- Τη Δευτέρα 26/3, θα απονεμηθεί στον Μίκη Θεοδωράκη κάποιο από τα μεγάλα εύσημα της Λεγεώνας της Τιμής στη Γαλλική πρεσβεία. Ο Μίκης είναι γνωστός στη Γαλλία, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη η απόφαση, ούτε είναι και η πρώτη φορά που θα παραλάβει κάποια βράβευση. Κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι μεμψίμοιρο να γκρινιάζει κανείς για μια τέτοια τιμή.
- Όμως οι Mikis et Melina (ο τονισμός στη λήγουσα), για παράδειγμα, τα σύγχρονα εθνικά μνημεία, εμένα με ενοχλούν. Με κάνουν και νιώθω σαν να σταμάτησε ο χρόνος την εποχή των γυρισμάτων του Ζορμπά, και των συναυλιών του Θεοδωράκη στα γήπεδα, τη χύμα εποχή της μεταπολίτευσης. Ουδείς ξένος γνωρίζει το παραμικρό για την τέχνη στην Ελλάδα, κουτσή-στραβή, πέρα από τα "παιδιά του πειραιά" και το συρτάκι, αυτό τον υβριδικό χορό του Άντονυ Κουίν, και την τουριστική λεβεντιά που διαφημίζει. Γιατί αυτά εξακολουθούμε να πουλάμε, και ακόμη χειρότερα να κατασκευάζουμε.
- Πίσω από τις βραβεύσεις -με όποιο τρόπο παίρνει κανείς σειρά για την παραλαβή ευσήμων και παρασήμων- όλοι οι "ξένοι στην Ελλάδα" γνωρίζουν (και οικτίρουν) το χάλι του πολιτισμού, κάνουν παιχνίδι -φυσικά- με όποιον κάθε κυβέρνηση αποφασίζει να διορίσει για να κάνει πολιτιστική πολιτική (λέμε τώρα), δηλαδή με ανθρώπους ως επί το πλείστον ακατάλληλους και διεφθαρμένους.
- Η Ελλάδα μέσω των διαφόρων θεσμών, οργανισμών, φεστιβάλ κλπ., καταναλώνει όσα πολιτιστικά έχει προς πώληση κάθε Ευρωπαική χώρα μέσω των ντήλερ ινστιτούτων της, και εκεί σταματάει η ανησυχία των πολιτικών προισταμένων του πολιτισμού για το μέλλον της χώρας αυτής. Α ναι! Γίνονται και παρασημοφορήσεις από καιρού εις καιρόν, οπότε όλοι πείθονται ότι όντως σ' αυτή την τεμπέλικη, απομακρυσμένη πλευρά της ανατολικής Μεσογείου, παράγουν πολιτισμό! (Ωραίο ανέκδοτο...)
Comments, texts about what is happening on TV, the arts and society. Feel free to visit, comment, agree or disagree.
Τετάρτη 21 Μαρτίου 2007
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ-ο λεγεωνάριος της Τιμής
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
Εδώ, στη βορειότερη χώρα της Αφρικής, δεν παράγουμε ούτε καν αυτό το προϊόν στο οποίο υποτίθεται οτι θα μπορούσαμε να μεγαλουργήσουμε. Η τέχνη στην Ελλάδα είναι αξιοθρήνητη όχι γιατί δεν υπάρχουν αξιόλογοι δημιουργοί, αλλά γιατί η όλη υπόθεση είναι στα χέρια ενός κράτους αμόρφωτων που αντιμετωπίζουν την τέχνη σαν μπελά, και ενός συστήματος διακίνησης που τρώει τις σάρκες του. Λες και όλο το σύμπαν βρίσκεται εντός των συνόρων (της Αθήνας).
Καλησπέρα
Συμφωνώ όσο δε λέγεται!!! Προτάσεις; Παρεμβάσεις;
Τι να πω δεν ξέρω... Σίγουρα ΑΝ γίνει κάτι θα πάρει πολύ χρόνο.
Αυτό που πιστεύω οτι βρίσκεται στη ρίζα του προβλήματος είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι καλλιτέχνες. Κάτι σαν στάρ-υπερανθρώπους, σαν κάτι τόσο λαμπερό και αξιοζήλευτο... Το αποτέλεσμα είναι όλοι να θέλουν να γίνουν καλλιτέχνες, όσα κακομαθημένα μπορούν μόλις αποφοιτήσουν από την ΑΣΚΤ αρχίζουν τις Μπιεννάλε και τις παρουσιάσεις της "δουλειάς" τους και οι γκαλερί που έχουν επενδύσει σ'αυτούς, τους προωθούν για να βγάλουν τα λεφτά τους, γνωρίζοντας οτι στο νεόπλουτο αγοραστικό κοινό μπορείς να πουλήσεις οτιδήποτε. Άλλωστε οι περισσότεροι φιλότεχνοι δεν έχουν δυνατότητα να αγοράσουν, οπότε η γνώμη τους δεν μετράει. Η τέχνη εντωμεταξύ αποσύρεται απο την παράσταση.
Ξέρω οτι απλουστεύω ελαφρώς, υπάρχουν κι εξαιρέσεις κ.λ.π. κ.λ.π. αλλά η ουσία νομίζω είναι αυτή. Τι λές;
Δε θα διαφωνήσω. Όπως βλέπω εγώ τα πράγματα, η τέχνη αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι σε μεγάλο βαθμό αντιγραφή, επαναλήψεις γηραλέων πλέον δημιουργών κ.ο.κ.
Επιπλέον, επικρατεί μια νεοπλουτίστικη νοοτροπία και ο διακαής πόθος των καλλιτεχνών να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι με τη μια (αυτό που είπες για Μπιενάλε κλπ.) Τα περιοδικά και οι εφημερίδες τους καταναλώνουν κυνικά γιατί χρειάζονται διαρκώς να ανταγωνίζονται μεταξύ τους φωτογραφίζοντας "νέα πρόσωπα".
Για μένα πάντα ήταν η δημόσια, επώνυμη κατάθεση της άποψης πολλή σημαντική, μαζί με την παιδεία τα συστατικά για να φτιάξουν κάπου, κάποτε τα πράγματα. Ως κριτικός, είχα την ευκαιρία -και τη θέληση- να το κάνω.
Είχες; Δηλαδή δεν την έχεις πιά;
Την έχω, μάλλον έκανα λάθος στη διατύπωση. Παρ' όλο που οφείλω να ομολογήσω ότι έγιναν πάρα πολλές προσπάθειες να μου αφαιρεθεί ο λόγος και η θέση στο εκάστοτε έντυπο που δούλευα.
Ο τρόπος ήταν συνήθως μια επιστολή με κάποιες υπογραφές, και κάποιον από τους υπογράφοντες να παίρνει τηλέφωνο για να εγγυηθεί την αλήθεια όσων γράφονταν. Συνηθίζει κανείς...
Προχθές είδα την ταινία "Σέρπικο". Αν την έχεις δει, θα καταλαβαίνεις γιατί το λέω...
Την είχα δει πριν από καιρό. Ναι, καταλαβαίνω.
Ξέρεις, επειδή είμαι εκ φύσεως (;)μαχητικός τύπος, οι εχθρικές πρακτικές που έχω συναντήσει, δεν μου άφησαν πικρίες, σύνδρομο του ήρωα ή απογοήτευση. Θα ήμουν για κλάματα.
Νομίζω ότι πρέπει να παρεμβαίνουμε με θάρρος (και λογική, δε λέω).
Δημοσίευση σχολίου