Παίδες, αναχωρώ για ένα δεκαήμερο ξεκούρασης, θα γράφω όποτε μπορώ, αλλιώς θα τα πούμε αρχές Αυγούστου.
Μπάαααααι!!!
Νατάσσα
Comments, texts about what is happening on TV, the arts and society. Feel free to visit, comment, agree or disagree.
Τρίτη 29 Ιουλίου 2008
Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008
ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΣΟΦΟΙ
Πόσο με εκνευρίζουν οι εκάστοτε γεροντάρες προεδροι της δημοκρατίας, που έχουν το ακαταλόγιστο, δεν πα' να μην έχουν υπάρξει πραγματικά σημαντικοί, να υπήρξαν ημιαποτυχημένοι, λύσεις ανάγκης και άλλα συναφή, άμα εκλεγούν, σπεύδουν όλοι να προσκυνήσουν τη σοφία τους (...) και να αναγνωρίσουν χάρες, που όταν οι πρόεδροι ήταν πολιτευόμενοι ή άλλο τι, ουδείς έβλεπε επάνω τους.
Ο νυν πρόεδρος το 'χει παρακάνει με τις νουθεσίες. Είναι και παλιό πασόκ, εκείνο το φρικαλέο του Ανδρέα, και το 'χει δει σοβαρός πολιτικός στα σοφά στερνά του. Μιλάει σαν παραπολιτική στήλη, είναι και μονίμως ξυνός, λες και είναι αντιπολίτευση και τον βάλανε να συγκατοικήσει με κυβέρνηση που δεν του κάνει. Πιο ξυνισμένο γέρο δεν ξανάδαμε στη θέση αυτή. Καθώς επίσης και τόσο αβυσσαλέο γλύψιμο. Σιγά τον τρομερό πολιτικό δηλαδή που ξαφνικά παριστάνουν όλοι ότι τρέμουν την πολιτική του σοφία και τις περγαμηνές. Καμαρίλα παπανδρεική...
Ο νυν πρόεδρος το 'χει παρακάνει με τις νουθεσίες. Είναι και παλιό πασόκ, εκείνο το φρικαλέο του Ανδρέα, και το 'χει δει σοβαρός πολιτικός στα σοφά στερνά του. Μιλάει σαν παραπολιτική στήλη, είναι και μονίμως ξυνός, λες και είναι αντιπολίτευση και τον βάλανε να συγκατοικήσει με κυβέρνηση που δεν του κάνει. Πιο ξυνισμένο γέρο δεν ξανάδαμε στη θέση αυτή. Καθώς επίσης και τόσο αβυσσαλέο γλύψιμο. Σιγά τον τρομερό πολιτικό δηλαδή που ξαφνικά παριστάνουν όλοι ότι τρέμουν την πολιτική του σοφία και τις περγαμηνές. Καμαρίλα παπανδρεική...
Τρίτη 22 Ιουλίου 2008
Ο ΚΡΕΤΙΝΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008
ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΜΑ...;
Από τα αρχεί(δ)ια του Φόρειν Όφις και το σημερινό ποστ.
(Εντωμεταξύ ενός λεπτού γέλιο για το γάιδαρο της σημερινής μέρας, που έλαβε το αυτοκόλλητο το σωστό, καθότι πάρκαρε όπου του γούσταρε, με πινακίδες ΙΗΤ7191. Τον παραδίδω ίνα σταυρωθεί ο γελοίος, διότι είχε κλείσει με το ρημάδι του το μοναδικό άνοιγμα του πεζοδρομίου στη Βασ. Αλεξάνδρου, προς το Κάραβελ, αλλά από την απέναντι πλευρά, πλησίον της Μιχαλακοπούλου.)
Η Ν.Χ. λοιπόν, μου εκμυστηρεύθηκε ότι έχει δει πλείστες όσες φορές μέρη -μια φορά και πολύ μεγάλο μέρος- κειμένων της σε αρθρίδια "συναδέλφων" της. Ευτυχώς που τα γραπτά μένουν, και κατά τη μέθοδο της ελληνικής -αλλά και της ξένης αστυνομίας- έχει έναν ωραίο φάκελλο με τις κλοπές. Δεν είναι αστείο, είναι κάπως σαν να γυρνάς σπίτι σου και να τα βρίσκεις μαντάρα απ' τους κλέφτες. Είναι άθλιο γιατί κάποιος βουτάει κάτι, προφανώς απαξιώνοντας το πνευματικό δημιούργημα ενός άλλου, τη γνώση και τη δουλειά και την αγάπη -του άλλου- για το αντικείμενό του.
Μια από τις κλοπές είναι και λιγάκι ανέκδοτο, οπότε την αφηγούμαι:
Στη σχολή που δίδασκε θεωρία η Ν.Χ. υπήρχε και ένα προπαρασκευαστικό το λεγόμενο, τμήμα, που έκανε όμως μόνο πρακτικά μαθήματα για τις εξετάσεις της επόμεης χρονιάς. Κάποια στιγμή, η δασκάλα του μπαλέτου, θέλοντας να δει και τι άλλες δυνατότητες είχαν τα υποψήφια όντα, τους έβαλε μια γραπτή εργασία, να γράψουν κάτι για ένα έργο του μπαλέτου, ιστορικά και ερμηνευτικά, αλλά απλά, κι συγκεκριμένα τη Ζιζέλ.
Εντελώς τυχαία, αχ! τι σου είναι το τυχαίο, σώζεται κόσμος μ' αυτό, έπινε καφέ στο σαλόνι των καθηγητών η Ν.Χ., και μπάινει η δασκάλα του μπαλέτου. Μετά από διάφορες σαχλαμάρες, της λέει, "ξέρεις, έβαλα μια εργασία, μπλα μπλα μπλα, και τα αποτελέσματα είναι τουλάχιστον απογοητευτικά. ΕΚΤΟΣ, εκτός το τονίζω, από μια, η οποία είναι δομημένη, με επιχειρήματα, και δείχνει τεράστια ωριμότητα. και να σου πω κάτι; Στο τελευταίο μέρος δάκρυσα, είναι πολύ συγκινητικό και ωραία γραμμένο."
"Μπορώ να τη δω; Αν είναι έτσι, μ' ενδιαφέρει πολύ. Θέλω να δω ποιό παιδί την έγραψε."
"Κοίτα, είναι λίγο μεγαλύτερος αυτός ο υποψήφιος από τους άλλους, αλλά του δίνουμε μια ευκαιρία, ίσως γι' αυτό να είναι και τόσο διαφορετική η εργασία του."
"Καλά ρε παιδί μου, δεν έχω ρατσισμό αν είναι μεγαλύτερος, δώσε μου την εργασία να ρίξω μια ματιά..."
Την πήρε την εργασία, και άρχισε να τη διαβάζει.
Και καθώς της διάβαζε, κάτι της θύμισε.
Και καθώς της θύμισε, έγινε μπλε, πράσινη, κόκκινη και μετά ροζ με πράσινες βούλες.
Και μετά γέλασε.
Και μετά ήθελε να κλάψει.
Και μετά θύμωσε πάαααααρα πολύ. Αλλά δε μίλησε, το έφτασε μέχρι το τέλος.
Οπότε και λέει στη δασκάλα:
"Σ' αυχαριστώ για τα καλά σου λόγια Μ. μου, πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Βεβαίως επειδή αυτό το κείμενο ήταν παραγγελία για το Μέγαρο Μουσικής, πληρώθηκε και καλά, οπότε έχει βγάλει και τον κόπο του. πάντως, να 'σαι καλά για όσα είπες. Τώρα μηδένισέ τον, ή/και δίωξ' τον για να μην του πάρει ο διάολος τον πατέρα."
Αφού η Μ. έμεινε κόκκαλο, και ντράπηκε και προσβλήθηκε, ετεροχρονισμένα, για την απάτη, παρακάλεσε να του δοθεί μια ευκαιρία.
Το εν λόγω ελληνικό καμάρι, πέτυχε στις εισαγωγικές. Και έφτασε στο α' έτος. Και συναντήθηκε με τη φίλη. Που περίμενε την απολογία του. Που δεν ερχόταν. Μάλιστα το παλουκάρι έβγαζε και γλώσσα. Είχε και απαιτήσεις, αν και μετριότατος, για βαθμό. Και πώς ήρθε το πράγμα, και τον κάλεσε σε απολογία η Ν.Χ. -δεν λέω όλες τις λεπτομέρειες.
Και κάθεται απέναντι, και λέει "τι με θέλετε;"
"Να συζητήσουμε για μια ωραία εργασία με θέμα τη Ζιζέλ".
Κόκκινος.
"Ξέρετε...είχαμε την εργασία, δούλευα και δεν είχα χρόνο, χρειαζόμουν μια λύση, βρήκα το κείμενό σας και μου έκανε (!!!), οπότε σώθηκα. Ξέρετε περνούσα φάση τότε" (α παπα, τι άθλιο κλισέ!)
"Και γιατί δεν μου τηλεφώνησες να ζητήσεις βοήθεια, γιατί δεν πήρες μικρά μέρη αναφέροντας την πηγή, αλλά το πήρες ολόκληρο;"
"Γιατί δεν είχα χρόνο για τέτοια (!!!)"
Εντωμεταξύ ο λεβέντης είχε τσαντιστεί και το 'ριξε στο γλύψιμο, για να τελειώνει μια διαδικασία που τη θεωρούσε κουραστική, ένα ξαφνικό πρόβλημα που θα ήθελε να κάνει μαύρο στο ξύλο όποιον του το δημιούργησε.
'Έχεις να πεις κάτι; Ξέρεις ότι σύμφωνα με τον κανονισμό μπορώ να ζητήσω την εκδίωξή σου;"
"Μα γιατί; Τι έκανα; Για ένα τέτοιο πράγμα; Εγώ ξέρετε είχα ανάγκη μπλα μπλα μπλα..."
Δε θα κουράσω με λεπτομέρειες. Ο λεβέντης έφυγε εντέλει γιατί ήταν ένα απείθαρχο ντουβάρι. Θα μου πείτε εδώ κλέβουν οι καθηγητές πανεπιστημίου, οι συνάδελφοι και πολλοί άλλοι. Ο ελεεινός αυτός γάιδαρος απλά βιάστηκε να ακολουθήσει την πεπατημένη...
(Εντωμεταξύ ενός λεπτού γέλιο για το γάιδαρο της σημερινής μέρας, που έλαβε το αυτοκόλλητο το σωστό, καθότι πάρκαρε όπου του γούσταρε, με πινακίδες ΙΗΤ7191. Τον παραδίδω ίνα σταυρωθεί ο γελοίος, διότι είχε κλείσει με το ρημάδι του το μοναδικό άνοιγμα του πεζοδρομίου στη Βασ. Αλεξάνδρου, προς το Κάραβελ, αλλά από την απέναντι πλευρά, πλησίον της Μιχαλακοπούλου.)
Η Ν.Χ. λοιπόν, μου εκμυστηρεύθηκε ότι έχει δει πλείστες όσες φορές μέρη -μια φορά και πολύ μεγάλο μέρος- κειμένων της σε αρθρίδια "συναδέλφων" της. Ευτυχώς που τα γραπτά μένουν, και κατά τη μέθοδο της ελληνικής -αλλά και της ξένης αστυνομίας- έχει έναν ωραίο φάκελλο με τις κλοπές. Δεν είναι αστείο, είναι κάπως σαν να γυρνάς σπίτι σου και να τα βρίσκεις μαντάρα απ' τους κλέφτες. Είναι άθλιο γιατί κάποιος βουτάει κάτι, προφανώς απαξιώνοντας το πνευματικό δημιούργημα ενός άλλου, τη γνώση και τη δουλειά και την αγάπη -του άλλου- για το αντικείμενό του.
Μια από τις κλοπές είναι και λιγάκι ανέκδοτο, οπότε την αφηγούμαι:
Στη σχολή που δίδασκε θεωρία η Ν.Χ. υπήρχε και ένα προπαρασκευαστικό το λεγόμενο, τμήμα, που έκανε όμως μόνο πρακτικά μαθήματα για τις εξετάσεις της επόμεης χρονιάς. Κάποια στιγμή, η δασκάλα του μπαλέτου, θέλοντας να δει και τι άλλες δυνατότητες είχαν τα υποψήφια όντα, τους έβαλε μια γραπτή εργασία, να γράψουν κάτι για ένα έργο του μπαλέτου, ιστορικά και ερμηνευτικά, αλλά απλά, κι συγκεκριμένα τη Ζιζέλ.
Εντελώς τυχαία, αχ! τι σου είναι το τυχαίο, σώζεται κόσμος μ' αυτό, έπινε καφέ στο σαλόνι των καθηγητών η Ν.Χ., και μπάινει η δασκάλα του μπαλέτου. Μετά από διάφορες σαχλαμάρες, της λέει, "ξέρεις, έβαλα μια εργασία, μπλα μπλα μπλα, και τα αποτελέσματα είναι τουλάχιστον απογοητευτικά. ΕΚΤΟΣ, εκτός το τονίζω, από μια, η οποία είναι δομημένη, με επιχειρήματα, και δείχνει τεράστια ωριμότητα. και να σου πω κάτι; Στο τελευταίο μέρος δάκρυσα, είναι πολύ συγκινητικό και ωραία γραμμένο."
"Μπορώ να τη δω; Αν είναι έτσι, μ' ενδιαφέρει πολύ. Θέλω να δω ποιό παιδί την έγραψε."
"Κοίτα, είναι λίγο μεγαλύτερος αυτός ο υποψήφιος από τους άλλους, αλλά του δίνουμε μια ευκαιρία, ίσως γι' αυτό να είναι και τόσο διαφορετική η εργασία του."
"Καλά ρε παιδί μου, δεν έχω ρατσισμό αν είναι μεγαλύτερος, δώσε μου την εργασία να ρίξω μια ματιά..."
Την πήρε την εργασία, και άρχισε να τη διαβάζει.
Και καθώς της διάβαζε, κάτι της θύμισε.
Και καθώς της θύμισε, έγινε μπλε, πράσινη, κόκκινη και μετά ροζ με πράσινες βούλες.
Και μετά γέλασε.
Και μετά ήθελε να κλάψει.
Και μετά θύμωσε πάαααααρα πολύ. Αλλά δε μίλησε, το έφτασε μέχρι το τέλος.
Οπότε και λέει στη δασκάλα:
"Σ' αυχαριστώ για τα καλά σου λόγια Μ. μου, πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Βεβαίως επειδή αυτό το κείμενο ήταν παραγγελία για το Μέγαρο Μουσικής, πληρώθηκε και καλά, οπότε έχει βγάλει και τον κόπο του. πάντως, να 'σαι καλά για όσα είπες. Τώρα μηδένισέ τον, ή/και δίωξ' τον για να μην του πάρει ο διάολος τον πατέρα."
Αφού η Μ. έμεινε κόκκαλο, και ντράπηκε και προσβλήθηκε, ετεροχρονισμένα, για την απάτη, παρακάλεσε να του δοθεί μια ευκαιρία.
Το εν λόγω ελληνικό καμάρι, πέτυχε στις εισαγωγικές. Και έφτασε στο α' έτος. Και συναντήθηκε με τη φίλη. Που περίμενε την απολογία του. Που δεν ερχόταν. Μάλιστα το παλουκάρι έβγαζε και γλώσσα. Είχε και απαιτήσεις, αν και μετριότατος, για βαθμό. Και πώς ήρθε το πράγμα, και τον κάλεσε σε απολογία η Ν.Χ. -δεν λέω όλες τις λεπτομέρειες.
Και κάθεται απέναντι, και λέει "τι με θέλετε;"
"Να συζητήσουμε για μια ωραία εργασία με θέμα τη Ζιζέλ".
Κόκκινος.
"Ξέρετε...είχαμε την εργασία, δούλευα και δεν είχα χρόνο, χρειαζόμουν μια λύση, βρήκα το κείμενό σας και μου έκανε (!!!), οπότε σώθηκα. Ξέρετε περνούσα φάση τότε" (α παπα, τι άθλιο κλισέ!)
"Και γιατί δεν μου τηλεφώνησες να ζητήσεις βοήθεια, γιατί δεν πήρες μικρά μέρη αναφέροντας την πηγή, αλλά το πήρες ολόκληρο;"
"Γιατί δεν είχα χρόνο για τέτοια (!!!)"
Εντωμεταξύ ο λεβέντης είχε τσαντιστεί και το 'ριξε στο γλύψιμο, για να τελειώνει μια διαδικασία που τη θεωρούσε κουραστική, ένα ξαφνικό πρόβλημα που θα ήθελε να κάνει μαύρο στο ξύλο όποιον του το δημιούργησε.
'Έχεις να πεις κάτι; Ξέρεις ότι σύμφωνα με τον κανονισμό μπορώ να ζητήσω την εκδίωξή σου;"
"Μα γιατί; Τι έκανα; Για ένα τέτοιο πράγμα; Εγώ ξέρετε είχα ανάγκη μπλα μπλα μπλα..."
Δε θα κουράσω με λεπτομέρειες. Ο λεβέντης έφυγε εντέλει γιατί ήταν ένα απείθαρχο ντουβάρι. Θα μου πείτε εδώ κλέβουν οι καθηγητές πανεπιστημίου, οι συνάδελφοι και πολλοί άλλοι. Ο ελεεινός αυτός γάιδαρος απλά βιάστηκε να ακολουθήσει την πεπατημένη...
Σάββατο 19 Ιουλίου 2008
ΚΛΕΒΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ (επαγγελματικά)
Μια και πέρασαν 40 χρόνια, το Φόρειν Όφις (ο γνωστός και φαμακερός όφις), ανοίγει άλλο ένα κεφάλαιο καλλιτεχνικής εμπειρίας. Και όχι μόνο...Η έρευνά μας, ακουμπάει κι άλλα επαγγέλματα. Πλησιάσαμε την κ. Ν.Χ. και μας είπε μια εμπειρία της από τον εργασιακό χώρο.
Ήτανε λέει 15 χρόνια πριν, σε περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας, το οποίον άρτι αφιχθείς και εργένης η κοπέλα από Λόντρες, Παρίσια, Βουδαπέστες, είπε να αποκατασταθεί επαγγελματικώς. Έφτιαξε τα Βιογραφικά της, πήρε βαθιά ανάσα, ξαναμουρμούρισε τις απαντήσεις εκτάκτου ανάγκης-καλέσατε 112, άμα τη στριμώξει ο μπόσης, και πήρε σβάρνα να χτυπάει πόρτες. Το οποίον δεν είναι και κυριολεκτικόν, αλλά λέμε. Πήρε, λόγω που της άρεσε το δημοσιογραφικόν -ας πούμε- λειτούργημα, ορισμένα περιοδικά, καταρχήν, να δει αν υπάρχει κενή θέση γι' αυτό που την ενδιέφερε, και αρχίνισε τα τηλέφωνα.
Σ' ένα μαγαζί της απαντήξανε, ελάτε και ψάχναμε ένα κορόιδο να μας γράψει κατιτίς. Συμπαθητικά πλερώνανε, μπράβο της είπανε, όλα καλά. Βαρεί κάτι μέρες αργότερα από την αρθροπαράδοση το τελέφωνο, και της λένε παίρνεις εσύ τη θέση τάδε, η προηγούμενη απαρατήθηκε -για λόγους που δεν είναι της παρούσης (ούτε και της απούσης).
-Θα με προσλάβετε με ωράριο;
-Όχι, καθότι δύσκολον, και οι καιροί, και η οικονομία την σήμερον, με το κομμάτι...
Άειντε με το κομμάτι και σιχτίρ θα δούμε. (Δεν πήγαινε κι αυτή μέρα-παραμέρα να πίνει καφέ και να θαυμάζει τη διευθύντρια; Θα είχε χιλιοδιοριστεί, μα το Θεό!!!)
Μια μέρα λοιπόν, επειδή ήθελε να κάνει και όνομα με το σπαθί της κι όχι με το μ...ί της, πρότεινε κάτι θέματα. Ένα απ' αυτά ενδιέφερε την επικεφαλίδα του πολιτιστικού, της λέει λοιπόν, όρμα και κάν' το και θα σε ποστηρίξω να μπει.
Το φτιάχνει λοιπόν στην εντέλεια, όλα ωραία, αλλά ο πιο επικεφαλίδος διευθυντής τσίνισε, είπε όχι τώρα, αργότερα, και να φάει από πληρωμή τα ποδάρια της η συγγραφέας. "Ά και πείτε της κι ένα μεγάλο μπράβο, ένεκα ο ηρωισμός...μπλα μπλα...η πατρίς...μπλα μπλα..." Είπε να γαμοσταυρίσει η Ν.Χ., αλλά δεν το 'κανε, σάματις όμως δεν έκρυβε και καλά το αίστημα, γιατί διορισμό δεν πήρε ποτές. Τελοσπάντων, είχε τύχει να μιλήσει για το άρθρο, εντελώς έξω από τη συνήθη και μόνιμη πρακτική της, με έναν από τους συνεντευξιασμένους καλλιτέχνες, κι επειδή ξυνότανε και ήτανε στις καλές της, είπε να του διαβάσει και αποσπάσματα -που δεν το 'χε κάνει ποτέ ούτε και το ξανάκανε. Άλλά ευτυχώς που το 'κανε τότε.
Εντωμεταξύ, πάει στο άντρο του περιοδικού και λέει στην επικεφαλίδα, "περικαλώ μου δίνετε τον άρθρο, καθότι μου λείπει;" "Ναι" λέει η άλλη, ανεξιχνιάστως μέχρι σήμερα αν υπήρξε ειλικρινής, και ψάχνει, ψάχνει, ψάχνει σε συρτάρια και σε αυλές, τίποτας το άρθρο. Της λέει λοιπόν, "δεν το βρίσκω, αλλά είμαι σίγουρη ότι το είχα στο συρτάρι μου, δεν ξέρω τι έγινε, ίσως το πήρε κάποιος να του ρίξει μια ματιά, αν και απίθανο μου φαίνεται, άμα το βρω θα σε πάρω τηλέφωνο." "ΟΚ."
Καμμιά βδομάδα αργότερα κι ενώ έξυνε ότι ήταν για ξύσιμο η Ν.Χ., χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ο καλλιτέχνης που είχε ακούσει πώς θα γινόταν το άρθρο, και του είχε καλαρέσει. "Να σου πω...", της λέει. "Πήρες εφημερίδα σήμερα;" 'Όχι!" "Να πάρεις, αλλά όχι όποια κι όποια χρυσό μου, την Καθημερινή να πάρεις." "Αφού εγώ δεν παίρνω Καθημερινή ρε συ..." "Σήμερα θα πάρεις, και πάρε και τρία υπογλώσσια πριν την ανοίξεις στη σελίδα 17, διότι θα σου 'ρθει ζντούφος." "Κλείσε και τα λέμε!" Παίρνει η Ν. την Καθημερινή λοιπόν, και να 'σου ίδιο κι απαράλλαχτο το άρθρο, αλλά με άλλη υπογραφή. Η μπαμπόγρια που το 'κλεψε από τα πλέον άσχημα και ατάλαντα σκατά, δεν είχε νοιαστεί ούτε τη σειρά να αλλάξει. Πού το βρήκε; Μα ήταν στο ίδιο γραφείο με την επικεφαλίδα του πολιτιστικού του περιοδικού...
Ξανά συζήτηση με τον καλλιτέχνη στο τηλέφωνο, που δεν ήθελε να μπλεχτεί σε τίποτα, καθότι στο ξεκίνημα και τα ζύγιασε ότι η άλλη, τη στιγμή εκείνη, ήταν πιο του συμφέροντός του, οπότε κήρυξε το "ειρήνη υμίν και ό γέγονε γέγονε." I don't think so.
Δεν θα πω περισσότερα εκτός από ένα συμβάν με την εν λόγω μουνοπανίδου: η κλέφτρα κρυβόταν και δεν κοίταζε την Ν.Χ. στα μάτια όποτε συναντιόντουσαν, (και χέστηκε ο Πολύδωρας, αλλά σήμαινε ενοχή, γι' αυτό έχει αξία), και μετά από κάποια χρόνια, έβαζε να τη συστήσουν στην Ν.Χ. κοινοί γνωστοί. Η οποία κάθε, μα κάθε φορά την κοίταζε με απορία και της έλεγε "Γνωριστήκαμε; Μμμμ...Για να το λέτε...Αλλά εγώ δεν σας ξέρω, δεν σας θυμάμαι. Και φυσιογνωμίες δεν ξεχνώ ποτέ, αν ήξερα ποιά είστε θα σας θυμόμουν οπωσδήποτε..."
Το ίδιο άθυρμα, είχε το θράσος να υπογράφει με άλλη ιδιότητα από την υποτιθέμενη της ειδικότητάς της για να παίρνει τζάμπα προσκλήσεις και να γράφει και για τομείς όπου έχει μαύρα μεσάνυχτα.
Αλλά οι περισσότεροι κριτικοί δεν είναι έτσι στην Ελλάδα; Αυτοδίδακτοι τεμπέληδες, ανεπάγγελτα όρνεα χωρίς διάθεση να δουλέψουν, που έκαναν επάγγελμα αυτό που νόμιζαν ευκολία τους. Το λέω εγώ, που είμαι κριτικός και το επέλεξα, αφήνοντας κάτι άλλο. Αλλά είναι άξιοι των "πελατών" τους, αν θυμάστε και το προ-προηγούμενο ποστ (με τις επιχορηγήσεις), που ενίοτε είναι πελάτες κανονικοί, και το απολαμβάνουν και οι δυο πλευρές. Κι ας λένε...Κι ας σκίζουν τα ιμάτιά τους αμφότεροι...Μιλώ εκ πείρας 15 ετούς...
Ήτανε λέει 15 χρόνια πριν, σε περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας, το οποίον άρτι αφιχθείς και εργένης η κοπέλα από Λόντρες, Παρίσια, Βουδαπέστες, είπε να αποκατασταθεί επαγγελματικώς. Έφτιαξε τα Βιογραφικά της, πήρε βαθιά ανάσα, ξαναμουρμούρισε τις απαντήσεις εκτάκτου ανάγκης-καλέσατε 112, άμα τη στριμώξει ο μπόσης, και πήρε σβάρνα να χτυπάει πόρτες. Το οποίον δεν είναι και κυριολεκτικόν, αλλά λέμε. Πήρε, λόγω που της άρεσε το δημοσιογραφικόν -ας πούμε- λειτούργημα, ορισμένα περιοδικά, καταρχήν, να δει αν υπάρχει κενή θέση γι' αυτό που την ενδιέφερε, και αρχίνισε τα τηλέφωνα.
Σ' ένα μαγαζί της απαντήξανε, ελάτε και ψάχναμε ένα κορόιδο να μας γράψει κατιτίς. Συμπαθητικά πλερώνανε, μπράβο της είπανε, όλα καλά. Βαρεί κάτι μέρες αργότερα από την αρθροπαράδοση το τελέφωνο, και της λένε παίρνεις εσύ τη θέση τάδε, η προηγούμενη απαρατήθηκε -για λόγους που δεν είναι της παρούσης (ούτε και της απούσης).
-Θα με προσλάβετε με ωράριο;
-Όχι, καθότι δύσκολον, και οι καιροί, και η οικονομία την σήμερον, με το κομμάτι...
Άειντε με το κομμάτι και σιχτίρ θα δούμε. (Δεν πήγαινε κι αυτή μέρα-παραμέρα να πίνει καφέ και να θαυμάζει τη διευθύντρια; Θα είχε χιλιοδιοριστεί, μα το Θεό!!!)
Μια μέρα λοιπόν, επειδή ήθελε να κάνει και όνομα με το σπαθί της κι όχι με το μ...ί της, πρότεινε κάτι θέματα. Ένα απ' αυτά ενδιέφερε την επικεφαλίδα του πολιτιστικού, της λέει λοιπόν, όρμα και κάν' το και θα σε ποστηρίξω να μπει.
Το φτιάχνει λοιπόν στην εντέλεια, όλα ωραία, αλλά ο πιο επικεφαλίδος διευθυντής τσίνισε, είπε όχι τώρα, αργότερα, και να φάει από πληρωμή τα ποδάρια της η συγγραφέας. "Ά και πείτε της κι ένα μεγάλο μπράβο, ένεκα ο ηρωισμός...μπλα μπλα...η πατρίς...μπλα μπλα..." Είπε να γαμοσταυρίσει η Ν.Χ., αλλά δεν το 'κανε, σάματις όμως δεν έκρυβε και καλά το αίστημα, γιατί διορισμό δεν πήρε ποτές. Τελοσπάντων, είχε τύχει να μιλήσει για το άρθρο, εντελώς έξω από τη συνήθη και μόνιμη πρακτική της, με έναν από τους συνεντευξιασμένους καλλιτέχνες, κι επειδή ξυνότανε και ήτανε στις καλές της, είπε να του διαβάσει και αποσπάσματα -που δεν το 'χε κάνει ποτέ ούτε και το ξανάκανε. Άλλά ευτυχώς που το 'κανε τότε.
Εντωμεταξύ, πάει στο άντρο του περιοδικού και λέει στην επικεφαλίδα, "περικαλώ μου δίνετε τον άρθρο, καθότι μου λείπει;" "Ναι" λέει η άλλη, ανεξιχνιάστως μέχρι σήμερα αν υπήρξε ειλικρινής, και ψάχνει, ψάχνει, ψάχνει σε συρτάρια και σε αυλές, τίποτας το άρθρο. Της λέει λοιπόν, "δεν το βρίσκω, αλλά είμαι σίγουρη ότι το είχα στο συρτάρι μου, δεν ξέρω τι έγινε, ίσως το πήρε κάποιος να του ρίξει μια ματιά, αν και απίθανο μου φαίνεται, άμα το βρω θα σε πάρω τηλέφωνο." "ΟΚ."
Καμμιά βδομάδα αργότερα κι ενώ έξυνε ότι ήταν για ξύσιμο η Ν.Χ., χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ο καλλιτέχνης που είχε ακούσει πώς θα γινόταν το άρθρο, και του είχε καλαρέσει. "Να σου πω...", της λέει. "Πήρες εφημερίδα σήμερα;" 'Όχι!" "Να πάρεις, αλλά όχι όποια κι όποια χρυσό μου, την Καθημερινή να πάρεις." "Αφού εγώ δεν παίρνω Καθημερινή ρε συ..." "Σήμερα θα πάρεις, και πάρε και τρία υπογλώσσια πριν την ανοίξεις στη σελίδα 17, διότι θα σου 'ρθει ζντούφος." "Κλείσε και τα λέμε!" Παίρνει η Ν. την Καθημερινή λοιπόν, και να 'σου ίδιο κι απαράλλαχτο το άρθρο, αλλά με άλλη υπογραφή. Η μπαμπόγρια που το 'κλεψε από τα πλέον άσχημα και ατάλαντα σκατά, δεν είχε νοιαστεί ούτε τη σειρά να αλλάξει. Πού το βρήκε; Μα ήταν στο ίδιο γραφείο με την επικεφαλίδα του πολιτιστικού του περιοδικού...
Ξανά συζήτηση με τον καλλιτέχνη στο τηλέφωνο, που δεν ήθελε να μπλεχτεί σε τίποτα, καθότι στο ξεκίνημα και τα ζύγιασε ότι η άλλη, τη στιγμή εκείνη, ήταν πιο του συμφέροντός του, οπότε κήρυξε το "ειρήνη υμίν και ό γέγονε γέγονε." I don't think so.
Δεν θα πω περισσότερα εκτός από ένα συμβάν με την εν λόγω μουνοπανίδου: η κλέφτρα κρυβόταν και δεν κοίταζε την Ν.Χ. στα μάτια όποτε συναντιόντουσαν, (και χέστηκε ο Πολύδωρας, αλλά σήμαινε ενοχή, γι' αυτό έχει αξία), και μετά από κάποια χρόνια, έβαζε να τη συστήσουν στην Ν.Χ. κοινοί γνωστοί. Η οποία κάθε, μα κάθε φορά την κοίταζε με απορία και της έλεγε "Γνωριστήκαμε; Μμμμ...Για να το λέτε...Αλλά εγώ δεν σας ξέρω, δεν σας θυμάμαι. Και φυσιογνωμίες δεν ξεχνώ ποτέ, αν ήξερα ποιά είστε θα σας θυμόμουν οπωσδήποτε..."
Το ίδιο άθυρμα, είχε το θράσος να υπογράφει με άλλη ιδιότητα από την υποτιθέμενη της ειδικότητάς της για να παίρνει τζάμπα προσκλήσεις και να γράφει και για τομείς όπου έχει μαύρα μεσάνυχτα.
Αλλά οι περισσότεροι κριτικοί δεν είναι έτσι στην Ελλάδα; Αυτοδίδακτοι τεμπέληδες, ανεπάγγελτα όρνεα χωρίς διάθεση να δουλέψουν, που έκαναν επάγγελμα αυτό που νόμιζαν ευκολία τους. Το λέω εγώ, που είμαι κριτικός και το επέλεξα, αφήνοντας κάτι άλλο. Αλλά είναι άξιοι των "πελατών" τους, αν θυμάστε και το προ-προηγούμενο ποστ (με τις επιχορηγήσεις), που ενίοτε είναι πελάτες κανονικοί, και το απολαμβάνουν και οι δυο πλευρές. Κι ας λένε...Κι ας σκίζουν τα ιμάτιά τους αμφότεροι...Μιλώ εκ πείρας 15 ετούς...
ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ...
Τσίμα-τσίμα μπορεί να της έρθει της Αυγής η αλλαγή, ελπίζουμε να μην την ξυρίσουν Σύριζα...
Υ.Γ. Αχ, κι όταν έλεγε κανείς περί αναγκαίων αλλαγών, δώσ' του και άκουγε ά μη γύρευε μαλακίες...Τι ωραία που έρχεται αυτό το πε΄ριφημο "πλήρωμα του χρόνου..."
Υ.Γ. Αχ, κι όταν έλεγε κανείς περί αναγκαίων αλλαγών, δώσ' του και άκουγε ά μη γύρευε μαλακίες...Τι ωραία που έρχεται αυτό το πε΄ριφημο "πλήρωμα του χρόνου..."
Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧNΙΚΕΣ
Εσείς βριζόσαστε λόγω της δουλειάς σας τόσο πολύ όσο οι άνθρωποι των καλλιτεχνικών; (Μη βισατείτε να απαντήσετε, σκεφθείτε πρώτα...)
Ήμανε που λέτε στην επιτροπή επιχορηγήσεων του ΥΠΠΟ, έχουνε περάσει κάμποσα χρόνια, μπορώ να μιλήσω πλέον -σαν τα αρχεία της ΣΙΑ, που ανοίγουν μετά από 40 χρόνια...
Τελοσπάντων, Γνωμοδοτική ήταν το επίσημο όνομα αυτής της επιτροπής -λες και είχε διάθεση να έχει άλλη γνώμη, τελική, ο υπουργός, που βαριότανε και να ξυστεί και μέτραγε μέρες μέχρι να λήξει η γαμημένη η θητεία και να φύγει να πάει σπίτι του αξιοπρεπώς ή σε άλλο υπουργείο βρ' αδερφέ...
Να μην τα πολυλογώ, είχαμε νια βολά μια συνεδρίαση, και ρίχνω τον άσσο στο τραπέζι, λέω "πολλά σε λίγους"-τα ρέστα μου.
Πετιέται μια αιωνόβια από απέναντι, και λέει "δικαίωμα".
"Γιατί περικαλώ;" της λέω.
"Γιατί χγυσό μου είσαι σκληγή. Οι άλλοι τι θα κάνουν;"
"Να βρούνε μια δουλειά της προκοπής ή να πάνε για βρούβες μαντάμ. Εγώ άμα δε με πλερώνει η εφημερίδα από πού πάω και τα κόβω; Απ' το δέντρο; Κάνω άλλες πενήντα δουλειές να συμπληρώσω."
"Τα νέα παιδιά είναι σκληγά" συνέχισε η αιωνόβια.
"Ναι, ναι" σιγοντάγισαν και οι υπόλοιποι, και πάνε να δώκουνε "λίγα σε πολλούς".
"Ώπα, και αράξτε," λέω "θα γίνει εδω της πουτάνας άμα πάτε να βυθίσετε στη μιζέρια όλο τον κόσμο, να βάλετε άξιους και άχρηστους στο ίδιο σακκούλι για να κάνετε τον ελεήμονα απ' τα ψίχουλα του υπουργείου".
"Με συ..συ...συγχωρείτε," είπε ντροπαλά και με νάζι ο γραμματέας της συνεδρίασης, "να τα γράφω όλα όσα λέγονται;"
"Γράψε παιδί μου," είπε ο εκπρόσωπος της "Υπηρεσίας", και θα τα καλλωπίσουμε στο τέλος.
"Μά..μάλιστα, χαχα", έκανε ο γραμματέας πονηρά.
"Άμα θέλετε να κάνετε ελεημοσύνες, να το κάνετε, και να βοηθήσω και γω, από το φιλόπτωχον της ενορίας σας όμως, εδώ μιλάμε περί του καλύτερου για την τέχνη", συνέχισα.
Τα μέλη κοιτάχτηκαν. Ντούκου, ακούστηκε βραχνά από την άκρη του τραπεζιού.
"Λοιπόν;"
"Λοιπόν τι;"
"Θα κάνουμε καμμιά πράξη θάρρους εδώ μέσα ή μαλακίες θα αναμασάμε;"
"Μα ας μη μπεγδεύουμε το θάγος με την απεγισκεψία...Ας είμαστε συνετοί καλή μου..."
"ΜΗ με λετε καλή σας, πρώτον γιατί δεν είμαι, δεύτερον τέτοια θάρρητα δε δίνω ούτε στη μάνα μου, τρίτον, πάτε να με ρίξετε με καλοσύνες. Λοιπόν, ή το ψηφίζετε, ή γινόμαστε μπίλιες, και τα μαθαίνει κι ο κόσμος..."
Μην τα πολυλογώ βρέθηκε η χρυσή τομή: δώσε μου πέντε άχρηστους για κόψιμο επιφανών άχρηστων -προς παραδειγματισμό. Κι ο Ερρίκος ο 8ος έτσι έπραττε...Δώκαμε ραντεβού να καθαρογραφούν τ' αποτελέσματα, και να δοθούν σε μια βδομάδα για δημοσίευση, και ορκιστήκαμε να μην πούμε τίποτα σε κανέναν, καταπώς έπρεπε, ώστε η ανακοίνωση να γίνει στην ώρα της χωρίς διαρροές και ράδιο-αρβύλα.
Το βράδυ, κάθομαι να φάω μια γκουμούτσα σαλάτα να διατηρήσω τη σιλουέτα μου, και να δω και το αγαπημένο μου αστυνομικό. Ντρουν 9.20 μ.μ. χτυπάει το τηλέφωνο.
"Παρακαλώ;"
"Νατάσσα εσύ;"
"Ναι, ποιός είναι;"
"Η...Ψ."
.... (εγώ)
.... (αυτή)
............................. (εγώ)
-Έμαθα τα αποτελέσματα των επιχορηγήσεων και είμαι στους κομμένους...
-Α μπα; κυκλοφόρησε το νέο; Πολύ σέβονται το λόγο τους μερικοί.
-Λοιπόν;
-Δεν έχω να σου πω τίποτα. πρώτον για λόγους δεοντολογίας, και ουδαμώς φόβου, δεύτερον, άμα τα ξέρεις, τι ρωτάς;
-ΓΙΑΤΙ Μ' ΕΚΟΨΕΣ ΝΑΤΑΣΣΑ;
-................ (η Νατάσσα)
-Δηλαδή καλύτεροι ήταν οι άλλοι;
-Δεν θα επιχειρηματολογήσω και δεν θα σχολιάσω. Θα σου πω μόνο ότι δεν ήμουν μόνη στην επιτροπή, και να ήθελα, που το ήθελα, να σε κόψω, μόνη μου δεν θα μπορούσα να το κάνω. Κάνε υπομονή, και θα δεις στα πρακτικά ότι πήρες 4 κατά και 1 υπέρ. Κι έπειτα, κοτζάμ γυναίκα, με δουλειά και λεφτά, και κάποια ηλικία, πώς κάνεις έτσι; Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Οι επιχορηγήσεις είναι ετήσιες. Κάνε του χρόνου αίτηση και έργο, και όλα μπορούν να ανατραπούν. Άντε καληνύχτα τώρ...
-Τι θα κάνω τώρα; Τι θα πω στους φίλους μου;
-;;;;;;;; (εγώ)
-Τι θα πω που κόπηκα απ' τις επιχορηγήσεις; Θα σκεφτούν ότι δεν είμαι καλλιτέχνης.
-Αααααα μάλιστα. Λοιπόν το μόνο που μπορώ να πω, είναι να αλλάξεις φίλους ή να μην κουβεντιάζεις μαζί τους τα προσωπικά σου.
-Πώς το λες αυτό; Γιατί μου το 'κανες αυτό; (με μυξόκλαμα)
-Δεν σου έκανα τίποτα, Καλην...
-Γιατί εμένα; Γιατί δεν σου αρέσει η δουλειά μου...;
-Άκου, επειδή πάει δέκα, με έχεις πάρει σπίτι μου, και φέρεσαι out of line θα κάνουμε κάτι άλλο. Θα είμαι ευγενική, αλλά έχεις πέντε λεπτά από τώρα να πεις ότι θες, να κλάψεις, να φωνάξεις, δεν θα απαντήσω. Μετά το πεντάλεπτο, θα κλείσω το τηλέφωνο. Ο χρόνος μετράει από τώρα!
-Μα...εγώ...ποτέ δεν το 'χω κάνει αυτό, ποτέ δεν έχω διαμαρτυρηθεί, ούτε παίρνω τους ανθρώπους στα σπίτια τους...απλώς...δηλαδή...ήθελα...η αδικία...μα...συγγνώμη.
Κλικ.
Κλικ.
Κάτσε να πω κι ένα κλισέ, απ' τα πιο ξεφτιλισμένα, τώρα, για επιμύθιο: οι πιο απίστευτες ιστορίες είναι οι αληθινές.
Ήμανε που λέτε στην επιτροπή επιχορηγήσεων του ΥΠΠΟ, έχουνε περάσει κάμποσα χρόνια, μπορώ να μιλήσω πλέον -σαν τα αρχεία της ΣΙΑ, που ανοίγουν μετά από 40 χρόνια...
Τελοσπάντων, Γνωμοδοτική ήταν το επίσημο όνομα αυτής της επιτροπής -λες και είχε διάθεση να έχει άλλη γνώμη, τελική, ο υπουργός, που βαριότανε και να ξυστεί και μέτραγε μέρες μέχρι να λήξει η γαμημένη η θητεία και να φύγει να πάει σπίτι του αξιοπρεπώς ή σε άλλο υπουργείο βρ' αδερφέ...
Να μην τα πολυλογώ, είχαμε νια βολά μια συνεδρίαση, και ρίχνω τον άσσο στο τραπέζι, λέω "πολλά σε λίγους"-τα ρέστα μου.
Πετιέται μια αιωνόβια από απέναντι, και λέει "δικαίωμα".
"Γιατί περικαλώ;" της λέω.
"Γιατί χγυσό μου είσαι σκληγή. Οι άλλοι τι θα κάνουν;"
"Να βρούνε μια δουλειά της προκοπής ή να πάνε για βρούβες μαντάμ. Εγώ άμα δε με πλερώνει η εφημερίδα από πού πάω και τα κόβω; Απ' το δέντρο; Κάνω άλλες πενήντα δουλειές να συμπληρώσω."
"Τα νέα παιδιά είναι σκληγά" συνέχισε η αιωνόβια.
"Ναι, ναι" σιγοντάγισαν και οι υπόλοιποι, και πάνε να δώκουνε "λίγα σε πολλούς".
"Ώπα, και αράξτε," λέω "θα γίνει εδω της πουτάνας άμα πάτε να βυθίσετε στη μιζέρια όλο τον κόσμο, να βάλετε άξιους και άχρηστους στο ίδιο σακκούλι για να κάνετε τον ελεήμονα απ' τα ψίχουλα του υπουργείου".
"Με συ..συ...συγχωρείτε," είπε ντροπαλά και με νάζι ο γραμματέας της συνεδρίασης, "να τα γράφω όλα όσα λέγονται;"
"Γράψε παιδί μου," είπε ο εκπρόσωπος της "Υπηρεσίας", και θα τα καλλωπίσουμε στο τέλος.
"Μά..μάλιστα, χαχα", έκανε ο γραμματέας πονηρά.
"Άμα θέλετε να κάνετε ελεημοσύνες, να το κάνετε, και να βοηθήσω και γω, από το φιλόπτωχον της ενορίας σας όμως, εδώ μιλάμε περί του καλύτερου για την τέχνη", συνέχισα.
Τα μέλη κοιτάχτηκαν. Ντούκου, ακούστηκε βραχνά από την άκρη του τραπεζιού.
"Λοιπόν;"
"Λοιπόν τι;"
"Θα κάνουμε καμμιά πράξη θάρρους εδώ μέσα ή μαλακίες θα αναμασάμε;"
"Μα ας μη μπεγδεύουμε το θάγος με την απεγισκεψία...Ας είμαστε συνετοί καλή μου..."
"ΜΗ με λετε καλή σας, πρώτον γιατί δεν είμαι, δεύτερον τέτοια θάρρητα δε δίνω ούτε στη μάνα μου, τρίτον, πάτε να με ρίξετε με καλοσύνες. Λοιπόν, ή το ψηφίζετε, ή γινόμαστε μπίλιες, και τα μαθαίνει κι ο κόσμος..."
Μην τα πολυλογώ βρέθηκε η χρυσή τομή: δώσε μου πέντε άχρηστους για κόψιμο επιφανών άχρηστων -προς παραδειγματισμό. Κι ο Ερρίκος ο 8ος έτσι έπραττε...Δώκαμε ραντεβού να καθαρογραφούν τ' αποτελέσματα, και να δοθούν σε μια βδομάδα για δημοσίευση, και ορκιστήκαμε να μην πούμε τίποτα σε κανέναν, καταπώς έπρεπε, ώστε η ανακοίνωση να γίνει στην ώρα της χωρίς διαρροές και ράδιο-αρβύλα.
Το βράδυ, κάθομαι να φάω μια γκουμούτσα σαλάτα να διατηρήσω τη σιλουέτα μου, και να δω και το αγαπημένο μου αστυνομικό. Ντρουν 9.20 μ.μ. χτυπάει το τηλέφωνο.
"Παρακαλώ;"
"Νατάσσα εσύ;"
"Ναι, ποιός είναι;"
"Η...Ψ."
.... (εγώ)
.... (αυτή)
............................. (εγώ)
-Έμαθα τα αποτελέσματα των επιχορηγήσεων και είμαι στους κομμένους...
-Α μπα; κυκλοφόρησε το νέο; Πολύ σέβονται το λόγο τους μερικοί.
-Λοιπόν;
-Δεν έχω να σου πω τίποτα. πρώτον για λόγους δεοντολογίας, και ουδαμώς φόβου, δεύτερον, άμα τα ξέρεις, τι ρωτάς;
-ΓΙΑΤΙ Μ' ΕΚΟΨΕΣ ΝΑΤΑΣΣΑ;
-................ (η Νατάσσα)
-Δηλαδή καλύτεροι ήταν οι άλλοι;
-Δεν θα επιχειρηματολογήσω και δεν θα σχολιάσω. Θα σου πω μόνο ότι δεν ήμουν μόνη στην επιτροπή, και να ήθελα, που το ήθελα, να σε κόψω, μόνη μου δεν θα μπορούσα να το κάνω. Κάνε υπομονή, και θα δεις στα πρακτικά ότι πήρες 4 κατά και 1 υπέρ. Κι έπειτα, κοτζάμ γυναίκα, με δουλειά και λεφτά, και κάποια ηλικία, πώς κάνεις έτσι; Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Οι επιχορηγήσεις είναι ετήσιες. Κάνε του χρόνου αίτηση και έργο, και όλα μπορούν να ανατραπούν. Άντε καληνύχτα τώρ...
-Τι θα κάνω τώρα; Τι θα πω στους φίλους μου;
-;;;;;;;; (εγώ)
-Τι θα πω που κόπηκα απ' τις επιχορηγήσεις; Θα σκεφτούν ότι δεν είμαι καλλιτέχνης.
-Αααααα μάλιστα. Λοιπόν το μόνο που μπορώ να πω, είναι να αλλάξεις φίλους ή να μην κουβεντιάζεις μαζί τους τα προσωπικά σου.
-Πώς το λες αυτό; Γιατί μου το 'κανες αυτό; (με μυξόκλαμα)
-Δεν σου έκανα τίποτα, Καλην...
-Γιατί εμένα; Γιατί δεν σου αρέσει η δουλειά μου...;
-Άκου, επειδή πάει δέκα, με έχεις πάρει σπίτι μου, και φέρεσαι out of line θα κάνουμε κάτι άλλο. Θα είμαι ευγενική, αλλά έχεις πέντε λεπτά από τώρα να πεις ότι θες, να κλάψεις, να φωνάξεις, δεν θα απαντήσω. Μετά το πεντάλεπτο, θα κλείσω το τηλέφωνο. Ο χρόνος μετράει από τώρα!
-Μα...εγώ...ποτέ δεν το 'χω κάνει αυτό, ποτέ δεν έχω διαμαρτυρηθεί, ούτε παίρνω τους ανθρώπους στα σπίτια τους...απλώς...δηλαδή...ήθελα...η αδικία...μα...συγγνώμη.
Κλικ.
Κλικ.
Κάτσε να πω κι ένα κλισέ, απ' τα πιο ξεφτιλισμένα, τώρα, για επιμύθιο: οι πιο απίστευτες ιστορίες είναι οι αληθινές.
Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008
ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ...
Τον είχα ξεγραμμένο.
Τον είχα για χαμένο.
Τον είχα χ...νο.
Αλλά χθες, με συγκίνησε ρε παιδιά...
Μιλάω για τον Michael Loafers κατά κόσμον Μιχάλη Λιάπη. Είπε όχι, πάτησε πόδι, στην ορχήστρα του Ξαρχάκου, και τους ξοφλημένους που μαζεύτηκαν να τον υπερασπιστούν, μεταξύ αυτών και η "μυτόνγκα" Μπάλτσα που μας υπενθύμισε -και φυσικά δνε είναι ψέμματα- ότι είναι επιτυχημένη Ελληνίς του εξωτερικού. Φαραντούρη και όλη η κλάκα (και ουχί κλίκα), κλαίγανε τον πολιτισμό που χάνεται αν η ορχήστρα του Ξαρχάκου δεν επιχορηγηθεί.
Να δω πόσο θα αντέξει ο υπουργός. Άντε να δω!
Τον είχα για χαμένο.
Τον είχα χ...νο.
Αλλά χθες, με συγκίνησε ρε παιδιά...
Μιλάω για τον Michael Loafers κατά κόσμον Μιχάλη Λιάπη. Είπε όχι, πάτησε πόδι, στην ορχήστρα του Ξαρχάκου, και τους ξοφλημένους που μαζεύτηκαν να τον υπερασπιστούν, μεταξύ αυτών και η "μυτόνγκα" Μπάλτσα που μας υπενθύμισε -και φυσικά δνε είναι ψέμματα- ότι είναι επιτυχημένη Ελληνίς του εξωτερικού. Φαραντούρη και όλη η κλάκα (και ουχί κλίκα), κλαίγανε τον πολιτισμό που χάνεται αν η ορχήστρα του Ξαρχάκου δεν επιχορηγηθεί.
Να δω πόσο θα αντέξει ο υπουργός. Άντε να δω!
Τρίτη 15 Ιουλίου 2008
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ 14!!!
Το νου σας παίδες, οι απατεώνες αλλάζουν εμφάνιση και χρώμα σαν τον χαμαιλέοντα. Από φιλοτομαριστές και αεριτζήδες γίνονται φιλότεχνοι, αγωνιστές, υπερσπιστές του πολιτισμού και πολλά ακόμη.
Τους βρίσκετε στα πιο απίθανα μέρη, και με έκπληξη λέτε μέσα σας "βρε αυτό/ή δεν ήταν που άλλα έλεγε/άλλα έκανε/άλλα υποστήριζε κλπ., κλπ., κλπ."
Προσοχή στους αεριτζήδες λοιπόν!
Τους βρίσκετε στα πιο απίθανα μέρη, και με έκπληξη λέτε μέσα σας "βρε αυτό/ή δεν ήταν που άλλα έλεγε/άλλα έκανε/άλλα υποστήριζε κλπ., κλπ., κλπ."
Προσοχή στους αεριτζήδες λοιπόν!
Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008
Προσφορά φιλική στον υπουργό πολιτισμού
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, και κατά τη συνήθη πορεία τους, ο Μιχάλης Λιάπης δε θα μείνει στην ιστορία για κανένα σημαντικό έργο, για καμμία σπουδαία δήλωση, για καμμία προσφορά -πέραν της γνωστή του κοπρίσματος της γης, όπως εκατομμύρια άλλων ανθρώπων.
Είναι σε μια ηλικία που δεν είναι πλέον ο φέρελπις, είναι κάπως ξεκαθαρισμένο το σκηνικό -αν και δεν ξέρει ποτέ κανείς, υπάρχει και η θέση του προέδρου της δημοκρατίας (θυμηθείτε Κωστή Στεφανόπουλο: μηδέν ψήφοι μια ζωή, μια παπαροσυγκυρία, και να 'σου τον στο θρόνο, οπότε μη λέμε και μαλακίες, αλλά απλώς εικάζουμε τι μπορεί να γίνει, κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων -μην του κόψουμε το μέλλον του παλληκαριού).
Έχει μια ευκαιρία λοιπόν, πιο ξεκάθαρα δεν μπορούμε να μιλήσουμε, να κάνει κάτι ο φοβητσιάρης ο ποδοσφαιρόφιλος.
Ιδίως τώρα που λόγω του σκανδάλου στο οποίο εμπλέκεται, ο καημένος, θα έχει κάθε λόγο να θέλει όλο και περισσότερο να φανεί ο αγωνιστής της καθαρής πολιτικής.
Οπότε, ας πάρει τα πραγματικά, λέμε τα πραγματικά, βιογραφικά και πεπραγμένα των ανθρώπων που διόρισε ή βρήκε διορισμένους, και ας καθήσει με έναν ορκωτό λογιστή και κάποιον που να καταλαβαίνει -λόγω IQ, όχι όλο με τα ραδίκια- να κάνει ανάλυση των οικονομικών, και ας δει με δημιουργικό πνεύμα τους πολιτιστικούς οργανισμούς που εποπτεύει το ΥΠΠΟ.
Άντε, εμείς θα του τα πούμε όλα για το τι δέον γενέσθαι, του τεμπέλαρου;
Του δίνουμε και το σύνθημα:
ΤΑ LOAFERS ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ!!!
Είναι σε μια ηλικία που δεν είναι πλέον ο φέρελπις, είναι κάπως ξεκαθαρισμένο το σκηνικό -αν και δεν ξέρει ποτέ κανείς, υπάρχει και η θέση του προέδρου της δημοκρατίας (θυμηθείτε Κωστή Στεφανόπουλο: μηδέν ψήφοι μια ζωή, μια παπαροσυγκυρία, και να 'σου τον στο θρόνο, οπότε μη λέμε και μαλακίες, αλλά απλώς εικάζουμε τι μπορεί να γίνει, κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων -μην του κόψουμε το μέλλον του παλληκαριού).
Έχει μια ευκαιρία λοιπόν, πιο ξεκάθαρα δεν μπορούμε να μιλήσουμε, να κάνει κάτι ο φοβητσιάρης ο ποδοσφαιρόφιλος.
Ιδίως τώρα που λόγω του σκανδάλου στο οποίο εμπλέκεται, ο καημένος, θα έχει κάθε λόγο να θέλει όλο και περισσότερο να φανεί ο αγωνιστής της καθαρής πολιτικής.
Οπότε, ας πάρει τα πραγματικά, λέμε τα πραγματικά, βιογραφικά και πεπραγμένα των ανθρώπων που διόρισε ή βρήκε διορισμένους, και ας καθήσει με έναν ορκωτό λογιστή και κάποιον που να καταλαβαίνει -λόγω IQ, όχι όλο με τα ραδίκια- να κάνει ανάλυση των οικονομικών, και ας δει με δημιουργικό πνεύμα τους πολιτιστικούς οργανισμούς που εποπτεύει το ΥΠΠΟ.
Άντε, εμείς θα του τα πούμε όλα για το τι δέον γενέσθαι, του τεμπέλαρου;
Του δίνουμε και το σύνθημα:
ΤΑ LOAFERS ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ!!!
ΠΩΣ ΖΕΙΤΕ;
Ερωτήσεις κρίσεως:
-Κόβετε αποδείξεις -αν έτσι δουλεύετε- για όλα όσα κάνετε;
-Κάνετε μια δουλειά;
-Αγαπάτε τη δουελιά σας;
-Θα ήσασταν διατεθειμένοι να κάνετε κάτι άλλο αρκεί να σας απέδιδε περισσότερο, χωρίς να σας νοιάξει;
-Στους ανθρώπους που απασχολείτε, αν το κάνετε, σπίτι, για καθάρισμα κλπ. ζητάτε απόδειξη;
-Αν όχι, συνυπολογίζετε στην αμοιβή τους ότι τα παίρνουν μαύρα τα φράγκα, συν ότι εσείς -ενδεχομένως- δώσατε απόδειξη επομένως συνυπολογίζετε στα μιστά τους τους φόρους;
-Έχετε ενοχές γι' αυτό;
-Έχετε δουλέψει τζάμπα πιστεύοντας ότι συμμετέχετε σε μια συλλογική προσπάθεια που θα αποδώσει αργότερα, συν ότι κάνετε και κάτι που σας αρέσει;
-Μέχρι ποιά ηλικία ή πόσο καιρό το κάνατε αυτό;
-Νιώθετε διακιωμένοι εκ των υστέρων ή κορόιδα;
-Σκέφτεστε τώρα, συνδέοντας τα γεγονότα, ότι κάθε φορά που άλλος έπαιρνε τη θέση σας στην προαγωγή/διορισμό, ξέρω γω τι, στο γραφείο/επιχείρηση/οργανισμό που δουλεύατε, είναι γιατί πίσω απ' την πλάτη σας γινόταν το έλα να δεις από κουτσομπολιό, ότι σας παρουσίαζαν ως ψώνιο, ότι ρουφιάνευαν, ότι έκαναν τις δημόσιες σχέσεις καλού ή αίσχιστου χαρακτήρα, έκαναν πίπες βρ' αδερφέ,ς που εσείς κοιμώμενοι τον ύπνο του δικαίου εννοούσατε να αγνοείτε;
-Νιώθετε θυμό και κορόιδο γι' αυτό;
-Αποφασίσατε ν' αλλάξηετε κάτι;
-Πιστεύετε ότι αφού το αποφασίσατε θα το πετύχετε κιόλας;
-Ακολουθείτε κάποια στρατηγική γι' αυτό;
-Ζείτε με δανεικά;
-Αναγνωρίζετε -όπως οι αλκοολικοί την αρρώστια τους- ότι υπήρξατε κορόιδο; Αντέχετε ή κάθε φορά που πάτε να το παραδεχτείτε πάτε προς το παράθυρο σαν το Ζαχόπουλο;
-Πιστεύετε ότι οι κακές πληρωμές/αμοιβές ρίχνουν την αυτοεκτίμηση, κι απο και πέρα anything goes;
-Ή είναι δικαιολογία;
-Αισθάνεστε απελπισία για την καριέρα σας;
-Αισθάνεστε ότι ηττηθήκατε σε κάτι;
-Θέλετε να σπάσετε τα μούτρα του αρχιδοκηφήνα που τα τρώει στο τζάμπα επειδή έχει "δόντι" σε κάποιο κόμμα/θέση κλπ.;
-Φοβόσαστε να εναντιωθείτε στους πολλούς, έστω κι αν πρόκειται για τα αμαθή όντα του γραφείου, ή μήπως, ιδίως αυτά τα ΚΔΟΑ, σας προκαλούν τρόμο;
-Γενικά, λέτε τη γνώμη σας;
-Κόβετε αποδείξεις -αν έτσι δουλεύετε- για όλα όσα κάνετε;
-Κάνετε μια δουλειά;
-Αγαπάτε τη δουελιά σας;
-Θα ήσασταν διατεθειμένοι να κάνετε κάτι άλλο αρκεί να σας απέδιδε περισσότερο, χωρίς να σας νοιάξει;
-Στους ανθρώπους που απασχολείτε, αν το κάνετε, σπίτι, για καθάρισμα κλπ. ζητάτε απόδειξη;
-Αν όχι, συνυπολογίζετε στην αμοιβή τους ότι τα παίρνουν μαύρα τα φράγκα, συν ότι εσείς -ενδεχομένως- δώσατε απόδειξη επομένως συνυπολογίζετε στα μιστά τους τους φόρους;
-Έχετε ενοχές γι' αυτό;
-Έχετε δουλέψει τζάμπα πιστεύοντας ότι συμμετέχετε σε μια συλλογική προσπάθεια που θα αποδώσει αργότερα, συν ότι κάνετε και κάτι που σας αρέσει;
-Μέχρι ποιά ηλικία ή πόσο καιρό το κάνατε αυτό;
-Νιώθετε διακιωμένοι εκ των υστέρων ή κορόιδα;
-Σκέφτεστε τώρα, συνδέοντας τα γεγονότα, ότι κάθε φορά που άλλος έπαιρνε τη θέση σας στην προαγωγή/διορισμό, ξέρω γω τι, στο γραφείο/επιχείρηση/οργανισμό που δουλεύατε, είναι γιατί πίσω απ' την πλάτη σας γινόταν το έλα να δεις από κουτσομπολιό, ότι σας παρουσίαζαν ως ψώνιο, ότι ρουφιάνευαν, ότι έκαναν τις δημόσιες σχέσεις καλού ή αίσχιστου χαρακτήρα, έκαναν πίπες βρ' αδερφέ,ς που εσείς κοιμώμενοι τον ύπνο του δικαίου εννοούσατε να αγνοείτε;
-Νιώθετε θυμό και κορόιδο γι' αυτό;
-Αποφασίσατε ν' αλλάξηετε κάτι;
-Πιστεύετε ότι αφού το αποφασίσατε θα το πετύχετε κιόλας;
-Ακολουθείτε κάποια στρατηγική γι' αυτό;
-Ζείτε με δανεικά;
-Αναγνωρίζετε -όπως οι αλκοολικοί την αρρώστια τους- ότι υπήρξατε κορόιδο; Αντέχετε ή κάθε φορά που πάτε να το παραδεχτείτε πάτε προς το παράθυρο σαν το Ζαχόπουλο;
-Πιστεύετε ότι οι κακές πληρωμές/αμοιβές ρίχνουν την αυτοεκτίμηση, κι απο και πέρα anything goes;
-Ή είναι δικαιολογία;
-Αισθάνεστε απελπισία για την καριέρα σας;
-Αισθάνεστε ότι ηττηθήκατε σε κάτι;
-Θέλετε να σπάσετε τα μούτρα του αρχιδοκηφήνα που τα τρώει στο τζάμπα επειδή έχει "δόντι" σε κάποιο κόμμα/θέση κλπ.;
-Φοβόσαστε να εναντιωθείτε στους πολλούς, έστω κι αν πρόκειται για τα αμαθή όντα του γραφείου, ή μήπως, ιδίως αυτά τα ΚΔΟΑ, σας προκαλούν τρόμο;
-Γενικά, λέτε τη γνώμη σας;
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΣΤΑ ΜΠΛΟΓΚ...
...αλλά εσείς που είσαστε παιδιά τζιμάνια, τους καταλαβαίνετε.
Είναι το spam των μπλογκ, σαν αυτά που σου στέλνουν και λένε "δώσε μας τον τραπεζικό σου λογαρισμό να σε πληρώσουμε για τη δουλειά που θα αναλάβεις να μας κάνεις" -ας πούμε...
Είναι τυπάκια, δεν καθορίζω φύλο, που έχουν κάνει την απάτη επιστήμη.
Που παρουσιάζονται μ' έναν τρόπο όχι πολύ κοντά στην αλήθεια -θα μου πείτε η αλήθεια είναι κάτι σχετικό και μουμπλε μούμπλε...
Που είναι ψυχοπονιάρικα άτομα...
Που είναι όλο κατανόηση...
Που έχουν να διδάξουν εμπειρίες...
Που έχουν μια πετυχημένη πορεία στα επαγγελματικά ενίοτε...
Που εχουν περίεργα πολυ ελεύθερο χρόνο χωρίς να είναι συνταξιούχοι/-ες...
Που λατρεύουν τον άνθρωπο...
Με τα ψεγάδια του (μπλιαχ)...
Που σ' αφήνουν να πάρεις μάτι από μια προνομιούχα ζωή, επειδή ξέρουν ότι δεν θα τη ζήσεις, γιατί τη ζουν ήδη εκείνοι...
Που ζηλεύουν,
για άλλα πράγματα -σημαντικά- πέρα από τα χρήματα που δεν έχουν,
και ως εκ τούτου υποκριτικά
το ρίχνουν στην "επί του όρους ομιλία" -ξέρετε μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι/πεινώντες την δικαιοσύνη κ.ο.κ.
Σας λατρεύουν και θέλουν να σας διασκεδάσουν...
Έτσι λένε!
Μην τσιμπάτε, η αλήθεια έχει πολλά πρόσωπα...
Και προσωπεία...
Είναι το spam των μπλογκ, σαν αυτά που σου στέλνουν και λένε "δώσε μας τον τραπεζικό σου λογαρισμό να σε πληρώσουμε για τη δουλειά που θα αναλάβεις να μας κάνεις" -ας πούμε...
Είναι τυπάκια, δεν καθορίζω φύλο, που έχουν κάνει την απάτη επιστήμη.
Που παρουσιάζονται μ' έναν τρόπο όχι πολύ κοντά στην αλήθεια -θα μου πείτε η αλήθεια είναι κάτι σχετικό και μουμπλε μούμπλε...
Που είναι ψυχοπονιάρικα άτομα...
Που είναι όλο κατανόηση...
Που έχουν να διδάξουν εμπειρίες...
Που έχουν μια πετυχημένη πορεία στα επαγγελματικά ενίοτε...
Που εχουν περίεργα πολυ ελεύθερο χρόνο χωρίς να είναι συνταξιούχοι/-ες...
Που λατρεύουν τον άνθρωπο...
Με τα ψεγάδια του (μπλιαχ)...
Που σ' αφήνουν να πάρεις μάτι από μια προνομιούχα ζωή, επειδή ξέρουν ότι δεν θα τη ζήσεις, γιατί τη ζουν ήδη εκείνοι...
Που ζηλεύουν,
για άλλα πράγματα -σημαντικά- πέρα από τα χρήματα που δεν έχουν,
και ως εκ τούτου υποκριτικά
το ρίχνουν στην "επί του όρους ομιλία" -ξέρετε μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι/πεινώντες την δικαιοσύνη κ.ο.κ.
Σας λατρεύουν και θέλουν να σας διασκεδάσουν...
Έτσι λένε!
Μην τσιμπάτε, η αλήθεια έχει πολλά πρόσωπα...
Και προσωπεία...
Σάββατο 12 Ιουλίου 2008
ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ
Νομίζω το 'χω ξαναπεί, αλλά δε βαριέσαι.΄Όταν ήμουν στην επιτροπή επιχορηγήσεων του ΥΠΠΟ, ερχόσαντε κάτι στρατσόχαρτα, κάτι μπακαλόχαρτα γραμμένα στον καμπινέ (μισό χαρτί στην αίτηση, μισό στον κώλο του συγγραφέα), και ήταν υποτίθεται η πρόταση και ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ.
Τόσα χαρτοσήματα, τόσα ΙΚΑ, τόσα μίκα κλπ. Λοιπόν κι ένα παιδί θα καταλάβαινε΄, άσε που ξέραμε όλοι, ότι κανένα ΙΚΑ δεν είχε πληρωθεί στους χορευτές, άντε το πολύ δέκα μέρες πριν την παράσταση, κι όξω απ' την πόρτα. Οι χορογράφοι απλά βρήκαν τρόπο να 'χουν ένα εισόδημα και μηδέν δήλωση στην εφορία.
Επειδή δε γουστάρω πενήντα άχρηστοι, διότι περί άχρηστων επρόκειτο, να ζουν εις βάρος μου εμού του φορολογούμενου και εις βάρος του χορευτή που έκανε δέκα δουλειές συν την ξεφτίλα να χορεύει στα σκατοέργα του γελοίου χορογράφου, κι αφού το ΥΠΠΟ και καλά ήθελε να κρατικοζεί η τέγνη, είπα να κάνουμε έλεγχο στα οικονομικά στοιχεία, διότι φαινόσαντε ότι ήταν μουσαντά.
Η απάντηση ήταν ότι αποκλείεται, α πα πα αποκλείεται, διότι είναι χαριστικά εξ ορισμού, και ως εκ τούτου το υπουργείον δεν μπαίνει σε τέτοια ποταπά μονοπάτια.
Ωραία. Ένας τρόπος υπάρχει να καταρρακώσεις τον αντίπαλο: να δεις τα πεπραγμένα του. Γιατί δεν το κάνει κανείς για τον υφυπουργό πολιτισμού, τον τέως;
Που μια εποχή ήταν στο φτύσιμο από τη φυλλάδα το Θέμα, και μετά αίφνης έγινε το "θύμα", ο "σωστός" και άλλα συναφή, από την ίδια φυλλάδα;
Κι εν πάση περιπτώσει, δεν θα ελέγξει κανείς τα κονδύλια του ΥΠΠΟ και των Δήμων που πάνε σε πολιτιστικούς οργανισμούς;
Τόσα χαρτοσήματα, τόσα ΙΚΑ, τόσα μίκα κλπ. Λοιπόν κι ένα παιδί θα καταλάβαινε΄, άσε που ξέραμε όλοι, ότι κανένα ΙΚΑ δεν είχε πληρωθεί στους χορευτές, άντε το πολύ δέκα μέρες πριν την παράσταση, κι όξω απ' την πόρτα. Οι χορογράφοι απλά βρήκαν τρόπο να 'χουν ένα εισόδημα και μηδέν δήλωση στην εφορία.
Επειδή δε γουστάρω πενήντα άχρηστοι, διότι περί άχρηστων επρόκειτο, να ζουν εις βάρος μου εμού του φορολογούμενου και εις βάρος του χορευτή που έκανε δέκα δουλειές συν την ξεφτίλα να χορεύει στα σκατοέργα του γελοίου χορογράφου, κι αφού το ΥΠΠΟ και καλά ήθελε να κρατικοζεί η τέγνη, είπα να κάνουμε έλεγχο στα οικονομικά στοιχεία, διότι φαινόσαντε ότι ήταν μουσαντά.
Η απάντηση ήταν ότι αποκλείεται, α πα πα αποκλείεται, διότι είναι χαριστικά εξ ορισμού, και ως εκ τούτου το υπουργείον δεν μπαίνει σε τέτοια ποταπά μονοπάτια.
Ωραία. Ένας τρόπος υπάρχει να καταρρακώσεις τον αντίπαλο: να δεις τα πεπραγμένα του. Γιατί δεν το κάνει κανείς για τον υφυπουργό πολιτισμού, τον τέως;
Που μια εποχή ήταν στο φτύσιμο από τη φυλλάδα το Θέμα, και μετά αίφνης έγινε το "θύμα", ο "σωστός" και άλλα συναφή, από την ίδια φυλλάδα;
Κι εν πάση περιπτώσει, δεν θα ελέγξει κανείς τα κονδύλια του ΥΠΠΟ και των Δήμων που πάνε σε πολιτιστικούς οργανισμούς;
mais quel scandal!
Θυμάστε τα πρωτοσέλιδα την εποχή της εξαγοράς του Γερμανού;
Τα λόγια θαυμασμού για τον "κόκκινο επιχειρηματία"; (Γιατί παιδί του ΚΚΕ ήταν κι αυτός...)
Και πού να παίρνατε τηλέφωνο στην Κοσμοτέ για πολιτιστική χορηγία...Μάνα μου και Παναγιά μου. (Δεν εννοώ να ήσασταν κολλητοί, απλά αθώοι και μοιραίοι): συμπεριφορά τα στελέχη, εκατό καρδιναλίων, γιατί ήταν και σοβαρή εταιρεία βλέπετε. Μερικούς μήνε ςπριν πάντως, γινόταν ήδη της τρελλής και δεν έβρισκες άνθρωπο, συν που πάγωναν διάφορα κονδύλια. Υπήρχε μια εικόνα προβλήματος, αλλά "ενδο-οικογενειακού", απ' αυτό που το κρύβουν όλοι γιατί θα γίνει τηςε τρελλής αν μαθευτεί. (Σαν του αυστριακού ας πούμε που κοιμόταν με το παιδί του, έτσι σοβαρό πρόβλημα).
Θρίαμβος του λαικισμού τώρα -δυστυχώς...
Αλλά ρε παιδί μου, ο Γιώργος Β' δε θα πάει παραπάνω, γιατί δεν ησυχάζουν λίγο;
Τα λόγια θαυμασμού για τον "κόκκινο επιχειρηματία"; (Γιατί παιδί του ΚΚΕ ήταν κι αυτός...)
Και πού να παίρνατε τηλέφωνο στην Κοσμοτέ για πολιτιστική χορηγία...Μάνα μου και Παναγιά μου. (Δεν εννοώ να ήσασταν κολλητοί, απλά αθώοι και μοιραίοι): συμπεριφορά τα στελέχη, εκατό καρδιναλίων, γιατί ήταν και σοβαρή εταιρεία βλέπετε. Μερικούς μήνε ςπριν πάντως, γινόταν ήδη της τρελλής και δεν έβρισκες άνθρωπο, συν που πάγωναν διάφορα κονδύλια. Υπήρχε μια εικόνα προβλήματος, αλλά "ενδο-οικογενειακού", απ' αυτό που το κρύβουν όλοι γιατί θα γίνει τηςε τρελλής αν μαθευτεί. (Σαν του αυστριακού ας πούμε που κοιμόταν με το παιδί του, έτσι σοβαρό πρόβλημα).
Θρίαμβος του λαικισμού τώρα -δυστυχώς...
Αλλά ρε παιδί μου, ο Γιώργος Β' δε θα πάει παραπάνω, γιατί δεν ησυχάζουν λίγο;
Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008
SCANDAL
Αφού τα ψάχνουν όλα, γιατί δεν ψάχνουν και τους καλλιτεχνικούς οργανισμούς που παίρνουν λεφτά απ' το Δημόσιο;
Γιατί οι ανά την επικράτεια διευθυντές είναι υπεράνω υποψίας; (Κι ο Βουρλούμης ήτανε, κι ο Χριστοφοράκος, κι ο Τσουκάτος και τόσοι ακόμη.)
Δηλαδή όταν ένας πολιτιστικός φορέας παίρνει χιλιάδες ή εκατομμύρια ευρώ, αυτά δεν είναι λεφτά; Πού πάνε; Κουμάντο στο γαμημένο το υπυργείο του δε θέλει κανένας να κάνει;
Βεβαίως υπάρχει και η θαυμάσια απάντηση (επί Βενιζέλου, της οποίας υπήρξα αυτήκοος μάρτυς), "άστον να λέει και να υπόσχεται. Έχουμε δει εννιά υπουργούς μέχρι τώρα, και θα δούμε και αρκετούς ακόμα μέχρι τη σύνταξη, εμείς λεφτά δεν έχουμε για να υλοποιηθούν οι υποσχέσεις Βενιζέλου. Αυτός υπόσχεται για να κάνει εντύπωση. Δεν πειράζει, θα του περάσει."
Αυτά λίγο πριν τις εκλογές 2004 φυσικά, και εννοείται όχι για τις σκληροπυρηνικές χάρες που έπαιρνε εντελώς απάνω του ο υπουργός.
Τα έργα που γίνονται στην επικράτεια για τον πολιτισμό, είναι όλα καλομελετημένα και απαραίτητα; Άντε ρε Λιάπη, κάνε τη δουλειά σου!!! (Θα πας που θα πας σπίτι σου, κάνε ένα καλό για να μη σε σιχτιρίζουν βρε νταμάρι...)
Γιατί οι ανά την επικράτεια διευθυντές είναι υπεράνω υποψίας; (Κι ο Βουρλούμης ήτανε, κι ο Χριστοφοράκος, κι ο Τσουκάτος και τόσοι ακόμη.)
Δηλαδή όταν ένας πολιτιστικός φορέας παίρνει χιλιάδες ή εκατομμύρια ευρώ, αυτά δεν είναι λεφτά; Πού πάνε; Κουμάντο στο γαμημένο το υπυργείο του δε θέλει κανένας να κάνει;
Βεβαίως υπάρχει και η θαυμάσια απάντηση (επί Βενιζέλου, της οποίας υπήρξα αυτήκοος μάρτυς), "άστον να λέει και να υπόσχεται. Έχουμε δει εννιά υπουργούς μέχρι τώρα, και θα δούμε και αρκετούς ακόμα μέχρι τη σύνταξη, εμείς λεφτά δεν έχουμε για να υλοποιηθούν οι υποσχέσεις Βενιζέλου. Αυτός υπόσχεται για να κάνει εντύπωση. Δεν πειράζει, θα του περάσει."
Αυτά λίγο πριν τις εκλογές 2004 φυσικά, και εννοείται όχι για τις σκληροπυρηνικές χάρες που έπαιρνε εντελώς απάνω του ο υπουργός.
Τα έργα που γίνονται στην επικράτεια για τον πολιτισμό, είναι όλα καλομελετημένα και απαραίτητα; Άντε ρε Λιάπη, κάνε τη δουλειά σου!!! (Θα πας που θα πας σπίτι σου, κάνε ένα καλό για να μη σε σιχτιρίζουν βρε νταμάρι...)
Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008
ΑΝΕΥ ΤΙΤΛΟΥ σήμερα...
Είδα την αποφυλακισθείσα "35χρονη", με παραπανίσια κιλά, απεριποίητη -δεν ξέρει ποτέ κανείς αν είναι αποτέλεσμα της κακουχίας, συμβουλή δικηγόρου ή και τα δύο- με τη λαχτάρα να κάνει δηλώσεις, κολακευμε΄νη που οι κάμερες ήταν εκεί, με την κλασική ατάκα της 15λεπτης διασημότητας στα χείλη: "θα τα πούμε παιδιά, εν καιρώ, θα τα πούμε..." (Το 'χε πει κι ο Ταμπάκης αυτό. Επίσης οι της 17 Νοέμβρη και διάφοροι άλλοι...)
Με μια υπόθεση στο αρχείο, δύσκολα θα βρει και πάλι "τα παιδιά". Θα την ανακαλύψουν όταν ο Γιώργος Β' ξεμείνει από αντιπολιτευτικό (χαχα!) χαρτί. Δι' ασήμαντον αφορμήν, για μια θέση στο δημόσιο πλέον ο κόσμος κάνει σημεία και τέρατα ή υπομένει σημεία και τέρατα (μεταξύ των σημείων και τεράτων και η από τηλεοράσεως υποστήριξη Χαρδαβέλλα στην "35χρονη").
Η εξουσία της άρεσε, αυτός που την είχε δεν της άρεσε, αλλά έκανε την καρδιά της πέτρα. Δεν ήξερε ότι τη σήμερον ημέρα καλύτερα από τη μικροαπατεωνιά και τους τάχα μου εκβιασμούς είναι να πάρεις τη σύζυγο, φερ' ειπείν ένα τηλέφωνο, και να μαλλιοτραβηχτείτε μετά στης ράνιας Θρασκιά, γιατί πια στης Αννίτας πάνε μόνο οι πολύ μεγάλες ξεφτίλες και οι πολύυυυυυ ξεπεσμένοι. Ενώ στης Ράνιας, θα μίλαγε η σκυλού η ψυχολόγα, θα έλεγε η Ράνια ηθικολογίες και παπαριές "μα γιατί απάτησε τη γυναίκα του ο απατών;", θα είχε μάθει το πανελλήνιο την ιστορία και θα της γινόταν η χάρη της κοπέλας να πάρει μια θέση στο μπουρδελοδημόσιο.
Βέβαια κι έτσι, γέλασε το χειλάκι του πικραμένου Έλληνος, κατηφόρισε κι άλλο το επίπεδο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής και πάει κι αυτό, έτοιμοι για άλλα.
Με μια υπόθεση στο αρχείο, δύσκολα θα βρει και πάλι "τα παιδιά". Θα την ανακαλύψουν όταν ο Γιώργος Β' ξεμείνει από αντιπολιτευτικό (χαχα!) χαρτί. Δι' ασήμαντον αφορμήν, για μια θέση στο δημόσιο πλέον ο κόσμος κάνει σημεία και τέρατα ή υπομένει σημεία και τέρατα (μεταξύ των σημείων και τεράτων και η από τηλεοράσεως υποστήριξη Χαρδαβέλλα στην "35χρονη").
Η εξουσία της άρεσε, αυτός που την είχε δεν της άρεσε, αλλά έκανε την καρδιά της πέτρα. Δεν ήξερε ότι τη σήμερον ημέρα καλύτερα από τη μικροαπατεωνιά και τους τάχα μου εκβιασμούς είναι να πάρεις τη σύζυγο, φερ' ειπείν ένα τηλέφωνο, και να μαλλιοτραβηχτείτε μετά στης ράνιας Θρασκιά, γιατί πια στης Αννίτας πάνε μόνο οι πολύ μεγάλες ξεφτίλες και οι πολύυυυυυ ξεπεσμένοι. Ενώ στης Ράνιας, θα μίλαγε η σκυλού η ψυχολόγα, θα έλεγε η Ράνια ηθικολογίες και παπαριές "μα γιατί απάτησε τη γυναίκα του ο απατών;", θα είχε μάθει το πανελλήνιο την ιστορία και θα της γινόταν η χάρη της κοπέλας να πάρει μια θέση στο μπουρδελοδημόσιο.
Βέβαια κι έτσι, γέλασε το χειλάκι του πικραμένου Έλληνος, κατηφόρισε κι άλλο το επίπεδο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής και πάει κι αυτό, έτοιμοι για άλλα.
Τρίτη 8 Ιουλίου 2008
Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008
Γυναικεία & ανδρική (παπαρο)γραφή
Γ.
"Σήμερα σιχτίρισα στο γραφείο. Η Λουκία είχε πονοκέφαλο, και ο διευθυντής νεύρα απ' το πρωί...............................................Γύρισα σπίτι. Στα κομμάτια, πρέπει να πάω το σκύλο βόλτα, και δεν υπάρχει τίποτα στο ψυγείο. Πάλι πίτσα. Στον τηλεφωνητή μηνύματα μηδέν. Καλύτερα απ' τα αδιάφορα των πρώην μου. Το αποφάσισα. Θα ρίξω μαύρη πέτρα και δε θ' αφήσω κανέναν να με ξαναπληγώσει.........................................................................."
--------------------------------------------------------------------------------------------
Α.
"Μια φίλη μου μου τηλεφώνησε και μου είπε τα σώψυχά της. Χώρισε ξανά απ' το γκόμενο και ήθελε παρηγοριά. Επειδή πιστεύω ότι μερικές φορές, έστω κι αν έχει πέσει και κανάς κρύος, οι άντρες μπορούν να είναι φίλοι -και το οφείλουν- με τις γυναίκες που είναι πραγματικά κυρίες (...) της έκανα το χατήρι να την ακούσω. (Πολλοί θα πουν ότι είμαι λιγούρης άνευ ανταλλακτικού και περίμενα μπας και κοντά στην παρηγοριά βολευτώ και σεξουαλικώς γιατί δνε παέι άλλο παλάμη μου πιστή μου γκόμενα...........................................................)"
Υ.Γ. Τα εντός παρενθέσεως είναι σχολιασμός, και δεν θα τα έγραφε ποτέ ο λιγούρης από μόνος του.
"Σήμερα σιχτίρισα στο γραφείο. Η Λουκία είχε πονοκέφαλο, και ο διευθυντής νεύρα απ' το πρωί...............................................Γύρισα σπίτι. Στα κομμάτια, πρέπει να πάω το σκύλο βόλτα, και δεν υπάρχει τίποτα στο ψυγείο. Πάλι πίτσα. Στον τηλεφωνητή μηνύματα μηδέν. Καλύτερα απ' τα αδιάφορα των πρώην μου. Το αποφάσισα. Θα ρίξω μαύρη πέτρα και δε θ' αφήσω κανέναν να με ξαναπληγώσει.........................................................................."
--------------------------------------------------------------------------------------------
Α.
"Μια φίλη μου μου τηλεφώνησε και μου είπε τα σώψυχά της. Χώρισε ξανά απ' το γκόμενο και ήθελε παρηγοριά. Επειδή πιστεύω ότι μερικές φορές, έστω κι αν έχει πέσει και κανάς κρύος, οι άντρες μπορούν να είναι φίλοι -και το οφείλουν- με τις γυναίκες που είναι πραγματικά κυρίες (...) της έκανα το χατήρι να την ακούσω. (Πολλοί θα πουν ότι είμαι λιγούρης άνευ ανταλλακτικού και περίμενα μπας και κοντά στην παρηγοριά βολευτώ και σεξουαλικώς γιατί δνε παέι άλλο παλάμη μου πιστή μου γκόμενα...........................................................)"
Υ.Γ. Τα εντός παρενθέσεως είναι σχολιασμός, και δεν θα τα έγραφε ποτέ ο λιγούρης από μόνος του.
ΟΙ γυναίκες φοβούνται...
Φοβούνται να δείξουν ότι είναι -όταν είναι- έξυπνες.
Φοβούνται να δείξουν ότι είναι -όταν είναι- πιο έξυπνες από τους άντρες της παρέας, του γραφείου, της σχέσης. ΔΕν είναι ντροπή η βλακεία, ούτε γυναικείο προνόμιο. Για σκεφτείτε το: είναι δυνατόν ΟΛΟΙ οι άντρες να είναι έξυπνοι ή πιο έξυπνοι από μας; (Να είμαστε λογικοί μην είμαστε και πλεονέκτες!!!)
Φοβούνται να διεκδικήσουν λεφτά, σεβασμό και κοντά τα κουλά του μαλάκα απέναντι.
Φοβούνται ότι θα μείνουν "γεροντοκόρες". (Κάντε ένα παιδί και πετάξτε τον έξω αν δε σας κάνει στη συνέχεια. Οπόταν δεν υπάρχει γεροντοκόρη, καταργείται ο όρος.)
Φοβούνται ότι θα τις πούνε τσούλες. (Τι γλυφτρόνια που είναι οι άντρες!)
Φοβούνται ότι θα τους την πέσει ο προιστάμενος και δε θα μπορέσουν να πουν όχι. (Πείτε και κανά όχι, και το όχι του Θεού είναι).
Φοβούνται ότι θα χρειαστεί αν δουλέψουν. (ασχολίαστο).
Φοβούνται ότι θα πρέπει να δουλέψουν σκληρά (και η μαμά τους τους είχε πει ότι θα πρέπει να βρούνε ένα ζώο, να χοντρύνουν, να βολεύονται δις εβδομαδιαίως με τον κουμπάρο, να χρωστάνε παντού και να νιώθουν βασίλισσες απ' τις δωρεές των εραστών).
Φοβούνται ότι δεν θα τις θέλουν οι άντροι όταν καβατζάρουν τα 40, παρεκτός κι αν ντύνονται και φέρονται σαν νούμερα ή καυλοράπανα (άλλος με την πίπα μας!)
Φοβούνται ότι οι κολλητές τους είναι καλύτερες, και οι ίδιες στον πάτο του πηγαδιού, και υποπτεύονται/καταστρώνουν σχέδια κατά των κολλητών -με τη μαμά τους.
Φοβούνται να πουν στο Φώντα ότι την έχει μικρή/στο κρεβάτι είναι μπούας/άπλυτος/βαρετός, κι εν πάση περιπτώσει άει σιχτίρ Φώντα.
Φοβούνται την επιτυχία έξω απ' το πλύσιμο των πιάτων/ρούχων/κυλοτών.
Φοβούνται να κάνουν το παιδί τους να πειθαρχήσει στοιχειωδώς και εκπαιδεύουν γενιές Μπάρμπυ μαλακιστηριών.
Φοβούνται να πουν στην φορτική καλλυντικού του Μπιούτυ Σοπ να το βουλώσει, κι αν χρειαστούν βοήθεια θα τη ζητήσουν μόνες τους.
Φοβούνται να μη φοβούνται, μπας και χάσουνε τη θηλυκότητά τους.
Φοβούνται και τη σκιά τους.
Άει σιχτίρ δηλαδή για φύλο...
Φοβούνται να δείξουν ότι είναι -όταν είναι- πιο έξυπνες από τους άντρες της παρέας, του γραφείου, της σχέσης. ΔΕν είναι ντροπή η βλακεία, ούτε γυναικείο προνόμιο. Για σκεφτείτε το: είναι δυνατόν ΟΛΟΙ οι άντρες να είναι έξυπνοι ή πιο έξυπνοι από μας; (Να είμαστε λογικοί μην είμαστε και πλεονέκτες!!!)
Φοβούνται να διεκδικήσουν λεφτά, σεβασμό και κοντά τα κουλά του μαλάκα απέναντι.
Φοβούνται ότι θα μείνουν "γεροντοκόρες". (Κάντε ένα παιδί και πετάξτε τον έξω αν δε σας κάνει στη συνέχεια. Οπόταν δεν υπάρχει γεροντοκόρη, καταργείται ο όρος.)
Φοβούνται ότι θα τις πούνε τσούλες. (Τι γλυφτρόνια που είναι οι άντρες!)
Φοβούνται ότι θα τους την πέσει ο προιστάμενος και δε θα μπορέσουν να πουν όχι. (Πείτε και κανά όχι, και το όχι του Θεού είναι).
Φοβούνται ότι θα χρειαστεί αν δουλέψουν. (ασχολίαστο).
Φοβούνται ότι θα πρέπει να δουλέψουν σκληρά (και η μαμά τους τους είχε πει ότι θα πρέπει να βρούνε ένα ζώο, να χοντρύνουν, να βολεύονται δις εβδομαδιαίως με τον κουμπάρο, να χρωστάνε παντού και να νιώθουν βασίλισσες απ' τις δωρεές των εραστών).
Φοβούνται ότι δεν θα τις θέλουν οι άντροι όταν καβατζάρουν τα 40, παρεκτός κι αν ντύνονται και φέρονται σαν νούμερα ή καυλοράπανα (άλλος με την πίπα μας!)
Φοβούνται ότι οι κολλητές τους είναι καλύτερες, και οι ίδιες στον πάτο του πηγαδιού, και υποπτεύονται/καταστρώνουν σχέδια κατά των κολλητών -με τη μαμά τους.
Φοβούνται να πουν στο Φώντα ότι την έχει μικρή/στο κρεβάτι είναι μπούας/άπλυτος/βαρετός, κι εν πάση περιπτώσει άει σιχτίρ Φώντα.
Φοβούνται την επιτυχία έξω απ' το πλύσιμο των πιάτων/ρούχων/κυλοτών.
Φοβούνται να κάνουν το παιδί τους να πειθαρχήσει στοιχειωδώς και εκπαιδεύουν γενιές Μπάρμπυ μαλακιστηριών.
Φοβούνται να πουν στην φορτική καλλυντικού του Μπιούτυ Σοπ να το βουλώσει, κι αν χρειαστούν βοήθεια θα τη ζητήσουν μόνες τους.
Φοβούνται να μη φοβούνται, μπας και χάσουνε τη θηλυκότητά τους.
Φοβούνται και τη σκιά τους.
Άει σιχτίρ δηλαδή για φύλο...
Κυριακή 6 Ιουλίου 2008
γυναικείες κουβέντες
διαβάζω μπλογκ κυριών και όλες ασχολούνται να βρουν ποιός τις έκανε ηττοπαθείς και μείνανε μόνες άνευ γκόμενο, ή
τις χώρισαν όλοι οι γκόμενοι ή
οι φίλες τους δεν παίζουνε πια τις κουμπάρες ή
γιατί ο Βαγγέλας δεν τις παντρεύτηκε ή
γιατί είναι τόσο τσαντισμένες αφού έχουνε κάνει και πέντε "της μιας νύχτας" ή
τι ωραία θα 'τανε να είχε ο κόσμος μόνο κορίτσα ή
πιο καλή η μοναξιά αφού οι άντρες είναι καθίκια ή
το παίζουνε σκλερές γκόμενες ή...ή...ή...
Ξενοδοχείον η μοναχική καρδιά: το άσμα θα μπορούσαν να το γράψουν όλα τα θήλεα.
Ευκολόπιστα, κορόιδα, χαζά, σαχλά, κακομαθημένα, τρέχουνε πίσω απ' τον κάθε ρούχλα αρκεί να τάξει γάμο, ή πίσω απ' το κάθε ψωροκαυλωμένο αλητάκι (ακόμα και κάποιας ηλικίας), την όποια τσογλαναρία, επειδή της παίζει τον παρηγορητή ή της αποενοχοποιεί τα της μιας βραδιάς -αρκεί να 'ναι μαζί του.
Ντρέπομαι για όλες τις μαγκίτισες τις τσαντισμένες που έχουνε αραχνιασμένες ψυχές έτοιμες να ποτίσουν τα γεροντοκορίστικα φυτά γεράνια κι αρμπαρόριζες σε μπαλκόνια πόθων ανέραστων.
Δεν μπορώ άλλη τζάμπα μαγκιά με εσσάνς ρομαντική και ροπή προς χνουδωτά αληθινά και μη ζωάκια. Δεν μπορώ τις χαζές, τις τσαντοροφορεμένες, τις πουτάνες που κάνουν τις χαζές, τις κωλοπετσωμένες, τις υστερικές επειδή έχουν περίοδο (σιγά μωρή μαλάκω), τις εθελοντικά κακογαμημένες, τις ξυνές, τις μαλθακές χοντροκώλες, τις άπλυτες. Λίγη αξιοπρέπεια δε βλάπτει, στο φινάλε, συγκατοικείστε (θα βγάλετε η μια τα μάτια της άλλης έτσι και βρεθεί γκόμενος), βάλτε ένα όριο, βγάλτε το τσαντόρ, ξέρω γω, κάντε κάτι που να μη φέρνει σε κοτίσια τζάμπα μαγκιά, γιατί ντρεπόμαστε που ανήκουμε στο ίδιο φύλο.
Υ.Γ. Ήταν σήμερα στον εθνικό κήπο, ένας καραμαλάκας ισλαμιτζής με τρεις κούκλες, που φαινόντουσαν μόνο τα μάτια, και ζήτημα. Με μαύρο ρούχο μεσα στη ζέστη, και τα παιδιά απ' το χέρι, αγόρια, κακάσχημοι διάολοι σαν τον πατέρα, που παίζανε και χασκογελούσανε. Μπορούσανε να τον κάνουν καροτσάκι στη φάπα το μάγκα οι κυράδες, αλλά δεν...
Έχω τσακωθεί μ' έναν τέτοιο μαλάκα στο παρελθόν. Γιατί δε χωνεύω να μου κάνει κήρυγμα άνθρωπος από χώρα όπου η πούτσα είναι σύμβολο κοινωνικής ιεραρχίας και καταπίεσης. Όχι ότι η Δύση έχει ξεμπερδέψει με κάτι τέτοια, ας είναι καλά οι κοτάρες, αλλά τελοσπάντων υπάρχει μεγαλύτερη ευνομία.
τις χώρισαν όλοι οι γκόμενοι ή
οι φίλες τους δεν παίζουνε πια τις κουμπάρες ή
γιατί ο Βαγγέλας δεν τις παντρεύτηκε ή
γιατί είναι τόσο τσαντισμένες αφού έχουνε κάνει και πέντε "της μιας νύχτας" ή
τι ωραία θα 'τανε να είχε ο κόσμος μόνο κορίτσα ή
πιο καλή η μοναξιά αφού οι άντρες είναι καθίκια ή
το παίζουνε σκλερές γκόμενες ή...ή...ή...
Ξενοδοχείον η μοναχική καρδιά: το άσμα θα μπορούσαν να το γράψουν όλα τα θήλεα.
Ευκολόπιστα, κορόιδα, χαζά, σαχλά, κακομαθημένα, τρέχουνε πίσω απ' τον κάθε ρούχλα αρκεί να τάξει γάμο, ή πίσω απ' το κάθε ψωροκαυλωμένο αλητάκι (ακόμα και κάποιας ηλικίας), την όποια τσογλαναρία, επειδή της παίζει τον παρηγορητή ή της αποενοχοποιεί τα της μιας βραδιάς -αρκεί να 'ναι μαζί του.
Ντρέπομαι για όλες τις μαγκίτισες τις τσαντισμένες που έχουνε αραχνιασμένες ψυχές έτοιμες να ποτίσουν τα γεροντοκορίστικα φυτά γεράνια κι αρμπαρόριζες σε μπαλκόνια πόθων ανέραστων.
Δεν μπορώ άλλη τζάμπα μαγκιά με εσσάνς ρομαντική και ροπή προς χνουδωτά αληθινά και μη ζωάκια. Δεν μπορώ τις χαζές, τις τσαντοροφορεμένες, τις πουτάνες που κάνουν τις χαζές, τις κωλοπετσωμένες, τις υστερικές επειδή έχουν περίοδο (σιγά μωρή μαλάκω), τις εθελοντικά κακογαμημένες, τις ξυνές, τις μαλθακές χοντροκώλες, τις άπλυτες. Λίγη αξιοπρέπεια δε βλάπτει, στο φινάλε, συγκατοικείστε (θα βγάλετε η μια τα μάτια της άλλης έτσι και βρεθεί γκόμενος), βάλτε ένα όριο, βγάλτε το τσαντόρ, ξέρω γω, κάντε κάτι που να μη φέρνει σε κοτίσια τζάμπα μαγκιά, γιατί ντρεπόμαστε που ανήκουμε στο ίδιο φύλο.
Υ.Γ. Ήταν σήμερα στον εθνικό κήπο, ένας καραμαλάκας ισλαμιτζής με τρεις κούκλες, που φαινόντουσαν μόνο τα μάτια, και ζήτημα. Με μαύρο ρούχο μεσα στη ζέστη, και τα παιδιά απ' το χέρι, αγόρια, κακάσχημοι διάολοι σαν τον πατέρα, που παίζανε και χασκογελούσανε. Μπορούσανε να τον κάνουν καροτσάκι στη φάπα το μάγκα οι κυράδες, αλλά δεν...
Έχω τσακωθεί μ' έναν τέτοιο μαλάκα στο παρελθόν. Γιατί δε χωνεύω να μου κάνει κήρυγμα άνθρωπος από χώρα όπου η πούτσα είναι σύμβολο κοινωνικής ιεραρχίας και καταπίεσης. Όχι ότι η Δύση έχει ξεμπερδέψει με κάτι τέτοια, ας είναι καλά οι κοτάρες, αλλά τελοσπάντων υπάρχει μεγαλύτερη ευνομία.
ΠΕΡΣΙΝΑ, ΞΥΝΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ...
Α πα πα (και θα είμαι σύντομη) βλέπω τη Λούκα κατσέλη και μου 'ρχεται να ξεράσω. Παλαιό πασόκ και χάλι μαύρο...
Το αυτό ισχύει για όλα τα έντιμα γερόντια -και μη- που επιστρατεύθηκαν από τον Γιώργο Β'. Ο Χριστός κι η Παναγία! Δεν το διαλάει καλύτερα και να το ξαναφτιάξει; Σιγά το αυθαίρετο...
-------------------------------------------------
Όσο για τη φτώχεια -που υπάρχει- και το καλάθι της νοικοκυράς (τι έκφραση θεέ μου!) Ναι αγοράζουν τα απαραίτητα, διότι τόσο καιρό αγόραζαν κάθε είδους μαλακία πυο τους έλεγαν οι βλαχο λαιφστάιλ που είχανε λύσει το οικονομικό τους με θαλασσοδάνεια και γνωριμίες κομματικές, έναντι προβολής πολιτικών προσώπων και γλυψίματος. Άντε ηλίθιοι! Που σας μάρανε το αμνιτάρι τρούφα με σουβλάκι και σπληνάντερο στα κάρβουνα.
Θα ανακαλύψει ο Έλλην -άραγε;- τη χαρά της οικονομίας...; Όπως οι οικονομικοί μετανάστες. (Αυτοί θα περάσουν κρίση την (μεθ)επόμενη γενιά που θα φάει τις καταθέσεις της προηγούμενης...)
----------------------------------------------------
Θυμάμαι την ύφεση των μέσων της δεκαετίας του '90. Αφορμή για κακοπληρωμένες δουλειές και τζαμπέ. Μια χαρά πλούτισε και τότε μια μερίδα του κόσμου, μια χαρά κορόιδα δούλεψαν τζάμπα. Θα τα θυμόσαστε, εκτός κι αν ήσασταν μωρά κι εσείς και σας τα 'λεγε η γιαγιά σας.
Το αυτό ισχύει για όλα τα έντιμα γερόντια -και μη- που επιστρατεύθηκαν από τον Γιώργο Β'. Ο Χριστός κι η Παναγία! Δεν το διαλάει καλύτερα και να το ξαναφτιάξει; Σιγά το αυθαίρετο...
-------------------------------------------------
Όσο για τη φτώχεια -που υπάρχει- και το καλάθι της νοικοκυράς (τι έκφραση θεέ μου!) Ναι αγοράζουν τα απαραίτητα, διότι τόσο καιρό αγόραζαν κάθε είδους μαλακία πυο τους έλεγαν οι βλαχο λαιφστάιλ που είχανε λύσει το οικονομικό τους με θαλασσοδάνεια και γνωριμίες κομματικές, έναντι προβολής πολιτικών προσώπων και γλυψίματος. Άντε ηλίθιοι! Που σας μάρανε το αμνιτάρι τρούφα με σουβλάκι και σπληνάντερο στα κάρβουνα.
Θα ανακαλύψει ο Έλλην -άραγε;- τη χαρά της οικονομίας...; Όπως οι οικονομικοί μετανάστες. (Αυτοί θα περάσουν κρίση την (μεθ)επόμενη γενιά που θα φάει τις καταθέσεις της προηγούμενης...)
----------------------------------------------------
Θυμάμαι την ύφεση των μέσων της δεκαετίας του '90. Αφορμή για κακοπληρωμένες δουλειές και τζαμπέ. Μια χαρά πλούτισε και τότε μια μερίδα του κόσμου, μια χαρά κορόιδα δούλεψαν τζάμπα. Θα τα θυμόσαστε, εκτός κι αν ήσασταν μωρά κι εσείς και σας τα 'λεγε η γιαγιά σας.
Σάββατο 5 Ιουλίου 2008
ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ...
Ο Γκαστόνε κατάφερε και ξεμπέρδεψε με όλους τους ενδο-οικογενειακούς αντίζηλους. Με τον θείο-Αχιλλέα και τώρα με τον σαχλοξάδερφο.
Σε άλλες εποχές θα έπρεπε να εξυφάνει συνωμοσίες με δηλητήρια, βγάλσιμο ματιών, μοναστήρια, φυλακές και άλλα επικίνδυνα. Τώρα, φροντίζει μια εταιρεία για το ανέξοδο θάψιμο των ανταγωνιστών.
ΚΑΙ των Μητσοτάκηδων που δεν είπαν όχι στο δωρεάν (αυτή η οικογένεια έλκεται απ' τον παρά σε όλες τις μορφές του...)
Το πασόκ έχει τα χάλια του, στον σύριζα φυλάει σκοπιά ο Αλέξης χέσε μέσα, μια χαρά τον βλέπω το Γκαστόνε. Αν δεν είχε δυσαρεστήσει και την αμερική με τον αγωγό που υπέγραψε με τον πούτιν-ρασπούτιν, θα γέρναγε πρωθυπουργός.
Υ.Γ. Όπως θα γελάσανε τα μουστακάκια του Βενιζέλου με τα όσα περνάει ο πρόεδρας Γιώργος Β', άλλο τόσο θα γελάσανε και του Ζαχόπουλου με τα όσα γελοία βαραίνουν τον "λόρδο" του ΥΠΠΟ. Έχει ο καιρός γυρίσματα.
Σε άλλες εποχές θα έπρεπε να εξυφάνει συνωμοσίες με δηλητήρια, βγάλσιμο ματιών, μοναστήρια, φυλακές και άλλα επικίνδυνα. Τώρα, φροντίζει μια εταιρεία για το ανέξοδο θάψιμο των ανταγωνιστών.
ΚΑΙ των Μητσοτάκηδων που δεν είπαν όχι στο δωρεάν (αυτή η οικογένεια έλκεται απ' τον παρά σε όλες τις μορφές του...)
Το πασόκ έχει τα χάλια του, στον σύριζα φυλάει σκοπιά ο Αλέξης χέσε μέσα, μια χαρά τον βλέπω το Γκαστόνε. Αν δεν είχε δυσαρεστήσει και την αμερική με τον αγωγό που υπέγραψε με τον πούτιν-ρασπούτιν, θα γέρναγε πρωθυπουργός.
Υ.Γ. Όπως θα γελάσανε τα μουστακάκια του Βενιζέλου με τα όσα περνάει ο πρόεδρας Γιώργος Β', άλλο τόσο θα γελάσανε και του Ζαχόπουλου με τα όσα γελοία βαραίνουν τον "λόρδο" του ΥΠΠΟ. Έχει ο καιρός γυρίσματα.
Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008
Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ
Τώρα τα ανακαλύψανε όλα τα διεφθαρμένα σ' αυτή τη χώρα;
Γίνονται τέτοια στη χώρα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα; Στη Μπανανία του μουσακά, του τζατζικιού και της Ακρόπολης; Μα τι λέτε...
Γίνεται εδώ να κάνεις τη δουλίτσα σου με λίγο λάδωμα σε: εφορίες, ταμεία, τράπεζες, υπουργεία κ.ο.κ.; Ποτέ!
Κι αφού και καλά θέλουνε να κάνουνε αποδιαφθοροποίηση (...) του δημόσιου βίου, γιατί δεν πιάνουνε και τον πολιτισμό, από υπουργείο μέχρι οπουδήποτε δαπανάται δημόσιο χρήμα; Έτσι για να απασχοληθεί και ο ποδοσφαιρόφιλος υπουργός πολιτισμού και να μην ξύνεται ολημερίς, και πάει και στα ποδόσφαιρα κινδυνεύοντας να γίνει χούλιγκαν.
Υπάρχουν αν και κάν οργανισμοί που παίρνουν από το δημόσιο και παράγουν (χαχα!) πολιτισμό, και λογαριασμό δε δίνουνε ποτέ. Ώρα δεν είναι να ανοίξουνε τα κιτάπια -οι εν λόγω οργανισμοί- και να δώσουνε στοιχεία για τα πεπραγμένα τους;
Και ο πάλαι ποτέ υφυπουργός πολιτισμού της ΝΔ, έστειλε σπίτι του εν μια νυκτί τον τότε επικεφαλής του φεστιβάλ θεσσαλονίκης. Πώς θυμήθηκε μόνο αυτόν να μετακινήσει, ότι και καλά έπιασε ρίζες στη θέση αυτή, και δεν μετακίνησε άλλους από αλλού, που επίσης μπορεί να έπιασαν ρίζες; Δεν υπάρχει όριο χρόνων στις θητείες αυτές; Κι αν δεν υπάρχει δεν ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει; Εκεί ελοχεύει η διαφθορά ακούσια ή εκούσια.
Στο κάτω-κάτω, το να αφήνεις έναν άνθρωπο στο ίδιο πόστο, σημαίνει: α) ότι ο εν λόγω άνθρωπος είναι τυχάρπαστος, προοπτική καριέρας δεν έχει και κρατάει τη θέση ωσάν διορισμό του δημοσίου μέχρι να γεράσει, να λύσει και το οικονομικό του και να ορίσει βάσει νεποτισμού και νότιων πρακτικών (λέγε με μαφία) το διάδοχό του -αδιαφανώς- και β) ότι δεν δημιουργούνται θέσεις εργασίας και δεν ανανεώνονται οι θεσμοί και τα πρόσωπα, καταπλακώνοντας ανθρώπινο δυναμικό και πολιτισμό.
(Θέσεις εργασίας, διότι κάποιος δημιουργικός άνθρωπος, μετά από ένα διάστημα, θα προχωρήσει παρακάτω, θα δημιουργήσει κάτι νέο και θα προσφέρει πρακτικά και συμβολικά, ως παράδειγμα και μάνατζμεντ, νέες προοπτικές.)
Ερώτηση κρίσεως: ποιός κριτικός γλύφει ασυστόλως από δανδουλάκη μέχρι παπαιωάννου;
Ερώτηση κρίσεως β': έχετε αναρωτηθεί τι προσόντα έχουν οι επικεφαλής των φεστιβάλ και των κρατικών θεάτρων;
Ε.κ. γ΄: Πόση σχέση με τον πολιτισμό έχει ο γ.γ. του ΥΠΠΟ;
Γίνονται τέτοια στη χώρα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα; Στη Μπανανία του μουσακά, του τζατζικιού και της Ακρόπολης; Μα τι λέτε...
Γίνεται εδώ να κάνεις τη δουλίτσα σου με λίγο λάδωμα σε: εφορίες, ταμεία, τράπεζες, υπουργεία κ.ο.κ.; Ποτέ!
Κι αφού και καλά θέλουνε να κάνουνε αποδιαφθοροποίηση (...) του δημόσιου βίου, γιατί δεν πιάνουνε και τον πολιτισμό, από υπουργείο μέχρι οπουδήποτε δαπανάται δημόσιο χρήμα; Έτσι για να απασχοληθεί και ο ποδοσφαιρόφιλος υπουργός πολιτισμού και να μην ξύνεται ολημερίς, και πάει και στα ποδόσφαιρα κινδυνεύοντας να γίνει χούλιγκαν.
Υπάρχουν αν και κάν οργανισμοί που παίρνουν από το δημόσιο και παράγουν (χαχα!) πολιτισμό, και λογαριασμό δε δίνουνε ποτέ. Ώρα δεν είναι να ανοίξουνε τα κιτάπια -οι εν λόγω οργανισμοί- και να δώσουνε στοιχεία για τα πεπραγμένα τους;
Και ο πάλαι ποτέ υφυπουργός πολιτισμού της ΝΔ, έστειλε σπίτι του εν μια νυκτί τον τότε επικεφαλής του φεστιβάλ θεσσαλονίκης. Πώς θυμήθηκε μόνο αυτόν να μετακινήσει, ότι και καλά έπιασε ρίζες στη θέση αυτή, και δεν μετακίνησε άλλους από αλλού, που επίσης μπορεί να έπιασαν ρίζες; Δεν υπάρχει όριο χρόνων στις θητείες αυτές; Κι αν δεν υπάρχει δεν ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει; Εκεί ελοχεύει η διαφθορά ακούσια ή εκούσια.
Στο κάτω-κάτω, το να αφήνεις έναν άνθρωπο στο ίδιο πόστο, σημαίνει: α) ότι ο εν λόγω άνθρωπος είναι τυχάρπαστος, προοπτική καριέρας δεν έχει και κρατάει τη θέση ωσάν διορισμό του δημοσίου μέχρι να γεράσει, να λύσει και το οικονομικό του και να ορίσει βάσει νεποτισμού και νότιων πρακτικών (λέγε με μαφία) το διάδοχό του -αδιαφανώς- και β) ότι δεν δημιουργούνται θέσεις εργασίας και δεν ανανεώνονται οι θεσμοί και τα πρόσωπα, καταπλακώνοντας ανθρώπινο δυναμικό και πολιτισμό.
(Θέσεις εργασίας, διότι κάποιος δημιουργικός άνθρωπος, μετά από ένα διάστημα, θα προχωρήσει παρακάτω, θα δημιουργήσει κάτι νέο και θα προσφέρει πρακτικά και συμβολικά, ως παράδειγμα και μάνατζμεντ, νέες προοπτικές.)
Ερώτηση κρίσεως: ποιός κριτικός γλύφει ασυστόλως από δανδουλάκη μέχρι παπαιωάννου;
Ερώτηση κρίσεως β': έχετε αναρωτηθεί τι προσόντα έχουν οι επικεφαλής των φεστιβάλ και των κρατικών θεάτρων;
Ε.κ. γ΄: Πόση σχέση με τον πολιτισμό έχει ο γ.γ. του ΥΠΠΟ;
Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008
ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΚΙ ΕΓΩ!
Όντως ο υπαρχηγός του σύριζα είναι φιλότεχνος. Τον είδα κι εγώ σε παράσταση του φεστιβάλ αθηνών.
Όπως καταλαβαίνετε, η στήλη είναι κοσμική.
Φορούσε λοιπόν κοντομάνικο μπλουζάκι τύπου λακόστ σε χρώματα κουρελού, το οποίο είχε μάλλον δανειστεί από τη ντουλάπα του θείου του, για να μεγαλοδείχνει και να μπαναλοδείχνει, ώστε να πείθει τους επιφυλακτικούς και σκεπτικιστές ότι δεν είναι ένα κωλοπαίδι σ' ένα καλοστημένο επικοινωνιακό παιχνίδι εντυπώσεων και ξεκαθαρίσματος της παλιάς φρουράς, αλλά ένας κλασικός πολιτευόμενος που έτσι και κάνει νούμερα, σόρρυ, ποσοστά, θα γίνει κι αυτός της κοστουμιάς και της τηλεόρασης.
Συνοδευόταν από νεαρή με προφίλ κνίτισσας, πώς είναι η Δαμανάκη ένα πράμα. Που όσο πασόκ και να της ρίξεις, η κνιτίλα δε φεύγει με τίποτα.
Φαίνεται ότι στις πολιτικές νεολαίες, το Οιδιπόδειο έχει τέτοια πρότυπα. Πώς είχαν παλιότερα τη Λάσκαρη, τη Μάρθα και άλλα κορίτσια...Στην αριστερά έχουνε τη θειά τους την Αλέκα και για σικάτο σεξ-απήλ τη Δαμανάκη. (Μπρρρρ...)
Υ.Γ. Δε σας έλεγα ότι ο Γκαστόνε-πρωθυπουργός έχει κι έναν καντέμη ξάδερφο; Ιδού τα αποτελέσματα. Έτσι κι αλλιώς στο ΥΠΠΟ δεν έκανε και τίποτα ο χριστιανός, πάγκο ξεσκόνιζε. Είπε ένα σωρό, μας απείλησε να αλλάξει καταστάσεις και να ενισχύσει τον πολιτισμό -γιατί σου λέει κυριλές είμαι, Χατζηνάσιο ακούω, άρα από πολιτισμό σκίζω ο κιαρατάς- μας απείλησε να πάρει αποφάσεις τρισγιγαντιαίων διαστάσεων, και μετά κούρνιασε στο κλαρί του και κοιμήθηκε. Τον ξύπνησε ο θόρυβος από το πλυντήριο Ζήμενς. (Και μετά σου λένε αθόρυβα και μαλακίες...)
Όπως καταλαβαίνετε, η στήλη είναι κοσμική.
Φορούσε λοιπόν κοντομάνικο μπλουζάκι τύπου λακόστ σε χρώματα κουρελού, το οποίο είχε μάλλον δανειστεί από τη ντουλάπα του θείου του, για να μεγαλοδείχνει και να μπαναλοδείχνει, ώστε να πείθει τους επιφυλακτικούς και σκεπτικιστές ότι δεν είναι ένα κωλοπαίδι σ' ένα καλοστημένο επικοινωνιακό παιχνίδι εντυπώσεων και ξεκαθαρίσματος της παλιάς φρουράς, αλλά ένας κλασικός πολιτευόμενος που έτσι και κάνει νούμερα, σόρρυ, ποσοστά, θα γίνει κι αυτός της κοστουμιάς και της τηλεόρασης.
Συνοδευόταν από νεαρή με προφίλ κνίτισσας, πώς είναι η Δαμανάκη ένα πράμα. Που όσο πασόκ και να της ρίξεις, η κνιτίλα δε φεύγει με τίποτα.
Φαίνεται ότι στις πολιτικές νεολαίες, το Οιδιπόδειο έχει τέτοια πρότυπα. Πώς είχαν παλιότερα τη Λάσκαρη, τη Μάρθα και άλλα κορίτσια...Στην αριστερά έχουνε τη θειά τους την Αλέκα και για σικάτο σεξ-απήλ τη Δαμανάκη. (Μπρρρρ...)
Υ.Γ. Δε σας έλεγα ότι ο Γκαστόνε-πρωθυπουργός έχει κι έναν καντέμη ξάδερφο; Ιδού τα αποτελέσματα. Έτσι κι αλλιώς στο ΥΠΠΟ δεν έκανε και τίποτα ο χριστιανός, πάγκο ξεσκόνιζε. Είπε ένα σωρό, μας απείλησε να αλλάξει καταστάσεις και να ενισχύσει τον πολιτισμό -γιατί σου λέει κυριλές είμαι, Χατζηνάσιο ακούω, άρα από πολιτισμό σκίζω ο κιαρατάς- μας απείλησε να πάρει αποφάσεις τρισγιγαντιαίων διαστάσεων, και μετά κούρνιασε στο κλαρί του και κοιμήθηκε. Τον ξύπνησε ο θόρυβος από το πλυντήριο Ζήμενς. (Και μετά σου λένε αθόρυβα και μαλακίες...)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)