Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ...

...ότι έχουμε γίνει ιδιότυπα θύματα των ηλιθίων.
Θύματα μιας ιδιότυπης υποδούλωσης στην αγγλοσαξωνικής έμπνευσης πολιτική ορθότητα.
Θύματα των ενοχών για ρατσιστικές ακρότητες που κατά καιρούς προηγήθηκαν, καθώς και του κλίματος φιλευσπλαχνίας αστικής καθαρότητας που κληρονομήθηκε από τον 19ο αιώνα.

Ακούω κόσμο να διαμαρτύρεται γαι την κατάντια της εκπαίδευσης, και δεν αναγνωρίζει κανείς ότι η ανησυχία όλων είναι μήπως και δεν φανούν αντάξια τα εκπαιδευτικά προγράμματα, των προσδοκιών των ηλιθίων. Κάποιος που δε θα γινόταν ούτε βοηθός υδραυλικού, θέλει να εξασφαλιστεί μέσω των σπουδών στην ιατρική σχολή. -για παράδειγμα. Και πρέπει να γίνουν όλα έτσι ώστα να τα καταφέρει. Δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε πλέον την ηλιθιότητα, την ανικανότητα, τα ελαττώματα. Πρέπει να τα βλέπουμε ως διαφορετικές δεξιότητες.

Αν η ηλιθιότητα είναι δεξιότητα, τότε σίγουρα μπορεί να αποφέρει τα μέγιστα σ' όσους την κατέχουν: όπλο της πλειονότητας των ανθρώπων, βρίσκει ρωγμές και κατατρώει τη συνείδηση των Ντικενσενικών και των απόγονων της νατουραλιστικής σχολής που τη θέλουν απόρροια λίγων ευκαιριών και κοινωνικού αποκλεισμού.

Επειδή βαρέθηκα τα αμαθή τούβλα που θέλουν τον κόσμο στα μέτρα τους, καθώς και τους ημιμαθείς βάρβαρους που πλασάρονται ως η καλύτερη εναλλακτική λύση στη βλακεία, σκοπεύω να μη χάνω ευκαιρία, αλλά να υποδεικνύω πιο εμφανώς από άλλοτε την ηλιθιότητα που μπορεί να διακρίνω στους προεξάρχοντες κατόχους αυτής. Αφενός για να διασκεδάσω, αφετέρου για να δώσω την ευκαιρία στους ηλιθιους να αισθανθούν λιγάκι ήρωες του κοινωνικού γίγνεσθαι, και να ζήσουν στον ματαιωμένο τους εγκέφαλο τα πάθη ενός ήρωα.
Νομίζω ότι το θέαμα ενός βλάκα που θεωρεί εαυτόν θύμα και ήρωα, είναι ό,τι διασκεδαστικότερο. (Θα 'χετε υπόψη σας πολλούς, αναμφίβολα...)

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

ΠΟΛΛΕΣ-ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ...




...για

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

και

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!













Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ; ΠΗΞΑΜΕ...

...στους επαναστάτες ρε σεις! Όποιον κωλοσταθμό ραδιοφωνικό ν' ανοίξεις, το ήρεμο πάθος θα ακούσεις, σαν να 'χουμε μεγάλη παρασκευή και δεν τολμάμε να γιορτάσουμε. Τι ξεφτίλα είναι αυτή;
Δηλαδή λογικά θα 'πρεπε αναδρομικά να κλάψουμε και τον τσουτσουβή, το μαρίνο (τηρουμένων των αναλογιών) και τους υπόλοιπους. ήδη τον καλτεζά τον ξεθάψανε -Θέ μου σχώρα με- τα κοράκια της τηλεόρασης. γιατί λοιπόν δεν τους θυμάται κανείς, και τους προαναφερθέντες ή δε βγαίνουν οι συγγενείς τους να απαιτήσουν να κλάψει και να γονατίσει όλη η χώρα;
κλάψτε ρε! κλάψτε που θέλετε γαλοπούλα, πάρτυ και ρεβεγιόν! κλάψτε, γιατί ζούμε την επανάσταση. κλάψτε και φορέστε μαύρα, γιατί έγινε μεγάλος άθλος κατά του καπιταλισμού και των εμπόρων. όπως ο Κύριος με το φραγγέλιο μπήκαν οι σκατάδες στα μαγαζιά και τα 'σπασαν, διότι ως γνωστόν, η ερμού (το λέει και τ΄όνομα ρε!) ήταν Οίκος Κυρίου και ουχί δρόμος εμπορίου.
κλάψτε υποκρίταροι τώρα που βρήκατε ευκαιρία να την κοπανάτε απ' τη δουλειά, να κάνετε στάσεις εργασίας όποτε σας καυλώσει, να είσαστε αγενείς και βιαστικοί επειδή κατεβαίνετε σε πορείες, κωλοαργόμισθοι που δεν έπρεπε ποτε να 'χατε δουλειά ανάθεμα το μέσον σας, που τολμάτε να διαμαρτυρόσαστε κιόλας.
επαναστάτες της δεκάρας και του δημοσίου, κομματικά σκατουλάκια που κοιτάνε μπα και βγει πρωθυπουργός ο ΓΑΠ, που δε θα 'βλεπε εξουσία με τίποτα, γελάνε και στο κόμμα του μ. Όλοι το παίζουνε μεγάλες παρασκευές, όλοι λυπημένοι, σου λέει ο.φ.α. είμαστε, κάτσε να 'χουμε κλάψει να πάρουμε και τιμητική σύνταξη έτσι και αναζητηθούν πρωτεργάτες και αγωνιστές από πασόκ και σύριζα.
Ειρήσθω εν παρόδω: στην ωραία εφημερίδα αυγή, ο απελθών διευθυντής μηδένισε αυθαίρετα το κοντέρ των χρεών προς συνεργάτες. για να το κάνω πιο λιανά: όταν είχα πρωτοβάλει στο μπλογκ μου τα χαμπέρια του, είχε ξεσκιστεί στα τηλέφωνα και τις προσκλήσεις, και στην ημιεξόφληση του χρέους. και στην υπόσχεση για τα υπόλοιπα. έμαθα όμως ότι "άλλο χρέος δεν υφίσταται" και "για τι πράγμα μιλάτε". τι κρίμα που κρατάω λεπτομερές αρχείο...
άειντε! κόφτε την κλαψο...νιά και συνέλθετε. οι ευαγγελατοπαγκαλογαποαυτιάδες και λοιποί θα κάνουν μια χαρά Χριστούγεννα. άειντε συνέλθετε κορόιδα.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

ΠΡΩΤΗ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΑ...!


Εντάξει είμαι λίγο νεγκλιζέ, λίγο κουρασμένη, λίγο αποφεύγω τον παπαράτσο, αλλά τον τίμιο αγώνα που έδωσα τον βλέπει κανείς στην ικανοποίηση του χαμόγελου. (μπλιαχ! εγώ τα 'γραψα αυτά;) (δήθεν).

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ...

Έκλεψα ανερυθρίαστα την ιδέα απ' το πρόβατο (μπλόγκσποτ) -δηλαδή γιατί αυτός κι όχι εγώ- και ιδού που αναρτώ μερικές ιδέες για ανάγνωση στις διακοπές. Παρ' όλο που ξέρω τι μέρος του λόγου είναι αυτοί που συχνάζουνε στο μπλονκ μου, προτείνω εντούτοις (...), βιβιλία πχιότητας.
Αρχινάω:



Ότι και σε όποια γλώσσα, περιπέτεια του Μαιγκρέ, μιλάμε για φιλοσοφία όχι παρλαπίπες. Και μυστήριο πρώτης. Ποιός Μπέκας και Βγέκας, δείτε εδώ τον Βέλγο, και καταλάβετε πορκέ οι Βρυξέλλες γίνανε πρωτεύουσα της Ε.Ε.






Παπαπα! δεν παίζεται ο άνθρωπας. φόνοι, ξύλο, προδοσία, γκόμεναι, σκληροί τύποι, εκβιασμοί...πρώτος. Θα έρθετε πιο κοντά στον μπάτσο που κρύβετε μέσα σας και ίσως να λύσετε και το επαγγερματικό σας. Για σκληρά καρύδια και ειδικοφρουρίτικα. Όχι ειδικός ερευνητής τσούκαλης και "ναι Χριστινάκι μου (Λαμπίρη) κάτσε να σου πω την αλήθεια για το διαζύγιο της Αλιμπέρτη".



Για να μην κουραστείτε να διαβάζετε πολλές σελίδες ω γενιά της εικόνας, τα κλασικά εικονογραφημένα σας φέρνουν κοντά την ιστορία ενός κορόιδου. Πολύ της μόδας, ιδίως με την επικείμενη ενθρόνιση του Ομπάμα και τις επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας.
Για να νιώσετε κοντά στο μετανάστη, κοντά στον πρόσφυγα, να κλάψετε και να τραγουδήσετε σαν τη Ναργκίς για το κακό το ριζικό και την κακή τη μοίρα του μαύρου, του κόκκινου, του αβγανού (...), του πακιστανού, του οπιουδήποτε τεσπά.






Για σας κυρία μου: ένα συλλεκτικό τεύχον της Μανίνας που η μαμά σας δεν κράτησε όταν έμεινε έγκυος σε σας, για να δείτε γιατί σας μεγάλωσε όπως σας μεγάλωσε. Αν είστε τυχερές θα βρείτε το τεύχος με την αφίσα της Ελπίδας χωρίς να υποχρεωθείτε στα Ημισκούμπρια να σας δώκουν αυτόγραφο της τραγουδίστριας μετά τη νεκρανάστασή της και συνεργασία της μαζί τους.

(το παλαιοβιβλιοπωλείο στη Ματζάρου έχει πολλά τεύχη. πάτε και σε κανά μπαζάρ τσιγκούναροι, εγώ εκεί βρήκα τα αστυνομικά).

ΧΘΕΣ...

...στη Σκουφά ερχόταν από μακριά μια αεράτη γκόμενα όχι πολύ ψηλή, κορμάρα, και ντύσιμο οριακά αντισυμβατικό. Μικρή, με εκφραστικά μάτια, μακριά μαλλιά κι αφρμοστά ρούχα. Στο παρά πέντε κατάλαβα ότι ήταν τσιγγάνα και όπως κράταγε ένα πανέρι με γαρδένιες και με προσπέρασε, το άρωμα απ' τα λουλούδια έμεινε για κάμποση ώρα κι "έπνιξε" το δρόμο κοντά στα σαπούνια και το στάρμπακς. Σε καλό της!

ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ...

...είχα καιρό να δω γατούληδες. Από τότε που καθαρίσανε -επιχείρηση γατόσκουπα-
την Αθήνα από τα γατόνια και τα σκυλούρια για να δείξουμε Ευρωπαίοι για 20 μέρες
με την ευκαιρία των ρεζιλο-ολυμπιακών, η πόλη είχε χάσει από την αυθεντικότητά της. Ήτανε δηλαδή αποστειρωμένη σαν τις Μπιεννάλε και τα Outlook με τα καρπούζια. Βεβαίως κόψανε περισσότερες βόλτες οι ποντικοί -μεγέθους κανίς- και οι κατσαρίδες, με αποτέλ-
εσμα ορισμένοι φοβικοί όπως η γράφουσα, να αλλάζουν πεζοδρόμιο για να περάσει ο κουκαράτσος μαριχουάνα κε φουμάρ.
Χάσαμε και τη Βασιλική, τη γατούλα-σήμα κατατεθέν του δρόμου, και τις άλλες τρεις-τέσσερεις που τις τάιζε η γειτονιά, που κακοχρονάχει όποιος τα αφάνισε τα ζωάκια. Οπότε μόλις ξαναφύτρωσαν γάτες, έσπευσα να φωτογραφίσω το σπάνιο δείγμα, και ιδού ο κόκκινος τεμπελχανάς που μετά βίας άνοιξε τις κουμπότρυπες να με δει. Θυρίδες ταχυδρομείου κουτιού γίνανε απ' τη νύστα, ώσπου έκλεισαν τελείως και ξ άπλωσε ντιπ καταντίπ στο εν λόγω κωλάμαξο. Το αριστούργημα ήταν πριν το κουλούριασμα (Θεσσαλονίκης με σουσάμι), που ο γατόπαρδος τέντωσε τις πίσω ποδάρες και απ' το τέντωμα τρεμούλιασε ολόκληρος.
Βεβαίως Ευρώπη δείξαμε για τις 20 ξεφτιλομέρες, τώρα κείτονται αζήτητα τα Ολυμπιακά ακίνητα, που τα διαχειρίζεται ωραιότατα η εταιρεία Ο.Α. (ολυμπιακών ακινήτων). Αν θυμηθούμε και τα αναβολικά των Κεντέρο-μοτοσυκλετιστών, ακόμα πιο κρίμα που την πλήρωσε ο γατοσκυλόκοσμος τη φιέστα.

Υ.Γ. Ακούω τη Νήσο των Αζορών και γελάω. Τι ευφυές. Κρίμα που έλειψε το χιούμορ και η εξυπνάδα απ' τη χώρα.

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

ΘΕΛΩ ΔΕΝΤΡΟ, ΘΕΛΩ...

...ηρεμία και να μην ακούω άλλες αισθηματολογίες και μαλακίες.
ΦΤΑΝΕΙ με το θρήνο!!! ΦΤΑΝΕΙ!!! Κλαίει σύμπασα η επικράτεια όπως οι θείτσες μπροστά στην εικόνα της Παναγίας που δακρύζει!!!
Φτάνει ρε!!!
Φτάνει με τους εργατοπατέρες και τους συνδικαλιστές του κώλου στους δρόμους. Φτάνει να δουλεύει μια χώρα για την προεκλογική εκστρατεία ενός...άντε να μην πω πρωινιάτικα. Φτάνει κάθε μέρα τα μαλακιστήρια που δεν ξέρουνε του κώλου τους την τρύπα να κλείνουν τους δρόμους. Δε θα μας πούνε ρε τα δεκαπεντάχρονα τι να κάνουμε!!! Χαζέψατε;!!! Φτάνει, θα γελάει ο Αυτιάς, ο Ευαγγελάτος κι ο χαρδαβέλλας μαζί με την ενορχήστρωση σε λα μείζονα του κλάματος.
Τι ξεφτίλα είναι αυτή; Τι Τατζικιστάν; Τι ανιστόρητη χώρα; Θα 'θελα πολύ να πλακώσω στα χαστούκια τα βλαμένα, τα αμόρφωτα, απείθαρχα, ηλίθια κωλόπαιδα που καίνε το δέντρο, τους αυριανούς losers ή τους αυριανούς φασιστοκυβερνήτες, τα ξέρουμε δα...Ξυπνήστε! Θέλω να πάω με την κόρη μου βόλτα χωρίς να εισπνέουμε δακρυγόνα και χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας επιτεθούν μαλάκες ή θα μας πάρει καμιά πέτρα.
Άει σιχτίρ πια!!!

ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ...

...πριν πάω στο πάρτυ του 10%, πήγα στης Μιμής Ντενίση, στη φιλανθρωπική παράσταση για τους Φίλους της Μιμής Ντενίση και ενός σωματείου.
Λοιπόν τη συστήνω ανεπιφύλακτα (χαχα, ποτέ δε θα ξέρετε αν λέω αλήθεια, αν δεν πάτε), η Μιμή είναι χάρμα με πολύ ωραία ρούχα, κάνει και χορευτικά, οι ηθοποιοί γύρω της είναι θαύμα, πλην του αγγουρο-Τζώρτζογλου. Ο οποίος έχει πολύ ωραίο χρώμα στο μαλλί, νομίζω με ανταύγειες.
Να σας πω ποιούς είδα χθες; (όχι στο 10%, εκεί δε θα σας πω). Λοιπόν στης Μιμής ήτανε:
Ντάβλας (οι κοινωνικώς αμόρφωτοι να βγουν τώρα απ' την πλάγια πόρτα υπηρεσίας και να μη ρωτάνε βλακείες "ποιός είν' ο Ντάβλας;"), αδελφή Μιμής, κόρη Μιμής, σύζυγος Σωτήρης (της Μιμής), Αρναούτογλου, Σούρας με γυναίκα τα Ζόμπι δεν είναι Χορτοφάγα, κατευθείαν μούσα του Γουές Κρέιβεν, Τένια, (μισό γιατί μας δώκανε κρασί και ήμανε ντίρλα απ' την αρχή του έργου), Μπουμπού του αρχιτέκτονος, δημοσιογραφικός κόσμος που δε θα κάνω τη χάρη να αναφέρω, Τρύφων με χοντρή συνοδό Κατίνα, Τζάνες, και πολλοί ακόμα.
Λύσσαξε να φτιάχνει το μαλλί σ' όλη την παράσταση η Μιμή, αλλά να θυμηθώ σε παράσταση την Πατεράκη που της ξηλώθηκε το φερμουάρ ελαφρά κι έπαιξε τρεις ώρες με το χέρι κολλημένο στην πλάτη, τι να πω για τη Μιμή που 'χει και το μαλλί πλουσιοτάτου, και δεν το καρφώνει μ' ένα ρημαδοτσίμπιδο βέβαια. Σκηνή δε, και φόρεμα. Με καλή δικαιολογία: το ζευγάρι συναντιέται μια φορά κάθε βδομάδα, οπότε δεν μπορεί να φοράει τα ίδια.
Αχ, έκανα πολλή κοινωνική ζωή χθες, και σήμερα σέρνομαι.
Να πω ότι τα ξηροκάρπια στο κατά τα άλλα συμπαθέστατο myBar δεν ήντουσαν πολύ φρέσκα. Πάω να βάλω μπριζόλες στη μούρη μου -και μετά να τις ψήσω να φάω. Πατάτες στα μάτια, τη μάσκα την παγωμένη του ΜπόντυΣόπ που είσαι σαν το Ζορό στο Κλουβί με τις Τρελλές, και να ψοφολογήσω ήσυχα. Μη μιλάτε δυνατά, πονάει η κεφάλα μου.

(Εντωμεταξύ αυτό με τη μουσική που θέλω να ανεβάσω δεν το καταφέρνω!!!)

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

AKOYΩ ΚΑΤΙ ΣΟΥΠΕΡ ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΕΣ...

και ω πω τι μουσικάρες είναι αυτές;! Δεν ξέρω πώς να τα βάλω στο νέτ να τα ακούσετε κι εσείς. Καμμιά βοήθεια;

ΕΠΕΙΔΗ...

...αναγνώστρια του μπλογκ διαμαρτυρήθηκε που δεν τη ληστεύουνε ούτε πακιστανοί σπορέμποροι, θυμήθηκα, δεν ξέρω αν σας το 'χω πει, άμα το ΄χω πει να μου το πείτε να προσέχω, μια ιστορία με πακιστανό σπορέμπορο (καλά, καστανέμπορο).
Λοιπόν προ τριών εβδομάδων γύρναγα σπίτι και μου μύρισαν κάστανα ψητά. Λέω μπορεί να 'ναι κινέζικα ραδιενεργά ή τσερνομπιλοκάστανα ή από το υπέδαφον της γιουγκοσλαβίας με τις παράπλευρες μπόμπες, αλλά δε βαριέσαι θα τα φάω γιατί θα σκάσω άμα δεν τα φάω. Πάω γωνία Αιγινήτου και βασ. σοφίας και λέω στον πακιστανέμπορο: ένα σακκουλάκι περικαλώ.
-των πόσω; μου λέει
-ένα σακκουλάκι, του λέω.
-έχω των τριώ, των πέντε, των έντεκα ευρώ.
-παιδί μου, του λέω, με κόβεις να φάω κάστανα σε σακκούλα των 11 ευρώ; ένα των τριώνε περικαλώ.
-μάλιστα, λέει.
-μη μου βάζεις τα κατακαμένα καλέ.
-ντε σου τα βάζω, τα καλά σου βάζω, όλα καλά είναι.
-...
-ορίστε. σου έβαλα και δύο δώρο (πεινάλα, γουρούνα)
-α, λέω, ο καλός ο έμπορος περιπειείται τους πελάτες, για να ξανάρθουν.
Ψήλωσε δυό πόντους ο τύπος από περηφάνεια για το εμπορικό του δαιμόνιο και την ονομασία. Και μου 'βαλε ένα ακόμα (καμένο).
Σαφώς ανακηρύσσεται έμπορος του μήνα ο ρίχτης, και με διαφορά.

CITY JOURNAL (Αστυνομικό Τιμήμα κάπου στο κέντρο της πόλης)

Έλεγε παλιότερα ένας φίλος ότι και οι χασάπηδες έχουν άλλους τρόπους στο Κολωνάκι, και αλλιώς τυλίγουν το κρέας -με χάρη περισσή. Σε Α.Τ. πηλησίον της γνωστής-άγνωστης περιοχής, και η αστυνομία έχει άλλη συμπεριφορά.
Συζήτηση δύο βαρέων βαρών συναδέλφων:
-Και δηλαδή δε γλυστράνε αυτές οι μπότες; (sic)
-Όχι, καθόλου. Βεβαίως άμα ήθελα να πάρω τις ακριβότερες θα είχα 1000% προστασία, αλλά κι αυτές είναι από υλικό τάδε και μάρκα τάδε. κοίτα τη σόλα.
-......
-Ε;
-Ωραίες φαίνονται, αλλά πολλά κορδόνια, και δεν είναι βαριές;
-Όχι ρε κορόιδο είσαι;
-Και από πού παίρνεις εσύ παπούτσια και μπότες;
Εκεί γύρισα κανονικά για να ανακατευτώ στην κουβέντα (-Με συγχωρείτε δεν κρυφάκουγα, αλλά επειδή το θέμα είναι και γυναικείο μήπως μπορώ να δώκω μια γνώμη; -Πώς αμέ...και πάνε παραπέρα για να τα πούνε με την ησυχία τους).
-Στο στοκατζίδικο του Μπαλύ στην Ηφαίστου, όπως βγαίνεις απ' το μετρό αριστερά και μπλα μπλα μπλα...μπαλ μπλα μπλα...

Αυτά, για να μη λέτε ότι δεν έχει καρδγιά και ευαιστησίες η αστυνομία. Μισή ώρα λέγανε για μπότες και κορδόνια. (Τώρα το γεγονός ότι ταυτόχρονα χθες διέρρηξαν δεύτερη φορά σε τρεις μήνες σε κεντρική περιοχή το σπίτι του πατέρα μου και τρέχαμε και δε φτάναμε, είναι άλλο θέμα. Όπως και το γεγονός ότι αυτή τη φορά δε θα πάμε στην αστυνομία, ούτε και άλλες υβριστικές και ειρωνικές επιστολές θα στείλουμε οικογενειακώς στο γραφείο του αρχηγού, του επικεφαλής του τμήματος της περιοχής και στο υπουργείο δημόσιας τάξης. Θα 'χουνε ρίξει υπνωτικό φαίνεται στον καφέ του επιθεωρητή Ο' Χάρα και γι' αυτό δεν μπορεί να δώσει μια οδηγία της προκοπής για να ξαναβρεί τη στοιχειώδη, επιτρεπτή, και κατά τα λογικώς αναμενόμενα, ειρήνη το Μίκυ-Σίτυ).

-------------------------------------------------------------------------------------------

Τέτοια περιπετειώδη βαλλιστική εξέταση έχει να δει η χώρα απ' τον καιρό του Μπόλαρη. Τέτοια (α)πορίσματα συνέβαιναν τότε.

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

ΕΚΤΑΚΤΩΣ...

Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος μου είπε ότι τα χημικοδακρυγόνα που μας πετάξανε είναι ληγμένα -απ' το '78!

Α ρε άτιμη μπατιρημένη χώρα! Ληγμένα ρε σεις; Ληγμένα; (ρε τι τσίπηδες είν' αυτοί...)

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ

Σήμερα αγαπητές μου φίλες θα φτιάξουμε σούπα λαχανικών.
Παίρνουμε ό,τι έχουμε στο ψυγείο και συμπληρώνουμε με λεφτ-όβερς άμα δεν έχουμε ψωνίσει ως πολυάσχολες κυρίες. Λοιπόν βάζουμε κολοκυθάκια κατά βούληση, αφού τα γρατζουνίσουμε εξωτερικά και τα κόψουμε (το πλύσιμο εξυποννοείται) σε μικρά κομματάκια. Μετά παίρνουμε καρότα και επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία. Μετά πατάτα, μετά κανά κρεμμύδι που 'χει ξεμείνει για να το βγάλουμε απ' τη μοναξιά και τη μιζέρια στον πάτο του ψυγείου, που έχει βγάλει πράσινο φύτρο απ' τη βαρεμάρα κι έχει αρχίσει και γίνεται σαν να μην πω τι, και έχει αδυνατίσει μέσα στα φύλλα του. μετά βάζουμε νερό, μπόλικο για να μην τρέχουμε κάθε τρεις και δύο να δούμε αν σώθηκε, και επίσης χαμηλώνουμε τη φωτιά για τον ίδιο πανέξυπνο λόγο.
Και λίγο λάδι. Ξέχασα κάτι; Χμ...χμ...Κάτι ξεχνάω αλλά μάλλον δε θα 'ναι σημαντικό.
Αφού το βάλουμε στη φωτιά, πάμε και βλέπουμε τηλεόραση, γράφουμε στο κομπιούτερ, διαβάζουμε κουτσομπολιά, πιάνουμε το τηλέφωνο, κάνουμε μπωτέ -εναλλακτικά ή σωρευτικά. Νερό προσθέτουμε κατά βούληση συνέχεια, γιατί δεν ξέρεις πότε θα το χρειαστεί, να υπάρχει μες την κατσαρόλα. (Μα τι ξεχνάω;) Θυμήθηκα! Ντομάτα. Βάλτε και ντομάτα. (Να δω τι θα καταλάβετε).
Μόλις βράσει, ανάλογα μαλακά ή αλ ντέντε τα λαχανικά, ρίχνουμε λαδολέμονο όπως στην τσιπούρα, και τρώμε. Άμα σιχαινόμαστε να τα φάμε νιαμ νιαμ, τα λιώνουμε στο μπλέντερ, που κάνει και ντιπ (καταντίπ).
Συνοδεύεται με ό,τι θέλετε: λακέρδα, ρέγγα, τόνο, μουσταλευριά, μορταδέλλα, το αλείβεις στο ψωμία σαν μερέντα, γεμίζεις ελιές, το ανακατεύεις με ταραμοσαλάτα, μπαίνει σε ομελέτα με ντομάτα, παίρνει τυρί τριμένο, γενικά είναι ό,τι πρέπει για τις κρύες νύχτες και μέρες του χειμώνα.
Άμα θέλετε προσθέτετε και νιφάδες καλαμποκιού για πιο υγιεινό.
Ουφ! κουράστηκα απ' τη μαγειρική, πάω να παραγγείλω πίτα με γύρο.

Άλλη μέρα θα σας πω για το συκώτι μοσχαριού με πορτοκάλι, ακτινίδιο και μήλο.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

ΖΟΥΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ...

...μια ιδιόμορφη ομηρία ενός λόγου πνιγμένου στο εύκολο συναίσθημα ωσάν να βγήκε από τηλεοπτικό μεσημεριανάδικο. Εύκολη συγκίνηση που συνεχίζεται σε βαθμό υστερίας.
Το παιδί που σκοτώθηκε άδικα δεν συζητείται.
Όμως ούτε πολιτικός λόγος αρθρώνεται, ούτε η δικαιοσύνη αφήνεται να κάνει το καθήκον ως είθισται στις ευνομούμενες πολιτείες. Τα φαντάσματα άλλων εποχών έχουν αναστηθεί για λόγους σκοπιμοτήτων προεκλογικών κυρίως, και ο λαός που νομίζει ότι εξεγέρθηκε, πρωτοστατεί στην υστερία και ξεκαθαρίζει κομματικούς λογαριασμούς σε έναν ιδιότυπο "εμφύλιο" προεκλογικών χαρακωμάτων. Το "είμασταν εμείς με τις κλαδικές μας μια χαρά, μας διώξατε", "κακώς είχατε τις κλαδικές, τώρα εμείς είμαστε" κ.ο.κ.
Όσο για την αισθηματολογία...το κακό γούστο σε όλο του το μεγαλείο. Στο πένθος και τα δύσκολα φαίνεται η αισθητική αγωγή των ανθρώπων, και η Ελλάς δίνει μαθήματα κιτσαριού, υστερίας, φθηνής λαικής φυλλάδας και ακατάσχετης μπαρουφολογίας. Και ολόκληρη χώρα αντιδρά σαν τη Λαμπίρη στα λόγια του Κούγια. Μα ολόκληρη Αμερική δεν αντέδρασ εποτέ έτσι στον Κόκραν, υπερασπιστή του Ο.Τζ. Σίμσον. Τη δουλειά του κάνει, ενδεχομένως με τη γνωστή του υστερία κι αυτός. Κατ' ιδίαν προφανώς θα έτριξε τ' αυτιά του παλληκαρά "ρε μαλάκα, να δω τι θα σε κάνουμε τώρα, που έτσι και σε κλείσουμε στη φυλακή θα ψάχνεις το σαπούνι, κι αν σ' αφήσουμε έξω θα σε λυντσάρει το πλήθος".
Δεν αργεί η μέρα που όλοι οι επιχειρηματίες, από μαγαζάτορες μέχρι θεατρώνηδες θα σιχτιρίσουν τα αγράμματα, κακομαθημένα, δήθεν πολιτικοποιημένα παιδιά που κλείνουν τους δρόμους.

Και υστερόγραφο, σιχαμάρα στα μπλογκς: μισότριβοι με μισθουλάρες Κύριος οίδε αν τις αξίζουν, δεν θα πω ονόματα, χάρες διαφημιστικές δεν κάνω, να κόπτονται για την αλήθεια της νεολαίας, του λαού και της ελευθερίας, μπα και τους κάτσει κανά βλαμένο δεκαοχτάχρονο.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

CITY JOURNAL (Cafe Costa)

Τελειώσατε με τους καφέδες;
Ναι, ναι.
Πού πάμε τώρα;
Κάτσε να πάρουμε τα παλτά μας και θα δούμε...
Να σας πω! Πάμε στο Σύνταγμα που έχει καθιστική διαμαρτυρία;
Ναι, ναι, πάμε!
Ρε κορίτσια, τι κάνουμε στην καθιστική διαμαρτυρία;
Τίποτα ρε παιδί μου, καθόμαστε κάτω και διαμαρτυρόμαστε.
Α...ρωτάω επειδή δεν το 'χω ξανακάνει, για να ξέρω.
Φύγαμε;
Φύγαμε!

(Σάββατο βράδυ, παρέα 6 ατόμων, διάλογος αυθεντικός).

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ...

...μου είπε σήμερα το καλύτερο. Όταν ρώτησα για ποιό λόγο θα κάνουν πορεία οι καθηγητές και λοιποί, μου λέει: "μάλλον για τις πολλές ώρες που κάθονται".

Επίσης σε ερώτηση πόσο θα τραβήξει η παραμύθα, μου έδωσε ένα estimate που μου φάνηκε λογικό...
Εντωμεταξύ, παρά την καταρρακτώδη βροχή που κανονικά αποστρέφομαι (ψάχνω να βρω παρομοίωση αλλά δε μου 'ρχεται τίποτα καλό οπότε προχωράω), τα ρυάκια μεταξύ πεζοδρόμιου και δρόμου και των 4X4 που περνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα απ' τις λακκούβες τις ξέχειλες με νερό πιτσιλώντας αδιάφορα τους περαστικούς, είχα μια ημιμελαγχολία που δεν ήταν ανεξέλεγκτη και άφηνε μπαλώματα-μπαλώματα αισιοδοξίας να καταλαμβάνουν την ψυχή μου. Μέχρι που μου φάνηκαν συμπαθητικά και δεν είχα διάθεση να ειρωνευτώ τα δώρα που έδιναν κάποια περιοδικά. (Σαν τραγούδι της Σούζαν Βέγκα το 'κανα το ποστ). Μέχρι και η Αθήνα μου άρεσε, σκέφτηκα ότι έχει ενδιαφέρον να λες άργησα (όχι γιατί είχε κίνηση στην Κηφισίας, τι μπανάλ!) αλλά επειδή είχε δακρυγόνα στη Σκουφά, ή ομάδες ταραξιών είχαν κλείσει το πανεπιστήμιο ή φοβηθήκαμε οδοφράγματα και πήγαμε από Γαλατσίου.
Αχ, επιτέλους λίγο ενδιαφέρον σ' αυτή την πόλη, λίγη αβεβαιότητα μετά από τόση ηρεμία και νεοπλουτίστικη μποτοξιωμένη ακινησία. Το ελικόπτερο από ψηλά, οι σειρήνες, τα ασθενοφόρα, τα καμένα οχήματα της πυροσβεστικής (εάν δεν υπάρχει όχημα δεν ημπορεί να υπάρξει και ταξίδι επί οχήματος, έλεγε η ζεν φράση του Παπαδόπουλου), είμαστε η ξεφτισμένη γενιά ενός οιονεί πολυτεχνείου, απ' αυτά που σιχαίνομαι τόσο μα τόσο πολύ.
Θ' αρχίσω να εξυμνώ την επική ανδρεία της σύγκρουσης ένστολων και ασύστολων άστολων, την ρυθμική ταχυκαρδία του συλλαλητηρίου, χρειάζεται οδηγός επιβίωσης στην πόλη.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Η ΧΑΡΤΑ ΤΟΥ ΡΗΓΑ...


την κυριακή το μεσημέρι που η φύση ησυχάζει και οι καλοί νοικοκυραίοι τρώνε ήρεμα και ωραία το γιουβέτσι με τα πεθερικά, ή έχουνε βγάλει μάνα και συμπεθέρα έξω να καταβροχθίσουν το γόνο που ψάρεψαν οι τράτες στη Σαλαμίνα, σε κεντράκια όπως η ψαροταβέρνα κοντά στο λαγονήσι, εγώ πήγα σε παράσταση.
Χορού.
ενώ είχα αποφασίσει να απέχω τον τελευταίο καιρό γιατί βλάπτεται η υγεία μου. η πνευματική και η σωματική -ζαρωμένη ώρα σε άβολη καρέκλα κωλέ ή σε μαξιλάρα σαν τη Σεχραζάτ, άμα λάχει κι έχουν πλακώσει από παντού οι βλάχοι να δούνε τέχνη. κι έχουν σωθεί οι καρέκλες. για δε το θέαμα δε συζητώ, μόνο το παλιό σύνθημα των αναρχοαυτόνομων σινεμά μπορεί να εκφράσει τις απόψεις μου, εξ ου και το παραθέτω:
απ' το πολύ το θέαμα
μας ήρθε αηδία,
γι' αυτό και θα ξεράσουμε
απάνω στην πλατεία (χρυσέ μου, ηρωικές εξώστη)...

την Κυργιακή λοιπόν, αυτή τη χάλια μέρα που παίρνουν άδεια οι περεσίες και οι φαντάροι, άντε και οι νάπτες για να κάνουν τα μοντέλα στους Τσαρούχηδες αυτού του κόσμου, πήγα στο πολεμικό μουσείο να δω την παράσταση της ομάδας Λάθος Κίνηση, της οποίας ηγείται ο Κωνσταντίνος Μίχος. Εκεί στην είσοδο του αιθρίου, πρόσεξα για πρώτη φορά το μπούστο του ήρωα-αξιωματικού που έφερνε περισσότερο σε αμερικανό λοχία του Περλ-χάρμπορ, το έβγαλα και φωτογραφία, αλλά δεν την έχω ανεβάσει ακόμα, θα τη δείτε σύντομα. Καθήσαμε για να δούμε τη Χάρτα του Ρήγα.
Ως πότε παληκάρια θα ζούμε στα στενά και λοιπές φαντασιώσεις επαναστατικού χαρακτήρα και πρωτοεθνικής διάρθρωσης του ελληνικού -μετέπειτα- κράτους. Ο πρωτοζωικός αιώνας και η μαγδαλένιος περίοδος της εθνικής συνείδησης από τον πηλιορείτη ακτιβιστή που βρήκε θάνατο σαν της Ρόζα Λούξενμπουργκ στα βρωμοκάναλα της Τεργέστης -όπερ αποτελεί δίδαγμα και μέρες που είναι, για τις επερχόμενες γενεές -πάσες.
Είναι απορίας άξιον που η αριστερή σκέψη του Μίχου που ήθελε ημισυναισθηματικά να σχολιάσει την κατάσταση των Βαλκανίων, επέλεξε το φάντασμα της αστικής, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, της εμπνευσμένης από τα κινήματα/επαναστάσεις της εποχής μεταστοιχειωμένες στη σκέψη του Ρήγα, για να εκφραστεί. Ο Μπαμπινιώτης θέλει με το ίδρυμα ελληνικού πολιτισμού (βλ. ποστ "η προβολή του ελληνικού πολιτισμου στο εξωτερικό") να φτιάξει την Ελλάδα του Ρήγα στα βαλκάνια και τη νοτιοανατολική ευρώπη (ναι, πως!) και ο Μίχος να φέρει κοντά τους εθνικισμούς με την πρόθεση τςη κατάρησής τους κατά το wishful thinking των απανταχού καλλιτεχνών.
Βεβαίως ωριμάζει καλλιτεχνικά, και αποφεύγει τις αισθηματολογίες όσο μπορεί. Χειρίζεται την απουσία γραμμικότητας καλύτερα από ποτέ. Είχε και καλούς συνεργάτες, αν και προσωπικά δεν αντέχω τα σέρβικα μοιρολόγια και το κλισέ της σκούπας, εκτός κι αν υποννοούσε τις επιχειρήσεις-σκούπα της αστυνομίας και τις επιχειρήσεις εκκαθάρισης των Σέρβων, των ουτσεκάδων κ.ο.κ. Είχε ένα εκπληκτικό ντουέτο ανδρικό, και ένα πολύ καλό γυναικείο. Είχε και άποψη. Αν είχε και λίγο περισσότερο θάρρος, θα συμφωνούσα. Καλή η θεωρία, αλλά δίνει ασφάλεια. Εξαιρετικός ο Βούλγαρος. Ενοχλητικό μάλλον το θέμα αν κρίνω από τις εκφράσεις των θαμώνων.

Και τώρα τα κοσμικά:
θεσμικοί παράγοντες παρακολούθησαν την παράσταση την ίδια μέρα με μένα, πράγμα που προσπάθησα να αποφύγω αλλά δεν τα κατάφερα, πηγαίνοντας την τελευταία μέρα στο θέαμα. Επίδειξη γνώσεων με εναλλαγή θέσεων θέασης δεν εντυπωσίασε. κρίμα τους παράγοντες...γηραιές κυρίες κακομουτσουνιασμένες τρόμαξαν την κριτική μου ματιά. μετά τα 75 να πυροβολούνται οι άνθρωποι -ιδίως οι κακοί- και ποτέ μη σώσει και βρεθεί το ελιξήριον της νεότητας. (όπως είδατε, και ο καλλιτέχνης μπορεί να διαπιστώσει, τα κηρύγματα του Ρήγα με έκαναν καλύτερο άνθρωπο, πιο ανεκτικό και φιλαλήθη. αποτελώ παράδειγμα για το αν και κατά πόσον η τέχνη αλλάζει ψυχισμούς και μεταστρέφει κοινωνίες.)

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

TV & CITY JOURNAL (σαν βγεις στα πέριξ...)

Είναι αδιανόητο να δολοφονείται εν ψυχρώ ένα παιδί δεκαπέντε χρονών, ιδίως καθώς δεν είχε στα χέρια του ένα ούζι που να το στρέφει κατά αθώων πολιτών ή της αστυνομίας.
Είναι αδιανόητο να προσφέρεται πολιτική κάλυψη από τους πολιτικούς της συμφοράς, σε πράξεις βίας και καταστροφής, ή διστακτικά να στηλιτεύεται τέτοιας έκτασης καταστροφή.
(Τα απωθημένα των δήθεν επαναστατών δεν μπορεί να συμπαρασύρουν στην δίνη του ναρκισσισμού τους ολόκληρη την κοινωνία.
Είναι αδιανόητο να βρίσκουν ερείσματα επαναστατικά σε τέτοιες συμπεριφορές και να δίνουν δίκιο σε χούλιγκανς.)
Είναι αδιανότητα παλιά η πολιτική μας ζωή.
Είναι αδιανόητο να μην αντιλαμβάνεται κανείς ότι έχει διασαλευθεί η ειρήνη της χώρας και έχει διαταραχθεί ο κοινωνικός ιστός ήδη με εκπομπές τύπου "τα κέρδη των εμπόρων", "σας κλέβουν όλοι", "σας πουλάνε χαλασμένα", "ζούμε στην ασυδοσία" κ.ο.κ. Τέτοιοι κιτρινισμοί από ανθρώπους επικίνδυνους, απλά διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό και καλλιεργούν κλίμα φοβίας, παράνοιας, καχυποψίας και έλλειψης εμπιστοσύνης.
Είναι αδιανόητο να κάνουν πολιτική στη θέση των πολιτικών οι τηλε-εκβιαστές.
Είναι αδιανόητο να απαξιώνεται σε τέτοιο βαθμό η πολιτική ζωή και να κατεβαίνουν οι δημοσιογραφίσκοι ως ταγοί της πολιτικής, της ηθικής και της δημοκρατίας. (Μπόχα και δυσωδία καλύπτει πολλές καριέρες ηθικολόγων. Με το λαικίστικο πρόσχημα της φτωχής καταγωγής και με αναφορές στη δημοκρατία, τους λαικούς αγώνες (!!!) και άλλα παρεμφερή, οικειοποιούμενοι ένα λόγο στην αμόρφωτη και ξύλινη εκδοχή του, προσπαθούν να κερδίσουν ερείσματα και τηλεθέαση, εκμεταλλευόμενοι το παρελθόν αυτής της χώρας και την εκάστοτε τοπική και διεθνή κοινωνικοοικονομική συγκυρία -προς ίδιον όφελος.)

Σήμερα η Σκουφά ήταν όλο γυαλιά, γυαλιά-καρφιά για να κυριολεκτούμε, ο κόσμος κυκλοφορούσε μουδιασμένος, δεν υπήρχε ΑΤΜ και βιτρίνα όρθια, γύρω απ' τη Νομική μύριζε ακόμα, σε έπιανε ο λαιμός σου και τα μάτια τρέχανε. Τουρίστες έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά και ο Μάκης Τσέλιος όρθιος και ντούρος κοίταζε εμβριθώς, δίνοντας μια νότα ελαφρότητας στην όλη εικόνα. Μωρέ καλά που υπάρχουν και οι μόδιστροι του φτηνοταφτά να μας φτιάχνουν τη διάθεση...

ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

...εκ μέρους των τραπεζιτών και της αστυνομίας, στους γνωστούς-άγνωστους νεαρούς και νεαρές που τα 'καναν λαμπόγυαλο τις προηγούμενες μέρες.
Αν η χώρα κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ένα μεγάλο βήμα για την κατάλυση του καπιταλισμού και την καταστροφή της άτιμης πλουτοκρατίας θα έχει συντελεστεί.
Έχουμε 28 δισ. λόγους να σας ευγνωμονούμε.

Το Δ.Σ. των επαγγελματικών συλλόγων τραπεζών, αστυνομίας και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

ΟΛΑ ΚΑΨΤΑ, ΟΛΑ ΦΑΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΑ ΜΕ...

Αισθηματολογία απόψε από τη βουλευτή του ΚΚΕ και μάνα, Λιάνα Κ., που συμπαρέσυρε στο παραλήρημά της και τους ευαίσθητους παρουσιαστές του δελτίου του Μέγκα. (Κατάρα στη δημοσιογραφία του κώλου με αρθρογράφους και παρουσιαστές να μιλάνε για τις γέννες τους, τα παιδιά τους, τις εγκυμοσύνες τους, τα προσωπικά και οικογενειακά τους. ντροπή ατάλαντοι!)
Έλεος!!!
Έχουμε κλειστεί μέσα επειδή τα κωλόπαιδα νομίζουν ότι είναι μεγάλοι επαναστάτες, η αστυνομία το παίζει ρόμποκοπ εκ του ασφαλούς, κι όταν τη χρειαζόμαστε "αργεί", και ξέρει να δέρνει κάναν ξέμπαρκο απ' το Μπαγκλαντές για να αισθανθεί ότι υπάρχει.
Σιχαίνομαι να με κυβερνάει ο όχλος, το λούμπεν, ο κάθε αυτόκλητος τιμωρός,η ρέπλικα του Τσαρλς Μπρόνσον.
Πάω στοίχημα ότι τα περισσότερα απ' αυτά τα βανδαλάκια στους δρόμους είναι ευάλωτα σε κάθε είδους χειραγώγηση και πράξη βίας, απ' όπου κι αν προέρχεται, και θα σκότωναν -αν ο καθοδηγητής τους το θεωρούσε πρέπον- δέκα φορές περισσότερα πιτσιρίκια απ' τους μπάτσους.
Πληρώνουμε τον μεταπολιτευτικό κουρνιαχτό, τα μετεμφυλιακά χρέη, τη σύγχυση περί της δημοκρατίας και πόσοι κατέχουν το νόημά της, τις ενοχές της μεταπολεμικής δεξιάς, τη μεταλλαγμένη λόγω Πασόκ εποχή, και πολλά ακόμη.
Φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι μας ενοχλεί που η αστυνομία δεν μας προστατεύει, φοβόμαστε να πούμε ποιοί είμαστε και τι πιστεύουμε επειδή ο παππούς και ο προπάππους αλληλοσφάχτηκαν στον μετα-αποικιακό εμφύλιο. Ο νόμος της σιωπής τόσα χρόνια, οι αρρωστημένες οικογένειες των "ηρώων" που στο όνομα της Σταλινοποίησης την έβγαλαν στους Αβέρωφ και στα ξερονήσια (χωρίς να ξέρουν ότι ο Στάλιν, ο αρχηγός τους και οι λοιποί τους είχαν πουλήσει και απολύτως εγκαταλείψει), το πληρώνουμε ακριβά, ενώ στην ουσία επιτέλους γεύτηκαν την εξουσία και αυτοί που "έκαναν αντίσταση".
Δε βρίσκω κανέναν ηρωισμό στα κορόιδα, βαρέθηκα να βλέπω αναρριχησίες ης εξωκοινοβουλευτικής -και μη- αριστεράς να κυβερνάνε με τον χείριστο και πλέον ανεξέλεγκτο τρόπο, και στα τέτοια μου αν με πουν αντιδραστική. Δε γουστάρω να με κυβερνάνε ανεγκέφαλα δεκαπεντάχρονα, που επιπλέον είναι γλωσσούδικα και αγράμματα. Δε θέλω να νιώθω ο Μπόρακ στο Τατζικιστάν.
Σιχτίρ βραδιάτικα...!

ΓΚΑΧ ΓΚΟΥΧ ΓΚΟΥΧ...

Βγήκαμε γκαχ γκουχ βόλτα χθες και γκουχ γκουχ γκουχ μύριζε μπαρούτι, οπότε γκουχα γκαχ γκαχ γυρίσαμε πίσω, και πάμε προς το Μέγαρο Μουσικής, και γκουχ γκουχ γκουχ μύριζε κι απο ΄κει μπαρούτι, και φύγαμε, πήγαμε και κλειστήκαμε σπίτι μας.

Θυμήθηκα χθες ότι μια φορά που περνούσα μπροστά από ένα φρουρό με αυτόματο, το κράταγε κομματάκι προτεταμένο, και πέρα από τους Φρουδικού τύπου συνειρμούς, του λέω "να σας πω", του λέω, "αυτό δεν το κατεβάζετε λιγάκι παρακάτωνες γιατί περνάει κόσμος;" "μην ανησυχείτε" μου χαμογελάει το φρουρό το ειδικό, "δεν υπάρχει πρόβλημα". "ναι" του ματαλέω, "για σας ποσώς και βεβαίως, αλλά πού το ξέρω εγώ άμα δε σας μοιάσω με την πρώην σας, και να με συγχωρείτε δηλαδής, και δε σας έρθει αν με ξεκάνετε, ή αν σας έχουν κάνει ψυχολογικό τεστ, ή αν πάθετε αμόκ και χίλια άλλα...;" Νομίζω ότι κόντεψε να το πάθει το αμόκ μετά από το μερκάρισμα που του ΄κανα. "Νομίζω πάντως," του λέω, "να το κατεβάσετε λίγο, γιατί εγώ νιώθω ανασφάλεια." Το κατέβασε, αλλά θα πρέπει το καλύτερο που μου είπε μέσα του να ήτανε "γκιόσα".

Α, και να φύγουνε τα μπλόκια απ' την οδό Πλουτάρχου.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

CITY JOURNAL (Bazaar, Discount super-market)

Μεσημέρι, φθηνό σούπερ-μάρκετ με επιμονή στα γερμανικά οικολογικά γιαούρτια, μια σεβαστή ουρά στο ταμείο ("Χριστίνα έλα ταμείο 2!"), και το μάτι μου (ό τα πανθ' ορά), "πιάνει" τον μικρό, μουσικομάγειρα του Άλφα, Ευτύχη Ρατατούη, να ψωνίζει φρούτα.
Σεμνός, τρέμοντας την αναγνώριση της υπερδιασημότητάς του, έπεσε στη μέγγενη λαικής κυρούλας (πόσο θα 'θελε να τον είχε σταματήσει ο νέος ιδιοκτήτης και μεγαλομέτοχος του καναλιού του, από τη Γερμανία!), να τον ρωτάει "καλέ, εσύ δε μαγειρεύεις πια;" κι εκείνος κοκκινίζοντας να απαντάει "πώς, σήμερα το απόγευμα αν κοιτάξετε, θα με δείτε".
Λέω κι εγώ, γιατί φοράει δυό στρώσεις μέικ-άπ μεσημεριάτικα στο Μπαζάαρ το παληκάρι...Από γύρισμα ήρθε! (Και δεν είχε τρία λεπτά να ξεβγάλει πούδρες, μολύβι, μάσκαρα και το επαγγελματικό μέικ-απ που κάνει μπαμ από δύο χιλιόμετρα...) Μου 'ρθε να κάνω κι εγώ την αγνή θαυμάστρια και ν' αρχίσω να του ζαλίζω τον έρωτα με ερωτήσεις περί μαγειρικής και με τις γνώσεις μου στον τομέα αυτό, αλλά το λυπήθηκα το παιδί το αμούστακο με τη σκιά, πλήρωσα τα γάλατα (γαργάλα τα), τα γιαούρτια και τη συλλογή Μπάρμπα-Στάθη (φοριέται σαν κόσμημα και στο δεξί), κι έφυγα...

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

ΞΕΡΩ...

...ότι πολλοί με ζηλεύουνε και ευκαιρία ψάχνουνε να με κατηγορήσουνε, αλλά θα πω για άλλη μια φορά την αλήθεια.
Είχα τραπέζι απόψε. Τραπέζι καλέ, ντινέ. Αλλοδαπούς. Ζευγάρι. (Όχι δεν ήτανε γκέι, ζευγάρι ζευγαρένιο ήτανε). Εκ Γαλλίας. Είπα να αγοράσω το γνωστό έτοιμο (από κάποιο από τα τρία μαγαζιά που φιλάνε το χώμα που πατάω και μου στέλνουνε Χρόνια Πολλά στις γιορτές), αλλά μετά είπα να τιμήσω την ελληνική παράδοση στη φιλοξενία, και να τα φτιάξω όλα με τα χεράκια μου (να βάλω στο μάικρογουέιβ τα προτηγανισμένα).
Ναι, αλλά τα μεταξωτά βρακιά θέλουνε κι επιδέξιους κώλοι. Διότι περί κώλοι επρόκειτο το φαί που έφτιαξα. Καταρχήν, ξεκίνησα να μιλάω χαλαρά με τους καλεσμένους, έχοντας κι ένα κρασάκι στο χέρι -αφού δεν το σηκώνεις το αλκοόλ τι παριστάνεις βρε άχρηστη;- και άρπαξαν τα τυροπιτάκια Κανάκης. Μετά, το κρέας μου φάνηκε πολύ ωραία ψημένο, και ήτανε τσίκλα με ξυλιτόλ. Χώρια την ανοστιά, σαν να το μαγείρεψε εγγλέζα γεροντοκόρη το μεσοπόλεμο. Είχα καλή πρόθεση, είπα να μη βάλω αλάτι που κάνει κυταρίτιδα!
Η σαλάτα ρε παιδιά, που έβαλα όλη την τέχνη μου, είχε μαρούλι γκουμουτσομπουκιές, ένα καρότο τρισθλίβερο σαν περουκίνι στην κορυφή, και μια σως (μυστική συνταγή σαν τις Μολότωφ), που δεν είχε ξεγλυστρήσει σαν κομπιναιζόν παντού, και μαχαλάδες-μαχαλάδες το μαρούλι ήταν σκέτο μαρούλι (τόσο που με πιάσανε τα γέλια στο τραπέζι, ένεκα και η ντίρλα, διότι έπινα το γιοματάρι για να ξεχάσω). Για τα ζυμαρικά δε θα πω (να πα' να μη σας πω που περιμένατε ακόμα μια διήγηση της αποτυχίας).
Τα τέλια περί της κατάπτωσης της ελληνικής φιλοξενίας ήρθανε όταν είδα την ευγενέστατη απέναντι συνδαιτημόνα μου να 'χει το ύφος της τσαντισμένης απορίας στην πρώτη μπουκιά, κι αμέσως μετά να μπουκώνει εναλλάξ κρασί και νερό, τόσο, που νόμιζα θα κάνει το θάμα εν Κανά της Γαλιλαίας και θα το γυρίσουμε σε γάμο βραδιάτικα. Την ίδια απορημένη έκφραση, σα να 'χα ρίξει χαστούκι στον ίδιο το μεγάλο Ναπολέοντα, κι ένα τεράστιο παράπονο είχανε και τα ματάκια του συζύγου Γάλλου, οπότε ως οικοδέσποινα του κώλου (μη σας πω και για τα ορεκτικά, που μόνο έτοιμα από δω και στο εξής ξανά-μανά), είπα με ειλικρίνεια και ευθαρσώς "νομίζω ότι το γεύμα είναι χάλια", οπότε έλαβα την απάντηση "εμείς εσένα ήρθαμε να δούμε το φαγητό είναι άνευ σημασίας". Λέω μέσα μου, καλά θα το δούμε όταν θα πας να φας τη σαλάτα.
Να μη σας τα πολυλογώ, κόντεψα να βάλω τα κλάματα απ' τα γέλια (είπαμε λόγω ντίρλας και οινοποσίας) μέχρι να τελειώσει το φαγητό. Το τι νερό ήπιανε για να κατεβεί το φάρμακο, το φαί μου δηλαδή, δε λέγεται. Ούτε μετά το ράλυ Παρίσι-Ντακάρ με παραμονή επί τριήμερο στην έρημο δε θα 'χανε τέτοια νεροκαίλα...Αυτό το παράπονο στα μάτια τους ήτανε που με σκότωσε. Ευτυχώς είχα φρούτα -που δεν τα μαγείρεψα εγώ, αλλά τα μανταρίνια ήταν ξυνά, η Ντολόρες έφταιγε, η οποία όσο μαγείρευα, με κοίταγε και χασκογέλαγε, και της λέω, "να σου πω, δεν εγκρίνεις αυτά που κάνω;" και γέλασε ανέκφραστα σαν το Βούδα με δυσκοιλιότητα και λέει "γες, άι μιν νόου", και να δείτε αυτή με γρουσούζεψε διότι τόσο χάλια δεν έχω ξαναμαγειρέψει ποτές.
Και τελοσπάντων είχα και τυριά και γκώσανε οι αθρώποι με διάφορα είδη ψωμιών, και παγωτό, και κάπως ξεχάστηκε το διπλωματικό επεισόδιο. Αλλά τα τυριά τα έβγαλα αφού ντερλικώσανε το φαί μου. Να αισθανθούν πρώτα χωρίς ελπίδα, να αναμετρηθούν με την πείνα, και να λάβουν υπεύθυνα τις αποφάσεις τους. Ως μετρ στον ψυχολογικό πόλεμο με πρόθεση καριέρας στο Γκουαντάναμο, πέτυχα απολύτως, καθότι μασήσανε μέχρι κόκκαλο το κρέας τσιχλόφουσκα, ενώ πήρανε και μια μερίδα απ' τα ζυμαρικά που δε θυμάμαι τι είχανε μέσα, γιατί τα μαγείρευα με μαγκιά, στο 'να χέρι το τσιγάρο, στ' άλλο χέρι το μπεγλέρι.
Εγώ όμως ξέρω ότι η μαγειρική μου θα ετύγχανε ευρείας αναγνωρίσεως σε μέρη όπως η λεγεώνα των ξένων, ο στρατός και άλλα ευαγή ιδρύματα, κι ας όψονται όσοι με κομπλεξάρανε τόσα χρόνια, όπως ο πρώην σύζυξ που πήρε μια μέρα (δηλαδή πολλές) τηλέφωνο, λέγοντας "θα φάμε τίποτας;" και λέω "έχω μαγειρέψει, έλα!" και λέει το γαιδούρι "γιατί ρε γαμώ το, γιατί ρε πούστη μου μαγείρεψες; τι σου 'ρθε ρε παιδάκι μου;" λέω "πας καλά; μαγείρεψα" λέει "ε αυτό λέω κι εγώ ότι μαγείρεψες! τελοσπάντων, θα περάσω απ' την ταβέρνα να πάρω φαί, εσένα τι να σου φέρω;"
Τα λόγια είναι περιττάααααα...

CITY JOURNAL (Cafe Costa)

Αφού ελάφρωσε τις τσέπες μου κατά 3 ευρώ και κάτι για ένα καζάνι καφέ -που αν το 'δινα σε πεθαμένο θα στριφογύρναγε τρεις μέρες- το Καφέ Κόστα μου πρόσφερε θέαμα. Χαλάλι το τρίευρο (ήπια το μισό καφεδάκι και ένα θα σας πω: ας γινότανε τώρα ο γύρος της Αθήνας και να δούμε αν θα με κορόιδευε για τις επιδόσεις μου ο ζηλιαρόγατος ο fightback...)
Θα αρχίσω με στίχο:

Ήταν ψηλός, μελαχρινός,
ήταν ηλιοκαμέεεενος...
Και επί συγκεκριμένου:
Ήταν ψηλός, 1.86, με μαλλί ξανθυμένο από τον ήλιο (μα τέτοιαεποχή;! ούτε ο Λάκης Γαβαλάκης τέτοια χάρη), που σημαίνει άρχουσα τάξη με παρατεταμένες διακοπές (αχ! σας τρέλανα στη σημειολογία ως Σέρλοκ Χολμς), φόραγε κοστούμι, ήτο ευπαρουσίαστος και γόνος καλής οικογενείας (μέχρι ΚΟΔΗΣΟ), διαβασμένος και αρθρογραφών, κι όμως...αν κατέβαινε το μάτι προς τα κάτω, θα 'βλεπε κανείς τον Braveheart άδικα των αδίκων μέσα στο Κολωνάκι...Διότι ο γ.κ.ο. (γόνος καλής οικογενείας), ήταν ζωσμένος πάνω απ' το παντελόνι και μέσα απ' το σακκάκι, με ύφασμα καρό, τύπου κουβερλί (sic), και καμάρωνε.
Αχ το σύνδρομο του Κάρολου της Αγγλίας, αχ το σύνδρομο της ξεβράκωτης νεράιδας, αχ το σύνδρομο του Μελ Γύψον Καισανίδωστον...
Κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά υποπτέυομαι μονομανία, γιατί ξαναήτο με πετσέτα ζωσμένος καλοκαιράκι ο γ.κ.ο. και τότε λέω ήρθε απ' τη θάλασσα, αλλά πάλι...τι θα κάνει άμα του πέσει η πετσέτα, ή άμα μαρίδα τινά της γειτονιάς, αποφασίσει να κάνει αυτό που ο πατήρ μου ως νεανίας έκανε σε "λυκόπουλο" σπασίκλα την ώρα της γυμναστικής και άμα των προστάγματι "ανάταση": τράβηξε το βρακί του λυκόπουλου προς χάχανο και ιλαρότητα ολόκληρου του γυμνασίου (και αποβολή του πατρός μου).

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ...

...αργεί, καθότι συσκεπτόμεθα με τον εαυτό μας εις ανάμνησιν του θανάτου της μητέρας.

Θα επανέλθουμε αύριο, αν δεν μας τη δώσει αργότερα να συγγράψουμε, διότι η μητέρα ήταν πολύ δυνατή και ουδόλως της κλάψας.
Έφυγε νέα, πριν τα 49, επώδυνα, και με ύφος θριαμβευτικό εν μέσω ανθέων με ωραίο γρκι φόρεμα.

Ες αύριον λοιπόν!

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ...

...δευτεράντζα η εφημερίδα -θα μου πεις αλλιώς δε θα γινότανε- έβαλε και κριτική τέχνης. (Αυτό τους μάρανε).
Αλλά, γίνεται να κάνεις προμόσιον, έστω του κώλου, σε καλλιτέγνας και να βγαίνεις μετά να γράφεις κριτικές; Να τρως, να πίνεις, να τα παίρνεις και να παπαγαλίζεις ό,τι ξεπατίκωσες από διάφορα βιβλιαράκια για να δείξεις καλό παιδί και κριτικός αξίας;
Εμ δε γίνεται!!! Είναι βαθύτατα ανήθικο και άθλιο.
Κατά την εφημερίδα και τα τσιράκια της φυσικά. Το αυτό και για τους καλλιτέγνας και τους οργανισμούς που παίρνουν στην δούλεψή τους αχρείους -ελπίζοντας σε χάρες, εννοείται, τα ίδια σκατά ανακυκλώνει ο ανεμιστήρας.
Το κακό είναι ότι μερικούς οργανισμούς και καλλιτέγνες, τους πληρώνουμε απ' την τσέπη μας, (σιχτίρ!!!)

---------------------------------------------------------------------------

Ο μαλάκας της βραδιάς έχει κωλάμαξο ΙΜΑ2592 και είχε κλείσει το άνοιγμα στα κάγκελα του σκατέα του Αβραμόπουλου απέναντι απ' το Χίλτον. Δέκα άνθρωποι του ρίχνανε μούτζες του μαλάκα.
Χώρια που κάτι μπινελίκια άκουσα και για το δήμαρχο, την αστυνομία του, και τις σεξουαλικές τους επιλογές -ιδίως του δήμαρχου. Το πρώτο συνθετικό ήτανε βλαχο- , παλιο- , και σκατο- . Ακούστηκαν επίσης τα τεμπέλης, άχρηστος και καταστροφή σκέτη. Πολλά σύνθετα ακούστηκαν και για τον Αβραμόπουλο. Είχαν μέσα ψήγματα από λέξεις όπως κωλο- , ....κολό, παλιο- (ίδιο με του νυν δημάρχου), και μαύρο που θα φας.

----------------------------------------------------------------------------

Το εστιατόριο που ακούει στο όνομα Μποσκέτο ως γνωστόν έχει κάνει κατάληψη χρόνια. στο παρκάκι του ευαγγελισμού. Εσχάτως, τα αμάξια αυτών που μπουκώνονται με ελάφι -που να τους κάτσει στο λαιμό- και παριστάνουν τους κυριλέδες, είναι παρκαρισμένα μέσα στο εν λόγω ρημαδοπαρκάκι -που βρωμάει ούρα και σκατά απ' τους γύφτους και τους άστεγους.
Θυμήθηκα λοιπόν μια ιστορία:
Όταν είχε πρωτοανοίξει το Μποσκέτο, χρειαζόταν να σε συστήσει κάποιος επιφανής (!) για να μαυροντερλικώσεις εκεί πέρα. Ο γκέι φίλος της μαμάς μιας φίλης τα πήρε μόλις το άκουσε, και πήρε τηλέφωνο στο κωλομάγαζο.
Καλησπέρα σας.
Καλησπέρα σας.
Μποσκέτο εκεί;
Μάλιστα.
Θα ήθελα να κλείσω ένα τραπέζι για τρεις.
Ναι...(ξυνίλα)...μπορείτε να μου πείτε παρακαλώ ποιός σας συστήνει;
Ναι! ο θυρωρός μου. Μου είπε ότι τρως καλούτσικα εκεί.
Στα τρία δευτερόλεπτα μούγκας του μαιτρ, ο φίλος έκλεισε το τηλέφωνο.
Ab Fab!

ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΑ ΕΓΩ...

Άλλωστε παραδέχομαι αυτά που λέω και δεν κρύβομαι. Άκουσα όμως παρέες να λένε -στήνοντας αυτί, ναι, και λοιπόν;- ότι "η Μήδεια και ο δημιουργός της είναι πτώματα που τα κρατάνε στη ζωή με διάφορες μαγγανείες" (μεταφορικά ομιλώντας βρε άσχετοι).
Λέτε να είναι αυτό που έλεγε η αγαπημένη μου γιαγιά: "το μεγάλο θαύμα τρεις μέρες κρατάει" (πού να σκεφτεί δηλαδή κανείς το μικρότερο. Ούτε που να το χέσει ο κόσμος).

Άντε, πάω για καφέ και εφημερίδα, και παρατήρηση των διπλανώνε μου. Είμαι άνθρωπος της συνήθειας, κι άμα μου τη διαταράξει κάτι, μου 'ρχεται να δαγκώσω κόσμο: θέλω Κυριακή μέχρι το μεσημέρι αργά να είμαι όξω, να μη μιλάω (όχι όπως χθες βράδυ στη βεγγέρα που γλώσσα δεν έβαλα μέσα), και να κρυφοπαρατηράω, και να πηγαίνω στο ίδιο μέρος, και ει δυνατόν να μη μου 'χει πιάσει κάποιος τη θέση, γιατί απορρυθμίζομαι συναισθηματικά.

Α δε σας είπα! (αυτό και την κάνω) Χθες έκανα κοννέ για μια συνέντευξη-έκπληξη.
Άντε τσίριο! (Μανώλη)

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΛΕΓΡΑΡΟΥΜΕ...

...σήμερα θα βγάλω την κοσμική δεξιά από μέσα μου.

Έχετε οικιακή βοηθό; Ναι; Να τη χαίρεστε. Όχι; Να χαίρεστε. έχουν περάσει αν και κάν απ' τα χεράκια μου και ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που δεν τις σιδέρωσα αλλά πίστεψα στη βελτίωση του ανθρώπου. (Εξ ού και έχω αλλάξει -σαν τα πουκάμισα που κακοσιδερώνανε- καμμιά τριανταριά).
Τι να πρωτοθυμηθώ η κοσμική γυναίκα! Που τίναξε το κουβερτάκι μου (αυτό ντε που έχω για την τηλεόραση) και τίναξε μαζί και το κινητό; Που το 'ψαχνα "μωρή σκατούλα Ντολόρες που να μην ξαναδείς τη Μανίλα, πού είναι το κινητό;" "Ντον'τ νόου μά 'αμ". "Πώς ντον'τ νόου βρε άχρηστο τέρας που έπιασες και ξεσκόνισες τον πίνακα που έκανε δώρο ο μπαμπάς και κόντεψαμε να πάθουμε εγκεφαλικό που τον έκανες όπως ο Μίστερ Μπην τη "Μάνα του Πωςτονλένε" στην ταινία;" Και κάτι γυάλιζε στη χλόη -προσπαθούσε το κινητούλι μου να μου στείλει μήνυμα- και κατέβηκα το βρήκα, κι ευτυχώς μου 'κοψε και το κράτησα απ' το μισθό της Ντολόρες. Όταν δε το είπα αγανακτησμένη στο ευαγές ίδρυμα που λέγεται Αυγή -εκεί ντε που δεν πληρώνουν τον κόσμο- εξανέστησαν οι αριστερές ψυχές: μα είναι δυνατόν βρε κακούργα να τα βάλεις με έναν ανυπεράσπιστο μετανάστη; Λέω "έχετε δει τη Ντολόρες; ποιός ανυπεράσπιστος;;;! Τρεις ωκεανούς πέρασε το τέρας της αποκαλύψεως κι ήρθε να με βασανίσει!"
Τι να δευτεροθυμηθώ..; Ότι τρία πράγματα κάνουν οι οικιακές βοηθοί απ' του Τύφους *: σουίφερ το πάτωμα, άζαξ τα τζάμια και σιδέρωμα. Μην ψάξεις λίγο παραδίπλα στο σκουπισμένο. Μόνο ότι φαίνεται σκουπίζουν τα κινεζοειδή μπιζουδάκια. Και πολύ σίδερο. Δεν τολμάει να στεγνώσει το μασαζοκαλσόν, απάνω του σαν ύαινα η Ντολόρες να το κάνει με τσάκιση. Ό,τι θες, πρέπει να το λες. Πρωτοβουλία θα πάρει μόνο αν είναι να σου σπάσει τα νεύρα. Για τίποτα καλό, δεν υπάρχει περιπτωση. Θα της πεις: Ντολόρες παρ' το κώλο σου και σκούπισε και δίπλα γιατί βλέπω το ΙΚΑ σου να παρακρατείται, κι έτσι μόνο φιλοτιμιέται το άτιμο το σκυλί. Χώρια το χαμόγελο του βούδα στη μούρη.
Βέβαια προτιμάω αυτό το φαινόμενο από υπερδραστήρια Ρωσοπόντια που σε ακολουθούσε παντού για να μιλάει. Μην ανοίγεις την πόρτα του υπνοδωματίου Γκαβρίλιτσκα, είναι ιδιωτικός χώρος. Χτύπα τουλάχιστον! Απάντηση: "άμα δε γίνεται τίποτα μέσα στο υπνοδωμάτιο ανάμεσα σ' ένα ζευγάρι, δεν είναι ιδιωτικός χώρος, και μπαίνω." Λέγαν εόλοι με τρόμο: είναι ταυτόχρονα παντού! Μέχρι που δεν ήταν πουθενά. Πόσο ν' αντέξεις τον αιφνιδιασμό σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού...

Αυτό το ρατσιστικό σημείωμα φαντάζομαι ότι θα κάνει τις ευαίσθητες καρδιές να δακρύσουν. Χαίρομαι! Πάω τώρα στη βεγγέρα που είμαι καλεσμένη.
* Αστερίξ και ι δάφνες του καίσαρα.

CITY JOURNAL (here, there and everywhere)

Πλατεία Κολωνακίου μεσημέρι Πέμπτης, στις 2:00.
Λέω ποιόν χαιρετάει αυτή η απλή γριούλα...; Το βλέμμα μου ανεβαίνει προς τα πάνω, και ναι, δεν μπερδεύεται με τίποτα αυτό το κεφάλι 4Χ4, αυτός ο σβέρκος, αυτή η κοιλάρα με το παντελόνι να ισορροπεί από κάτω, μεταξύ φθοράς και Τζάστιν Τιμπερλέικ.
Συνοδευόμενος από φρουρό ή παρατρεχάμενο, με τον αέρα του εν ενεργεία -ακόμη-πολιτικού που κάποτε θα παίξει κάποιο ρόλο (πότε; ας του πει κάποιος την αλήθεια) άκουγε υποχρεωτικά ευγενικά τις παραινέσεις του αυθόρμητου ψηφοφόρου. Εγώ θα της είχα πει μαντάμ με εκθέτετε, είστε τόσο γραία ώστε δεν θα προλάβετε κάν τις εκλογές άρα μην κλέβετε το χρόνο μου, αν και καταλαβαίνω ότι ζείτε με δανεικές ώρες, όπου μπορείτε να τις βρείτε. Όμως ο Θεόδωρος Πάγκαλος του στρατάρχου βεβαίως, βεβαίως, άφησε υπομονετικά να του κρατούν το χέρι, και μετά κατηφόρισε προς την οδό Κουμπάρη, ή τη Βιβλιοθήκη, με ύφος σιχτιριασμένο και αντιπαθέστατο. Και μαλλί κακοβαμμένο και κακοξεβαμμένο σε υγρή, λερή, και κορδονέ ντεκαντάνς.
Meanwhile, το ίδιο βράδυ στις 8:30 στη συμβολή των οδών Αναγνωστοπούλου και Πινδάρου, μια άλλη μεγάλη δόξα του πάλαι ποτέ, πρόεδρος των ελλήνων παλαίμαχων ηθοποιών, κινούνταν με ταχύτητα εικοσάρας στο πλακόστρωτο, ενώ πίσω της πάλευε να τη φτάσει η οικιακή βοηθός -με μια ελαφριά εσσάνς μουτράκλας- κρατώντας κρεμάστρα με ρούχα σε σελοφάν. Ναι, η Άννα Φόνσου ήταν, και ήταν αεικίνητη παρ' όλο που δε θα 'ναι...ε δε θα 'ναι...; Εδώ η Νάνα Μούσχουρη είναι αισίως 72 φεύγα. Ε, κοντά δεν ήτανε αυτές οι δύο;
Τα υπόλοιπα σε άλλο ποστ αγαπητοί μου αναγνώστες, ενώ βλέπετε την άγρυπνη ενημέρωση που προσφέρουμε. Το CNN σε μπλογκ καλέ.

Υ.Γ. στο προηγούμενο ποστ

Και εκεί που περίμενα με τον κόσμο, ποιόν βλέπω ρε παιδιά; όχι αν έχετε το Θεό σας...
Τον Τηλέμαχο τον ποιητή αυτοπροσώπως.
Ε από κει και πέρα ελάφρυνε και η περίσταση, έφτασε στη διάθεσή μου μια ιλαρότης...

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

CITY JOURNAL (A' Νεκροταφείο)

Σήμερα πήγα σε ένα enterrement. Με πολύ κρύο. Κι ενώ κατηφορίζαμε προς την έξοδο μετά τον ενταφιασμό, πήρε τομ μάτι μου αυτό που βλέπετε στη φωτο. Μια εικόνα μεταφυσική όσο και όμοια με πίνακα του Μαγκρίτ -σκεπτόμουν συγκεκριμένα τις "Διακοπές του κ. Χέγκελ." (Μια ομπρέλλα και ένα ποτήρι νερό στην κορυφή της).
Τρελλάθηκα από το συναπάντημα με μια σουρεαλιστική μεταφυσική διάταξη μέσα σ' έναν απόλυτα αληθινό χώρο. Στην αρχή προσπέρασα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα πίσω. Μετά δεν άντεξα άλλο, κι όπως ο περισσότερος κόσμος είχε βγει από τα στενά δρομάκια του νεκροταφείου, ξαναγύρισα για να το φωτογραφίσω.

Κοιτάξτε το άδειο παγκάκι με τα παπούτσια, το άδειο ζευγάρι παπούτσια, προσεκτικά τακτοποιημένα στο κάτω μέρος. Σαν να κάθησε κάποιος που πλέον δεν είναι εκεί. Πρόσφατα ή από πολύ καιρό. Το επέλεξε ή έτυχε. Τα παπούτσια ακριβώς στο σημείο των ποδιών στο ύψος που θα πατούσαν καταγής. Κανείς να τα αναζητήσει. Συγκλονιστικά ωραία σύνθεση.

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Καλή διασκέδαση!!!

http://www.youtube.com/watch?v=Ud_-AuBmp6Q&feature=channel





μα τους λατρεύω!!! τρελλό γέλιο. Ο τύπος έπαιζε τον ιζνογκούντ στην ταινία. πολύ ταλέντο. (ο τύπος που κάνει την πιτσιρίκα -και τον αδερφό της).

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Λοιπόν, δεν ξέρω...

...αν ξέρετε το 10%, αλλά εφεξής θα συνεργάζομαι (κολλαμπορασιόν).
Είπα να σας το πω διότι είμαι φιλαλήθης (σχεδόν και περίπου). Είναι περιοδικό στο ίντερνετ.
Οσοι το ξέρετε να σηκώσετε χέρι, εσύ που λες εγώ, τη Δευτέρα με τον κηδεμών.

Επίσης, εμσούσης της οικονομικής κρίσης, εγώ άνοιξα υποκατάστημα, όπου δίνονται συμβουλές αισθηματικού (για να το πω λαικά) χαρακτήρος αλλά και επί θεμάτων επαγγελματικού προσανατολισμού. (Είπα να αξιοποιήσω τα φτυχία μου). Αν γράψει κάποιος εκεί επί άλλων θεμάτων, δεν θα απαντάω και θα βγάλω φήμη αγενέστατης, πράγμα που δεν αληθεύει.
Αυτάααα...

Από βδομάδα οι συνεντεύξεις που υποσχεθήκαμε -μόττο μας το λαικό και τρίσβαρο: "εμείς το λόγο μας τον κρατάμε".

Θέλω να ρωτήσω το εξήν:

θα σας άρεσε να διαβάσετε τίποτας συνεντεύξεις καλλιτεχνώνε; Κάνω κάτι σκέψεις (σκοτεινές και ύπουλες, φρικτές και καταχθόνιες μπουαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!) και λέω να πάρω τη γνώμη του κοινού.
Απαντήστε βρε τεμπέληδες, που βαριόσαστε και το πιλήκτρο να πατήσετε...

Επίσην, άμα δε βαριόσαστε, που έχω δει εγώ τι καλόπαιδα συχνάζουνε στο μπλονκ μου, βάλτε και κανιά πιροτίμηση ώστε να έχω ένα δείγμα, καθότι κόπτομαι για τη διασκέδασή σας. Αν θέλετε και άλλους παρεκτός καλλιτέχνας του βαρέος θεάματος, να το πείτε. (Ζαφείρη Μελά, Πλανητάρχη και λοιπούς θα με δυσκολέψετε αν τους ζητήξετε). Άντε βρε, αργία μήτηρ πάσης κακίας, η μεγαλύτερη αλήθεια στη ζωή.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ...(διότι πάνε να το κάνουν το θαύμα τους ξανά-μανά)

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ

Ερμού 134 -136, 105 53 Αθήνα - τηλ.: 210 32 52 214. archaeol@otenet.gr

Αθήνα, 14-11-2008

Αρ. πρωτ. 220

Προς

1. κ. Μ. Λιάπη

Υπουργό Πολιτισμού

2. κ. Θ. Δραβίλλα

Γενικό Γραμματέα Υπουργείου Πολιτισμού

3. Τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού

Συμβουλίου

4. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ

Αξιότιμε Κύριε Γενικέ Γραμματέα

Αξιότιμα Μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων παρακολουθεί με μεγάλη έκπληξη την εμμονή του Ενιαίου Συνδέσμου Διαχείρισης Απορριμμάτων του Νομού Ημαθίας για την χωροθέτηση του εργοστασίου επεξεργασίας και υγειονομικής ταφής των απορριμμάτων του νομού στην θέση 12, την τελευταία κατά σειρά επιλογής από όσες προτάθηκαν από την σχετική μελέτη.

Η θέση αυτή βρίσκεται σε περίοπτο σημείο της πλαγιάς των Πιερίων, σε χώρο κηρυγμένο ως Περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, πολύ κοντά σε περιοχή χαρακτηρισμένη και προστατευόμενη ως "Νατούρα", σε απόσταση μόλις 350 μέτρων από την λίμνη του Αλιάκμονα που χρησιμοποιείται για την υδροδότηση της Θεσσαλονίκης και κυρίως σε ένα σημείο, όπου υπάρχουν εμφανή στο χώρο τα κατάλοιπα μιας από τις αρχαίες κώμες των Αιγών και που απέχει μόλις 1,5 χλμ. από το όριο του κηρυγμένου αρχαιολογικού χώρου της πρώτης πρωτεύουσας των Μακεδόνων και μόλις 4 χλμ. από το Μουσείο της Βεργίνας.

Η αστοχία αυτής της επιλογής είναι προφανής για τον κοινό νου, αλλά και για τους επιστήμονες και δεν είναι τυχαίο ότι στην δημόσια αντίδραση πρωτοστατεί το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος που έχει ήδη προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ενώ μόλις πριν ένα χρόνο το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ομόφωνα γνωμοδότησε εναντίον αυτής της χωροθέτησης και ο Υπουργός Πολιτισμού την απέρριψε με Απόφασή του.

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων θεωρεί αδιανόητο, όταν μάλιστα υπάρχουν στον νομό άλλες πολύ καταλληλότερες θέσεις για την συγκεκριμένη χρήση, η εμμονή σε μια κακή επιλογή να γίνει η αιτία να δημιουργηθούν περιβαλλοντικά προβλήματα ( μόλυνση του Αλιάκμονα, καταστροφή του δασικού τοπίου) πολύ μεγαλύτερα από αυτά που υποτίθεται ότι θα επιλυθούν.

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων δεν θα ανεχθεί να καταστραφούν αρχαιότητες και εν τέλει να υποβαθμιστεί η αισθητική και το κύρος του αρχαιολογικού χώρου των Αιγών, ενός από τους πιο σημαντικούς σε μνημεία, ευρήματα, αλλά και συμβολισμούς τόπους της χώρας.

Η ανύψωση στην πλαγιά του βουνού ενός εργοστασίου επεξεργασίας απορριμμάτων που ο ταξιδιώτης που κινείται στην περιοχή θα το βλέπει από παντού σαν "τοπόσημο" του αρχαιολογικού χώρου είναι βέβαιο ότι θέτει εν αμφιβόλω την τεράστια προσπάθεια της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας για την προβολή και την ανάδειξή της πρώτης πόλης των Μακεδόνων, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμη και την υφιστάμενη εγγραφή του χώρου στον κατάλογο των μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Έχουμε την πεποίθηση ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το κορυφαίο γνωμοδοτικό όργανο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, ανεπηρέαστο από όποιες πιέσεις, για μια ακόμη φορά θα ανταποκριθεί στο ρόλο του και το ΥΠΠΟ θα προστατεύσει, όπως οφείλει, την κορυφαία πολιτιστική κληρονομιά των Μακεδόνων.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο του

Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων,

Ο Πρόεδρος Η Γενική Γραμματέας

Δημήτρης Αθανασούλης Άλκηστη Παπαδημητρίου

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

ΤΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑ (Βουλή τηλεόραση)

Μπαίνω μια μέρα, απόγιομα (sic), μέσα σε έαν κουβούκλιο ΑΤΜ, απ' αυτά που είναι κλειστά, με πόρτα -δωμάτιο, κουζίνα, λουτροκαμπινές, υπάλληλοι γιοκ.
Την ώρα που ανέμελα περνάω το κατώφλι, αισθάνομαι κάποιον να με σπρώχνει, για να μπει ταυτοχρόνως και αυθαιρέτως. Λέω μέσα μου, θα φας τσαντιά σκατοκλεφτρόνι, που θα πεις τον Εφραίμ Αρσένιο.
Αντιλαμβάνομαι όμως, ότι πρόκειται για δύο παιδάκια, από 7 μέχρι 10, που τα σπρώχνει να ποδοπατήσουν εμένα και το δικαίωμα της περισυλλογής μου, η γαιδάρα μάνα που τα κουβαλάει. Το ύφος είναι: "καμάρια μου, περάστε να παίξετε με το μηχάνημα, και το ζώο που προηγείται θα μεριάσει να διαβούμε, κι έτσι να φερόσαστε στη ζωή σας".
Χα!
Λέω "πάρτε τα νήπια μη σας δουνε να τις τρώτε, και όξω απ' την παράγκα, γιατί έχω να συνομιλήσω με το ρευστό μου και θέλουμε ησυχία για να κάνουμε γλύκες."
Εντωμεταξύ, λέω μωρ' πού την ξέρω αυτή τη δευτεράντζα...;
Αυτή γυρνάει και λέει, γιατί ενοχλούμε;
Καταφανώς! της λέω.
Δεν είμαστε καλά λέει, και σπρώχνει τα κωλοπαίδια της μπροστά μου στο μηχάνημα.
Ως εδώ της λέω, θέλω να γίνει της αναλήψεως, και ο νόμος μου δίνει το δικαίωμα να είμαι μόνη.
Παθαίνει υστερία η κοντόχοντρη, βαμένη ξανθιά, και λέει τσιριχτά σε υστερία: Δεν είμαστε καλά, τι συμπεριφορά είν' αυτή, τα παιδάκια σ' ενοχλούν (κλ.π., κλ.π).
Στον πληθυντικό θα με υποχρεώσετε αφενός, αφετέρου δεν θα με πείραζαν, αλλά υπό το βάρος των νέων αποκαλύψεων και της δημοσκόπησης της Minos EMI, θα περάσετε έξω οικογενειακώς, γιατί μου τα κάνατε τσουρέκια. Ουστ!
Βγαίνουν έξω, κλείνω την πόρτα, κάνω τρεις ώρες να βρω την κάρτα, την μπερδεύω με μια του ΟΤΕ, τηλεφωνάω σε δυό γνωστούς απ' το κινητό, βάζω-βγάζω την κάρτα να δω αν γλυστράει καλά στο μηχάνημα, και τελοσπάντων, κάποια στιγμή βγαίνω απ' έξω, αυτή άφριζε και λύσσαγε.
Μωρ' πού την ξέρω λέω εγώ;
Κι αρχίζει αν ξετυλίγεται το κουβάρι των αναμουνήσεων: σε ειδήσεις την είχα δει, χάλια ήτανε, και δεν τις είπε για καιρό, στο κανάλι τον Άλφα ήτανε, ταξίδι στη Νέα Υόρκη με το Ίδρυμα Ωνάση είχε πάει να δει αν κουνιόνται οι βάρκες, που σημαίνει μέσον, συγγενή παπαράτσο είχε, σε υπουργό πρώην δουλεύει αποσπασμένη, α μάλιστα λέω χαρά στη χαμούρα.
Καλά που υπάρχει και το καναλάκι της Βουλής, (ακόμα ο πρώην διευθυντής της ΕΡΤ το διευθύνει;), και μαζεύει τα έκθετα.

ΓΙΑ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ...




(είπα για σας κυρία μου! οι υπόλοιποι όξω!)

Παραθέτω φωτο από κάποια πράγματα που αγόρασα στο bazaar καθότι ψέμματα δε λέμε.
(Ναι, το μικρό μαύρο τσαντάκι είναι pony skin -φρίκη. Αλλά είχα ένα ρουχαλάκι ίδιο υλικό, πάλι δέυτερο χέρι, και...)

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Επίσης...

...όποιος θέλει αν με εξαγοράσει, είμαι διαθέσιμη.
Δεν είμαι η ανόητη που υπήρξα άλλοτε.

Μετανοώ που δεν πήρα το ωραίο 15-20% για κάθε επιχορήγηση που βλακωδώς και τζάμπα έδωσα
Μετανοώ που δεν όρμησα στο τζάμπα και δωρεάν ως τρελλή
Μετανοώ για κάθε φορά που έγραψα χωρίς να πληρωθώ (πάνε αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια -αυτό το εννοώ)
Μετανοώ που δεν έκανα τηλέφωνα να απολυθούν διάφοροι, κατά το σύστημα γερμανοτσολιάς-δοσίκωλος (με συγχωρείτε δοσίλογος), το οποίο αποτελεί δευτέρα φύση του Έλληνος

Μετανοώ για πολλά ακόμη αναλόγου φύσεως.
Σκέπτομαι αν θα τα γρλαψω ως διηγήματα, ως σάτιρα ή ως μαθήματα μπίζνες τα διδάγματα της πείρας μου, με ονοματεπώνυμα φυσικά.

Ο Δηλωσίας

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ...(αθάνατη Μαρινέλλα...)

Τίτλος: Μαρία Χορς
Σειρά: Ελληνικό δράμα (Τραγωδία) / Ολυμπιακοί Αγώνες / Χορός - Λόγοι, δοκίμια, διαλέξεις
Εκδότης: Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004
ISBN: 960-8460-55-7 Έκδοση: Ιούλιος 2004
60,00 54,00 € Αγορά

(Συγγραφέας: Παρασκευή Τατούλη -Εισαγωγή: Κώστας Μαιντανός Γεωργουσόπουλος)

http://www.biblionet.gr/images/covers/s87365.jpg


Αυτάααα...Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

CITY JOURNAL

Bazaar Χριστουγεννιάτικο και για καλό σκοπό.
Ζάππειο, Σάββατο βράδυ. Απόγευμα, αλλά είχε ήδη σκοτεινιάσει, άρα λαμβάνω το θάρρος να το πω βράδυ -ποιητική αδεία.
Βιβλία, κοσμήματα, φω τα περισσότερα, ή απλά ασημένια, στολιστιλά για τα δέντρα, σπιτικά φαγιά και μαρμελάδες, ρούχα, παιχνίδια και χαμόγελα. Όλα καλά.
Επίσης, ένα φουαγιέ για τους κουρασμένους κουβαλητές με καφέ, αναψυκτικά, φαγιά και γλυκά, τραπεζάκια και καρέκλες -το όλον πολύ παραδοσιακό και ωραίο.
Ξάφνου, με μια λοξή ματιά για να ξεκουραστώ απ' το άρλεκιν που επιδεικτικά διάβαζα -ψέμματα λέω, Σασά Γκιτρύ διάβαζα, έχω χρόνια να διαβάσω άρλεκιν- βλέπω ένα καφέ κοτιλέ (κορντουρόυ για τους αγγλομαθείς), στο σχήμα ενός κώλου χαμηλοπεσμένου και αντιπαθούς, που χωνόταν στα ψωμάκια τα από κάτω με θαυμαστή σύμπνοια και ηττοπάθεια.
Παπούτσια αθλητικά ακριβά, μάλλον τα είχε συμβουλέψει ή τα είχε ξεπατικώσει από φίλο γκέι που έκανε τον ενημερωμένο στα μοδιτικά, κι από πάνω το σούργελο, ταγάρι κακόγουστο, που απεγνωσμένα ήθελε το κακό γούστο να το κάνει στυλ.
Ναι, το παραδέχομαι, ποιά είμαι εγώ που θα μιλήσω, τρώω ταραμοσαλάτα με μήλο, φοράω κίτρινα λεμονιά με πράσινο παπαγαλί Ασίξ και κόκκινη κάλτσα με καρδούλες, ή κόκκινη κάλτσα με αστεράκια, ή μπλε κάλτσα με μπλε ελεκτρίκ σκέδια, ή...το πιάκατε το υπονοούμενο. Αλλά εδώ μιλάμε η κυρία ήταν βλάχα μεγατόνων, κατίνα (με την κακή έννοια), δήθεν, ανασφαλής και ανειλικρινής, οπότε και ολα απάνω της ξέρναγαν το χάλι. Συνεχίζω όμως αντικειμενικά γιατί δε μ' αρέσει και να κατηγορώ. Πάω προς τα πάνω λοιπόν, και βλέπω μια 50 φεύγα, που δεν είναι η ωραία εκκεντρική, να φοράει το μαλλί όπως οι φαλακροί με τη χωρίστρα, να 'χει έρθει το πίσω μπρος, όρθιο, κι ένα χτενάκι στα μαλλιά -που 'λεγε κι ο Μίκης (Μάους) στο Μαουτχάουζεν. Λέω μέσα μου, θα περιμένω να δω ποιό ν' τούτο το τρολλ. Και βλέπω, δε θα πω ονόματα, θα θίξω αλλιώς τις υπολήψεις, κυρία, κοντινή του πρώτου ζεύγους της χώρας, που εφημερίδα την κατονόμαζε παλιότερα ως την πρώτη γλυψιματία και κουβαλήτρα των ψωνιών και σακκουλών της πρώτης κυρίας, φίλη γνωστού μουσικού, και σκηνοθέτη που κάνει μεγάλες παραγωγές όπως η Μιμή Ντενίση.
Ακολουθούμενη από δυό, μια γριά και μια ημίγρια. Η γριά είχε παραδεχτεί που ήταν γριά, η ημίγρια το πάλευε, εξ ού και η κλάρα στο σακκάκι. Βλαχάρες περιωπής και οι τρεις, φαντάζομαι η μια σόι, ενδεχομένως η διάσημη της παρέας (sic) να τις εξαφάνιζε άμα εμφανιζόταν στον καλό κόσμο. Έχει υποφέρει ο πολιτισμός απ' την κυρούλα αυτή...(Είναι όπως στη Χαρτοπαίχτρα: μπα που να μου χαθείς, κι εδώ με κυνηγάς; -το ρήμα εν εύρεία εννοία).
Σκουφά, μεσημέρι. Κοντά στην χυδαία πλατεία. Όχι ψέματα. Κανάρη, στη στάση των ελεοφωρείων. Ξεπαρκάρει ένας Νίκυ Λάουντας, έρχεται μερσεντέ με γκόμενα μέσα, η οποία ήτο αφανής, ένεκα ο τζάμης ο φυμές, παρκάρει σαν τον οδηγό του Λάκυ λουτσιάνο σε δευτερόλεπτα, εκεί όπου ούτε Ζούνταπ δεν έμπαινε, πάω να χειροκροτήσω, θυμάμαι ότι κρατάω ευπαθή προιόντα, και το βουλώνω. Περιμένω να δω το τζιμάνι. Και βγαίνει ένα σκυλί! μα ένα σκυλί! Αλύχταγε τις νύχτες! Τσουπωτή, έτσι στυλ αγύμναστη Μπεζαντάκου, μαλλί ξανθό αφύσικο, σιδερωμένο, όχι μικρή, ποσώς μα ποσώς, αλλά μποτοξωμένη, με τιγρέ ζακέτα (μούγκριζε το ζώο απ' τη ντροπή του που το φόραγε η μουλάρα), και μποτάκι κάτω απ' το γόνατο ελαστικό λεοπάρ. Το καημένο το δέρμα, ενώ βρισκόταν έξω απ' το πόδι και τύλιγε το πόδι, ήταν σαν του 'χαν κάνει κεφαλοκλέιδωμα και να μην ανάσαιναν οι βούλες. Ασφυξία η λεοπάρδαλη. Ήθελε ο γαστροκνήμιος ένα νούμερο μεγαλύτερο, ένα ποδάρι ζώου δέρμα ακόμα -για να σας δώκω να το καταλάβετε. Και δε φτάνει που αργόσβηνε και βόγκαγε το αιλουροειδές γύρω απ' τη γάμπα, από κάτω, το έρημο το δέρμα το 'χανε στερεώσει πάνω σε δύο μυτούλες, βελονίτσες τακουνάκια, με την ελπίδα ότι θα τα φορέσει κάποια που μαζί με τα ρούχα θα ζυγίζει το πολύ 50 κιλά. Και ζύγιζε καμμιά εικοσαριά παραπάνω το μαστόδοντο. Και είναι ανηφόρα η Κανάρη. Αχ, σαν να 'χε γύψο στα πόδια πήγαινε το καημένο το σκυλάκι. Και ασθμαίνοντας σαν αμαξοστοιχία που καίει κοκ. Έφτυσε τόσο καυσαέριο η σκευοφόρος, που κοντέψαμε να πάμε από νόσο του πνεύμονα.
Είναι και η Μοιραράκη σαν τον γιοκοζούνα Ασασορίου (αν βλέπετε σούμο), αλλά φοράει τακούνια 4X4, και πατάει γερά στη γη, ή στα νεφρά του Χασάν άμα δεν κουνάει κατά πως πρέπει τα χαλιά.
Τελοσπάντων, η πλατεία είχε πολύ κόσμο σήμερα, δεν προλαβαίνω να τα βάλω όλα στο χαρτί. Είχε κοζμοσυρροή, ακόμη και στο συνήθως ημιάδειο μαγαζί στο οποίο μέχρι πρόσφατα έκανε κουμάντο (μπορεί να κάνει ακόμα) ο Λα-Πάς και η κόρη του.
Πάω να διαβάσω Μπλεκ συλλεκτικό τεύχον (μα τις χίλιες αρκούδες χωρίς κέρατα, θα τους νικήσουμε τους Άγγλους καθηγητά, σας το ορκίζομαι, εγώ ο Μπλεκ, μα τους δέκα κάστορες χωρίς δόντια, μα τα χίλια ελάφια χωρίς βούλες/ Ρόντυ, κράτα αυτά τα δυό τσακάλια, μας πρόδωσαν στο φρούραρχο για τρεις χιλιάδες λίρες/ εκεί στο ξέφωτο βλέπω ίχνη από τους ινδιάνους Παλιομπόχα. Ευτυχώς είναι ειρηνική φυλή, μα τους δέκα βρωμερούς ασβούς).

ΚΑΠΟΥ ΠΗΓΑ, ΚΑΤΙ ΕΙΔΑ, ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ...

...λυπάμαι που δεν έχω το πρόγραμμα, ακόμα δεν το πήρα, με το μολύβι, και με τον ποντικό δεν μπορώ να ζωγραφίσω.
Γράφω πολύ βιαστικά, θα επανέλθω: πήγα κατά την προσφιλή μου συνήθεια σε μπαζάαρ, είμαι φαν φαν φαν των μεταχειρισμένων, και έχω και συλλογή ρούχων, για να μη φοράω τα ίδια με τον απλό λαό (μπου χα χα!!!) και πέρασα υπέεεροχα. Πήρα ένα φόρεμα μοναδικό κομμάτι, τρεις τσάντες, συν τέσσερα βιβλία και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, και ξόδεψα το ιλιγγιώδες ποσόν των 30 ευρώ (ήπια και καφέ, έφαγα και τσικουλάτα κέικ για να διαβάσω τα βιβλία). Είχε κόσμο γύρω -θα σας πω βρε σεις ποιούς είδα, τι κοσμικό μπλογκ θα ήμασταν αλλέως πώς- βρήκα και δυό γνωστές που χαιρέτησα, αλλά ήταν αυτό που μ' αρέσει: να έχει κόσμο γύρω, και να κάθομαι να χαζεύω/διαβάζω/κρυφακούω/ζωγραφίζω/σημειώνω.
Έχω φίλους που ντρέπονται ή νιώθουν άβολα στα μπαζάαρ. Εγώ είμαι καθηγήτρια. Πέρυσι το Πάσχα, ξόδεψα το ιλιγγιώδες ποσόν των 35 ευρώ και πήρα το μισό μπαζάαρ, γιατί έκλεινε και τα είχαν όλα το αφεντικό τρελλάθηκε. Σαν τον παπουτσωμένο γάτο γύρισα σπίτι -και με το ίδιο χαμόγελο.
Σε μισή ώρα έχω ξεψαχνίσει τρεις αίθουσες. Η συλλογή μου με τα αστυνομικά είναι μεταχειρισμένα. Όσα δεν είναι, συνήθως τα χαρίζω, δεν τα βάζω στη συλλογή, είναι χωριστά από τις αγάπες μου. Έχω δύο εκδοχές, ιταλική και αγγλική έργου του Ντάσιελ Χάμμετ, π.χ., το ένα το αγόρασα εδώ σε μπαζάαρ ζωοφιλικό, το άλλο σε υπαίθρια αγορά στο Δουβλίνο.
Έχω κάτι δουλίτσες, θα επανέλθω για τα κοσμικά και τι είδα σήμερα. City Journal δηλαδή.
Διάλειμμα για διαφημίσεις (μικρό break για...για...δια...διαφημίσεις, που λέει και ο στραβομύτης ο Sakis στο Ξ-Φάκτορυ).

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Ε, ΝΑΙ...

...είναι θεά η Μιμή, κι εγώ ακόμη πιο μπροστά κι από μπροστά, που ασχολούμαι μαζί της. Έμαθα πως είπε το θαυμάσιο, το φιλοσοφημένο, το θεσπέσιο: "μόνο εγώ και ο Δημήτρης Παπαιωάννου κάνουμε μεγάλες παραγωγές".

Αυτό λέω κι εγώ εδώ και χρόνια, και μου κακιώνουν. Αχ Μιμή, Μιμή, πρώτη σειρά θα 'ρθω και θα κάτσω και θα χειροκροτήσω κιόλας. Επιτέλους η γυναίκα, βρήκε την αντίπαλό της μετά την απώλεια της Βουγιουκλάκη.

Παρακαλώ υποκλιθείτε. Παλιά ήταν Καρέζη ή Βουγιουκλάκη. Τώρα είναι Ντενίση ή Παπαιωάννου.
Εργασία για το επόμενο ποστ, τη Μήδεια (Μύδια) -του Μποστ.

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

ΟΧΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΝΕΥΤΩ...

...αλλά αυθορμήτως θα πω ότι είμαι μπροστά απ' την εποχή μου, μάντης μέγας, και να είστε ευγνώμονες, διότι:
σας έκανα μια γερή εισαγωγή στην Κίτρινη Σκόνη του Τηλέμαχου Χυτήρη, που τον είχε απόψε καλεσμένο η Βάνα Μπάρμπα στην εκπομπή της και συζητάγανε την ωραιότατη αυτή ποιητική συλλογή. Τώρα, μετά από τόση ποίηση και τόσα ποιοτικά εξώφυλλα θεατρικών έργων, έχετε πάθει ανοσία, κι αν το φάρμακο το παίρνετε σε μικρές δόσεις όπως έπαιρνε ο Μιθριδάτης ο βασιλέψ το αρσενικό -το δηλητήριο- σε λίγο θα μπορώ να σας διαβάσω άνετα και άλλους γίγαντες, που τους κρατάω προς το παρόν -με μεγάλη προσπάθεια γιατί είναι και γίγαντες- μήπως μου πάθετε τίποτα.

Όσο για την εν λόγω εκπομπή, ήταν στο κανάλι της κιτρινίλας, εκεί που βγαίνουν μεταμεσονύκτια τα τζιμάνια της δημοσιογραφίας με ό,τι έχουν βουτήξει απ' τους ντενεκέδες με τα σκουπίδια, αφήνοντας τα αδέσποτα γατάκια νηστικά.
Και ακόμα πιο συγκεκριμένα για την ποιητική εκπομπή, ήτανε δύο απομεινάρια της εποχής του μπανάλ νεοελληνικού πασοκογκλάμουρ, Βάνα και Τηλέμαχος, που προσπαθούσαν να μιλήσουν, πιστεύοντας ο καθείς στο μεγαλείο του...πώς μου φάνηκε μέσα στη φτήνεια και το χάλι ότι η μουσική υπόκρουση ήτανε Μαρία Φαραντούρη...; (όχι δεν ήταν αντάρτικα, ούτε η Νήσος των Αζορών). Μπορεί και να βουίζανε τ' αυτάκια μου λόγω κρυώματος και να γελάστηκα -βεβαίως, βεβαίως.

Υ.Γ. Βάνα και Τηλέμαχος. Πολύ εμπνευστικό! Γκόλφου κι Τάσους. Αστέρου κι Γιώργους. Λιλούδα κι Θανά'η'ς. Γαρουφαλιά κι Τάκ'ς. Τάκ'ς κι Σάκ'ς. Μαρίτσα κι Βαγγέλ'ς. Ουριότατου.
Πάου για ύπνου, του προυί ξανά.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΩ...

...τους αγαπητούς αναγνώστες του παρόντος μπλογκ ότι θα πάω στην πρεμιέρα της Μιμής Ντενίση και θα υπάρξει ανταπόκριση για χάρη όλων ημών που αγωνιάτε για το μέλλον της πνευματικής ζωής του τόπου.
Δεν θα ανακοινώσω ημέρα, θα σας έρθει ξαφνικό (χτύπα και φεύγα σαν τον Ζορρό).

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ


Kλυταιμνήστρα

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 23-25/10.

Για τα 50 χρόνια από την πρεμιέρα του έργου, η Martha Graham Dance Company, αναβίωσε το μεγάλης διάρκειας έργο με τίτλο Κλυταιμνήστρα, της ιδρύτριας της ομάδας, Μάρθα Γκράχαμ.

Ένα έργο που βλέποντάς το κανείς, αντιλαμβάνεται το χρόνο που έχει κυλήσει και τις αλλαγές που έχουν επέλθει στην τέχνη του χορού τον μισό αιώνα που πέρασε. Βλέπει τρισδιάστατα την αισθητική των χρωμάτων του ’50, την ιδεολογία μιας γενιάς που επέζησε από τον πόλεμο και ρίχτηκε με τρελλή αισιοδοξία στην καλή ζωή, τους πειραματισμούς στο ίδιο το έργο της Γκράχαμ, τις μουσικές και ενδυματολογικές της επιλογές που παραμένουν επίκαιρες, την τεχνική και το σώμα, αλλά και την ιδεολογία της τέχνης της. Μπορεί ακόμη να ψηλαφίσει ψήγματα της δόξας αλλοτινών εποχών στα μεγάλα θέατρα, ακόμη και το εβραικό λόμπυ φιλότεχνων και τραπεζιτών που τόσο παραστάθηκε στην «Μάρθα».

Κι ενώ νιώθει κανείς ασφαλής μέσα στην καθορισμένη ιστορικότητα του έργου της Ιρλανδο-Αμερικανίδας χορογράφου, αυτό ξεφεύγει, και διεκδικεί σε μια εποχή που αντιτίθεται στο μοντερνισμό και τις απόλυτες αλήθειες του, μια περίοπτη θέση στο πάνθεον της καλλιτεχνικής παραγωγής. Κερδίζει αυτή τη θέση, καταρχήν με τις ερμηνείες, που έχουν επανέλθει στις επικών διαστάσεων εποχές αστέρων όπως η Γιουρίκο. Την κερδίζει με τα φρέσκα, καλαίσθητα, σαν να βγήκαν από σελίδες ημερολογίου του Τρούμαν Καπότε, κοστούμια, που έβριθαν από συμβολισμούς, που παρέπεμπαν στη μαγεία και την αγριότητα μιας πρώιμης κοινωνίας, στα σπάργανα της οργάνωσής της, όπως η Μυκηναική. Που δεν είναι μόνο η «Μυκηναική» για την Γκράχαμ, αλλά και η τοτεμική εποχή των αυτόχθονων της Αμερικής, της χώρας στην οποία αφιέρωσε τον πρώτο κύκλο των έργων της. Η ματιά της έχει ακόμη μικροσκοπικά ίχνη από τον εξωτισμό των πρώτων χρόνων της μαθητείας της στο χορό –ξεφεύγει άραγε ποτέ κανείς από αυτά;- κοντά στην Ρουθ Σαιντ Ντένις, πρωθιέρεια της μίξης των πολιτισμών, έστω και με τη μορφή της νοσταλγίας για το άγνωστο που γεννούσε μέσα της η απόσταση και η απουσία πραγματικής γνώσης των κόσμων που την ενέπνευσαν.

Περαιτέρω, το έργο της έχει τη στέρεη δομή της αφήγησης της ιστορίας, την οποία δεν απαρνήθηκε άλλωστε ποτέ. Και τη χειρίζεται πάρα πολύ καλά, χωρίς να βαραίνει στο θεατή. Όμως το σημαντικότερο, είναι ότι ξεφεύγει με μαεστρία από την άποψη του Αισχύλου. Ή μάλλον τον επανερμηνεύει. Προτείνει τη δική της θεωρία για την Κλυταιμνήστρα, και της ξαναδίνει τα σκήπτρα της για να πορευτεί πλέον γαλήνια και αόρατη στον Άδη. Εμμένει στην θέση της εκδίκησης της βασίλισσας για το χαμένο της παιδί και την ερωμένη-λάφυρο, και τα αναδεικνύει σε συνθήκες που μπορεί να οδηγήσουν άνετα στο φόνο. Χωρίς μελοδραματισμούς τοποθετεί την Κλυταιμνήστρα σε έναν άλλο χώρο από αυτόν του άνδρα, ούτε ανώτερο, ούτε κατώτερο, απλά εντελώς διαφορετικό. Ανασυνθέτει την ιστορία προσπαθώντας να καταλάβει την αγριότητά της σε όλα τα επίπεδα, από το θεσμικό μέχρι το οικογενειακό. Η Γκράχαμ δικαιολογεί το φονικό του συζύγου, αλλά όχι και τη μητροκτονία, που φαίνεται να είναι το θέμα που διαπραγματεύεται πιο δύσκολα.

Φυσικά η Γκράχαμ ανήκει στον 20ό αιώνα και η θεατρική παράδοση που ακολουθεί είναι περισσότερο συνέχεια και μετεξέλιξη του θεάτρου του Ευριπίδη, άρα η ερμηνεία της και η θεατρικότητα του έργου της έχουν κάτι από τον μονόλογο και την έρευνα πάνω στα ανθρώπινα κατά την παράδοση αυτή. Έτσι για παράδειγμα, η σκηνή ανάμεσα στους δύο συζύγους που ξαναβρίσκονται μετά τον πόλεμο, έχει όλη την ειρωνία και την καυστικότητα ενός σύγχρονου δράματος πάνω στις διαπροσωπικές και συζυγικές σχέσεις, υποννοώντας ως συστατικά τους την υποκρισία και την αμοιβαία υπονόμευση. Τέλος, το μαχαίρι που κρατάει η Κλυταιμνήστρα, θυμίζει τη λάβρυ τον διπλό πέλεκυ των Μινωιτών, σύμβολο σφαγής, ενδεχομένως μάλιστα των ταύρων. Η Κλυταιμνήστρα θα θυσιάσει τον «ταύρο»-βασιλιά όπως εκείνος επιχείρησε να σκοτώσει την κόρη-ελάφι. Οι αλλαγές των ρόλων ανάμεσα στα δύο φύλα, οι πράξεις τους και η συνακόλουθη τιμωρία, βάζουν σκηνικά τα θεμέλια του πολιτισμού. Ενός πολιτισμού που η Γκράχαμ προσπάθησε να μελετήσει από γυναικεία σκοπιά.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Σας τα 'χα πει...

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=958835&lngDtrID=253

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008