Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

OI NONOI (the sequel)

Έγινε μόδα στην Ελλάδα του τριτοκοσμικού Παπανδρεικο-τσοβολο-κουτσογιωργο-κλπ., κλπ. Πασόκ, να μην γκρινιάζει κανείς και να μην επιτίθεται στα στραβά της ελληνικής κοινωνίας.
Χασμώμενη, κοιμώμενη η κριτική, υποτίθεται ότι προοριζόταν για τους ακραιφνώς δεξιούς, τους αγάμητους, τους αποτυχημένους. Όπου επιτυχημένοι -οι νεόπλουτοι- και μη γκρινιάζοντες, ήταν όσοι βούτηξαν με χέρια και με πόδια σε κομματικές και ευρωπαικές επιχορηγήσεις, όσοι εν ολίγοις φτιάχτηκαν στα χρόνια του "Αντρέα".

Όπως όλα τα φασίζοντα ή φασιστικά καθεστώτα, το λαικίστικο Δηληγιαννικού τύπου Πασόκ, είχε όργανα της προπαγάνδας του, πέρα από τις διάφορες φυλλάδες (άλλες σε στυλ πρωτόγονης κομματικής μπροσούρας, και άλλες "σοβαρές" που φρόντιζαν να μη χάνεται το ιδεολόγημα του σοσιαλισμού από τις καθημερινές αποφάσεις του κόμματος), και εκδόσεις λαιφστάιλ, που τόνιζαν την ευημερία της "νέας" Ελλάδας.
Σιωπή και υπερχρέωση ήταν οι συνιστώσες της πραγμάτωσης του σοσιαλισμού που έκανε τον κόσμο να "τρώει με χρυσά κουτάλια" στα ανά την επικράτεια καταλύματα του σκι. Μια επερχόμενη αλλαγή που ούτως ή άλλως θα συνέβαινε και στην Ελλάδα, δηλαδή η αλλαγή στην καταναλωτική πίστη, πήρε διαστάσεις κερδοσκοπικής χιονοστιβάδας που πλάκωσε όσους δεν ήταν στενά συνδεδεμένοι με τους ολίγους του κρατικού μηχανισμού.
Και εννοούμε πραγματικά ολίγους.

Αυτή η σιωπή (μη μιλάτε γιατί τώρα κλέβουμε), έγινε συνήθεια.

Και ισχύει ακόμη, δεδομένου ότι το νυν κόμμα εξουσίας, ζει ένα αφόρητο κόμπλεξ λόγω της ελευθεριότητας που παραδοσιακά δεν του πάει, αλλα την υιοθετεί ανταγωνιζόμενο το έξαλλο και σαρδαναπαλίζον Παπανδρεικό πασόκ.

Στον τομέα του πολιτισμού, η πρώτη εποχή (2004) της Ν.Δ. στην κυβέρνηση ήταν για κλάμματα πιο γοερά από τα σημερινά. Όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτε από τα κακώς κείμενα -εκείνα που είχαν εκθρέψει ο Μικρούτσικος και ο Βενιζέλος, διότι Παπαζώη και Πάγκαλος δεν έκαναν απολύτως τίποτα- αλλά προστέθηκαν και άλλα δεινά.
Τα ηνία στα "κέντρα αποφάσεων" πέρασαν σε ανθρώπους εξίσου άχρηστους με τους προηγούμενους, και σε περιπτώσεις, χειρότερους.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα καθυστερημένη, απολίτιστη, πατριαρχική (δηλ. macho, για να συνεννοούμαστε), μισογυνική, χωρίς σεβασμό στους θεσμούς και χωρίς θεσμούς ικανούς να προστατεύσουν τους ανθρώπους από τον κάθε είδους "παρα"-μηχανισμό. Σε κάθε οργανισμό, σε κάθε δραστηριότητα, βρίσκεται προσκολλημένος ως ξενιστής κάποιος παρα-μηχανισμός/παρα-οργανισμός. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται, τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμμία σχέση με την πραγματικότητα, όχι σε κάποια αφηρημένη ιδανικά καλοσυνάτη μορφή, αλλά καθαρά στο πλαίσιο της ορθολογικής τόνωσης της ανταγωνιστικότητας, για παράδειγμα.

Πρακτικά παραδείγματα από τη ζωή:
Όταν διορίζει κάποιος στη Λυρική τον Στέφανο Λαζαρίδη, εκτός από προσωπική εξυπηρέτηση, δεν μπορεί να σκέπτεται ότι πράττει κάτι περισσότερο. Είναι τέτοιο το ιστορικό και η ανικανότητα -αποδείχθηκε άλλωστε περίτρανα- του ανδρός, ώστε δεν είναι δυνατόν να υποθέσει κανείς κάτι διαφορετικό από την αλληλουποστήριξη φατριών.
Όταν διορίζει υπεύθυνο της σχολής χορού της Λυρικής άνθρωπο χωρίς κάν τα τυπικά -δεν συζητιούνται τα ουσιαστικά- προσόντα, και επειδή ακριβώς σκοντάφτει ο διορισμός στις χίλιες πιθανές προσφυγές που θα γίνουν μόλις ανακοινωθεί ο εν λόγω διορισμός, βάζει τον ίδιο άχρηστο άνθρωπο σε παρεμφερή θέση "ατύπως" αλλά με τεράστιο μισθό, τι άλλο κάνει παρά εξυπηρέτηση στον κύκλο των Ολυμπιακών "ηρώων";
Όταν διορίζει κανείς μια γηραλέα, προβληματικού χαρακτήρα χορεύτρια -παλιό μύθο της σκηνής αλλά αποτυχημένη σε όλες τις διοικητικές θέσεις που ανέλαβε- που φέρνει τα πάνω-κάτω από άγνοια, και εισπράττει μισθό-σκάνδαλο, τότε τι άλλο μπορεί να υποθέσει κανείς εκτός από ενδεχόμενο δόλο;
Ευτυχώς μερικές φορές ακόμη και σε χώρες αήθεις και μη-θεσμικά κατοχυρωμένες όπως η μετα-αποικιακή Ελλάδα, υπάρχουν συγκυρίες που ακυρώνουν τις αποφάσεις των Τατζικιστανών πολιτικών και άλλων (παρα-)"παραγόντων". Εντωμεταξύ τρώγονται συνειδήσεις, δυναμικά και καριέρες περιμένοντας την ευνοική συναστρία...

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007

Η ΤΕΧΝΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΠΡΑΤΩΝ

Επιχειρηματικό όδηγό το κουνούπι@;
Οδηγό για ναυτιλομένους με πληροφορίες για το μικροκερδοσκοπικό αλισιβερίσι εις τας τέχνας εγώ. (Ουκ εά με καθεύδειν το του κουνουπίου τρόπαιον.)

Έρχεσαι φερ' ειπείν μια ωραία πρωία από τα εξωτερικά, με ιδέες και φρεσκαδούρα για να αλλάξεις ορισμένα στραβά στη μητέρα-πατρίδα και να βοηθήσεις να πνεύσει (ούριος) άνεμος δημιουργίας.
Οι "παλιοί" που είναι στη πιάτσα, πώς ήταν ο Εβραίος στον Όλιβερ Τουίστ, και ελέγχουν τα στέκια, τύπου οι χονδρέμποροί από δω, το λιανεμπόριο από κει, τα λαθραία παρακάτω, σε μυρίζονται και περιμένουν.
Και ξεκινάς εσύ και λες τι δέον και ξανά τι δέον γενέσθαι, και διάφορα.
Η Μαφία λοιπόν σου στέλνει -σαν κομμένα άντερα ένα πράμα- πρόσκληση να συναντηθείτε. Φιλικά. Εκεί που παραθερίζει (Γλυφάδα μεριά). Και λες γιατί να πάω σον Κορλεόνε; Αλλά πας. Κι εκεί, γίνεται μια επίδειξη ελληνικής λεβεντιάς, οικογενειακής γαλήνης, και σύμπνοιας: ο μπαμπάς της οικογένειας (μουσική από το Νονό) βάφει το ποδήλατο των παιδιών. Η μαμά εκφράζει την αγωνία της ως επικεφαλής πολιτιστικού οργανισμού για την πορεία της αλλαγής στις τέχνες που πρέπει να έρθει, ακι ευτυχώς έχουν βρεθεί οι κατάλληλοι άνθρωποι για να τα καταφέρουν -που είναι τα άλλα μέλη της "Οικογένειας"- μόνο που χρειάζονται την κατάλληλη υποστήριξη γιατί αλλιώς η συντήρηση και η αντίδραση θα καταστρέψουν το μπουμπούκι της εντιμότητας και της ανανέωσης.
Και να μήπως ευκολύνεσαι να συνεργαστούμε γιατί δεν είναι σωστό εμείς οι άνθρωποι που σίγουρα είμαστε απ' την ίδια πλευρά, να βγάζουμε τα μάτια μεταξύ μας. Χώρος υπάρχει στο λιμάνι για όλους...
Και λες ναι., αλλά αγώ θέλω ούτω πώς να εκφράζομαι ελευθέρως και μερικοί εκ των συνεργατών βρωμάνε ακαταλληλότητα δια ποικίλους λόγους. Και σου λέει το μπος ότι δεν είναι έτσι ακριβώς, και νέος είσαι, κάτσε και θα δεις, θα σ' αρέσει, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, πρέπει να ΄μαστε ελαστικοί, μην βιαζόμαστε, το κυριότερο, μη βιαζόμαστε, έχουμε καιρό, τα πράγματα δεν αλλάζουν έτσι, είσαι νέα θα δεις.
Και σου λένε έλα να δουλέψεις μαζί μου με καλό μισθό. Και ρωτάς τα καθήκοντα (τζομπ ντεσκρίψιον). Και σου λένε άρες-μάρες, τοκιστής και σουλατσαδόρος με ωραίο ριγέ κοστουμάκι και πώς να τα μέλη της ομάδας προστατεύονται, και πως το σημαντικότερό σου καθήκον είναι να κρατάς ενήμερο το μπος για το τι λένε τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας, ώστε να μπορεί να προλάβει μην και τους συμβεί κάτι γιατί θα τους βάζει λόγια η αντίδραση. Και λες αυτό ούτε γι' αστείο. Και σου επαναλαμβάνει την παραμύθα για την ανάγκη προστασίας του επαναστατικού πυρήνα.
Και ξεκινάς να δουλεύεις χωρίς να καρφώνεις, και οι μόνιμοι υπάλληλοι -η μαφία εντός του οργανισμού- σου λένε ώπα, κόφ' το, εδώ έχουμε άλλους ρυθμούς θα χαλάσεις την πιάτσα, και θα κοπούν τα διαλείμματα τάχα μου να ξεμουδιάσουμε, στην πραγματικότητα για να πάμε για τυρόπιτα και βόλτα στο Κολωνάκι για δυόμισυ ώρες μέχρι το σκόλασμα. Και λες α πααίνετε, και σου λένε καλάάάά...Και ξαφνικά σου δίνουν και κατώτερα καθήκοντα να κάνεις γιατί σωθήκανε τα λεφτά και λες δεν κάνω τέτοιες μαλακίες, και σου λένε είναι προσωρινό, πρέπει να στηριζόμαστε, τύπου να κάνεις ένα φόνο για να πιστέψουμε ότι είσαι δικός μας. Και λες εγώ τέτοια δεν κάνω βρείτε άλλον, και μετά συγχωρήσεως τι προσόντα έχετε εσείς; Και σου λένε για ένα κάρρο πτυχεία από το Μασαπούτσες Γιουνιβέρσιτυ και από το Street University, αλλά δνε το ξέρεις τότε, το υποψιάζεσαι αλλά χωρίς αποδείξεις.
Και φεύγεις και σου χαμογελάνε, ότι θα σε ξαναπάρουν στη δουλειά όταν θα 'χουν λεφτά, και μηδέν παρεξήγησις.
Αλλά αντί για συνεργασία, βγαίνει "συμβόλαιο" στην αγορά με το κεφάλι σου, και σε κυνηγάνε διάφοροι ορκισμένοι, και διαδίδονται πολλά και διάφορα αναληθή που τα μαθαίνεις κάθε τρεις και λίγο, και ευτυχώς επειδή κάθε σύστημα, ιδίως αρχαικό όπως της Μαφίας, έχει τα κενά του και τις ρωγμές του, καταφέρνεις και ανταποδίδεις τα χτυπήματα, πολύ συχνά σε καίρια σημεία. Ένα μάτι εκεί, ένας ευνουχισμός παραπέρα, ένας αποκεφαλισμός, μια ανέλπιστη συμμαχία, κάποια σπάνια περίπτωση ανθρώπου με αρχές που δε μασάει από τα φούμαρα της Μαφίας, ακόμη και αποκαλύψεις για τα προσόντα απ' το Μασαπούτσες, τα ανύπαρκτα, φτιάχνουν λίγο τη διάθεση...
Οι παραπάνω έχουν όλοι φυσικά ονόματα και είμαι υπό σκέψιν να τα αποκαλύψω. Έτσι για να σπάσει η ομερτά...

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

Είδα χθες το βράδυ τον ΓΑΠ να μιλάει κάνοντας κριτική υποτίθεται για το ασφαλιστικό, και τρόμαξα: τι κούραση, τι βαρεμάρα, τι ναφθαλίνη ανάδινε ο άνθρωπος...
Τα ίδια επιχειρήματα (η ΝΔ προχωράει σε επικοινωνιακά τρυκ...), το ίδιο ύφος τύπου "εγώ είμαι σοβαρός Ευρωπαίος σοσιαλιστής", το ίδιο κόμπλεξ του άχρηστου παιδιού του μπαμπά που η συγκυρία το έφερε στην καρέκλα του αρχηγού, το όλον μια λύπηση και μια κακομοιριά. Και φυσικά ανύπαρκτη αντιπολίτευση.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

ΕΡΩΤΗΣΗ προς άλλους μπλογκίστας

Ρε παιδιά,
να αναρτήσω φωτο
ή καταργώ την ιδέα του μπλογκ
και πράττω αρνητικόν τι
διά την κοινότητα;
Ή μήπως να φέρω την επανάσταση
βάνοντας
τη φωτο μου;
Δράκομαι της ευκαιρίας να
σας αρωτήξω και
περικαλώ τοποθετηθείτε
επί του θέματος κατόπιν
συσκέψεως σοβαρής
μετά του εαυτού σας.
Μην πράξω την επανάστασις
και μετά δε μαζεύεται το πράμα
και πρέπει να πάρω μπλογκο-κεφαλές
ωσάν Ροβεσπιέρος.
Κι έπειτα; Να βάνω την αληθινή ή "Natasha LLLLast year?"
Και να βάνω αυτήν της καλοδιατηρημένης 6οάρας που είμαι,
ή την προπέρσινη στο νηπιαγωγείο;
Μ' αυτά τα ερωτήματα ξύπνησα σήμερα
(και με πόνο στη μέση).

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΡΟΓΡΑΦΩΝ (μισανθρωπίας το ανάγνωσμα)


Ακολουθώντας τα βήματα του μεγάλου Ρωμαίου πολιτικού Σύλλα, αναρτώ τους κάτωθι προγραμμένους (κι αλοίμονό τους έτσι κι έρθω στα πράματα -σύνδρομο του κάνε με πρωθυπουργό για μια μέρα, αλλά δεν πειράζει όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας).
Προγεγραμμένοι θεωρούνται:

-οι κουφάλες που περνάνε μπροστά σου στο λεωφορείο, σκάλα του μετρό, πόρτα του μετρό, ουρά για ταξί
-οι κουφάλες που στέκονται αριστερά στη σκάλα του μετρό κλείνοντας τη δίοδο ασφαλείας και ταχείας κυκλοφορίας
-οι χοντρέλες στη σκάλα του μετρό γιατί σκέφτομαι πού θα πάει όλος αυτός ο όγκος έτσι και φρενάρει απότομα η σκάλα (μαμά μου!!!)
-οι χοντρές, με κώλο άνω των τετραγωνικών που σε διαμέρισμα αντιστοιχούν σε σαλοτραπεζαρία και κουζίνα, με κακοαποχρωματισμένο πορτοκαλλοξανθό μακρύ απεριποίητο μαλλί και εφαρμοστό παντελόνι που σε κλείνουν στα στενά πεζοδρόμια, π.χ. Σόλωνος, γιατί ο κώλος τους χαζολογάει (δε μιλάω για εγκέφαλο και φαιά κύτταρα, γιατί δεν υπάρχουν).
-οι άπλυτοι που σηκώνουνε το ξερό τους και κρατιούνται απ' τη χειρολαβή. Να τους αφαιρείται το δικαίωμα, και ει δυνατόν, να στέκονται απάνω σε σαπούνι στα μέσα μαζικής μεταφοράς (για να δούνε τι θα πει τριπλό ανάποδο τόλουπ).
-Ο Μίμης Ανδρουλάκης γιατί είναι ατάλαντος και φλύαρος
-Η Μάιρα Παπαθανασοπούλου γιατί είναι ατάλαντη και σεμνή μέσα στην (πρώην) ανέλπιστη δόξα της
-Η κυρα-Κατίνα που ρίχνει τις τράπουλες και γράφει σενάρια
-Η Έμυ Λιβανίου
-Ο Τέρενς Κουίκ
-Η Όλγα Τρέμη, με το μάτι που τρέμει ασταμάτητα μπροστά στην κάμερα και κοντεύουμε να βγάλουμε κριθαράκι βλέποντας τις ειδήσεις
-Τα γαιδούρια που παρκάρουν κλείνοντας τα ανοίγματα στα κάγκελα, και πανικοβάλλουν τους πεζούς
-Τους κάφρους που έρχονται στο κέντρο με τα 4Χ4 τα οποία μολύνουν την ατμόσφαιρα.
-Τα εν λόγω κτήνη που τρέχουν μιλώντας στο κινητό σε μικρά δρομάκια, τρομάζοντας πεζούς, παιδάκια, γάτες και γενικά την πανίδα της κάθε περιοχής.
-Οι ξανθιές, ιδίως αν αυτές είναι άνω των 55 και πρώην μελαχρινές.
-Η Έλενα Ράπτη (και πολλοί συνάδελφοί της)
-Η Έλλη Στάη που λέει τις ειδήσεις με το στυλό και κοντεύει να πάθει αυχενικό γριά γυναίκα για να κοιτάει με νόημα το συνομιλητή
-Ο τηλεψυχίατρος Σούρας που χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας ο ίδιος -και επειγόντως μάλιστα
-Τα ζωντόβολα που ακούνε τον αοιδό Καρρά να κοντανασαίνει και δεν τον πάνε στο 166 αλλά κάθονται και σπάνε πιάτα.
-Ο Αιμίλιος Γλίτσος (που λέει τις ειδήσεις)
-Η Ξενογιαννακοπούλου (δεν μπορώ αστράγαλο με διάμετρο πάνω από αυτήν που έχουν οι κίονες του Παρθενώνα
-Οι παρουσιαστες των ελληνικών δελτίων ειδήσεων γενικά
-Όσοι λένε "η απόλυτη σταρ", "η μεγάλη κυρία της ενημέρωσης", "ξύπνησε ο Εγκέλαδος", "κρανίου τόπος η Ηλεία" και άλλα άθλια, κοινότοπα και αυθαίρετα
-Όσοι εξαφάνισαν τις υπαίθριες γατόγκες από τη γειτονιά μου, ιδίως την ασπρόμαυρη που είχε και όνομα.
-Οι θρασύτατοι γέροι που απαιτούν να περνάνε μπροστά σε ταμεία, ουρές, δημόσιες υπηρεσίες κ.ο.κ. (Η απάντηση είναι όχι)
-Οι γεράκλες που γεμίζουν τα μέσα μεταφοράς το πρωί (πού πάνε ρε παιδί μου όλοι τους;) και περιμένουν να τσακωθούν με όποιον βρουν για το thrill of the day.
-Οι θρασύτατοι που έρχονται με ένα πακέτο τσίχλες στο ταμείο του σούπερ-μάρκετ όπου στέκεσαι για ώρες σαν άλογο, και λένε "ένα πακετάκι έχω, να περάσω μπροστά γιατί το εξπρές ταμείο έχει κόσμο, να μην περιμένω;" (Η απάντηση είναι "όχι, και τώρα που το σκέπτομαι, μέχρι να χτυπήσει η ταμίας την καλαθούνα μου, θα πάω να πάρω και ένα ρύζι απ' τον επάνω όροφο και δυό κιλά κολιούς για να περιμένω στο ζύγισμα, θα ρίξω και μια ματιά στις ψαροκροκέτες να δω αν αναεβήκανε οι τιμές, και ξανάρχομαι".)

Ο κατάλογος συνεχίζεται...

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

DOLCE FAR NIENTE

Βαριέμαι. Καίγομαι από δουλειά, αλλά βαριέμαι. Μου λείπει αυτό που λέμε motivation, κι εγώ είμαι από τα παιδιά που δεν παθαίνουν τέτοια.
Πρωτοφανώς και καινοφανώς,
Έχω ένα so what, ένα δε ...αμιούνται, ένα τι μ' ενδιαφέρει, ένα ωχ αδερφέ, ένα απορώ και ξύστα μου, ένα ποιός είναι ο σκοπός του ανθρώπου, ένα δεν ξέρω τι θέλω.
Είμαι σοβαρά γιατρέ μου;;;
Μήπως φταίει αυτή η χώρα;
Μήπως που βγήκε ο Γιωργάκης και μας καντέμιασε; (Φτού!!!)
Μήπως που βλέπω το Σουφλιά να πηγαίνει για πρόεδρος της δημοκρατίας και να θεωρείται ο "μεγάλος σαρακατσάνος πολιτικός" -η δικαίωση του κάθε καράβλαχου;
Μήπως που βλέπω μια μέρα τη Ντόρα να κυβερνάει;
Μήπως που το ΥΠΠΟ ξύνεται πιο πολύ κι από τις εποχές Βενιζέλου -που παρίστανε στο κάτω-κάτω ότι κάτι έκανε;
Μήπως που έχω ακόμη τη μέση μου και πανάθεμα στα βουντού, να πέσει ξερός όποιος τα κάνει;
Μήπως που οι ιστορίες που γράφω -εκτός μπλογκ- έχουνε κάπου "κολλήσει" και μου τη σπάνε;
Μήπως απλώς βαριέμαι κι έχω ενοχές;
Μια μισανθρωπία με καταλαμβάνει...
Το μπλογκ αυτό δαγκώνει!

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

ΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ; (Και ο Μεγαλέξαντρος;)

Όχι άλλη επέτειο
όχι άλλο εορτασμό
όχι άλλα παιδάκια στον περίβολο του πολυτεχνείου να προσκυνάνε την τύφλα τους
όχι άλλες πορείες -για την επέτειο
όχι άλλα τηλεοπτικά αφιερώματα της ξυνιώρας της Ρένας Θεολογίδου και του Τσε Κούλογλου, που έχουνε πάρει κατ' αποκοπήν τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των ηρώων, επαναστάσεων, η αίθουσα διατίθεται για βαπτίσεις
όχι άλλη Μαρία Δαμανάκη
όχι άλλο Μίμη Ανδρουλάκη
όχι άλλο Κώστα Λαλιώτη
όχι άλλους "ανώνυμους Έλληνες αγωνιστές"
όχι άλλα αγωνιστικά εύσημα για το πρώην ΠΑΚ και νυν ΠΑΣΟΚ
όχι άλλες "ζωντανές συνδέσεις" με τον τόπο των επεισοδίων -τελικά μόνο το Σταρ σέβεται τον έλληνα τηλεθεατή και βάζει καμμιά ταινία τη μέρα της μαρμότας δηλαδή της 17/11
όχι άλλη υπόσχεση για παγκόσμια επανάσταση
όχι ρε γαμώ το που έγινε και τριήμερος ο εορτασμός!!!

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

ΚΑΡΤΕΛ ΓΑΛΑΚΤΟΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ

Δεν μπορώ να βλέπω να δημιουργούνται καρτέλ στην τέχνη όπως στη βιομηχανία του γάλακτος. Ιδίως σε χώρες όπως η Ελλάδα, δηλαδή της ένδειας και της αδιαφορίας, και ιδίως σε τέχνες όπως ο χορός, δηλαδή της ένδειας και του περιθωρίου.
Ιδίως δεν μπορώ να συλλάβω πώς ένας άνθρωπος, επειδή έφτιαξε μια τελετή έναρξης για τις μεγάλες γιορτές των φαρμακευτικών εταιρειών και των πειραματόζωών τους, εννοώ τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τους αθλητές, πληρώνεται τρία χρόνια μετά πλουσιοπάροχα από το διεφθαρμένο και άθλιο αυτό κράτος, ενώ έχει τις γνωριμίες και τις ανοιχτές πόρτες για να πάρει τα φράγκα που θέλει από αλλού και να πάει να κάνει τις αηδίες-κακοαντιγραφές που κάνει.
Ο λόγος για τις επιχορηγήσεις του χορού, από τις οποίες, ο Δ. Παπαιωάννου δεν ντράπηκε να ζητήσει μερίδιο, και η επιτροπή που γνωμοδότησε, δεν ερυθρίασε να του δώσει τη μερίδα του λέοντος. Από τα 540 χιλιάρικα της ντροπής, πήρε τα 50 και την έκανε σαν κύριος. Η αθλιότητα δε σταμάτησε εκεί. Όλη η παρέα της επιτροπής, βούλωσε τα στόματα των υπόλοιπων μοιράζοντας μικροποσά σ' όλη την "πλέμπα". Ανάμεσα σ' αυτούς δόθηκαν και σε ανθρώπους απολύτως καμμίας αξίας, που θα είναι οι πραιτωριανοί που θα σιγάσουν τις αντιδράσεις. Τόσο διεφθαρμένο και καλομελετημένο σχέδιο, τόσο μαφιόζικη συμπεριφορά προκαλεί κατάπληξη. Ποιός Τοτό Ριίνα, εδώ έχουμε ομερτά και διαφθορά με παρασυμφωνίες (όπως λέμε παρακράτος), για να τρώνε τζάμπα στις πλάτες μας οι τεμπέληδες, που βάζει τα γυαλιά σε επαγγελματίες του είδους.
Το θέμα είναι λοιπόν ότι ορισμένα κοράκια, χωρίς προσόντα και με πολλά ψέματα στο βιογραφικό τους, έπεισαν ανέντιμους πολιτικούς, πολιτικούς της παρέας τους, ή αδιάφορους πολιτικούς όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος για παράδειγμα, ότι μπορούν να διαχειριστούν χρήματα και πολιτισμό, και τρώνε χρόνια εις υγείαν των κορόιδων, λεροί, τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, αγράμματοι, ατάλαντοι, άθλιοι.
Θα του άξιζε μαύρο του Ευάγγελου τώρα που σκέφτομαι την ένδοξη θητεία του και τον κυνσιμό του στο ΥΠΠΟ. Εξέθρεψε τη λερναία ύδρα με απίστευτη αδιαφορία, στραμένος στο προσωπικό του συμφέρον, δηλαδή εκμετάλλευση για καλοπέραση των δυνατοτήτων που του έδινε η θέση του. Τι μπορεί να πει τώρα και τι να υποσχεθεί για τον πολιτισμό; Αοριστολογίες και μόνο. Διότι από έργα...

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

ΚΛΑΨΟΥΡΙΣΜΑ

Σήμερα το μπλογκ θα ονομάζεται "Κυράτσα.com", διότι θα προβώ σε προσωπικές εξομολογήσεις. Δώστε βάση στην πενιά, διότι θα ξεχειλίσει ο πόνος, και αν έχετε τίποτα ανήλικα στα πέριξ, να τα αποσύρετε, καθότι θα πέσουν explicit lyrics.
Εγώ λοιπόν, αυτές τις μέρες υποφέρνω από οξεία οσφυαλγία, και πονώ.
Το δράμα μου αρχίνισε το Σάββατο μετά από την επίσκεψη ενός γρουσουλεμέ συγγενούς, οπόταν ξαφνικά έμεινα ξερή . Νομίζω ότι το γεγονότο ότι δεν διαολόστειλα τον συγγενή όπως θα όφειλα, δημιούργησε το πρόβλημα. Η λεκτική συγκράτηση έγινε μεταφορικά σύσπαση μυική, με το ωραίο αποτέλεσμα να δείχνει ο ασθενής σαν στραβοσουγιάς κολοκοτρωνέικος.
Μετά ακολούθησαν τηλέφωνα σε γιατρούς, επίσκεψη στον Ευαγγελισμό, που κρίμα δεν εφημέρευε και έχασα όλους τους γνωστούς υποχόνδριους με τους οποίους κατακλύζουμε τα επείγοντα στις εφημερίες. Μόνο μια αληθινή ασθενής ήταν εκεί, και έλεγε συνέχεια κάνοντας τη σπουδαία: "έχω έρθει απ' τον όγδοο, πού είναι ο γιατρός;" Και μετά, ενώ υπήρχαν δέκα κρεβάτια άδεια, και ένα πιασμένο από έναν που μίλαγε ώρες στο κινητό, ήρθε σε μένα και μου λέει, (σαν να ήμασταν στο καφενείο που ρωτάς "φεύγετε; να καθήσουμε;"): "Εδώ καθόσαστε εσείς; Θα μείνετε κι άλλο; Να κάτσω σ' αυτό το κρεβάτι; Έλα Ρούλα, η κοπέλα φεύγει."
Και της λέω: "Περιμένω το γιατρό, ποιός σας είπε ότι φεύγω;"
"Α δε φεύγετε; Όχι αλλά επειδή στεκόσασταν δίπλα, είπα..., επειδή προτιμάω να κάτσω κοντά στο παράθυρο."
"Όχι δε φεύγω, περιμένω κι εγώ το γιατρό!"
Αλλά ήρθε η νοσοκόμα και μου είπε ότι "γιατρός για σας δεν υπάρχει, και σας είπα να πάτε στο Λαικό, εμείς δεν εφημερεύουμε", και τότε αυτή απ' τον όγδοο μου έριξε ένα βλέμμα θριάμβου και άει σιχτίρ, και πέρασε πίσω μου να καθήσει στο κρεβάτι.
Έφυγα πριν πιαστούμε μαλλί με μαλλί. Πήρα όμως μαζί μου ένα κουτί γεμάτο γάζες που μου δώσανε ως αναμνηστικό, διότι ζήτησα χαρτί να σκουπίσω τα δακρυσμένα μου ματάκια, δεν είχαν, και ψάχνοντας τα ντουλάπια βρήκανε αυτό, οπότε και πήρα ένα κουτί γάζες γίγας δώρο. Ανθοδέσμη δεν πήρα, ούτε υποκλίθηκα στο ελάχιστο κοινό μου. Επειδή είμαι πρακτικός άνθρωπος το πήρα το κουτί, και σκέφθηκα, ότι έτσι σπαταλιούνται οι θησαυροί του ΕΣΥ, όπως στην Ολυμπιακή που ο κάθε εργαζόμενος έπαιρνε εισιτήρια δωρεάν για φίλους και γνωστούς, κόκα-κόλες και άλλα τιμαλφή από τις αποθήκες.
Αφού έκανα αυτό το μικρό ρεπορτάζ χωρίς να το θέλω και όλως αυθορμήτως, γύρισα κούτσα-κούτσα (σαν τον κάβουρα στο ομώνυμο άσμα) στο τσαρδί μου, οπόταν και κάλεσα γιατρό στο σπίτι. Αφού τον πλήρωνα, σκέφτηκα πονηρά και τσιφούτικα ότι είναι και καθήκον του ιατρού να παρηγορεί τον αστενή (όρκος του Ιπποκράτη κλπ.), και κλάφτηκα για τον πόνο μου όσο έπαιρνε. Νομίζω ότι στο τέλος ήθελε να με διαολοστείλει, αλλά δεν το έκανε.
Από την άλλη, νομίζω ότι πλήρωσα πολλά. Μήπως υπάρχει κάποια σύνδεση;

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΜΕ ΤΟΝ Β. ΒΕΝΙΖΕΛΟ

Χθες το βράδυ, στο μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, ο Β. Βενιζέλος κάλεσε τους ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού και τους κάλεσε σε συστράτευση.
Δε θα σας πω ποιοί ήταν εκεί, outing δεν κάνω.
Πήγα διότι:
α) ήθελα να ακούσω τι σχέδια έχει για τον πολιτισμό
β) για να δω αν θα προσέρχονταν οι ευεργετηθέντες (παρόλο που αυτοί -ιδίως οι πολύ ευεργετηθέντες- καταφανώς μπορούν να του τα πουν και ιδιαιτέρως)
γ) για να δω -κάπως σαν μελέτη της Ανθρ'ωπινης Κατάστασης- τώρα που διαφαίνεται ότι η ΝΔ θα είναι στη εξουσία τα επόμενα 15 χρόνια θα προσέρχονταν οι ασπόνδυλοι άνθρωποι του πολιτισμού
δ) για να δω ποιούς θεωρεί πνευματικούς ανθρώπους η ομάδα του που έφτιαξε τις λίστες
ε) για να στηρίξω συμβολικά μια κίνηση θάρρους που είναι η ανοιχτή διεκδίκηση της εξουσίας (εντός της συντεταγμένης πολιτείας, εννοείται)
στ) γιατί φιλοξενώ κόσμο και ήθελα να τους βγάλω έξω
ζ) να δω αν έχει ρεύμα ο Βενιζέλος
και άλλους μικρότερης σημασίας λόγους που συνοψίζονται στο "όπου γάμος και χαρά..."

Διαπίστωσα :
ότι ο Β. Βενιζέλος έχει πάρει γραμμή από τυς επιτελείς του να δείχνει σεμνός και ταπεινός,
ότι πολλοί ευεργετηθέντες δεν προσήλθαν (είχαν το φαί στη φωτιά)
και το σημαντικότερο,
δεν είχε καμμία πρόταση για τον πολιτισμό, εκτός από γενικολογίες.
Θα μου πείτε, μίλησε νωρίτερα στο Σπόρτινγκ και μπορεί να τα είπε εκεί, εξάλλου το κάλεσμα ήταν για χαλαρή κουβέντα και όχι για δηλώσεις. Όμως τέσσερεις προτάσεις μπορούσε να τις είχε πει.
Επειδή όμως αν τις είχε πει κινδύνευε να δεσμευτεί αφενός, και να δυσαρεστήσει κόσμο αφετέρου, προ της ψηφοφορίας για την προεδρία του κόμματος, επόίησε την νήσσα υπονοώντας το γνωστό ψηφίστε με και βλέπουμε.
Ακόμα χειρότερα, ψηφίστε με και θα σας βολέψω. Και δυστυχώς ήταν όλοι εκεί. Η γερασμένη διανόηση, οι μόνιμοι των διαδρόμων του ΥΠΠΟ (όχι όλοι), και τελικά το συμπέρασμα είναι ότι ο Βενιζέλος αποτελεί σαφώς εναλλακτική πρόταση από άποψη νοός στον νυν πρόεδρο, και χτύπημα του παλαιοκομματισμού, αλλά ο πολιτισμός δεν είναι το φόρτε του, και δεν ήταν ποτέ, ιδίως αν θυμηθεί κανείς τα έργα και ημέρες του στο ΥΠΠΟ, όπου κοίταξε να προστατευθεί μελετώντας σε βάθος χρόνου την πολιτική του καριέρα, παρά να πάρει κάποιες αποφάσεις "υψηλού ρίσκου".

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ

Δεν είναι τρελλό; Καλύτερο λέει από κάθε άποψη θεωρούν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά θα ψηφίσουν -μάλλον- τον ΓΑΠ.
Διότι δεν εγγυάται την ενότητα του ΠΑΣΟΚ -λέει. Δηλαδή δύο τινά μπορεί να πράξει ο κακός Βαγγέλης: να οδηγήσει κάποιους στην έξοδο έτσι και κάνει πράγματα με τα οποία δεν θα συμφωνούν και/ή θα οδηγήσει σε έξοδο τον ΓΑΠ, που μπορεί να μην αντέξει να είναι υπό τον Βενιζέλο έτσι και χάσει, και δεδομένου ότι άλλη δουλειά δεν ξέρει να κάνει το παλληκάρι, παρεκτός να είναι βουλευτής του μπαμπά του ή αρχηγός στο κόμμα του μπαμπά του, θα ξυνίσει και θα φύγει.
Και λοιπόν; Τι πολιτική καριέρα μπορεί να κάνει εκτός ΠΑΣΟΚ ο ΓΑΠ;
Αν όμως ηττηθεί ο Βενιζέλος, το πλήγμα σε οποιαδήποτε ανανεωτική προσπάθεια θα είναι μεγάλο. Μπορεί και να αποδειχθεί κακός αρχηγός, ανίκανος ή οτιδήποτε άλλο. πρέπει όμως να δοθεί μια ευκαιρία σε κάτι άλλο εκτός από τον παλαιοκομματισμό. Κι αυτό είτε αρέσει, είτε όχι, με τις γκέλες που έχει κατά καιρούς κάνει και τις υπερβολές που έχει πει, θα γίνει άμα εκλεγεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο ΠΑΣΟΚ. Και μετά αρχίζουν τα δύσκολα (ότι θα δανειζόμουν και στίχο του Ρουβά για να εκφραστώ, δεν το φανταζόμουν. Τι παθαίνει ο άνθρωπος...)

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

ΒΕΝΣΕΡΕΜΟΣ ΦΙΔΕ!!! (ακόμη μια συνέχεια στο σήριαλ)

Είδα Ρεπορτάζ χωρίς τσίνορα -από σπόντα- διότι δεν μου αρέσουν οι εκπομπές με στοιχεία αγνώστου πατρότητος και ιδέες που μπορεί να τις είχαν κι άλλοι. Επίσης, δε μ' αρέσει να μιλάνε απόστρατοι για το τι πιστεύουν και να κάνουν αποκαλύψεις για εντολές από γραφεία, κυβερνητικούς οργανισμούς και μυστικές υπηρεσίες. Απόστρατος αξιωματικός, και στραηγός δεν πα να 'ναι, μου κάνει εμετικό και ραμολί.
Εν πάση περιπτώσει, είδα Γκεβάρα, και έκατσα -εννοείται.
Έχει τελικά την αξία του να βλέπεις μερικές απαντήσεις στα "μεγάλα μυστήρια του αιώνα". Τι είπε ο Τσε; Πώς ήταν οι τελευταίες ώρες; Φαντάζομαι ότι αν είχαμε πρόσβαση σε πληροφορίες για τη χαμένη Ατλαντίδα ή κανά προσώποατο πολύ σημαντικό που αναρωτιόμαστε για την τύχη του, θα απογοητευόμασταν πολύ: ο Σωκράτης έκλασε, ξύστηκε και απόθανε κάνοντας το σήμα της νίκης στα αρχαία με το μεσαίο δάχτυλο υψωμένο -φερ' ειπείν...
Ψειριασμένος, χωρίς πολεμοφόδια, χωρίς φαί, με ένα παράλογο σχέδιο στο νου, με πέντε ανθρώπους, έναν γκαβό, έναν κουτσό, κι έναν στον Άγιο Παντελεήμονα, πήγε να οργανώσει το αντάρτικο στη Βολιβία, ενώ φυσικά ο Φιδές Κάστρων αλώνιζε και κάπνιζε Κοχίμπας.
Οπωσδήποτε, όσο έζησε ο Γκεβάρα είχε ένα ήθος αλλιώτικο απ' τους συναγωνιστές του. Αλλά πίκρα μεγάλη το φινάλε: άνοιξαν την πόρτα του δωματίου και δεν πρόλαβε ούτε καλημέρα να πει, τον γάζωσαν με το αυτόματο...Άστα λα χέστα κομμαντάντε.
Και να 'χεις φίλε μου και τον Κούλογλου, να ποζάρει ως αιώνιο τέκνο της αιώνιας επανάστασης. Αυτή η εφηβεία...Μερικοί την περάσανε βαριά και δε λένε να συνέλθουν, ιδίως όταν με την πρακτική τους προσομοιάζουν περισσότερο στον πονηροΦιδέ παρά στον Γκεβάρα. (Και βάρα δηλαδή κάτι τέτοιους αναρριχησίες όσο γίνεται.)

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

ΤΟ ΠΟΙΜΑ (για περάστε, για περάστε!!!)

Μια μάσκα κι ένα γκρι μεταξωτό
χωμάτινες έλικες
σε φόντο ταραγμένο.
Ξημερώνοντας διακρίνονται οι λειτουργοί και οι τρυπανιστές.
Ξεκαθάρισε ο καπνός, ένα στυλιζάρισμα μέθης μας ακολουθεί.
Κοίταγμα αμήχανο,
ξεχάσαμε τα λόγια μας, θρηνώντας δίπλα στην Ηλέκτρα...
Κίτρινα πρόσωπα, σταχτιά μουρμουρίσματα,
και πάλι ακινησία.
Ας κάνει κάποιος την αρχή!
Η μέρα έξω έχει την ίδια δύναμη με το κερί,
κάποιο απ' τα δυό πρέπει να σβήσει.
Πάγος σε μαύρες επιφάνειες
χλωμές μορφές που υπερίπτανται,
παρατηρώντας.
Ένας ήχος, πολλοί μαζί,
ένα ξάφνιασμα στο ξαναζωντάνεμα.
Απομάκρυνση...Απομάκρυνση...
Ξαναπλησιάσαμε και χωριστήκαμε,
ξαναγγίξαμε και πάγωσαν όλα.
Ύστερα ο γδούπος που ειδοποίησε
μα έλλειπε ΜΟΝΟ η κάθετη διάταξη........
κι ύστερα έγινε φανερό
ότι τα περιθώρια στενέψανε υπερβολικά.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

ΦΙΔΕΣ ΚΑΣΤΡΟ -the sequel

Είδα φωτο του Φιδέ Κάστρων, με τον Ούγκο Λατίνο και ναι, αγαπητοί φίλοι, ο γέρο Φιδές είναι ακόμη ζωντανός και κοιτάει προφίλ το πνευματικό του τέκνο.
Ανφάς θα φαινόταν το πλήρως βυθισμένο στο Αλτσχάιμερ βλέμμα του και το παράπονο για τα φριχτά γηρατειά που δεν του επιτρέπουν να εκφωνεί κομψά λογίδρια των εντεκάμισυ ωρών.
Αυτές τις μέρες που γιορτάστηκε η αποτυχία της παγκόσμιας επανάστασης με την υπογραφή Γκεβάρα, η φωτο του γέροντα παίρνει άλλη διάσταση.
Άντε κι αφού παραχώσουν τον Φιντέλιο, τι θα έχει να δείξει η Κούβα στους τουρίστες;

EL GRECO

Δεν έχω δει τον Ελ Γκρέκο, και δεν νομίζω ότι θα σπαταλήσω χρόνο για να πιστοποιήσω τη λύσσα των Ελλήνων -σκηνοθετών και άλλων- με τις υπερπαραγωγές.
Η λογική που ακολουθείται είναι ότι εξαντλήσαμε την κουλτούρα στο ελληνικό σινεμά, φάγαμε με το κουτάλι το cinema d' auteur και πάμε τώρα για κάτι πιο απλό και κατανοητό.
Παρανόηση πρώτη: με εξαίρεση τον Τάκι Κανελλόπουλο, ουδείς άλλος έλλην σκηνοθέτης δικαιούται να ζητάει εύσημα για ουσιώδες έργο παρά μόνο για βαρεμάρα και κακή αντιγραφή του φλύαρου γαλλικού σινεμά.
Παρανόηση δεύτερη: με έργα όπως η Πολίτικη κουζίνα, και τώρα ο Γκρέκο, η Ελλάδα δεν κερδίζει τίποτε καλλιτεχνικά, παρά μόνο την επιβράβευση της νεοπλουτίστικης ψωνάρας ορισμένων που τώρα αντιγράφουν το Χόλλυγουντ.
Τον Γιάννη Σμαραγδή είχα συναντήσει πριν χρόνια για λίγο, στο πλαίσιο μιας συνάντησης στην ΕΠΑΣΚΤ, του συλλόγου φοιτητών που ακούει στο όνομα SAFIA. Θα μιλούσαμε όλοι για αυταρχισμό και τέχνη κ.ο.κ. Τσακωθήκαμε ή μάλλον διαφωνήσαμε πολιτισμένα, διότι θεώρησα τις απόψεις του τόσο κνιτοεθνικιστικές που είχα μείνειε άναυδη που θα μιλούσε για το ανάλογο θέμα και το σινεμά (πάει και καιρός, δεν θυμάμαι επακριβώς το θέμα του.) Στρατευμένος, μεταπολιτευτικής νοοτροπίας και ιδεολογίας, μάτσο και με κάτι απόψεις αγιοποιητικές της "Ελλάδας μας", που μου φάνηκαν κομματάκι εμετικές...
Δεν είναι βέβαια καλύτερες κάτι προσπάθειες να φτιαχτούν ρέπλικες από κάτι συμβατικές κλαψο-ευαίσθητες ταινίες τύπου "Πράσινες ντομάτες" και "Εγώ και το κορίτσι μου", μεταγραμμένες ως Πέππερμιντ και άλλες παρόμοιες που εξιδανικεύουν τις επαρχιακές γραφικότητες.
(Σταν Μπράκατζ, το ξαναλέω, που τους χρειάζεται, και ολονύκτιο Τέμενος στα βουνά της Αρκαδίας, αλλά χωρίς κουβέρτες, έτσι ξεροσφύρι, μέχρι να πουν απεταξάμην...)

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

ΧΕΙΡΑΓΩΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΛΗΘΗ

Συνεχίζοντας από άλλη παρακαμπτήριο την κουβέντα του προηγούμενου ποστ, δηλωνότι έχω την εντύπωση ότι τα πλήθη χειραγωγούνται εύκολα, όπερ, σημαίνει ότι μπορεί να βρεθεί αρχηγός ο ΓΑΠ και πάλι, έστω και με το καρότο-μαστίγιο που του κάνουν για καθημερινή εξάσκηση τα ποικίλα "κέντρα μηντιακής εξουσίας" (για να πω και μια μπαναλιτέ...)
Και θα το στηρίξω ξεκινώντας επαγωγικά από ένα κατινίστικο πλην δυνατό παράδειγμα, μικροκοινωνικό (μικρο και μάκρο που λένε). Μια φράση πριν από χρόνια ενός γραφικού, απόλυτα διεφθαρμένου γέροντα, που υπήρξε στήριγμα του Αείμνηστου (σηκωθείτε όρθιοι ρε!), που θα έπρεπε να είχε εκληφθεί ως σεξουαλική παρενόχληση, βοήθησε να εδραιωθεί η εξοφθαλμία ως καλλονή στην ελληνική τηλεόραση, μήντια κλπ., ο ΓΑΠ που δεν μπορεί να αρθρώσει κουβέντα μας πείραξε (και τον οποίο ουδείς στο φινάλε κατονόμασε ποτέ ως ρήτορα;)
Αλλά βεβαίως εκείνη η πράξη του Γιαννόπουλου, θα μπορούσε να εκληφθεί ως "πράξη τέχνης", που άλλαξε τα δεδομένα της παραδοσιακής αρμονίας, προς όφελος μιας πιο ακανόνιστης -ίσως και επαναστατικής- θεώρησης του Ωραίου. Αν καλοκοιτάξει λοιπόν κανείς τον ΓΑΠ, επί παραδείγματι, και τον επ-ενδύσει με τουςμανδύες των δικών του συμφερόντων, όπως είχε κάνει ο Γιαννόπουλος στην εκπομπή της Στάη τότε, θα αρχίσει σιγά-σιγά να αναγνωρίζει μια κάποια ομορφιά (μεταφορικά ομιλώντας), παραγνωρισμένη και κρυμμένη.
Ο ΓΑΠ μπορεί να αποτελέσει το άλλοθι των απανταχού καημένων, "γιών της μαμάς", "γιων του μπαμπά", αδικημένων, μη-ρητόρων πολιτικών, μη-χαρισματικών πολιτικών, ασήμαντων κ.ο.κ. Λες και η επί του Όρους ομιλία, γράφτηκε για το είδος του -ένα πράμα...Η ψήφος λοιπόν στον ΓΑΠ αποτελεί κατά τη μεταβατική ιδιότητα (αν α =β, και β=γ, τότε α=γ) και πράξη καλλιτεχνικο-ριζοσπαστική/επαναστατική (κάντε τις εξισώσεις και αντικαταστάσεις των α, β,γ μόνοι σας σύμφωνα με τα παραπάνω λεχθέντα).
Κι έχει κάνει και μια σχετική υπέρβαση το παλληκάρι σε σχέση με τον μπαμπά: απ' το κίνημα των ξυποληταραίων αδεσμεύτων, πέρασε στην παρέα των ευρωπαίων σοσιαλιστών...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

O MONOMAXOΣ (x2)

Η μπανάλ μάχη ανάμεσα στο Βαγγέλη wannabe και τον Γιωργάκη (αιώνιο) wannabe, είναι σαν μάχη συνοικιακών καλλιστείων. Η Μις Αιώνια Υποψήφια ενάντια στην Μις Αιώνιο Τέκνο του Αειμνήστου Πατέρα (τ' άκουσες πατέρα;)
Κι ο Βαγγέλης που τόσο καιρό πια καταπιεζόταν κι άφηνε να εννοηθεί ότι μ' αυτόν θα εκπληρωνόταν η μεσσιανική πασοκική προφητεία, ξεφουσκώνει σιγά-σιγά με την υπερέκθεση. Το κόμμα που συντηρεί την ψευδαίσθηση του μικροαστού περί αριστερής συνείδησης (και πράξης δηλαδής, άλλά ας όψονται αι ανάγκαι), προφανώς θα ψηφίσει Γιωργάκη. Το φέουδο σε μια χώρα που παραμένει υπανάπτυκτη και μη εκβιομηχανοποιημένη, δεν καταρρίπτεται εύκολα. Η συνείδηση του προσκολλώμενου κολλήγου στον αφέντη είναι ισχυρή και ευθέως ανάλογη της καθυστέρησης της ελληνικής κοινωνίας.
Προς τι λοιπόν τόση "κοκορομαχία" και τάχα μου αιχμές, και να σου εκπομπές, και δώσ' του "σκληρά ερωτήματα" τους υποψήφιους, όλα τόσο διάφανα στο στήσιμο και τόσο προβλέψιμα και συνεπώς εμετικά...
Και τελικά οι υποψήφιοι διαγωνίζονται στις ερωτήσεις όπως οι χαζοβιόλες των καλλιστείων, κι όποιος γλύψει περισσότερο, θα έχει και τον ανάλογο τηλεοπτικό χρόνο και φυσικά ποιοτική -χμχμ- μεταχείριση. Προτείνω να κατεβαίνουν ο καθένας με τον σπόνσορά του στη φανέλα (π.χ. Σκόντα Ξάνθης, Ρουβάς Βόνταφον κ.ο.κ.) διότι στο κάτω-κάτω το χρήμα είναι ιερό και οι χορηγίες δ'υσκολες στους χαλεπούς αυτούς καιρούς.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

INSOMNIA

Είναι κατάρα να κοιμάσαι ελάχιστα και να νυστάζεις συνεχώς.
Αρχίζουν να σου φταίνε όλα.
Προχθές ξύπνησα στις 6.30 π.μ. και αφού συσκέφθηκα με τον εαυτό μου τι να κάνω, να πιω καφέ και να δουλέψω ή να συρθώ μέχρι την τηλεόραση να δω Αυτιά, Μύτες, Φρύδια και άλλα τινά και να υποκύψω στη συνέχεια στο Μορφέα, και αφού αποφάσισα το δεύτερο διότι νύσταζα του σκοτωμού, μ' έπιασε και μια αναποδιά.
Τύπου δε με στραβοκοιτάει κανένας να γίνει κανά μελέ να γελάσουμε; Αλλά ποιός να με στραβοκοιτάξει εκείνη την ώρα στο σπίτι, οπότε πήρα δρόμο για τον Αυτιά. Ώσπου άκουσα το μπαμ μπουμ...
Εδώ κι έξι μήνες, ανακαινίζουν δύο διαμερίσματα, μάλλον τα κάνουν μαιζονέτες τι σκατά τα κάνουν τελοσπάντων σκασίλα μου, και μας έχει αλλάξει τον αδόξαστο το κομπρεσέρ καθημερινές, γιορτές και σκόλες, οπότε το φύλαγα.
Κοίταξα ευχαριστημένη την ώρα, 7.00 ώρα Γκρινιάρουιτς, και πήρα τηλέφωνο την αστυνομία να καταγγείλω την υποβάθμιση της ζωής μου, το επίπεδο της καθημερινότητας, τι άκουσε ο μπάτσος υπηρεσίας, δε λέγεται. Κι όλο κάτι προσπάθαγε να μου πει, κι όλο έλεγα με συγχωρείτε που σας διακόπτω αλλά δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό και μούμπλε μούμπλε, και τελικά του λέω και δηλαδής κάτι θέλατε να πείτε, το οποίον ήτο...; Ότι δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας η εβδόμη πρωινή το χειμώνα, και δε γίνεται τίποτα, να προσέξετε μήπως και μπορέσετε να τον καρφώσετε το μεσημέρι αν παραβαίνει τότες τους κανονισμοί.
Κι όχι τίποτ' αλλο, αλλά είναι η δεύτερη φορά που έγινα Αρτέμης Μάτσας και τους κάρφωσα...Και είδα και Αυτιά...ΚΑΙ μου 'φυγε και η νύστα...

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007

ΤΣΑ!

Να 'μαι πάλι! Μου έκανε καλό ο καιρός που είναι στη σωστή θερμοκρασία και μου 'χει πάρει τα μυαλά -κοιτάζω έξω απ' το παράθυρο αντί να στρωθώ να κάνω καμμιά δουλειά.
Δουλεύω μια μετάφραση αυτό τον καιρό που μου αρέσει πολύ, αλλά χαζολογάω και σκέφτομαι βόλτες αντί να κοιτάω τι είπε ο Άγιος Αυγουστίνος, και να τα μεταφράζω accordingly. Σκέφτομαι και κανένα ταξιδάκι, μου ήρθε και πρόσκληση από Αμβέρσα μεριά για κάτι παραστάσεις, αλλά δεν μου προκύπτει αυτή την εποχή, και δε θα πάω. Έχετε πάει Αμβέρσα; Είναι από τις πόλεις που θα μπορούσα να ζήσω. Λίγο στολίδι, λίγο σκοτεινιά, έχει ωραία ατμόσφαιρα. Και λίγο έξω από την πόλη, ο δρόμος περιστοιχίζεται από δέντρα όπως το Realm of Light του Μαγκρίτ. Από κει τα πήρε; Έπαθα όταν τα είδα, ήταν και νωρίς το πρωί και το φως ήταν περίπου ίδιο με τον πίνακα. Λέω κοίτα να δεις, δε βλέπω απλά το πρωτότυπο, βλέπω το πρώτο υλικό του πίνακα, και τα φωτογράφισα να τα δείξω στους σπουδαστές που θα ακούγανε τον ύμνο στον Μαγκρίτ (ο πίνακας στα δεξιά).

Και η Γάνδη είναι ωραία, αλλά αλλιώς: είναι πολύ μινιατούρα και κούκλα, δεν έχει τον παλμό της Αμβέρσας. Έχει ωραία βιτρώ απ' τους βαν Άυκ όμως. Είχα πάει σε ένα 72ωρο lab, όπου όσο περισσότερο ξύπνιος έμενες, τόσο περισσότερες κονκάρδες με τις ώρες έπαιρνες (και ως πιστοποίηση), και είχε χάππενινγκς, ομιλίες, συζητήσεις κλπ., συνέχεια. Είχε κι ένα χώρο που μπορούσε ο κόσμος να ξεκουραστεί και να κοιμηθεί, με χαμηλό φωτισμό, πανέμορφο, ονειρικό, γεμάτο κρεβάτια-κουκέτες. Καταπληκτική εμπειρία, όλοι μαζεμένοι σε ένα παλιό κτίριο ξαναφτιαγμένο, που χρησίμευε ας πούμε σαν μέρος συνεδριάσεων και εορτασμών των διάφορων επαγγελματικών συλλόγων, Guilds, που λέγανε στο Μεσαίωνα. Αυτό βέβαια δεν ήταν μεσαιωνικό, ήταν αρχές 20ού νομίζω. Θαυμάσιο. Και χρησιμοποιήθηκε όλο, από τα υπόγεια μέχρι τη σοφίτα για άλλο είδος περφόρμανς η κάθε αίθουσα. Είχε καντίνα, και πολύ κέφι. Και ελάχιστο ύπνο.

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007

BLOG

Από λινκ σε λινκ, μπήκα σε διάφορα μπλογκς σήμερα και μιζέριασα. Μου φάνηκε το πιο άχρηστο και άσχετο πράγμα, και είπα "να το κλείσω το κομμωτήριο".
Μεγαλύτερο χάλι οι ανώνυμοι.
Και κάποιοι "επώνυμοι"...
Μιζέρια και αγένεια. Εννοείται ότι δεν ισχύει για όλους. Γέλασα πολύ με μερικά. Θα τα βάλω λινκ μόλις καταλάβω πώς γίνεται.
Τελοσπάντων μου χάλασαν τη διάθεση τα άλλα, θα χρειαστώ χρόνο να συνέλθω.

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

ΣΟΟΥ (ΜΠΙΖΖΖΖΖΖ!)

Ο ανταποκριτής μεταδίδει όπως βλέπει τη δράση μπροστά στα έκπληκτα μεγάλα και πανέμορφα μάτια του. Στην τηλεόραση, ο Γιώργος Κιμούλης, που κατα-δέχτηκε να μιλήσει στο Κους-Κους, μπας και πουλήσει την παράστασή του.
Μέχρι και για τα ερωτικά του μιλάει ο "μεγάλος ηθοποιός" προκειμένου να πάει κανένας να δει την παράσταση. Φαίνεται ότι το κοινό της λαικής απογευματινής και των πούλμαν το επιθύμησαν πολλοί, πλην το ετόλμησαν ολίγοι της δραματικής τέχνης, όπως οι δίδυμες Μιμή και Αλίκη.
Αχ, απ' τα ψηλά των ύμνων του καημένου ποιητή Βέλτσου, στα χαμηλά και στους ύμνους της ρεπόρτερ του Παπανώτα. Άτιμη κοινωνία, άλλους του πας ψηλά κι άλλους τους ρίχνεις στα Τάρταρα έτσι και κάνουν λάθος επιλογή έργου.

ΙΔΟΥ Ο ΚΡΕΤΙΝΟΣ ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΒΑΣ. ΣΟΦΙΑΣ!

Όπως σας έλεγα, πήρα φωτο με τα στοιχεία και το αμάξι του ζώου-Ελληνάρα που είχε κλείσει την είσοδο-έξοδο (βλ. προηγούμενη ανάρτηση) των αβραμοπούλειων κιγκλιδωμάτων, εκθέτοντας τους πεζούς σε κίνδυνο. Κατάφερα και ανάρτησα επιτέλους τις φωτο με τα στοιχεία του ηλίθιου.
Και μη σας ξεγελάει η φωτογραφία: ο χώρος μπροστά από τη μούρη του αυτοκινήτου ήταν τόσο μικρός που μόνο στριμωχτά και αν, χωρούσε ένας πεζός. Απλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να την τραβήξω έτσι.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007

ΤΕΤΑΡΤΕΣ και γενικώς...

Τις μέρες που εφημερεύει ο Ευαγγελισμός και δέχονται και οι γιατροί στα πέριξ της Μαρασλή, γίνεται το αδιαχώρητο. Φορτηγά, η τηλεόραση (άμα κανάς διάσημος έχει πάθει αεροφαγία), λεωφορεία, πεζοί, τσιγγάνοι με όλο (μα ΟΛΟ) το σόι, και φυσικά ιδιωτικά αυτοκίνητα, πάντα με δύο άτομα μέσα: τον Ελληνάρα και τη μάνα του.

Πόσες γριές συρρέουν στους γιατρούς του Κολωνακίου...Η ατάκα γκανιάν είναι: κάτσε ρε μάνα μια στιγμή σου λέω να πάω να παρκάρω κι έρχομαι. Ποτέ όμως δεν κάθεται η γριά, γιατί της είχανε πει να μην κάθεται έκθετη σε γωνίες, θα την πειράξουνε τ' αγόρια, προπολεμικά, και της έγινε συνήθειο (άμα ήθελε να την πειράξουν τ' αγόρια, πήγαινε αλλού.) έτσι βλέπει κανείς μουτρωμένες γριές, όλες με κάτι γυαλιά πατομπούκαλα, έχουνε έρθει στον οφθαλμίατρο για καταρράκτη -δεν το συζητώ.

Η νύφη στο σπίτι, που επιτέλους την ξεφορτώθηκε, προφανώς θα εύχεται να κάνει λάθος ο γιατρός στην εγχείρηση και το λέιζερ να την κάνει τη γριέτζω φωτορυθμικό: να μπαίνει ο προβολέας απ' τη μια και να βγαίνει απ' την άλλη του κρανίου πλευρά. Ο γιός όμως -μάνα μου είναι ρε Λίτσα, τι θες να κάνω;- έχει αγωνία στο βλέμμα: το παρκάρισμα, ο παράνομος δεσμός με άλλη που μοιάζει του Λιτσάκι όπως ήτανε προς 20ετίας και βάλε, που στο φινάλε προτιμάει με τη γριά στον οφθαλμίατρο γιατί γλύτωσε λίγο απ' τη Λίτσα...Τι σκέφτεται η γριά, άβυσσος η ψυχή της...Μπορεί ότι τώρα που θα κάνει τα λέιζερ και άμα της πέσει κι η πίεση, θα κατσικώνεται πιο συχνά στις κυριακάτικες εξόδους κατά Βάρη μεριά, έτσι για να βλέπει, γεράκι μετά την εγχείρηση, τις μουράκλες της νύφης της και να φχαριστιέται.

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

Ο ΜΑΛΑΚΑΣ

Εκτός από μπλόγκερ είμαι και μητέρα (της Καλλιστούς).
Πήρα λοιπόν το παιδάκι μου να το πάω βόλτα χθες το βράδυ, κι εκεί που ανηφορίζαμε προς τα γιαπιά του Μεγάρου Μουσικής, λίγο πριν, έπρεπε να διασχίσουμε ένα κάθετο δρομάκι. Αν δεν πηγαίναμε ακριβώς ευθεία, θα βγαίναμε στη Βασ Σοφίας, όπου γινόταν της κακομοίρας. Ανάβει το φαναράκι, ξεκινάω με το μωράκι. Μόνο που ένας μαλάκας, με πινακίδες ΙΖΤ 9291, με Άουντι, είχε παρκάρει το καθήκι ακριβώς στο άνοιγμα των κάγκελων. Το φανάρι γίνεται κόκκινο, κι εγώ βρίσκομαι με το μωρό στο έλεος των αυτοκινήτων της βασ σοφίας και του κάθετου δρόμου!
Δεν είχα τίποτα αιχμηρό να του χαρακώσω το αμάξι του μαλάκα, μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, και δεν υπήρχε ούτε ένας κωλόμπατσος να φωνάξω για να καταγγείλω τον ελληνάρα, το γύφτο, το καθήκι.
Πήρα λοιπόν το μωρό με το καρότσι, ανηφορίσαμε, ενώ έκανα τον τροχονόμο στα αμάξια εγώ, μέχρι να βρω άνοιγμα για να ανεβούμε στο πεζοδρόμιο.
Πήρα φωτογραφίες του αμαξιού του ζώου, αλλά δεν μου τις ανεβάζει το σύστημα στο μπλογκ. Θα ξαναπροσπαθήσω, και λέω να τις ποστάρω και στο δήμαρχο και στην τροχαία. Αν ξέρετε ακριβώς πού πρέπει να τις στείλω, πείτε μου. Δεν είναι το μόνο καθήκι, αλλά δεν πειράζει, απ' το ντιπ κι ολότελα...
Ελπίζω το κωλάμαξο να του το πάρει η τράπεζα λόγω μη εξόφλησης των δόσεων, και να πάρει πατίνι ο βλάχος.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ, Ο ΑΥΤΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ (εναλ/κός τίτλος: ΟΙ ΕΞΙΣΩΜΕΝΕΣ)

Πονάει ο Γιώργος (Αφτχιάς) με το συνταξιοδοτικό των γυναικών και την εξίσωση. Γιατί η γυναίκα είναι και μάνα και καθαρίζει, ζυμώνει ψωμί και δικαιούται να λιμέρνει τα νύχια έτσι και τη διορίζουνε στο δημόσιο, διότι μετά την περιμένει σκληρή δουλειά στο σπίτι. Φιλοξενεί λοιπόν σε απευθείας και αποκλειστικές συνδέσεις τις επιτροπές σοφών (μα καλά μόνοι τους βρίσκουν αυτά τα ονόματα; Σιγά τους σοφούς! κάτι γεράκλες μάτσο είναι) και τις εκπροσώπους των κατινουπαλλήλων, για να εκθέσει τις απόψεις στο κοινό. Και σαν πονηρή αλεπουδίτσα, λαικίζει κιόλας στο πλευρό όλων και μην πει κακό για κανέναν το φτωχόπαιδο, δείχνοντας το δρόμο για την επιτυχία, όπως τον είπε άλλωστε πρώτο το σαλιγκάρι (Πώς έφτασε εκεί ψηλά; -Γλύφοντας, έρποντας και με τα κέρατά μου...)

Όλες οι σιχαμένες μικροαστές που βασανίζονται με το όνειρο ενός σκρίνιου ρουστίκ (!) και λυσσάνε από κακία έτσι και χρειαστεί να κάνουν τη δουλειά τους, όλα τα σιχάματα που διορίστηκαν στο δημόσιο με τη λογική της επιτρεπόμενης για "κορίτσα" και λάιτ εργασίας "κατάλληλης για γυναίκες", εναλλακτική λύση της δασκάλας (ω, ναι!) γιατί ήταν ξεκούραστη, (αν εξαιρέσει κανείς το πλέξιμο που όσο να πεις έχει ένα σασπένς καλή-ανάποδη, καλή-ανάποδη), μειωμένο ωράριο, καθόλου προσόντα και πρόωρη συνταξιοδότηση (για να πρήξεις τα παιδιά σου και να το παίξεις πεθερά).

Εξίσωση ορίων ΤΩΡΑ! Για να σφίξουν οι κώλοι χωρίς γυμναστήρια και περιττά έξοδα! Και να υπάρχει επιτροπή που θα ελέγχει την απόδοση και θα στέλνει σπίτι τους τους άχρηστους (θα ερημώσει το Δημόσιο βέβαια)...
Επίσης: τα πλεκτά των υπαλλήλων να πωλούνται σε μπαζάρ γαι ζωόφιλους (δηλαδή φίλους των διορισμένων και εξισωμένων), και τα σταυρόλεξα, να γίνεται διαγωνισμός κι όποιος γελοίος (δηλ. εξισωμένος) λύσει τα περισσότερα, να εκτίθεται σε δημόσιο μούτζωμα, και τα έργα του μαζί με των φυλακισμένων στο σύλλογο ο Άγιος Ονήσιμος.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

ΦΙΔΕΣ ΚΑΣΤΡΟ

Το αν ζει ή πέθανε ο Φιδές (πλέον) Κάστρο, είναι ένα θέμα τόσο μπανάλ, όσο και το μαύρισμα του Τζωρτζ Χάμιλτον, ή τα τραγούδια του Χούλιο Ιγκλέσιας. Έτσι κι αλλιώς, αξιοθέατο έχει καταντήσει, που το φωτογραφίζουν με τους επίσημους επισκέπτες για να μη γίνει άρον-άρον η Κούβα ένας μικρός τουριστικός παράδεισος όπως όλα τα γύρω νησιά.
Το αλτσχάιμερ, η γεροντίλα, βοούν επάνω του και δεν έχει -χα!- το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας να παραιτηθεί. Θα καταλήξει προφανώς στα σκουπίδια της ιστορίας, ως η ταφόπλακά της όποιας/κάποιας επανάστασης. Βασίλεψε όπως όλοι οι όμοιοί του με συγγενείς και πρωτοξάδερφα στην εξουσία.

Α, και βαρέθηκα το easy living της Κούβας, και τους χορευταράδες τους κατοίκους.
Χόρευε και πήδα να σου περνάει η πείνα...

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝ' ΕΔΩ, ΜΕ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΕΚΑΤΟ

Ωραία η πολυφωνία, κάκιστη η ξεφτίλα. Κι εννοώ αυτούς που έχουνε βγει παγανιά να μαζέψουνε κουκιά για το Γιώργο σε τηλεοράσεις και όπου αλλού τελοσπάντων. Αυτό το παιδί επειδή δεν ξέρει καμμιά δουλειά, βάλθηκε σώνει και καλά να κυβερνήσει...

Δεν είναι αργά για σεμινάρια του ΟΑΕΔ, για το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, για τη διά βίου εκπαίδευση. Γιατί να παιδεύεται με το κόμμα του μπαμπά;
Είχε μια παραξενιά ο Αντρέας. Να το δεχτώ, διότι ήταν κι άλλες εποχές. Σου λέει λοιπόν ο οικονομολόγος, γιός του μπαμπά μου είμαι, εκ Πελοποννήσου ορμώμενος είμαι, τσίφτης και καραμπουζουκλής είμαι, δε μπορεί κάνω και για πρωθυπουργός. Με κανά -δυό γελοίους από κοντά, θα δείχνω ακόμα καλύτερος. Θα πλαισιωθώ και από γκόμεναι, θα 'μαι κι ο πρώτος. Ίδιος ο Φλωρινιώτης στην πολυθρόνα της Εμμανουέλας με χρυσοντυμένες τις χορεύτριες του κέντρου.

Το παιδί του όμως που δεν ξέρει να βγάλει τα μάτια του τι θέλει κι ανακατεύεται με την πολιτική και μάλιστα ως αρχηγός; Να πάει να κάτσει στα θρανία, βου και α, βα, μου και α μα και πάει λέγοντας, να μάθει την τύφλα του πρώτα. Τι φωνάζει το Λαλιώτη δηλαδή ως άλλος Ανδρέας, "παιδί μου κέρδισέ μου τας εκλογάς διότι εγώ βαρύνομαι";...

Εδώ τόσες καταστροφές εκμεταλλέυτηκε, τόση δημαγωγία έριξε στο προεκλογικό παιχνίδι΄, και πάλι μαύρο δαγκωτό έφαγε. Δεν είναι αρκετό για να πάρει το μήνυμα; Τι στο καλό; Συνδεδεμένος ακόμα με το υπερπέραν είναι; Με τον Αντρέα; Ακόμα τα 'κουσες πατέρα θα γίνω ο τρίτος ένδοξος Παπανδρέου, λέει;

Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά βγαίνει και η Δήμητρα και λέει τον καλό της το λόγο για τον υπό διωγμόν αρχηγό της δεύτερης εκλογικής ήττας...Εμ ξεχνιέται η βίλλα Μινέικο και η μαμά Μαργαρίτα πρώτο τραπέζι πίστα δίπλα στον τεζαρισμένο αρχηγό; Για να μην πει κανείς και για την πολιτική καριέρα που έκλεισε πριν ξεκινήσει...Δηλαδή η Ράπτη και η Καιλή, η Φωφάρα και η Καλατζάκου είναι καλύτερες; σκέφτεται η γυναίκα. Σκυλιά με δέκα στρώσεις μεικ-απ και θεό το Ρέμο, συν μηδέν απόμηδέν μηδέν από μυαλό, αλλά επιδέξια σόγια και ηλίθιους ψηφοφόρους.
Ηλίθιους ψηφοφόρους που σκέφτονται όπως οι θαμώνες των λαικοακριβών καφέ της παραλιακής -που είναι και μέσα στη μύγα και την κακή εξυπηρέτηση σα να 'χουν μεταπηδήσει απ' το '70- ότι ψηφίζοντας Ραπτοκαιλή κάνουν προχωρημένο γκομενολάιφ-στάιλ, ή ψηφίζοντας Φωφάρα συνεχίζουν την ταγαροκατάσταση του Βαλκάνιου ΠΑΣΟΚ του '80.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΕΡΩΤΕΣ...

Κι όταν λέμε έρωτες, μην πάει ο νους σας στο κακό, εννοώ με μια δόση κυνισμού επαγγελματικές αντιζηλίες, κόντρες και κατινιές.
Όταν λοιπόν γύρισα από τα Κονγκά που 'λεγε και η ελληνική ταινία, της Ινγκιλτέρας, είχα πάρει την απόφαση να αναμορφώσω το επάγγελμα του κριτικού στη μητέρα πατ(ι)ρίδα. Ήρθα λοιπόν, άρχισα τις επαφές μου, και ξεκίνησα να πηγαίνω σε παραστάσεις. Βάι τι είδαν τα μάτια μου! Πόσα χρόνια πίσω απ' τα βόδια ήταν η μητέρα πατιρίδα! Κι αφού δουλειά μου κι ευχαρίστηση ήταν, έγραψα τη γνώμη μου για τις Ζουζές Νικολούδες, Τις Μαίρες Τσούτες, τους Πέτρους Γάλλιες κι όλα τα άλλα αμαρτήματα της τέχνης.

Ε ρε τι έγινε! Τηλέφωνα βραδινά (μερικοί καλλιτέγνες θα έπρεπε να πάνε μπράβοι σε κωλάδικα, θα κάνανε αξιοζήλευτη καριέρα, αλλά βλέπεις η τεμπελιά δεν αφήνει τον άνθρωπα ν' ανθίσει παγγελματικώς), τηλέφωνα πρωινά, τηλέφωνα απογευματινά. Για να κλάψουν, για να απειλήσουν, για να ζητήσουν το λόγο, για να καλέσουν για γκαιβέ.

Εγώ πάλι τον γκαιβέ μου προτιμάω να τον πίνω μόνη μου στον ίσκιο των ανθισμένων νεραντζιών του κήπου μου, οπότε είπα άσε και να μένει. Αλλά ο καλλιτέχνης ο αδικεμένος θέλει ντε και καλά να σου ανοίξει τα φύλλα της καρδιάς του, οπότε είπα άντε κομμάτια να γίνει και κορεμός να το κόψει, θα πάω κι ας του βγει και σε κακό αυτηνού που με κάλεσε.

Άρχισα λοιπόν να τους βγάζω έξω τους καλλιτέχνους να μου πούνε τον πόνο τους. Μέχρι σήμερα, καλύτερη ατάκα παραμένει: "τι θα πουν οι φίλοι μου, θα λένε ότι δεν είμαι καλλιτέχνης". Ο πόνος αυτός εκπεφρασμένος έτσι, με τέτοια γελοιότητα από μια γυναίκα γύρω στα 50, με έκανε να τη συμβουλεύσω να αλλάξει φίλους και να βρει άλλους που θα ήταν πιο καλοπροαίρετοι, και δεν θα την ήξεραν κιόλας, οπότε θα μπορούσε να συστηθεί με νέα ταυτότητα (επαγγελματική).

Το πιο ύπουλο όμως, ήταν όταν μου πρότειναν δουλειά. Σου λέει δε μπορεί, γράφοντας αρνητικά σχόλια, μας κλείνει το μάτι η χριστιανή ότι θέλει τάισμα και να μπει στην παρέα μας. Και γιατί όχι δηλαδής, θα γράφει καθ' υπαγόρευση και ας φάει και κατιτίς δε θα κωλώσει τώρα ο μηχανισμός της διαφθοροδιαπλοκής με έναν ακόμα! Το είδα το κακό που ερχότανε καλπάζοντας γιατί αυτό σήμαινε σύγκρουση μεγατόνων, εγώ και ο πυρήνας όσων -στο συγκεκριμένο τομέα- κάνουν την Ελλάδα άξια να καεί (όπως γράφει και το φίλτατο Κουνούπι στο σεβαστό μπλογκ του).

Ότι γάμησε ο Χατζηδάκις, ότι γάμησε ο Κουν, κι ότι απογαμήσανε και κάποιοι στρέιτ κομπλεξικοί, κυβερνάει -βασικά αλλά όχι μόνο- την Ελλάδα καλλιτεχνικώς (μετά εξαιρέσεων διότι ευτυχώς κανένα σύστημα δεν εξορθολογικοποιείται). Τα πηδημένα τεκνά μεγαλώσανε πηδήξανε άλλους και σόι πάει το βασίλειο.
Το άλλο κοννέ είναι φυσικά οι πολιτικές νεολαίες. Ότι πίπα ανταλλάχτηκε στα μαύρα χρόνια της χούντας και στα χακί της μεταπολίτευσης έγινε τράμπα για χάρες όταν οι πιο βασταγεροί ήρθανε στα πράματα. Όσο πιο αριστερή η νεολαία (η ΚΝΕ δε συζητείται, είναι αρχιερέας της ίντριγκας και της διαφθοράς), τόσο καλύτερη η διαπλοκή και τόσο πιο διαταραγμένοι οι αναρριχησίες.

Είμαι περήφανη για νίκες κατά βαρβάρων, μια εκ των οποίων ήταν η έξοδος από τις επιχορηγήσεις του ΥΠΠΟ μερικών αργόμισθων. Διότι είπαμε κανένα σύστημα -ευτυχώς- δεν εξορθολογικοποιείται απόλυτα, έχει τις ρωγμές του. Αρκεί να τις βρεις, και να ρίξεις από κει το φάρμακο για τα τρωκτικά και τις κατσαρίδες...

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Ε.Σ.Υ. (κι Εγώ) -με βήμα αργό...

Καλοκαιράκι. Αύγουστος, πάνω στο όνειρο των διακοπών που αντί να πλησιάζει όλο και απομακρύνεται. Ένας υποχόνδριος φίλος –αλλοδαπός- τηλεφωνεί και ζητάει βοήθεια: πρέπει να δει επειγόντως γιατρό γιατί έχει πάθει καρδιακή προσβολή... Βεβαίως ούτε πόνος υπάρχει, ούτε μούδιασμα, αλλά κάτι «πεταρίσματα», κάτι ταχυπαλμίες και ένας βαθύς φόβος του θανάτου που κάνει το όλον αξιοσέβαστο. Τον παίρνω και δίνουμε ραντεβού σε κεντρικό νοσοκομείο που για κακή του τύχη εφημερεύει. Ο ετοιμοθάνατος φίλος απαιτεί να πάψω να χασκογελάω κάθε φορά που ένα καινούργιο σύμπτωμα καρδιαγγειακής δυσλειτουργίας έρχεται να προστεθεί στη μακριά λίστα των πόνων του.
Με πίστη στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και βαθύτατη εμπιστοσύνη στους γιατρούς του εν λόγω νοσοκομείου, έχω επιβαρύνει πολλές φορές στο παρελθόν τις εφημερίες του, που αριθμούν μέχρι και 2.500 άτομα κάθε φορά, με τους ευαίσθητους φίλους μου που είναι άρρενες, υγιέστατοι (ευτυχώς) και καρδιοπαθείς από πεποίθηση. Τι κι αν οι «στατιστικές του τρόμου» λένε ότι η πλειοψηφία όσων προστρέχουν για βοήθεια στις εφημερίες θα μπορούσαν να είχαν μείνει σπίτι τους και να είχαν κλείσει ένα ραντεβού για κάποια άλλη μέρα στα πρωινά ή απογευματινά ιατρεία του νοσοκομείου; Ο Έλλην, υπερήφανος και αδούλωτος θέλει να εξυπηρετηθεί στην εφημερία κι όχι «να χάνει τη μέρα του με ραντεβού και άλλες αηδίες»...

Ξέρω τη διαδικασία απ’ έξω, οπότε λέω στον αλλοδαπό να «παλουκωθεί» χωρίς υστερίες και διαμαρτυρίες στην ουρά, που μισή ώρα πριν ανοίξει το γραφείο κινήσεως φτάνει μέχρι το δρόμο, και να έχει εμπιστοσύνη στον Έλληνα γιατρό. Εγγυώμαι ότι μόλις ανοίξει η πόρτα, (που ούτε εισιτήρια για συναυλία της Μαντόνα να πούλαγαν μέσα στο γκισέ δε θα ‘χε τόσο κόσμο), τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα. Μέσα στη ζέστη και την ορθοστασία –που την τραβάω κι εγώ βρίζοντας και κρατώντας τον καρδιοπαθή που απειλεί να λιποθυμήσει- αρχίζει να αναδύεται σ’ όλο του το μεγαλείο το μεσογειακό ταμπεραμέντο: εκεί που η ουρά ήτανε ευθεία και ντούρα, αρχίζει και σπάει σιγά-σιγά, καθώς ύπουλα σαν το φίδι ξεγλυστράνε κάτι βαρέως ασθενούντες με σάντουιτς και «καφεδιά» στο χέρι προς τα εμπρός, μ’ ένα μυστήριο ύφος στο πρόσωπο, τύπου «εγώ εδώ ήμανε από πριν, με είχανε σμπρώξει προς τα πίσω...» Κι όσο αρχίζω και βράζω, της γκρίνιας του αλλοδαπού βοηθούντος, τόσο παρατηρώ τους συμπάσχοντες στην ουρά, και μου φαίνεται ότι ουδείς χρειάζεται ιατρική βοήθεια παρεκτός από τον κύριο με τη γάζα στο μάτι και την ανησυχία στο άλλο μάτι μπας και κάποιος του βγει μπροστά και δεν τον δει.

Πιστεύω ότι στην πλειοψηφία επρόκειτο για παραπονιάρηδες που ήρθαν να κλαφτούν στο γιατρό: «εγώ εκεί που καθόμουνα, θυμήθηκα τη γιαγιά μου που μ’ αγαπούσε πολύ και πέθανε ξαφνικά στα 95 της πριν από δέκα χρόνια, και στεναχωρέθηκα, κι εκεί έχασα το φως μου και είπα, πάει Γιώργο, θα πας να τη συναντήσεις...» Περιμένουμε ήδη 20 λεπτά και οι νοσοκόμες ρίχνουν τα πρώτα διερευνητικά βλέμματα σε δήθεν τυχαίες βόλτες έξω απ’ το κτίριο, σαν υπάλληλοι εμπορικού με νυφικά, που θα δώσει ένα Όσκαρ ντέλλα Ρέντα στα 50 ευρώ μόλις χτυπήσει το καμπανάκι, και ως εκ τούτου κινδυνεύει να ποδοπατηθεί. Εντωμεταξύ οι ασθενείς έχουν αρχίσει να αγριοκοιτάνε ο ένας τον άλλο και η παράνοια να δίνει τα πρώτα ενδιαφέροντα σημάδια: «εσείς κύριε για πού το βάλατε; Εμείς κορόιδα είμαστε που ήρθαμε δυό ώρες πριν; Όλοι άρρωστοι είμαστε (sic), λίγος σεβασμός...!» «Με τόσα κιλά μαντάμ, δε μου φαίνεσαι και τόσο άρρωστη», έρχεται η απάντηση του υβριζόμενου προς μεγάλη διασκέδαση του κοινού. «Ντροπή σας να το λέτε αυτό», λέει η χοντρέλω που υπερασπίστηκε τα δικαιώματα στην αξιοπρεπή ορθοστασία όλων. Οι νοσοκόμοι ξαφνικά σπρώχνουν δυνατά το πλήθος, που ενώνει τις δυνάμεις του σε μια φωνή: «ντροπή σας να σπρώχνετε άρρωστους ανθρώπους», για να περάσει το ταξί από την επαρχία, μ’ έναν παππού-απολειφάδι. Τον συνοδεύουν η κόρη και η νύφη –εχθροί ανειρήνευτοι, ας όψεται η καταναγκαστική συμβίωση των επαρχιακών συμβάσεων...Οι όρθιοι της ουράς, κοιτάζουν μέσα στο ταξί για να δουν ποιός είναι αυτός που προκάλεσε τέτοια αναταραχή, και γιατί έρχεται μέχρι την είσοδο σαν τους Κολοκοτρωναίους μέσα στο «Αγοραίο». (Κάπως έτσι θα κοίταγε και το αγριεμένο πλήθος μέσα στην άμαξα των αδελφών ντε Βιτ πριν τους λυντσάρει για λόγους εθνικής προδοσίας).

Η περιέργεια γίνεται ειρωνεία και μίσος μόλις γίνεται αντιληπτή η ηλικία του παππού. Μέσα απ’ τα δόντια του πλήθους ακούγεται κάτι σαν: «εδώ νέοι άνθρωποι πεθαίνουν» (δηλαδή οι τρώγοντες και πίνοντες σοκολατούχο με πλήρη λιπαρά στην ουρά), «και μερικοί κάνουν βόλτα στις εφημερίες, και μας σμπρώχνουν κιόλας...» Εν μέσω «τς, τς, τς» και καυγάδων μεταξύ των «Ευρωπαικής νοοτροπίας» («την ουρά πρέπει να τη σεβόμαστε κύριε, αλλά μάλλον εσείς δεν είστε από την πόλη κύριε, και αυθαιρείτε από την ώρα που ήρθατε, αλλά μη μας περνάτε και για χαζούς, σας έχουμε δει κύριε») και των πιο Βαλκάνιων («εμένα θα μου πείτε περί Ευρώπης μαντάμ, εμένα που δέκα χρόνια στη Γερμανία έγινα πιο Ευρωπαίος απ’ τους Ευρωπαίους»), για να έρθει η απάντηση («α ναι; Σε είδαμε! Χαχαχα!), η πόρτα ανοίγει. Και γίνεται το έλα να δεις. Το τσούρμο μπαίνει εν χορδαίς και οργάνοις στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ αγνοώντας την ευρωπαική του ταυτότητα.

Εμείς στρίβουμε για το καρδιολογικό, όπου αφήνουμε το χαρτάκι μας και περιμένουμε: «ένας συνοδός, όχι δέκα για κάθε ασθενή», διατάσσει ο φρουρός βλέποντας ότι ο μεσογειακός προστατευτισμός δεν απαλείφεται εύκολα. Ο αλλοδαπός που με ύφος σνομπέ κοίταζε τα τεκταινόμενα, κι έλεγε «θα φύγω, δεν μπορώ αυτή τη συμπεριφορά, δεν είναι μέρος της κουλτούρας μου», και μου ερχόταν να του πω κάτι για τη Μαρία Αντουανέτα και τους προγόνους του, μου λέει μεγαλόψυχα: «καλά περίμενε έξω, θα πάω μόνος». Μπα; Ρίχνοντας μια ματιά για να βεβαιωθώ ότι όλα είναι εντάξει και ότι καταλαβαίνει τι του λένε, τον βλέπω θρονιασμένο σ’ ένα κρεβάτι σαν Ρωμαίος σε συμπόσιο, να διαβάζει τον «Μικρό Νικόλα»...Κάποια στιγμή, ο γιατρός δε βγάζει άκρη μαζί του και με φωνάζουν. Μέχρι να βάλει μια υπογραφή σε μια στοίβα χαρτιά, ακούμε μια φωνή απ’ το διπλανό κρεβάτι: «Να σας πω...Κι εσείς καρδιά; Κι εγώ...τσακώθηκα με τη γυναίκα μου...έχω ξανάρθει, ναι...σήμερα ήρθα μόνος μου...οδήγησα απ’ τη Βούλα». Α ωραία, για άλλη μια φορά διαπιστώσαμε ότι δεν είμαστε τα μόνα νούμερα στα επείγοντα. Περιμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων να έρθουν με φαξ από άλλο τμήμα, βγαίνουμε, γιατί ο ασθενής...πείνασε. Έτσι έχω την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι τα μαγαζιά γύρω απ’ το νοσοκομείο κάνουν χρυσές δουλειές: όλοι οι βαρέως πάσχοντες έχουν βγει και καταβροχθίζουν με όλη τους την οικογένεια πίτσες, σουβλάκια, σαλάτες, και καμμιά μπύρα στο καπάκι, αφού οι εξετάσεις τελειώσανε...

Έτσι λοιπόν, ένα καρδιογράφημα, έναν υπέρηχο, άπειρες εξετάσεις αίματος, επανειλημμένες αρνήσεις του γιατρού να εξετάσει και άλλα πιθανά προβλήματα υγείας του ασθενούς αγνοώντας τα πραγματικά επείγοντα (που άλλωστε ξεχωρίζουν: έχουν μάσκες οξυγόνου, πόνο, κι έναν ανήσυχο συγγενή που σφίγγει το χαρτάκι με τα τηλέφωνα συμβολαιογράφου και γραφείου τελετών), ένα ηρεμιστικό στον άρρωστο και πέντε ώρες αργότερα, μπορούμε να φύγουμε. (Πάνω που είχαμε γνωριστεί με τα διπλανά κρεβάτια, που ήταν τόσο φλύαρα και γελαστά, ώστε η νοσοκόμα έκανε απανωτές παρατηρήσεις: «ησυχία, εδώ είναι νοσοκομείο, εδώ είναι τα επείγοντα κύριοι»).

Η ατμόσφαιρα με επηρρέασε, λέω άσε να είμαστε σίγουροι, και πάω ξανά στο γιατρό να με βεβαιώσει για την καλή υγεία του αλλοδαπού: «πάρτε τον σπίτι κυρία μου, ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα. Είναι ευαίσθητο άτομο και κάτι τον σύγχυσε. Ας μην ταράζεται έτσι με το παραμικρό.» Χοροπηδώντας χαρούμενος και λέγοντας αστειάκια πάει μπροστά ο πρώην καρδιοπαθής, από πίσω σέρνομαι κι εγώ που έχω τρέξει σ’ όλα τα γραφεία για να κόψω χαρτιά και χαρτάκια, περιμένοντας σε ουρές, ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες και αλλάζοντας πτέρυγες και κτίρια...Στην έξοδο αρχίζω κι αισθάνομαι κάτι «τσιμπιματάκια» (να τα πω;) και κάτι ταχυπαλμίες μυστήριες. Μια ανησυχία ύπουλη με καταλαμβάνει: «θες να;» Ευτυχώς δηλαδή, που δεν εγκαταλείψαμε ακόμη το κτίριο...

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΡΟΛΟΙ

Ανάξιο λόγου θα μου πεί κανείς, αλλά έχω βαρεθεί τον νεοπλουτισμό και την αμνησία αυτής της χώρας που βαφτίζει "μεγάλους του θεάτρου", ανθρώπους που αποτέλεσαν αντικείμενο χοντρής πλάκας κάποια χρόνια πριν. Για παράδειγμα μεγάλη κυρία του θεάτρου έγινε ξαφνικά η Νόνικα Γαληνέα, η ιέρεια του μπότοξ και της πλαστικής. Με τόση ακινησία μυική πώς θα ερμηνεύσει συναισθήματα επί σκηνής; Διότι έναν Ντόριαν Γκρέυ τον έχει πάθει από το λαιμό και πάνω...
Και εμφανίζεται ξαφνικά στο πολιτιστικό μαγκαζίνο, της τηλεόρασης θα μου πείτε, οπότε δεν έγινε και τίποτα, και μάλιστα της ιδιωτικής, να "ερμηνεύει". Ούτε η μακαρίτισσα η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν είχε υπάρξει τόσο κακή σε δραματικούς ρόλους. Είναι προσβολή και ένδεια: να προγραμματίζονται παραστάσεις με τη Νόνικα Γ.
Όμως κάκιστη ήταν στη σκηνή, και μάλιστα σε έργο του Ίψεν και η Βανέσα Ρεντγκρέηβ κάτι χρόνια πριν στο Λονδίνο. Και οι άνθρωποι έκαναν ουρές για το έργο και για την πρωταγωνίστρια. Αλλά ακούστηκαν σχόλια για την wooden performance.
Στην Ελλάδα ζούμε την εποχή που παίρνουν εκδίκηση οι της ελαφράς σκηνής. Έκατσε στο σβέρκο χρόνια η φτώχεια (που εξακολουθεί να υπάρχει) και το αμπέχωνο (με αγωνιστικούς χαιρετισμούς), ο Θωμάς Μπακαλάκος και τα Ζαβαρακατρανέμια (τι κακό η στρατευμένη τέχνη, πώς θα 'πρεπε να σβηστεί από προσώπου γης αυτό το προπαγανδιστικό, φασίζον κατασκεύασμα), και τώρα ήρθε η σειρά του ιδε'οτυπου "Νόνικα". Ένα αστείο που ξεκίνησε από τη μόδα ενός επαρχιακά μεταμοντέρνου σκηνοθέτη, να κάνει τη φίλη του μούσα και Γαλάτεια και να την κατεβάσει στην Επίδαυρο.
Η πουλημένη, άθλια, εκμαυλισμένη κριτική τήρησε σιγήν ιχθύος και να 'το το νέο αστέρι: απ' τα ΚΑΠΗ στη σκηνή, γιατί "δεν ζει χωρίς το θέατρο και τη σκηνή". Δηλαδή δουλειά δεν είχε ο διάολος...


Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

ΕΚΛΟΓΑΙ

Τι ώραία που κάνει εκλογές ο κΟντομηνάς και οι υπόλοιποι.
Τι ωραία που έχουνε στείλει τα δημοσιογραφικά τάγματα ασφαλείας να περιφρουρήσουν τα εκλογικά τμήματα μήπως και περάσει κανένας ημιδιάσημος και ημικοσμικός,
και μήπως κινδυνέψει -τι θράσος!- η δημοκρατία.
Τι ντροπή να δίνουν ανταπόκριση "όλα βαίνουν ομαλώς", λες και είμαστε το 1961, ή σε μετεμφυλιακή κρίση, και δε λέει κανείς τίποτε!

Και στο κάτω-κάτω ο Γιωργάκης ο μανιασμένος να κυβερνήσει, είναι εκείνος που κλιμάκωσε τις εντάσεις, και πάλι δεν το λέει κανείς από το κόμπλεξ της Μακρονήσου (σύνδρομο ελληνικό καθαρά σύνθετης αιτιολογίας που δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί. Εξάλλου τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται).

Οι πολιτικοί είναι άξεστοι χωριάταροι, αναρριχησίες και ψιλοκλεφτάκια, γι' αυτό δεν τολμάει κανείς,δ εδομένου και του τηλεοπτικού πολιτισμού, να αντιμιλήσει στα τσουτσέκια των στούντιο. Όλες οι γραίες οι καρατραβηγμένες απ' το μπότοξ και τις πλαστικές (προσέχετε να καταλάβετε πότε κάποια γριέτζω έχει κάνει νέας τεχνολογίας ελαφρό λίφτινγκ: άμα το μακιγιάζ στην έξω γωνία μοιάζει επίπεδο και περισσότερη καραμπογιά πέφτει εκεί πέρα σημαίνει ότι έγινε πανωσήκωμα άγριο), παριστάνουν τις σκληρές δημοσιογράφες και μάγκεψαν μέχρι και οι πρωινατζήδες τύπου (Ν)Αυτιάς κι από τα ένσημα το γυρίσανε στην πολιτική και στην αγριάδα.
Αλλά άμα βλέπεις τα βλαχόπουλα και τις grandes horizontales της πολιτικής και της δημοσιογραφίας σε δήθεν αντιπαραθέσεις, λες βρήκε ο γύφτος τη γενιά του...
Άντε, καλή ψήφο λεβέντες!

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

ΡΟΥΜΠΥ



Στον πρώτο μισητό και τεράστιας διάρκειας καύσωνα, έχασα τη γατούλα μου τη Ρούμπυ.


Ήταν Σιαμέζα, 15 χρονών σχεδόν, και το πράγμα έφτασε μέχρι εκεί για ψυχολογικούς πρωτίστως λόγους, αλλά δεν θα εξηγήσω.


Η Ρούμπυ αποτεφρώθηκε, πολύ chic και στο θάνατό της όπως και στη ζωή της, γιατί λόγω της ζέστης δεν γίνονταν ταφές γατούληδων.


'Οπως θα δείτε και στη φωτο που θα αναρτήσω, ήταν μια καλλονή, και φυσικά ένα εξαιρετικά έξυπνο πλάσμα. Επίσης απίστευτο τσιμπούρι, γιατί είχε τον αξεκόλλητο από πάνω μου, και μεγάλος νάρκισσος συν τέρας κοινωνικότητας, ο Ντάβλας ένα πράμα. Στις βεγγέρες την έβγαζα στο τέλος, και έκανε τα ρούχα των καλεσμένων όλο τρίχα, διότι περνούσε απ' όλους για μια καλησπέρα, μέχρι να στρωθεί στη μεγαλύτερη κοροιδάρα που θα 'βγαζε άλλα δυό ζευγάρια χέρια για να προλάβει τις ανάγκες σε χάδια που είχε το Ρούμπικον, ή Ρουμπιρόζα, ή Ρουμπίνι, ή Ρουμπινέτο, ή Ρουμπινεσόλ,ή Ρουμπίτσα, ή Σαμπίτσα και τσα-τσα.



Μερικές φορές τη φορούσα στον ώμο και έκανα πασαρέλα λέγοντας "φέτος θα φορεθεί η ετόλ σε χρώμα κλασικό μπεζ-καφέ που τονίζει τη θηλυκότητα", επίσης βλέπαμε μαζί και γελάγαμε, τη σκηνή με τις Σιαμέζες στη Λαίδη και τον Αλήτη. Η Ρούμπυ έπαιζε και καλός τερματοφύλακας: της πέταγες τη μπάλα, την έπιανε -εννοείται- και την έφερνε στο στόμα (σαν παλιόσκυλο).


Όταν τη διάλεξα -ήθελα οπωσδήποτε θηλυκιά γατούλα- η Ρούμπυ ήταν ένα πολύ φιλοπερίεργο όν, απόλυτα φυσιολογικό στο δέμας.


Δεκαπέντε μέρες αργότερα, όλα μαζί, πέταξε κάτι σνα τσικλόφουσκα κάτω απ' την κοιλιά, έβγαλε ένα πράγμα σα σποράκι στο δακρυικό πόρο και στράβωσε η ουρά.


Δεν το πίστευα ότι πινγκ πανγκ πονγκ, μεταμορφώθηκε.


Την επομένη στο γιατρό που πήγα το τέραν της αποκαλύψεως μου είπε ότι η τσικλόφουσκα ήτανε κήλη και να μην την πειράζουμε λέει, το μάτι μια χαρά διόγκωση δακρυικού πόρου και η ουρά η στραβή ήταν λόγω πολύ πεντιγκρί, και βγήκαν τα ορίτζιναλ χαρακτηριστικά της ράτσας, πριν τα φτιάξουν ίσια στας Ευρώπας για τους διαγωνισμούς ομορφιάς και τα σαλόν ντε μπωτέ.


Τα Σιάμ είναι εκ φύσεως αλλοίθωρα -σαν τον Σπανοβαγγελοδημήτρη Νικόλα του Νικόλα στη Σωφερίνα- και αυτό το είχε επίσης λιγάκι η μορφονιά.


Το όνομά της το πήρε από μια αφίσα διαφημιστική στην Κάμντεν του βόρειου Λονδίνου για ένα μπαρ, που λεγόταν "Ruby in the Dust". Η προφητεία του τίτλου ήρθε και πραγματοποιήθηκε.

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

ΤΕΝΙΑ, ΡΑΝΙΑ, ΤΑΤΙΑΝΑ

Άρχισε η σκουπιδοσαιζόν!
Η Τένια δίνει συμβουλές στις πικραμένες, τις απατημένες, τις κακομοιριασμένες. "Δεν φταίει αν έφυγε με την μητέρα σας αγαπητή Λένα, εσείς δεν του είχατε μιλήσει για τα προβλήματα στο γάμο σας. Δεν του ανοιχτήκατε ποτέ, τα κρατούσατε όλα με΄σα σας. Αφοσιωθήκατε στα παιδιά και ξεχάσατε τη γυναίκα μέσα σας Λένα. Τώρα είναι αργά Λένα."
Η Ράνια δίνει συμβουλές επιτυχίας: κοιτάει μπροστά αγέρωχα με αισιοδοξία. Το μπάχαλο της προσωπικής ζωής της νταρντανομπουμπούκας δεν τη σταματάει καθόλου από το να δίνει συμβουλές. Ενίοτε καλεί και παπάδες. Και αλλάζει τις ψυχολόγες σαν τα πουκάμισα.
Η Τατιάνα γερνάει και στρογγυλεύει προσπαθώντας νεοπλουτίστικα να μάθει τη λέξη αξιοπρέπεια. Πολύ αργά. Όπως σε μάθουν...Κι εγώ έχω να μπω 30 χρόνια σε πλοίο αλλά ακόμη με λένε ναύαρχο είχε πει ένας...ναύαρχος στην Εβίτα Περόν που διαμρτυρήθηκε γιατί κάποιοι της υπενθύμισαν το αμαρτωλό της παρελθόν...

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

Φθινόπωρο

Με πιάνει κάτι με τα πρώτα κρύα.
Εκτός μια φυσική προδιάθεση, φταίει και η κουλτούρα της λύπης, με τα ποιήματα τα σχολικά τύπου
πέφτουν τα φύλλα απ' τα δεντράκια,
ήρθαν τα πρώτα τα συννεφάκια κ.ο.κ.
Για πολύ καιρό έκανα διακοπές Σεπτέμβρη -αυτά που κοροιδεύει κανείς, τα λούζεται, διότι έλεγα παλιά, σιγά μην πάω διακοπές Σεπτέμβρη και στην Αιδηψό με τις θείτσες. Τελικά περισσότερες θείτσες έχει ο Ιούλιος και ο Αύγουστος. Εγώ προσωπικά τους σαγιοναράτους με φραπέ, χοντρή γυναίκα, πεθερικά και γκρινιάρικα πασίχοντρα παιδιά του λέω Τουρκοκύπριους -τό 'πε πριν χρόνια ένας φίλος, κι έμεινε. Και βεβαίςω αναφερόμαστε στους εποίκους του ψευδοκράτους...Αυτοί που βρωμίζουν τις παραλίες, που παριστάνουν τον ψαροντουφεκά στο μισό μέτρο μέσα στους λουόμενους (ναι, ναι, έγινε κι αυτό στην Πρέβελη), όλους εκείνους που παραγγέλνουν το μισό μαγαζί για να φάνε σαν κτήνη και να πετάξουν τα υπόλοιπα, όλους αυτούς στολίζει και εννοεί το όνομα.
Τελοσπάντων, έλεγα ότι πήγαινα Σεπτέμβρη και ωραιότερα ήταν στο Πήλιο στον Αη-Γιάννη. Χωρίς πολύ κόσμο, με τέλεια θέα απ' το δωμάτιο (και πολλά σκαλιά), λίγο αγχωμένους μαγαζάτορες λόγω μείωσης της πελατείας, αλλά δεν πειράζει, ο έμπορος πρέπει να περνάει και μια κρίση να στρώνει ο χαρακτήρας του και οι τιμές του μαγαζιού του.

Και πάντως, ο Σεπτέμβρης μαζί με κάτι ψιλοκολλήματα στη δουλειά μ' έκαναν και γύρισα ν' ακούσω Sylvia' s Mother από τους Doctor Hook and the Medicine Show. Και ακολούθησε Big Brother and the Holding Company. Μου 'φτιαξε το κέφι, αλλά σα να μη με χωράει η μουσική τελευταία. Ούτε τα παλιά, ούτε τα καινούργια. Κανάς πραγματικά τσαντισμένος δε φαίνεται και κανένας φωνάρα έστω μόνο περιτύλιγμα, πάλι δε φαίνεται. Βαριέμαι...Μου 'ρχεται να τα δώσω όλα τα σι-ντι και τα βινύλια και να ξαναρχίσω να δω τώρα τι μ' αρέσει.
Μήπως ξεκαθαρίζω λογαριασμούς με το παρελθόν που ' λεγε και το ζώδιό μου;
Ή μήπως δεν κάνω κέφι ούτε τις αναμνήσεις μου;...
(Κι όποιος πάει να πει την κλασική μαλακία ότι μεγάλωσα, να του γίνει η μούρη πλισέ και να μην τον σώζει όλο το μπότοξ που 'χει ο Φουστάνος σε στοκ.)
Τι είχε πει ο Καζατζάκης; Δε με διασκεδάζει τίποτα, σας βαρέθηκα όλους, κάντε κάτι να με ευχαριστήσετε, είμαι σνομπ;
Άντε να βρέξει να τελειώνουμε, να μου περάσει η αναποδιά.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Η Ισλαμική μαντήλα

Καταρχήν γεια και χαρά! Έλειψα λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, η Καλλιστώ χρειαζόταν και απαιτούσε πλήρη και συνεχή απασχόληση. Περάσαμε ωραία όμως και ξανασκέφτηκα και τις μπλογκουποχρεώσεις μου. Επανέρχομαι λοιπόν!!!

Πριν λίγες μέρες, ανακάλυψα ότι σφήκες έκαναν φωλιά στο μπαλκόνι μου. Δεν τις είχα δει και έβγαινα ωραιότατα να καπνίσω ενώ από πίσω μου γινόταν επιεικώς της τρελλής. Όταν κοίταξα ψηλά είδα το τέλειο αρχιτεκτόνημα, σιχαμερό βεβαίως και επικίνδυνο, κι έτρεξα να κρυφτώ. Αφού περάσαμε δυό μέρες αλληλοκοιταζόμενοι, αποφάσισα να αποδείξω ότι ο άνθρωπος έχει αφήσει πίσω -σαφώς- στην εξέλιξη τα έντομα, και βγήκα να αντιμετωπίσω τον εχθρό. Από το δρόμο θα πρέπει να γέλασαν μέχρι τελικής πτώσεως οι περαστικοί να βλέπουν καθημερινά επί τετραήμερο μια μουρλή ντυμένη με μπούρκα, γυαλιά, γάντια, μπότες και ένα καλάθι για παιχνίδια, από τρυπητό ύφασμα δώρο φίλης από το ΙΚΕΑ, να πολεμάει με ένα σπρέι και μια σκούπα εναντίον κάποιου αόρατου αντιπάλου.
Το θέμα είναι, και πώς δένει η σφήκα με τη μπούρκα, ότι για να αποφύγω κινδύνους, τύλιξα το κεφάλι μου, α λά ισλαμικά, έβαλα και γυαλιά (πριν καπελωθώ με την καλαθούνα), κοιτάχτηκα στον καθρέφτη (διότι τελοσπάντων απαιτείται μια κάποια κοκεταρία και στον πόλεμο της σφήκας), και αυθόρμητα λέω πού' ντος ο σείχης μωρέ να με βγάλει βόλτα; Ίδια αυτές οι τουρίστριες απ' τα ενωμένα αραβικά κακομοιράτα ήμουνα. Τύφλα να 'χει η γυναίκα του Αμπντουλάχ Γκιούλ. Ή του συγκούμπαρου, η Εμινέ. Έμεινα ξερή απ' το θέαμα. Και ξόρκισα το κακό, μακριά απ' τη χώρα μας κι ας είναι και στην υφαλοκρηπίδα.

Υπάρχουν γυναίκες που πολεμάνε μπαμπουλωμένες στο όνομα εθνικής ταυτότητας; Υπάρχουν γυναίκες που δεν ντρέπονται να φοράνε το σύμβολο της καταπίεσης; Υπάρχουν γυναίκες που τη βρίσκουν σέξυ, μυστηριώδη, ωραία και την αγοράζουν σε σχέδια και χρώματα από σχεδιαστές;

Παρεκτός κι αν είναι όπως στον Ιζνογκούντ του Γκοσινύ, όπου η μαντήλα σκεπάζει τη μύτη μόνο στη Βαγδάτη, και όλα τα άλλα είναι σε κοινή θέα. Ακόμα θυμάμαι τις δύο πιτσιρίκες που μπήκαν στο Σττάρμπακς στην Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι, με ρούχα της πιο τρέχουσας μόδας και μαντήλες στο κεφάλι, μη στάξει η ουρά του γαιδάρου και φανεί το όπλο του σεξ, το μαλλί της γυναικός.

Και δεν το κόβουν το ρημάδι κοντό για αντίλογο; Ή καλύτερα δεν κόβουν ότι είναι να κοπεί από τη μέση και κάτω των συντρόφων τους;

Τρίτη 15 Μαΐου 2007

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ


"Έσφιξε" ο προεκλογικός πυρετός, άρχισαν οι πρώτες "αποκαλύψεις", βρώμισε ο τόπος απόπατο και λυματολάσπη,

και αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι ο Γιωργάκης κάποια βρωμοδουλειά έκανε,

προκειμένου να σωθεί -πάση θυσία.

Και είχαμε δίκιο...

Ο Γιωργάκης κάλεσε τον Λαλιώτη (Houston we have a problem) να τον σώσει με τις γνωστές μαγγανείες του, συγγνώμη τις αποκαλύψεις για τη βρωμιά της πολιτικής σκηνής, ώστε να κάνει ο Γιώργος-Ζορρό τη διαφορά.

Η θεία-Όλγα ξέρει τι χρειάζεται για να καθαρίσουν οι λεκέδες της δεξιάς διακυβέρνησης, και να 'σου τα ομόλογα, η υπουργάρα απ' το Κιλκίς (προφητικός ο τίτλος της βιντεοταινίας της Νατάσσας Γερασιμίδου), ο (Β)Ρωμύλος Κεδίκογλου και άλλα ωραία και γραφικά...

Ο παλιός είναι αλλιώς, ή η γοητεία του κλασικού εμπνέει πάντα: μένει να δούμε αν οι μαθητεύσαντες κοντά στον μαιτρ Ανδρέα (Παπανδρέου) θα αναπροσαρμόσουν το κλασικό στη σημερινή εποχή επιτυχώς...

ΜΑΛ(Θ)ΑΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Ο Βύρων (Πολύδωρας) είναι η περίπτωση του υπουργού που εκφράζει καλύτερα την εσωτερική σύγκρουση της κυβέρνησης.

Είναι ο άνθρωπος, που παρά τις παλιές και γερές του "περγαμηνές" στα μετερίζια της παραδοσιακής δεξιάς (sic), και ενώ κανοναρχεί το κρίσιμο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, φέρεται ως υπουργός πολιτισμού και μνημείων.

Κάπως έτσι είναι και η κυβέρνηση Καραμανλή: η σοσιαλιστική 20ετία και ο αριστερός λόγος δημιούργησαν τεράστια συμπλέγματα στους νεότερους εκπροσώπους της συντηρητικής παράταξης, ιδίως όσον αφορά στη "βία και νοθεία" των δεκαετιών που προγήθηκαν.

Οι νεότεροι, όπως ο Κώστας Καραμανλής, έχοντας και το βάρος όσων συμφιλιωτικών τάσεων δημιούργησε ο θείος του στην πολιτική σκηνή, σέρνουν μεν τους γέροντες παλαιοκομματικούς μαζί τους, προσπαθούν όμως και να φανούν ανανεωτές και πολιτισμένοι.

Έτσι, όλες οι κινήσεις αποκτούν ένα ύφος δισταγμού, λες και προσπαθούν κάθε φορά να βρουν, όχι τη σωστή και πρέπουσα πολιτική, αλλά τον σικ και καθωσπρέπει τρόπο αντίδρασης, κάτι σαν να ψάχνει νεαρή ντεμπυτάντ να βρει τι θα βάλει στις πρώτες της εξόδους...

Κι εντωμεταξύ, το κυβερνόν κόμμα, μόνο "συντηρητική παράταξη" δεν θα μπορούσε να ονομαστεί: δεν συντηρεί τίποτε πλέον από όσα σηματοδοτούσαν την παλιά της μορφή (δε μικλάμε για τη βία και νοθεία φυσικά), και ο όρος συντηρητικός, μπορεί να σημαίνει μόνο -στην περίπτωση της Ν.Δ.- μαλθακότητα, κακό γούστο στη μουσική, τον πολιτισμό και το ντύσιμο, νεόπλουτο λάιφστάιλ, και έτερον ουδέν...

Τετάρτη 2 Μαΐου 2007

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ

Τώρα που όλοι οι νεόπλουτοι βλάχοι, απόφοιτοι Ι.Ε.Κ. (το κόμπλεξ της μόρφωσης στη χειρότερη μορφή του), γίνονται σταρ -τοπικού και περιορισμένου βεληνεκούς- προέκυψε νέα μόδα που εξυπηρετεί το greek dream και κρατάει χαμηλό τον προυπολογισμό των πρωινομεσημεριανάδικων: οι παρουσιαστές βγάζουν τα λεφτά τους μαγειρεύοντας από τα σπίτια τους, (που πρόσφατα αγόρασαν, σε ανερχόμενες γειτονιές με τους καρπούς των κόπων τους.)

Βεβαίως τα καλόπαιδα όταν λένε "σταρ", θα πρέπει να εννοούν το σχετικά "αναγνωρίσιμοι".

Αναγνωρισιμότητα ευθέως ανάλογη με το ποσοστό τηλεθέασης του καναλιού τους και του κραξίματος των οψωνίων που συνωστίζονται να γελοιοποιηθούν στα γκροτέσκα θεάματα της Πάνια, του Μάλλη, της Τρυφίδου και άλλων πολλών...

Αποκορύφωμα του νεοπλουτισμού ενός αναγνωρίσιμου, ήταν πρόσφατα, το μαγείρεμα, τάχα μου γκουρμέ, που τελείωσε με γλυκό, στην κορυφή του οποίου προστέθηκε ετοιματζίδικη σαντιγύ. Όπως οι περιηγήσεις σε "σπίτια επωνύμων" πνιγμένα στην πλαστικαδούρα, στο υποτιθέμενο μίνιμαλ (15 γλαστράκια από το ίδιο φυτό σε ένα τραπέζι δε λέγεται μίνιμαλ, λέγεται στιγμιότυπο από στολισμό αίθουσας στα 120 ενωμένα εργοστάσια), και στο "ανάμικτο στυλ" σε κακούς συνδυασμούς, αχώνευτους ακόμη και από τον ντεκορατέρ, το ίδιο νεόπλουτο και ξιπασμένο όπως οι ιδιοκτήτες.

Κι επειδή πολύ γκουρμέ έχει πέσει, εγώ προτείνω ένα νέο ριάλιτυ, με ατάλαντους μάγειρους, επηρμένους και με αυτοπεποίθηση, που να δημιουργούν αηδέστατες συνταγές που μόνο ο σκύλος τους θα τις τρώει (και οι ίδιοι), πραγματικά εκκεντρικούς της κουζίνας, χωρίς καμμία συναίσθηση της άγνοιάς τους.

Αν ο βασιλιάς είναι γυμνός, ας μείνει έτσι...Αν το καλό γούστο δεν υπάρχει, ας ο σπρώξουμε στα άκρα...If you got to go down, go down in style...

Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

Ο ΜΑΚΗΣ, Ο ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ...

Πίκρα έσταζε ο Σάββας Τσιτουρίδης, εγγύηση προσπάθησε να δείξει ότι θα αποτελέσει ο Βασίλης Μαγγίνας, για το μέλλον. Ένα μέλλον έντιμο (sic) και χωρίς σκάνδαλα...

Πιο ενδιαφέρουσα η έκφραση στο πρόσωπο του Μάκη (Γιακουμάτου) που βαριόταν, κι ενώ τα βλέφαρα γλαρά κοιτούσαν σεμνά την κάμερα, δεν μπορούσε να κρύψει την ονειροπόληση: έφευγε λέει ο Σάββας, κι αναλάμβανε ο ίδιος υπουργός! Ω ρε μάνα μου! Τι δηλώσεις θα 'χε να κάνει! Ούτε για όπλα και δικαίωση της αυτοάμυνας κόντρα στους εισβολείς Αλβανούς, Πακιστανούς, Ιρακινούς και άλλους, αλλά πράματα σεμνά και ταπεινά, σημαδιακά και υπερήφανα περί της πάλης των τάξεων, και θα άφηνε να διαφανεί ο μακρόπνοος σχεδιασμός του για να σώσει το έθνος, για να παρέμβει αποτελεσματικά στα εργασιακά...

Αχ! τον κάνει κανείς Υπουργάρα για μια μέρα, και θα ' ναι αρκετό για να τον ερωτευθεί σύμπασα η επικράτεια. Να δείξει κι αυτός τι αξίζει, πιστό μαντρόσκυλο κομματικό τόσα χρόνια.

Εκεί στο φιλί του αποχαιρετισμού ξύπνησε ο Μάκης και χαμογέλασε. Σαν ύαινα στο Σάββα, αλλά και στον Βασίλη. Στον πρώτο από τη χαρά για το κατασπάραγμα (τελειωμένη ιστορία, δεν τον αφορά). Στο δεύτερο, με προσμονή και χαρά γιατί κάτι του λέει ότι είναι παλιές καραβάνες και οι δύο και θα συνεννοηθούν...

Τετάρτη 4 Απριλίου 2007

Η ΠΙΣΤΕΥΑΜΕΝΗ ΚΑΙ ΧΗΡΕΥΑΜΕΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ


Ο δαιμόνιος ρεπόρτερ Κώστας Χαρδαβέλλας δε σταματάει πουθενά. Ξετρυπώνει λαγούς (με πετραχήλια) και πάντοτε στόχος του είναι η πληροφόρηση του κοινού. Γι' αυτό και συνδυάζει τα ασυνδύαστα στην εκπομπή του: συζήτηση για τα πραγματικά αποτελέσματα της σταύρωσης με ιατροδικαστές, παπάδες, καρδιολόγους, αλλά και πιστευάμενους και χηρευάμενους, όπως η Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου.

Η πιστευάμενη και χηρευάμενη χήρα του Αείμνηστου, μέγα παράδειγμα πίστης που μετακινεί βουνά και ελευθερώνει φραγμένες βαλβίδες της καρδιάς υπερηλίκων, μας έδειξε τι θα πει θαύμα, αφού εμφανίστηκε με δεκαπέντε τόνους μέικ-άπ κάτω από το προσωπικό της ρεκόρ, τριάντα πόντους ντεκολτέ πιο πάνω από το σημείο που το συνηθίζει, και επιπλέον, συγχέοντας Πάσχα και Πεντηκοστή, άρχισε να μιλάει μια ψωροκαθαρεύουσα, ερμηνεύοντας τα βασικά σημεία της πίστης της. (Σύντομα, βεβαίως, θυμήθηκε ότι είναι πρώην σύζυγος μεγάλου δημοκράτη πολιτικού και το 'ριξε στη δημοτική).

Η καημένη η χήρα, έπεσε στην παγίδα του ονείρου της για πολιτική καριέρα, (κάτι άπιαστο που δεν έρχεται, σαν την καριέρα στο εξωτερικό του Σάκη και της Ντεσπίνα), και δεν κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να πάει σε κανάλι που το μεσημέρι κράζει για τα χρέη και τη βίλλα, τις μεζονέτες, τον Βλαχούτσικο και την υποθήκη που ενέγραψε απά στις τρεις μεζονετίτσες της χηρευάμενης και πιστευάμενης Δήμητρας, και το βράδυ καλεί την κραγμένη για να την εκθέσει ακόμη περισσότερο ως μετανοούσα Μαγδαληνή διαρκείας.


Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

ΑΜΑΡΤΙΑ ΟΜΟΛΟΓ-ΗΜΕΝΗ, ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ...

Όποιος δεν έχει δει Γιακουμάτο, αυτόν τον πρόθυμο πανελίστα, σε μεταμεσονύκτια έξοδό του στην πλατεία Κολωνακίου, δεν έχει δει τίποτα. Με το γνωστό χονδροειδές παρουσιαστικό, λαικότατος, και σαν μόλις να 'χε ρουφήξει τον αφρό της φραπεδιάς, με μπόλικο τζελ και "αρρενωπό" άρωμα...Ο άνθρωπος παντός καιρού, σώζει καταστάσεις σε πολιτικές εκπομπές και ξελασπώνει την κυβέρνηση. Πείθει κανέναν;
Μπορεί, όταν απέναντί του έχει τη Μαρία Δαμανάκη, γερασμένη πάλαι-ποτέ "σουμπρέτα" της διαδήλωσης, πιο αναρριχητική κι απ' τον κισσό, πιο κολλιτσίδα κι απ' το Μπίστη...
Πώς ξεκίνησαν τα παιχνιδάκια με τα χρήματα των ταμείων τα ξέρουμε. Να μας απάλλασσαν τουλάχιστον από την επίδειξη τιμιότητας, θα τους χρωστούσαμε χάρη -τρόπον τινά. Αν και το τηλεοπτικό σόου Γιακουμάτου-Δαμανάκη είναι πιο ενδιαφέρον από το σόου του μοναχικού καβαλλάρη Μάκη στο μικρό κανάλι Άλτερ, μερικές συχνότητες πιο κάτω.
Αλήθεια, στις εκπομπές του τελευταίου, ουδείς επώνυμος εμφανιζόταν, επί σειρά ετών, και τα πάνελ του ήταν σαν τα μεσημεριανάδικα και χειρότερα: σαν εκπομπή του trash Μυλωνά των αρχών του '90. Άντε το πολύ να τον συντρόφευε ο εκδότης του "Κάκτου"-όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς σε τιμή ευκαιρίας. Τι έγινε, από ποιά μεγάλη "αποκάλυψη" και μετά σταμάτησαν όλοι να φοβούνται μη λερωθούν έτσι και κάτσουν, και σε καρέκλα μόνο, που άγγιξε ο Μάκης; Η χαρά του ανθρώπου για την αποδοχή της οποίας τυγχάνει, δεν κρύβεται!

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2007

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ-ο λεγεωνάριος της Τιμής

  • Τη Δευτέρα 26/3, θα απονεμηθεί στον Μίκη Θεοδωράκη κάποιο από τα μεγάλα εύσημα της Λεγεώνας της Τιμής στη Γαλλική πρεσβεία. Ο Μίκης είναι γνωστός στη Γαλλία, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη η απόφαση, ούτε είναι και η πρώτη φορά που θα παραλάβει κάποια βράβευση. Κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι μεμψίμοιρο να γκρινιάζει κανείς για μια τέτοια τιμή.
  • Όμως οι Mikis et Melina (ο τονισμός στη λήγουσα), για παράδειγμα, τα σύγχρονα εθνικά μνημεία, εμένα με ενοχλούν. Με κάνουν και νιώθω σαν να σταμάτησε ο χρόνος την εποχή των γυρισμάτων του Ζορμπά, και των συναυλιών του Θεοδωράκη στα γήπεδα, τη χύμα εποχή της μεταπολίτευσης. Ουδείς ξένος γνωρίζει το παραμικρό για την τέχνη στην Ελλάδα, κουτσή-στραβή, πέρα από τα "παιδιά του πειραιά" και το συρτάκι, αυτό τον υβριδικό χορό του Άντονυ Κουίν, και την τουριστική λεβεντιά που διαφημίζει. Γιατί αυτά εξακολουθούμε να πουλάμε, και ακόμη χειρότερα να κατασκευάζουμε.
  • Πίσω από τις βραβεύσεις -με όποιο τρόπο παίρνει κανείς σειρά για την παραλαβή ευσήμων και παρασήμων- όλοι οι "ξένοι στην Ελλάδα" γνωρίζουν (και οικτίρουν) το χάλι του πολιτισμού, κάνουν παιχνίδι -φυσικά- με όποιον κάθε κυβέρνηση αποφασίζει να διορίσει για να κάνει πολιτιστική πολιτική (λέμε τώρα), δηλαδή με ανθρώπους ως επί το πλείστον ακατάλληλους και διεφθαρμένους.
  • Η Ελλάδα μέσω των διαφόρων θεσμών, οργανισμών, φεστιβάλ κλπ., καταναλώνει όσα πολιτιστικά έχει προς πώληση κάθε Ευρωπαική χώρα μέσω των ντήλερ ινστιτούτων της, και εκεί σταματάει η ανησυχία των πολιτικών προισταμένων του πολιτισμού για το μέλλον της χώρας αυτής. Α ναι! Γίνονται και παρασημοφορήσεις από καιρού εις καιρόν, οπότε όλοι πείθονται ότι όντως σ' αυτή την τεμπέλικη, απομακρυσμένη πλευρά της ανατολικής Μεσογείου, παράγουν πολιτισμό! (Ωραίο ανέκδοτο...)

Τρίτη 6 Μαρτίου 2007

Η ΜΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τις διάφορες "παράγκες", αλλά κανείς δε μιλάει για τις "παράγκες" του πολιτισμού. Μόνο διάφοροι τσανακογλύφτες, σφουγγοκωλάριοι, γράφουν μέσα στη συγκλονιστική τους άγνοια και την παντελή έλλειψη αξιοπρέπειας, ότι δήθεν "πνέει νέος άνεμος", επειδή δυό-τρεις ξεχασμένοι ήρθαν να πεθάνουν στον τόπο τους, καλλιτεχνικά και δημιουργικά.
Ο πολιτισμός δεν περνάει καμμία φάση ανανέωσης στην παρούσα φάση, πρόκειται απλά για ένα "νεκροταφείο ελεφάντων", γεμάτο από τελειωμένες ή κοντά στο τελείωμα καριέρες.

Ακούγονται πνιχτά και φοβισμένα φωνές διαμαρτυρίας που δεν τολμούν -δυστυχώς- να ενωθούν και να αποτελέσουν μια κραυγή για αξιοκρατία, για αποτελεσματικότητα, για ορθολογική διαχείριση των πόρων, για ανανέωση. Για να κάνει ο καθένας πιο σωστά τη δουλειά του -έστω! Ο φόβος για τον επιούσιο, ο απειλητικός συνασπισμός της κακιασμένης μετριότητας, προκαλούν δέος και καταλήγουν όλες οι διαμαρτυρίες σε "πηγαδάκια", με ανταλλαγή απόψεων που αρχίζουν να προτείνουν μια όψη του κόσμου επικίνδυνα μοιρολατρική και γεμάτη απογοήτευση.

Μπορεί να αναζητήσει κανείς εμηνείες του φαινομένου, για τη δύναμη πρωτόγονων μηχανισμών όπως εκείνου της μαφίας του πολιτισμού, και πολλά ακόμη. Όμως προς το παρόν προέχει η δράση και όχι το καθησιό και η ανάλυση. Και επίσης, χρειάζεται θάρρος και αποφασιστικότητα. Δεν μπορεί να επαφίεται κανείς στις πρωτοβουλίες των άλλων, ούτε να καλύπτει την ατολμία πίσω από τη μοιρολατρία. Η υστεροφημία και το ήθος, η ενίσχυση των θεσμών και η πάταξη της διαφθοράς χρειάζονται κότσια και θέληση.

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2007

Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ (ΑΓΙΟΥ) ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

  • Γίνεται πολύς λόγος μετά την ανακάλυψη της ερωτικής σχέσης του διοικητή του ΙΚΑ με υφιστάμενή του, για το ποιόν της εν λόγω γυναίκας, και τις μεθόδους αναρρίχησής της στην ιεραρχία του αμαρτωλού ιδρύματος. (Αμαρτωλό, για την κακή εξυπηρέτηση, τους ανάλγητους γιατρούς και τους διεφθαρμένους διευθυντές και υπαλληλικό προσωπικό που διαθέτει).
  • Γίνεται επίσης λόγος από όψιμους δημοκράτες των διαφυλετικών σχέσεων, για τις επιθέσεις που δέχεται η ερωμένη του διοικητή. Οι ίδιοι επισημαίνουν -υποκριτικά- ότι αυτό είναι "άδικο". Ενδεχομένως είναι, αλλά εξίσου δριμύτατη κριτική και σχόλια είναι βέβαιο, γίνονται για το σύζυγο αλλά και τον Γιάννη Βαρθολομαίο. (Τα πρώτα κοροιδευτικά ποιηματάκια κυκλοφορούν ήδη στο Ίντερνετ).
  • Νομίζω ότι η "Θωμαίς" δεν δέχεται και τόσο πολλά βέλη στην πραγματικότητα. Το μόνο που αφηγούνται όλοι ξανά και ξανά, είναι η μέθοδος "Πομπαντούρ" που με τόση επιτυχία χρησιμοποίησε η λαική επαρχιωτοπούλα-απόφοιτη λυκείου, για να διακριθεί μέσα στο ΙΚΑ. Ενδεχομένως δε, το "μένος" να υπάρχει εναντίον της ή να φανεί τις επόμενες ημέρες, επειδή η δράση της σχετίζεται με έναν οργανισμό που καταταλαιπωρεί χιλιάδες ανθρώπους. Στο πρόσωπό της, είναι το ΙΚΑ που λιθοβολείται και όχι η ίδια για τις -επίσης- κατάπτυστες από επαγγελματική άποψη- πράξεις της.
  • Κατά τα λοιπά, η υπόθεση βρωμάει μικροαστισμό και συζυγική κακομοιριά, με τους δύο αρρωστιάρηδες γηραλέους, που "σφάχτηκαν" -κυριολεκτικά- για το τίποτα...

18/2/2007