζ: λαικά παιδιά ήτανε, απ' αυτά που πάιρνει κανείς στις εξόδους του στα μπουζούκια. Δεν ήτανε στην πλειοψηφία τίποτα παλιά τζάκια, γιατί κι ο πρωθυπουργός, ανακατευότανε με λαικό κόσμο, απόδειξη η γυναίκα του.
Η πολιτική του, αντανακλά πλήρως την προσωπικότητά του: προσπάθεια να ανταποκριθεί στο μοντέλο του θείου και στις οικογενειακές προσδοκίες (αφού τον ρημαδοβγάλανε απ' τη βολή του και στέφθηκε άρον-άρον, παρ' όλο που έτσι ήρθε στην εξουσία η ΝΔ, άρα τιμή και αναγνώριση στην κομματική καμαρίλα που μην έχοντας περιθώριο για προσωπικές φιλοδοξίες, με τι πάγκο να κάνει αγώνα ο Βαρβιτσιώτης, με το Μιλτιάδη; άσ' το καλύτερα, διείδε σωστά εκεόνον που θα έκανε τη διαδρομή προς την εξουσία ευκολότερη), και από την άλλη, πρόσωπα γύρω του νεόπλουτα, νέας κοπής, σαν αυτούς που συχνάζουν στα μπουζούκια, τα καφενεία και τους διαδρόμους προς επίτευξη καλών δημοσίων σχέσεων. Προφανώς επειδή ο τρόπος ζωής που έκανε πριν του έλειπε, έφερε τα φιλαράκια που κοιτώντας τα ξεχαρμάνιαζε από τσιγάρα, ποτά και τραγούδια. Καταφανώς ατυχής επιλογή...Το ότι ήταν ηθικά ανερμάτιστα άτομα δεν το έλαβε υπ' όψη του. Υπάρχει και στον πιο σεμνό και ταπεινό -λέμε τώρα- το μεθύσι της νίκης.
Ιδίως όταν το σμενό και ταπεινό, είναι πάλι κοπιάρισμα των τρόπων του θείου που ζούσε λιτά (...) στην Πολιτεία (δε θα 'τανε τυχαία η συμβολική επιλογή του τόπου διαμονής...)
Τελικά οι προσπάθειες να μοιάσει στο θείο, με μια σημειολογική ανάλυση των κινήσωεν τυο πρωθυπουργού, είναι μεγαλύτερες απ' ότι φαντάζεται κανείς. Στον ψυχαναλυτή του γρήγορα, μη γίνει η Ελλάς ένα απέραντο φρενοκομείο...

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

ΠΕΡΙ της ΜΑΝΤΟΝΑ

Την είπα γριέτζω και μου την έπεσαν σε ένα μπλογκ, όπου μπήκα κατά τύχη.
Εξακολουθώ να τη θεωρώ γριέτζω, όχι λόγω της πραγματικής της ηλικίας, αλλά επειδή είναι άφωνη, κακή χορεύτρια, μάλλον δασκάλα αερόμπικ θα 'πρεπε να 'ναι, με μέτρια μουσική (έως χάλια), και φέρεται σαν 12 χρονών, πράγμα ανεπίτρεπτο. Η Δανάη Στρατηγάκη αντίστοιχα, έγινε ρόμπα στο κάτω-κάτω για αντίστοιχη συμεπριφορά αλλά χωρίς κατάλληλο στυλίστα...
Επίσης, σιχαίνομαι τους ατάλαντους που βγάζουν τα απωθημένα τους στην τέχνη, αλλά έχουν δυνατό ταλέντο στο μάρκετινγκ κλπ., οπότε θα μπορούσαν να διευθύνουν κάποια κωλοεταιρεία, αλλά δνε το κάνουν. Για τη Βουγιουκλάκη έλεγαν πολλοί, δεν είναι καλή ηθοποιός, αλλά κοίτα ταλέντο στις δημόσιες σχέσεις (sic) και στα οικονομικά. Ωραία, να πάει αν την προσλάβει η ΦΑΓΕ, ή ο Αντέννα ή όποιος τέλοσπάντων.
Το τρίτο επιχείρημα, ότι ως γυναίκα ξεπέρασε τα ίρια που βάζει η μουσική βιομηχανία, είναβι σχετικό και υπεραπλουστευτικό σε σημείο Προκρούστειας λογικής. Είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων η υπερπήδηση εμποδίων, οπότε το ηρωικό προφίλ δεν πείθει. Εκεί βέβαια βασίστηκε: στην εικόνα της γυναίκας που κάνει όσα και οι άντρες παρά τα εμπόδια καταγωγής και φύλου.
Η εικόνα της βασίστηκε ακριβώς στην επινόηση μιας εικονικής πραγματικότητας, που τη ζούσε υποτίθθεται στ' αλήθεια: έγινε κάτι μεταξύ καταπιεσμένης καθολικής του '50 (ικανοποιώντας τη σεξιστική φαντασίωση για τις τριχωτές καταπιεσμένες που έτσι και βρεθεί ο κατάλληλος θα τα δώσουν όλα στο σεξ, και με μπόνους την απουσία των νευρώσεων των μεταφεμινιστριών, διότι ως καταπιεσμένη θα τον έχει πασά τον άντρα στο σεξ και θα του φτιάξει και να περιδρομιάσει μετά), και τρελλιάρας έφηβης των λαικών συνοικιών της Ν. Υόρκης που κάνει πραγματικότητα το αμέρικαν ντρημ. Αυτά σε ιλλουστρασιόν περιτύλιγμα και χωρίς ποιότητα, γιατί αλλιώς θα 'χε κάνει και καταπληκτική μουσική, κάτι που θα της λείπει πάντα. Όπως η χάι καταγωγή και η αγγλική προφορά.
Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που υστερούν σε κάτι, ομορφιά (ότι κι αν σημαίνει αυτό), ύψος (είναι ζουμπάς 1,60), στυλ, έστω και στη φαντασία μερικές φορές, ωραίο σώμα, οτιδήποτε, αν καταφέρουν να μην πνιγούν στα κόμπλεξ σε σημείο που να εμποδιστούν εντελώς να δράσουν στη ζωή τους, το μίσος και το θυμό απ' το χάλι τους μπορούν να το κάνουν δίψα για εξουσία και δύναμη. Τομ Κρουζ, αλλά και κάτι πασίκοντοι που οδηγούν τεράστια αμάξια που δε φαίνονται πίσω απ' το τιμόνι, και πολλά άλλα παραδείγματα.

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Περί μπλογκς...

Μπαίνω σε μερικά μπλογκς, και βλέπω κάτι σιτεμένους γκουρού -και σε τι τομέα; Μα σε τι άλλο; Στον ερωτικό αφελείς μου αναγνώστες.
Και αναδίνουντ η ναφθαλινίλα εκείνη την παλιά, τύπου νομίζεις ότι δε με θες επειδή σου λείπουν εμπειρίες, κάνε ότι σου λέω και θα δεις, γκαραντί, θα αλλάξεις γνώμη. Εντωμεταξύ εγώ θα έχω ξεχαρμανιάσει, και χέστηκα για τα αποδέλοιπα.
Κάτι κωλοσιχάματα της αρπαχτής, φαντάζομαι ότι σ εόλους τους τομείς της ζωής τους θα 'ναι λαμόγια, αλλά παλιότερα αυτοί οι τύποι ήταν ο κανόνας. Ίσως να είναι η μετα-ταλιμπάν ελληνική κοινωνία που ξερνάει ακόμα τέτοια μικρομοαριακή (ξέρετε τι εννοώ, τον όρο μου τον είπε μια φίλη μου) βαρβατίλα, ξεμεινεμένη από τις εποχές του τρόμου του αρσενικού μήπως και δε βρει τίποτα θηλυκό στη γύρα, τότε που γάμος και μπουρδέλο ήταν συνώνυμα, τα 'κανες και τα δύο για το γαμήσι. Και ο γάμος ήταν εξίσου ξεφτίλα γιατί πλήρωναν και οι δύο πλευρές, χώρια που ότι υποκριτικά δεν το άντεχε η κοινωνία επί παλαιοτέρου, το νομιμοποιούσε το ιερό μυστήριο: εκτρώσεις, μοιχεία (ξενοπήδημα) και άλλα συναφή. Σαν το Body Snatcher, το θρίλλερ: πέρναγες στην άλλη όχθη γινόσουν ζόμπι κι εξωγήινος, και μετά ως ανταμοιβή σου δίνανε ελευθέρας στον τρόπο παιγνίου του οργάνου. Εντάξει όχι πάντα τόσο ελεύθερα, γι' αυτό γεράσανε γενιές ολόκληρες μισώντας ο ένας τον άλλο, οι αλύτρωτες σχέσεις, μετέωρες μεταξύ μπουτο-ηθικής και υποκρισίας.
Βεβαίως, έτσι γραφτήκανε και πέντε νεορεαλιστικά, ηθογραφικά εργάκια που στηλίτευαν τη μικροαστική υποκρισία και έφεραν στο προσκήνιο απογυμωμένες τις θεωρούμενες ειδυλλιακές στιγμές της οικογένειας -του άγιου θεσμού. Ξέρετε Χριστούγεννα, γενέθλια, Πάσχα κλπ., που μαζέυονται όλοι γύρω απ' το τραπέζι. Ξαφνικά, απ' το μελόδραμα, πήγαμε στο ξέσκισμα της σάρκας της ουτοπίας της ευτυχίας, με ανοιχτά τις σκέψεις των συγγενών "ποότε θα ψοφήσει ο μπάρμπας, σιχτίρ!" και άλλα ευσεβή.
Τελοσπάντων, ζητάνε χείρα βοηθείας απ' τους σιτεμένους τεχνίτες του σεξ (χαχαχα!!!) διάφορα χαζά, οπότε ο καθείς όπως έστρωσε θα κοιμηθεί, και λύπηση ουδεμία.

Θέλω να βγω βόλτα ή/και να πάω γυμναστική, κι έχω τόση δουλειά που θέλω να κλάψω. Με τρώει το δίλημμα: καφές όξω και τύψεις, ή προτεσταντική ηθική, χαρά και εργασία; (Μα γιατί δε σκυλοβρέχει να μην έχω ντιλέμμαζ;)

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ...

...Θα έχει λέει "χρώματα και μουσικές" από άλλους πολιτισμούς. Γιατί το κέρατό μου, κάθε που ανεβαίνει βορειοαφρικανός, μεσανατολίτης ή από την καραιβική άνθρωπος σε μια σκηνή, αμέσως έρχεται το ρημαδικαό το κλισέ για χρώματα και αρώματα;
Επειδή το σαρίκι είναι πορτοκαλί, επειδή, μυρίζει κάρυ ή κοκοκαρύδα, επειδή είναι πλουμιστά τα υφάσματα; Επειδή όσοι παρακολουθήσουν θα πάρουν "μυρωδιά" -και μόνο- τουριστικού τύπου και αλληλέγγυου προς τον Τρίτο κόσμο, από τη νοοτροπία και τη μουσική; Α παπαπα...!
Άσε που αυτές οι διαφυλετικές συνευρέσεις (sic), είναι η χαρά των κρουστών, των φρικιών και του ιδεολογήματος της ανοχής: "αδέρφια είμαστε όλοι, ψηλοί, κοντοί, χοντροί, κοκκαλιάρηδες, στερημένοι, άπλυτοι κ.ο.κ." όλων εκείνων που ονειρεύονται να τους αποδεχτεί κάποιος για να του κάτσουν στο σβέρκο και να του αλλάξουν τον αδόξαστο.

Υ.Γ. Πήρα τα μισά μιστά από την Αυγή, από εκείνα τα χρωστούμενα προς τριετίας...Αναμένω τα υπόλοιπα μπικικίνια, για να κάνω πάρτυ. (ειρωνία λέγεται αυτό το λεκτικό σχήμα).

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Δε θέλω να έρθει στο ΥΠΠΟ ο Ρουσόπουλος έτσι και σκάσει ανασχηματισμός.Θα διαμαρτυρηθώ εντόνως που στέλνουνε στον αγαπητό μου πολιτισμό, για διαχειριστές, όλους τους υποψήφιους υπόδικους.

Ιδίως τώρα που συζητιέται να αναλάβει ο καράβλαχος που βοήθησε να φάνε, κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, τη ν-εφρα(ι)μιά της Χαλκιδικής.

Από την άλλη, επειδή από στελέχη έχουμε στερέψει, ούτε είχαμε ποτέ και τίποτα πολύ αξιόλογα, προτείνω να κουρευτεί και ξουριστεί ο αδελφός Εφραίμ, και να αναλάβει καμμιά ΔΕΚΟ προβληματική, κανάν ΟΤΕ, καμιά Ολυμπιακή, μπας και δούνε Θεού πρόσωπο (χαχα, το πιάσατε το λογοπαίγνιο!;)

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠ(ΙΚ)ΡΑΣ

Βιάστηκε να ρίξει γέφυρες, και έδειξε τόσο λαίμαργος, που θα τιμωρηθεί.
Δεν πρόλαβε να ανέβει το ποσοστό του Γιώργου Β' και ξέχασε την αδαμάντινη και αμετακίνητη θέση του ο δικέφαλος αετός Αλέκος/Αλέξης περί (μη) συνεργασιών.
Προβλέπω φούμο εις τας εκλογάς, και να μείνει άνευ χαρτοφυλακίου τόσο ο Τζωρτζ όσο και ο Αλέξης. Στη γυάλινη σφαίρα μου τον δείχνει πιο παχύ και να φέρνει στον Μπίστη στο μέλλον. Όλοι οι καλοί χωράνε στον κεντρώο χώρο. Άλλωστε γιατί να το φάει η αψιλία -μεταφορικά ομιλώντας και εννοούμε το σταύρωμα, τα ψηφοδέλτια- το παληκάρι; Πού θα ξαναβρεί ρέντα για να μπει στη Βουλή; Η ιστορία σπανίως επαναλαμβάνεται. Στο σύριζα θα γεράσει γραφικός σαν τον Κουναλάκη, ή αιώνια καλοπροαίρετος σαν τον Κουβέλη -λέμε τώρα...Αυτά δεν είναι για τους μορφονιούς τη σήμερον.
Βέβαια όσο ζει ο Γιώργος, δεν θα επιτρέψει στο πατρογονικό του (κόμμα) να μπει άλλος αρχηγός, στην Ελλάδα ζούμε, αλλά απ' το τίποτα...
Για σκεφτείτε: άλλοι κάνουν επιχιερήσεις και τις αφήνουν στα άχρηστα, οι Κρααμανλοπαπανδρέου, κάνανε κόμματα. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά έγινε τόση φασαρία για να καταργηθεί η κληρονομική μοναρχία, και δώσ' του πολτικο-ιστορικές αναλύσεις, και δώσ' του κατελύθη ο ζυγός των Γλύξμπουργκ. Ο ζυγός της κληρονομικής δημοκρατίας πότε θα καταλυθεί;

(Το απαντήσατε, έστω από μέσα σας, το προ-προηγούμενο ποστ;)

Η έξοδος από την κρίση

Το προηγούμενο ποστ ισχύει, αλλά θυμήθηκα κάτι άλλο εντωμεταξύ.
Το σχέδιο εξόδου από την κρίση, τη κυβένρησης Μπους, μου θυμίζει μια κωμωδία του Μελ Μπρουκς, High Anxiety, όπου η ανωμαλάρα o δολοφόνος ψυχίατρος, για να αποφύγει τις κατηγορίες (ή κάπως έτσι τελοσπάντων), προτείνει στη συνεργό του να αγοράσουν όλες τις εφημερίδες στο Σικάγο, από όλα τα περίπτερα, όλους τους εφημεριδοπώλες κ.ο.κ. , ώσπου σωπαίνει αμήχανα για τη μαλακία που είπε.

Ερώτηση κρίσεως...

Άντε και ο μπαμπάς σας/μαμά σας, σας βρήκε το μέσον που θέλατε για να τεμπελοβολευτείτε κάπου. Έστω ότι σας βρήκε τον περίφημο μπάρμπα στην Κορώνη, και κλείσατε ραντεβού. Πιστεύετε ότι αρκεί η διαμεσολάβηση του μπαμπά/μαμάς/νονάς κλπ., ή θα πρεπει να στήσετε και κώλο;
Και αν όχι, σε ποιά περίπτωση το μέσον θα σας εξυπηρετήσει αφιλοκερδώς; (ότι κι αν σημαίνει αυτό).

Άντε να δω πώς τα πάτε από μυαλό.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

Μήπως?

Λέω...μήπως δώσει και η Δήμητρα στήριξη στον Γιώργο Β'; Μήπως τη δούμε σ εκανε΄να ψηφοδέλτιο; (Για να μην έχει και φαινόμενα Πολύδωρα και να μην κατηγορηθεί για ψυχική ανωριμότητα και ρεβανσισμό...)

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

ΛΟΙΠΟΝ...

...λέγε-λέγε το κοπέλι, κάνει τη γριά και θέλει.

Όπερ σημαίνει ότι όσο αστείος είναι ο Μπόζο-Πολύδωρας, και τα γκόλντεν μπόζο-μπόιζ (διότι υπήρχαν, αλλά ήταν αποκυήματα της ίδιας βαλκάνιας γενιάς, δεν έχουν μεταλλαχθεί σε κάτι το πλέον ευρωπαικόν), άλλο τόσο φρίκη είναι η πιθανότητα να ορκιστεί πρωθυπουργός ο Γιώργος Β'.
Τον ζμπρώχνουν από παντού, έχει κινητοποιήσει ότι γαμημένο συνδικάτο υπάρχει, και μόλις που καταφέρνει να σταθεί στα πήλινα πόδια του. Να δω Δαμανάκη, Ράπτη, Μιλένα, Διαμαντοπούλου, με πιάνει μιρμοιρία. (Και κάνουν και τις γκόμενες όλες οι ασκημοφακλάνες του κοινοβουλίου που μυρίζουν γεροντίλα, άει σιχτίρ με το μπότοξ).
Για να μη θυμηθώ τον πάγκο των αρσενικών, των δέκα χιλιάδων υπο-ομάδων μέσα στο πασόκ. Μέχρι που βάλανε μπαταρίες και στον Σημίτη και τον κουρδίσανε να βγει να πει "γεια σας παιδάκια, ψηφίστε το μούγκλαβο, γιατί αλλιώς θα με λένε πιο μαυρόψυχο απ' ότι είμαι επί του παργματικού." (το λάθος το 'βαλα για πιο ρεαλισμό).

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Χάλασε και η ζητιανιά...Ένα ξερό σπυρί από κουνούπι έχει ο άλλος, και κάθεται αρχατός με το κύπελο ανάμεσα στα πόδια. Ή ξεφτιλίστηκε το επάγγελμα και η συντεχνία των ζητιάνων, σε αντίθεση με όσα είπε ο Ουγκώ και ο Μπρεχτ, έχασε τον έλεγχο και βάζει όποιον να 'ναι μέσα, ή η νεο-φτώχεια χτυπάει αλύπητα, ή πήξαμε στους τεμπέλαρους.
Αυτός που λέω εγώ, είχε κανά-δυό σπυριά, μάλλον αλλεργία ήτανε, περιποιημένος, με μούσι, και καθότανε και ρέμβαζε. Τι να πω...Είχα να δώσω λεφτά από τότε που είχε μπει στο λεωφορείο αθίγγανός τινας, ο οποίος κοίταζε έξω απ' το παράθυρο μέχρι να μαζευτεί το ακροατήριο, σαν ηθοποιός στις κουίντες, αλλά αυτό δεν ήταν κλαισκό, ξεπερασμένο θέατρο, ήταν περφόρμανς. Όλα φάτσα-κάρτα, στο θεατή, σε εναλλακτική σκηνή (χρόνια πριν έρθει η μόδα στο Ελλάντα), και η προσπάθεια ορατή, κανένα τρυκ. Σε ζωντανό χρόνο, και με αποστασιοποιημένο πάιξιμο, Μπρεχτ και Άκτορ΄ς Στούντιο, και φάε τη σκόνη μου Μπόμπυ ντε Νίρο-are you talking to me?! Αυτός ο τρισμέγιστος της υποκριτικής, είχε πει ότι στη Βουλγαρία του 'χανε βρει σκοτωμένο αίμα στον εγκέφαλο, και δεν μπορούσε να δουλέψει, και τα γνωστά...Μιλάμε χειροκρόταγα. Τέτοια μπαρούφα, τόσο θρασύτατα εκφρασμένη, μόνο ένα γνήσιο ταλέντο μπορούσε να πει. Του 'δωσα λεφτά, του είπα και μπράβο.
Έκτοτε έπαψα να μπαίνω σε λεωφορεία μήπως και μπει κανένας ατάλαντος και μου χαλάσει τις εντυπώσεις.

Υ.Γ. Ο αθίγγανος ντε Νίρο, έκανε και δρομολόγια στα υπεραστικά λεωφορεία, με άλλο σενάριο, αλλά πάντοτε με τον αέρα του μεγάλου περφόρμερ.
Σκέφτομαι τώρα ότι στα sales τμήματα κάποιας εταιρείας, θα έκανε θραύση.
Από μανατζήριαλ άποψη, οι ζητιάνοι, είναι όντως οι καλύτεροι πωλητές. Πουλάνε κάτι ανύπαρκτο σε διάφορους. Μάλλον στην κατηγορία του service πρέπει να πάνε οι υπηρεσίες τους, και να φορολογηθούν κιόλας. Οι υπηρεσίες είναι άυλες βεβαίως, διότι σου σώζει την ψυχή διά της ικανοποίησης μέσω της πράξης φιλανθρωπίας, και ότι έσωσες έναν συνάνθρωπο -τον νταβά που τα παίρνει για προστασία απ' το ζητιάνο. Επίσης, αισθάνεσαι ότι ο κύριος ημών θα σε δει με άλλο μάτι, ένεκα η πράξη φιλανθρωπίας. (Μη φας, θα 'χουμε γλαρόσουπα, διότι ο Κύριος, ξέρει ότι η πειρατεία σκοτώνει την πραγματική φθλανθρωπία, κι ότι τα ΄δωσες σε γιαλατζή με ανάγκη και κόψιμο, κι έμεινε ο άλλος με τα έντεκα παιδιά στην απόξω. Άρα είδες ως διεκπεραίωση τη φιλανθρωπία και θα σε βάλει στη ζυγαριά με το φτερό και θα δεις τον Άνουβι φαντάρο, όπως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, έτσι και βρεθείς υπέρβαρος).

Αυτά, πάω να εργαστώ και άντε carpe diem κι εσείς κορόιδα, και μια που το θυμήθηκα, γιατί βιάζεται ο Γιώργος Β' για εκλογές; Μου κάνει σαν κάτι χαζοχαρούμενα στο σχολείο, που αποστηθίσανε το μάθημα σωστά για μια φορά, και η δασκάλα δε λέει η πουτάνα να τους σηκώσει για μάθημα. Αυτοί παρακαλάνε για διαγώνισμα, μη χρειαστεί να τα ξαναμάθουνε ή μην τα ξεχάσουνε, κι αυτή εκεί: παπαδόπουλος, παπαθανάσης, παπαθόδωρος, παπακώστας, παπακώστα, παπαματάκιας,..., παπαξυλάγγουρος. (Φτου σου ρε γαμώ το!)

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

Con salido e con patiente...

...θα γίνει πρωθυπουργός ο Γιώργος Β' ή η Ντόρα; Τι γίνεται ρε παιδιά;
Γιατί για 'κει πάει το πράμα.
Βρε λύσσα οι άνθρωποι.
Είναι να μην έχεις μπαμπά ή μαμά από πίσω σου να θέλει να πάρεις δέκα με τόνο: δε γλυτώνεις ούτε εσύ, ούτε οι γύρω σου μέχρι το μαγκλαροκοριτσάκι ή το άμυαλο το ψηλό το κρεμανταλάδικο να πάρουν το "10" για να το δείξουν σπίτι τους...

Ελπίζω όμως ότι ο ελληνικός λαός θα επιδείξει φρόνηση και δεν θα ψηφίσει έτσι στα τυφλά. (Ανέκδοτο ήταν αυτό για να γελάσουμε.)

Υ.Γ. Δεν ξέρω, αλλά κάποιοι λέγανε ότι εκείνο το φεστιβάλ του Δήμου της σκατούπολης που ζούμε, το διευθύνει άνευ πολλών προσόντων, μια καλή κυριούλα, που ήταν συμμαθήτρια...στάσου να δω...μωρέ πότε έγινε το φεστιβάλ; Ποιός ήταν δήμαρχος τότε...; Α ναι, η Ντόρα. Μωρέ τι λέγανε...ότι η διευθύντρια που έγιεν φεστιβάλ για χάρη της σε μια νύχτα ποιανής συμμαθήτρια ήτανε...της δημάρχου ή της αδερφής της...πού να ξέρω κι εγώ...Αχ πώς μου τα 'πανε...πού να θυμάμαι...Ε τώρα με ξέρετε, εγώ είμαι πονόψυχη. Ας πάει μωρέ και το παλιάμπελο αρκεί που κοντά στη διευθύντρια τρώνε ψωμάκι και κάμποσοι παρατρεχάμενοι ακόμα -της διευθύντριας. Ωραίο είναι και το φεστιβάλ, πάς τρως σουβλάκι, καλαμπόκι, ακούς τα φορτηγά στην πειραιώς, κάθεσαι στην πεζούλα, και πετάγεσαι γιατί περνάει η βραδινή περίπολος από κατσαρίδες δίμετρες (πού είσαι Ρέμπραντ να ζωγραφίσεις την περίπολο!), όχι να είμαστε δίκαιοι, πολύ ωραία είναι. Βέβαια κάτι φίλους που είχα τους έχασα μετά από ένα κέρασμα που τους έκανα σε παραστάσεις (έχω δεύτερο εισιτήριο, έρχεσαι;), και αλλάζουνε πεζοδρόμιο άμα με βλέπουνε, αλλά όχι, να είμαστε δίκαιοι, ωραία διοργάνωση! Να είμαστε και λογικοί, μην είμαστε και πελονέκτες!

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ

Μωρέ ένας χριστιανός -όνομα και πράμα- βρέθηκε σ' αυτή τη χώρα να καταλαβαίνει από κτηματομεσιτικά, κι αντί να τον ξουρίσουν και να τον ντύσουν γιάπικα για να κατεβεί στρη Σοφοκλέους, ή έστω να του ανοίξουν ένα γραφείο και να τον κάνουν σύμβουλο,πέσανε να τον φάνε; Εφραίμ και πάλι Εφραίμ. Τζογαδόρος πρώτης, και άριστος χρηματο-οικονομικός συμβουλος.
Στο φινάλε, το Άγιον Όρος, τίποτις άγιο δεν είναι, αλλά είναι ρουστίκ και γραφικό. Άμα ανοίξει και τις πύλες στο γυναικείο πληθυσμό, θα του κάνω τεμενάδες. Απ' το να πάρει τις περιοχές κανάς δήμος της συμφοράς και να τις γεμίσει τραπεζάκια και παραλιακά μπαρ, να τις χτίσει και να τις κάνει για κλάματα, καλύτερα που τις πήρε ο "άγιος" πατέρας. Εκτός κι αν σκόπευε κι αυτό να επενδύσει με φραντσάιζ σε κομμωτήρια και μπαρ, οπότε...στο πυρ το εξώτερον κι αυτός!!!

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΜΙΚΟ...

...και ιδού η απόδειξη βρε άπιστοι Θωμάδες!

Έβλεπα στην τηλεόραση προ κάποιων ωρών, την Τζούλια Αλεξανδράτου. Θυμήθηκα λοιπόν, ότι τώρα που ξανάφυγα για διακοπές, ότι το πρώτο βράδυ που κατέλυσα στο ξενοδοχείο (sic), είχε μουσική δυνατά από παρακείμενο μπαρ (σαν έκθεση της αστυνομίας τα γράφω). Περίμενα λοιπόν, λέω άντε Σάββατο είναι, άσε να γλεντήσουν οι ανθρώποι, δε νυστάζουν όλοι σαν εσένα. Με πήρε λοιπόν ο ύπνος, και κατά τις δυόμισυ, με ξύπνησαν τα πΑΡΑ πολύ δυνατάμπούπου-ντούπου. Σηκώνομαι λοιπόν, ξυπνάει μέσα μου ο εναργής πολίτης-Ράμπο, και λέω θα καθαρίσω εδώ πέρα. Παίρνω λοιπό το 131 -το παλιό 131- και βρίσκω το τηλέφωνο του τοπικού σταθμού και τους τηλεφωνώ. Α ώστε κοιμόμαστε και δνε απαντάμε, ε; Τώρα θα δείτε κοπρίτες! Πάιρνω το σταθμό της πλησιέστερης κωμόπολης, και λέω "ακούστε, εμένα οι ανώνυμες καταγγελίες δεν μου αρέσουν, θέλετε τα στοιχεία μου;" "Τι θέτε;" ακούω από μέσα. "Θέλω να σας πω ότι είμαι παραθερίστρια, μπλα μπλα, ήρθα σήμερα, μπλα μπλα, και το διπλανό ρημάδι δεν με αφήνει να κοιμηθώ και έχω και πρωινό εγερτήριο γιατί θέλω να γράψω, και μπλα μπλα, τρίζει το πάτωμα, και μπλα μπλα εγώ ακούω πάρα πολύ δυνατά τη μουσική και μπλα μπλα πηγαίνω σε κλαμπ αλλά αυτό αποτελέι ύβρι για τους παραθεριστές οι οποίοι μπλα μπλα...", τον τσάκισα τον μπάτσο, τον γονάτισα μιλάμε.
Ορκίστηκε λοιπόν στα 12 Ευαγγέλια να στείλει περιπολικό, και κάθησα και υπολόγισα την ώρα και τις αποστάσεις (μάζα+ταχύτητα+ βάρος, -[+(5-χ)] κ.ο.κ.=ησυχία, για να δω αν όντως θα έρθουν ή θα χρειαζόταν καταγγελία σε ανώτερο όργανο του κατώτερου οργάνου που δε ρημαδοήρθε.

Το άλλο πρωί λοιπόν, κατεβαίνω και λέω "φασαρία είχε χθες, παραπάνω από το επιτρεπόμενο", έτσι βολιδοσκοπικά (ο ρουφιάνος του ξενοδοχείου, ο δοσίλογος με την κουκούλα, το καρφί των μπάτσων). "Ε, καλά μια φορά ήταν", μου λένε, "είχε χάππενινγκ, και γι' αυτό. Τι να κάνει ο άνθρωπος του 'χουνε φέρει και το μπατσάδικο πέντε φορές, θα μπει μέσα στο τέλος." "Τι χάππενινγκ ρε παιδιά;" λέω εγώ ο γερμανοτσολιάς. "Είχε έρθει η Τζούλια Αλεξανδράτου!", μου λένε, "και τραγούδησε, όσο τώρα μπορούσε να τραγουδήσει η Τζούλια. Αλλά μην ανησυχείτε, μια φορά έγινε, θα δείτε είναι ήσυχα. Ωραία θα περάσετε."

Τι με κοιτάτε έτσι; Στο κάτω-κάτω, και να ήρθε ο μπάτσος, χάρη του 'κανα, είδε και την Τζούλια που είναι ωραία.
Επίσης δε φταίω εγώ που χάλασε το σόου. Έβρεξε εκείνη τη νύχτα.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

ΠΑΤΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ Η ΞΕΦΤΙΛΑ;;;

Βλέπω σ' όλα τα πάνελ, που ξεκίνησαν με φόρα, συζητήσει για την ακρίβεια, και ακούγονται (φυσικά) τόσες μπαρούφες...Και επιπλέον έχεις την Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου να στα λέει, τη μόνη ίσως που επειδή δεσμεύτηκε, πήρε και μια θέση, κάνει ότι πιστεύει στο Γιώργο το Β'. Και δίπλα τα μαντρόσκυλα του ΛΑΟΣ, του γελοιδέστερου τάχα μου εθνοσωτήριου κόμματος, Βελόπουλος και Γεωργιάδης. Πάτο δεν έχει η ξεφτίλα σ' αυτή τη χώρα;
Και μου τη σπάνε τα ρεπορτάζ απ' τις κωλολαικές "πόσο το νεροκολόκυθο σήμερα;" "τόσο, εγώ όμως θυμάμαι επί Πλαστήρα είχε το ένα πέμπτο της τιμής". Παλιά άμα δεν είχες φράγκα για να πάρεις χαβιάρι Μπελούγκα, έκανες μώκο, και έτρωγες ρέγγα παστή αντ' αυτού, και ήξερες ότι από κει μέχρι εκεί μπορείς και θα απλωθείς. Τι έγινε με το Πασοκόνειρο και το Greek dream που έφτιαξε τα πρωτοπαλήκαρα και άφησε κουρνιαχτό για τους υπόλοιπους να πνίγονται σαν να περπατάνε καταμεσήμερο σε κανά Μεξικάνικο χωριό; Κάκτοι γύρω και έτερον ουδέν. Και καλά τώρα τρία αυτοκίνητα ο καθένας, κλάψα επειδή δεν μπορούμε να πάμε τρίτη φορά στο Λονδίνο φέτος, και το χάλι από κάτω. Σου λέει αφού ο πάπας του νεοπλουτισμού και της βλαχιάς -λέγε με Π.Κ.- το λέει στις φυλλάδες του ότι πρέπει να πιω φραπεδιά σε πλαστική καρέκλα σε σοκάκι μυκονιάτικο, δεν μπορεί, θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι και θα το πιώ. Μόνο που τα δικά του χρέη είναι εξασφαλισμένα, ενώ του φέρελπι προικοθήρα όχι.
Τι κατάντια...Βελόπουλος και Γεωργιάδης -που τον κάνουνε και χάι λόγω ευειδούς φασιστοσυζύγου. Και τώρα με το πείραμα στην Ελβετία -που μου θύμισε πόσο σιχαίνομαι τους επιστήμονες- ήρθε και ο Λιακόπουλος φάτσα κάρτα. Επειδή είναι φυσικός λέει. Θα 'χει και ανησυχία ο άνθρωπος, μην του ξυπνήσουν με τις δονήσεις, τους Ελοχίμ...

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ!!!

Πώς είμαστε; Όλα καλά; Πώς πάν' τα κέφια; Σας έλειψα; (το ψώνιο...)
Δεν μου έκανε καρδιά να επιστρέψω.
Τέλος πάντων, είμαι εδώ, αλλά στο πολύ ράθυμο και σερνάμενο. Έχω απ' τις εννιά που λέω θα βγω να κάνω κάτι δουλειές, κι ακόμα τριγυρνάω στο σπίτι χαζεύοντας. Και δεν είναι του στυλ μου αυτό...Βούλιαξα στο ρυθμό της επαρχίας και των διακοπών. Μήπως να την κάνω πάλι; Όχι τίποτε άλλο, δεν είναι και του στυλ μου όλο αυτό. Ω ρε μουργέλα...Και η Αθήνα μου φαίνεται μιζερούπολη. Δεν έχει χώρο για βόλτες, δεν έχει πράσινο, δεν έχει σκατά στα μούτρα της. Τι σιχαμένη, πανάκριβη σκατόπολη είναι αυτή; Τι δήθεν πολιτιστική ζωή, τι χάλια καλλιτέχνες, τι άχρηστες πόζες...Τι ωραίος μισάνθρωπος που επέστρεψα...Αρχίζω και νιώθω καλύτερα.
Την καλημέρα μου!