Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Σπεύδουν να ξεφτιλιστούν σε εκπομπές, σε λαικές, σε μαγαζιά και καφενεία.
Για ενάμισυ λεπτό στο Σταρ, δέχεται το ψώνιο να του ρίξουν σφαλιάρα. Για 20 δευτερόλεπτα δίπαλ στον Tσιλιπουνιδάκη/Ζιπουνάκη, δέχεται η άλλη να τη χαιδολογήσουν στη σαιζ-λόνγκ της βρωμοπαραλίας (επί τη ευκαιρία, όχι να μην είναι ελεύθερες οι παραλίες στις βρωμιάρες κυρα-Κατίνες και τα κωλόσογά τους που νομίζουν ότι έτσι θα λιαστούν και θα εξοικονομήσουν και λεφτά, αφού θα φέρουν την καρπουζόφλουδα στην παραλία -και θα την αφήσουν εκεί εν συνεχεία, σε κοινή θέα, για να γίνει απεχθές μυγόφαγο).
Ψωνιστηριτζίδικα κανάλια, φιλοξενούν αυτές που άλλες εποχές συνωστίζονταν στα κινηματογραφικά πλατώ, πρόθυμοι να καρπαζωθούν για μια περατζάδα σε ταινία του Γκιωνάκη.
Όλοι μαρτυράνε πόσα τους ζητάνε κάθε μέρα οι δοσατζίδικες εταιρείες, αυτές που τηλεφωνικά κάνουν ότι και η Άννα Φόνσου στην ταινία με τον Παπαμιχαήλ. Πράγμα που αποδεικνύει ότι η ελληνική κοινωνία δεν άλλαξε, χρεωμένη ήταν και χρεωμένη είναι.

Αποδεικνύεται επίσης περιτράνως ότι οι φτηνιάρηδες των καναλιών και του Τύπου γενικότερα, παίζουν με τα κλισές πολύ περασμένων δεκαετιών, είναι οι μεγαλύτεροι αρπακολλατζήδες, αεριτζήδες, αετονύχηδες, και τα κορόιδα που νομίζουν ότι το πέρασμα απ' τη φραπεδιά στον εσπρέσσο σηματοδότησε και την αλλαγή τους κοινωνικά και γεωγραφικά, παίζει το ίδιο βιολό όχι όπως ο πατέρας του, αλλά όπως οι ξεφτίλες της εποχής του πατέρα του.
Ζει και αναπνέει σ' ένα ιδιότυπο περιθώριο, όπου το όνειρο είναι να δει τη φάτσα του καρπαζωμένη για 30 δεύτερα, να κλάψει στην εκπομπή της Στεφανίδου ή της Πάνια, στα πλέον σκουπιδοπαράγωγα δηλαδή, να παραστήσει το μάγκα και να ξεφτιλιστεί στο άθλιο Ζε τ' αίμ, να τον κάνει θέμα της κλάψας του ο Λαζόπουλος.
Διαμαρτυρηθείτε καλύτερα τζάμπα μάγκες...

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΟΡΟΥ-4 (the return of the Jedai)

Επειδή είσαστε ένα φοβιτσιάρικο ακροατήριο και δεν σχολιάζετε, ούτε τη γνώμη σας λέτε, δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει περι τίνος πρόκειται, αλλά εν πάση περιπτώσει, συνεχίζω.

Ήθελα να σας πω ότι όλοι εξέφρασαν κανόνες με νόμους και τα σχετικά, εμείς εδώ, καθότι πιο λάιτ τύποι, τους κανόνες τους είπαμε θεατρικά: ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, σε ύφος Οιδίποδα επί Κολωνώ, Προμηθέα και άλλων. Και βέβαια, τίμα και σεβάσου την Αθηναική Δημοκρατία που ως επικεφαλής της Συμμαχίας -το ΝΑΤΟ της εποχής- που έφερνε λεφτά στο ταμείο της πόλης, και τα επεδείκνυαν στη μεγάλη γιορτή του Διονύσου μέσα στο θέατρο όπου συνέρρεαν τα πλήθη από τις πόλεις-μέλη που προστάτευε ο Ντον Κορλεόνε, η Αθηναική Δημοκρατία.
Κι έγραφε ο Αισχύλος τον Προμηθέα, αυτό το εκπληκτικό έργο, τον ύμνο στον άνθρωπο, στρατευμένο υπέρ της πόλης της Αθήνας, κι από την άλλη εξέφραζε τον τρόμο αυτός ο ίδιος άνθρωπος που καταλάβαινε τον εαυτό του, αναρωτιόταν για τον κόσμο και τον εαυτό του, δημιουργούσε ζωή και δεν μπορούσε να νικήσει το θάνατο.
Παρακαλώ μελετήστε τον προμηθέα, και βρείτε τη φράση που φαίνεται παράταιρη να λέγεται από έναν θρησκευόμενο ποιητή στην ακμή απάνω της πόλης, και του σεβαμσού στους άρχοντες και τη λειτουργία του πολιτεύματος. Τι θυμίζει ο Προμηθέας; Τα επιχειρήματα δηλαδή του ήρωα του έργου; Και ποιά είναι η "παράταιρη" φράση; Γιατί τη βάζει εκεί ο Αισχύλος;
Άντε απάνω του!!! Και παρακαλώ στο καπάκι να διαβάσετε της Μαίρη Σέλλευ τον Φρανκενστάιν, ή οι τεμπέλαροι να δουν την κινηματογραφική εκδοχή του Κέννεθ Μπράνα -επειδή λέει όλη την υπόθεση. Φρανκενστάιν ή ο Νέος Προμηθέας. (Μόλις τα διαβάσετε, άντε δείτε και τον Φρανκενστάιν Τζούνιορ του Μελ Μπρουκς προς χαλάρωση.)

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΟΡΟΥ-3

Οι Σουμέριοι λοιπόν, έμποροι και τεχνίτες, άνθρωποι με νόμους -κομματάκι αυστηρούς, σαν τη Σαρία του Ισλάμ σήμερα- που ήξεραν επίσης ότι απαγορεύεται η σεξουαλική πράξη με ζώα, ότι κανείς εξανθρωπίζεται μέσω της συναναστροφής με τους δικούς του, ότι η απόκτηση της γλώσσας διευκολύνει τη συνεννόηση (και τις συναλλαγές, μην ξεχνιόμαστε), ότι υπάρχει θάνατος, ευτυχία και δυστυχία, διασκέδαση, φιλία και χαρά.
Αυτοί λοιπόν, όπως και οι γείτονές του Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι κ.ο.κ. γλένταγαν σε γιορτές και πανηγύρια, γιόρταζαν επετείους, γάμους και την δική τους 28η Οκτωβρίου. Ομαδικά, σε χορούς ανδρών και γυναικών αλλά και σεμνούς ομαδικούς.
Όσο για τους Αιγύπτιους, είχαν και δική τους θεά του χορού, τη Χαθώρ, με γιορτή και πανηγύρι κάθε χρόνο (σαν τον Αη-Γιώργη και άλλους πολλούς πιο σύγχρονους), με φυλαχτά και αναπαραστάσεις δικές της, και γιορτές που όλοι γλένταγαν, έπιναν κι έτρωγαν. Οι χορευτές οι επαγγελματίες φυσικά δεν ήταν ευγενικής καταγω γής, γιατί είναι ντροπή πλούσιος άνθρωπος με σκλάβους και χωράφια και δική του πυραμίδα να πάει να σκοτώνεται στην κούραση να μάθει να κάνει σπαγκάτο, γέφυρα και τέτοια -ίδια με τα δικά μας. Έπαιρνε τον ατζεντη, και του 'λεγε φέρε μου το Φώτη Μεταξόπουλο απόψε που γιορτάζω τους αρραβώνες μου με την αδερφή μου (στην Αίγυπτο τα κάνανε αυτά). Και δώστου δουλειά και αυστηρότητα και δεήσεις στον θεό Νείλο να πλημμυρίσει τη σωστή εποχή πανάθεμά τον, και να μην τα κάνει σαν τον τυφώνα Ναργκίς γης Μαδιάμ.
Είχαν και μοιρολογήστρες οι Αιγύπτιοι, επαγγελματίες, που τσουρομαδιόντουσαν υποχρεωτικά καθώς πήγαινε προς τον Άνουβι ο αποδημήσας.
Και βέβαια λαός και Κολωνάκι, δεν είχαν τους ίδιους τρόπους διασκέδασης, άλλο να χοροπηδάς πιωμένος στη λασποκαλύβα, άλλο να χοροπηδάς ντίρλα στα πατώματα με τα ψηφιδωτά και τα σκλαβάκια να σε αερίζουνε.
Πράγμα το οποίο μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η πρόοδος στη ζωή ταυτίζεται με την αποφυγή του σωματικού κάματου από αρχαιοτάτων χρόνων. Η χειρωνακτική εργασία είναι για τα κατώτερα όντα, που τα βάζεις -αφού το θέλουνε- να σε διασκεδάζουν, και κάνεις μετά κονσομασιόν με τις χορεύτριες του μπαλέτου. Και οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν τέτοιους ατζέντηδες που πηγαίνανε τα μπαλέτα Δαρζέντα-Ντόροθυ στα σπίτια, και μάλιστα υπήρχε και το έθιμο του λουλουδοπόλεμου, όχι ακριβώς έτσι, φορούσαν γιρλάντες με λουλούδια και έραιναν στο τσακίρ-κέφι τους διασκεδαστές (Όλα τα μωρά στην πίστα, τα λουλούδια στην κυρία από μένα).
Όσο για τους Εβραίους, κι αυτοί είχανε τα χορευτικά τους, και ως μεθοδικοί άνθρωποι, στην Παλαιά Διαθήκη, έχουν καταγράψει πολλές αναφορές χορευτικών γεγονότων. Δεν είναι τυχαία αυτά, δίνουν μια κατεύθυνση για το πού και πότε επιτρέπεται η έντονη σωματική δραστηριότητα (χιχι), ώστε να μην το παραρίχνουν έξω οι πολίτες, ιδίως μετά το κάζο ττου Κήπου της Εδέμ απ' όπου πήραν το γνωστό εξιτήριο, ή αλλέως πώς, τον πούλο. Έτσι, π.χ. βλέπουμε το χορό του Δαυίδ που χόρευε γύρω απ' την Κιβωτό σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς (το Νο 1 της σειράς, Raiders of a lost Ark), και, πάλι χάρι στην ταξινομητική ικανότητα των συγγραφέων, έχουμε περιγραφή των τύπων του χαρούμενου χορού, που παραμένει βάση και για σήμερα: από το ένα πόδι στο άλλο, στα δύο πόδια (αναπήδηση), από το ένα στο άλλο κλπ. Όλα με διαφορετικές ρηματικές ρίζες, αλλά πάντοτε ως αναφορά στο χορό. Μη σας πω βέβαια πόσο μεταμοντέρνο είναι που αποδόμησαν -λέμε τώρα- την κωδικοποιημένη ονομασία που δεν υπήρχε τότε έτσι κι αλλιώς των κινήσεων και τις επανέφεραν στο πρώτο της επίπεδο ως καθημερινή κίνηση.

Ήτοι μάγκες μου, το ηθικό δίδαγμα της ημέρας είναι: -ο χορός ως σωματική δραστηριότητα ελέγχεται και καθορίζχεται η χρήση του. Άρα, λειτουργούν σαφείς περιορισμοί του σώματος, ήδη.
-υπάρχουν χοροί ανδρών και γυναικών ή αναμίξ, ανάλογα με τις περιστάσεις, πράγμα που δείχνει τη φυλετική διαστρωμάτωση της κοινότητας. Ενδεχομένως ο χορός σε γαμήλιες τελετές, να ήταν πιο επιτρεπτικός για φλερτ και ραβασάκια, αφού εκεί είναι ανεμνόμενο να σκεφθεί κανείς και το δικό του μέλλον και να κόψει κίνηση -γι' αυτό το μέλλον.
-τα έντονα χοροπηδητά δικαιολογούνται από μεγάλη χαρά, για ένα μεγάλο γεγονός, και για το Αινείτε τον Κύριον, όχι για ψύλλου πήδημα: regulating the body.
-όμως ο χορός είναι αυτός που βοηθάει να ορίσει τις τελετές της, την κανονικότητα δηλαδή της λειτουργίας της, μια ολόκληρη κοινότητα: καθορισμός των εποχών, δραστηριότητες κάθε εποχής, δραστηριότητες της ζωής της κοινότητας καθαυτής εντός των εποχών, σταθερότητα της ζωής, αναπόφευκτο του θανάτου, παρηγοριά και συνέχεια, λατρεία θεού/ών, ενοχή, απαγόρευση, κανόνες, πολιτισμός. Νόμοι, απαρέγκλιτη ακολουθία τους, εξασφάλιση της συνέχισης της κοινότητας. Όλα μέσω του λόγου στους Εβραίους, οι αναπαραστάσεις απαγορεύονται.
Βάλτε τα φαιά κύτταρα να εργαστούν παρακαλώ, και ρίχτε κανένα αυθόρμητο χορευτικό με ότι μουσική ακούτε. Άντε φοβιτσιάρηδες.

Δευτέρα 26 Μαΐου 2008

ΜΗΠΩΣ...;

Μήπως να βάλω γυμνό;
Μήπως να κλαίω για την ντομάτα;
Μήπως να κατεβώ στη λαική και να πάρω αγκαλιά μια πατάτα;
Μήπως να μετράω τις τιμές του σπανακιού στο χρηματιστήριο; (εισήχθη, εισήχθη!!!)
Μήπως να διηγούμαι τα βάσανά μου μέχρι να βρω βενζίνη; (καλέ αφού δεν οδηγώ...)

Μήπως τα προαναφερθέντα σας κάνουν να πείτε τη γνώμη σας;


Θα το σκεφθώ. Μέχρι τότε, πώς μπορώ να ανεβάσω ένα βίνδεο στο μπλογκ μου; Είμαι μπιτ για μπιτ στα τεχνικά, πάσα βοήθεια δεκτή, αλλά με απλά λόγια. Όχι εξυπνάδες τύπου πιάνουμε το ντασμπορντ, ανοίγουμε το λινκ, πατάμε ρέτζιστρυ και παίζει καρσιλαμά 9/8. Απλάαααααααααα!!!

ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΟΡΟΥ -2

Ελπίζω να διαβάσατε το έπος του Γκιλγκαμές, και να είσαστε σε θέση να απαντήσετε σε ερωτήματα όπως καταρχήν το απλούστατο: τι θέλει να πει ο ποιητής. Ναι μιλάει για ένα ταξίδι, road movie ο Γκιλγκαμές και τύφλα να 'χει ο Βέντερς, ναι μιλάει για τη φιλία του με τον Ενκιντού, και πάλι τύφλα να 'χει το Μπρόουκμπακ Μάουντεν. Ναι μιλάει για τη σχεση του με την πόρνη -πιάστε την εικόνα της Σαλώμης ανά τους αιώνες, και μελετήστε και την γκέι μυθοποίησή της από τον Όσκαρ Ουάιλντ. Καλά όλα αυτά, έχει δράση, μπιστολίδι, σεξ, θάνατο, με το αθάνατο εύρημα να πεθαίνει ο δέυτερος ρόλος, όχι για να μη λέει ότι το εφηύρε το Χόλλυγουντ, έρωτα, σοφία. Ναι, αλλά και τι άλλο;
Τι προσπαθεί να πει με όλη αυτή την charade τόσων σελίδων ο Σουμέριος ποιητής; Σας κάνει νόημα: τρεις λέξεις, πέντε συλλαβές, δύο γράμματα...
Βάζει τους κανόνες του πολιτισμού μάγκες μου: η γυναίκα είναι δύο κατηγοριών -θέσφατον πρώτο. Ο άντρας είναι για να παλεύει έξω απ' το σπίτι, να σκέφτεται, να αναζητά την αρχή του όντος -θέσφατον δύο (δεν είπα ότι συμφωνώ, αλλά τότε στη Ουρούκ, τόσα ξέρανε, τόσα λέγανε). Η ζωή του ανθρώπου για να έχει αξία πρέπει να περιλαμβάνει το καλό κλπ. -θέσφατον τρίτο. Ο άνθρωπος, για να λέγεται έτσι, πρέπει να εξημερωθεί. Την άλλη του πλευρά, τον Ενκιντού, πρέπει να τον κάνει να καταλάβει ότι απαγορεύονται ορισμένα πράγματα. Βάζει κανόνες το έπος. Η προφορική παράδοση για τους αναλφάβητους -και όχι μόνο- είναι θησαυρός. Έχετε δει γιαγιάδες στα χωριά που να μνημονεύουν παροιμίες και δημοτικά τραγούδια για να πουν κάτι που δεν μπροούν να εκφράσουν; Εγώ έχω ακούσει, και μια μάλιστα έλεγε: "έτσι μας τ' αφήσαν και μας οι παλιοί και τα ξέρουμε, και τα λέμε." Συγκλονιστική η γιαγιά.
Άρα, απαγορεύεται στο συντεταγμένον κράτος του Γκιλγκαμές: το σεξ με τα ζώα, το σεξ με άλλο τι πλην των γυναικών, η αναλγησία. Επιτρέπεται: η αλληλεγγύη με το φίλο -που δίνει τροφή στην ψυχή και βοηθάει το κράτος να ανθίσει, καθότι η φιλία ή η λυκοφιλία είναι βάση της ειρηνικής συμπόρευσης των γειτόνων. Το πνεύμα είναι ανώτερο της δύναμης, και ο άνθρωπος δαμάζει τη φύση, αρχής γενομένης από τον εαυτό του και τα πάθη του. Επίσης, η ενδογαμία απαγορεύεται. Βρίσκουμε άλλον, και όχι τους γονείς, αδέρφια, ξαδέρφια για να αναπαραχθούμε και να γλεντήσουμε γενικώς.
Άειντε, διαβάστε το το έπος βρε στουρνάρια, και μετά πάτε στο ίνετρνετ, και μελετήσετε όσο αντέξετε, τη Βίβλο των νεκρών των Αιγυπτίων. διαβάστε και το Αστερίξ Λεγεωνάριος, που έχει έναν χαρμα τύπο τον Ptenisnet (το όνομα είναι συγκλονιστική απομίμηση των αρχαόιων αιγυπτιακών ονομάτων). Επίσης, θυμηθείτε την μόνη γυναίκα-φαραώ τη Χατσεπσούτ, και οι άρρενες, σκεφθείτε ότι οι μέρες της κυριαρχίας σας στη γη είναι μετρημένες. Άειντε, με την ευχή μου.

Υ.Γ. Κι επειδή μπορεί να ανρωτιέστε τι σχέση έχει ο Γκιλγκαμές και τα υπόλοιπα με την ιστορία του χορού, σας λέω ότι αν δεν καταλάβετε τι εστί Σουμέριος την 3η, την 5η χιλιετία, δεν θα καταλάβετε γιατί χόρευε όπως χόρευε, ούτε και τι μας κληροδότησε και ενδεχομένως το κουβαλάμε στο σώμα, στο μυαλό, στοις προσλαμβάνουσες παραστάσεις μας του κόσμου, ακόμη και στην τέχνη μέχρι σήμερα -η οποία, όλο και αναζητά μυστικιστικούς δεσμούς με το παρελθόν.

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Συναντώ ανθρώπους με δυνατότητες -μερικές φορές. Αληθινές δυνατότητες. Αλλά από "αρχίδια", τίποτα. Κότες, φοβισμένοι, ή ψευτόμαγκες, ματαιωμένοι, μπορεί να τους κάτσει στο σβέρκο οποιοσδήποτε και να τον πάνε καβάλλα μέχρι τη Βολιβία -που λέει ο λόγος. Ασχολούνται με τη Μενεγάκη, θεωρούν γευσιγνώστη το Μαμαλάκη, κλαίνε με τα ληγμένα στρώματα του Ευαγγελάτου, γελάνε με τον (σημερινό) Λαζόπουλο (ω πωπω! μαζέψτε εκείνη τη θειά που ψευτογελάει κακαρίζοντας στην εκπομπή του), πιστεύουν τις κωλοφυλλάδες τύπου Lifo και Athens Voice, και όλα τα τζαμπέ λάιφ-στάιλ, με ένα στάιλ μπιτ ληγμένο, π.χ. (φωτογράφηση μόδας με ανορεξική στην Κουμουνδούρου, εκεί που χτυπάει η γκέι καρδιά της πόλης...θα ξεράσω!). Αρχίδια μηδέν, ήθος μηδέν, τσαγανό μηδέν.
Για κάτι τέτοιους δεν μου καίγεται καρφί, μακάρι να τρώνε απ' τα καρότσια της λαικής, μακάρι να τους κερατώνει η γκόμενα, μακάρι να είναι βουλημικοί, ανορεξικοί, έξω απ' τα πανεπιστήμια, με χρεωμένο το κάμπριο, να ακούνε Καλομοίρα στις παραισθήσεις τους, και να θεωρούν το Σατσίδη γκόμενο άξιο να τον ζηλέψει κανείς, και τον Σόμμερ καλό ηθοποιό.

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ, ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΩ ΞΕΚΙΝΑΩ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

Λοιπόν αγαπητοί μου μαθητές,
η ιστορία του χορού είναι η ιστορία τς πολιτικής, της οικονομίας, της τέχνης, της αποικιοκρατίας, της θρησκείας, του πολιτισμού.
Φυσικά και υπάρχει τεχνική για τους επαγγελματίες, φυσικά και υπάρχει μια λίστα από ονόματα με καλλιτέχνες, πολιτικούς, βασιλιάδες, μεταρρυθμιστές που τον έζησαν, τον δημιούργησαν και τον επηρρέασαν. Αλλά μην τρομάζετε, κατά βάσιν ο χορός είναι για όλους. Αυτό ήταν και το σλόγκαν μου ("Όλοι μπορούν να χορέψουν") την εποχή που δίδασκα και πρακτικά μαθήματα. Και σας πληροφορώ ότι το θέμα είναι να σε εμπιστευτεί ο μαθητής και να κάνει το πρώτο βήμα. Μετά τα άλλα είναι απλά.

Για αρχή λοιπόν, διαβάστε το Έπος του Γκιλγκαμές. Του καλού βασιλιά της Ουρούκ, στη Μεσοποταμία, εκεί που είναι το σημερινό Ιράκ (γης Μαδιάμ), και προσπαθείστε να καταλάβετε τι προσπαθεί να πει η ιστορία πέρα από τα καθαυτά γεγονότα. Λεπτομέρειες θα πούμε μαζί έτσι κι αλλιώς. Το κείμενο υπάρχει, αγγλιστί, στο ίντερνετ. Όποιος επιθυμεί το αγοράζει ελληνικά στα βιβλιοπωλεία. Δεν είναι ακριβό. Μια με δύο μέρες αρκούν για να το μελετήσετε.

Η ιστορία βέβαια του χορού, ξεκινάει πριν απ' τον Γκιλγκαμές, πριν καταλάβουν οι άνθρωποι τα πολιτεύματα και την κοινωνική οργάνωση σε τόσο καλό βαθμό. Υποπτευόμαστε ότι ξεκινάει τουλάχιστον 14οοο χρόνια π.Χ., τότε που κάποιο ανθρωπάκι-σαμάνος, μάλλον, ντυμένος με φαλλό, κέρατα, καπέλο, προβιά και οπλές από διαφορετικά ζώα το καθένα, στριφογύρναγε, και άλλα ανθρωπάκια, τον ζωγραφίσανε for posterity, αφού φωτογραφικές μηχανές δεν είχανε. Αυτός ο άνθρωπος που Κύριος οίδε το ξόρκιζε, ή τι γιόρταζε, στρίβει αριστερά προς τα δεξιά, στο ένα πόδι, βοηθούμενος απ' το άλλο. Να σου κι ο μύθος της έκστασης, της στροφής και του παντοδύναμου κύκλου.
Αν πάτε στις σπηλιές της νότιας Γαλλίας, στην Αλταμίρα ή στην Ανατολία, δείτε τα χορευτικά στους τοίχους: μόνοι ή σε ομάδες (μεταγενέστερο αυτό το μοτίβο), με λεοπάρ προβιές, τα χέρια σε σημαδιακές πόζες, με όπλα ή χωρίς, κάνανε την προσευχή τους οι άνθρωποι, και δώσ' του μετά απάνω στο βίσωνα.
Το σώμα μέσω της επίκλησης και της τελετουργίας γινόταν άλλο, δεν ήταν ο Μπατζιμούτζα ο γείτονας, ήταν ο Μπατζιμούτζα -λέμε τώρα- ο γενναίος πολέμαρχος που μπορούσε να αντιμετωπίσει την αρκούδα, το λιοντάρι, την πεθερά του, το αφεντικό του στη δουλειά, το άγριο άλογο, την κρεβατομουρμούρα κ.ο.κ.
Το αλλοτριωμένο σώμα, το φαντασιακό σώμα, γινόταν όργανο εορτασμών και αντικείμενο λατρείας. Πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου να υπερνικήσει το φόβο, τη φύση, και να αναρωτηθεί -πολύ αργότερα- ποιός είμαι; με πιο επιστημονικούς όρους, όπως έκαναν οι προσωκρατικοί.

Άστα λα βίστα!!!

Γραφτείτε σε σχολές, να μάθετε ότι χορό να 'ναι: λάτιν, δημοτικούς, μπαλέτα, καποέιρα, τανγκό, ότι σας αρέσει, και καλή διασκέδαση.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ-ΣΙΤΥ

Τι γίνεται ρε παιδιά; Του κάθε πικραμένου κάθε Τρίτη; Τι αρέσει δηλαδή απ' την τεμπέλικη επιθεωρησούλα, που είναι σαν παραλλαγή της πλάκας που γίνεται σ' όλα τα υπόλοιπα κανάλια με τα σκατά της τηλεόρασης; Μόνο που τώρα, αντί να κοροιδεύουνε τη γριά στη λαική, την έχουν αναδείξει σε ηρωίδα της καθημερινότητας (μπλιαχ!)
Πού ξέρεις τι ανθρώπους έχει κακογλωσσιάσει η γριέτζω, τι αμαρτίες έχει φχαριστηθεί θάβοντας τις υπόλοιπες γυναίκες, πόσο κακιά μάνα υπήρξε, πόσο σιχαμένη συγγενής...
Τι επικίνδυνος λαικισμπός μαζί με μικροφιέστες για το πόπολο που κατεβάζει η Λαζοπουλιάδα...Και δε μιλάει κανένας. Γελάνε και χειροκροτάνε σαν τα ζώα, όλοι μαζί, επειδή δεν τολμάει κανένας να πει "κόφ' το, αρκετά".
Λαικισμός, παρωχημένα αστεία, εύκολη τηλεόραση για τα βόδια.
Καλή διασκέδαση!

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

HISTORY OF DANCE/ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΟΡΟΥ (BASICS FOR ALL)

Αγαπητοί φίλοι,
τις επόμενες τρεις (3) εβδομάδες θα δίνονται, Δε-Τετ-Παρ. βασικά μαθήματα Ιστορίας Χορού.
Το τμήμα θα λειτουργήσει ανάλογα με την προσέλευση.
Όποιος ακολουθήσει, θα πρέπει να είναι συνεπής με τις υποχρεώσεις του.
Μέχρι την Κυριακή, 25/5/2008, δηλώνετε συμμετοχή, και από Δευτέρα, αν μαζευτούμε αρκετοί, ξεκινάμε.
Ώρες, ύλη, σημειώσεις, feedback και άλλες λεπτομέρειες, τη Δευτέρα 26/5/2008.

Dear friends,
there will be a 3-week course in Dance History-the basics. Mon-Wen-Fr.
By Sunday 25/5/2008, you should register -so to speak- for the course.
Once you register, you will have to follow thw schedule and according responsibilities re reading et.c.
Time schedule, material, notes et al, on Monday.
The course will start only if the number of "students" is considered satisfactory.

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

ΚΑΠΝΙΣΜΑ=300 ευρώ

Επιτέλους ήρθε ο πολιτισμός και στην Ελλάντα, και δε θα χρειάζεται να κλαίνε τα ματάκια μας, να κλείνουν τα λαιμά μας κλπ., κλπ., με τον κάθε ηλίθιο που αισθάνεται πασάς και άρχοντας φυσώντας τον καπνό της τσιγαρούκλας του όπου δει.
Κάτω η δικτατορία των καπνιστών (σιγά τα χαιλίκια...)

ΜΑΗΣ του '68

Πήξαμε στα αφιερώματα για τα άγρια νιάτα του '68. Άντε να περάσει αυτός ο μήνας, να συνέλθουμε. Μήπως πεθάνει κι ο Φιδές (Κάστρων) και μαζί του η επανάσταση -χαχα- να τελειώνουμε.
Τώρα που ο Τσες (ΚαιΒάρας) γίνεται ταινία για β' φορά. Σαν τον Μασίστα, το Κβο Βάντις, τον Ιησού, τον Μωυσή...

ΕΡΤ-ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ=0-1

Έλεος με την παπαροεκπομπή του Κούλογλου, άσε που δεν κατάλαβα το υλικό των εκπομπών τι κοπυράιτ είχε.
Η ΕΡΤ είναι less than zero και το 'χει αποδείξει με τη Δρούζα, με τη Διγενή, με την Παναγιωταρέα και δεκάδες άλλους. Αλλά να θρηνούμε που χάθηκε η χασμουρητοεκπομπή του Κούλογλου...Πορκέ;

STAR CAT (hommage to Stan Brackage)

Hurundi was a marmalade cat. On second thought, he had a few white patches, which hardly qualifies him to classify as “marmalade” (cat). He lived for seven glorious years, and then the great beyond made an irrevocable call to his instinct to become “inorganic”. But let’s begin from the beginning…
Back in the 1980s, I was the proud owner of a female cat named Sissy. Sissy the sassy, a beautiful tabby. One cold winter morning, I found myself leaving my apartment, to go buy salami and fish for the sass (don’t ask why her diet was made of salami; my “Tasmanian devil” ate practically everything). Still sleepy, I started whispering some vengeful words to the kitty who was purring in the warmth of my bed, under my duvet, while I was out, “chasing” her food. By the time I was returning home, I was in a better mood. The comment of the owner of the grocery store did the job: “May I have a little salami please? The (very) cheap one.” “Who is it for Ma’ am?” “My cat.” “Why don’t you give her a little ouzo on the side? It compliments the salami well.” I jabbered something, then laughed and this, completely woke me up.
Right at that time, I spotted something orange and dirty, trying to entertain itself by chasing its tail. Pushed by cosmic destiny I approached the dirty “O’ Malley-the alley cat”, wondering naively “will he go away?” Well, he did not. Not only was he very dirty, he was affectionate too. And starving. I thought, “well, he should not eat raw food, but that’s all I got now, and he’s already dirty, one more vermin won’t do him any harm. It’s rather the other way around.” So I took a fish out of the bag and tossed it in front of his nose. He obliged and gulped it. The dice were thrown, and I held another fish in front of his nose as I started walking towards the house. He followed me. He came down the stairs and he stepped into the lift with me. Not a sign of fear. Was he courageous? No, he was exactly what his name indicated: unaware of any signs of reality, clumsy, with a deeply-rooted –God knows where- self-confidence. That’s why I named him “Hurundi”. After Peter Sellers in The Party: Hurundi V. Bakshi. The demolisher. The party-crasher. The one who loses a shoe in the swimming-pool.
Sissy was waiting behind the door ready to play the equation Me Lassie-welcome-home-Jim = give the food baby or I scratch you, when she spotted him. By the time we entered, her fur looked like the fin of a shark: all up and spiky. She had a big smile with all her teeth showing, the Cheshire way, only I think it was not exactly a smile, it was a silent –as she was speechless from surprise- hiss, able to blow Hurundi away. And she huffed and she puffed –boy, how she huffed and puffed- and she slapped Hurundi around. The whole day. And the next. And the very next one.
I took Mr Marmalade to the vet and he was found morbidly healthy. All he needed was an anti-vermin therapy, and a bath, and he would be good as new. He took the syrup and the bath stoically, and he started, equally stoically, to eat both his food and Sissy’s. Plus the “marmalade” was really affectionate. Maybe too affectionate. He wanted a hug, my duvet, Sissy, her food, her toys, love, love, love…Slowly but steadily, he was becoming a Beatles song. Even worse, he was playful, and like Pepe le Pew, considered himself to be a great lover, while Sissy only wanted one thing from him: to be kidnapped, abducted, sent to Timbuktu, disappear! She clearly thought he was ugly, lecherous, clung like a barnacle, had no manners whatsoever, and would make a nice rug to step on in winter mornings, when floor is chilly. Could also be embalmed with mouth open: would make a lovely hoard for toys. At night, hissing and galloping and things breaking (there went a lamp, a vase, two glasses, a plate, the curtains, name it…) became the standard lullaby.
I left for a year and had to find nice homes for both of them. I gave Sissy to my father and Hurundi to the mother of a friend. She was too strict and unimaginative for him. Suddenly, he had to be fed at exact hours, to remain seated when told so, and to retire for the night at eight p.m. in the “cat-guest room” where he was to remain until morning -when permission would be granted to leave the premises and go to the kitchen to have breakfast. The lady, before she became a widow, was married to a military. And it showed. Private Hurundi started to feel depressed. And disobedient. He scratched whatever he had the chance to put his nails on, climbed on the fridge…
He once climbed, like Bill Sikes on the roof, on the balcony rail. He had lost part of his skills? Who knows? He fell. This time on the grass, in front of the building. He got away with a few scratches. Detention was ordered. But private Hurundi escaped. Seven floors costed him all his seven lives in his first attempt. He had nothing left to trade the second time, when he flew and landed on cement. Dry cement. He was taken to the E.R. and then a decent burial followed. With excuses to me, regarding the premature death of the marmalade cat. I was deeply sad. After crying bitterly for days, I started laughing, thinking how unaware of his true identity Hurundi died, and how deadly serious he was about his assumed identity. He had always behaved like a star, although he was an affectionate, clumsy extra. A much-much-loved extra. Not a real star, (only in his mind), but a real cat (to everyone’s mind). He was…Hurundi.

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

ΤΙ ΒΡΗΚΑ...

"Κι εμείς ενδιαφερόμαστε να καταπολεμήσουμε την έλλειψη αρχών, την εσώτερη κενότητα, την πνευματική απονέκρωση, την αναλήθεια της εποχής. Διεξάγουμε έναν πόλεμο μέχρι θανάτου ενάντια σε όλα αυτά τα πράγματα,..., και υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να επιτύχουμε,..., διότι ξέρουμε τι θέλουμε."

Τέτοια σύμπτωση απόψεων με τον Φρειδερίκο (Ένγκελς)!!! Ούτε εγώ να το 'χα γράψει.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

ΑΦΟΥ ΠΕΡΝΑΤΕ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΤΕ, μη ντρεπόσαστε, μιλήστε...

Απαντήστε και στην ερώτηση: πώς θα σας φαινόταν αν σήμερα κάποιοι ειδικοί -έστω- έκαναν μαθήματα ρυθμικής-γυμναστικής σε εργάτριες κάποιου εργοστασίου (πριν αυτό πάει στη Βουλγαρία);
Μετά το τέλος της βάρδιας δηλαδή, να γινόταν μια-δυό ωρίτσες ομαδόν στο χώρο του εργοστασίου χεράκια πάνω, χεράκια κάτω; (επί παραδείγματι).
Άντε κι ένα παράδειγμα: π.χ. στη Σόφτεξ, 5-7 μ.μ. να έχει ομαδική γυμναστική.

ΣΑΝ ΦΑΡΜΑΚΟ...

Αν τυχόν την έχετε τυλώσει, αν έχετε δηλαδή ρίξει στην απομέσα τίποτα κοκορετσογαρδούμπες και η σόδα δε σας ξαλαφρώνει, ένα καλό εμετικό σας το προσφέρει η ΕΡΤ -με το αζημίωτο, καθότι την πληρώνετε (-ουμε) κανονικά και με το νόμο.
Η παρασκευή (και το σάββατο) είναι απλή: λαμβάνετε μια συσκευή τελεόρασης. Την ανάβετε, επιλέγετε ΕΡΤ, το κανάλι 1. Δε θα σας τα μαρτυρήσω όλα, αλλά είναι βραδινή εχπονπή, σιτεμένης χοντροκυράς, παινεμένης και δαχτυλομετρούμενης.
Καθόσαστε με την κοκορετσογαρδούμπα στη στομάχα την ώρα που δείχνει την εν λόγω αναμετάδοση. Βλέπετε μπροστά σας να παρελαύνουν -συζητώντας, ω του αίσχους- για την ακρίβεια και τα οικονομικά προβλήματα, φάτσες, γκαραντί ότι σας δουλεύουν οικοδέσποινα, καλεσμένοι, και η ΕΡΤ που πληρώνει και σας/μας χαρατσώνει για μιστά άχρηστων.
Οι πρώτες κουβέντες ακούγονται: Γεράσιμος Γιακουμάτος. Ο παρφουμαρισμένος, λαικόμαγκας, τραμπουκίζων αχρηστογιατρός. Αρχίζετε να πέρδεσθε, όπως είχε συμβουλέψει ο Αριστοφάνης -Θεός σχωρέστον. Η σιτεμένη μιλάει σαν την κομμένη κεφαλή. Πέρδεσθε κατ' εξακολούθησιν στην ησυχία του σαλονιού σας, κι ο Αριστοφάνης σας στέλνει τις ευλογίες του. Κατόπιν τα έντερά σας γουργουρίζουν, η θερμοκρασία σας ανεβαίνει, σημάδι ότι η ναυτία είναι προ των πυλών, όπως ο Αννίβας στη Ρώμη. Εμφανίζεται η Μαρία Δαμανάκη, το σταφιδιασμένο κνιτοαπομεινάρι, και μιλάει με τη βλαχοπροφορά της Κρήτης. Πάρτε τον κουβά -το σκεφτήκατε ελπίζω και προνοήσατε- και αφήστε τα μέσα σας να εκφραστούν ελεύθερα.

Υ.Γ. Η κοκορετσογαρδούμπα βρίσκει επίσης ανάπαυση στο συναπάντημα με Πέτρο Κουναλάκη, Πρωτόπαπα, Αλαβάνο, Τσίμπλα (με συγχωρείτε Τσίπρα ήθελα να πω) και λοιπούς.

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ, ΚΑΤΕΒΑΙΑΙΝΕΙ (σε ρυθμό εμβατηρίου)

Διατηρώ μερικές καλές, και πολλές κακές αναμνήσεις από τον καιρό που δούλευα στην Αυγή.
Στις καλές συγκαταλέγονται οι ευκαιρίες που είχα, η ελευθερία λόγου, και η εξάσκηση που έκανα.
Στις κακές συγκαταλέγονται η αρτηριοσκλήρωση, η έλλειψη εμπιστοσύνης στους "εξωκομματικούς", οι κακές αμοιβές, ένα machismo καθόλου διαφορετικό από τις "αστικές φυλλάδες", και η απόλυτα ανορθολογική διαχείριση της εφημερίδας, με αποτέλεσμα, το γνωστό αποτέλεσμα των χάλια οικονομικών.
Έτι χειρότερο που εκτός από τους ανάξιους διευθυντές, ανακατευότανε και το κόμμα στα της εφημερίδας από καιρού εις καιρόν.
Έτσι κι αλλιώς ο Συνασπισμοσύριζα, έχει μια σειρά από άσχετους για επικεφαλής, αποτελειώθηκε με τον Αλαβάνο -ο έντιμος Αλέκος της Ευρωβουλής, χαχα!- και τώρα με τον Τσίπρα, απαξιώθηκε εντελώς. Καλά να πάθει!
Είπα Αλαβάνος και θυμήθηκα τον άλλο Αλαβάνο, πρώην πρόεδρο της ΕΡΤ. Βάι, βάι, βάι! Άλλα χάλια από 'κει...Περισσότερα στο επόμενο ποστ.

Και μια μικρή ανακοίνωση: την άλλη εβδομάδα θα ανεβάσω κι ένα ποτ πουρρί από το ντοκυμανταίρ μου.

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Ο ΓΑΙΔΑΡΟΣ

Επειδή δεν έχω ακόμη τα αυτοκόλλητα, προτίμησα, να τον καμαρώσουν όλοι το λεβέντη. Οδός Νεοφύτου Βάμβα, με τα σπασμένα πεζοδρόμια και τα πέριξ εστιατόρια που ζητάνε έναν σκασμό λεφτά για κωλόφαγο και μέτριο σέρβις, απόγευμα. Το καρότσι του μωρού φαίνεται πίσω από τη μηχανή του easy rider. Επίτηδες, για να φαίνεται ότι κλείνει το δρόμο ο Ελληνάρας.
Του άφησα κι ένα ωραίο σημείωμα στη μηχανή.
Ο μπάτσος που φύλαγε τη νορβηγική πρεσβεία μου είπε: Πάτε απ' το δρόμο, τώρα φασαρίες γυρεύετε; Δεν ξέρετε τι θα σας απαντήσει έτσι και έρθει εδώ;
Όχι, λέω δεν ξέρω τι θα μου απαντήσει. Καλού-κακού ας του απαντήσω εγώ πρώτη. Του αφιέρωσα το σημείωμα: You are the leading asshile of the area. Smile, you are on the net!
Αγγλιστί, επειδή ο μπάτσος επέμενε ότι είναι ξένος.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

ΤΑ ΓΑΙΔΟΥΡΙΑ

Έχω ξαναγράψει για τα ζωντόβολα που παρκάρουν όπου να 'ναι κλείνοντας τους δρόμους. Δεν άλλαξε τίποτα στους δέκα μήνες περίπου από τότε που πρωτόγραψα για το θέμα. Ακόμα χρησιμοποιούν το άνοιγμα που έχουν τα κάγκελα, για να ανοίγει η πόρτα του "αγροτικού" τους με τα σκούρα τζάμια ή του σιχαμένου αυτοκινήτου που αγόρασαν με 3.628 δόσεις κι ακόμα δεν το 'χουν ξεπληρώσει...Και η τροχαία κοιτάει.

Το άλλο μπανάλ θέμα για σήμερα, είναι τα περιβαλλογικά άθλια τζιπ, που χρησιμοποιεί ο κάθε καράβλαχος ή η κοτάρα του για να κατεβούν στο κέντρο της πόλης.
Κι επειδή μένω στο κέντρο, βαρέθηκα να τρέχω να κρυφτώ όποτε περνάει τέτοιο αντιαρματικό, γιατί επιπλέον έχει πάντοτε κάποιον αγενέστατο στο τιμόνι που μιλάει στο κινητό και δεν προσέχει ούτε και ενδιαφέρεται για το ποιός περνάει το δρόμο: άνθρωπος τις μόνος, με παιδί, γεροντάρα, με σακκούλες από shopping τρέχοντας σαν την κότα που την κυνηγάνε να την κάνουν ψητό με πατάτες κ.ο.κ.
Φυσικά ο αργόσυρτος δήμαρχός μας δεν έχει αρχίδια για να απαγορεύσει την κάθοδο των Δωριέων στην πόλη -που θα ήταν και μια ωραιότατη ευκαιρία να υποστηρίξει το ευρωπαικό του -τάχα μου- προφίλ.
Δήμαρχος στο Τατζικιστάν έπρεπε να 'ναι το παληκάρι, άντε και στο Καφιριστάν, για ακόμα καλύτερες μέρες, μια κι εκεί τα αντιαρματικά δεν θα 'χουν πρόβλημα να κατεβούν στους δρόμους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, οπότε είναι ο άνθρωπός τους.

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

ΑΠΟ ΔΗΜΑΡΧΟΣ...

Κάποια κατάρα θα βαραίνει το δήμο της Αθήνας, αλλιώς δεν εξηγείται που τον διευθύνουν όλοι οι βλαχοάχρηστοι.
Το παιντί απ' την Τροπολιτσά -ή απ' τα πέριξ- έστησε συντριβάνια, έβαλε ρετρό λάμπες και έστησε και κανα-δυό αγάρματα, όπως θα 'κανε στην πλατεία του χωριού του, κάτω απ' τα πλατάνια, για να τον καμαρώνει ο μπάρμπας του ο δάσκαλος και να περνάει ο χωροφύλακας να στρίβει ευχαριστημένος το μουστάκι του.
Η μανταμίτσα κόρη του μπαμπά της δεν έκανε τίποτα, διότι το πολύ στρίτζωμα χαλάει τη μάπα. Νομίζω πήγε απλά και παντρεύτηκε όπως οφείλει να κάνει κάθε αθώο, αειπάρθενο κορίτσι στην ηλικία της.
Ο τωρινός, σπάει ρεκόρ: Νομίζει ότι το ροζ και το παπαγαλί, άμα τα φορέσει κανείς, κάνει γκέι χλίδα και αυτομάτως σου κατεβαίνουν τρέντυ ιδέες εν είδει περιστεράς στη γκλάβα, και γίνεσαι icon της πόλης...Ώιντα τον κακομοίρη! Ξερίζωσε τις νερατζιές, πίνει την καφεδάρα του παρκάροντας όπως όλοι οι κωλόβλαχοι που εμποδίζουν τους πεζούς και δε σέβονται τους νόμους, έχει ποντάρει την πολιτιστική εικόνα της πόλης σε μπίχλες, και νομίζει ότι είναι και πολύ επιτυχημένος. Ας αρχίσει καλού-κακού να προπονείται στις ακτινογραφίες, γιατί άμα λήξει η σαιζόν, παρντόν, η θητεία, μπορεί να του χρειαστεί το ρημαδοεπάγγελμα...

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

ΟΙ ΑΣΧΕΤΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ

Ποιός θα φανταζόταν τον Γ. Σουφλιά υπουργό ΠΕΧΩΔΕ;
Ηλικιακά αλλά και από άποψη παρελθόντος, είναι ακατάλληλος.
Οι "περγαμηνές" του "παλιού" και οι εσωκομματικές ισορροπίες τον έφεραν στην καρέκλα αυτή, το μηδενικό έργο (δεν ενοχλούμε κανέναν-δεν μας την πέφτει κανένας, μέχρι να καταρρεύσει ο υπουργός απ' τα γηρατειά), και το γλύψιμο των εφημερίδων περί "Σαρακατσάνου" κλπ. εξασφάλισαν την παραμονή του στο υπουργείο και το απυρόβλητο.
Αποτέλεσμα μηδέν, ευαισθητοποίηση μηδέν, έργα μηδέν!
Να τον χαιρόμαστε.

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΤΟ ΜΑΗ

Χάλια η αρχηγική εμφάνιση του Αλέξη και η μπάσα διακήρυξη αγωνιστικού πνεύματος.
Είμαι βέβαιη ότι μακροπρόθεσμα, δηλαδή μέχρι τις εκλογές, ουδείς θα διάκειται θετικά προς τον νέο που επρόδωσεν το κόμμα για την ιδεολογική χαλαρότητα των Σύριζων.
Με τέτοια αντιπολίτευση, Τσίπρα και Γιώργο, ο Καραμανλής θα κυβερνάει για δυό τετραετίες ακόμα...