Όποιος δεν έχει δει Γιακουμάτο, αυτόν τον πρόθυμο πανελίστα, σε μεταμεσονύκτια έξοδό του στην πλατεία Κολωνακίου, δεν έχει δει τίποτα. Με το γνωστό χονδροειδές παρουσιαστικό, λαικότατος, και σαν μόλις να 'χε ρουφήξει τον αφρό της φραπεδιάς, με μπόλικο τζελ και "αρρενωπό" άρωμα...Ο άνθρωπος παντός καιρού, σώζει καταστάσεις σε πολιτικές εκπομπές και ξελασπώνει την κυβέρνηση. Πείθει κανέναν;
Μπορεί, όταν απέναντί του έχει τη Μαρία Δαμανάκη, γερασμένη πάλαι-ποτέ "σουμπρέτα" της διαδήλωσης, πιο αναρριχητική κι απ' τον κισσό, πιο κολλιτσίδα κι απ' το Μπίστη...
Πώς ξεκίνησαν τα παιχνιδάκια με τα χρήματα των ταμείων τα ξέρουμε. Να μας απάλλασσαν τουλάχιστον από την επίδειξη τιμιότητας, θα τους χρωστούσαμε χάρη -τρόπον τινά. Αν και το τηλεοπτικό σόου Γιακουμάτου-Δαμανάκη είναι πιο ενδιαφέρον από το σόου του μοναχικού καβαλλάρη Μάκη στο μικρό κανάλι Άλτερ, μερικές συχνότητες πιο κάτω.
Αλήθεια, στις εκπομπές του τελευταίου, ουδείς επώνυμος εμφανιζόταν, επί σειρά ετών, και τα πάνελ του ήταν σαν τα μεσημεριανάδικα και χειρότερα: σαν εκπομπή του trash Μυλωνά των αρχών του '90. Άντε το πολύ να τον συντρόφευε ο εκδότης του "Κάκτου"-όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς σε τιμή ευκαιρίας. Τι έγινε, από ποιά μεγάλη "αποκάλυψη" και μετά σταμάτησαν όλοι να φοβούνται μη λερωθούν έτσι και κάτσουν, και σε καρέκλα μόνο, που άγγιξε ο Μάκης; Η χαρά του ανθρώπου για την αποδοχή της οποίας τυγχάνει, δεν κρύβεται!