Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Το Καλοκαιράκι...

Τώρα που ήρθε για τα καλά το καλοκαίρι, θα σας ταράξω στις επαναλήψεις, όπως η τηλεόραση! χοχοχο!
Πήρατε μια γεύση...(πώς μ' αρέσουν οι σκανταλιές).

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

Μια παλιά κριτική (δεκαετίας...)

Πάνε χρόνια από τότε που γράφτηκε η κριτική που ακολουθεί. Τη βρήκα και την παραθέτω, με αφορμή μια συζήτηση που είχα με φίλο επισκέπτη που σχολίασε κάτι για τις προτάσεις μου περί της σωτηρίας των τζάνκι...(σπύρο@)

Όλοι περιμένουμε τις "Βραδιές Μπαλέτου" ή όποιο πρόγραμμα τέλοςπάντων της ΕΛΣ, γιατί ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα αγαπάμετους χορευτές μας και θέλουμε να τους βλέπουμε να μη χάνουν τακαλύτερα χρόνια τους στην απραξία των μαθημάτων και μόνο. Πώς να ερμηνεύσουν ρόλους και να αντιληφθούν τις διαφορές των στυλ όταν δεν ξεκολλάνε απ' την μπάρα, όταν βλέπουν και αισθάνονται τη σκηνή δύοφορές το χρόνο; Χαλάλι τους, λοιπόν, όσο ασήμαντες κι αν είναι οι χορογραφίες που παρουσιάζονται τις περισσότερες φορές στη Λυρική. Η "Βραδιά Μπαλέτου" αυτή τη φορά περιλάμβανε το "Καταραμένο Φίδι" σεχορογραφία Λόρκα Μασίν, ένα μικρό αφιέρωμα στον Μ. Χατζιδάκι με τέσσερα τραγούδια και το χορευτικό μέρος και πάλι επιμελημένο απ' τονΜασίν και μια επανάληψη, τον "Πετρούσκα" στην εκδοχή του Χ. Μανταφούνη.
Θα ξεκινήσω απ' τον "Πετρούσκα" που "άνοιξε" το πρόγραμμα. Ελπίζωνα είναι γνωστή στο αναγνωστικό κοινό η θρυλική σχέση του μεγάλουΝιζίνσκι με τον ιμπρεσάριο και εμπνευστή της δημιουργίας των "Ρωσικών Μπαλέτων" Σεργκέι Ντιάγκιλεφ. Ως επίσης και το γεγονός πως ο γάμοςτου χορευτή με την Ουγγαρέζα Ρομόλα ντε Πούλσκι έφερε την τελική ρήξη στις σχέσεις των δύο ανδρών και την απόλυση του Νιζίνσκι από τα"Ballets Russes". Από την άλλη, ο "Πετρούσκα", σε χορογραφία του Μ. Φοκίν, υπήρξε διάσημος ρόλος για τον Νιζίνσκι και αφορά τρεις μαγικές κούκλες, τον ευαίσθητο Πετρούσκα, την κοκέτα Μπαλαρίνα και τον άκαρδο Μαυριτανό, τις οποίες ο παμπόνηρος ταχυδακτυλουργός - ιδιοκτήτης τους μπορεί και κάνει να ζωντανεύουν. Η λαϊκή σλάβικη μεταφυσική αποδίδειδικαιοσύνη παρουσιάζοντας, στο τέλος της ιστορίας, τον νεκρό Πετρούσκα να αιωρείται στη στέγη του περίπτερου του "μάγου", ωσάν ηψυχή του να κέρδισε την αθανασία. Ετσι ο ήρωας μοιάζει λίγο στον Πινόκιο που γίνεται αληθινός άνθρωπος όταν καταλαβαίνει τις ευθύνεςτου, έχει υποφέρει και ωριμάσει.
Ο Χ. Μανταφούνης κρατάει την πρωτότυπη ιστορία με τις κούκλες χρησιμοποιώντας τη διάσταση του περιορισμού των κινήσεων ως συμβόλου της ανελευθερίας που διαφαίνεται όταν στη σκηνή εμφανίζεται οΝτιάγκιλεφ (ο αντίστοιχος "μάγος"). Καταφεύγει δε στην αντικατάστασημε τα πραγματικά πρόσωπα (Νιζίνσκι, Ρομόλα), κάθε φορά που εκείνοςφεύγει. Εκεί η Ρομόλα-Μπαλαρίνα προσπαθεί να δώσει ζωή και τηνελευθερία του στον Νιζίνσκι, ενώ ο Μαυριτανός - Ακόλουθος τουΝτιάγκιλεφ παραμονεύει, ειδοποιεί το αφεντικό του κ. λπ. Από τον όλο χειρισμό του θέματος (την ευτυχία που ο Νιζίνσκι νιώθει κοντά στηΡομόλα, τη δυσκαμψία που αποκτά κοντά στον Ντιάγκιλεφ, την επιβολήτου ιμπρεσάριου και της θέλησής του στον άβουλο και ευαίσθητο χορευτήκ.λπ.) προκύπτει ο κατά Μανταφούνη κεντρικός άξονας διαπραγμάτευσηςτης υπόθεσης Νιζίνσκι, για τον οποίο ο χορογράφος θα πρέπει να έχειβασιστεί στις σελίδες εκείνες του "Ημερολογίου" του χορευτή, στις οποίες εκείνος καταδικάζει τη σχέση του με τον Ντιάγκιλεφ και τονκατηγορεί για τον αυταρχισμό και την επιβολή επάνω του. Ομως ηεπιλεκτική χρήση μέρους μόνο ενός τόσο δύσκολα διαπερατού κειμένουμπορεί να καταλήξει σε συμπεράσματα που περισσότερο απηχούν απόψειςτου χορογράφου παρά του συγγραφέα.
Ετσι, στον "Πετρούσκα" του Χ. Μανταφούνη, αντί μιας προβληματικήςγύρω από την πολυμορφική έκφραση της σεξουαλικότητας του Νιζίνσκι,εισπράττουμε καταφατική απάντηση στο φλέγον θέμα που έχει απασχολήσειγενιές και γενιές: "Γιατρεύεται η ομοφυλοφιλία;" Ναι, απαντάει οχορογράφος, μια καλή γυναίκα, υπομονετική, ζεστή, τρυφερή, πρόθυμη,όλα τα διορθώνει. Που θα πει, αγαπητοί αναγνώστες, ότι με τηνκατάλληλη υποστήριξη ο ανανήψας παύει να γυρνάει στα τζουρά για ταδέοντα (ευχαριστώ τον Δ.Κ. για την ορολογία) και ευτυχεί στο σπίτιτου. (Ξαναπιάνουμε τον κ. Μανταφούνη να μας φέρνει ρηξικέλευθεςαπόψεις από την εποχή των "τοιούτων", μετά το πόνημα του καλοκαιριού "Το ημέρωμα της Στρίγκλας", κι από μια άποψη αυτό δείχνει συνέπειακαι εσωτερικό λόγο με συνέχεια. Αναμένουμε την επόμενη δουλειά του για τυχόν βελτιώσεις της θεωρίας). Αλλο στοιχείο της παράστασης όμως,που μας πήγε χρόνια πίσω, ήταν τα μέρη στα οποία οι κούκλες χόρευαν. Αν δεν κάνω λάθος, τα αρθρωτά μέλη τους και η ιδιότυπη κίνηση τουσώματος που προκύπτει από τη μίμηση αυτών είχαν άλλοτε αποτελέσει πόλο έλξης πολλών χορογράφων, όπως ο Καστρινός για παράδειγμα. Εξαιρετική η ευαισθησία του κ. Μανταφούνη να αποτίσει φόρο τιμής σ'αυτούς τους καλλιτέχνες μέσα απ' τη χορογραφία του, μ' έναν παρόμοιοχειρισμό της κίνησης και του ύφους. Οσο για το "Καταραμένο Φίδι" και το αφιέρωμα στον Χατζιδάκι, το μεν πρώτο ήταν ένα εύκολο αβανταδόρικο κομμάτι με αρκετή παντομίμα,το δε δεύτερο, χορογραφικά ανύπαρκτο με σκόρπιες κινήσεις πουακολουθούσαν τη μουσική.

ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ (Απρίλης 1997)

ΚΟΜΙΖΕΙ γλαύκαν πλέον όποιος καταγγέλλει τη δική του πικρή εμπειρία από την Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Παρόλα αυτά, και επειδή διαβάζω ακόμη ότι οι αρμόδιοι μειδιούν στωικά σε παράπονα, ερωτήματα και δημοσιεύσεις, που αφορούν ακυρώσεις, καταχρήσεις κ.λπ., κ.λπ., θα καταθέσω σήμερα το χρονικό της δικής μου εμπειρίας στο πρόσφατο ταξίδι μου στην προβληματική ενδοχώρα. Ξέρετε, αυτή με το εμφανές πρόβλημα ταυτότητας, την αδιαφάνεια διαχείρισης, την επαγγελματικά κακή οργάνωση, την αφιλόξενη και άκαμπτη στην πεπαλαιωμένη και επαρχιώτικη άποψή της για τον πολιτισμό.Το τελευταίο τριήμερο λοιπόν του Μαρτίου, η Θεσσαλονίκη συγκέντρωνε το "Χοροθέατρο Θεσσαλονίκης", τους "Lalala-Human Steps", αλλά και την παράσταση του Λ. Λαζόπουλου, με χορογραφίες του Κ. Ρήγου (του "Χοροθέατρου Οκτάνα"), οπότε και ανηφόρισα προς τη Β. Ελλάδα.
Οταν λοιπόν τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο, τη ευγενική φιλοξενία της Πολιτιστικής, έλαβα το ογκώδες δέμα των προγραμμάτων και άρχισα μέσα μου να αμφιβάλλω: "Βρε μήπως είμαστε όλοι μας... καχύποπτοι και οι άνθρωποι σταθήκανε άτυχοι (!) μέχρι τώρα;" Το βράδυ όμως της παράστασης των "Lalala-Human Steps", διαλύθηκαν οι όποιες αμφιβολίες είχα, όταν με υποδέχτηκε το "επίσημο" πρόσωπο της Πολιτιστικής με κάτι συγγενές του "χρυσό μου" και "κάπου θα βρούμε να καθήσεις όταν περάσουν όλοι!" Αγαπητοί άρχοντες της Πολιτιστικής, τι "αβρότητες" ήταν αυτές;Μικροδείχνω, δε λέω, αλλά "χρυσό σας;" Τόσο φιλικοί πια μου είσαστε που δεν υπακούτε στις απαιτήσεις του επαγγελματικού πρωτόκολλου; Κι έπειτα, προσκεκλημένοι χωρίς εισιτήριο; Γίνονται τέτοια πράγματα; Αλλά θα μου πείτε, εδώ κόσμος παρακαλούσε στο ταμείο, άδειες θέσεις υπήρχαν (λίγες, αλλά υπήρχαν), και τα επίλεκτα σώματα των μελανοχιτώνων υπευθύνων τους λέγανε "Αύριο, αύριο", εκεί θα κολλήσουμε; Αλλωστε τι το κάνω θέμα; Βρέθηκε θέση οσονούπω για το "χρυσό", εμένα δηλαδή; Εξώστης Β', τελευταία σειρά. (Αν ξέρετε το κτίριο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών καταλαβαίνετε ότι αναφέρομαι σε κάτι που σε αντίστοιχο χώρο κατοικίας λέγεται "πατάρι"). Τι κι αν δεν έβλεπα παρά μόνο το "ρεβέρ" της σκηνής, τι κι αν ο λόγος που πήγα ήταν για να δω την παράσταση και από 'κει δεν θα την έβλεπα! Πταίσματα - και μόνον - για τους υπεραπασχολημένους "υπεύθυνους" που αποδιοργανώθηκαν μόλις χρειάστηκε να τακτοποιήσουν στο χώρο λίγο περισσότερους ανθρώπους, ωσάν να μην είναι μέσα στην αναμενόμενη πορεία των πραγμάτων ένα γεμάτο θέατρο! Αφήστε που εκεί πάνω αισθανόμουν βασίλισσα, που λέει ο λόγος, διότι οι κοινοί θνητοί-θεατές σταματούσαν σε μια σεβαστή απόσταση από μένα! Μόνη στην κορυφή (κυριολεκτικά) του θεάτρου.
Και νομίζετε ότι η παράσταση άρχισε κανονικά; Οχι βέβαια, διότι η κουρτίνα κόλλησε και τα φώτα ξανάναψαν, γεγονός που έκανε το ακροατήριο να αναφωνήσει με γέλια "Με γεια το θέατρο!", διαχωρίζοντας τη θέση του θαρραλέα από τις τιμές που περιποιούν στην πόλη του οι "αρμόδιοι" της Πολιτιστικής.Να μην το ξεχάσω όμως μια και τους ανέφερα: δεν υπογράφουν συμβόλαια λέει οι ομάδες χορού που προσκαλούν στη Θεσσαλονίκη οι μεταπράτες του πολιτισμού; Επειδή ο λόγος είναι συμβόλαιο είπατε; Και στην ακύρωση πάλι ο λόγος αποζημιώνει; Και κάτι άλλο: ενώ έχουν ξοδευτεί (σπαταληθεί λένε οι κακιές γλώσσες), εκατομμύρια, οι παραστάσεις των ομάδων χορού έχουν στριμωχτεί όλες μαζί με προϋπολογισμούς πείνας; Αυτό πάλι γιατί; Επειδή ο χορός εθίζει στη σκληραγωγία, είναι δε και "τέχνη των νιάτων" -φευ!- οπότε υπηρετείται από ανθρώπους που αντέχουν είτε έτσι είτε αλλιώς; Η μήπως επειδή ο χορός είναι "άντε δε βαριέσαι και τι έγινε ρε αδερφέ, με χορευτές θα ασχολούμαστε, που ως γνωστόν, -τοις ανεγκεφάλοις- είναι και ελαφριούτσικες περιπτώσεις;" Ρωτάω απλώς...

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ...

Θέλω να γράψω για το Υπουργείο Πολιτισμού, αλλά το σκέφτομαι.

Μη με πιέζετε κι εσείς τόσο πολύ...Θα αναγκαστώ να γράψω (αγνοώντας τις συνέπειες).

Πωπω, καλέ μη ζμπρώχνετε!

Α! θα με κάνετε να γράψω γαι την πολιτιστική πολιτική, τις επιχορηγήσεις,
και την ωραιότερη φιλοξενία ever, στην Θεσσαλονίκη πολιτιστική πρωτεύουσα 1997. Ένα θα σας πω: Capsis Hotel. Έφευγα κατά τις πέντε το απόγευμα κυριλέ, γύρναγα κατά τις πέντε τα ξημερώματα αλλού ο παπάς αλλού τα ράσα απ' το χορό, έλεγα τάχα μου σοβαρά καληνύχτα σας στη ρεσεψιόν, μου λέγανε καλημέρα σας τώρα μαζευτήκανε και τ' άλλα κοπρόσκυλα, κατέβαινα δέκα λεπτά με μαύρα γυαλιά ψοφοέτρωγα πρωινό, και γύρναγα για ύπνο.
Εγώ και οι υπόλοιποι παραλυμένοι. (Ξεχωρίζαμε απ' τα γυαλιά στο πρωινό -σαν κατάσκοποι. Δεν έβλεπες ούτε τυρί, ούτε καφέ, ούτε μαρμελάδα. Γυρόφερνα το μπουφέ και βλαστήμαγα: πού στο διάολο τα κρύψανε...Για καλημέρα δεν το συζητώ, θα έριχνα με ούζι σ' όποιον είχε όρεξη για κοινωνικότητες πρωί-πρωί στις εντεκάμισυ).

Ωραίες εποχές, ο Βενιζέλος ήξερε να φιλοξενεί ο άνθρωπας. Έχω τύψεις για κείνο το άρθρο/ανταπόκριση "Άλλος για την Πολιτιστική;"

Άλλη φορά θα γίνω καλό παιδί κι όποιος με φιλοξενεί δε θα του χέζω τη μάνα και τον πατέρα.

Σάββατο 28 Ιουνίου 2008

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ (ξανά-μανά ο Αλέξης)

Ο υπαρχηγός του Σύριζα, αν θέλει να αποκτήσει μια μέρα σοβαρό και αρχηγικό πορφίλ, καλά θα κάνει να απαγορεύσει αηδίες τύπου: "με την Χ... τον ένωσε το γεγονός ότι και οι δύο ήταν μέλη της ΚΝΕ", και "αγωνιστικά πνεύματα και οι δύο...", και "πρωτοστάτησαν στις καταλήψεις του 1990-'91".

Αυτά είναι υλικό για κομμωτήριο όχι για πολιτικό αρχηγό, και μάλιστα της (ψιλο)καρπαζάς. Εκτός κι αν όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει Γιωργάκης.

Που δεν το νομίζω, διότι η ΚΝΕ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά εξέθρεψαν τους μεγαλύτερους τυχοδιώκτες και αναρριχησίες (μαζί με μεγάλα κορόιδα που υπήρξαν η πλέμπα του χειροκροτήματος).

Άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα Τάρταρα...!

ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΟΡΟΥ (τι φταίτε κι εσείς με 40 υπό σκιάν...)

Λοιπόν σκεφτόμανε -και σκασίλα σας- ότι η ιστορία μπορεί μόνο να γραφεί ως ιστορία μικρών -ας πούμε- περιόδων, ή ομάδων. Π.χ. η ιστορία της εξουσίας των γυναικών κλπ., κλπ.
Το αρχαίο δράμα καταγράφει, κι αν είχα το πρόγραμμα με το μολυβάκι που ζωγραφίζει και δεν ήμουνα και πάτος στα κομπιούτερ, θα σας το έδειχνα με γκράφικς (sic), τη σχέση του ατόμου προς την πόλη και το σύνολο, που επαναλαμβάνεται σταθερά και απαράλλαχτα.
Με τρομερές αλληγορίες, όπως ο Οιδίποδας, ο άνθρωπος χωρίς κάν όνομα, μόνο με το παρατσούκλι του μαρτυρίου του. Με τρυπημένα μάτια και πόδια -τι εννοεί ο ποιητής;- περιφέρεται μπροστά από τον καθρέφτη που παραμορφώνει τη γνώση και το βλέμμα του. Όπως είναι το βλέμμα των θεατών ανεστραμμένο, στο οποίο όμως μέσα καθρεφτίζει πλέον τα όσα έχουν συμβεί και δεν αλλάζουν, έχει λάβει πλέον γνώση, στρέφεται να γλυτώσει προς το μέλλον (Πόλυβος και Μερόπη), ενώ όλα τον γυρίζουν στο παρελθόν, εκεί απ' όπου δεν θα ξεφύγει, παρά με τεράστιο τίμημα.
Η πόλη για να σωθεί δεν μπορεί να έχει ανθρώπους που τους κυβερνά το παρελθόν, ούτε και πολιτεύματα "αρχαικά". Η πόλη κοιτάει μπροστά βάζοντας νόμους.
Άρα, η πρόοδος, το μέλλον, οι νόμοι, ήδη αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους της πολιτισμένης πορείας της ανθρωπότητας.
Η γυναίκα δεν είναι έπαθλο, αλλά είναι σταθερά στο δικό της κόσμο, καθότι τα φύλα έχουν πλέον οριστικά χωρίσει τις επικράτειές τους: αγραμματοσύνη, κουζίνα, παιδιά, δούλες, καλλωπισμός, έλεγχος από τους άνδρες της οικογένειας, προσήλωση στις παραδόσεις και φροντίδα τελετών νεκρικών, καντηλαναφτικών, ιερατικών, οι κυρίες.
Καλλωπισμός, μόρφωση, αγορά, πολιτική, φιλοσοφία, συγγραφή, επιστήμη, έρευνα οι κύριοι.
Πώς το επιτρέψαμε κι έγινε αυτό το τερατούργημα;

Ο Ντίκενς το δέκατο ένατο αιώνα, τις έκανε τις οικογενειακές σχέσεις, χειρότερες κι απ' του Βυζαντίου, όπου ο ένας συνωμοτεί εναντίον του άλλου για τα φράγκα. Αυτές οι σχέσεις είναι που φαίνονται να χρήζουν ρύθμισης και στο δράμα, τονίζοντας την ιδιαιτερότητα: σκοτώνεις τη μάνα, αλλά σου θυμίζει πριν πεθάνει το δεσμό που είχατε. Δεν είναι οποιαδήποτε γυναίκα. Χωρίς θεική βοήθεια, πώς ξεφεύγεις απ' τις Ερινύες; Οι σχέσεις αυτές έχουν ιδιαίτερο όνομα. Ο Ορέστης δεν είναι φονιάς, είναι μητροκτόνος.
Άσε που δείχνει και προσανατολισμό προς την οικογενειοκρατία -που κρατάει μέχρι σήμερα, παραδείγματα ξέρουμε όλοι μας, άντε μη με ζμπρώχνετε στο κουτσομπολιό.

ΘΑ ΚΕΡΑΣΩ (συνέχεια)

Μη με πιέζετε, θα προβώ σε αποκαλύψεις -και ωμότητες...

Μη με πιέζετε, γιατί θα μαρτυρήσω ότι μου έγινε πρόταση πληρωμής.

Μη με πιέζετε άλλο, θα πω ότι με είπαν και στραβάδι...(Είναι αυτό που θέλει κάποιος να σε πληρώσει, και δε σε βρίσκει βρ' αδερφέ...)

Είσαστε πολύ πιεστικοί τύποι, και με αναγκάζετε να πω ότι ενδέχεται να πληρωθώ (μέρος του ποσού σε δόσεις), κι όχι τίποτ' άλλο, πρέπει να σας κεράσω αφού σας το ΄ταξα, και πάνε τα φραγκάκια μου...

Υ.Γ. Εγώ για τα φράγκα, και "απεταξάμην" λέω...Γνωστές πρακτικές αυτές όταν η αριστερά ήταν το θύμα.
Και τώρα που το σκέφτομαι, μπα...δε θα υπογράψω δήλωση μετανοίας...

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

ΘΑ ΚΕΡΑΣΩ (όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα κεράσω...)

Παίδες, όταν πάρω τα μπικικίνια απ' την Αυγή, θα κεράσω -virtual- ποτά.

Θα ενημερώσω σχετικώς την ομήγυρη.

(Ελπίζω μόνο να μην τα πάρω του αγίου-Μπίπ (...) που είναι και κινητή εορτή, και δε σας βρίσκω.)

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

LOST IN SPACE

Λοιπόν, μέχρι πρότινος πίστευα ότι μερικά παραστρατιωτικά σώματα θα μπορούσαν να καθαρίσουν την πλατεία Ομονοίας και τα πέριξ.
Τώρα όμως ανένηψα και άλλαξα γραμμή. Πιστεύω ότι τα τζάνκια πρέπει να σπάνε πέτρα, επί παραδείγματι, να φτιάχνουν δρόμους, ζώνες αντιπυρικής προστασίας, αφαλάτωση, αγροτικές εργασίες κ.ο.κ.
Με ένα μικροτσίπ ή άλλο μέσο παρακολούθησης, μπορούν να εγγράφουν ώρες απεξάρτησης και κοινωνικής εργασίας, διά της μεθόδου -και ουχί της μεθαδόνης χαχα!- που κανένα τζάνκι δεν επιθυμεί στη ζωή του, δηλαδή της σωματικής εργασίας.
Έγερσις 6:00 π.μ., πέτρα 8-12, φαγητό, ανάπαυση και συνέχεια κατά το δοκούν μέχρι τον ύπνο στις 9:00 μ.μ.
Δεν ξέρω, έχω γίνει πολύ ευαίσθητη τελευταία.

ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΩΝ

Ρώταγε κάποιος δημοσιογράφος τον βουλευτή του Πασόκ Καρτάλη περί του σκανδάλου, κι αυτός ο ευλογημένος, απ' έξω το 'χε μάθει το μάθημα των επικοινωνιολόγων περί διαχείρισης κρίσεων: ναι, έτσι είναι, ΑΛΛΑ...το γύρισε κουτοπόνηρα, μην επιχαίρουν οι άλλοι διότι μπλα...μπλα...μπλα...Καημό το 'χω να πει κάποιος ναι, και να συνεχίσει χωρίς αλλά, έστω για πρωτοτυπία.
Ούτως ή άλλως παρακάτω δεν πάει το κόμμα.

Και οι δυσαρεστημένοι λέει, θα πάνε στον Σύριζα. Καλά, άσε να 'ρθει πρώτα η πραγματική ώρα της ψήφου, και βλέπουμε. Αλλά κι έτσι αν είναι τα πράγματα, κόμμα που μαζεύει αυτό που λένε οι Άγγλοι agenda διαφόρων ψηφοφόρων, αν το πετύχει, από τόσο διαφορετικές πλευρές, δεν έχει πραγματική δύναμη, ούτε και αποτελεσματική παρέμβαση. (Άσε δηλαδή που πιο νεφελώδεις διακηρύξεις απ' ευτές που κυκλοφορούν αυτή την εποχή, ή συγκεκριμένες μεν, αλλά απραγματοποίητες, δε γίνεται να υπάρξουν...)

Και είναι και ο Κυριάκος Μ. μικρός -πολιτικά- για να κάνει καμμιά αποστασία άμα χρειαστεί...

Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

ΧΡΗΜΑΤΙΣΜΟΣ...

Και καλά η Ζίμενς είχε σοβαρές συσκευές, π.χ. κομπιούτερ για τον Κυριάκο Μ., σκούπες και τελεοράσεις για άλλους, ψυγεία δίπορτα με παγάκια, όλη την οικοσκευή για τους λιγούρηδες ή για τους πιο λεβεντομαλάκες, που τα κάνανε δώρο σε άλλους, δηλαδή ότι και καλά αξίζανε ότι ρουσφέτι ζητάγανε μέσω του δώρου -ή αποπλήρωναν- πηγαίνοντας οι γύφτουλες οικοσκευή -πώς πηγαίνανε παλιότερα σίδερα και πορτατίφ στους γάμους, διότι φαίνεται ότι το σύνδρομο του καλού μικροαστού ουδέποτε το απώλεσε η Ελλάς.

Άμα όμως αποφασίσει να δώσει μίζες η Τεφάλ, η Στιρέλλα, η ντε Λόνγκι, τι σκατά θα δώκουνε; Φριτέζες, ατμοσίδερα και μπιστολάκια (για τα μαλλιά);

Υ.Γ. Κι εν πάση περιπτώσει, άμα τα συστήματα ασφαλείας έχουνε μίζα, τα υποβρύχια, τα αερόπλανα και τα άλλα συμπαθή αντιαρματικά δεν έχουνε τίποτα; Μειοδοτικός διαγωνισμός γίνεται και καθαρίζουνε;
Τα λέω αυτά γιατί δεν αντέχω να διασύρονται έτσι ρε παιδιά, κολοσσοί όπως ένας Τσουκάτος, ένας Κυριάκος, ένας Άκης, ένας...ων ουκ έστι αριθμός...(Θέλω να διασυρθούνε κι άλλοι, διότι έχει μπόλικο κουτσομπολιό στις εφημερίδες, και θυμάμαι το ένδοξο '89 -όχι με λεπτομέρειες γιατί ήμανε μικρή- και με πιάνει νοσταλγία...Έπινες τότε τον καφέ σου, και 'ετρωγες έναν σκασμό μέχρι να τελειώσεις όλες τις εκδοχές για τις κούτες Πάμπερς, τα τεκταινόμενα στο δικαστήριο και τα συναφή. Αν ήθελες και διασταύρωση από τρεις εφημερίδες, δεν υπήρχε περίπτωση να πας στη δουλειά...Αλοίμονο σ' εκείνους που παίρνανε τις εφημερίδες στην τουαλέτα. Τότε είναι που βγήκαν τα ευγενή επαγγέλματα του "αποσφηνωτή", και του "φυσιοθεραπευτή για ανθρώπους που δεν μπροούσανε να περπατήσουνε μετά την ανάγνωση λόγω πίεσης μηρών τε και γλουτών στο καπάκι"...)

Φίλοι μου...

Έχουμε έναν μαρτυριάρη στην παρέα μας...
Και,
ξέρει ο μαρτυριαρούλης σε τι αναφέρομαι...
Ευτυχώς,
που απ' τη Χάρτα του Ρήγα και μετά,
άρχισε να γίνεται συνείδηση το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου στις δημοκρατίες,
στην Ελλάδα εννοώ...

Σάββατο 21 Ιουνίου 2008

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

Πάνω στη διαγραφ'η Σημίτη, να και η αποκάλυψη Τσουκάτου...Μωρέ τι είναι οι συμπτώσεις...!

ΖΙΜΕΝΣ ΥΜΠΕΡ ΑΛΛΕΣ

Η Ζίμενς έχει και καλό πρόγραμμα για τις τέχνες. Λαμβάνω τακτικά ενημέρωση. Πολύ προοδευτικό. Κάντε καμμιά αίτηση.

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

ΞΑΝΑΖΟΥΜΕ ΕΝΔΟΞΕΣ ΜΕΡΕΣ

Είμαστε έτοιμοι σύντροφοι, να ξαναζήσουμε το ένδοξο και τιμημένο '89, το βρώμικο, το γεμάτο κουτιά από πάμπερς γεμάτο φράγκα που ξεχείλιζαν, τύπου "Ο πωλών τοις μετρητοίς".
Μια γλυκια νοσταλγία με κυριεύει...
Καλομελέτα κι έρχονται και τα γουνάκια.

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ...

Είναι λυπηρό να προσπαθεί ο Γιώργος Β' να εκμεταλλευθεί τις αποκαλύψεις που θίγουν άμεσα το κόμμα του.
Έχει όμως βαριά κληρονομιά και το κόμμα και ο ίδιος, το σκάνδαλο Κοσκωτά, τα λεφτά του Χάλακ...
Δεν έχει φυσικά επιλογή απ' το να μιλήσει περί κάθαρσης, ούτε και χρειάζεται γενναιότητα για να αφαιρέσεις την κομματική ταυτότητα ενός ληγμένου από χρόνια όπως ο Τσουκάτος.
Τι τριτοκοσμική μπανανία. Δυό υπολογιστές, πέντε ψυγεία, φράγκα, και κανά ταξιδάκι για την οικογένεια άρκεσαν να ξεφτιλίσουν κυβερνήσεις και υπουργούς.
Άντε και αποκαλυπτήρια για άλλες προμήθειες, σε πιο σημαντικά υπουργεία.

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Α.Τ. Συντάγματος

Στο Α.Τ. Συντάγματος που πήγα για να αναφέρω την κλοπή και να βγάλω ταυτότητα, καινούργια, ναι, μην παίζετε με τα νεύρα μου, υπάρχει ένας αστυνομικός που λέγεται Τυρολόγος. Πολύ δημοκράτης και ευγενής. Εγώ του 'λεγα να τον πιάσω τον κλέφτη να τον λιανίσω, να του φάω το λαρύγγι και άλλα ευγενικά, κι αυτός μου 'λεγε ηρεμείστε κυρίαμου, η βία δεν είναι λύση. Οπότε λέω, ο Πολύδωρας ευθύνεται ρε γαμώ το;
Τελοσπάντων...
Κάθε φορά που έμπαινα στο γραφείο του ανθρώπου, τον τσάκισα στη μαλακία: τον κύριο Τυρόβολο θέλω, και μήπως έχει υπηρεσία ο κύριος Τυρόγαλος, και πού 'ντος ο κύριος Ξυνότυρος γιατί ξέχασα κάτι βεβαιώσεις...
Ακούγεται σάχλα, αλλά τώρα που πήρα την ταυτοτιτούλα μου την καινούργια (και αφού έκανα και χιουμοράκι της δεκάρας, τύπου "μου δώσατε δύσκολο αριθμό και δεν θα τον θυμάμαι",) και αφού τους ζάλισα τον έρωτα στο πάνω-κάτω μέχρι που μου 'πανε πάρτε καρέκλα και παλουκωθείτε, πιο γρήγορα δε θα βγει η ρημάδα και θα ζαλιστούμε κιόλας, κι αφού βρήκα και δέκα κοντοπατριώτες παντελώς άγνωστους αλλά με τοπικιστική αλληλεγγύη και είπα κάτι δεκαρολογίες περί η εσωτερική μετανάστευσις και το πρόβλημα της μετοικήσεως από την ύπαιθρον χώρα και πήρα τη σειρά κάτι αλλωνών, τον έφαγα και το χριστιανό να του λέω το όνομα άρες μάρες κουκουνάρες -οπότε τα σκέφτομαι και γελάω...

Υ.Γ. Και για να εντυπωσιάσω το αγαπητό μου ακροατήριο, σας λέω ότι στο σταθμό της Ομονοίας, μου δώκανε να αναγνωρίσω και φάτσες απ' το κινητό. Με την τσαντίλα που είχα, ευτυχώς που δεν τους φέρανε στις προσαγωγές όσο ήμουνα εκεί, γιατί θα μ' έβγαζε ο Ευαγγελάτος: μουρλή άρπαξε οικονομικό -όνομα και πράμα- μετανάστη απ' το λαιμό. Χώρια που θα μ' έπαιρνε κι ο Καρατζαφέρης βουλευτίνα. Να συζητάω για τη μετανάστευση με τον Άδωνι το Βιβλιοφάγο, και τι στον κόσμο...

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Το ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Καθήστε ήσυχα μη σας διαγράψει ο Γιώργος!!!

ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ...

...μιλάγανε για τηλεόραση. Υποτίθεται ότι "κάνανε ταμείο" εν όψει τέλους σαιζόν.
Με καλεσμένη τη Βάνα Μπάρμπα, ως γηραιά ματρόνα, την τραγωδό Ελένη Κούρκουλα -απροσδιορίστου επαγγέλματος- και άλλους τινές.
Κι άντε ξανά-μανά για το Λαζόπουλο και τα "δυνατά χαρτιά" της τηλεόρασης...Α παπα σιχάθηκα. Με Τατιάνα Στεφανίδου να υπεραμύνεται ως κοινωνικού περιεχομένου το ριαλιτζίδικο τρίτης κατηγορίας -κοροιδεύοντας παπατζίδικα τον κόσμο μπροστά στα μάτια του. Άκου κοινωνικού ενδιαφέροντος...Πες ψευτοριάλιτυ με δαρμένους, σκοτωμένους, σιχαμένους, διδακτικού τάχα μου περιεχομένου, χαμηλή τηλεθέαση, και κακό γούστο, και είσαι μέσα.
Σκεφτείτε τι βλέπετε: συμβουλές από τη Θρασκιά και τη σκυλού την ψυχολόγα της, κοινωνικές αναλύσεις απ' τη Στεφανίδου, θεωρίες συνωμοσίας με απόστρατους της ΣΙΑ από ξεμεινεμένους παπούδες τσεγκεβαριστές (χαχα!), πάρτυ στα στούντιο με τα σκυλιά της νύχτας, ειδήσεις σε στυλ ταινίας Τζέιμς Πάρις, βαρετά τηλεπαιχνίδια, και σήριαλ ξεπατικωμένα από δραμτάκια ή κωμωδιούλες τη σειράς, παραγωγής χόλυγουντ. Κι επιπλέον, ο Τομ κι ο Τζέρυ στη σαχλή βερσιόν, α λα Σούπερμαν, τα χρόνια της νεότητας. Εμείς τους θέλουμε μετά, στα χρόνια του κυνηγητού με τη μπόμπα Acme. Πολλά ζητάμε;

ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΑΣ...

Οι μισθοί είναι χάλια, η παραοικονομία ανθεί, οι οικογένειες έχουν κατεβάσει τους συνταξιούχους τους στη μαύρη εργασία (δεν σε είδα-δε σε ξέρω, το όνειρο του εργοδότη), οι τηλεοράσεις οικτίρουν και κλαίνε για τη φτώχεια (χαχα).
Δεν ξέρω όμως, όσο το σκέφτομαι, αν είναι μόνο τα οικονομικά χάλια, ή και η αίσθηση της πραγματικότητας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού.
Τα όνειρα περί κατάργησης συνόρων και τάξεων (ξανά χαχα), και κάτι εξαγγελίες διαφόρων φρικιών και καλλιετχνών, τύπου οι ιεραρχίες ξεπεράστηκαν, έτσειλαν τον κόσμο αδιάβαστο και βουρ στις τράπεζες, για να ζήσει πάνω απ' τις δυνάμεις του. Δηλαδή μου ήρθε ένα πρωί να ζω μεγαλεπήβολα, και φαντάστηκα ότι μπορώ να το κάνω. Ανδρέα Παπανδρέου βοηθούντος, σάματις απ' τις τσέπες του τα 'δινε ο μακαρίτης, έμαθε ο κόσμος να ζει στη δανεική χλίδα και να μιμείται τους νεόπλουτους που πλούτισαν κλασικά όπως χιλιάδες χρόνια, εκμεταλλευόμενοι τη νέα κομματική ταυτότητα της χώρας, το εμπόριο όπλων, και γενικά κάθε είδους εξυπηρετήσεις και χάρες μαυραγορίτικες και μη.
Σου λέει έφυγε η επάρατος δεξιά, ώπα και η πλουτοκρατία έπεσε, θα φάμε με χρυσά κουτάλια. Τα δικά μας χρυσά κουτάλια τζογάρισαν οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, και συνέχισαν οι άλλοι όταν ξανάρθε η σειρά τους.
Με νέα όπλα στα χέρια τους, καθότι πλέον το χρήμα έγινε ανοιχτά τζογάρισμα για λίγους με υψηλό κίνδυνο.
Μπουκοτάζ στην πέραν της πραγματικότητας πρακτική, εδώ και τώρα. Η μόνη λύση από τον καιρό της -πρωτόγονης- Λυσιστράτης.

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ, ΚΑΙ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΛΙΣΤΕΣ (σε καλό σου μας έκανες και γελάσαμε...!)

Ωραίοι οι πολιτικοί μας άνδρες, ε;
Ο Πάγκαλος, με τη βοιδοκοιλιά, και χωρίς καριέρα, τελειωμένος και καλοπερασόπουλος, έσπευσε τάχα μου δήθεν να κάνει δήλωση.
Ο Βενιζέλος, περιμένει κάτω απ' τον καναπέ σαν το σκυλάκι που το κλωτσήσανε, να βγει μόλις περάσει η μπόρα (το λέω και γελάω).
Οι υπόλοιποι, τάχα μου φοβηθήκανε το Γιώργαρο, και στέκονται κλαρίνο -ευτυχώς δεν αργούν οι ευωρεκλογές, οπότε θα πέσουν σε στάση ανάπαυσης, όταν δε θα στέκεται ο Γιώργος ο Β' και δε θα ξέρουνε πώς να του πουν το μαντάτο το πικρό: να πάρει των ομματιών τυο μπα και δει προκοπή το κόμμα...

Κι αυτός πάλι, ο Γιώργος ο Β', του 'πε η μαμά του ότι μόνο πρωθυπουργό τον θέλει, για να πάρει το αίμα της πίσω απ' τη Δήμητρα, να πάει δηλαδή στην ορκομωσία ενός άλλου Παπανδρέου, και το 'δεσε κόμπο ο χριστιανός;
Και να 'ξερε τι γέλιο κάνει η Δήμητρα και πώς τον περιμένει να πέσει σα σύκο παραγινωμένο για να βγει να κάνει και καμμιά δήλωση της παρηγοριάς δήθεν, θα λύσσαγε...

Μ' αυτά και μ' αυτά έγινε ήγωας ο Νάσος ο Αλευγάς. Τι άλλο θα δούμε σ' αυτό το έρμο το Πασόκ...

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ

Στην νέα εποχή του Ντομινό και του Ρομάντσου, εμφανίζονται κάτι κατακαημένα στην τηλεόραση, κλαίνε -αλλιώς πλάνο δεν έχει- και λένε κάτι μαλακίες "ευτυχώς που υπάρχουν άγιοι σαν τον Σεργιανόπουλο".
Κι αντί να επέμβει ο εισαγγελέας να πάει στο Δαφνί σούμπιτος ο ψωνισμένος, ο ρεπόρτερ τον ρωτάει και λεπτομέρειες για να στείλει μπόλικο υλικό στας Αθήνας.

Βρε ο Αη-Νίκος απ' τη Δράμα να βάλει το χέρι του, γιατί σταματημό δεν έχει η ξεφτίλα...

ΝΙΚΟΠΟΛΙΔΗ ΜΟΔΙΣΤΡΑ...!

Πάάάάάλι βαρύ το κλίμα για την εθνική μας ομάδα...
Ντάξει, σιγά μη γλεντάγανε με τόσα πριμ που χάσανε...

Έτσι είναι το συναίσθημα. Αντί να πάρουνε κανά προπονητή καλό, κρατήσανε το γερο-Όττο...Άσε που δηλαδή το "αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα" με τόσο σκυλί που σέρνει πίσω, είναι σαν να έχει Κωνσταντίνου και Δομάζο τον καιρό που κράζανε οι κερκίδες και δε σταυρώνανε γκολ οι ομάδες...

Κι ας μαζέψει κάποιος του γελοίους που πήρανε ποδοσφαιροδάνειο για να πάνε να ενισχύσουν τα ζωντόβολα, και βάψανε και τη μούρη άσπρο-μπλε...

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΛΑ ΒΑΡΥ...

Ο Γιώργος Παπανδρέου δέχτηκε πρόκληση και αντέδρασε.
This is the last act of a desperate man, λέγεται η νέα φάση της αρχηγομανίας του Γιώργου του Β' στις κωμωδίες.
(Είπα Γιώργος και το θυμήθηκα: ο Αλέφαντος τι θέλει και δίνει συμβουλές;)

Όσο για τον Κοτζιά, πρόεδρο του Ισταμε, το 'χει το όνομα φαίνεται, ασχέτως συγγένειας, να είναι φερέφωνο της εξουσίας. Από το Μεταξικό καθεστώς στην αιτιολόγηση των πράξεων απελπισίας ενός μετριότατου ηγέτη, από έναν Γεώργιο Β' σ' έναν άλλο Γιώργο Β', υπάρχει ένας Κοτζιάς.

Άντε και με γιορτές στο Στάδιο, να εορταστεί η ενηλικίωση του Γιωργάκη. Να του πα΄ρουν μόνο ποδηλατάκι με τρεις ρόδες, μην πέσει πάλι, και έχουμε φασαρίες...

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

ΚΛΕΦΤΕΣ: ΦΤΗΝΑ ΚΟΛΠΑ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΚΡΙΒΑ

Αν στο μετρό, στον ηλεκτρικό, στο λεωφορείο κ.ο.κ. μπει μια παρέα από 3-6 άτομα και μένουν μαζί και δήθεν γελάνε, και τάχα μου πέσουν απάνω σας και δεν βγαίνουν με τη μια απ' την πόρτα, ενώ τους χωράει, μην την ψάχνετε, σας έχουν κλέψει. Οι πολλοί θα βγούνε, ενδέχεται ο τσιλιαδόρος τους να μείνει πίσω και να σφυρίζει αμέριμνα. Θα πάει να τους βρει στην επόμενη στάση.
Εσείς εντωμεταξύ θα έχετε θυμώσει, καταραστεί αλλοδαπούς, κυβέρνηση και όποιον άλλο μπορείτε, θα πληρώσετε τα κέρατά σας στο κινητό να ακυρώσετε κάρτες, θα βρεθείτε χωρίς χαρτιά και λεφτά, και φτου κι απ' την αρχή ταυτότητες, κάρτες κλπ.
Η κλεψιά κοστίζει!!!

Κατά μεγάλη πιθανότητα θα βρεθεί το προτοφόλι σας με τα πάντα -μάλλον- μέσα, πλην χρημάτων, κι αν φιλοτημηθεί κάποιος, το πολύ σε δέκα μέρες θα το 'χετε στα χέρια σας.

ΟΜΩΣ...
Θα έχετε ξοδέψει εργατοώρες
Θα έχετε τρέξει άδικα
Θα έχετε αντιμετωπίσετε (πάλι) την καταραμένη γραφειοκρατία
Θα έχετε θυμώσει
Θα έχετε αισθανθεί ανασφαλής
Θα έχετε φοβηθεί
Θα έχετε γίνει (πιο) μισάνθρωπος
Θα θέλετε να κόψετε φέτες το καθήκι(α)
Θα έχετε πληρώσει την κλεψιά πρακτικά και ψυχικά!!!

Η ιστορία στοιχίζει κανένα κατοστάρικο συν ότι έχετε στο πορτοφόλι σας.

Ο καλόψυχος που θα το φέρει θα θέλει το κατιτίς του...Δεν υπάρχει τζάμπα στη ζωή αυτή, το είπαμε.

Οπότε:
Μην κρατάτε τσάντες στον ώμο.
Μη χαλαρώνετε -τι ωραία η εξοχή Σούλα...!
Καταγγείλετε τους κλέφτες.
Ξεχάστε το Γιάννη Αγιάννη.
Άχρηστη πληροφορία: Βικτώρια-Ομόνοια δρουν κυρίως Ρουμάνοι.
Μην τους λυπάστε (τους κλέφτες). Συμπληρώνουν εισόδημα από Κουμουνδούρου.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του '80, η κόρη Παπανδρέου, τότε Κατσανέβα, Σοφία, ανακάλυψε την βαθιά της αγάπη για το χορό.
Και τις δυνατότητες που της έδινε η θέση του μπαμπά της.

Υπήρχε -και υπάρχει ακόμη- η Κρατική Σχολή Χορού, που ίδρυσε ως ιδιωτική καταρχήν και χάρισε στο κράτος αργότερα, η Κούλα Πράτσικα. Η οποία εξ υπαρχής ήταν προσανατολισμένη στον μοντέρνο/σύγχρονο χορό.
Με διευθύντρια τότε, την Ντόρα Τσάτσου, του προέδρου της Δημοκρατίας κόρη.
Νεφελώδη τα οράματα της μιας, νεφελώδη και της άλλης. Όμως ήταν ακραιφνώς πασοκοχρόνια αυτά που ζούσε η βαλκανική Ελλάς τότε, και οι κυράδες κονταροχτυπήθηκαν με νικήτρια την κόρη Παπανδρέου.

Η μακαρίτισσα, πλέον, Τσάτσου, είχε ένα χαρακτηριστικό: ότι έπιανε στα χέρια της, το 'κλεινε με φαλιμέντο. Και είχε κάμποσα βιλαέτια προίκα ισοβίως, δώρο του "Κωστάκη". Το ΚΘΒΕ, το Άρμα Θέσπιδος, την ΚΣΟΤ (μέσω της ιδρύτριας, που θεώρησε ότι μια σχεση με τους Τσάτσους θα διαφύλαττε τη σχολή)...

Η Κατσανέβα είχε ένα όραμα: να κάνει την κρατική σχολή χο ρού μια από τα ίδια με τα μπαλετικά συγκροτήματα σοβιετικού τύπου. Πράγμα αφενός λάθος, αφετέρου μεγάλο λάθος. Η ιδρύτρια την ήθελε μοντέρνου χορού, και το σοβιετικό παράδειγμα ήταν για κλάματα. Άσε που υπήρχε και η Λυρική Σκηνή για τέτοι πειράματα.
Η κόρη Παπανδρέου έκανε πραξικόπημα, η σχολή έκλεισε για λίγο, οι καθηγητές και οι μαθητές κατέβηκαν στο δρόμο, το πράγμα έφτασε στο μη περαιτέρω, αλλάξανε διοικητικά συμβούλια και διαβούλια, έγινε της τρελλής, ήρθαν καθηγητές απ' τη Βουλγαρία, και πρόεδρος της Σχολής ήταν η Σοφούλα.

Αποτέλεσμα του πραξικοπήματος, τελικά, όπως πάντοτε συμβαίνει, ήταν η πτώση των πραξικοπηματιών και η παλινόρθωση του μοντερνισμού (sic), με μια εσσάνς αυταρχισμού.

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ (ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΟ...)

Μετά το τουμπεκί ψιλοκομμένο του Βενιζέλου, τύπου "και να ηττηθεί" (που θα ηττηθεί) "ο Γιώργος εγώ τουμπέκα και ξερό ψωμί", ήρθε ο Γιώργος το μάλαμα να αποδείξει ότι ανήκει σε μια οικογένεια, που είναι το ακριβές αντίστοιχο του Μητσοτακέικου: εκδικητική και συμφεροντολόγα (για να πούμε τα πρώτα που έρχονται στο νου).
Δεν υποστηρίζω τον Σημίτη, μου είναι αδύνατον να κατανοήσω πώς και γιατί έγινε πρωθυπουργός. Περισσότερο με επιθεωρητή κάποιας εφοράις μου κάνει. Όμως σαφώς τα πήγε καλύτερα απ' το Γιώργαρο, και η πράξη του τελευταίου μοιάζει με εκδίκηση φυλαγμένη από καιρό, ξέσπασμα ζηλοτυπίας, και αρχηγική κίνηση ενός τζάμπα μάγκα που τον έχει πλακώσει η απαξιωτική γνώμη του κόσμου κατακέφαλα.
Δεν αρέσει και δεν πείθει για πρωθυπουργός, τι να κάνουμε δηλαδή; Να αποκεφαλιστεί όλος ο κόσμος για να αισθάνθεί ασφαλής στο κόμμα του μπαμπάκα του ο Γιωργάκης; Έλεος...!

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Lois and Clark

http://www.youtube.com/watch?v=w8IQ9dIcsxQ




Y.Γ. Να πατήσετε να το δείτε σε υψηλή ποιότητα, που θα βγει στάνταρντ.

Lois and Clark

You may find on u tube my video dance titled Lois and Clark.

The problem is that it is not a high quality projection and it looks too rectangular. Which makes people look too fat. But, hey, nothing is perfect in life.
Enjoy!!!

It was screened in 2004, at PACT zollewerein- a platform for innovative choreography (or something like that).

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ (άντε γειά σου...!)

Αφού ο Νικοπολίδης είναι πουρό, τι το 'θελε το γκολ-ποστ;
(Τον Ντίνο Τζοφ παρίστανε;)

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

ON DANCE & COLONIALISM

COLONIALISM: LANDS AND BODIES
Colonialism forms a sinful part of the history of the West in the past five or six centuries. It has been studied, analyzed, transformed, mutated into neo-colonialism and has ended-up as metaphor. Literally, “colonialism means that a significant structural segment of the economic system as a whole is…located...beyond the metropolis, outside of the daily life and existential experience of the home country, in colonies….whose own life experience and life world remain unknown and unimaginable for the subjects of the imperial power, whatever social class they may belong to” (Said, Ε.) Metaphorically it may be taken to signify the frightening experience of alienation, of the imposition of rules and regulations upon the “others’” bodies. In connection to dance, it may mean altering the tradition of movement patterns in which they have been ascribed to, for a very long time and for no apparent reason other than Eurocentrism, a cultural trait that pushed “Europeans [to] immediately begin to change the local habitat….to transform territories in places as far away…as Australia into images of what they left behind. …a huge number of plants, animals, crops, and farming as well as building methods invaded the colony and gradually turned it into a new place, complete with new diseases, environmental imbalances, and traumatic dislocations for the overpowered natives who had little choice in the matter” (Said, E.). By tradition, is meant the socio-cultural milieu within which the bodies of the colonized have grown, from childhood, to puberty and maturity. In terms of dance, the result of such practices, should be alien (“foreign”), “colonized”, imaginary bodies which succumb to the myth of the “universal truth and understanding of the language of dance”, altering their perception and kinetic integration of speed, effort, weight, balance, even of guilt, and/or internalization of the law: what is allowed and what is forbidden within a given community. Colonization and appropriation of land/space(s) was based on a series of events which may be described by the words: dislocation and transition (for the natives), accumulation (for the colonizer), imbalance (affecting both). That is, words which sound embarrassingly close to orders and action in a dance space. A legitimate way of reading it could be that colonization of both physical space and the body -exterior and interior- function similarly…


CAPTIVITY AND THE MASTER’S IMAGINATION a.k.a.: Examples from the silver screen
Long after the heyday of Charlie’s Angels, a few episodes were shot in Hawaii. It was obvious that the writers were rather tired from the longevity of the series, which then needed a spicing-up. They therefore relied heavily on the hula and allusions to a pre-colonial imagined innocence; as a result, half of the natives were presented as having a disposition for crime (the Hawaian Mafia which the Angels fought against), while the other half evidently cherished the white Christian experience and wholeheartedly entertained visitors through sensual dancing, and inviting in free love allusions–the things their hot (hot-hot) temperament could readily be expressed by.
And then, there are the Steven Segall movies, in which the colonizer approaches the Orient humbly and loses himself in the neo-pagan spirit of the colony-faithful ally/Man Friday, becoming a chief exponent in martial arts, the key to his peace of mind before embarking on the career of a vigilante. Heroes like Steven S. make contact with ex U.S. colonies promoting ideas of military subjugation, and a pre-colonial animistic wisdom. Consequently, Japan, with its American military bases and samurai tradition is always a shrine to the vigilante culture.
Pre-colonial idealist view of the past has not plagued just popular TV series and B-movies; it has been a great part of the ideologies in the era which followed decolonization in many countries around the globe, in Asia, Africa and North America. And this has been a major problem in the arts scene, as the relation to age old traditions had come to an abrupt halt, the peoples were suddenly disconnected from their heritage; they furthermore had to deal with the additional problem of class and hierarchy within decolonized societies, with people of different experience during colonization, all fighting for “authenticity”, recovery of the lost origins and re-inscription of the artistic production within their “divided selves” in the new era.
The rise of nationalism was inescapable, so were the problems it created. However, how is one to accommodate him/herself within the track of a lost tradition, especially as the foreign rulers regulated everything –as British did- in the colonies- to the last detail? Even the notion of morality was changed. Moving sensually one’s pelvis, for example, must have been a shock for a Victorian ruler who had different ways of dealing with female sexuality as well as with his own in his country, through men’s clubs, music halls, mistresses, anything that contains a “gentleman’s private world”. By imposing laws through which such a form of artistic and cultural expression is considered “filthy”, “debased”, or “cheap”, a whole heritage is quickly discarded, or is altered. Expected to participate in the master’s cultural heritage, the colony experiences new dance forms, with different social content, and sees the diversification of its dance rhythms to fit the rhythms imported from the metropolis, hybrid forms being thus created, as was the case with the Philippines.

LET’S TALK ABOUT BALLET
Regarding alienation in experiencing one’s own body, the straight, geometric lines of ballet, imply, par excellence, inhabiting a “new body”, with different axes, axioms, anxieties and rules; worse, access to this art form was not granted through cultural exchange done on an equal (?) basis, but through substituting of existing dance forms for the cultural habitat of the master. It could even be argued that in certain countries, the imposed or imported ballet tradition became successful because of the existing militarist, imperialist ideologies, which led to good technical results very quickly, as for example in Japan and China.
The superpowers in the world of ballet domination were the former Soviet Union and –later- Britain. For China and Japan, the former Soviet model was the matrix upon which ballet production and setting of standards, relied. The celebrated dancer Piotr Gusev, offered his expertise on the matter, before the relationship of the USSR with China became strenuous. Even the late Dame Margot Fonteyn remembered a Russian teacher, George Goncharov, teaching in China sometime after the WW I. Anton Dolin was also of great help to this vast country, as far as ballet was concerned. Not to mention of course La Pavlova, who toured all around the world creating new audiences for ballet. (It should be noted that the Russians “invaded” also the U.S. by modeling their new-found ballet school after the Imperial Dance School, as Mr. B. was the man of the hour). Dame Ninette de Valois, always eager to lend a hand to those who were partners of the Empire and upgrade –shape, would be a more appropriate word- their artistic view, helped to establish the first Ballet school of the Turkish State Opera and Ballet, in Constantinople.
Those who did not succumb to the mesmerizing seduction of the master, were colonies with strong dance traditions, which did not allow for an overwhelming spread of ballet. India is such an example, as most African countries. Africa is a particular example of ballet-proof attitude, with the exception of South Africa. Black diaspora did and/or does get involved with ballet, but theatrical dance on the continent is predominantly the western type modern dance, with elements from the existing folk tradition. “…Myth making went into….retrospective decolonization, by which the land was seen again,…, in a state that antedated its alienation by imperialism” (Said, E.). Confusion regarding the path that the arts should follow, is still part of a debate in countries such as Cambodia, Korea, Singapore et all. In Greece too, in which the 1936 dictatorship, (initially affiliated with the Nazi regime), called for a “deeply Greek form of artistic creation, for the rebirth of Greek civilization without influences from without”. As a result, the quest for authenticity subordinated the imported modern dance tradition –for decades- in the service of choreographing the Choruses of ancient drama. Greeks strived to please several masters: the call for authenticity made by a post-colonial authoritarian regime, the urge for artistic creation, the need for an identity in the shadow of Plato, the pursuit of the novel made by the ruling class of the era, the accommodation of contrasting notions of morality and female participation. Despite the effort and pain, the country is still striving to produce good ballet dancers. It has remained its dream and aspiration.

THIS LAND IS MY LAND (and then what?)

It is nonetheless impossible and possibly dangerous to become immune to “alien”, foreign dance forms. It is also impossible to turn time back and present works which bear nothing in common with contemporary audiences. The “Being black” attitude was expressed in Brian de Palma’s “Hi Mom!” in 1968, but also and more significantly in Alvin Ailey’s stylized works, the Dance Theatre of Harlem’s projects, and so on. Then who is more authentically “black”? What constitutes the black/Asian/Greek et al, “true” artistic identity? Colour, the past, physical resemblance to the ancestors as carefully modeled in propaganda posters by fascists, traditions often lost and reconstructed in the realm of a neo-romantic spirit? And what is this identity informed by? Anger, sorrow, self-pity, “ressentiment”? And if Dame Ninette (de Valois) and her peers offer a uniform approach to dance world-wide, through the R.A.D. system, which raises elbows, arms and legs to the same height from the Philippines, to Shanghai, to Athens and to Nairobi, creating a ballet army (like the clay soldiers of the Chinese emperor) winning trading posts where guns failed, how much more free from any colonial ideologies is the most readily imported modern dance? Miss Ruth (Saint Denis), for example, who, like Pavlova, toured extensively around the globe and practiced tolerance teaching different styles in her School, how much of a proto-globalist or a romantic colonialist was she, and how did this shape dance both in her artistic “habitat” and elsewhere? How the concentration camp survivor Trudi Dubsky influence dance in the Philippines through the transportation of the Ausdruckstanz? Reality is shaped as we speak…
Ballet/Tanz, June 2008

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

Μαζεύω εδώ και καιρό ιστορίες με άντρες εξουσίας (χαχα!) και γυναίκες που είχαν ή δεν είχαν πρόθεση να τους την πάρουν (την εξουσία) , ή εν πάση περιπτώσει να καταφέρουν να τη μοιραστούν (την εξουσία). Διότι ατυχώς, πίστεψαν ότι στην απευθείας διεκδίκηση θα πάρουνε (όχι την εξουσία, αλλά,) το τρίτο το μακρύτερο.

Λοιπόν ο άντρας εξουσίας (πώς λέμε ο γερμανικός ποιμενικός), έχει ορισμένα χαρακτηριστικά:

Επειδή ξέρει ότι μπορεί να έχει ασυλία και παρά τις μαλακίες του να παραμείνει ατιμώρητος, έχει ένα "ενδοχαιλίκι", σα να βρίσκεται σε μόνιμη συνομιλία με την εαυτούκλα του, και να λέει ο ένας στον άλλο "είσαι κι ο πρώτος, προχώρα κι εγώ μαζί σου".
Αυτή την ενδοεπικοινωνία, την κρύβει επιμελώς με μια επίπλαστη άνεση, κακοκρυμένη στο εξασκημένο μάτι, διότι ο εσώτερος σκατένιος εαυτός του είναι τεράστιος σαν τον Καλούση (που έκοβε ποιά και πόσο θα δικάσει ανάλογα με τις αναλογίες), και δεν κρύβεται.
Το μαγκάκι αυτό, κρύβει τις προθέσεις τους αρχικά, γιατί ΔΕΝ ΒΙΑΖΕΤΑΙ. Ξέρει ότι αρκεί να βγάλει τη γλωσσάρα του τη χαμαιλεόντεια, (αυτή που είχε για τους κώλους των αποπάνω του μια φορά κι έναν καιρό), και τα χαζοέντομα θα κολλήσουν.

Είναι λοιπόν γενναιόδωρος (όπερ σημαίνει ότι κι ο πιο τσιγκουνοσπαγγάρας απ' αυτούς, στα πρώτα ραντεβού θα πλερώσει εστιατόριον πολυτελές, και ουχί "τα 4 αδέρφια" -παρ' όλο που θα ψάξει να βρει τρόπο να τσεπώσει τα πληρωθέντα ως έξοδα παραστάσεως. Στα 4 αδέρφια θα πάει την γκόμενα που θα παντρευτεί).
Πλερώνει λοιπόν ο σκατέας, και περιμένει.
Όλο το βράδυ λέει α μη γύρευε περί των άθλων του, και περιμένει το θαυμασμό: "μη μου πεις, τι λες, μη μου πεις", "εσύ το έκανες αυτό; εσύ φίλησες περιπαθώς τόσους κώλους;" "τσ τσ τσ" κ.ο.κ.
Παραγγέλνει τα ακριβά και εκλεπτυσμένα του μενού, για να δείξει αρχοντάνθρωπος. (Ξετινάξτε τη μπάνκα και μη φάτε τίποτα, να κλαίει την προτοφόλα του ο σίχαμας. Επίσης, περιορίστε στο έπακρο το θαυμασμό. Ένα "μμμ" βαριεστημένο, φτάνει. (Αυτά βεβαίως τα ακολουθείτε αν αποφασίσετε να μην πάρετε (την εξουσία)).
Στο τέλος της βραδιάς είναι που θα θέλει και ρομάντσα ο κοπρίτης, καθότι είπαμε, δε δείχνει τις προθέσεις από την αρχή, και το ραντεβού κλείστηκε διερευνητικά.
Μόλις δείτε τις χειλούτσες του ροφού έτοιμες για μάκια και τα μάτια του ερωτύλου να μισοκλείνουν για να παίξει τη Σκάρλετ Ο' Χάρα, κάντε ότι δεν καταλάβατε, και δώστε του δυό φιλιά σταυρωτά με τη δύναμη οπλαρχηγού του '21, τύπου "φχαριστώ Μητσάρα και να τα ξαναπούμε κανιά βολά" και κάντε την.
Κάποια ανοστίλα θα βρει να πει για να καλύψει την απογοήτευση το παληκάρι, που θα τον κάνει ακόμη πιο γελοίο. Εννοέιται ότι θα σας έχει πάει μέχρι την πιάτσα των ταξί και όχι στο σπίτι.

Υ.Γ. Δε φαντάζομαι να περιμένετε διορισμό/ρουσφέτι/χάρες/εξυπηρετήσεις και άλλα συναφή μετά απ' αυτό...Απλά δε θα πάρετε (την εξουσία) αναξιοπρεπώς...

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

Ερώτηση

Οι επισκέπτες μου είναι φοβιτσιάρηδες, βαριούνται, ή είναι θυμωμένοι;

Άναρωτιέμαι...

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΞ

Lights on You, από την Τζένη Αργυρίου και την Κόκα-Κόλα Λάιτ. Στο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικός Κόσμος, Πειραιώς 254, 15-17 Μαίου.

Οι μεγάλες εταιρείες, προκειμένου να ενισχύσουν το κοινωνικό τους προφίλ, και να μη λέει ο κόσμος περί του σκληρού προσώπου του καπιταλισμού, των αιμοδιψών κερδοσκόπων και άλλων τινών κομμουνιστικής υφής, έτι δε περισσότερο, να συνεχίσει να καταναλώνει το προιόν, είθισται μια φορά το χρόνο, να ενισχύουν κάποιον τομέα δράσης που έχει απήχηση στη νεολαία. Άλλοτε είναι ο Sakis, άλλοτε η Despina και πάει λέγοντας. Κάπως, δηλαδή, σαν τον Ρωμαίο έπαρχο που κάθε χρόνο έπρεπε να απελευθερώνει έναν κακούργο (οπότε την έκανε κανονικά και με το νόμο, ο Βαραββάς, πήρε την μετονομασθείσα στο δίκαιο, χάρι, και ξανάγινε κατσαπλιάς με τις ευλογίες όλων).
Η Κόκα-Κόλα Λάιτ, λοιπόν, είπε να κάνει μια παρέμβαση στο χορό, και επινόησε το «The Dance in You», διότι λέει, «ο χορός είναι μια μοναδική εμπειρία προσωπικής έκφρασης». Έθεσε δε την χορεύτρια και νυν χορογράφο Τζένη Αργυρίου επικεφαλής του εγχειρήματος, ήτοι να δημιουργήσει την περφόρμανς Lights on You. Μετά βαίων και σλόγκαν, όπως «η ζωή έχει το ρυθμό που της δίνεις», και «άξονας της παράστασης είναι οι στιγμές που κάθε άνθρωπος φωτίζει τη μοναδικότητά του», στήθηκε το διάρκειας 70 λεπτών θέαμα, στην άκρη της πόλης.
Είναι επώδυνα θλιβερό το ταξίδι που κάνει κάποιος για να φθάσει στις νέες «αίθουσες πολτιισμού»: η οδός Γερανίου με τα τζάνκια, το αλισιβερίσι και τα πηγαδάκια όπου ουδείς καταλαβαίνει τι λέει ο διπλανός του απ’ τη μαστούρα, η Κουμουνδούρου με τους Πακιστανούς που σε κοινή θέα κουμπώνουν βιαστικά τα παντελόνια, η Ομόνοια –φτυστά τα Τίρανα το 1958, αλλά με «πελατεία» που θα την είχε κλαδέψει ο στρατός του Χότζα- η Πειραιώς, χαμηλά, υποβαθμισμένη, στο ύψος του Ταύρου –κρίμα τις εκεί στρατιωτικές υπηρεσίες, και την ποδοσφαιρική ομάδα που κάποτε είχε βάλει κάμποσα αναπάντεχα γκολ...Και γιατί να τα περάσει όλα αυτά κανείς; Αν παρακολουθεί στα οικεία τηλεοπτικά κανάλια τα βίντεο-κλιπ των τραγουδιστάδων, ή έχει δει και τα τελευταίας κοπής μιούζικαλ, έχει μια πρώτης τάξεως άποψη για το περιεχόμενο του «Lights on You». Προιόν για γρήγορα κατανάλωση και ξεφούσκωμα με μπουρμπουλήθρες σαν τον σπόνσορα, το «ήπιες», παρήγαγες ότι αντιαισθητικό ήχο ήταν να παράξεις, τελείωσε. Τα υπόλοιπα, περί μοναδικότητας εν μέσω συνόλου, ανάδειξης της πραγματικής υπόστασης του καθενός και τα τοιαύτα, είναι φούμαρα, και καλόν είναι να μην κατεβάζει μανιφέστο ο καλλιτέχνης άμα πρόκειται να ανακοινώσει απλά την προσωπική του φιλοσοφία του καφενέ. Δεν είναι όλοι του βεληνεκούς του Καντίνσκυ, του Κλέε, της Σταιν, του Μπαλανσίν, για να πάρουμε μερικά μόνο και ηχηρά παραδείγματα, ως εκ τούτου η σιωπή είναι χρυσός, το αυτό και η συνεχής εργασία ακαταπαύστως μέχρι αυτοπραγματώσεως, για να φτάσει –αν μπορέσει- κάποιος να καταφέρει κάτι από καλλιτεχνική άποψη και να μη γεμίσει μια ώρα τη σκηνή με τη μίμηση της κίνησης των επιβατών στο τραμ/μετρό/ηλεκτρικό/λεωφορείο, σε οτιδήποτε μέσο μεταφοράς τελοσπάντων. Επίσης, νομίζω ότι η ελληνική χορευτική σκηνή που ταξίδεψε και έκανε και σεμινάρια στην αλλοδαπή, και δη πέραν του Ατλαντικού, ουδέποτε μπήκε στον κόπο να αντιληφθεί τα σημαίνοντα της κουλτούρας στην οποία φιλοξενήθηκε, μεταφέροντας αχώνευτα τα «πιασάρικα» κλισέ –πλέον- της αμερικανικής ποπ τέχνης. Έτσι, κοντεύει να γίνει αναπαραστατικό στάνταρντ (τόσο που το παίζεις γκανιάν) στις παραστάσεις, ο ανθρώπινος τύπος «της μοναχικής», της «ημίτρελλης», της «βιαστικής», της «φωνακλούς», της «ανικανοποίηστης», χωρίς εμβάθυνση, ή κριτική, ή άποψη τελοσπάντων. Απλά χάρτινη φιγούρα και μόνο, ωσάν βγαλμένη από τηλεοπτικό σενάριο, του Παπακαλιάτη –επί παραδείγματι.
Στο φινάλε, θα πει κανείς, και τι έγινε; Βγάλανε πέντε άνθρωποι δυό φράγκα από έναν κολοσσό, οι καλεσμένοι κουτσομπολέψανε και ήπιανε τζάμπα, περί τέχνης ουδείς λόγος έγινε, (ούτε και θα μπορούσε να γίνει), ο σκοπός επετεύχθη. Πρακτικά όμως, αυτό που έγινε, είναι πως η Κόκα-Κόλα Λάιτ κούνησε το κόκκαλο των υποσχέσεων μπροστά σε στερημένους ανθρώπους, με τον όρο της συγκεκριμένης ποιότητας θεάματος. Άρα υπήρξε παρέμβαση, και μάλιστα με το ισχυρότατο κίνητρο των χρημάτων και της επιβίωσης. Δηλαδή η λάιτ εποχή της αθωότητας, είναι παρελθόν.


Υ.Γ. Στα γραπτά μου έχει φιγουράρει με πολλούς και ποικίλους τρόπους η Κουμουνδούρου και άλλοι τόποι συνεύρεσης. Νιώθω ένα βήμα μπροστά απ' την ελληνική αστυνομία, χαχα!!!

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

ΤΕΜΕΝΟΣ 2008

Προβολή ανέκδοτου υλικού του ελληνοαμερικανού σκηνοθέτη Γκρέγκορυ Μαρκόπουλος, κύκλος ΕΝΙΑΙΟΣ, στην Αρκαδία, 27-29 Ιουνίου.

Όσοι πήγαν το 2004, δεν θα ξέχασαν την εμπειρία.

Τα γραπτά του κυκλοφορούν με τίτλο "Βουστροφηδόν και άλλα γραπτά".

ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΟΡΟΥ- πού θα πάει, θα την μάθετε...

Ερωτήσεις (πρόχειρο διαγώνισμα):
-τι κοινό έχει η μήδεια και η κλυταιμνήστρα;
-τι κοινό έχει η μήδεια και ο μακμπέθ;
-τι κοινό έχει -άντε αυτό είναι νιαου νιάου στα κεραμίδια- ο Ρωμαιο-ιουλιέτα και η αντιγόνη;

προς μελέτη και συμμόρφωση:
τα προαναφερθέντα αναγνώσματα (αυτό με την Κλυταιμνήστρα λέγεται Ορέστεια και είναι τριλογία -ναι, ναι, είναι μεγάλο, ναι, κάνει ζέστη, και μην πηδάτε σελίδες)
τη μηδεια του Μποστ
Κι αν σας αρέσει ο σινεμάς, μερικά από τα οικεία αναγνώσματα σε εκδοχές κουροσάβα, παζολίνι.

τα φεστιβάλ...

...δεν σας φαίνονται κάπως σαν οινομαγειρεία;

Κι επειδή η Ελλάς είναι χώρα που -υποτίθεται- ότι ζει από τον τουρισμό, υπάρχουν πάντα πρόθυμοι αετονύχηδες, με καταγεγραμμένο στο DNA τους τον ξενοδοχειακό κώδικα, που θέλουν να αναλάβουν τέτοιες επιχειρήσεις.

Κι επειδή η Ελλάς προσφέρει κακό τουρισμό, προτηγανισμένες πατάτες, τζατζίκι ΒΟΥΜ, γιαούρτι ΓΥΨΟΣ ΕΠΕ, νερό Σαλμονέλ Παρτού, ψωμί ΨΕΥΤΙΚΟ ΑΕ, μπιφτέκια Πλαστοκίμ, και αγένεια ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΑ, ομοίως παράγει αντίστοιχης ομορφιάς και επαγγελματισμού φεστιβάλ. Με εξαίρεση μερικά που προσπαθούν να γίνουν τα Grande Bretagne του θεσμού, τα υπόλοιπα κοροιδεύουν τον πελάτη, και οι μαγαζάτορες δε διστάζουν να σκουπίσουν τον ιδρώτα με το χαρτί όπου θα τυλιχτεί ο γύρος.

Τα υπουργεία φυσικά δε ρωτάνε και δεν ελέγχουν ποιός θα νοικιάσει το αναψυκτήριο, ούτε κι αν ο γύρος σερβίρεται κατά πώς πρέπει. Απεναντίας, όσο λιγότερες ερωτήσεις, τόσο νοστιμότερο το αποτέλεσμα. Λίγη άγνοια, λίγη βρώμα, φτιάχνουν τη γεύση. Ποιός είσαι συ που θα χαλάσεις τη συνταγή; Εμείς τόσο καιρό παλιοσειρές που λιώσαμε τη γλώσσα μας στο γλύψιμο, μαλάκες είμαστε; Βρε ουστ που θες και αποδείξεις ελέγχου της αγορανομίας!!! Εις υγείαν της αλητείας λοιπόν, και αν μπορείτε, μπουκοτάρετε τα φεστιβάλ, και μην καταπίνετε αμάσητο ότι σας λένε περί ποιότητας. Τα ευρώ δε βγαίνουν εύκολα για να τα σπαταλάτε σε σαχλαμάρες.

Πώς σου στέλνει διαφημιστικό φυλλάδιο ο μαγαζάτορας που πουλάει σάπιο γύρο και είναι χειρότερος μάγειρας κι από μένα; (πράγμα δύσκολο...) Κλείστε τα κωλομάγαζα καλά μου πρόβατα, ή αλλιώς αρχίστε να ομιλείτε την σωστή διάλεκτο: μπεεε, μπεεεε, μπεεεεεεεε!!!

ΓΑΜΟΙ...

Βρε λύσσα κακιά αν επιτρέπει τους γάμους ομοφυλοφίλων ο Ύψιστος...Αυτιάς και Παπαδάκης, καθώς και οι χρόνιοι επισκέπτες των τηλεκαναλοπαραθύρων, δώσ΄του να αναλύουν τις Γραφές! Λες και περνάνε τόσο καλά οι παντρεμένοι, που δε θέλουν να τους κλέψει κανένας την πατέντα...

Λοιπόν, οι παντρεμένοι είναι -στην πλειονότητα- μια σιχαμένη κατηγορία ανθρώπων που βαριούνται, έχουν γεράσει πριν την ώρα τους, είναι κακόγουστοι στη ζωή τους όπως ο φραπές απάνω στο ρέλι του μπαλκονιού, ντύνονται σαν τον κακό τους και τον ανάποδο, είναι πάνχοντροι, ζηλιάρηδες, και θέλουν όλοι να πάθουν το ίδιο κακό μ' αυτούς. Επίσης, έχουν πεθερές, κουνιαδομπατζανάκια, συνυφαδογαμπροξαδέρφια, οικοπεδάκια στα Σπάτα, αυθαίρετο στα Σπάτα, τρώνε παγωτό στη Λούτσα, και επιδεικνύουν φασαριόζικα παιδιά, χοντρά, αγενέστατα, που όνειρό τους είναι να τα δούνε να τα σπάνε στη Βίσση (είπαμε είναι αειθαλής η γιαγιάκα), να οδηγούνε χρεωμένο κάμπριο και να πετάνε τη γόπα πριν μπούν στο προαναφερθέν κάμπριο φορώντας βερμούδα, σαγιονάρα και καπελάκι με το διαφημιστικό του Άκτωρα, το οποίο κάμπριο -για να μην ξεχνιόμαστε- είχαν παρκάρει εκεί που απαγορεύεται.

Αν λοιπόν η κοινωνία είναι ομοφοβική, ιδού ευκαιρία για τιμώρηση των αμαρτωλών: να παντρεύονται, και να απατούν ο ένας τον άλλο με τους κουμπάρους που θα έχουνε τα ίδια χάλια με τους νιόπαντρους. Και να παίρνουν και το όνομα του άλλου: Πάλλης-Πετραλιάς, Παπαδόπουλος-Κασιδόπουλος, Μουργέλας-Βαρέλας, Τρουλίνος-Τσιτσιμπίνος, Φατούρος-Καλαποθάκης.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΟΡΟΥ-(one more cup of coffee for the road)

Ο Προμηθέας λέει παράταιρα το χρησμό ότι θα πέσει ο Δίας. Ότι απόγονος της βασανισμένης Ηούς θα τον ρίξει απ' το θρόνο. Και βγήκανε "της γης οι κολασμένοι" και πολλοί σκηνοθέτες και είπανε ότι ο Προμηθέας μιλάει για την πάλη ενάντια στην καταπίεση του κράτους και μουμπλε μουμπλε. Αν είναι ποτέ δυνατόν, εξ ου και το παράταιρο, να πει ο στρατευμένος Αισχύλος, ο πολεμιστής της μάχης του Μαραθώνα, ότι "εμπρός σύντροφοι, να καταλύσουμε τα δεσμά που μας κρατάνε αλλοτριωμένους στην εργασία του μεγάλου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Θα υπερασπιστούμε την υπεραξία μας, και παρακαλούμε τη συντρόφισσα Λιάνα Κανέλλη να πάρει το λόγο και την τσιγαρούκλα απ' τη μούρη μας."
Καταρχήν, ο Προμηθέας ήταν μέρος τριλογίας τα υπόλοιπα μέρη της οποίας δεν γνωρίζουμε. Τα άλλα θα τα σκεφθείτε μόνοι σας.
Να πω εδώ ότι βεβαίως ο Προμηθέας, ο λόγος του, είναι δομημένος σχεδόν ως λόγος δικανικός, και βεβαίως θυμίζει απολογία στο δικαστήριο και τη δίκη του Ιησού. Από δραματουργική άποψη, ο πολυδιαβασμένος Παύλος, μάλλον ήξερε πού στήριξε τις γραφές του. Έχει υπεράσπιση, απολογία, τον πρότερο έντιμο βίο του ("εγώ έμαθα στους ανθρώπους να σπέρνουν, να πολεμούν τις αρρώστιες κλ.π.), εισαγγελέα, "συγγενείς" ("κάνε κάτι να σωθείς") κ.ο.κ. Οι Τιτάνες ήτανε damaged good, έτσι που μονίμως παράκουγαν, όμως ο άνθρωπος στον Αισχύλο εγκαινιάζει μια παράδοση θριάμβου. Δεν είναι ο ηττημένος, βασανισμένος, με συναίσθηση της ψυχικής διαταραχής του άνρθωπος, αλλά το κέντρο του σύμπαντος, ο εκλεκτός της δημιουργίας για τον οποίο -την εύνοιά του και την ευημερία του- "σφάζονται" θεοί και ημίθεοι. Το σύμπαν γυρνάει γύρω από τον άνθρωπο: έχει -μέσω του Προμηθέα- τα μέσα να πολεμά αρρώστιες, να διαβάζει, να νικάει τα θηρία. Είναι ο άνθρωπος των νικηφόρων πολέμων, της ευταξίας και της ευημερίας, που στοχάζεται τη θέση του στον κόσμο και την βρίσκει μάλλον καλή, παρά τα εμπόδια. Κάνει μια καταμέτρηση των δυνάμεών του στον προμηθέα, και ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά απέναντι στην τάξη των θεών. Ο κόσμος της ευημερίας και του μέλλοντος, έχει τον Δία ως εγγυητή. Και τον Διόνυσο να καταλύει την τάξη στο ετήσιο πανηγύρι του.
Στο θέατρο, η αναπαράσταση, είναι μια ρηξικέλευθη πράξη: πώς θα μπορούσε να μην είναι, αφού δεν αναπαράγει απλά τον κανόνα, αλλά καλεί τους παριστάμενους να ξαναζήσουν την πρώτη αιτία της; Έτσι ανανεώνεται η κοινωνική συνθήκη της πόλης της Αθήνας. Όχι στην αιμομιξία, όχι στην παιδοκτονία, όχι στην πατροκτονία, όχι στον καθορισμό της γραμμής διαδοχής και κληρονομιάς από τις γυναίκες, όχι στη μητροκτονία (τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου...), όλα με εικόνες μιας εποχής τόσο παλιάς που το μυαλό του ανθρώπου δεν συλλαμβάνει, και απλά την ταυτίζει με το παρελθόν πολίτευμα: ήταν μια φορά ένας βασιλιάς, κι ήταν πλούσιος κι ευτυχισμένος, όμως κάτι του έλειπε...Θα μπορούσε να αρχίζει έτσι ο Οιδίποδας.
Ο Διόνυσος, μαντρωμένος στις ετήσιες γιορτές, ακριβώς μέσω της χαλιναγώγησής του στις αθηναικές τελετουργίες, είναι υπενθύμιση χάους και ελευθερίας και ασυνείδητη γνώση του παρόντος που είναι τελειωτικά ξεκομμένο από το παρελθόν. Ο άνθρωπος έχει το Λόγο, και η πράξη του, αποτελεί παράδειγμα της νέας του κατάστασης: ρυθμισμένη, ελεγχόμενη, στην υπηρεσία του νόμου, της τάξης και της διασκέδασης βεβαίως. Ο νόμος και η τάξη (Κράτος και Βία), συμβολικά δένουν τα δεσμά του Προμηθέα, και τον σιγουρεύουν πάνω στον Καύκασο να μην ξεφύγει. Η γνώση και η δύναμη που δίνει συνεχίοζονται διά της εκφοράς του λόγου. Η ομιλία καθορίζει τον δεσμευμένο κατά τα λοιπά Τιτάνα. Η ελευθερία του λόγου δεν του στερείται. Ο τιμωρημένος, ο υπόδικος, στη δημοκρατία/πολίτευμα του Δία, έχει περιθώριο απολογίας και υπεράσπισης. Υπενθύμισης. Οι πολίτες πρέπει να θυμούνται τα καλά που τους δίνει κάποιος, αλλιώς η πόλη κινδυνεύει. Η δημοκρατία έχει πολλά αγαθά αλλά και κινδύνους, προστατέψτε την.
Recommended reading:
Ο θάνατος του Πανός
Ορέστεια, Πέρσες, Ο Προμηθέας λυόμενος του Αντρέ Ζιντ.